Kinderen
alle pijlers
Wie ook autistisch kind/peuter/kleuter?
vrijdag 18 januari 2019 om 20:45
Hi allemaal,
Ik heb een zoontje van bijna 3,5 die waarschijnlijk autisme heeft. Hij is door omstandigheden deels onderzocht en we gaan nu een nieuw onderzoek opstarten omdat we net verhuisd zijn.
Ik ga hierbij ook ouderbegeleiding krijgen mbt hoe ik het beste met hem kan omgaan. Ik stuit voornamelijk op miscommunicatie (hij praat weinig), frustratie die ik niet kan plaatsen of verklaren, etc. We weten ook nog niet naar welke basisschool hij het beste zal kunnen gaan.
Om een voorbeeld te geven:
We waren 2 dagen geleden bij een binnenspeeltuin, heeeerlijk rustig, vroeg in de morgen. Alles prima, zoontje speelt lekker, wil me soms erbij hebben, dan weer alleen spelen.
Nadat we van een glijbaan geweest waren, ging het opeens mis. Huilen, gillen, op de grond liggen, frustratie. Ik kan hem dan met geen mogelijkheid kalmeren of bereiken. Dus: beide gefrustreerd naar huis, waarna ik voornamelijk medelijden met hem heb omdat ik gewoon niet weet hoe ik hem had moeten helpen.
Zijn er ouders die hier ervaring mee hebben, wellicht wat verder zijn en tips hebben? Ter info, ik ben alleenstaand en mijn ex heeft mijn zoontje om het weekend.
Hoop op zinvolle tips en verhalen!
Ik heb een zoontje van bijna 3,5 die waarschijnlijk autisme heeft. Hij is door omstandigheden deels onderzocht en we gaan nu een nieuw onderzoek opstarten omdat we net verhuisd zijn.
Ik ga hierbij ook ouderbegeleiding krijgen mbt hoe ik het beste met hem kan omgaan. Ik stuit voornamelijk op miscommunicatie (hij praat weinig), frustratie die ik niet kan plaatsen of verklaren, etc. We weten ook nog niet naar welke basisschool hij het beste zal kunnen gaan.
Om een voorbeeld te geven:
We waren 2 dagen geleden bij een binnenspeeltuin, heeeerlijk rustig, vroeg in de morgen. Alles prima, zoontje speelt lekker, wil me soms erbij hebben, dan weer alleen spelen.
Nadat we van een glijbaan geweest waren, ging het opeens mis. Huilen, gillen, op de grond liggen, frustratie. Ik kan hem dan met geen mogelijkheid kalmeren of bereiken. Dus: beide gefrustreerd naar huis, waarna ik voornamelijk medelijden met hem heb omdat ik gewoon niet weet hoe ik hem had moeten helpen.
Zijn er ouders die hier ervaring mee hebben, wellicht wat verder zijn en tips hebben? Ter info, ik ben alleenstaand en mijn ex heeft mijn zoontje om het weekend.
Hoop op zinvolle tips en verhalen!
zaterdag 9 november 2019 om 11:01
Bij ons geldt op zich hetzelfde, want ik was 3 maanden zwanger ongeveer toen we door begonnen te krijgen dat er iets speelde bij onze zoon. Ik denk echter dat ik dan nog steeds wel voor een tweede was gegaan. Voor mij is het nu vooral zo dat ik het moeilijk vind om onbevangen naar mijn dochters ontwikkeling te kijken en nu al te veel let op overeenkomsten/verschillen met zoon. Mijn zoon was als baby bijvoorbeeld een redelijke "sticker", ik kon hem nauwelijks neerleggen, hij wilde altijd vastgehouden worden (vastgeplakt aan mij, vandaar sticker). Dat vond ik toen heel normaal, maar ik merk dat dochter hierin veel makkelijker is. Ook kon ik als zoon in de wandelwagen lag nooit stil staan met hem, dan ging hij meteen huilen. Ook dat vond ik normaal, want ik wist niet beter. Nu bij dochter kan ik wel even stilstaan, bijvoorbeeld bij de kassa in de AH, en dan is er niks aan de hand. Daar zoek ik dan meteen iets achter (zo van: dan heeft zij ws geen ASS!), terwijl de tijd het wel gaat leren of zij ASS heeft of niet.LauraRoar schreef: ↑08-11-2019 18:24@zeekees: hier overigens nog een dochter van bijna twee. Bij haar heb ik geen enkel vermoeden, zij doet alles volgens het boekje, vormt al twee woord-zinnetjes en is heel erg uitbundig en op mensen gericht. Maar ik snap je angst. Bij ons was het “mazzel” dat zij er al was voordat we doorhadden dat haar broer “anders” was. Als we het allemaal hadden geweten, hadden we het misschien niet meer gedurfd om voor nog een kind te gaan.
