Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen? Ik kom er niet meer uit....
maandag 25 maart 2019 om 15:06
Geen idee of dit topic op de goede peiler staat, maar ik wist niet waar 'm anders onder te brengen...
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.
Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
dinsdag 26 maart 2019 om 18:13
RégineFilange schreef: ↑26-03-2019 18:08Maar voor iemand die twijfelt en niet echt een wens heeft (dat blijkt toch wel uit alles) is dat toch ook gewoon het beste advies?
Precies. En dan is een tegengeluid tegenover dat keurslijf dat iedereen als 'normaal' beschouwt en waar je als jonge vrouw ongemerkt ingeduwd wordt ook wel eens prettig. Je hóeft geen kinderen te nemen, je kunt ook gewoon heel andere dingen doen met je leven.
dinsdag 26 maart 2019 om 18:51
Dit had mijn verhaal kunnen zijn. Het zijn twee/ drie jaar exact mijn gedachtes geweest (tussen mijn 37ste en 40ste). Ik wilde zó graag kinderen willen. Maar ik voelde het niet. Wat ik ook bedacht, hoe hard ik ook probeerde. En mijn partner stond er neutraal in, dat hielp ook niet. Inmiddels ben ik 43 en heb ik weer de rust gevonden. En ik ben zo blij dat ik geen kinderen heb. Natuurlijk geloof ik dat ik de mooiste, meest liefdevolle momenten in het leven mis en dat er niets tegen het gevoel van liefde van en voor je kinderen op kan. En natuurlijk zal mijn kerst later anders zijn. Maar ik krijg daar zoveel voor terug: vrijheid, vrij van zorgen, geen verplichtingen, altijd voldoende geld, mooie reizen, hobby’s, goede baan, geen gehaast, geen schuldgevoelens, wel alles kunnen doen wat je wil, veel tijd voor partner, familie en vrienden, altijd energiek. En bovenal: een leven wat bij mij past.
Denk er niet teveel over na. Het geviel komt of komt niet. Het is allebei goed.
Denk er niet teveel over na. Het geviel komt of komt niet. Het is allebei goed.
dinsdag 26 maart 2019 om 20:07
Ik had ook nooit echt zo’n kinderwens, had vooral weinig met baby’s, maar zag mezelf als ik 10 jaar verder ‘keek’ wel altijd mét kinderen.
De dingen die jij allemaal noemt, zijn ook niet mijn idealen en idd gewoon nadelen aan kinderen hebben.
Man wilde sowieso wel kinderen en omdat ik het wel altijd in het later voor me zag, heb ik nooit zo erg getwijfeld als jij.
Onze dochter is nu 1 en ja, het eerste jaar was precies zo zwaar als ik had verwacht. Misschien nog wel zwaarder, want ik had gedacht snel weer weekendjes weg te gaan met man alleen enzo, maar dat ging toch niet zo makkelijk in de praktijk.
Ook ik heb niks met andermans kinderen, maar dat hoeft ook helemaal niet gelukkig.
Ik zou iig niet zo stellig zeggen: bij twijfel niet doen. Echt niet elke moeder heeft die ultieme oerdrang gehad.
Overigens heb ik nog geen seconde spijt gehad van dochter.
De dingen die jij allemaal noemt, zijn ook niet mijn idealen en idd gewoon nadelen aan kinderen hebben.
Man wilde sowieso wel kinderen en omdat ik het wel altijd in het later voor me zag, heb ik nooit zo erg getwijfeld als jij.
Onze dochter is nu 1 en ja, het eerste jaar was precies zo zwaar als ik had verwacht. Misschien nog wel zwaarder, want ik had gedacht snel weer weekendjes weg te gaan met man alleen enzo, maar dat ging toch niet zo makkelijk in de praktijk.
Ook ik heb niks met andermans kinderen, maar dat hoeft ook helemaal niet gelukkig.
Ik zou iig niet zo stellig zeggen: bij twijfel niet doen. Echt niet elke moeder heeft die ultieme oerdrang gehad.
Overigens heb ik nog geen seconde spijt gehad van dochter.
dinsdag 26 maart 2019 om 20:17
ik heb altijd een hele duidelijke en sterke kinderwens gehad, en dat is maar goed ook want eerste was een huil baby, slechte slaper en daarna nog lang vaak ziek.
