Kinderen
alle pijlers
Weemoed naar tijd waarin ze klein waren
dinsdag 1 december 2020 om 11:36
Nooit gedacht dat ik, ja ik(!), dit zou typen, maar nu ik moeder ben van 2 (pré-) tieners mis ik plots de tijd waarin ze nog zo klein waren.
Het is zo snel voorbij gegaan. En ik baal dat ik daar niet bewust van heb genoten. Ik kon ze niet snel genoeg groot krijgen.
Zo gestresst, zo gehaast, alle ballen in de lucht moeten houden (geen vader in beeld) dat ik eigenlijk niet eens heel bewust heb kunnen genieten van die tijd.
Werken, snel eten maken, snel in bed proberen te krijgen en dan uitgeteld op de bank liggen. Als ik terug denk aan hun kindertijd zie ik alleen maar ge-ren en gehaast.
Nu ze ouder zijn mis ik die tijd, dat geknuffel, die gekke tekeningen die ik kreeg, in mijn armen wiegen bij verdriet etc. Nu ze mij steeds minder nodig hebben overvalt me dat soms.
Niet dat ik weer er baby zou willen haha, dat is geen goed idee want ik was chronisch moe en gestresst, maar ik heb spijt dat ik niet bewuster was van al die mooie kleine stapjes die ze zetten en juist wilde dat alles sneller zou gaan.
Ik keek destijds alleen maar uit naar deze tijd en nu ik er ben, mis ik die tijd en zou ik het opnieuw willen doen maar dan veel rustiger en bewuster..
Herkenbaar?
Het is zo snel voorbij gegaan. En ik baal dat ik daar niet bewust van heb genoten. Ik kon ze niet snel genoeg groot krijgen.
Zo gestresst, zo gehaast, alle ballen in de lucht moeten houden (geen vader in beeld) dat ik eigenlijk niet eens heel bewust heb kunnen genieten van die tijd.
Werken, snel eten maken, snel in bed proberen te krijgen en dan uitgeteld op de bank liggen. Als ik terug denk aan hun kindertijd zie ik alleen maar ge-ren en gehaast.
Nu ze ouder zijn mis ik die tijd, dat geknuffel, die gekke tekeningen die ik kreeg, in mijn armen wiegen bij verdriet etc. Nu ze mij steeds minder nodig hebben overvalt me dat soms.
Niet dat ik weer er baby zou willen haha, dat is geen goed idee want ik was chronisch moe en gestresst, maar ik heb spijt dat ik niet bewuster was van al die mooie kleine stapjes die ze zetten en juist wilde dat alles sneller zou gaan.
Ik keek destijds alleen maar uit naar deze tijd en nu ik er ben, mis ik die tijd en zou ik het opnieuw willen doen maar dan veel rustiger en bewuster..
Herkenbaar?
dinsdag 1 december 2020 om 13:00
Bedankt voor de fijne reacties.
Ik geniet nu ook, we zijn in rustig vaarwater gekomen. Ik zit nu meer thuis dan toen en zit dus al om half 4 klaar met de thee en koekjes
Ik 'onderneem' nu meer met ze dan toen. Maar ze zijn zich aan het lostrekken. Ik voel dat, vroeger wilden ze alles met me delen, nu steeds minder en meer met hun vrienden. Wat heel gezond is, want ik heb ze gebracht naar het punt waar ze nu zijn en daar ben ik ook trots op.
Maar deze fase 'voelt' anders, de nabijheid die je met zo een klein kindje hebt is steeds minder. Daarom dat ik het me soms kwalijk neem dat ik er toen niet alles uit heb gehaald.
Maar voor mijn zoon ben ik nog steeds zijn 'koningin haha en we hebben s'avonds laat nog mooie gesprekken, hij maakt me elke dag aan het lachen én hij en ik stoeien nog steeds af en toe met kussens.
Met mijn dochter worden de gespreksonderwerpen steeds serieuzer, ik word bij de tijd gehouden door haar (mam, dat is zo cringy, wat is cringy of wat betekent ' zo flex'!??).
We lachen om TikTok filmpjes en ik zie dat ze steeds wijzer wordt met een eigen sterke wil.
