Kinderen
alle pijlers
Wanneer zwanger worden niet lukt, wanneer stop je
vrijdag 15 augustus 2008 om 17:27
Mijn vriend en ik zijn sinds 2000 bezig met zwanger worden. Helaas behalve 2 miskramen, eentje in 2002 (6 weken) en de tweede in 2006 (12 weken) is het ons nog niet geluk om een klein "wondertje" op de wereld te brengen.
Ondertussen ben ik 40 en mijn man 42, en lopen nu jaren in de Malle Molen van IUI en IVF
Mijn vraag is wanneer is het genoeg? Hoe weet je wanneer je moet stopen en je grootste verlangen opgeven?
Ondertussen ben ik 40 en mijn man 42, en lopen nu jaren in de Malle Molen van IUI en IVF
Mijn vraag is wanneer is het genoeg? Hoe weet je wanneer je moet stopen en je grootste verlangen opgeven?
vrijdag 15 augustus 2008 om 17:39
lieve aruba1968, allereerst een
Wanneer het genoeg is, kan denk ik niemand voor je bepalen.. zolang jullie de kracht, energie en het vertrouwen nog hebben in de behandelingen is het altijd de moeite waard.... Ik denk eerder dat je moet kijken hoe je er lichamelijk maar vooral geestelijk voorstaat.Als je alles nog aan kan en je arts denkt ook dat de kans er nog in zit, vooral door blijven gaan....
Het scheelt denk ik ook of er een duidelijke reden is waarom het niet lukt... Ik denk dat jullie ook het programma babyboom wel hebben gezien, waarbij er 1 stel was die uiteindelijk na 6 jaar een wondertje in hun handen hebben...
Ik help jullie hopen op een klein wondertje, en is er anders niet nog een andere mogelijkheid? Voor adoptie zijn jullie waarschijnlijk al te oud, maar draagmoederschap, pleegouders etc etc....
Nogmaals veel liefde geluk en vooral hoop (f) toegewenst.
liefs, Biol
Wanneer het genoeg is, kan denk ik niemand voor je bepalen.. zolang jullie de kracht, energie en het vertrouwen nog hebben in de behandelingen is het altijd de moeite waard.... Ik denk eerder dat je moet kijken hoe je er lichamelijk maar vooral geestelijk voorstaat.Als je alles nog aan kan en je arts denkt ook dat de kans er nog in zit, vooral door blijven gaan....
Het scheelt denk ik ook of er een duidelijke reden is waarom het niet lukt... Ik denk dat jullie ook het programma babyboom wel hebben gezien, waarbij er 1 stel was die uiteindelijk na 6 jaar een wondertje in hun handen hebben...
Ik help jullie hopen op een klein wondertje, en is er anders niet nog een andere mogelijkheid? Voor adoptie zijn jullie waarschijnlijk al te oud, maar draagmoederschap, pleegouders etc etc....
Nogmaals veel liefde geluk en vooral hoop (f) toegewenst.
liefs, Biol
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
vrijdag 15 augustus 2008 om 18:12
Oh Aruba, meid wat moeilijk! Ik denk dat alleen jij en je partner die keuze kunnen maken. Hopelijk zitten jullie omtrent deze moeilijke keuze op een lijn. Kies met je/jullie hart (hoeveel onzekerheid kun je nog aan? Kun je het lichamelijk nog aan? Komt deze oerwens niet tussen jullie in te staan? etc etc).
Een van mijn beste vriendinnen (40 jr) heeft een jaar geleden samen met haar partner besloten het medische circus te laten voor wat het is na 8 jaar dokteren. Gek genoeg heeft het hun rust gebracht en zijn ze erg actief in het opnieuw vormgeven en indelen van hun leven en het bijstellen van hun toekomstverwachting. Dit gaat niet van vandaag op morgen.....maar ze komen er wel.
