Kinderen
alle pijlers
Welke fouten heb jij gemaakt...
donderdag 8 oktober 2020 om 10:13
..In de opvoeding van jouw kinderen?
Ik vraag me dit af naar aanleiding van een ander topic waar een discussie ontstond over eigen jeugd en hoe dit invloed kan hebben op je eigen kind.
Dus wat kunnen jouw kinderen later zeggen wat er misschien niet helemaal goed is gegaan in hun jeugd/opvoeding?
En ben je daar bewust mee bezig als je merkt dat je bijvoorbeeld in je eigen valkuil bent gestapt?
Ik vraag me dit af naar aanleiding van een ander topic waar een discussie ontstond over eigen jeugd en hoe dit invloed kan hebben op je eigen kind.
Dus wat kunnen jouw kinderen later zeggen wat er misschien niet helemaal goed is gegaan in hun jeugd/opvoeding?
En ben je daar bewust mee bezig als je merkt dat je bijvoorbeeld in je eigen valkuil bent gestapt?
donderdag 8 oktober 2020 om 13:32
MevrouwTomatensoep schreef: ↑08-10-2020 12:46Ik krijg het niet altijd voor elkaar om mijn onzekerheden voor ze te verbergen. Dat is soms niet erg maar ik hoor mezelf soms dingen zeggen waarvan ik denk 'ai, dit moet je niet van ze vragen'. Gelukkig ben ik me daar wel bewust van en ik probeer het elke dag te verbeteren.
Oh, en ik verwen ze veel te veel. Ik vind het gewoon fijn dat ze overvloed kunnen hebben Dat komt omdat ik toen ik zwanger was van de eerste 0 geld had en elke cent om moest draaien. Nu niet meer. Ik zeg overigens ook elke dag hoe lief ik ze vind en ze mogen niet weg zonder een kus en een knuffel.
Er is niets mis met het tonen van onzekerheden. Tenminste, ik doe het ook en mijn kinderen weten heel goed waar mijn onzekerheden liggen. Wel denk ik dat onzekerheden over het lichaam door kunnen werken op het lichaamsbeeld van een dochter, maar ik neem aan dat je het over andere onzekerheden hebt.
Mijn pa is een beer van een vent en nog steeds mijn held, ook al is hij in de tachtig. Toch heeft deze grote, sterke man heel wat onzekerheden en praat hij daar openlijk over. Het maakt hem voor mij alleen maar groter en sterker.
Ergo: ik denk dat het helemaal niet erg is om onzekerheden te tonen. Ieder mens heeft ze.
donderdag 8 oktober 2020 om 13:33
Lente19251003 schreef: ↑08-10-2020 13:29Ik weet niet perse of het mijn fout is, maar ik voel me er wel vreselijk schuldig over.
Zoon is in groep 6 op een nieuwe school gekomen na een verhuizing. Hij is hier zo ongelukkig geweest en is meerdere keren weggelopen en stond dan ineens in de achtertuin. En toch heb ik hem steeds weer teruggestuurd naar school, na hem te hebben gekalmeerd. En elke ochtend weer ging hij met buikpijn naar school en zei ik ‘maak er een goede dag van lieverd’ (terwijl ik van binnen kapot ging, maar goed).
Hij heeft het een schooljaar volgehouden en toen is hij zo geflipt op school dat hij suïcidaal thuis is komen te zitten om daarna naar het speciaal onderwijs over te stappen. Daar heb ik wel altijd al voor geknokt maar hij kon er niet terecht, de basisschool moest eerst zelf nog van alles proberen.
Wat moet dat kind zich onveilig hebben gevoeld, zo erg dat hij weg liep, en toch moest ik hem steeds weer naar die situatie terugsturen.
Wat zielig!
Aan de andere kant heb je als ouder weinig keus als je niet wil dat de leerplichtambtenaar op de stoep staat en de relatie met school voorgoed verziekt is...
donderdag 8 oktober 2020 om 13:36
De 'fouten' die ik heb gemaakt is dat ik te weinig voor mijn kinderen ben opgekomen. Als er weer eens een familielid mijn kinderen liep af te zeiken of als er vroeger eens gedoe was met een vriendje of vriendinnetje of meester dat ik mijn eigen kinderen meestal in eerste instantie 'boos-ish' benaderde. Terwijl dat heel vaak geheel onterecht was.