En toch hebben we nooit spijt en durf ik te zeggen dat zij ons leven heel veel mooier maakt ook al kost het ons super veel energie, geld en gedoe
Maar ik heb dus nooit zo zitten tobben met de vraag of mijn kind mij “gelukkiger” zou maken, volgens mij is dat een teken dat die intrinsieke wens bij jou ontbreekt. Ik zou er dus niet aan beginnen als ik jou was.
En toch hebben we nooit spijt en durf ik te zeggen dat zij ons leven heel veel mooier maakt ook al kost het ons super veel energie, geld en gedoe
Maar ik heb dus nooit zo zitten tobben met de vraag of mijn kind mij “gelukkiger” zou maken, volgens mij is dat een teken dat die intrinsieke wens bij jou ontbreekt. Ik zou er dus niet aan beginnen als ik jou was.
dinsdag 26 maart 2019 om 20:20
Zeker! Het is wel verfrissend om eens te lezen dat er ook vrouwen bestaan die je geen kind willen aanpraten omdat je anders het "grootste levensgeluk op aarde mist". Daar zijn er namelijk best veel van haha
Maar het is idd wel mijn beslissing. Dat is nou juist ook het moeilijke er aan.
Ik heb dus niet die oermoeder gevoelens (die mijn moeder dus ook niet had)
Maar ik heb ook geen overtuigende "ik hoef geen kinderen" gevoelens
Ik zie in allebei de levens wel de voor- en nadelen
Helaas staat mijn vriend er precies hetzelfde in. Dat maakt het lastig want het zou wellicht helpen als in ieder geval één van ons twee een overtuigend ja of nee gevoel had.
Mijn grootste angst is eigenlijk dat ik er geen leuker mens van ga worden. Als ik te veel moet of te veel stress heb, word ik vaak kortaf of snel verstoord. Ik ben soms bang dat ik zo'n snauw moeder word tegen mn kinderen
Tsja...het blijft hoe dan ook koffiedik kijken.
dinsdag 26 maart 2019 om 20:22
Het krijgen van kinderen is mijn grootste en nieuwste ervaring geweest en brengt iedere dag nieuwe ervaringen.dianaf schreef: ↑25-03-2019 16:15Want met kinderen mag je lekker thuis blijven en dingen voor jezelf doen?
Juist als je geen kinderen hebt, kun je makkelijker op een gegeven moment minder gaan werken. Je kunt makkelijker je tijd indelen, dus als je wel op reis wilt, die cursus wilt gaan doen, socializen met die ene vriendin die wel een kind heeft en beperkt is in haar tijd, dan kan dat gewoon.
En voor mij geldt, nieuwe ervaringen leiden tot nieuwe wensen/ervaringen. En liever dat ik op mijn 70ste denk, mwa wat moet ik nu eens gaan doen. Dan dat ik op mijn 70ste denk, fuck, ik wil nog zoveel doen, maar nu kan het niet meer!
dinsdag 26 maart 2019 om 20:24
Je schrijft ‘kinderen’ maar je kan er ook eentje krijgen hèShanti_Vivanti schreef: ↑26-03-2019 20:20Zeker! Het is wel verfrissend om eens te lezen dat er ook vrouwen bestaan die je geen kind willen aanpraten omdat je anders het "grootste levensgeluk op aarde mist". Daar zijn er namelijk best veel van haha
Maar het is idd wel mijn beslissing. Dat is nou juist ook het moeilijke er aan.
Ik heb dus niet die oermoeder gevoelens (die mijn moeder dus ook niet had)
Maar ik heb ook geen overtuigende "ik hoef geen kinderen" gevoelens
Ik zie in allebei de levens wel de voor- en nadelen
Helaas staat mijn vriend er precies hetzelfde in. Dat maakt het lastig want het zou wellicht helpen als in ieder geval één van ons twee een overtuigend ja of nee gevoel had.
Mijn grootste angst is eigenlijk dat ik er geen leuker mens van ga worden. Als ik te veel moet of te veel stress heb, word ik vaak kortaf of snel verstoord. Ik ben soms bang dat ik zo'n snauw moeder word tegen mn kinderen
Tsja...het blijft hoe dan ook koffiedik kijken.
