Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen? Ik kom er niet meer uit....
maandag 25 maart 2019 om 15:06
Geen idee of dit topic op de goede peiler staat, maar ik wist niet waar 'm anders onder te brengen...
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.
Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
dinsdag 26 maart 2019 om 21:24
Het is toch geen bindend advies? TO kan er zelf uithalen waar zij zich het meest in herkent. Daarom vraagt ze om meningen.MollyMalone schreef: ↑26-03-2019 21:22Zeker prima als gezegd wordt dat het niet hoeft. Het hoeft ook helemaal niet. Maar ik vind het raar om iemand die je helemaal niet kent een advies te geven over het al dan niet krijgen van kinderen, op basis van een paar getypte regels. Het enige juiste advies is volgens mij om te stoppen met argumenteren en te beginnen met voelen.
dinsdag 26 maart 2019 om 21:29
Oh van mij wel hoor. Mijn tijd is kostbaar.
dinsdag 26 maart 2019 om 21:40
Ik vind het wel heel makkelijk om te zeggen dat wij forummers niks waardevols kunnen bijdragen. Iedereen (of in ieder geval de meesten van ons) zitten of zaten met dezelfde vragen en afwegingen en of je TO nu persoonlijk kent of niet denk ik dat ze zeker iets kan hebben aan eventuele nieuwe inzichten die ze hier op doet.
woensdag 27 maart 2019 om 10:27
Dames ik vind al jullie bijdragen zeer waardevol!! (zowel mensen die adviseren om het niet te doen, als mensen die iets genuanceerder zijn)
En ik ben me er terdege van bewust dat het in the end altijd nog mijn keuze is
(en ook intelligent genoeg om niet na het lezen van 30 reacties van vreemden opeens radicaal een keuze te maken
)
Het is gewoon fijn om voors en tegens te horen, te lezen dat er meer mensen zijn die deze twijfels hebben, en te lezen wat jullie in mijn woorden lezen
Niets daarvan ervaar ik als bindend/dwingend, dus no worries
Ik kom juist hier om van wat andere mensen (buitenstaanders) input te krijgen.
Ik heb het hier uiteraard ook met vriendinnen over....ook met die al kinderen hebben. Maar het feit blijft natuurlijk gewoon dat niemand dit vóór jou kan beslissen. Je zult het alsnog zelf moeten doen.
Vind het wel grappig te lezen dat veel mensen 36 oud vinden.
Is het ook, maar de laatste jaren is er om mij heen juist meer een trend ontstaan van vrouwen die pas op deze leeftijd aan kinderen beginnen
Maar ik besef me uiteraard als geen ander dat ik niet alle tijd van de wereld meer heb (mijn schoonzus is overigens op haar 40e bevallen van een kerngezond kind en was in 1 keer zwanger....de wonderen zijn de wereld nog niet uit dus).
En ik ben me er terdege van bewust dat het in the end altijd nog mijn keuze is
(en ook intelligent genoeg om niet na het lezen van 30 reacties van vreemden opeens radicaal een keuze te maken
) Het is gewoon fijn om voors en tegens te horen, te lezen dat er meer mensen zijn die deze twijfels hebben, en te lezen wat jullie in mijn woorden lezen
Niets daarvan ervaar ik als bindend/dwingend, dus no worries
Ik kom juist hier om van wat andere mensen (buitenstaanders) input te krijgen.
Ik heb het hier uiteraard ook met vriendinnen over....ook met die al kinderen hebben. Maar het feit blijft natuurlijk gewoon dat niemand dit vóór jou kan beslissen. Je zult het alsnog zelf moeten doen.
Vind het wel grappig te lezen dat veel mensen 36 oud vinden.
Is het ook, maar de laatste jaren is er om mij heen juist meer een trend ontstaan van vrouwen die pas op deze leeftijd aan kinderen beginnen
Maar ik besef me uiteraard als geen ander dat ik niet alle tijd van de wereld meer heb (mijn schoonzus is overigens op haar 40e bevallen van een kerngezond kind en was in 1 keer zwanger....de wonderen zijn de wereld nog niet uit dus).
woensdag 27 maart 2019 om 10:31
Ik ben nu 50 en als ik op mijn 37 een kind had genomen zat ik nu met 'n puber van 13 in huis. Een drukke puber, een puber die je de oren van het hoofd vreet, een puber waar nog heel veel voor betaald moet worden aan school, digitale producten, clubjes. En je bent nog niet vrij om buiten de schoolvakanties op reis te kunnen.
woensdag 27 maart 2019 om 10:45
36 is niet zo oud hoor, de gemiddelde leeftijd waarop mensen in mijn stad hun eerste kind krijgen is 34. En dan zijn er dus nog een hoop mensen jonger, dus ook heel veel ouder. In mijn zwangerschapsgym groepje was de jongste 30, de rest ouder, allemaal eerste kind. Hangt toch ook een beetje van de omgeving af.Shanti_Vivanti schreef: ↑27-03-2019 10:27
Vind het wel grappig te lezen dat veel mensen 36 oud vinden.