zaterdag 9 november 2019 om 11:08
Ik herken veel in wat je schrijft! Bij onze zoon was de terror peuterpubertijd iets vroeger, maar duurde ook ongeveer een half jaar en heeft bij ons tot veel wanhoop geleid. Ik ben heel blij dat de dingen hier nu zoveel makkelijker gaan!LauraRoar schreef: ↑08-11-2019 18:10Wat fijn dat dit topic weer loopt. Hier nog geen diagnose, maar ook nog niet laten testen. Van 3-3,5 jaar hebben we een hele zware peuterpuberteit met hem gehad. Het is de enige keer dat ik ooit heb gedacht: als ik dit had geweten dan was ik nooit aan kinderen begonnen. In onze huidige woonplaats kwamen we ook niet verder dan de wachtlijsten en we hebben maanden moeten wachten voor gezinshulp.
Zoon had een taalachterstand van een jaar, die is nu nog zes maanden. Wel heeft hij zo ongeveer op alle andere gebieden ook een achterstand van zes maanden, maar sinds hij naar een klein psz-groepje van acht kinderen gaat, is hij niet verder achterop geraakt en zit er progressie in.
We gaan binnenkort verhuizen naar een veel kleinere gemeente waar veel minder wachtlijsten zijn. Zoon gaat daar starten met dagbehandeling (hij is nu 3 jaar en 7 maanden) en dan hopelijk na de zomervakantie van 2020 naar school.
Het belastende van alles herken ik wel. Iedereen roept altijd wat hij niet kan, niemand zegt ooit dat je een goeie ouder bent en weinig mensen vinden dat je een leuk kind hebt (want: erg stil, of boos). Ook onze zoon voldoet op geen enkele wijze aan de lijstjes, hij zet geen dingen in rijtjes en hoeft ook geen superstrak dagritme (je kan hem best eerst in bad stoppen en dan eten geven, ipv andersom zoals we het altijd doen). En ook hij is superknuffelig. Het zit ‘m hier vooral in communicatie / contact (in eigen wereld kunnen zitten) en overprikkeling.
Gelukkig gaat het nu echt veel beter dan een paar maanden geleden. We kunnen beter deëscaleren, driftbuien duren minder lang en hij kan wat beter tegen drukke locaties. Voor de dagbehandeling moesten we wel allemaal observaties laten doen en daar kwam uit dat hij bovengemiddeld intelligent is. Niet dat hij hoogbegaafd is, maar het gaf me wel hoop dat hij dingen zou kunnen leren. Uiteindelijk willen we hem wel laten testen, maar we stellen het nog even uit tot hij wat ouder is.
Binnenkort ga ik wel de Geef me de 5 cursus doen.
Ik ben benieuwd wat je van de cursus gaat vinden! Ik heb onlangs het boek in huis gehaald, maar moet er nog aan beginnen.
Dat niemand je kind leuk vindt herken ik helaas ook. Gelukkig vinden man en ik en zijn opa en oma onze zoon geweldig! We kunnen verhalen over leuke momenten ook met hun delen. Met anderen is dat lastiger. Omdat onze zoon een ontwikkelingsachterstand heeft komt vaak voor anderen niet goed over waarom iets bijzonder is of een prestatie.
dinsdag 12 november 2019 om 19:24
Snap ik. Hier duurde de peuterpuberteit trouwens van 1,5 tot 3,5. Met de grootste uitschieter tussen 3 en 3,5, terwijl ik toen hoopte dat alles wel bijna achter de rug zou zijn. Wat het echt een stuk beter maakt, is dat hij nu oorzaak-gevolg ziet. En ook “sorry” komt zeggen met een knuffel. Ook het slaan van ons is stukken minder.