Dat beperkt de stress al enorm.
dinsdag 26 maart 2019 om 20:26
Ik heb altijd een duidelijke kinderwens gehad. Ik had alleen geen partner, dis dan wordt het ook geen standaaard plaatje (scheelt wel enorm in het aantal ‘moeten jullie niet eens beginnen’ grapjes ). Inmiddels ben ik sinds een paar maanden moeder geworden in mijn eentje. En hoe blij ik ook ben met dochter, als ik jou zo hoor, denk ik: doe het niet. Want inderdaad, je leven verandert enorm, ook op een hoop punten die ook moeders niet per se leuk vinden (te weinig slaap, eeuwig koude koffie/thee, en zwemles vinden maar heel weinig mensen leuk(. Voor mij wordt dat goedgemaakt door de brede lach als ik haar uit bed haal, en hoe ze ontspant als ze tegen me aan ligt. Maar dat moet dus wel opwegen tegen een hoop gedoe (en dan heb ik het dus alleen nog maar over de eerste paar maanden). Als dat voor jou niet zo is, dan is het vooral heel veel inleveren.
Misschien een raar idee, maar er zijn wel psychologen gespecialiseerd in kinderwens. Niet omdat er iets mis is met je of zo, maar omdat het soms best verhelderend kan zijn om een paar keer met iemand te praten die dat neutraal en gestructureerd op een rijtje kan zetten. Heel vaak kom je er dan achter dat je eigenlijk diep van binnen al weet wat je wilt.
). Inmiddels ben ik sinds een paar maanden moeder geworden in mijn eentje. En hoe blij ik ook ben met dochter, als ik jou zo hoor, denk ik: doe het niet. Want inderdaad, je leven verandert enorm, ook op een hoop punten die ook moeders niet per se leuk vinden (te weinig slaap, eeuwig koude koffie/thee, en zwemles vinden maar heel weinig mensen leuk(. Voor mij wordt dat goedgemaakt door de brede lach als ik haar uit bed haal, en hoe ze ontspant als ze tegen me aan ligt. Maar dat moet dus wel opwegen tegen een hoop gedoe (en dan heb ik het dus alleen nog maar over de eerste paar maanden). Als dat voor jou niet zo is, dan is het vooral heel veel inleveren. Misschien een raar idee, maar er zijn wel psychologen gespecialiseerd in kinderwens. Niet omdat er iets mis is met je of zo, maar omdat het soms best verhelderend kan zijn om een paar keer met iemand te praten die dat neutraal en gestructureerd op een rijtje kan zetten. Heel vaak kom je er dan achter dat je eigenlijk diep van binnen al weet wat je wilt.
dinsdag 26 maart 2019 om 20:32
Lastig.
Zou zo mooi zijn als je een week of 4 zou kunnen proefdraaien. Helaas kan dat niet. Ik zou mijzelf wel echt goed bedenken dat er inderdaad ook veel "moeten" bij komt kijken. Dat is heel eerlijk 1 van de redenen dat ik "maar" 1 kind heb. Een kind waar ik zielsveel van hou en nooooit meer kwijt zou willen
Maar:), wel heel veel slapeloze nachten, vriendjes over de vloer (incl de moeders/vaders) en 24/7 "aan" staan. Je moet gewoon altijd beschikbaar zijn. Vroeger gooide ik mijzelf met een glaasje witte wijn op de bank op vrijdagavond en stond ik "uit". Dat laatste kan nu gewoon niet meer. Dat zijn dingen die je je wel moet bedenken.
Zou zo mooi zijn als je een week of 4 zou kunnen proefdraaien. Helaas kan dat niet. Ik zou mijzelf wel echt goed bedenken dat er inderdaad ook veel "moeten" bij komt kijken. Dat is heel eerlijk 1 van de redenen dat ik "maar" 1 kind heb. Een kind waar ik zielsveel van hou en nooooit meer kwijt zou willen
Maar:), wel heel veel slapeloze nachten, vriendjes over de vloer (incl de moeders/vaders) en 24/7 "aan" staan. Je moet gewoon altijd beschikbaar zijn. Vroeger gooide ik mijzelf met een glaasje witte wijn op de bank op vrijdagavond en stond ik "uit". Dat laatste kan nu gewoon niet meer. Dat zijn dingen die je je wel moet bedenken.