Is het ook, maar de laatste jaren is er om mij heen juist meer een trend ontstaan van vrouwen die pas op deze leeftijd aan kinderen beginnen
Maar ik besef me uiteraard als geen ander dat ik niet alle tijd van de wereld meer heb (mijn schoonzus is overigens op haar 40e bevallen van een kerngezond kind en was in 1 keer zwanger....de wonderen zijn de wereld nog niet uit dus).
De enorme risico’s daarvan zijn de laatste jaren wel wat genuanceerd, hoewel er wel wat verhoogde risico’s zijn. Maar nou ook weer niet zo gigantisch dat je het maar meteen moet vergeten of zo.
Ik had wat hulp nodig (geen partner
), en toen ik mij op mijn 35e meldde bij het ziekenhuis met nog een wachtlijst van minstens 1,5 jaar zeiden alle artsen: oh, fijn dat je zo op tijd komt, dan is leeftijd in elk geval geen issue. Wat wel zo is, is dat 36 wel een leeftijd is om er serieus over na te denken, want als je wel wilt, is het niet per se handig om nog heel lang te wachten natuurlijk. Dus ‘daar denk ik over een paar jaar wel over na’ is niet zo slim. Maar dat weet je, daarom ben je er nu ook mee bezig.
woensdag 27 maart 2019 om 12:55
Ik heb ook nooit zo'n oerdrang gehad om moeder te worden, lang getwijfeld en uiteindelijk heb ik vanwege vruchtbaarheidsproblemen de natuur maar laten beslissen. Na 7 jaar zonder anticonceptie leek het er toch echt op dat het een kind vrije toekomst zou worden, en waren we daar op ingesteld. En toen bleek ik zwanger. En alle clichés ook nog eens waar. Hoewel ik dat dus niet verwachtte, ben ik veel gelukkiger nu dan voorheen. Ja, ik krijg minder slaap dan ik zou willen, dat is voor mij het grootste nadeel, maar ik blijk net zo te kunnen genieten van een middag speeltuin als van een luxe etentje met veel wijn. Ik vind het moederschap echt 1.000.000 keer leuker dan ik ooit had durven denken.
En andersom kan het ook. Ik heb een vriendin bij wie het ook niet vanzelf ging om zwanger te raken en nu heeft ze een kind en valt het eigenlijk best tegen en vindt ze het vooral zwaar en niet zo leuk. Het kan dus echt beide kanten uit.
En andersom kan het ook. Ik heb een vriendin bij wie het ook niet vanzelf ging om zwanger te raken en nu heeft ze een kind en valt het eigenlijk best tegen en vindt ze het vooral zwaar en niet zo leuk. Het kan dus echt beide kanten uit.
woensdag 27 maart 2019 om 14:46
Als jij zoveel twijfel hebt waarom zou je het dan doen? Aan kinderen zou je alleen moeten beginnen met een volle overtuiging. Die hebben jullie beiden niet.
Niet voor een kind dat leuk, gezellig of gezond is. Om maar niet te denken aan een vervelend exemplaar met gezondheids- of gedragsproblemen.
En dat mag ook! In deze tijd is het echt een normale keuze die je gewoon mag maken. Jij bent niemand verantwoordelijkheid schuldig.
Niet voor een kind dat leuk, gezellig of gezond is. Om maar niet te denken aan een vervelend exemplaar met gezondheids- of gedragsproblemen.
En dat mag ook! In deze tijd is het echt een normale keuze die je gewoon mag maken. Jij bent niemand verantwoordelijkheid schuldig.
woensdag 27 maart 2019 om 15:04
Als ze naar de wc gaan moet je zelfs hun billen afvegen! Ew.redbulletje schreef: ↑26-03-2019 21:08Vind het altijd apart die vrouwen die zeggen niets van kinderen te moeten weten behalve die van henzelf. Je kunt andermans kinderen niet meer vermijden als je er zelf eentje hebt. Je moet vaak naar kinderrijke plaatsen en er komen kinderen bij jou thuis over de vloer.
woensdag 27 maart 2019 om 19:24
woensdag 27 maart 2019 om 19:32
Van andermans kinderen dus hè. Gatver. Schoot me laatst ineens te binnen, als er vruuger kindjes uit mijn klas kwamen spelen moest mijn moeder dat doen. Dat alleen al vind ik een prachtige reden om er niet aan te beginnen.COtweepuntnul schreef: ↑27-03-2019 19:19Nou dat vind ik nog reuze meevallen in vergelijk met alle andere smerige dingen die ik moet doen als ouder.
woensdag 27 maart 2019 om 19:59
Gatverdamme! Ik geloof niet dat ik uit spelen ging toen ik nog niet zindelijk was eerlijk gezegd. Staat me niks van bij dat mijn billen door vreemden zijn afgeveegd in elk geval. Lijkt me dat je als moeder ook kunt eisen dat een speelkind zindelijk is voor het welkom is. Stel dat ze in hun broek plassen of poepen en je huis besmeuren!
woensdag 27 maart 2019 om 20:30
Kennelijk wil je geen kinderen. Zoals je al zei, je overdenkt ook niet allerlei andere keuzes in het leven (bv wel of geen motor kopen, komt nooit in je op als je er geen wil 
.