Wij hebben net alle evaluaties met orthopedagogen achter de rug. Zoon is enorm vooruit gegaan in zes maanden tijd. We gaan in januari met de dagbehandeling starten (eerst verhuizen).
Mijn man zei van de week dat als hij mocht kiezen, hij niks aan zoon zou veranderen. Ik kan de situatie accepteren zoals die is, maar zover als hij ben ik nog niet.
Wij hebben net alle evaluaties met orthopedagogen achter de rug. Zoon is enorm vooruit gegaan in zes maanden tijd. We gaan in januari met de dagbehandeling starten (eerst verhuizen).
Mijn man zei van de week dat als hij mocht kiezen, hij niks aan zoon zou veranderen. Ik kan de situatie accepteren zoals die is, maar zover als hij ben ik nog niet.
woensdag 13 november 2019 om 09:29
@LauraRoar: wat fijn dat jullie zoon zo goed vooruit is gegaan! En dat hij op korte termijn op de dagbehandeling kan starten! Onze zoon is gisteren voor de derde keer geweest en hij doet het tot nu toe veel beter dan ik had verwacht. Ik ben erg trots op hem!
Vinden jullie het ook spannend naar wat voor school jullie zoon straks gaat? Of is het voor jullie zoon al duidelijk misschien? Wij gaan er in ieder geval vanuit dat onze zoon nog niet met 4 jaar naar school gaat, want dan zou hij wel heel veel achterstand in moeten lopen het komende half jaar. Ik denk ook niet dat hij begint op regulier onderwijs. Aan de ene kant confronterend, aan de andere kant zou ik doodsbenauwd worden van het idee van hem in een klas met 30 kinderen...
Ik heb sinds ik je laatste post gisteravond las nog veel na gedacht over je opmerking over of je iets aan je zoon zou willen veranderen. Ik denk dat ik zijn ASS voor onszelf prima kan accepteren, maar ik zal denk ik altijd voor hem zelf willen dat bepaalde dingen makkelijker zouden zijn. Dus in dat opzicht zou ik wel iets aan hem willen veranderen.
@Obelix84: ik herken het niet, maar het lijkt me erg lastig. Kan ze zich wel in woorden uiten? (Misschien heb je het al beschreven, maar kon het zo snel niet terug vinden). Wat zegt ze er zelf over?
Vinden jullie het ook spannend naar wat voor school jullie zoon straks gaat? Of is het voor jullie zoon al duidelijk misschien? Wij gaan er in ieder geval vanuit dat onze zoon nog niet met 4 jaar naar school gaat, want dan zou hij wel heel veel achterstand in moeten lopen het komende half jaar. Ik denk ook niet dat hij begint op regulier onderwijs. Aan de ene kant confronterend, aan de andere kant zou ik doodsbenauwd worden van het idee van hem in een klas met 30 kinderen...
Ik heb sinds ik je laatste post gisteravond las nog veel na gedacht over je opmerking over of je iets aan je zoon zou willen veranderen. Ik denk dat ik zijn ASS voor onszelf prima kan accepteren, maar ik zal denk ik altijd voor hem zelf willen dat bepaalde dingen makkelijker zouden zijn. Dus in dat opzicht zou ik wel iets aan hem willen veranderen.
@Obelix84: ik herken het niet, maar het lijkt me erg lastig. Kan ze zich wel in woorden uiten? (Misschien heb je het al beschreven, maar kon het zo snel niet terug vinden). Wat zegt ze er zelf over?
woensdag 13 november 2019 om 09:52
Ik heb nog een vraag over het gebruik van daplanningen/picto's etc.
In hoeverre maken jullie hier gebruik van? Ik heb in meerdere boeken gelezen dat dit autistische kinderen helpt om overzicht te krijgen omdat een kind dan steeds weet waar het aan toe is. (Bijv. het boek Mijn kind heeft autisme van Vermeulen en Degrieck). Tot nu toe sta ik hier een beetje huiverig tegenover, omdat we nu zonder ook goed de dag doorkomen. We nemen steeds even goed de tijd om zoon uit te leggen wat we gaan doen (bijv. Mama en "naam zoon" gaan met de fiets naar de winkel en daarna naar de schommel). Hij weet dan precies wat we gaan doen en gaat al bij de deur staan. Steeds als we van activiteit wisselen doen we dit zo. Sinds we dit zo doen lopen we nauwelijks meer tegen frustratie van zoon aan bij het wisselen van activiteiten.
