Kinderen
alle pijlers
Weemoed naar tijd waarin ze klein waren
dinsdag 1 december 2020 om 11:36
Nooit gedacht dat ik, ja ik(!), dit zou typen, maar nu ik moeder ben van 2 (pré-) tieners mis ik plots de tijd waarin ze nog zo klein waren.
Het is zo snel voorbij gegaan. En ik baal dat ik daar niet bewust van heb genoten. Ik kon ze niet snel genoeg groot krijgen.
Zo gestresst, zo gehaast, alle ballen in de lucht moeten houden (geen vader in beeld) dat ik eigenlijk niet eens heel bewust heb kunnen genieten van die tijd.
Werken, snel eten maken, snel in bed proberen te krijgen en dan uitgeteld op de bank liggen. Als ik terug denk aan hun kindertijd zie ik alleen maar ge-ren en gehaast.
Nu ze ouder zijn mis ik die tijd, dat geknuffel, die gekke tekeningen die ik kreeg, in mijn armen wiegen bij verdriet etc. Nu ze mij steeds minder nodig hebben overvalt me dat soms.
Niet dat ik weer er baby zou willen haha, dat is geen goed idee want ik was chronisch moe en gestresst, maar ik heb spijt dat ik niet bewuster was van al die mooie kleine stapjes die ze zetten en juist wilde dat alles sneller zou gaan.
Ik keek destijds alleen maar uit naar deze tijd en nu ik er ben, mis ik die tijd en zou ik het opnieuw willen doen maar dan veel rustiger en bewuster..
Herkenbaar?
Het is zo snel voorbij gegaan. En ik baal dat ik daar niet bewust van heb genoten. Ik kon ze niet snel genoeg groot krijgen.
Zo gestresst, zo gehaast, alle ballen in de lucht moeten houden (geen vader in beeld) dat ik eigenlijk niet eens heel bewust heb kunnen genieten van die tijd.
Werken, snel eten maken, snel in bed proberen te krijgen en dan uitgeteld op de bank liggen. Als ik terug denk aan hun kindertijd zie ik alleen maar ge-ren en gehaast.
Nu ze ouder zijn mis ik die tijd, dat geknuffel, die gekke tekeningen die ik kreeg, in mijn armen wiegen bij verdriet etc. Nu ze mij steeds minder nodig hebben overvalt me dat soms.
Niet dat ik weer er baby zou willen haha, dat is geen goed idee want ik was chronisch moe en gestresst, maar ik heb spijt dat ik niet bewuster was van al die mooie kleine stapjes die ze zetten en juist wilde dat alles sneller zou gaan.
Ik keek destijds alleen maar uit naar deze tijd en nu ik er ben, mis ik die tijd en zou ik het opnieuw willen doen maar dan veel rustiger en bewuster..
Herkenbaar?
dinsdag 1 december 2020 om 19:00
. Dat je dan eindelijk kan gaan genieten van je (klein)kinderen
dinsdag 1 december 2020 om 19:43
Susan schreef: ↑01-12-2020 18:58Dat is gelukkig niet zo, dat zij minder tijd en aandacht krijgt. Ik heb eerder nog een soort perfectionisme richting mijn dochter (voor mezelf, dat ik vind dat ik nooit maar dan ook nooit een moment tekort mag schieten) dan omgekeerd. Daarmee leg ik de lat soms wel weer hoog voor mezelf, maar dat heb ik liever dan dat zij het gevoel heeft erbij in te schieten.
dinsdag 1 december 2020 om 21:03
Ik herken het deels. Mijn oudste is nu bijna 8 en in haar baby en peutertijd was het een zware tijd voor mij. Wegens omstandigheden woonden mijn partner en ik niet samen (en ver uit elkaar vandaan) en stond ik er doordeweeks alleen voor. De relatie tussen ons was toen ook redelijk slecht, mede door de afstand.
Ze is zo snel groot geworden, en achteraf dus eigenlijk niet echt van genoten. Ik schrik ook hoeveel ik vergeten ben van toen. Het werd zo overschaduwd door negativiteit. Heel jammer.
Omdat ik alleen was heb ik veel gewerkt. Ze is veel bij de oma’s geweest en op het kdv, maar ik zie ook dat zij daardoor heel flexibel is geworden.