Ik zelf weet wat voor emoties er omtrent een (nog) niet uitgekomen kinderwens spelen en wens je heel veel sterkte en nog meer liefde tussen jou en je partner!!
Een van mijn beste vriendinnen (40 jr) heeft een jaar geleden samen met haar partner besloten het medische circus te laten voor wat het is na 8 jaar dokteren. Gek genoeg heeft het hun rust gebracht en zijn ze erg actief in het opnieuw vormgeven en indelen van hun leven en het bijstellen van hun toekomstverwachting. Dit gaat niet van vandaag op morgen.....maar ze komen er wel.
Ik zelf weet wat voor emoties er omtrent een (nog) niet uitgekomen kinderwens spelen en wens je heel veel sterkte en nog meer liefde tussen jou en je partner!!
vrijdag 15 augustus 2008 om 20:21
Ik zei het laatst ook al tegen een bevriend stel wat ook in de mmm zit, maar ik wilde wel dat het mogelijk was om mijn vruchtbaarheid weg te geven. Ik heb het niet meer nodig immers en ik gun iedereen die dat wil hetzelfde geluk.....Helaas is het niet mogelijk, maar ik wil je (jullie) wel enorm veel sterkte wensen. Lijkt me een onwijs moeilijke beslissing....
vrijdag 15 augustus 2008 om 22:21
Allereerst bedankt voor alle en de mooie worden.
Ik weet dat de keus om te stoppen inderdaad bij ons ligt, mijn manneke geeft zelfs aan dat het uiteindelijk bij mij ligt. Wanneer het allemaal te veel wordt, en ik het emotioneel en lichamelijk denk het niet meer aan te kunnen, dan steunt hij mijn keus volledig.
Maar dat is juist mijn dilemma, zou ik dat moment herkennen? Of blijf ik altijd hopen op de volgende behandeling? En als ik stop, zal de dag dat mijn menstruatie zich aanmeld minder pijnlijk zijn?
Er gaan zoveel gedachtes en scenarios door mijn hoofd, dat ik op de moment de gevoel heb dat ik mijnzelf verlies. Dat ik mijnzelf opgeef voor dit "groot verlangen"
Een duidelijke reden waarom zwanger raken niet lukt , is er niet. En ik denk dat, dat voor mij het meest frustrerend is. Als er nou iets mis was dan denk ik (hoop ik) dat ik het een plek had kunnen geven.
De dokters zeggen dat er binnen kort een beslissing moment moet komen, en dat vanwege mijn leeftijd. Hoe ouder, hoe moeilijker en gevaarlijker een eventueel zwangerschap zal zijn.
Dit is wel een lang stukje geworden
Ik weet dat de keus om te stoppen inderdaad bij ons ligt, mijn manneke geeft zelfs aan dat het uiteindelijk bij mij ligt. Wanneer het allemaal te veel wordt, en ik het emotioneel en lichamelijk denk het niet meer aan te kunnen, dan steunt hij mijn keus volledig.
Maar dat is juist mijn dilemma, zou ik dat moment herkennen? Of blijf ik altijd hopen op de volgende behandeling? En als ik stop, zal de dag dat mijn menstruatie zich aanmeld minder pijnlijk zijn?
Er gaan zoveel gedachtes en scenarios door mijn hoofd, dat ik op de moment de gevoel heb dat ik mijnzelf verlies. Dat ik mijnzelf opgeef voor dit "groot verlangen"
Een duidelijke reden waarom zwanger raken niet lukt , is er niet. En ik denk dat, dat voor mij het meest frustrerend is. Als er nou iets mis was dan denk ik (hoop ik) dat ik het een plek had kunnen geven.
De dokters zeggen dat er binnen kort een beslissing moment moet komen, en dat vanwege mijn leeftijd. Hoe ouder, hoe moeilijker en gevaarlijker een eventueel zwangerschap zal zijn.
