Kinderen
alle pijlers
Wie ook autistisch kind/peuter/kleuter?
vrijdag 18 januari 2019 om 20:45
Hi allemaal,
Ik heb een zoontje van bijna 3,5 die waarschijnlijk autisme heeft. Hij is door omstandigheden deels onderzocht en we gaan nu een nieuw onderzoek opstarten omdat we net verhuisd zijn.
Ik ga hierbij ook ouderbegeleiding krijgen mbt hoe ik het beste met hem kan omgaan. Ik stuit voornamelijk op miscommunicatie (hij praat weinig), frustratie die ik niet kan plaatsen of verklaren, etc. We weten ook nog niet naar welke basisschool hij het beste zal kunnen gaan.
Om een voorbeeld te geven:
We waren 2 dagen geleden bij een binnenspeeltuin, heeeerlijk rustig, vroeg in de morgen. Alles prima, zoontje speelt lekker, wil me soms erbij hebben, dan weer alleen spelen.
Nadat we van een glijbaan geweest waren, ging het opeens mis. Huilen, gillen, op de grond liggen, frustratie. Ik kan hem dan met geen mogelijkheid kalmeren of bereiken. Dus: beide gefrustreerd naar huis, waarna ik voornamelijk medelijden met hem heb omdat ik gewoon niet weet hoe ik hem had moeten helpen.
Zijn er ouders die hier ervaring mee hebben, wellicht wat verder zijn en tips hebben? Ter info, ik ben alleenstaand en mijn ex heeft mijn zoontje om het weekend.
Hoop op zinvolle tips en verhalen!
Ik heb een zoontje van bijna 3,5 die waarschijnlijk autisme heeft. Hij is door omstandigheden deels onderzocht en we gaan nu een nieuw onderzoek opstarten omdat we net verhuisd zijn.
Ik ga hierbij ook ouderbegeleiding krijgen mbt hoe ik het beste met hem kan omgaan. Ik stuit voornamelijk op miscommunicatie (hij praat weinig), frustratie die ik niet kan plaatsen of verklaren, etc. We weten ook nog niet naar welke basisschool hij het beste zal kunnen gaan.
Om een voorbeeld te geven:
We waren 2 dagen geleden bij een binnenspeeltuin, heeeerlijk rustig, vroeg in de morgen. Alles prima, zoontje speelt lekker, wil me soms erbij hebben, dan weer alleen spelen.
Nadat we van een glijbaan geweest waren, ging het opeens mis. Huilen, gillen, op de grond liggen, frustratie. Ik kan hem dan met geen mogelijkheid kalmeren of bereiken. Dus: beide gefrustreerd naar huis, waarna ik voornamelijk medelijden met hem heb omdat ik gewoon niet weet hoe ik hem had moeten helpen.
Zijn er ouders die hier ervaring mee hebben, wellicht wat verder zijn en tips hebben? Ter info, ik ben alleenstaand en mijn ex heeft mijn zoontje om het weekend.
Hoop op zinvolle tips en verhalen!
maandag 21 januari 2019 om 09:21
maandag 21 januari 2019 om 13:20
Hier geen (vermoedens van) autisme, wel een peuter (net 3) met een forse algehele ontwikkelingsachterstand (motoriek, taal-spraak en cognitief), gemiddeld genomen ongeveer een jaar achterstand. Zoon zit nu, na een observatietraject, sinds twee weken op een therapeutische peutergroep, waar hij 3 ochtenden per week heen gaat. Kleine groepjes (max. 6), 2 leidsters en volop fysio/logo/ergo en ook muziektherapie. 
Hij vindt het er gelukkig heel leuk.
We hopen dat zoon het komende jaar zodanig bijgespijkerd kan worden dat hij straks met 4 naar school kan. Het liefst weten we nu al hoe het er over een jaar voor staat, maar helaas.
We moeten gewoon geduld hebben. Het is ook niet duidelijk wat de oorzaak is van zijn achterstand. Het laatste half jaar gaat hij wel enorm hard vooruit, dus we hebben er goede hoop op. Zoon zit lekker in zijn vel en heeft zelf nog nergens “last” van.
Hij vindt het er gelukkig heel leuk.We hopen dat zoon het komende jaar zodanig bijgespijkerd kan worden dat hij straks met 4 naar school kan. Het liefst weten we nu al hoe het er over een jaar voor staat, maar helaas.
We moeten gewoon geduld hebben. Het is ook niet duidelijk wat de oorzaak is van zijn achterstand. Het laatste half jaar gaat hij wel enorm hard vooruit, dus we hebben er goede hoop op. Zoon zit lekker in zijn vel en heeft zelf nog nergens “last” van.
maandag 21 januari 2019 om 13:29
Dat lijkt me lastig Laura, dat je man het nog niet zo wil zien. Herken mijn man daar wel een beetje in, die heeft er best moeite mee dat het bij zoon niet “gewoon” vanzelf gaat. Maar hij is het inmiddels wel onder ogen gekomen dat het nu eenmaal zo is.LauraRoar schreef: ↑20-01-2019 21:08Jij ook sterkte, maak je je zorgen over het VO? Wat ook niet helpt is dat mijn man er nog niet aan wil, en dus in gesprekken met professionals steeds een verkeerde voorstelling van zaken geeft - in plaats van te benoemen wat er aan de hand is. Het zal nog even duren voor het besef binnenkomt.
maandag 21 januari 2019 om 15:23
Hallo!