dinsdag 26 maart 2019 om 20:32
Ha, je verbaast je over díé zendingsdrang? Als je geen kinderen wilt, dan kom je 25 jaar lang non stop moeders met zendingsdrang tegen. My god. Op de vraag of je kinderen wil is over het algemeen maar 1 correct antwoord, en dat is 'ja'. Voor alle andere antwoorden krijg je me een partij bullshit terug. Ik denk dat het wel verfrissend is voor TO om een keer te horen dat er vrouwen zijn die met overtuiging kunnen aanbevelen om geen kinderen te nemen.MollyMalone schreef: ↑26-03-2019 17:23Bizar dat er weer direct een clubje vrouwen klaarstaat om TO te komen vertellen dat ze vooral geen kinderen moet nemen. Wat is dat toch voor een rare zendingsdrang? Dat is haar beslissing en die van niemand anders. Nou ja, haar man natuurlijk, maar niet die van de dames van het Viva-forum.
dinsdag 26 maart 2019 om 20:35
TO, als je met eventuele kinderen íets moet doen is het wel haasten, zeker als je er een baan en sociaal leven naast hebt. Haasten naar de opvang vóór je werk, haasten om ze weer op te halen, haasten om ze vol gegeten/in bad/voorgelezen/in bed te krijgen, haasten naar school, haasten naar sport/speelafspraakjes - want hoe op tijd je ook was, je peuter bedacht dat ze tóch die ene roze legging aan wil en ontbrandt in een woedeaanval etc.
Je krijgt er veel voor terug, ja, maar je moet er zeker zoveel in investeren. Je eigen tijd, je tijd met je man, je tijd voor je werk, je energie, je slaap, je geld, je geduld... Een kind is een soort eeuwigdurende verplichte verjaardag, dus als je zo’n verjaardag in het weekend al niet trekt, zou ik zeker niet aan kinderen beginnen. En ik snap heel goed je romantische beeld van kerst (dat heb ik zelf ook zo), maar voor hetzelfde geld wil je kind op z’n 18e geen contact meer met je, of is het ziek, of nog erger..
Bij zoveel twijfel: niet doen.
Je krijgt er veel voor terug, ja, maar je moet er zeker zoveel in investeren. Je eigen tijd, je tijd met je man, je tijd voor je werk, je energie, je slaap, je geld, je geduld... Een kind is een soort eeuwigdurende verplichte verjaardag, dus als je zo’n verjaardag in het weekend al niet trekt, zou ik zeker niet aan kinderen beginnen. En ik snap heel goed je romantische beeld van kerst (dat heb ik zelf ook zo), maar voor hetzelfde geld wil je kind op z’n 18e geen contact meer met je, of is het ziek, of nog erger..
Bij zoveel twijfel: niet doen.
anoniem_57706 wijzigde dit bericht op 26-03-2019 20:38
0.05% gewijzigd
dinsdag 26 maart 2019 om 20:35
Denk dat TO zich vooral ook moet afvragen: wil je het ook als je er alleen voor komt te staan? Dus als je partner afhaakt of dood gaat?
En wil je het ook nog als het kind een beperking blijkt te hebben waardoor je gewone leventje helemaal voorgoed ophoudt?
Zeker als je al op leeftijd bent, aan de verkeerde helft van de 30, nog extra iets om rekening mee te houden.
En wil je het ook nog als het kind een beperking blijkt te hebben waardoor je gewone leventje helemaal voorgoed ophoudt?
Zeker als je al op leeftijd bent, aan de verkeerde helft van de 30, nog extra iets om rekening mee te houden.
dinsdag 26 maart 2019 om 20:58
Lieve ts, luister vooral niet teveel naar mensen op dit forum maar ga praten met mensen om je heen. Die je écht kennen. Ik had dit verhaal ook kunnen typen, met allerlei reacties waarin duidelijk wordt gemaakt dat ik omdat ik soms twijfel echt noooooooit aan kinderen moet beginnen. Maar de mensen die dat typen vanachter hun scherm, kennen jou niet. Dus hoe serieus moet je die adviezen nemen?
Ik heb zelf niets met baby’s en vind andermans kinderen meestal irritant. Maar ik geloof absoluut dat die hormonen bom die in mij zit, smelt bij een baby van mij en mijn man. En ja, er zitten veel nadelen aan kinderen (zwanger zijn lijkt mij bijvoorbeeld al helemaal niets), maar er zitten ook veel geweldige voordelen aan (en dat zegt iemand die tot ongeveer twee jaar geleden altijd heeft gezegd noooooooit kinderen te willen ). Het is ook maar net hoe je er mee om gaat. In onze wijk hoor ik soms hysterische moeders, en dan denk ik: zo wil ik dus nooit zijn. Maar dat hoeft ook niet. Het is maar net hoe je er mee om gaat.