Bij de dagbehandeling waar zoon nu net is begonnen werken ze met een dagplanning met plaatjes en dat werkt voor zoon echt heel goed! Zonder vroeg hij zich steeds af wanneer ik hem weer kwam ophalen (niet dat hij dat zegt, maar hij ging steeds naar de deur en was angstig), maar door het gebruik van de planning wist hij wat er nog op het programma stond voor ik weer terug kwam en deed hij aan alle activiteiten mee.
Dus nu vraag ik me af of we hier thuis toch ook niet iets mee moeten doen, als het hem zo goed helpt. Echter ben ik ook bang dat de planning dan iets te star wordt? Ik weet van tevoren niet altijd wat we precies gaan doen en met een baby er bij valt de dag ook niet helemaal te plannen natuurlijk. En misschien heeft hij het thuis niet nodig omdat het nu eigenlijk best goed gaat? Ik ben benieuwd hoe jullie dit doen!
In hoeverre maken jullie hier gebruik van? Ik heb in meerdere boeken gelezen dat dit autistische kinderen helpt om overzicht te krijgen omdat een kind dan steeds weet waar het aan toe is. (Bijv. het boek Mijn kind heeft autisme van Vermeulen en Degrieck). Tot nu toe sta ik hier een beetje huiverig tegenover, omdat we nu zonder ook goed de dag doorkomen. We nemen steeds even goed de tijd om zoon uit te leggen wat we gaan doen (bijv. Mama en "naam zoon" gaan met de fiets naar de winkel en daarna naar de schommel). Hij weet dan precies wat we gaan doen en gaat al bij de deur staan. Steeds als we van activiteit wisselen doen we dit zo. Sinds we dit zo doen lopen we nauwelijks meer tegen frustratie van zoon aan bij het wisselen van activiteiten.
Bij de dagbehandeling waar zoon nu net is begonnen werken ze met een dagplanning met plaatjes en dat werkt voor zoon echt heel goed! Zonder vroeg hij zich steeds af wanneer ik hem weer kwam ophalen (niet dat hij dat zegt, maar hij ging steeds naar de deur en was angstig), maar door het gebruik van de planning wist hij wat er nog op het programma stond voor ik weer terug kwam en deed hij aan alle activiteiten mee.
Dus nu vraag ik me af of we hier thuis toch ook niet iets mee moeten doen, als het hem zo goed helpt. Echter ben ik ook bang dat de planning dan iets te star wordt? Ik weet van tevoren niet altijd wat we precies gaan doen en met een baby er bij valt de dag ook niet helemaal te plannen natuurlijk. En misschien heeft hij het thuis niet nodig omdat het nu eigenlijk best goed gaat? Ik ben benieuwd hoe jullie dit doen!
woensdag 13 november 2019 om 21:36
Voor mij niet, onze peuter is nogal uitbundig op alle vlakken. Maar ik snap dat het je zorgen baart. Niets kunnen uiten en wellicht van binnen wel imploderen of binnenvetter is niet goed. Ik heb er wel ooit al googelend over gelezen: een meisje met autisme dat altijd stil en teruggetrokken bij haar moeder op schoot zat. Dus ik weet dat het wel een verschijningsvorm kan zijn.
woensdag 13 november 2019 om 21:39
@zeekees: hier gebruiken we geen pictogrammen, ook omdat zoon niet zo’n moeite heeft met overgangen. Ik kan gerust uitleggen dat we nu een broodje gaan eten, daarna naar de winkel gaan en dat we dan nog even langs de speeltuin gaan. Maar als ik het idee zou hebben dat hij er baat bij zou hebben, zou ik het wel doen.
Ik las alleen wel in een boek dat je er ook mee moet uitkijken omdat het bepaalde verwachtingen schept. Met andere woorden: ineens wordt het bord leidend en wordt het juist heel verwarrend en beangstigend wanneer je er ook maar een beetje vanaf wijkt.
Ik las alleen wel in een boek dat je er ook mee moet uitkijken omdat het bepaalde verwachtingen schept. Met andere woorden: ineens wordt het bord leidend en wordt het juist heel verwarrend en beangstigend wanneer je er ook maar een beetje vanaf wijkt.
maandag 13 januari 2020 om 23:44
Hoe is het met iedereen hier?