Wat ik ook verkeerd gedaan heb vind ik is dat ik altijd veel te bescheiden ben geweest in het echte leven over de talenten van mijn kinderen. Vooral op het forum is er in geramd dat je maar normaal moet doen want dan doe je al gek genoeg waardoor ik nagenoeg nooit met vrienden en familie praatte over mijn kinderen. Maar het vooral met ze over hun kinderen had. Ik schaamde me op de een of andere manier. Ik heb mijn kinderen dan ook heel jong al geleerd om bescheiden te zijn. Maar ik kom daar nu op terug want ik vind dat ze veel meer (letterlijk) hun podium mogen pakken. Bescheidenheid siert de mens maar helemaal nul de voorgrond durven pakken is het andere uiterste. Daarom ben ik nu ontzettend (openlijk) trots op ze. En vertel ik ze elke dag hoe geweldig ik ze vind. En als ik een mail krijg van een mentor dat een van mijn kinderen er een potje van maakt dan zeg ik niet meer per definitie tegen mijn kind: wat ik nu toch weer gehoord heb maar ik mail eerst de mentor terug en zeg: hoezo hoe bedoelt u en zou het ook kunnen liggen aan dit of dat. Ik wil het dus meer voor mijn kinderen opnemen en meer openlijk trots op ze zijn. Ik wil niet dat mijn kinderen hun prestaties downgraden omdat hun moeder niet durft te vertellen wat ze allemaal doen en/of kunnen. Daarmee geef ik, vind ik, het verkeerde signaal af.
Wat ik ook verkeerd gedaan heb vind ik is dat ik altijd veel te bescheiden ben geweest in het echte leven over de talenten van mijn kinderen. Vooral op het forum is er in geramd dat je maar normaal moet doen want dan doe je al gek genoeg waardoor ik nagenoeg nooit met vrienden en familie praatte over mijn kinderen. Maar het vooral met ze over hun kinderen had. Ik schaamde me op de een of andere manier. Ik heb mijn kinderen dan ook heel jong al geleerd om bescheiden te zijn. Maar ik kom daar nu op terug want ik vind dat ze veel meer (letterlijk) hun podium mogen pakken. Bescheidenheid siert de mens maar helemaal nul de voorgrond durven pakken is het andere uiterste. Daarom ben ik nu ontzettend (openlijk) trots op ze. En vertel ik ze elke dag hoe geweldig ik ze vind. En als ik een mail krijg van een mentor dat een van mijn kinderen er een potje van maakt dan zeg ik niet meer per definitie tegen mijn kind: wat ik nu toch weer gehoord heb maar ik mail eerst de mentor terug en zeg: hoezo hoe bedoelt u en zou het ook kunnen liggen aan dit of dat. Ik wil het dus meer voor mijn kinderen opnemen en meer openlijk trots op ze zijn. Ik wil niet dat mijn kinderen hun prestaties downgraden omdat hun moeder niet durft te vertellen wat ze allemaal doen en/of kunnen. Daarmee geef ik, vind ik, het verkeerde signaal af.
donderdag 8 oktober 2020 om 14:05
Wat vreselijk moet dat zijn geweest voor jullie allebeiLente19251003 schreef: ↑08-10-2020 13:29Ik weet niet perse of het mijn fout is, maar ik voel me er wel vreselijk schuldig over.
Zoon is in groep 6 op een nieuwe school gekomen na een verhuizing. Hij is hier zo ongelukkig geweest en is meerdere keren weggelopen en stond dan ineens in de achtertuin. En toch heb ik hem steeds weer teruggestuurd naar school, na hem te hebben gekalmeerd. En elke ochtend weer ging hij met buikpijn naar school en zei ik ‘maak er een goede dag van lieverd’ (terwijl ik van binnen kapot ging, maar goed).
Hij heeft het een schooljaar volgehouden en toen is hij zo geflipt op school dat hij suïcidaal thuis is komen te zitten om daarna naar het speciaal onderwijs over te stappen. Daar heb ik wel altijd al voor geknokt maar hij kon er niet terecht, de basisschool moest eerst zelf nog van alles proberen.
Wat moet dat kind zich onveilig hebben gevoeld, zo erg dat hij weg liep, en toch moest ik hem steeds weer naar die situatie terugsturen.