Dit is wel een lang stukje geworden
vrijdag 15 augustus 2008 om 22:33
Allereerst een dikke knuffel voor jou, ik heb zelf niet zo lang in de MM gezeten, maar als je een kinderwens hebt is iedere maand wachten er 1 teveel.
Ik weet niet wanneer ik zou stoppen als het uiteindelijk niet gelukt zou zijn, het is echt moeilijk om het verlangen naar een kindje te onderdrukken. Heb je al eens aan alternatieven gedacht? Ik heb zelf goede ervaringen met een osteopaat.
Ik weet niet wanneer ik zou stoppen als het uiteindelijk niet gelukt zou zijn, het is echt moeilijk om het verlangen naar een kindje te onderdrukken. Heb je al eens aan alternatieven gedacht? Ik heb zelf goede ervaringen met een osteopaat.
vrijdag 15 augustus 2008 om 22:42
Moeilijk Aruba. Het zit jullie niet mee zeg, en dan ook nog een miskraam bij 12 weken....meid wat heftig allemaal!
Inderdaad, zoals anderen voor mij ook al schreven, eigenlijk kunnen jullie alleen zélf aangeven wanneer het moment daar is om te stoppen. Voor iedereen ligt die grens ergens anders. Kan je de behandelingen nog aan? Geven de artsen jullie nog een grote kans van slagen? Uit eigen ervaring weet ik wel dat je je grenzen makkelijk verschuift en dat je daarvoor moet waken. Wij hebben een zoon van 4 en zijn nu ruim 2 jaar bezig voor een tweede en vragen ons inderdaad nu ook af "wanneer stoppen we?". Vroeger (en ik zeg zéker niet dat dat beter was!) bleven stellen regelmatig kinderloos (of bleven kinderen "enig kind") omdat het op natuurlijke weg niet lukte en de gynaecologen nog niet zoveel mogelijkheden te bieden hadden. Tegenwoordig trekken we van alles uit de kast om het te laten slagen en niet te vergeten: er worden ons ook allerlei mogelijkheden geboden. Ik heb een oom en tante die nooit kinderen hebben gekregen (en daar onwijs veel verdriet van hebben gehad) maar zij hebben het op een gegeven moment "een plekje gegeven" en zijn hun leven anders gaan inrichten. Veel gaan reizen, leuke banen, hobby's, huisdieren etc. Maar je moet natuurlijk wel zelf die knop om kunnen zetten en als het verlangen zo groot is zoals jij beschrijft dan is dat natuurlijk heel erg moeilijk.
Is IVF voor jullie het laatste station? Biedt ICSI wellicht niet een grotere kans? Ik kan me goed voorstellen dat je de MMM inmiddels behoorlijk zat bent. Je hele leven staat er immers in het teken van.
Meid, heel veel sterkte met jullie beslissing!
Inderdaad, zoals anderen voor mij ook al schreven, eigenlijk kunnen jullie alleen zélf aangeven wanneer het moment daar is om te stoppen. Voor iedereen ligt die grens ergens anders. Kan je de behandelingen nog aan? Geven de artsen jullie nog een grote kans van slagen? Uit eigen ervaring weet ik wel dat je je grenzen makkelijk verschuift en dat je daarvoor moet waken. Wij hebben een zoon van 4 en zijn nu ruim 2 jaar bezig voor een tweede en vragen ons inderdaad nu ook af "wanneer stoppen we?". Vroeger (en ik zeg zéker niet dat dat beter was!) bleven stellen regelmatig kinderloos (of bleven kinderen "enig kind") omdat het op natuurlijke weg niet lukte en de gynaecologen nog niet zoveel mogelijkheden te bieden hadden. Tegenwoordig trekken we van alles uit de kast om het te laten slagen en niet te vergeten: er worden ons ook allerlei mogelijkheden geboden. Ik heb een oom en tante die nooit kinderen hebben gekregen (en daar onwijs veel verdriet van hebben gehad) maar zij hebben het op een gegeven moment "een plekje gegeven" en zijn hun leven anders gaan inrichten. Veel gaan reizen, leuke banen, hobby's, huisdieren etc. Maar je moet natuurlijk wel zelf die knop om kunnen zetten en als het verlangen zo groot is zoals jij beschrijft dan is dat natuurlijk heel erg moeilijk.