Mijn advies is dus, praat er eens over met mensen die je goed kent i.r.l. Mensen die er een objectieve kijk op hebben. Dus niet je schoonmoeder die al jaren om kleinkinderen zeurt of je kinderhatende buurvrouw.
,
Ik heb zelf niets met baby’s en vind andermans kinderen meestal irritant. Maar ik geloof absoluut dat die hormonen bom die in mij zit, smelt bij een baby van mij en mijn man.
En ja, er zitten veel nadelen aan kinderen (zwanger zijn lijkt mij bijvoorbeeld al helemaal niets), maar er zitten ook veel geweldige voordelen aan (en dat zegt iemand die tot ongeveer twee jaar geleden altijd heeft gezegd noooooooit kinderen te willen ). Het is ook maar net hoe je er mee om gaat. In onze wijk hoor ik soms hysterische moeders, en dan denk ik: zo wil ik dus nooit zijn. Maar dat hoeft ook niet. Het is maar net hoe je er mee om gaat. Mijn advies is dus, praat er eens over met mensen die je goed kent i.r.l. Mensen die er een objectieve kijk op hebben. Dus niet je schoonmoeder die al jaren om kleinkinderen zeurt of je kinderhatende buurvrouw.
,
dinsdag 26 maart 2019 om 21:06
@hoi Mensen die je kennen hebben per definitie al geen objectieve blik, juist omdat ze je kennen.
Voor mij is het heel duidelijk. Ik wil niet zwanger worden, ik wil geen kinderen. Het is niet het ontbreken van een kinderwens, maar de sterke wens om kinderloos te blijven. Maar ook ik heb het soms lastig als mensen zeggen “ja maar je bent zo leuk met kinderen”, “het komt nog wel” etc. Mij heeft het wel geholpen om met mensen te praten die wat verder van me af stonden, om het oke te vinden dat ik afwijk van de norm.
Voor mij is het heel duidelijk. Ik wil niet zwanger worden, ik wil geen kinderen. Het is niet het ontbreken van een kinderwens, maar de sterke wens om kinderloos te blijven. Maar ook ik heb het soms lastig als mensen zeggen “ja maar je bent zo leuk met kinderen”, “het komt nog wel” etc. Mij heeft het wel geholpen om met mensen te praten die wat verder van me af stonden, om het oke te vinden dat ik afwijk van de norm.
dinsdag 26 maart 2019 om 21:12
Je begrijpt toch zelf ook dat er een verschil is tussen alle contact met kinderen van anderen vermijden en kinderen van anderen 24/7 bij je opnemen in huis. Beide is niet nodig. Dat je niet dol bent op andermans kinderen, wil niet meteen zeggen dat je zelf nooit kinderen zou moeten krijgen.redbulletje schreef: ↑26-03-2019 21:08Vind het altijd apart die vrouwen die zeggen niets van kinderen te moeten weten behalve die van henzelf. Je kunt andermans kinderen niet meer vermijden als je er zelf eentje hebt. Je moet vaak naar kinderrijke plaatsen en er komen kinderen bij jou thuis over de vloer.
anoniem_384369 wijzigde dit bericht op 26-03-2019 21:18
0.16% gewijzigd
dinsdag 26 maart 2019 om 21:14
Daar ben ik het niet mee eens, ik heb een aantal mensen om mij heen waar ik dit heel objectief mee kan bespreken. En dat is heel fijn, want dat heeft bij mij wel wat duidelijkheid teweeg gebracht.Asteraceae schreef: ↑26-03-2019 21:06@hoi Mensen die je kennen hebben per definitie al geen objectieve blik, juist omdat ze je kennen.
anoniem_384369 wijzigde dit bericht op 26-03-2019 21:15
2.67% gewijzigd
dinsdag 26 maart 2019 om 21:15
Ze is nu ook nog schattig. En 1 jaar.lasvegas84 schreef: ↑26-03-2019 20:07Ik had ook nooit echt zo’n kinderwens, had vooral weinig met baby’s, maar zag mezelf als ik 10 jaar verder ‘keek’ wel altijd mét kinderen.