Ik vind zelf dat je het vreselijk hebt uitgedacht, ik had zelf dus wel dat 'oermoeder/klapperende eierstokken' gevoel en heb nooit nagedacht over of ik kinderen wel leuk vind als ze baby/kleuter/tiener zijn of hoe ik alles precies ga doen. Kinderen krijgen is (voor mij) voor het grootste gedeelte geweest, gewoon beginnen en met een beetje gezond verstand gaat het prima
Maar nog wel een laatste ding; ik vind kinderen van anderen ook niet leuk, en ken genoeg moeders die precies hetzelfde denken, die van jezelf zijn uiteraard geweldig haha.
. Ik vind zelf dat je het vreselijk hebt uitgedacht, ik had zelf dus wel dat 'oermoeder/klapperende eierstokken' gevoel en heb nooit nagedacht over of ik kinderen wel leuk vind als ze baby/kleuter/tiener zijn of hoe ik alles precies ga doen. Kinderen krijgen is (voor mij) voor het grootste gedeelte geweest, gewoon beginnen en met een beetje gezond verstand gaat het prima
Maar nog wel een laatste ding; ik vind kinderen van anderen ook niet leuk, en ken genoeg moeders die precies hetzelfde denken, die van jezelf zijn uiteraard geweldig haha.
woensdag 27 maart 2019 om 20:55
Mijn dochter is haar leven begonnen met mij onder poepen (echt letterlijk, toen ze op mijn buik gelegd werd poepte ze al
). Ik ben ook wel wat gewend (werk bij maag, darm, lever afdeling), maar poep wordt met een kind wel een behoorlijk prominent thema.
woensdag 27 maart 2019 om 21:32
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Dit herken ik niet. Ik heb twijfels over een derde, heb daar een topic over geopend en op één iemand na zegt iedereen 'niet doen'. Je bent tegenwoordig een egoïstische milieuramp als je een kind 'neemt'
Als ik jou zo inschat neig ik naar nee. Maar een van de eerste reacties vond ik de beste: je krijgt in beide gevallen weleens spijt en in beide gevallen zul je weleens blij zijn dat je de keuze gemaakt hebt. Kinderen zijn wel de meest onzekere keuze. Nu weet je wat je hebt. Maar ik denk dat in verreweg de meeste gevallen mensen geen spijt krijgen van kinderen.
Haha sorry ik geloof niet dat ik je help...
Dit herken ik niet. Ik heb twijfels over een derde, heb daar een topic over geopend en op één iemand na zegt iedereen 'niet doen'. Je bent tegenwoordig een egoïstische milieuramp als je een kind 'neemt'
Als ik jou zo inschat neig ik naar nee. Maar een van de eerste reacties vond ik de beste: je krijgt in beide gevallen weleens spijt en in beide gevallen zul je weleens blij zijn dat je de keuze gemaakt hebt. Kinderen zijn wel de meest onzekere keuze. Nu weet je wat je hebt. Maar ik denk dat in verreweg de meeste gevallen mensen geen spijt krijgen van kinderen.
Haha sorry ik geloof niet dat ik je help...
woensdag 27 maart 2019 om 21:44
Ik vind het maar onzin. Tuurlijk kan het zijn dat je geen kinderen wil hoor. Maar de reden dat je al baalt als je 1 verjaardag hebt.. man en ik houden ook niet van verjaardagen of verplichtingen in het weekend. Heerlijk wanneer we niks hebben. Toch hebben we 2 kinderen en wisten we altijd dat we kinderen wilden. Heeft wat mij betreft weinig met elkaar te maken.Jufjoke schreef: ↑25-03-2019 16:00Eens. Je baalt allebei al als je in een weekend één verjaardag hebt.
Ik denk dat het krijgen van kinderen jullie echt ongelukkig gaat maken.
Je maakt het jezelf trouwens erg moeilijk met he gedachtengang. Het is gewoon helemaal prima om de knoop door te hakken omdat het niet bij jullie past. Hoeft je echt niet moeilijk over te doen.
En spijt? Tja, dat weet je nooit. Wél is het vele malen beter om spijt van kinderloosheid te hebben dan spijt van je kind (eren).