Ik las dit topic en twijfelde of ik moest reageren. Ik doe het, om mensen een hart onder de riem te steken.
Ik ben 25 jaar oud en heb autisme. Ik ben gediagnostiseerd toen ik 10 was. Ik kan het mezelf niet meer herinneren, maar ik was een behoorlijk tirannetje toen ik klein was. Zo mocht mijn moeder van mij niet zingen in huis. Kreeg ik rustig drie driftbuien op een dag, élke dag opnieuw. Omdat bij het ontbijt de pasta op was (nr 1) en bij de lunch nog steeds (nr 2) en ik als avondeten geen boterham met pasta kreeg (nr 3). Ging het dan echt om die pasta? Nee, natuurlijk niet, allemaal stress wat er uit moest. Was er wel pasta dan werd ik wel ergens anders boos om.
Gingen we naar de stad, dan moest er een ijsje gekocht worden, want dat deden we élke keer (één keer gedaan en toen ik er de volgende keer om zeurde zag mijn moeder de bui al hangen, niet meer dus! Mijn zussen nam ze af en toe mee met het excuus dat er kleren gekocht moesten worden en die werden dan op een ijsje getrakteerd).
Mijn ouders hebben me met een no-nonsens aanpak opgevoed. Je krijgt altijd wat je nodig hebt, niet altijd wat je wilt. Dat resulteerde voor mijn diagnose regelmatig in driftbuien, daarna in heel veel begeleiding.
Op sociaal vlak was er aardig wat 'op me aan te merken', nooit echt vriendinnetjes gehad.
Met andere woorden als kind was ik bepaald niet te genieten (sorry pap en mam!)
Maar nu... nu ben ik 25. Ik heb een universitaire studie afgerond en een goed betalende, fulltime baan. Ik woon samen met mijn verloofde, met wie ik later dit jaar ga trouwen. We hebben een hond die we zelf hebben opgevoed en waarmee ik in clubverband aan hondensport doe.
Ik weet hoe ik in elkaar zit, ik weet wat ik aan kan en ik ga het redden in dit leven.
Dat hebben mijn ouders nooit durven denken op de momenten dat ze, ruim 20 jaar geleden, met een krijsende kleuter in de supermarkt stonden en geen idee hadden wat er nú weer aan de hand was.
Dus hou vol! Lees, probeer uit en blijf hangen bij wat voor jullie werkt. Werk vooral niet volgens een boekje, dat doet je zoontje ook niet. Jullie zullen elkaar beter leren kennen en op den duur gaat het beter.
Ik las dit topic en twijfelde of ik moest reageren. Ik doe het, om mensen een hart onder de riem te steken.
Ik ben 25 jaar oud en heb autisme. Ik ben gediagnostiseerd toen ik 10 was. Ik kan het mezelf niet meer herinneren, maar ik was een behoorlijk tirannetje toen ik klein was. Zo mocht mijn moeder van mij niet zingen in huis. Kreeg ik rustig drie driftbuien op een dag, élke dag opnieuw. Omdat bij het ontbijt de pasta op was (nr 1) en bij de lunch nog steeds (nr 2) en ik als avondeten geen boterham met pasta kreeg (nr 3). Ging het dan echt om die pasta? Nee, natuurlijk niet, allemaal stress wat er uit moest. Was er wel pasta dan werd ik wel ergens anders boos om.
Gingen we naar de stad, dan moest er een ijsje gekocht worden, want dat deden we élke keer (één keer gedaan en toen ik er de volgende keer om zeurde zag mijn moeder de bui al hangen, niet meer dus! Mijn zussen nam ze af en toe mee met het excuus dat er kleren gekocht moesten worden en die werden dan op een ijsje getrakteerd).
Mijn ouders hebben me met een no-nonsens aanpak opgevoed. Je krijgt altijd wat je nodig hebt, niet altijd wat je wilt. Dat resulteerde voor mijn diagnose regelmatig in driftbuien, daarna in heel veel begeleiding.
Op sociaal vlak was er aardig wat 'op me aan te merken', nooit echt vriendinnetjes gehad.
Met andere woorden als kind was ik bepaald niet te genieten (sorry pap en mam!)
Maar nu... nu ben ik 25. Ik heb een universitaire studie afgerond en een goed betalende, fulltime baan. Ik woon samen met mijn verloofde, met wie ik later dit jaar ga trouwen. We hebben een hond die we zelf hebben opgevoed en waarmee ik in clubverband aan hondensport doe.
Ik weet hoe ik in elkaar zit, ik weet wat ik aan kan en ik ga het redden in dit leven.
Dat hebben mijn ouders nooit durven denken op de momenten dat ze, ruim 20 jaar geleden, met een krijsende kleuter in de supermarkt stonden en geen idee hadden wat er nú weer aan de hand was.