De dingen die jij allemaal noemt, zijn ook niet mijn idealen en idd gewoon nadelen aan kinderen hebben.
Man wilde sowieso wel kinderen en omdat ik het wel altijd in het later voor me zag, heb ik nooit zo erg getwijfeld als jij.
Onze dochter is nu 1 en ja, het eerste jaar was precies zo zwaar als ik had verwacht. Misschien nog wel zwaarder, want ik had gedacht snel weer weekendjes weg te gaan met man alleen enzo, maar dat ging toch niet zo makkelijk in de praktijk.
Ook ik heb niks met andermans kinderen, maar dat hoeft ook helemaal niet gelukkig.
Ik zou iig niet zo stellig zeggen: bij twijfel niet doen. Echt niet elke moeder heeft die ultieme oerdrang gehad.
Overigens heb ik nog geen seconde spijt gehad van dochter.
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 26-03-2019 21:15
0.54% gewijzigd
dinsdag 26 maart 2019 om 21:15
Je hebt gelijk, maar die andere kinderen gaan na een tijdje weer naar huis, en dat is heel fijnredbulletje schreef: ↑26-03-2019 21:08Vind het altijd apart die vrouwen die zeggen niets van kinderen te moeten weten behalve die van henzelf. Je kunt andermans kinderen niet meer vermijden als je er zelf eentje hebt. Je moet vaak naar kinderrijke plaatsen en er komen kinderen bij jou thuis over de vloer.
@Hoi268, mag ik vragen of je een kind hebt?
dinsdag 26 maart 2019 om 21:19
Het gaat er niet om of je die niet biologische kinderen niet in huis moet nemen, maar om het feit dat je elke dag met andermans gejengel in aanraking komt omdat je je kind gaat afleveren op de opvang/school, mee naar zwemles moet en in de meest drukke periode op vakantie etc. Dus als je kinderen in het algemeen vervelend/irritant vindt, dan kun je ze niet meer ontlopen zoals je als kindvrije kan. Ook zul je er vanuit de familie veel meer verplichte nummertjes bij krijgen door het hebben van een kind. Als kindvrije kun je kinderrijke verjaardagen nog skippen, maar als je zelf ook een kind hebt en daar volwassenen voor op wil laten draven, moet je ook je neus laten zien als het bij hen te doen is.Hoi268 schreef: ↑26-03-2019 21:12Je begrijpt toch zelf ook dat er een verschil is tussen alle contact met kinderen van anderen vermijden en kinderen van anderen 24/7 bij je oonemen in huis. Beide is niet nodig. Dat je niet dol bent op andermans kinderen, wil niet meteen zeggen dat je zelf nooit kinderen zou moeten krijgen.
dinsdag 26 maart 2019 om 21:22
Zeker prima als gezegd wordt dat het niet hoeft. Het hoeft ook helemaal niet. Maar ik vind het raar om iemand die je helemaal niet kent een advies te geven over het al dan niet krijgen van kinderen, op basis van een paar getypte regels. Het enige juiste advies is volgens mij om te stoppen met argumenteren en te beginnen met voelen.RégineFilange schreef: ↑26-03-2019 18:08Maar voor iemand die twijfelt en niet echt een wens heeft (dat blijkt toch wel uit alles) is dat toch ook gewoon het beste advies?
TO lijkt meer te worstelen met het beeld van 'vrouwen krijgen nu eenmaal kinderen, en ik heb nog maar een paar jaar'. Lijkt me logisch dat er dan verteld wordt van joh, het hoeft niet hè.
dinsdag 26 maart 2019 om 21:24
Vind ik net zo goed bizar. Ik snap gewoon niet dat mensen zich zo met andemans leven menen te mogen bemoeien.kindrebel schreef: ↑26-03-2019 20:32Ha, je verbaast je over díé zendingsdrang? Als je geen kinderen wilt, dan kom je 25 jaar lang non stop moeders met zendingsdrang tegen. My god. Op de vraag of je kinderen wil is over het algemeen maar 1 correct antwoord, en dat is 'ja'. Voor alle andere antwoorden krijg je me een partij bullshit terug. Ik denk dat het wel verfrissend is voor TO om een keer te horen dat er vrouwen zijn die met overtuiging kunnen aanbevelen om geen kinderen te nemen.