Zoals ik het lees had je eigenlijk niks anders kunnen doen en zaten jullie allebei vast in het systeem. Ik hoop dat je dit jezelf niet kwalijk neemt.
Hoe gaat het nu met hem op het speciaal onderwijs?
donderdag 8 oktober 2020 om 14:13
Dat ik weleens tegen ze schreeuw, ik niet (altijd) de geduldige moeder ben die ik mezelf altijd beloofd had te zullen worden en ze niet heb kunnen behoeden voor bepaalde heftige zaken die zich hier hebben afgespeeld (gezondheids-technisch).
Maar buiten dat weten ze dat ze een papa en mama hebben die ontzettend blij met ze zijn, trots op ze zijn en komen ze op geen enkel gebied iets te kort, al vindt de oudste dat ze veeeeeeeel te weinig op haar telefoon mag en woont ze hier alleen nog omdat ze een telefoon en een mooie kamer heeft LOL
Maar buiten dat weten ze dat ze een papa en mama hebben die ontzettend blij met ze zijn, trots op ze zijn en komen ze op geen enkel gebied iets te kort, al vindt de oudste dat ze veeeeeeeel te weinig op haar telefoon mag en woont ze hier alleen nog omdat ze een telefoon en een mooie kamer heeft LOL
donderdag 8 oktober 2020 om 14:14
Precies, en aangezien ik daar nog een kind op school heb zitten die daar wel redelijk goed gaat, wilde ik de relatie niet compleet verpesten. En dan die rottige leerplicht idd.*TanteSjaan* schreef: ↑08-10-2020 13:33
Wat zielig!
Aan de andere kant heb je als ouder weinig keus als je niet wil dat de leerplichtambtenaar op de stoep staat en de relatie met school voorgoed verziekt is...
donderdag 8 oktober 2020 om 14:14
100x beter gelukkig, echt een ander kind!
donderdag 8 oktober 2020 om 15:20
Wat fijn!
donderdag 8 oktober 2020 om 15:35
Te snel gaan samenwonen na mijn scheiding.
Hoewel het niet de bedoeling was dat alle kinderen tegelijk er zouden zijn kwam het daar wel op uit toen bleek dat de biomoeder van mijn stiefkinderen iets heel ergs had gedaan en de kinderen volledig bij ons kwamen wonen. Hierdoor hebben mijn kinderen een tijdje niet de aandacht gehad die ze verdienden. Na een half jaar zijn we gaan LAT-ten.
En ook dat ik niet heb doorgedrukt om mijn zoon naar een andere VO school over te plaatsen. Met zijn problematiek (waaronder hoogbegaafdheid) konden ze op zijn school niets. Toen ze de woorden uitspraken: maar wij zijn een VWO school dus hij moet het zelf kunnen ben ik op zoek gegaan naar een passende plek maar zijn vader zag het niet zitten. Hierdoor is ie uiteindelijk op het VMBO terecht gekomen zonder dat ie ook maar heeft leren leren. Van ons wilde hij niets aannemen. Op de school waar ie anders heen was gegaan is ie uiteindelijk alsnog terecht gekomen maar toen ging het al de verkeerde kant op.
Hoewel het niet de bedoeling was dat alle kinderen tegelijk er zouden zijn kwam het daar wel op uit toen bleek dat de biomoeder van mijn stiefkinderen iets heel ergs had gedaan en de kinderen volledig bij ons kwamen wonen. Hierdoor hebben mijn kinderen een tijdje niet de aandacht gehad die ze verdienden. Na een half jaar zijn we gaan LAT-ten.
En ook dat ik niet heb doorgedrukt om mijn zoon naar een andere VO school over te plaatsen. Met zijn problematiek (waaronder hoogbegaafdheid) konden ze op zijn school niets. Toen ze de woorden uitspraken: maar wij zijn een VWO school dus hij moet het zelf kunnen ben ik op zoek gegaan naar een passende plek maar zijn vader zag het niet zitten. Hierdoor is ie uiteindelijk op het VMBO terecht gekomen zonder dat ie ook maar heeft leren leren. Van ons wilde hij niets aannemen. Op de school waar ie anders heen was gegaan is ie uiteindelijk alsnog terecht gekomen maar toen ging het al de verkeerde kant op.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 8 oktober 2020 om 18:10
Precies zoals ik het schrijf. Op het ene kind heeft het (meer) effect dan op het andere kind.
donderdag 8 oktober 2020 om 18:13
'ter verhoging van de feestvreugde' roep ik vaak.stokske schreef: ↑08-10-2020 12:16Ik verwen ze te veel.
