Kinderen
alle pijlers
Wie ook autistisch kind/peuter/kleuter?
vrijdag 18 januari 2019 om 20:45
Hi allemaal,
Ik heb een zoontje van bijna 3,5 die waarschijnlijk autisme heeft. Hij is door omstandigheden deels onderzocht en we gaan nu een nieuw onderzoek opstarten omdat we net verhuisd zijn.
Ik ga hierbij ook ouderbegeleiding krijgen mbt hoe ik het beste met hem kan omgaan. Ik stuit voornamelijk op miscommunicatie (hij praat weinig), frustratie die ik niet kan plaatsen of verklaren, etc. We weten ook nog niet naar welke basisschool hij het beste zal kunnen gaan.
Om een voorbeeld te geven:
We waren 2 dagen geleden bij een binnenspeeltuin, heeeerlijk rustig, vroeg in de morgen. Alles prima, zoontje speelt lekker, wil me soms erbij hebben, dan weer alleen spelen.
Nadat we van een glijbaan geweest waren, ging het opeens mis. Huilen, gillen, op de grond liggen, frustratie. Ik kan hem dan met geen mogelijkheid kalmeren of bereiken. Dus: beide gefrustreerd naar huis, waarna ik voornamelijk medelijden met hem heb omdat ik gewoon niet weet hoe ik hem had moeten helpen.
Zijn er ouders die hier ervaring mee hebben, wellicht wat verder zijn en tips hebben? Ter info, ik ben alleenstaand en mijn ex heeft mijn zoontje om het weekend.
Hoop op zinvolle tips en verhalen!
Ik heb een zoontje van bijna 3,5 die waarschijnlijk autisme heeft. Hij is door omstandigheden deels onderzocht en we gaan nu een nieuw onderzoek opstarten omdat we net verhuisd zijn.
Ik ga hierbij ook ouderbegeleiding krijgen mbt hoe ik het beste met hem kan omgaan. Ik stuit voornamelijk op miscommunicatie (hij praat weinig), frustratie die ik niet kan plaatsen of verklaren, etc. We weten ook nog niet naar welke basisschool hij het beste zal kunnen gaan.
Om een voorbeeld te geven:
We waren 2 dagen geleden bij een binnenspeeltuin, heeeerlijk rustig, vroeg in de morgen. Alles prima, zoontje speelt lekker, wil me soms erbij hebben, dan weer alleen spelen.
Nadat we van een glijbaan geweest waren, ging het opeens mis. Huilen, gillen, op de grond liggen, frustratie. Ik kan hem dan met geen mogelijkheid kalmeren of bereiken. Dus: beide gefrustreerd naar huis, waarna ik voornamelijk medelijden met hem heb omdat ik gewoon niet weet hoe ik hem had moeten helpen.
Zijn er ouders die hier ervaring mee hebben, wellicht wat verder zijn en tips hebben? Ter info, ik ben alleenstaand en mijn ex heeft mijn zoontje om het weekend.
Hoop op zinvolle tips en verhalen!
dinsdag 2 april 2019 om 14:18
Ik ga proberen dit topic nieuw leven in te blazen. Hier heeft de speciale psz een gedragsdeskundige ingeschakeld en die heeft ook vermoedens van autisme. Nu wist ik het zelf al wel diep van binnen, maar het komt toch heel hard aan. Ik weet dat ik er alles aan zal doen om goede hulp voor hem te regelen, maar ik ben zo bang dat hij het in z’n leven zo zwaar gaat krijgen. Nu eerst eens kijken wat verder de mogelijkheden zijn (evt speciale psz waar hij vier ochtenden naartoe kan, ipv twee)
woensdag 3 april 2019 om 00:31
Hi LauraRoar,
Wat heftig! Ik had in het begin die heftige gevoelens ook, maar gaandeweg ga je er positiever instaan. Het leven met autisme hoeft niet heel zwaar te zijn.
Hier is er ook nog geen diagnose,
Zoon gaat naar het MKD, waar hij heel erg op zijn plek is, en we gaan nu weer starten met specialistische ggz.
Gaat jouw zoon nu ook naar het MKD?
Wat heftig! Ik had in het begin die heftige gevoelens ook, maar gaandeweg ga je er positiever instaan. Het leven met autisme hoeft niet heel zwaar te zijn.
Hier is er ook nog geen diagnose,
Zoon gaat naar het MKD, waar hij heel erg op zijn plek is, en we gaan nu weer starten met specialistische ggz.
Gaat jouw zoon nu ook naar het MKD?
woensdag 3 april 2019 om 09:01
Stiefzoon van zes, hier nog geen diagnose, wel stevig vermoeden.Caracolita schreef: ↑21-01-2019 22:14...
Andere vraag: ik merk dat ik soms moeilijk met zijn uitbarstingen om kan gaan. Als ik me weer eens moet omkleden omdat hij niet wil dat ik iets bepaalds draag, als ik weer eens niet normaal boodschappen kan doen etc. Ik word dan echt gestresst. Zoals iemand al zei: dat moet je dus niet doen want dat voelen ze aan. Ik voel me daar dan ook verschrikkelijk schuldig over. Ik kan heeeel lang mijn geduld bewaren maar op een gegeven moment borrelt de frustratie bij mij ook op.