Dus hou vol! Lees, probeer uit en blijf hangen bij wat voor jullie werkt. Werk vooral niet volgens een boekje, dat doet je zoontje ook niet. Jullie zullen elkaar beter leren kennen en op den duur gaat het beter.
maandag 21 januari 2019 om 16:34
Hallo allemaal, hier in huis hebben we een zoon van 11, die drie jaar geleden de diagnose ppd nos heeft gekregen. Maar eigenlijk zagen we al vanaf zijn derde jaar zaken die "anders" waren.
Omdat hij op school vastliep, eind groep 4, zijn we verder gaan zoeken.
En hoe ouder hij wordt, des te meer wij merken van zijn autisme.
Ik vind het bij tijd en wijle flink pittig, maar aan de andere kant is het een heerlijk joch met veel goede eigenschappen.
Momenteel zijn we druk bezig met de aanvraag voor het speciaal voortgezet onderwijs. En het uitvinden hoe om te gaan met een pre puber
Omdat hij op school vastliep, eind groep 4, zijn we verder gaan zoeken.
En hoe ouder hij wordt, des te meer wij merken van zijn autisme.
Ik vind het bij tijd en wijle flink pittig, maar aan de andere kant is het een heerlijk joch met veel goede eigenschappen.
Momenteel zijn we druk bezig met de aanvraag voor het speciaal voortgezet onderwijs. En het uitvinden hoe om te gaan met een pre puber
maandag 21 januari 2019 om 17:49
Hier zijn we ook ermee bezig. Arts vermoedt autisme bij mijn zoon. Ik vind het lastig omdat we aan het afwachten zijn en veel dingen juist helemaal niet en juist wel erbij horen. Dat maakt het lastig omdat we het antwoord nog niet weten.
Ik vind het heel mooi om te lezen dat mensen hun mooie verhaal hier delen in plaats van al die negatieve verhalen in de kranten.
Ik vind het heel mooi om te lezen dat mensen hun mooie verhaal hier delen in plaats van al die negatieve verhalen in de kranten.
maandag 21 januari 2019 om 18:31
Ik vind het heel mooi om te lezen dat mensen hun mooie verhaal hier delen in plaats van al die negatieve verhalen in de kranten.
[/quote]
Ik word soms ook moe van sommige mensen in onze omgeving, die roepen dat autisme vroeger niet bestond en dat iedereen tegenwoordig wel een labeltje heeft. Of dat je helemaal niet merkt dat hij een autist is, alsof alle autisten hetzelfde zijn.
Maar ik moet wel zeggen dat we onze zoon vertellen dat het autisme een onderdeel van hem is, maar dat hij vooral zichzelf is. (Ook omdat hij er een handje van heeft om het als excuus te gebruiken).
En dat hij goed is zoals hij is (hij heeft helaas weinig zelfvertrouwen)
Ik ben gek op hem en zou hem voor geen goud willen missen
[/quote]
Ik word soms ook moe van sommige mensen in onze omgeving, die roepen dat autisme vroeger niet bestond en dat iedereen tegenwoordig wel een labeltje heeft. Of dat je helemaal niet merkt dat hij een autist is, alsof alle autisten hetzelfde zijn.
Maar ik moet wel zeggen dat we onze zoon vertellen dat het autisme een onderdeel van hem is, maar dat hij vooral zichzelf is. (Ook omdat hij er een handje van heeft om het als excuus te gebruiken).
En dat hij goed is zoals hij is (hij heeft helaas weinig zelfvertrouwen)
Ik ben gek op hem en zou hem voor geen goud willen missen
maandag 21 januari 2019 om 19:10
Dank voor het delen van je verhaal zuzanna!
Op zich hoopt denk ik iedere ouder dat zijn/haar kind een plek in het leven vindt waarin hij/zij gelukkig is. Voor nu is er inderdaad nog zo weinig over te zeggen. En ook met kinderen die zich normaal ontwikkelen heb je niet de garantie dat alles goed komt.
@haasjehop: hier ook een achterstand van een jaar ongeveer en soortgelijk traject. ik zou ook zo graag een jaar vooruit kijken. maar bovenal zou ik graag met hem kletsen.
Op zich hoopt denk ik iedere ouder dat zijn/haar kind een plek in het leven vindt waarin hij/zij gelukkig is. Voor nu is er inderdaad nog zo weinig over te zeggen. En ook met kinderen die zich normaal ontwikkelen heb je niet de garantie dat alles goed komt.
@haasjehop: hier ook een achterstand van een jaar ongeveer en soortgelijk traject. ik zou ook zo graag een jaar vooruit kijken. maar bovenal zou ik graag met hem kletsen.
maandag 21 januari 2019 om 19:13
@alchemist: hetzelfde hier. wij worden door sommige mensen echt voor gek verklaard dat we ons zorgen maken. ‘ieder kind heeft wel wat tegenwoordig!’
ik ben toch best wel een no-nonse moeder, en wil ook helemaal niet dat hij anders is. maar ik ZIE dat hij anders. en dat wordt bevestigd door alle mensen die hem hebben doorverwezen en de mensen die hem nu behandelen. ik zie dat hij anders is dan zijn zusje. en ik denk toch dat je als moeder zoiets het beste aanvoelt.
ik ben toch best wel een no-nonse moeder, en wil ook helemaal niet dat hij anders is. maar ik ZIE dat hij anders. en dat wordt bevestigd door alle mensen die hem hebben doorverwezen en de mensen die hem nu behandelen. ik zie dat hij anders is dan zijn zusje. en ik denk toch dat je als moeder zoiets het beste aanvoelt.
maandag 21 januari 2019 om 22:14
Wat een prachtig verhaal Zuzanna, dank je wel! Ik herken mijn zoontje precies in jouw beschrijving, qua gedrag!