Ik mocht vroeger nooit wat van mn ouders en hoorde ook nergens bij. Ik moest toen ik 7 was nog in mijn blootje zwemmen op het strand.
Zelfs als ik dezelfde koek wilde als mijn klasgenootjes in de pauze mocht dat niet.
Ik mocht geen tv programmas kijken die mijn klasgenootjes allemaal keken.
Ik had geen vrienden en hoorde er nooit bij. Mijn ouders zijn mensen die alleen houden van boeken, klassieke muziek en programma’s van kwaliteit. We gingen 1 keer per jaar naar een pretpark en dan gingen mijn ouders bij elke attractie op een bankje zitten met een boek en zuur gezicht tot mijn broertje en ik erin waren geweest.
Dus als gevolg krijgen mijn kinderen juist te veel cadeautjes/leuke spullen/snoep.
En ik kan wel zeggen dat ik sociale kinderen heb die goed kunnen delen. Dus dat is tot dusver wel goed gegaan.
Ik zie altijd die ervaring op mijn werk met kinderen voor me.
Ik was gewend om in een arme buurt te werken en daar was chips uitdelen een drama.
Smaakje dit was op, smaakje dat was verkeerd gepakt, een groot tranendal. Dat zakje was namelijk van levensbelang.
Ik ging in een wat welgestelder buurt werken en daar was het gemoedelijker. Kinderen hoefden niet, kinderen ruilden zonder probleem.
Als je genoeg hebt ben je meer tevreden en heb je meer vertrouwen.
donderdag 8 oktober 2020 om 18:36
Als ik het begrepen had, zoals je het opschreef... vroeg ik niet wat je bedoeldelindaatje1900 schreef: ↑08-10-2020 18:10Precies zoals ik het schrijf. Op het ene kind heeft het (meer) effect dan op het andere kind.
Heb je misschien een voorbeeld? Misschien helpt dat??
vrijdag 9 oktober 2020 om 13:27
Nee klopt. Ik weet ook niet of ik het juist verwoord. Het is meer in de trant dat ik onzeker ben of ik wel belangrijk genoeg ben voor mensen, wel lief genoeg etc. En juist dát wil ik ze niet meegeven, ze zijn niet verantwoordelijk voor mijn geluk.*TanteSjaan* schreef: ↑08-10-2020 13:32Er is niets mis met het tonen van onzekerheden. Tenminste, ik doe het ook en mijn kinderen weten heel goed waar mijn onzekerheden liggen. Wel denk ik dat onzekerheden over het lichaam door kunnen werken op het lichaamsbeeld van een dochter, maar ik neem aan dat je het over andere onzekerheden hebt.
Mijn pa is een beer van een vent en nog steeds mijn held, ook al is hij in de tachtig. Toch heeft deze grote, sterke man heel wat onzekerheden en praat hij daar openlijk over. Het maakt hem voor mij alleen maar groter en sterker.
Ergo: ik denk dat het helemaal niet erg is om onzekerheden te tonen. Ieder mens heeft ze.
Natte tosti..
vrijdag 9 oktober 2020 om 13:44
Ik snap dat je dat niet graag wil laten zien, maar toch zijn onzekerheden ook gevoelens die er mogen zijn, toch?MevrouwTomatensoep schreef: ↑09-10-2020 13:27Nee klopt. Ik weet ook niet of ik het juist verwoord. Het is meer in de trant dat ik onzeker ben of ik wel belangrijk genoeg ben voor mensen, wel lief genoeg etc. En juist dát wil ik ze niet meegeven, ze zijn niet verantwoordelijk voor mijn geluk.
vrijdag 9 oktober 2020 om 14:02
Jeetje, dit topic gaat zoveel dieper dan ik dacht na het lezen van de titel.
Ik dacht dat het zou zijn als die keer dat ik mijn (toen) dreumes een tand door de lip gaf omdat ik hem een zetje gaf tijdens het stoeien.
Ik vind fouten maken een erg harde omschrijving. Ik verkloot het regelmatig, maar probeer er van te leren en bied mijn excuses aan. Ik denk dat ik soms te hard mijn best doe om niet op mijn eigen ouders te lijken dat ik een enorme controlfreak kan zijn.