Ik koester deze momenten zeker en leef deze keer ook echt in het 'nu' met ze.
Maar boy o boy wat mis ik hun kleine kindertijd
Ik geniet nu ook, we zijn in rustig vaarwater gekomen. Ik zit nu meer thuis dan toen en zit dus al om half 4 klaar met de thee en koekjes
Ik 'onderneem' nu meer met ze dan toen. Maar ze zijn zich aan het lostrekken. Ik voel dat, vroeger wilden ze alles met me delen, nu steeds minder en meer met hun vrienden. Wat heel gezond is, want ik heb ze gebracht naar het punt waar ze nu zijn en daar ben ik ook trots op.
Maar deze fase 'voelt' anders, de nabijheid die je met zo een klein kindje hebt is steeds minder. Daarom dat ik het me soms kwalijk neem dat ik er toen niet alles uit heb gehaald.
Maar voor mijn zoon ben ik nog steeds zijn 'koningin haha en we hebben s'avonds laat nog mooie gesprekken, hij maakt me elke dag aan het lachen én hij en ik stoeien nog steeds af en toe met kussens.
Met mijn dochter worden de gespreksonderwerpen steeds serieuzer, ik word bij de tijd gehouden door haar (mam, dat is zo cringy, wat is cringy of wat betekent ' zo flex'!??).
We lachen om TikTok filmpjes en ik zie dat ze steeds wijzer wordt met een eigen sterke wil.
Ik koester deze momenten zeker en leef deze keer ook echt in het 'nu' met ze.
Maar boy o boy wat mis ik hun kleine kindertijd
dinsdag 1 december 2020 om 13:02
Dit dus, ik stond in overlevingsstand.
Alles moest dóór. Helaas ook ten koste van de quality time met mijn kinderen.
dinsdag 1 december 2020 om 13:07
Ik had dat in de eerste jaren met mijn zoon. Hij heeft autisme en een verstandelijke beperking en de eerste jaren stonden in het teken van heel veel zorgen maken, tig gesprekken met hulpverleners, vragenlijst na vragenlijst invullen, nog meer zorgen maken, de zoektocht naar de juiste plek, de vraag of hij ooit naar school kon. Dat ging ook echt ten koste van het genieten en daar voelde ik me dan weer schuldig over.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 1 december 2020 om 13:11
Susan schreef: ↑01-12-2020 13:07Ik had dat in de eerste jaren met mijn zoon. Hij heeft autisme en een verstandelijke beperking en de eerste jaren stonden in het teken van heel veel zorgen maken, tig gesprekken met hulpverleners, vragenlijst na vragenlijst invullen, nog meer zorgen maken, de zoektocht naar de juiste plek, de vraag of hij ooit naar school kon. Dat ging ook echt ten koste van het genieten en daar voelde ik me dan weer schuldig over.
Dat schuldgevoel knaagt ook bij mij. Bang dat ze eronder hebben geleden.
Hoe is het nu met je zoon?
dinsdag 1 december 2020 om 13:17
Deels herkenbaar. Nr. 1 en 2 schelen best veel qua jaren, daardoor heb ik wel redelijk kunnen genieten van de eerste. Bij nr. 2 was ik me ervan bewust hoe snel het ging en van hem ik veel bewuster genoten, maar het genieten van nr. 1 was toen wel minder vanwege de drukte en het al veel van hem verwachten omdat hij al ‘zo groot’ was. Ze zijn nu tiener en puber, en ik mis dat kleine inderdaad ontzettend.
Sommige mensen genieten van elke fase, maar ik vond dat kleine -hoewel soms erg zwaar- veel leuker. Natuurlijk vind ik het ongelofelijk leuke kinderen, maar die discussies en dat late naar bed gaan en niet meer van álles op de hoogte worden gebracht is wel minder.
Wij gaan toch nog in de herkansing, er is een baby op komst
Sommige mensen genieten van elke fase, maar ik vond dat kleine -hoewel soms erg zwaar- veel leuker. Natuurlijk vind ik het ongelofelijk leuke kinderen, maar die discussies en dat late naar bed gaan en niet meer van álles op de hoogte worden gebracht is wel minder.