Is IVF voor jullie het laatste station? Biedt ICSI wellicht niet een grotere kans? Ik kan me goed voorstellen dat je de MMM inmiddels behoorlijk zat bent. Je hele leven staat er immers in het teken van.
Meid, heel veel sterkte met jullie beslissing!
woensdag 20 augustus 2008 om 18:03
oei...dit is niet 1,2,3 te beantwoorden. En als ik het zou willen doen zoals ik het zou willen, ben ik nog wel een uurtje bezig.
Maar laat ik maar van start gaan en zien waar het schip strand.
Meissie...er geen goed moment om te stoppen en geen slecht moment. En nee, je 'voelt' het niet.
Misschien krijg je een 'brainwave' en denkt 'NU stop ik' .Dat kan. Maar het kan ook zijn dat je steeds je grens blijft verleggen.
Bij mij ging het anders. Ik heb nooit gekozen voor behandelingen. Ik was 38 toen we begonnen en ik wist al dat het problematisch zou worden. Daarom hebben we van te voren de afspraak kunnen maken: als het niet lukt dan...
we hebben onszelf 24 cycli gegeven. Geen 24 maanden. Ik ben onregelmatig en ik wilde gewoon de volle 2 jaar benutten.(na 1 jaar terug naar gynacoloog, die heel vrolijk mededeelde dat ik wel erg vlot terug was. ik moest nog maar een jaartje oefenen.. per slot staat er 2 jaar voor, als je boven de 35 bent....) op mijn 40e zou ik sowieso stoppen. Einde verhaal. Omdat...heel koud... de kans gewoon te klein is. het was allemaal puur verstandelijk. niks geen emotie. Toen ik 40 werd, heb ik een groot feest gegeven. Allen mijn partner wist van de bittere nasmaak. We hebben het nog een half jaar op zijn beloop gelaten. En toen..op precies 01 07 2007, (hoe kien je het uit) precies 2.1/5 jaar na het begin werd ik weer ongesteld. En ik brak. ik brak gewoon in tweeën. huilen, schreeuwen,vloeken,schelden, tieren. En toen de beslissing:dit niet meer. Dus vanaf toen een condoom. ik heb iedereen die wist dat we bezig waren en veel moeite hadden, een mail gestuurd, dat we gestopt waren. ik wilde geen vragende gezichten meer, geen 'en?"
Voor jou zal het anders liggen. jouw lichaam zit nog vol van hormonen. Misschien zal je eerst moeten 'afkicken' . ik ben geen dokter, en kan je dat ook niet vertellen. Gelukkig zijn er diverse fora (jawel! even goed zoeken via google!) waarop je met dit soort vragen terecht kan.
Het ligt er ook aan, hoe je band met de gynacoloog is. Wil hij/zij koste wat kost doorgaan? Ga je daarin mee? Of kies je voor jezelf?
ik koos ervoor om tegen mijn eieren te zeggen "NEEN . IK leef mijn leven, jullie niet!' ik zei heel bewust 'ja' tegen een leven zonder kinderen. Is dat makkelijk?
Hell no! iemand schreef ooit op dit forum dat mensen die geen kinderen kunnen krijgen er maar aan moesten wennen, omdat er overal kinderen zijn. In principe een juiste instelling, maar in de praktijk niet haalbaar. Want wennen,lieve schat...dat doet het nooit. Echt niet. dit verdriet blijft gewoon bij je, tot je dood gaat. klaar. het is een rouwproces met alle fasen die daarbij horen.
de eerste maanden dat je gestopt bent, denk je 'goh..we zijn gestopt..; : opluchting, zelfs bevrijding.