Wat fijn dat ik zoveel verhalen lees van ouders in een vergelijkbare situatie.
@clemance, is geen rare vraag hoor! Ik kon voorheen zonder problemen met hem naar een binnen speeltuin gaan. Maar op sommige andere plekken ging het ook wel eens misgaan, het heeft even geduurd voordat ik zijn moeilijke gedrag koppelde aan een drukke omgeving. Kermissen zou ik bv nooit meer doen. De reden dat ik wel ben gegaan is omdat we door de week en heeel vroeg gingen, het was er heel erg rustig. Maar achteraf was het misschien geen goed idee.
Andere vraag: ik merk dat ik soms moeilijk met zijn uitbarstingen om kan gaan. Als ik me weer eens moet omkleden omdat hij niet wil dat ik iets bepaalds draag, als ik weer eens niet normaal boodschappen kan doen etc. Ik word dan echt gestresst. Zoals iemand al zei: dat moet je dus niet doen want dat voelen ze aan. Ik voel me daar dan ook verschrikkelijk schuldig over. Ik kan heeeel lang mijn geduld bewaren maar op een gegeven moment borrelt de frustratie bij mij ook op.
Hoe gaan jullie hiermee om? Ik wil absoluut niet dat mijn zoontje het gevoel krijgt dat hij iets verkeerd doet, niet goed genoeg is of dat mama boos is terwijl ik hem alleen niet begrijp. Maar ik ben het ook wel eens zat om constant aan zijn ‘grillen’ te voldoen (zie ook voorbeeld van ijsje van Zuzanna, dat soort dingen).
Wat fijn dat ik zoveel verhalen lees van ouders in een vergelijkbare situatie.
@clemance, is geen rare vraag hoor! Ik kon voorheen zonder problemen met hem naar een binnen speeltuin gaan. Maar op sommige andere plekken ging het ook wel eens misgaan, het heeft even geduurd voordat ik zijn moeilijke gedrag koppelde aan een drukke omgeving. Kermissen zou ik bv nooit meer doen. De reden dat ik wel ben gegaan is omdat we door de week en heeel vroeg gingen, het was er heel erg rustig. Maar achteraf was het misschien geen goed idee.
Andere vraag: ik merk dat ik soms moeilijk met zijn uitbarstingen om kan gaan. Als ik me weer eens moet omkleden omdat hij niet wil dat ik iets bepaalds draag, als ik weer eens niet normaal boodschappen kan doen etc. Ik word dan echt gestresst. Zoals iemand al zei: dat moet je dus niet doen want dat voelen ze aan. Ik voel me daar dan ook verschrikkelijk schuldig over. Ik kan heeeel lang mijn geduld bewaren maar op een gegeven moment borrelt de frustratie bij mij ook op.
Hoe gaan jullie hiermee om? Ik wil absoluut niet dat mijn zoontje het gevoel krijgt dat hij iets verkeerd doet, niet goed genoeg is of dat mama boos is terwijl ik hem alleen niet begrijp. Maar ik ben het ook wel eens zat om constant aan zijn ‘grillen’ te voldoen (zie ook voorbeeld van ijsje van Zuzanna, dat soort dingen).
dinsdag 22 januari 2019 om 07:49
Dat is het lastige op die leeftijd en daarom is ouderbegeleiding ook zo nodig. Wij hebben destijds van een orthopedagoge(die overigens ook niet wilde doorverwijzen omdat zij geen autisme bij dochter zag) een aantal mindfullnessoefeningen gekregen om dochter uit zo'n driftbui te krijgen. Want het is uiteraard van de zotte dat een kind bepaalt wat jij draagt of bepaalt wat jij in de supermarkt koopt. Daar aan toegeven maakt het alleen maar lastiger, want na een paar keer is het "ingesleten".
Buren van mijn ouders hebben een thuiswonend autistisch kind van tegen de 50 inmiddels die werkelijk elke minuut van de dag bepaalt, gaat het anders dan mept hij er op los, die mensen hebben een vreselijk leven en als ze wegvallen heb je een levensgroot probleem.
Het wordt wel beter naarmate ze ouder worden is mijn ervaring. Dochter is met haar psycholoog veel bezig geweest met emotieregulatie en dan met name manieren om een driftbui aan te voelen komen en zo mogelijk voor te zijn, of, als dat niet meer lukt, manieren te vinden om rustig te worden. Maar dat is voor een 10-jarige waar je over het algemeen veel makkelijker mee kunt communiceren een stuk beter behapbaar
Bij zoon hielp heel stevig vasthouden goed bij een driftbui, dochter heeft er een hekel aan aangeraakt te worden en als ze boos is helemaal, dus bij haar helpt dat weer helemaal niet. Het is echt uitzoeken en dat gaat het beste met gespecialiseerde hulp.