Wij gaan toch nog in de herkansing, er is een baby op komst
dinsdag 1 december 2020 om 13:21
Je zegt dat je de tijd dat ze klein waren mist. Maar die tijd was dus niet altijd zo leuk, het was druk en moeilijk. Zou je die tijd werkelijk over willen doen? Nu denk je misschien dat je het anders zou doen maar je zou nog steeds aan het einde van de dag moe zijn en graag op de bak ploffen.
Ik zou mijn kinderen graag één dag weer als baby hebben, en als peuter en kleuter bv. Maar de tijd overdoen? Mwah. Het worden niet voor niks de tropenjaren genoemd.
Ik denk dat je vooral de mooie momenten herinnert. En dat is prima, denk daar dan ook met fijne gevoelens op terug.
En geniet van hoe ze nu zijn. Ik vind, nu mijn kinderen ouder worden en zich langzaam losmaken, de band eigenlijk alleen maar sterker worden. Omdat je beter over dingen kan praten en er meer gedeelde interesses zijn.
Ik zou mijn kinderen graag één dag weer als baby hebben, en als peuter en kleuter bv. Maar de tijd overdoen? Mwah. Het worden niet voor niks de tropenjaren genoemd.
Ik denk dat je vooral de mooie momenten herinnert. En dat is prima, denk daar dan ook met fijne gevoelens op terug.
En geniet van hoe ze nu zijn. Ik vind, nu mijn kinderen ouder worden en zich langzaam losmaken, de band eigenlijk alleen maar sterker worden. Omdat je beter over dingen kan praten en er meer gedeelde interesses zijn.
dinsdag 1 december 2020 om 13:22
Jij ook
Ik denk niet dat je daar bang vooor hoeft te zijn, ik denk dat het vooral vervelend is voor jezelf - maar ik herken de angst wel.
Met mijn zoon gaat het wel goed. Hij is nu dertien en sinds hij in de puberteit is, is hij wat rustiger geworden, we hoeven minder bang te zijn dat hij opeens wegrent of alles uit de kasten trekt. Ik merkte bij mezelf dat het makkelijker werd toen ik het beeld losliet dat hij naar school zou gaan en me er gewoon bij neerlegde dat hij een ander leven zou krijgen. Hij is zelf altijd heel vrolijk en blij, dat is het belangrijkste. Mijn dochter heeft het in het begin ook best moeilijk gehad met de situatie, zeker toen ze net naar school ging, maar zij is nu elf en staat sinds een paar jaar echt lekker stevig in haar schoenen. Over het algemeen ben ik tevreden met hoe het nu gaat en zou ik niet terug willen naar een paar jaar geleden, maar ik snap wel wat je bedoelt. Het is gewoon confronterend en er zijn natuurlijk ook genoeg dingen uit die tijd die je wel mist en dan besef je dat het nooit meer terugkomt.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 1 december 2020 om 13:28
Mijn oudste is vandaag 14 geworden!! Slik... en natuurlijk hartstikke blij en trots!! We hebben er 4; van 14, 11, 8 en bijna 4 jaar. Ben gestopt met werken toen de oudste 3 was...en hoewel ik weer sta te trappelen dat ik straks weer ga werken (eerst nog 'even' dé baan vinden...), heb ik echt heel bewust van alles genoten, heb ze 'helemaal beleefd' tot basisschool enz.
En hoewel er ook nadelen aan kleven (enorm gat in cv, geen eigen inkomsten etc...) weegt dat voor mij niet op tegen de andere kant. Ik ben er dankbaar voor ♡
De 1e drie jaren van mijn oudste kind kan ik mij amoer herinneren. Het was een kind krijgen op mijn 18e, mijn opleiding intussen afmaken; 1 dag school en 4 dagen stage. Daarna 4 dagen werken... ik was zo druk dat ik weinig meekreeg behakve dan dat alles moest moest en door moest gaan...
En toen kwam een keerpunt; mijn man ging veel meer verdienen en buitenland werken en dat kon ik opvangen door thuis te zijn. En zoals ik al zei, zitten ook nadelen aan en heb er vaak verantwoorsing af moeten leggen in omgeving enz, maar wat ben ik er blij mee...!!