Zoon is inmiddels gestart met dagbehandeling, sinds een week. Heel intensief, hij is er flink moe van. Hij zit goed in z’n vel en is blij.
Maar o die zorgen over de toekomst hè? Gaat hij wel een plek vinden in de samenleving? Wat als hij straks puber is? Zal hij zo vrolijk en gelukkig blijven als hij nu is?
Ik zou er een hoop voor geven.
Zoon is inmiddels gestart met dagbehandeling, sinds een week. Heel intensief, hij is er flink moe van. Hij zit goed in z’n vel en is blij.
Maar o die zorgen over de toekomst hè? Gaat hij wel een plek vinden in de samenleving? Wat als hij straks puber is? Zal hij zo vrolijk en gelukkig blijven als hij nu is?
Ik zou er een hoop voor geven.
dinsdag 14 januari 2020 om 02:35
Geen autistisch kindje hier, maar zelf autistisch (met een niet autistische peuterpuber).
Ik kan me best heel goed voorstellen dat het zwaar moet zijn, het enige dat ik jullie mee wil geven is probeer alsjeblieft niet te verwachten dat je kind “normaal” wordt... Dat deed mijn moeder vroeger wel namelijk en dat doet heel veel pijn. Dat doet ze tegenwoordig trouwens nog steeds, ze denkt dat ik niet “normaal” ben omdat ze denkt dat ik koppig ben en niet genoeg mijn best doe en dat als ik maar hard genoeg mijn best doe ik wel “normaal” kan zijn
. Ze probeert constant van alles te fixen en corrigeert me op van alles wat ik zelf niet eens in de gaten heb (en waar niemand anders ooit iets over zegt). Zwaar vermoeiend!
Verder denk ik dat jullie het allemaal heel goed doen! Een ding om te onthouden is dat voor jullie is jullie kindje anders dan de rest... Maar voor je kindje is hoe hij/zij is normaal! Zo “is” hij/zij en voelt voor hem/haar gewoon...
Ik kan me best heel goed voorstellen dat het zwaar moet zijn, het enige dat ik jullie mee wil geven is probeer alsjeblieft niet te verwachten dat je kind “normaal” wordt... Dat deed mijn moeder vroeger wel namelijk en dat doet heel veel pijn. Dat doet ze tegenwoordig trouwens nog steeds, ze denkt dat ik niet “normaal” ben omdat ze denkt dat ik koppig ben en niet genoeg mijn best doe en dat als ik maar hard genoeg mijn best doe ik wel “normaal” kan zijn
. Ze probeert constant van alles te fixen en corrigeert me op van alles wat ik zelf niet eens in de gaten heb (en waar niemand anders ooit iets over zegt). Zwaar vermoeiend! Verder denk ik dat jullie het allemaal heel goed doen! Een ding om te onthouden is dat voor jullie is jullie kindje anders dan de rest... Maar voor je kindje is hoe hij/zij is normaal! Zo “is” hij/zij en voelt voor hem/haar gewoon...
Let’s go Brandon!
dinsdag 14 januari 2020 om 10:50
Oh havermout, dat vind ik wel 'n heel goed advies!
Ik betrap mezelf er met regelmaat op dat ik mijn autistische dochter (7 inmiddels) sociaal wenselijk gedrag opleg... Sommige dingen moet ze ook gewoon leren maar soms doe ik het ook omdat ik bang ben dat men denkt dat wij haar niet opvoeden (ik schaam me echt dat ik dit doe)
Dit is wel ff goed om te lezen en te onthouden. Tnx
Ik betrap mezelf er met regelmaat op dat ik mijn autistische dochter (7 inmiddels) sociaal wenselijk gedrag opleg... Sommige dingen moet ze ook gewoon leren maar soms doe ik het ook omdat ik bang ben dat men denkt dat wij haar niet opvoeden (ik schaam me echt dat ik dit doe)
Dit is wel ff goed om te lezen en te onthouden. Tnx
zaterdag 15 februari 2020 om 06:53
Hier weer een update van onze kant: zoon doet het goed. Gaat qua taal met sprongen vooruit, al wordt hij bijna vier en is hij nog steeds niet zindelijk. Verder zijn we begonnen met situaties tekenen ter verwerking, omdat hij het de hele tijd over dezelfde gebeurtenissen kan hebben waarbij hij schrok of bang was. Dat tekenen lijkt te helpen.