En over de etiketjes-plak-hype, daar hebben wij onze portie ook wel van gehad. Toen zoon jonger was en zijn autisme duidelijker aanwezig was ie slecht opgevoed(ik heb hem eens tegen een vader van een pestend jochie dat hem van een schommel duwde horen zeggen dat hij zijn kind beter moest opvoeden. Hoewel ik dat zelf ook vond is het natuurlijk niet sociaal aanvaardbaar om dat ook ronduit te zeggen, zeker als het een kind van 5 betreft...) en nu hij zo vreselijk goed gaat zal het wel meevallen met dat autisme.
Mijn schoonouders hebben jarenlang simpelweg ontkend dat hij autisme had, schoven de schuld in mijn schoenen en kreeg te horen dat het door mij kwam omdat ik een koude, kille moeder was en nu vinden ze dat zijn autisme over is omdat hij zich zo normaal gedraagt.
En omdat je aan dochter buitenshuis helemaal niets merkt, behalve dat ze wat gereserveerd en verlegen over komt, is het helemaal moeilijk te begrijpen dat ze autisme heeft.
Buren van mijn ouders hebben een thuiswonend autistisch kind van tegen de 50 inmiddels die werkelijk elke minuut van de dag bepaalt, gaat het anders dan mept hij er op los, die mensen hebben een vreselijk leven en als ze wegvallen heb je een levensgroot probleem.
Het wordt wel beter naarmate ze ouder worden is mijn ervaring. Dochter is met haar psycholoog veel bezig geweest met emotieregulatie en dan met name manieren om een driftbui aan te voelen komen en zo mogelijk voor te zijn, of, als dat niet meer lukt, manieren te vinden om rustig te worden. Maar dat is voor een 10-jarige waar je over het algemeen veel makkelijker mee kunt communiceren een stuk beter behapbaar
Bij zoon hielp heel stevig vasthouden goed bij een driftbui, dochter heeft er een hekel aan aangeraakt te worden en als ze boos is helemaal, dus bij haar helpt dat weer helemaal niet. Het is echt uitzoeken en dat gaat het beste met gespecialiseerde hulp.
En over de etiketjes-plak-hype, daar hebben wij onze portie ook wel van gehad. Toen zoon jonger was en zijn autisme duidelijker aanwezig was ie slecht opgevoed(ik heb hem eens tegen een vader van een pestend jochie dat hem van een schommel duwde horen zeggen dat hij zijn kind beter moest opvoeden. Hoewel ik dat zelf ook vond is het natuurlijk niet sociaal aanvaardbaar om dat ook ronduit te zeggen, zeker als het een kind van 5 betreft...) en nu hij zo vreselijk goed gaat zal het wel meevallen met dat autisme.
Mijn schoonouders hebben jarenlang simpelweg ontkend dat hij autisme had, schoven de schuld in mijn schoenen en kreeg te horen dat het door mij kwam omdat ik een koude, kille moeder was en nu vinden ze dat zijn autisme over is omdat hij zich zo normaal gedraagt.
En omdat je aan dochter buitenshuis helemaal niets merkt, behalve dat ze wat gereserveerd en verlegen over komt, is het helemaal moeilijk te begrijpen dat ze autisme heeft.
donderdag 24 januari 2019 om 18:26
Hier vind ik die grillen ook lastig. 90 procent van de tijd kan ik het met veel geduld opvangen en meebewegen; 9 procent kost me heel veel moeite en in 1 procent van de gevallen wil ik heel hard gillen; ‘nu moet je echt ophouden kleine dictator’. 
ik ben ook maar mens deze laatste momenten zijn voor mij vaak een teken dat ik even lucht en tijd voor mezelf nodig heb.
Hier kiezen we bewust welke grillen we proberen te doorbreken en welke we laten bestaan. Bepaalde grillen zijn ook zijn veiligheid, dus die leveren ook rust op. Daarnaast hebben we gemerkt dat stoppen vaak lastig is, maar begrenzen wel mogelijk. Zoon heeft een fase gehad waar hij onophoudelijk vragen stelde. De boodschap; stop met vragen werkte niet. De boodschap ‘je mag nog 2 vragen stellen’ wel. Zo zoeken we steeds verder naar dingen die werken. En doordat je steeds meer vind, vind ik het steeds een tandje makkelijker
ik ben ook maar mens deze laatste momenten zijn voor mij vaak een teken dat ik even lucht en tijd voor mezelf nodig heb.Hier kiezen we bewust welke grillen we proberen te doorbreken en welke we laten bestaan. Bepaalde grillen zijn ook zijn veiligheid, dus die leveren ook rust op. Daarnaast hebben we gemerkt dat stoppen vaak lastig is, maar begrenzen wel mogelijk. Zoon heeft een fase gehad waar hij onophoudelijk vragen stelde. De boodschap; stop met vragen werkte niet. De boodschap ‘je mag nog 2 vragen stellen’ wel. Zo zoeken we steeds verder naar dingen die werken. En doordat je steeds meer vind, vind ik het steeds een tandje makkelijker
donderdag 24 januari 2019 om 20:16
@fleurnoir wat vreselijk dat je schoonouders zo denken! Alsof
Je het nog noet moeilijk genoeg hebt zeg. Sommige mensen snappen er echt niks van...