To, geniet gewoon in het nu... inhalen kan niet maar je kan wel de keuze maken eea zo in te richten dat je wat meer kan genieten
En hoewel er ook nadelen aan kleven (enorm gat in cv, geen eigen inkomsten etc...) weegt dat voor mij niet op tegen de andere kant. Ik ben er dankbaar voor ♡
De 1e drie jaren van mijn oudste kind kan ik mij amoer herinneren. Het was een kind krijgen op mijn 18e, mijn opleiding intussen afmaken; 1 dag school en 4 dagen stage. Daarna 4 dagen werken... ik was zo druk dat ik weinig meekreeg behakve dan dat alles moest moest en door moest gaan...
En toen kwam een keerpunt; mijn man ging veel meer verdienen en buitenland werken en dat kon ik opvangen door thuis te zijn. En zoals ik al zei, zitten ook nadelen aan en heb er vaak verantwoorsing af moeten leggen in omgeving enz, maar wat ben ik er blij mee...!!
To, geniet gewoon in het nu... inhalen kan niet maar je kan wel de keuze maken eea zo in te richten dat je wat meer kan genieten
dinsdag 1 december 2020 om 13:29
Heb het ook heel erg hoor.
Eigenlijk überhaupt soms wat moeite dat de tijd zo hard gaat en bijvoorbeeld ook mijn ouders ouder worden.
Ik heb wel eens gedacht dat het leuk zou zijn je leven achterstevoren te leven. Met de kennis van nu zou ik inderdaad veel bewuster bepaalde dingen koesteren. De tijd dat je kinderen klein waren, maar bijvoorbeeld ook die stage in het buitenland, de vrijheid die je als student hebt, het onbezorgde als kind etc etc.
Eigenlijk überhaupt soms wat moeite dat de tijd zo hard gaat en bijvoorbeeld ook mijn ouders ouder worden.
Ik heb wel eens gedacht dat het leuk zou zijn je leven achterstevoren te leven. Met de kennis van nu zou ik inderdaad veel bewuster bepaalde dingen koesteren. De tijd dat je kinderen klein waren, maar bijvoorbeeld ook die stage in het buitenland, de vrijheid die je als student hebt, het onbezorgde als kind etc etc.
dinsdag 1 december 2020 om 13:35
Lijkt me een moeilijk proces om dat beeld los te laten. Je hebt altijd wel een plaatje in je hoofd van hoe dat je het zou willen. Fijn dat hij zo vrolijk is. Dat is het belangrijkste inderdaad!Susan schreef: ↑01-12-2020 13:22Jij ook
Ik denk niet dat je daar bang vooor hoeft te zijn, ik denk dat het vooral vervelend is voor jezelf - maar ik herken de angst wel.
Met mijn zoon gaat het wel goed. Hij is nu dertien en sinds hij in de puberteit is, is hij wat rustiger geworden, we hoeven minder bang te zijn dat hij opeens wegrent of alles uit de kasten trekt. Ik merkte bij mezelf dat het makkelijker werd toen ik het beeld losliet dat hij naar school zou gaan en me er gewoon bij neerlegde dat hij een ander leven zou krijgen. Hij is zelf altijd heel vrolijk en blij, dat is het belangrijkste. Mijn dochter heeft het in het begin ook best moeilijk gehad met de situatie, zeker toen ze net naar school ging, maar zij is nu elf en staat sinds een paar jaar echt lekker stevig in haar schoenen. Over het algemeen ben ik tevreden met hoe het nu gaat en zou ik niet terug willen naar een paar jaar geleden, maar ik snap wel wat je bedoelt. Het is gewoon confronterend en er zijn natuurlijk ook genoeg dingen uit die tijd die je wel mist en dan besef je dat het nooit meer terugkomt.
Heb je de periode dat je dochter klein was wél bewuster mee gemaakt?
dinsdag 1 december 2020 om 13:37
Wat geweest is kan je niet veranderen. Als jij je hun kindertijd herinnert als gehaast dan is er inderdaad een kans dat zij wat aandacht gemist hebben en zich ook vooral gehaast herinneren. Het zij zo, lieve vrouw, je hebt gedaan wat je toen kon in de omstandigheden waarin je toen zat. En wees getroost: je kan nog zoveel goedmaken!