Ik dacht dat het zou zijn als die keer dat ik mijn (toen) dreumes een tand door de lip gaf omdat ik hem een zetje gaf tijdens het stoeien.
Ik vind fouten maken een erg harde omschrijving. Ik verkloot het regelmatig, maar probeer er van te leren en bied mijn excuses aan. Ik denk dat ik soms te hard mijn best doe om niet op mijn eigen ouders te lijken dat ik een enorme controlfreak kan zijn.
vrijdag 9 oktober 2020 om 14:18
Ik heb wel eens een flinke fout gemaakt en ik heb er nog steeds spijt van.
Ik vond de eerste 4 maanden ontzettend zwaar met ons zoontje. Overdag slapen wou hij totaal niet, hij huilde constant tenzij ik met hem ging wandelen of samen met hem in bed ging liggen. Eerste dagen leuk maar na een aantal weken breekt het je. Ik wou even een klein half uurtje voor mezelf hebben. Gewoon om even op adem te komen en wat te eten.
Na iedere ronde probeerde ik hem toch zijn bedje aan te bieden maar het lukte niet. Op een gegeven moment was ik zo gefrustreerd, teleurgesteld, moe weet ik veel wat .. dat ik hem schreeuwend uit zijn ledikant haalde en uit frustratie keihard tegen de deur heb gemept terwijl ik hem met mijn andere arm vasthield.
Mijn zoontje schrok er ontzettend van en die blik en zijn gehuil zal ik ook niet snel meer vergeten. Zelfs ik schrok van mezelf. Sindsdien heb ik het nooit meer gedaan.
Mijn vader heeft al sinds dat ik klein ben een kort lontje. Wij liepen thuis altijd op onze tenen om hem rustig te houden. Ik kan zelf best veel hebben maar de manier hoe ik toen bij mijn zoontje reageerde, is ook iets wat mijn vader zo zou doen. Waar ik als kind zijnde vroeger bang voor was.
Ik vond de eerste 4 maanden ontzettend zwaar met ons zoontje. Overdag slapen wou hij totaal niet, hij huilde constant tenzij ik met hem ging wandelen of samen met hem in bed ging liggen. Eerste dagen leuk maar na een aantal weken breekt het je. Ik wou even een klein half uurtje voor mezelf hebben. Gewoon om even op adem te komen en wat te eten.
Na iedere ronde probeerde ik hem toch zijn bedje aan te bieden maar het lukte niet. Op een gegeven moment was ik zo gefrustreerd, teleurgesteld, moe weet ik veel wat .. dat ik hem schreeuwend uit zijn ledikant haalde en uit frustratie keihard tegen de deur heb gemept terwijl ik hem met mijn andere arm vasthield.
Mijn zoontje schrok er ontzettend van en die blik en zijn gehuil zal ik ook niet snel meer vergeten. Zelfs ik schrok van mezelf. Sindsdien heb ik het nooit meer gedaan.
Mijn vader heeft al sinds dat ik klein ben een kort lontje. Wij liepen thuis altijd op onze tenen om hem rustig te houden. Ik kan zelf best veel hebben maar de manier hoe ik toen bij mijn zoontje reageerde, is ook iets wat mijn vader zo zou doen. Waar ik als kind zijnde vroeger bang voor was.
vrijdag 9 oktober 2020 om 14:43
Als hij zeven is moet hij nog steeds met zijn houten Thomastreintje spelen??Westerpaviljoen schreef: ↑08-10-2020 12:04Zoon is net 3 geworden en ik heb in de voorgaande jaren echt veel te veel speelgoed gekocht
Hij krijgt de aankomende 4 jaar dus niks meer:-)
vrijdag 9 oktober 2020 om 14:48
Mijn grootste fout is, dat ik onze jongste soms iets te omzichtig benader uit angst dat ze een (erg lang durende) driftbui krijgt. Oudste heeft dat veels te goed door en voelt zich daarom soms achtergesteld. 'Jullie vinden Kleintje veel liever dan mij!'. Dat is echt een worsteling, sowieso omdat beide kinderen echt een totaal andere aanpak nodig hebben.
vrijdag 9 oktober 2020 om 15:17
Mij lijkt het verstandig om de mentor pas te bellen als u met uw kind gesproken heeft.Yggdrasil schreef: ↑08-10-2020 13:36De 'fouten' die ik heb gemaakt is dat ik te weinig voor mijn kinderen ben opgekomen. Als er weer eens een familielid mijn kinderen liep af te zeiken of als er vroeger eens gedoe was met een vriendje of vriendinnetje of meester dat ik mijn eigen kinderen meestal in eerste instantie 'boos-ish' benaderde. Terwijl dat heel vaak geheel onterecht was.