@illiwiilli heel herkenbaar! Ik heb nu een groot planbord gekocht met picto’s waar ik de activiteiten in zet. Ben benieuwd hoe dat uitpakt.
En.. heb eindelijk een intake voor het MKD. Kan niet wachten en ben heeel benieuwd. Ik sta te popelen om weer te gaan werken en dat er weer structuur in ons leven komt. Thuismoeder zijn is echt niet mijn ding
Je het nog noet moeilijk genoeg hebt zeg. Sommige mensen snappen er echt niks van...
@illiwiilli heel herkenbaar! Ik heb nu een groot planbord gekocht met picto’s waar ik de activiteiten in zet. Ben benieuwd hoe dat uitpakt.
En.. heb eindelijk een intake voor het MKD. Kan niet wachten en ben heeel benieuwd. Ik sta te popelen om weer te gaan werken en dat er weer structuur in ons leven komt. Thuismoeder zijn is echt niet mijn ding
vrijdag 25 januari 2019 om 19:20
Zulke driftbuien hoop ik nooit mee te maken. Ons zoontje is doorgaans gelukkig vrij snel af te leiden, en vaak komt het in golven. Dan is het een paar dagen heel heftig, maar daarna ook weer weken niet.
Ik ben momenteel heel trots. Hij is eindelijk gaan brabbelen. Onverstaanbaar, maar hij kletst volop en af en toe zitten er woordjes tussen die ik wel begrijp. En soms ook een woord van twee lettergrepen.
Ik ben momenteel heel trots. Hij is eindelijk gaan brabbelen. Onverstaanbaar, maar hij kletst volop en af en toe zitten er woordjes tussen die ik wel begrijp. En soms ook een woord van twee lettergrepen.
vrijdag 25 januari 2019 om 20:32
Hier ook even een hart onder de riem en wat perspectief. Ik ben net als Zuzanna nu 25, woon zelfstandig in een appartement zonder nog een enkele vorm van behandeling of begeleiding (oké op medicatie na) en werk inmiddels als kind- en jeugdpsycholoog. Op mijn 17e is door het UWV echter nog voorspeld dat ik dagbesteding zou gaan doen, omdat zelfs de sociale werkplaats nog te zwaar voor me zou zijn. Na die voorspelling dus 'gewoon' nog een WO-studie gedaan en een baan in de sociale sector gevonden.
Mijn ouders hebben van kleins af aan met me in de hulpverlening gelopen. Op mijn twaalfde pas de juiste diagnose gekregen (eerder de juiste had veel ellende kunnen besparen) waarna ik al zo ver heen was dat ik een jaar opgenomen moest worden om intensieve behandeling te krijgen. Op mijn veertiende nog een grote terugval gehad waarbij ik drie maanden lang het huis niet uit ben geweest omdat letterlijk iedere prikkel te veel was en ik denk niet dat mijn ouders maar enigszins hadden durven hopen op dat moment dat ik op mijn 25ste zou staan waar ik nu sta. Overigens op het voortgezet speciaal onderwijs het VWO gehaald, dus ook dat is geen indicatie dat een vervolgstudie daarna onmogelijk zou zijn. Daar bereiden ze je juist heel goed op voor. Ik zal nooit zeggen dat het voor mijn ouders niet ontzettend zwaar is geweest om mij op te voeden, maar het kan uiteindelijk echt goed komen en je kan een normaal leven krijgen. En wat dat betreft zijn mijn ouders ontzettend trots dat dit met de juiste ondersteuning vanuit hen gelukt is. Maar dit had echt niemand durven voorspellen.
Mijn ouders hebben van kleins af aan met me in de hulpverlening gelopen. Op mijn twaalfde pas de juiste diagnose gekregen (eerder de juiste had veel ellende kunnen besparen) waarna ik al zo ver heen was dat ik een jaar opgenomen moest worden om intensieve behandeling te krijgen. Op mijn veertiende nog een grote terugval gehad waarbij ik drie maanden lang het huis niet uit ben geweest omdat letterlijk iedere prikkel te veel was en ik denk niet dat mijn ouders maar enigszins hadden durven hopen op dat moment dat ik op mijn 25ste zou staan waar ik nu sta. Overigens op het voortgezet speciaal onderwijs het VWO gehaald, dus ook dat is geen indicatie dat een vervolgstudie daarna onmogelijk zou zijn. Daar bereiden ze je juist heel goed op voor. Ik zal nooit zeggen dat het voor mijn ouders niet ontzettend zwaar is geweest om mij op te voeden, maar het kan uiteindelijk echt goed komen en je kan een normaal leven krijgen. En wat dat betreft zijn mijn ouders ontzettend trots dat dit met de juiste ondersteuning vanuit hen gelukt is. Maar dit had echt niemand durven voorspellen.
vrijdag 25 januari 2019 om 21:49
@ laura rour: wat zul je trots zijn. Geniet er maar van.