Volg JelleJolles maar eens op social media of lees wat van hem. Hij is hoogleraar neuropsychologie. Hij kan niet vaak genoeg zeggen dat kinderen nog lang niet af zijn qua hersenontwikkeling als ze 18 zijn of puber, dat ze je nog zo hard nodig hebben tot zeker begin 20! Ook al lijkt dat soms niet zo, van binnen zit nog regelmatig dat kleine kind dat veel aandacht en ondersteuning nodig heeft.
. Dankjewel TO
dinsdag 1 december 2020 om 14:17
Ja, dat wel, ik heb er altijd wel voor gezorgd dat ik veel tijd met haar doorbracht en dat ze genoeg aandacht kreeg. Je hoort vaak verhalen over gezinnen waar een van de kinderen een beperking heeft en dat alles dan om dat kind draait en dat de andere kinderen weinig aandacht krijgen, ik heb me altijd voorgenomen dat dat hier niet zal voorkomen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 1 december 2020 om 14:34
Deze wilde ik ook plaatsen, die laatste twee alinea's ....♥Sharing* schreef: ↑01-12-2020 11:57https://www.volkskrant.nl/columns-opini ... ~b391ca8a/
Sylvia is vandaag ook weemoedig.
Ik denk dat het volstrekt normaal is om naar een andere levensfase (terug) te verlangen, het gaat ook allemaal zo snel.
Met die hele kleintjes duren de dagen eindeloos. Maar ze worden zo snel groot.
dinsdag 1 december 2020 om 14:39
dinsdag 1 december 2020 om 14:45
Het is al jaren mijn 1 januari traditie: Weemoed-wandelingpoppetje2006 schreef: ↑01-12-2020 14:39Dit heb ik ook en altijd als ik langs een schoolplein loop. Ah ik zie het nog voor, die kinderen die school binnenstapten of uit school kwamen. Waar blijft de tijd? En ook nu wel heel blij dat dat al jaaaaaren achter me ligt.
Dan loop ik, alleen langs het KDV van mijn kinderen, langs hun eerste BSO, tweede BSO, de basisschool etc.
Het huis waar oudste (bijna 21 jaar geleden) geboren werd.
dinsdag 1 december 2020 om 18:36
dinsdag 1 december 2020 om 18:44
Dat heb ik inderdaad vaker gehoord. Dat alle aandacht gaar naar het kindje met de beperking. Ik kan het me trouwens wel voorstellen, dat je zo geleefd wordt door alles wat daarbij komt kijken dat het andere kindje minder tijd en aandacht krijgt of sneller groot 'moet' worden. Dat terwijl je een enorm schuldgevoel hebt.Susan schreef: ↑01-12-2020 14:17Ja, dat wel, ik heb er altijd wel voor gezorgd dat ik veel tijd met haar doorbracht en dat ze genoeg aandacht kreeg. Je hoort vaak verhalen over gezinnen waar een van de kinderen een beperking heeft en dat alles dan om dat kind draait en dat de andere kinderen weinig aandacht krijgen, ik heb me altijd voorgenomen dat dat hier niet zal voorkomen.
dinsdag 1 december 2020 om 18:58
Dat is gelukkig niet zo, dat zij minder tijd en aandacht krijgt. Ik heb eerder nog een soort perfectionisme richting mijn dochter (voor mezelf, dat ik vind dat ik nooit maar dan ook nooit een moment tekort mag schieten) dan omgekeerd. Daarmee leg ik de lat soms wel weer hoog voor mezelf, maar dat heb ik liever dan dat zij het gevoel heeft erbij in te schieten.Hanaa schreef: ↑01-12-2020 18:44Dat heb ik inderdaad vaker gehoord. Dat alle aandacht gaar naar het kindje met de beperking. Ik kan het me trouwens wel voorstellen, dat je zo geleefd wordt door alles wat daarbij komt kijken dat het andere kindje minder tijd en aandacht krijgt of sneller groot 'moet' worden. Dat terwijl je een enorm schuldgevoel hebt.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