Hoe gaan jullie hiermee om? Ik wil absoluut niet dat mijn zoontje het gevoel krijgt dat hij iets verkeerd doet, niet goed genoeg is of dat mama boos is terwijl ik hem alleen niet begrijp. Maar ik ben het ook wel eens zat om constant aan zijn ‘grillen’ te voldoen (zie ook voorbeeld van ijsje van Zuzanna, dat soort dingen).
Zoals jij het beschrijft, zo ervaart mijn vrouw zijn grillen ook. De uitbarstingen en het drammen bezorgen haar een hoop stress, waarbij ze het zelf moeilijk heeft om kalm te blijven en het dramagehalte soms de hoogte inschiet omdat beiden vervolgens op elkaar reageren. Ze is een zeer liefdevolle vrouw en moeder maar de dramamomenten zorgen ervoor dat ze constant moet strijden tegen het gevoel een slechte moeder te zijn en dat ze niets goed kan doen voor haar zoontje; in die mate dat ze ondertussen soms al opziet tegen het contact tussen hen. Ergens vrees ik dat haar verlangen om een zo goed mogelijke moeder te zijn, er net voor zorgt dat hun relatie soms lastiger loopt.
Zelf heb ik wat meer afstand tot hem en heb ik minder moeite om soms streng te zijn, waardoor onze momenten alleen vaak rustiger verlopen. Denk dat het belangrijk is dat je hierbij als ouder zelf op je grenzen let.
Natuurlijk blijft het een wikken en wegen: we begrijpen zeer goed dat bepaalde zaken hem extra stress bezorgen, maar wanneer komt de uitbarsting door overmacht en wanneer tracht hij gewoon zijn wil door te drukken, dat blijft lastig in te schatten.
Hier ook een vader die de problemen niet ziet. Zoontje zit in co-ouderschap, week om week, en kennelijk verloopt bij hen alles vlot in die mate dat ze zich afvragen of wij het over een ander kind hebben als we hierover spreken. Ondertussen heeft de school besloten om hem na de paasvakantie terug te sturen naar de derde kleuterklas en adviseren ze ons om een diagnosetraject op te starten, daar zij dezelfde problemen ondervinden als wij. Soms vragen wij ons af of het mogelijk is dat een zesjarige een complete week kan compenseren en dat eenmaal hier het masker terug valt en wij hem mogen oplappen.
woensdag 3 april 2019 om 23:51
Nee, nog niet. Dat willen we wel graag, maar daarvoor moeten we eerst langs de kinderarts. Die zien we eind deze maand. Hij gaat wel naar een speciale psz (denk: 2-3 leidsters op 8 kindjes).Caracolita schreef: ↑03-04-2019 00:31Hi LauraRoar,
Wat heftig! Ik had in het begin die heftige gevoelens ook, maar gaandeweg ga je er positiever instaan. Het leven met autisme hoeft niet heel zwaar te zijn.
Hier is er ook nog geen diagnose,
Zoon gaat naar het MKD, waar hij heel erg op zijn plek is, en we gaan nu weer starten met specialistische ggz.
Gaat jouw zoon nu ook naar het MKD?
Vandaag hadden we gelukkig wel een goeie dag. Hij had ook goed geslapen, en dat was er door het afkicken van de speen en peutergriep al weken niet meer van gekomen.
woensdag 3 april 2019 om 23:56
Ja, ik denk dat dat kan. Ik zie bij mijn zoontje dat vreemde ogen dwingen. Ik kan hem gerust een middag bij een oppas laten die hij niet zo goed kent, maar krijg daarna wel een driftbui ter compensatie. Wel ingewikkeld als een ex-partner/andere ouder er niet hetzelfde in staat. Ik merk hier al dat het de nodige frictie opleverde omdat mijn man het lange tijd allemaal maar onzin vond (die is nu wel om)Valdemar_II schreef: ↑03-04-2019 09:01Stiefzoon van zes, hier nog geen diagnose, wel stevig vermoeden.
Zoals jij het beschrijft, zo ervaart mijn vrouw zijn grillen ook. De uitbarstingen en het drammen bezorgen haar een hoop stress, waarbij ze het zelf moeilijk heeft om kalm te blijven en het dramagehalte soms de hoogte inschiet omdat beiden vervolgens op elkaar reageren. Ze is een zeer liefdevolle vrouw en moeder maar de dramamomenten zorgen ervoor dat ze constant moet strijden tegen het gevoel een slechte moeder te zijn en dat ze niets goed kan doen voor haar zoontje; in die mate dat ze ondertussen soms al opziet tegen het contact tussen hen. Ergens vrees ik dat haar verlangen om een zo goed mogelijke moeder te zijn, er net voor zorgt dat hun relatie soms lastiger loopt.
Zelf heb ik wat meer afstand tot hem en heb ik minder moeite om soms streng te zijn, waardoor onze momenten alleen vaak rustiger verlopen. Denk dat het belangrijk is dat je hierbij als ouder zelf op je grenzen let.