En zuzanna en MrsLady, fijn dat jullie ervaringen en verhalen delen.
Dat doet mij als ouder heel goed.
Momenteel wachten we op de toelating voor het VSO (voortgezet speciaal onderwijs), op havo vwo niveau.
Hoewel de tekenen gunstig zijn, zal er een last van mijn schouders vallen als hij er ook daadwerkelijk naar toe mag.
Andere opties zijn er eigenlijk niet (dat geeft zijn huidige basisschool ook aan).
En hier hebben we een erg drukke tijd. Mijn man is al ruim twee weken voor zijn werk in het buitenland. Dat is voor het eerst, en ik vind het pittig. Ik mis mijn man als backup en luisterd oor en zijn fijne inzichten en ideeën.
En doordat zaken nu dus anders lopen dan normaal, heeft de autist in huis het er bij tijd en wijle flink moeilijk mee.
Dat in combinatie met de cito toetsen op school resulteert in een gefrustreerd en vermoeid kind.
Ik wil wel rekening met hem houden, maar niet alle gedrag is acceptabel. Zeker niet naar zijn zusje toe. Ik krijg uiteindelijk alles wel weer in goede banen geleid, maar het vreet energie.
En zuzanna en MrsLady, fijn dat jullie ervaringen en verhalen delen.
Dat doet mij als ouder heel goed.
Momenteel wachten we op de toelating voor het VSO (voortgezet speciaal onderwijs), op havo vwo niveau.
Hoewel de tekenen gunstig zijn, zal er een last van mijn schouders vallen als hij er ook daadwerkelijk naar toe mag.
Andere opties zijn er eigenlijk niet (dat geeft zijn huidige basisschool ook aan).
En hier hebben we een erg drukke tijd. Mijn man is al ruim twee weken voor zijn werk in het buitenland. Dat is voor het eerst, en ik vind het pittig. Ik mis mijn man als backup en luisterd oor en zijn fijne inzichten en ideeën.
En doordat zaken nu dus anders lopen dan normaal, heeft de autist in huis het er bij tijd en wijle flink moeilijk mee.
Dat in combinatie met de cito toetsen op school resulteert in een gefrustreerd en vermoeid kind.
Ik wil wel rekening met hem houden, maar niet alle gedrag is acceptabel. Zeker niet naar zijn zusje toe. Ik krijg uiteindelijk alles wel weer in goede banen geleid, maar het vreet energie.
vrijdag 25 januari 2019 om 21:58
Herkenbaar!
Onze oudste heeft zoveel structuur nodig dat onze dag helemaal om hem draait, en dan gaat het nét.
Op school is hij lastig te handhaven. Hij vertoont ongepast gedrag, heeft weinig aansluiting met leeftijdsgenoten, neemt opdrachten te letterlijk, is motorisch zo onhandig dat ik al een paar keer gebeld ben door school om hem te komen halen omdat hij hechtingen nodig had.
Ik hoop snel passend speciaal onderwijs voor hem te vinden. Op dit moment loopt hij wekelijks bij een kinderpsycholoog voor diagnostiek en bij kinderfysio voor (met name grove) motoriek
Onze oudste heeft zoveel structuur nodig dat onze dag helemaal om hem draait, en dan gaat het nét.
Op school is hij lastig te handhaven. Hij vertoont ongepast gedrag, heeft weinig aansluiting met leeftijdsgenoten, neemt opdrachten te letterlijk, is motorisch zo onhandig dat ik al een paar keer gebeld ben door school om hem te komen halen omdat hij hechtingen nodig had.
Ik hoop snel passend speciaal onderwijs voor hem te vinden. Op dit moment loopt hij wekelijks bij een kinderpsycholoog voor diagnostiek en bij kinderfysio voor (met name grove) motoriek
woensdag 30 januari 2019 om 20:58
Soms wordt het ineens zo duidelijk dat ze anders is dan andere kinderen.. (ik had vanmiddag de 2 kinderen van een vriendin, leeftijdsgenoten, over de vloer en hoewel oudste ze heel goed kent was het toch heel lastig voor haar) En dat vind ik soms ook zó confronterend. Ik gun haar zo erg een 'gewoon' gelukkig leven... Maar ik heb er 'n hard hoofd in. Lastig, echt.
Denk dat jullie dat gevoel wel kennen..
Denk dat jullie dat gevoel wel kennen..
zondag 17 februari 2019 om 21:56
Hoe is het hier met iedereen? Wij hebben onlangs een gesprek met de fysio gehad. Zoon (bijna 3) loopt achter in taal en motorische ontwikkeling en verwerkt prikkels niet goed. Hij registreert de ruimte nog niet zoals zou moeten en kan niet goed inschatten waar zijn lijf ophoudt en de ruimte begint. Ze kan niet goed zeggen waar het vandaan komt. Ook heeft hij moeite met hele plotselinge overgangen. Het kan autisme zijn, maar vooralsnog verwacht ze niet dat dat het is (met heel veel slagen om de arm).