Net als dat je niet van babys en pubers houdt. Ok babies heb ik ook niets mee. Dat weet ik uit ervaring. Maar pubers..? Dat moet ik nog afwachten. Kan niet nu al zeggen dat ik niks met pubers heb. Er zijn tig soorten pubers. Ik vind mijn kinderen nu erg leuk. Wie weet worden het ook hartstikke leuke pubers waar ik helemaal geen problemen mee heb.
Een eigen kind is sowieso heel anders dan een kind van een ander. Je groeit daar ook in mee.
woensdag 27 maart 2019 om 21:55
Nogmaals, prima als je geen kinderen wil. Maar het kan inderdaad ook zo zijn dat je de vervelende dingen te groot maakt. Ik heb dus 2 kinderen en zou niet anders willen. Wist altijd datik kinderen wilde. Maar alsof ik het zo leuk vind om naar de zwemles te gaan. Of om traktaties te maken. Maar dat hoort er gewoon bij. Ik vind het namelijk wel leuk om mijn kind blij te zien wanneer hij of zij jarig is en dat maakt het al leuker om een traktatie te maken. Om je daar nu al druk om te maken. Ik heb ook niet voor kinderen gekozen omdat ik zwemles, traktaties en vriendjes die hier spelen zo leuk vindt. Maar nu het zover is zijn dit gewoon heel normale dingen waar ik me geen moment druk om maak. Het feit dat ik leuke kinderen heb weegt zwaarder dan die paar punten.Shanti_Vivanti schreef: ↑26-03-2019 12:56Dat zijn idd dingen die ik regelmatig de revue laat passeren in mijn hoofd.
Precies de dingen die me allemaal níet leuk lijken aan het hebben van kinderen.
Een kind zien opgroeien en de gezelligheid die het met zich meebrengt (nou ja..daar ga je iig vanuit als je er aan begint he) lijken me heel leuk.
Ook het feit dat je jezelf mss wel in je kind ziet....
Maar idd als die bijliggende zaken als feestjes, voetbalvelden...andere (irritante) kinderen met bijbehorende (irritante) ouders.
Ik weet niet of dat nou mijn ideaalbeeld is ..... (al vraag ik me soms af van wie het dat wel is want ik heb nog nooit een moeder horen kirren hoe leuk ze het aan het voetbalveld vond of hoe blij ze was dat ze op woensdagmiddag weer naar zwemles mocht met haar kind haha) .
Ik vraag me soms af of ik zulke dingen in mijn hoofd te groot maak.
Wat ik wel weet is dat áls ik aan kinderen zou beginnen, wij iig een heel realistisch beeld er van hebben en niet op een roze wolk zitten waardoor het opeens vies tegenvalt. Volgens mij hebben wij het in ons hoofd zo "vreselijk" gemaakt dat het bijna alleen nog maar kan meevallen.
Maar idd..toegeven dat je mss een ander pad gaat bewandelen dan 90% van de mensen....dat is denk ik wat ik lasitg vind. Angst om de foute keuze te maken....
Kan heel goed zijn hoor dat je gewoon beter niet voor kinderen kan kiezen. Maar ik lees nog geen duidelijke nee.
woensdag 27 maart 2019 om 22:00
Waarom kan dat niet meer? Hier altijd een wijntje op de bank op vrijdagavond (of andere avonden). De kinderen liggen rond 1930 uur in bed. De avond is dan voor man en mij.Blauwkleedje31 schreef: ↑26-03-2019 20:32Lastig.
Zou zo mooi zijn als je een week of 4 zou kunnen proefdraaien. Helaas kan dat niet. Ik zou mijzelf wel echt goed bedenken dat er inderdaad ook veel "moeten" bij komt kijken. Dat is heel eerlijk 1 van de redenen dat ik "maar" 1 kind heb. Een kind waar ik zielsveel van hou en nooooit meer kwijt zou willen
Maar:), wel heel veel slapeloze nachten, vriendjes over de vloer (incl de moeders/vaders) en 24/7 "aan" staan. Je moet gewoon altijd beschikbaar zijn. Vroeger gooide ik mijzelf met een glaasje witte wijn op de bank op vrijdagavond en stond ik "uit". Dat laatste kan nu gewoon niet meer. Dat zijn dingen die je je wel moet bedenken.
woensdag 27 maart 2019 om 22:12
Gatinmijnsok schreef: ↑25-03-2019 15:53Ik denk dat je er niet voor moet gaan. Je vindt dat je nu al veel moet en je vindt dat blijkbaar niet fijn. Voor je vriend geldt dat ook. Met een kind zal je veel, veel meer moeten. Je houdt niet van baby's en niet van pubers, dat stukje peuter en basisschool kind is maar kort.
Dit. Niet iedereen is er geschikt voor.