Gelukkig is onze relatie in de jaren wel verbeterd na een periode zelfs helemaal uit elkaar te zijn geweest. We wonen nu al jaren wél samen en ik ben thuis voor de kinderen (er zijn er nog twee bij gekomen.
De twee jongsten maak ik nu dus wel heel bewust mee en dat is heel erg leuk, maar ik moet zeggen, ik vind het wel zwaarder dan bij mijn eerste.
Er is nu nul tijd voor mezelf, elke dag is weer een struggle qua planning en huishouden Pff!
Maar toch, ik zou dit niet anders willen. Juist omdat ik weet hoe snel het gaat.
Ze is zo snel groot geworden, en achteraf dus eigenlijk niet echt van genoten. Ik schrik ook hoeveel ik vergeten ben van toen. Het werd zo overschaduwd door negativiteit. Heel jammer.
Omdat ik alleen was heb ik veel gewerkt. Ze is veel bij de oma’s geweest en op het kdv, maar ik zie ook dat zij daardoor heel flexibel is geworden.
Gelukkig is onze relatie in de jaren wel verbeterd na een periode zelfs helemaal uit elkaar te zijn geweest. We wonen nu al jaren wél samen en ik ben thuis voor de kinderen (er zijn er nog twee bij gekomen.
De twee jongsten maak ik nu dus wel heel bewust mee en dat is heel erg leuk, maar ik moet zeggen, ik vind het wel zwaarder dan bij mijn eerste.
Er is nu nul tijd voor mezelf, elke dag is weer een struggle qua planning en huishouden Pff!
Maar toch, ik zou dit niet anders willen. Juist omdat ik weet hoe snel het gaat.
dinsdag 1 december 2020 om 22:26
Ik heb hetzelfde als Susan. Onze oudste (4,5 jaar) is een zorgenkind en gaat nu naar het speciaal basisonderwijs. Daar doet hij het goed, maar al met al zijn het drie jaren geweest van testen, onderzoeken, wachtlijsten, kopzorgen en uiteindelijk zijn we zelfs verhuisd om de juiste hulp te krijgen. De periode met hem van 3-3,5 zou ik nooit meer over willen doen. De driftbuien waren op een hoogtepunt, er viel nauwelijks met hem te communiceren, we kregen van niemand hulp (ondanks dat ik huilend naar het CJG belde, maar overal waren wachtlijsten) en het is de meest eenzame periode in m’n leven geweest omdat ik geen enkele hoop meer had dat het ooit beter zou worden (het ging elke maand slechter). Met 3,5 kwam er een kantelpunt op vakantie. Inmiddels praat hij, blijkt hij gemiddeld intelligent te zijn en gaat emotie-regulering een stuk beter.
Door alles heb ik ook veel gemist van de jongste (ik was al zwanger toen bleek dat de ontwikkeling van de oudste ineens stokte). En dat is maar goed ook, anders was er nooit een tweede gekomen, vermoed ik. Ze was een hele tevreden baby en is nu een vrolijke peuter. Nu de oudste naar school is, vind ik het heerlijk dat we nog tijd met z’n tweetjes hebben. Ik kan daar echt enorm van genieten en ik kan ook verdrietig worden van het idee dat dit allemaal weer voorbij gaat (al vind ik pubers ook erg leuk).
Voor nu is het bij ons op de rit, godzijdank. En hoop ook dat zoon nu op zijn school mag blijven, want de gemeente wil na groep 2 weer evalueren of hij niet terug kan naar regulier onderwijs. Maar goed, dat zien we dan wel weer.
Door alles heb ik ook veel gemist van de jongste (ik was al zwanger toen bleek dat de ontwikkeling van de oudste ineens stokte). En dat is maar goed ook, anders was er nooit een tweede gekomen, vermoed ik. Ze was een hele tevreden baby en is nu een vrolijke peuter. Nu de oudste naar school is, vind ik het heerlijk dat we nog tijd met z’n tweetjes hebben. Ik kan daar echt enorm van genieten en ik kan ook verdrietig worden van het idee dat dit allemaal weer voorbij gaat (al vind ik pubers ook erg leuk).
Voor nu is het bij ons op de rit, godzijdank. En hoop ook dat zoon nu op zijn school mag blijven, want de gemeente wil na groep 2 weer evalueren of hij niet terug kan naar regulier onderwijs. Maar goed, dat zien we dan wel weer.