Ze gaat hem nu tot aan de zomervakantie eens per week behandelen. Verder zijn we nog druk met logopedie en de speciale psz.
Zoon vindt het wel leuk en gaat met sprongen vooruit. Vorige week hoorden we de eerste twee-woord-zinnen. En hij betrekt ons al veel meer bij wat hij aan het doen is.
Dat is goed nieuws, maar uiteraard heb ik wel de gebruikelijke zorgen om hem. Hij lijkt er nu weinig last van te hebben en is heel lief en vrolijk. Ik hoop dat dat zo blijft.
Ze gaat hem nu tot aan de zomervakantie eens per week behandelen. Verder zijn we nog druk met logopedie en de speciale psz.
Zoon vindt het wel leuk en gaat met sprongen vooruit. Vorige week hoorden we de eerste twee-woord-zinnen. En hij betrekt ons al veel meer bij wat hij aan het doen is.
Dat is goed nieuws, maar uiteraard heb ik wel de gebruikelijke zorgen om hem. Hij lijkt er nu weinig last van te hebben en is heel lief en vrolijk. Ik hoop dat dat zo blijft.
maandag 18 februari 2019 om 07:57
Ik ga vandaag met dochter haar eerste bh kopen en ik weet nu al dat dat niet van een leien dakje zal gaan. Passen zal een hele toer worden, want uitkleden in een pashokje is drama en op laten meten door een verkoopmedewerkster gaat niet lukken want ze wil door ons al nauwelijks aangeraakt worden, laat staan een vreemde die dan ook nog je beginnende borsten ziet. Ik heb dus thuis zelf opgemeten.
Ze is ontzettend moeilijk met kleding. Een "verkeerde" kleur stiksel is al reden tot afkeur, alles moet precies goed zitten.
Zo heeft ze jarenlang onderbroeken van Ten Cate gedragen, de enige die goed genoeg zaten. Nu moet ze een maatje groter, maar dat model is niet meer verkrijgbaar in de "tienermaat". Vind maar eens model "omaonderbroek" voor tieners, want als dat ding ook maar een zweem de neiging heeft richting bilspleet te kruipen is het afkeur. En onderbroeken passen(of ze per stuk kunnen kopen, zodat ik niet meteen 5 onderbroeken kan weg doen) is onmogelijk.
Maar... ze heeft wel een prima advies gekregen voor het vo, de juf roemde haar inzet, doorzettingsvermogen(jahaa, daar weten we alles van...) en zorgvuldigheid.
Alleen jammer dat de volgende school te horen krijgt dat ze zo'n sociaal meisje is en daarnaast het diagnoserapport dat ze weinig tot geen sociale wederkerigheid vertoont. Ze is niet sociaal, ze weet alleen heel goed hoe ze zich in een groep sociaal hoort te gedragen en dat lijken de leerkrachten niet te kunnen snappen.
Ze is ontzettend moeilijk met kleding. Een "verkeerde" kleur stiksel is al reden tot afkeur, alles moet precies goed zitten.
Zo heeft ze jarenlang onderbroeken van Ten Cate gedragen, de enige die goed genoeg zaten. Nu moet ze een maatje groter, maar dat model is niet meer verkrijgbaar in de "tienermaat". Vind maar eens model "omaonderbroek" voor tieners, want als dat ding ook maar een zweem de neiging heeft richting bilspleet te kruipen is het afkeur. En onderbroeken passen(of ze per stuk kunnen kopen, zodat ik niet meteen 5 onderbroeken kan weg doen) is onmogelijk.
Maar... ze heeft wel een prima advies gekregen voor het vo, de juf roemde haar inzet, doorzettingsvermogen(jahaa, daar weten we alles van...) en zorgvuldigheid.
Alleen jammer dat de volgende school te horen krijgt dat ze zo'n sociaal meisje is en daarnaast het diagnoserapport dat ze weinig tot geen sociale wederkerigheid vertoont. Ze is niet sociaal, ze weet alleen heel goed hoe ze zich in een groep sociaal hoort te gedragen en dat lijken de leerkrachten niet te kunnen snappen.
dinsdag 19 februari 2019 om 05:19
En? Was het net zo’n drama als verwacht?
Hier ben ik enorm onrustig. Zoon ontwikkelde zich de eerste 16 tot 18 maanden heel gewoon. Pas daarna ging hij ander gedrag vertonen dan leeftijdsgenoten en kwam de achterstand. Zijn zusje is nu 13 maanden en ik hoop zo dat haar dit bespaard blijft. En ik zou zo graag op een dag gewoon verbaal met een van mijn twee kinderen willen kunnen communiceren.
Hier ben ik enorm onrustig. Zoon ontwikkelde zich de eerste 16 tot 18 maanden heel gewoon. Pas daarna ging hij ander gedrag vertonen dan leeftijdsgenoten en kwam de achterstand. Zijn zusje is nu 13 maanden en ik hoop zo dat haar dit bespaard blijft. En ik zou zo graag op een dag gewoon verbaal met een van mijn twee kinderen willen kunnen communiceren.