Wat ik ook verkeerd gedaan heb vind ik is dat ik altijd veel te bescheiden ben geweest in het echte leven over de talenten van mijn kinderen. Vooral op het forum is er in geramd dat je maar normaal moet doen want dan doe je al gek genoeg waardoor ik nagenoeg nooit met vrienden en familie praatte over mijn kinderen. Maar het vooral met ze over hun kinderen had. Ik schaamde me op de een of andere manier. Ik heb mijn kinderen dan ook heel jong al geleerd om bescheiden te zijn. Maar ik kom daar nu op terug want ik vind dat ze veel meer (letterlijk) hun podium mogen pakken. Bescheidenheid siert de mens maar helemaal nul de voorgrond durven pakken is het andere uiterste. Daarom ben ik nu ontzettend (openlijk) trots op ze. En vertel ik ze elke dag hoe geweldig ik ze vind. En als ik een mail krijg van een mentor dat een van mijn kinderen er een potje van maakt dan zeg ik niet meer per definitie tegen mijn kind: wat ik nu toch weer gehoord heb maar ik mail eerst de mentor terug en zeg: hoezo hoe bedoelt u en zou het ook kunnen liggen aan dit of dat. Ik wil het dus meer voor mijn kinderen opnemen en meer openlijk trots op ze zijn. Ik wil niet dat mijn kinderen hun prestaties downgraden omdat hun moeder niet durft te vertellen wat ze allemaal doen en/of kunnen. Daarmee geef ik, vind ik, het verkeerde signaal af.
Dan weet u beter wat aan de hand is.
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
vrijdag 9 oktober 2020 om 18:16
Ik heb een keer iets gedaan waar ik zo'n spijt van had.
Mijn ene kind had een activiteit en ik zou met mijn andere kind, toen 3, in de buurt naar een speeltuintje gaan.
Dus we spelen daar, kind had ineens geen zin en werd hangerig.
Ik: hup spelen, we zijn hier voor jou.
Kind:ik moet poepen.
Ik zuchten en vragen of hij het kon ophouden.
Hij: ik ga pobieren.
En duikt een bosje in.
En komt terug met: ik heb gepoept in het bosje.
Ik boos, waarom nou weer zo gek in de bosjes poepen etc.
We lopen en ik zie een hele vlek op de broek.
Had het arme kind diarree gehad.
Met hem achterop, naar een hema gefietst, snel onderbroeken en broek gekocht en naar de wc.
Er was gelukkig een heel aardige toiletjuffrouw die heeft geholpen met opruimen, toen hij een wc zag liep het hem dun langs de beentjes.
Heb die vrouw nog een bos bloemen gebracht want het was echt verschrikkelijk.
Ik voelde me zo rot dat ik eerst zo lullig had gereageerd.
Kind was gewoon echt niet lekker.
Mijn ene kind had een activiteit en ik zou met mijn andere kind, toen 3, in de buurt naar een speeltuintje gaan.
Dus we spelen daar, kind had ineens geen zin en werd hangerig.
Ik: hup spelen, we zijn hier voor jou.
Kind:ik moet poepen.
Ik zuchten en vragen of hij het kon ophouden.
Hij: ik ga pobieren.
En duikt een bosje in.
En komt terug met: ik heb gepoept in het bosje.
Ik boos, waarom nou weer zo gek in de bosjes poepen etc.
We lopen en ik zie een hele vlek op de broek.
Had het arme kind diarree gehad.
Met hem achterop, naar een hema gefietst, snel onderbroeken en broek gekocht en naar de wc.
Er was gelukkig een heel aardige toiletjuffrouw die heeft geholpen met opruimen, toen hij een wc zag liep het hem dun langs de beentjes.
Heb die vrouw nog een bos bloemen gebracht want het was echt verschrikkelijk.
Ik voelde me zo rot dat ik eerst zo lullig had gereageerd.
Kind was gewoon echt niet lekker.