...dan..
' zou het nu, want je hoort altijd dat als je stopt..dan...want het is toch zo dat ...die vriendin van de achterbuurvrouw,van de man van de onderwijzer van de groenteboer die toch na zoveel jaar zwanger werd..'
En vervolgens wordt je weer ongesteld. Diep dal.Erg diep dal.
ze zijn er hoor, de geluksvogels. Alleen heb je meer kans om de staatsloterij te winnen.
Hoe jij verder zal reageren kan ik niet voorspellen.iedereen is anders. Nee, je menstruaties worden niet minder pijnlijk, eerder het tegenovergestelde. Je zal zeker het eerste jaar door een achtbaan van emoties gaan. het is leuk om te denken dat jij en je partner naar elkaar toegroeien. Maar dat hòeft niet. je kan ook juist hierdoor uit elkaar groeien. Maar je kan ook kanten van elkaar ontdekken, die je van te voren niet wist. En prettig verrast worden.
de enige raad die ik je kan meegeven is: doe niets overhaast. Ga niet voor adoptie in een 'dan maar dat' bui.(nog afgezien van het feit of dat nog gaat lukken) Ja, het is kl*te, het is vreselijk het is ellendig. Je zal vrienden verliezen. Verdriet stinkt. Echt.
er zijn nog een drietal boeken waar ik veel aan heb gehad en waar je misschien veel herkenning in zult vinden. ik weet niet of ik ze hier mag noemen van de angels, dus ik houdt het bij de auteurs. Kan je zelf verder zoeken: R. van Walbeek en O.van Eck, J. Brink(over het rouwproces)
Ik wens je alle, echt alle wijsheid.
want, hoe banaal ook..alleen jij kan de juiste beslissing nemen. Doorgaan? Of stoppen. En zo ja...wanneer ?
en hoe jouw leven eruit gaat zien? gelukkig ben je daar helemaal zelf bij.
ontzettend veel sterkte, liefs, en.. als je meer wilt weten:vraag mijn mailadres maar aan de angels.
liefs, Meiroosje
Maar laat ik maar van start gaan en zien waar het schip strand.
Meissie...er geen goed moment om te stoppen en geen slecht moment. En nee, je 'voelt' het niet.
Misschien krijg je een 'brainwave' en denkt 'NU stop ik' .Dat kan. Maar het kan ook zijn dat je steeds je grens blijft verleggen.
Bij mij ging het anders. Ik heb nooit gekozen voor behandelingen. Ik was 38 toen we begonnen en ik wist al dat het problematisch zou worden. Daarom hebben we van te voren de afspraak kunnen maken: als het niet lukt dan...
we hebben onszelf 24 cycli gegeven. Geen 24 maanden. Ik ben onregelmatig en ik wilde gewoon de volle 2 jaar benutten.(na 1 jaar terug naar gynacoloog, die heel vrolijk mededeelde dat ik wel erg vlot terug was. ik moest nog maar een jaartje oefenen.. per slot staat er 2 jaar voor, als je boven de 35 bent....) op mijn 40e zou ik sowieso stoppen. Einde verhaal. Omdat...heel koud... de kans gewoon te klein is. het was allemaal puur verstandelijk. niks geen emotie. Toen ik 40 werd, heb ik een groot feest gegeven. Allen mijn partner wist van de bittere nasmaak. We hebben het nog een half jaar op zijn beloop gelaten. En toen..op precies 01 07 2007, (hoe kien je het uit) precies 2.1/5 jaar na het begin werd ik weer ongesteld. En ik brak. ik brak gewoon in tweeën. huilen, schreeuwen,vloeken,schelden, tieren. En toen de beslissing:dit niet meer. Dus vanaf toen een condoom. ik heb iedereen die wist dat we bezig waren en veel moeite hadden, een mail gestuurd, dat we gestopt waren. ik wilde geen vragende gezichten meer, geen 'en?"