Ben benieuwd hoe het met de rest is. En @obelix: geen driftbuien lijkt me inderdaad ook zorgelijk. Kan ze andere emoties zoals blijdschap wel uiten?
Ben benieuwd hoe het met de rest is. En @obelix: geen driftbuien lijkt me inderdaad ook zorgelijk. Kan ze andere emoties zoals blijdschap wel uiten?
zaterdag 15 februari 2020 om 07:17
Onze oudste was ook nog niet zindelijk toen ze bijna 4 was. Uiteindelijk was ze dit 3 weken voordat ze 4 werd.
Ze kan blijdschap wel uiten gelukkig maar andere emoties eigenlijk zelden tot nooit. Als ze wat ouder is schijnt ze hier ook in getraind te kunnen worden dus we gaan het zien.
Wat ik momenteel lastig vind is dat ze 'zeurt' over vrijwel elk kledingstuk.. De ene broek zit te los, de ander te strak, idem met shirts en schoenen. Als 't aan haar ligt loopt ze alleen nog maar in pyjama en onesie
Ze kan blijdschap wel uiten gelukkig maar andere emoties eigenlijk zelden tot nooit. Als ze wat ouder is schijnt ze hier ook in getraind te kunnen worden dus we gaan het zien.
Wat ik momenteel lastig vind is dat ze 'zeurt' over vrijwel elk kledingstuk.. De ene broek zit te los, de ander te strak, idem met shirts en schoenen. Als 't aan haar ligt loopt ze alleen nog maar in pyjama en onesie
zaterdag 15 februari 2020 om 08:07
Ik kom hier graag meelezen. Dochter 7 ass diagnose gehad vorige wk. Niks verrassends, wist het eigenlijk al jaren. Niet eerder op laten testen omdat dit niet nodig leek. Dochter heeft een verst beperking en ernstige prikkelverwerkingsstoornis agv syndroom dus we kregen toch al heel veel hulp en ze ging al naar speciaal onderwijs.
Nu dus toch die diagnose... en toch wel tijd om me eens goed te verdiepen in dat ass deel van haar problemen.
Lees hier al veel herkenbaars:
Dochter is sociaal emotioneel pas 1,5. Knijpen, slaan en bijten zijn hier dagelijkse kost bijna.
Boodschappen doen, alleen als ik precies weet wat ik moet hebben, q of 2 dingen. En als ze in een giede bui is durf ik dat risico nog aan. Soms zet ik haar dan nog in winkelwagen.
Naar drukke plaatsen e.d. in een rolstoel. Als ze overprikkeld raakt en er rennen kinderen rond, kan ze ze bijna uit t niets ineens aanvallen. Als ze zit (geborgen) is dat al veel minder. En als ze echt overprikkeld raakt en we moeten weg zien te komen, kan ik een band vastzetten zodat ze vastzit. Haar tillen kan niet meer, zeker niet als ze tegenstribbelt.
Wat goed helpt: heel zachtjes en rustig liedjes zingen. Steeds dezelfde tot ze rustig wordt. Als ze gaat stieren in huis (dingen kapot proberen te maken), flink prikkelen. Kietelen bijv en daarna afleiden. Ze is dan onderprikkeld.
Diepe druk massages en haar laten spelen met een elektrisch massageapparaat (harde prikkels).
En heeeeeel veel geduld en knuffels. Gelukkig is ze wel de grootste knuffelkont op aard.
Pictos doen we trouwens halfslachtige pogingen toe. Klinkt zo mooi en simpel, maar ik vind het heel lastig ermee te werken in de praktijk.
Nu dus toch die diagnose... en toch wel tijd om me eens goed te verdiepen in dat ass deel van haar problemen.
Lees hier al veel herkenbaars:
Dochter is sociaal emotioneel pas 1,5. Knijpen, slaan en bijten zijn hier dagelijkse kost bijna.
Boodschappen doen, alleen als ik precies weet wat ik moet hebben, q of 2 dingen. En als ze in een giede bui is durf ik dat risico nog aan. Soms zet ik haar dan nog in winkelwagen.
Naar drukke plaatsen e.d. in een rolstoel. Als ze overprikkeld raakt en er rennen kinderen rond, kan ze ze bijna uit t niets ineens aanvallen. Als ze zit (geborgen) is dat al veel minder. En als ze echt overprikkeld raakt en we moeten weg zien te komen, kan ik een band vastzetten zodat ze vastzit. Haar tillen kan niet meer, zeker niet als ze tegenstribbelt.
Wat goed helpt: heel zachtjes en rustig liedjes zingen. Steeds dezelfde tot ze rustig wordt. Als ze gaat stieren in huis (dingen kapot proberen te maken), flink prikkelen. Kietelen bijv en daarna afleiden. Ze is dan onderprikkeld.
Diepe druk massages en haar laten spelen met een elektrisch massageapparaat (harde prikkels).
En heeeeeel veel geduld en knuffels. Gelukkig is ze wel de grootste knuffelkont op aard.
Pictos doen we trouwens halfslachtige pogingen toe. Klinkt zo mooi en simpel, maar ik vind het heel lastig ermee te werken in de praktijk.
zaterdag 15 februari 2020 om 09:26
Wen er maar aan, dat blijft waarschijnlijk. Mijn dochter heeft dat in extreme mate. Kleding kopen is de hel. Ze is niet alleen heel erg gefocust op wat lekker moet zitten, maar ook stof, kleuren, model, print(bijna alles met een print valt af) en zelfs afwerking. Een naadje in de "verkeerde" kleur kan al voor afwijzing zorgen. Ze draagt alleen maar Nike Air en paardrijlaarzen(en laten we het maar niet hebben over het drama om die te vinden...)obelix84 schreef: ↑15-02-2020 07:17Onze oudste was ook nog niet zindelijk toen ze bijna 4 was. Uiteindelijk was ze dit 3 weken voordat ze 4 werd.
Ze kan blijdschap wel uiten gelukkig maar andere emoties eigenlijk zelden tot nooit. Als ze wat ouder is schijnt ze hier ook in getraind te kunnen worden dus we gaan het zien.
Wat ik momenteel lastig vind is dat ze 'zeurt' over vrijwel elk kledingstuk.. De ene broek zit te los, de ander te strak, idem met shirts en schoenen. Als 't aan haar ligt loopt ze alleen nog maar in pyjama en onesie
De enige broeken die ze lekker vond zitten waren de skinny's van de CoolCat, tsja, laten die nu niet meer bestaan. Online wil ze ook niets kopen, ze moet het voelen en zien, vanaf een plaatje kan dat niet.
donderdag 18 juni 2020 om 22:25
Ik kom hier maar weer eens een update geven. Het wordt speciaal basisonderwijs voor zoon. Daar heb ik even aan moeten wennen, maar ik sta er nu volledig achter omdat ik ook wel het idee heb dat hij in een klas met 25 kleuters het niet gaat redden.
Verder vond ik de Corona-periode heel fijn. We konden hem veel structuur bieden en al met al was het een harmonieuze tijd. Inmiddels hebben man en ik ook de cursus van Geef Me De 5 gedaan en daarmee ook vooruitgang geboekt.
Qua taal gaat zoon echt goed. Er is nog wel een achterstand, maar hij loopt wel in. Toch ontbreken vrij basale vaardigheden, zoals het stellen van de wáárom-vraag, het formuleren van hulpvragen, etc.. Hij heeft nog steeds weinig met andere kinderen, behalve met z’n zusje. Ze zijn heel hecht samen en ik denk dat zij ook z’n ontwikkeling erg gestimuleerd heeft (enorm sociale peuter die de hele tijd samen wil spelen)
Verder vond ik de Corona-periode heel fijn. We konden hem veel structuur bieden en al met al was het een harmonieuze tijd. Inmiddels hebben man en ik ook de cursus van Geef Me De 5 gedaan en daarmee ook vooruitgang geboekt.
Qua taal gaat zoon echt goed. Er is nog wel een achterstand, maar hij loopt wel in. Toch ontbreken vrij basale vaardigheden, zoals het stellen van de wáárom-vraag, het formuleren van hulpvragen, etc.. Hij heeft nog steeds weinig met andere kinderen, behalve met z’n zusje. Ze zijn heel hecht samen en ik denk dat zij ook z’n ontwikkeling erg gestimuleerd heeft (enorm sociale peuter die de hele tijd samen wil spelen)