Voor jou zal het anders liggen. jouw lichaam zit nog vol van hormonen. Misschien zal je eerst moeten 'afkicken' . ik ben geen dokter, en kan je dat ook niet vertellen. Gelukkig zijn er diverse fora (jawel! even goed zoeken via google!) waarop je met dit soort vragen terecht kan.
Het ligt er ook aan, hoe je band met de gynacoloog is. Wil hij/zij koste wat kost doorgaan? Ga je daarin mee? Of kies je voor jezelf?
ik koos ervoor om tegen mijn eieren te zeggen "NEEN . IK leef mijn leven, jullie niet!' ik zei heel bewust 'ja' tegen een leven zonder kinderen. Is dat makkelijk?
Hell no! iemand schreef ooit op dit forum dat mensen die geen kinderen kunnen krijgen er maar aan moesten wennen, omdat er overal kinderen zijn. In principe een juiste instelling, maar in de praktijk niet haalbaar. Want wennen,lieve schat...dat doet het nooit. Echt niet. dit verdriet blijft gewoon bij je, tot je dood gaat. klaar. het is een rouwproces met alle fasen die daarbij horen.
de eerste maanden dat je gestopt bent, denk je 'goh..we zijn gestopt..; : opluchting, zelfs bevrijding.
...dan..
' zou het nu, want je hoort altijd dat als je stopt..dan...want het is toch zo dat ...die vriendin van de achterbuurvrouw,van de man van de onderwijzer van de groenteboer die toch na zoveel jaar zwanger werd..'
En vervolgens wordt je weer ongesteld. Diep dal.Erg diep dal.
ze zijn er hoor, de geluksvogels. Alleen heb je meer kans om de staatsloterij te winnen.
Hoe jij verder zal reageren kan ik niet voorspellen.iedereen is anders. Nee, je menstruaties worden niet minder pijnlijk, eerder het tegenovergestelde. Je zal zeker het eerste jaar door een achtbaan van emoties gaan. het is leuk om te denken dat jij en je partner naar elkaar toegroeien. Maar dat hòeft niet. je kan ook juist hierdoor uit elkaar groeien. Maar je kan ook kanten van elkaar ontdekken, die je van te voren niet wist. En prettig verrast worden.
de enige raad die ik je kan meegeven is: doe niets overhaast. Ga niet voor adoptie in een 'dan maar dat' bui.(nog afgezien van het feit of dat nog gaat lukken) Ja, het is kl*te, het is vreselijk het is ellendig. Je zal vrienden verliezen. Verdriet stinkt. Echt.
er zijn nog een drietal boeken waar ik veel aan heb gehad en waar je misschien veel herkenning in zult vinden. ik weet niet of ik ze hier mag noemen van de angels, dus ik houdt het bij de auteurs. Kan je zelf verder zoeken: R. van Walbeek en O.van Eck, J. Brink(over het rouwproces)
Ik wens je alle, echt alle wijsheid.
want, hoe banaal ook..alleen jij kan de juiste beslissing nemen. Doorgaan? Of stoppen. En zo ja...wanneer ?
en hoe jouw leven eruit gaat zien? gelukkig ben je daar helemaal zelf bij.
ontzettend veel sterkte, liefs, en.. als je meer wilt weten:vraag mijn mailadres maar aan de angels.
liefs, Meiroosje
woensdag 20 augustus 2008 om 18:59
Eigenlijk heb ik niets toe te voegen aan wat iedereen voor mij gepost heeft. Jij bent de enige die kan zeggen wanneer het voor jou genoeg is. Ik kan me voorstellen dat wanneer je in zo'n molen zit je grenzen steeds verder verlegd worden.
Ik kan verder alleen maar sterkte zeggen
Ik kan verder alleen maar sterkte zeggen
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