Natuurlijk blijft het een wikken en wegen: we begrijpen zeer goed dat bepaalde zaken hem extra stress bezorgen, maar wanneer komt de uitbarsting door overmacht en wanneer tracht hij gewoon zijn wil door te drukken, dat blijft lastig in te schatten.
Hier ook een vader die de problemen niet ziet. Zoontje zit in co-ouderschap, week om week, en kennelijk verloopt bij hen alles vlot in die mate dat ze zich afvragen of wij het over een ander kind hebben als we hierover spreken. Ondertussen heeft de school besloten om hem na de paasvakantie terug te sturen naar de derde kleuterklas en adviseren ze ons om een diagnosetraject op te starten, daar zij dezelfde problemen ondervinden als wij. Soms vragen wij ons af of het mogelijk is dat een zesjarige een complete week kan compenseren en dat eenmaal hier het masker terug valt en wij hem mogen oplappen.
vrijdag 23 augustus 2019 om 17:28
Even dit topic weer nieuw leven inblazen. Helaas is de reden niet zo fijn.
Onze puberzoon heeft gisteren een flinke meltdown gehad
Lang verhaal kort: Helaas ging een feestje van hem niet door terwijl zijn zusje één nachtje op kamp was.
Daarom gisterochtend voorgesteld om s'avonds met zijn drieën een film te gaan kijken.
Maar na het avondeten wou hij liever alleen achter de pc ipv gezamenlijk tv te kijken. Ik heb het hem wel drie keer gevraagd of hij het zeker wist, want later aan de film beginnen was geen optie omdat ik de volgende dag moest werken.
Maar dat was volgens hem geen probleem.
Totdat het zijn bedtijd was en hij alsnog samen een film wou kijken
Toen mijn antwoord nee was (en bleef) is hij volledig geflipt. Inclusief zichzelf pijn doen en heeft hij woorden uitgesproken die ik hier niet zal herhalen.
Oef, het was heel pittig. Maar om mijn grenzen aan te geven en omdat ik consequent wil zijn en blijven heb ik niet toegeven aan zijn verzoek of ideeën.
Ik merk dat ik er slecht van geslapen heb, en dat ik erg moe ben.
Volgende week begint hij op de middelbare school en keert met meer structuur (dan in de vakantie) ook wat meer rust terug in huis.
Onze puberzoon heeft gisteren een flinke meltdown gehad
Lang verhaal kort: Helaas ging een feestje van hem niet door terwijl zijn zusje één nachtje op kamp was.
Daarom gisterochtend voorgesteld om s'avonds met zijn drieën een film te gaan kijken.
Maar na het avondeten wou hij liever alleen achter de pc ipv gezamenlijk tv te kijken. Ik heb het hem wel drie keer gevraagd of hij het zeker wist, want later aan de film beginnen was geen optie omdat ik de volgende dag moest werken.
Maar dat was volgens hem geen probleem.
Totdat het zijn bedtijd was en hij alsnog samen een film wou kijken
Toen mijn antwoord nee was (en bleef) is hij volledig geflipt. Inclusief zichzelf pijn doen en heeft hij woorden uitgesproken die ik hier niet zal herhalen.
Oef, het was heel pittig. Maar om mijn grenzen aan te geven en omdat ik consequent wil zijn en blijven heb ik niet toegeven aan zijn verzoek of ideeën.
Ik merk dat ik er slecht van geslapen heb, en dat ik erg moe ben.
Volgende week begint hij op de middelbare school en keert met meer structuur (dan in de vakantie) ook wat meer rust terug in huis.
vrijdag 23 augustus 2019 om 18:22
Alchemist. Kan me je gevoel goed voorstellen. De situatie die je beschrijft, komt me behoorlijk bekend voor. Hier nog een wat jongere zoon (7) en geen officiële diagnose, wel een stevig vermoeden, zoals iemand het hierboven zo mooi omschreef. Hij doet zichzelf gelukkig geen pijn en kent nog weinig lelijke woorden. Maar zo’ n situatie zou bij ons ook zeker voor kunnen komen en zoon zou dan nog uren kunnen flippen/ gillen/schreeuwen/huilen om die film, niet bereikbaar voor enige rede.
Een ‘mooie’ vakantieherinnering ( nu kunnen we er wel om lachen), is dat hij als kleuter de keuze had om na een uitstapje nog even mee te gaan naar de supermarkt of dat we hem eerst naar oma zouden brengen en daarna zonder hem zouden boodschappen doen. Een onmogelijke keuze, zo bleek. Eerste wilde hij mee, op de parkeerplaats van de super toch weer niet. ‘Nou oké als je het zeker weet dan brengen je we naar oma.’ Weet je het zeker? ‘ ‘ Ja!’ Drie minuten onderweg, “ik wil naar de supermarkt!!”. Daar hebben we toen niet meer aan toegegeven en vervolgens is hij dus uren gaan flippen over de suuhuuupermarkt!!!
anoniem_207929 wijzigde dit bericht op 23-08-2019 19:07
39.19% gewijzigd
vrijdag 23 augustus 2019 om 19:01
Oh ja, Hannasofie. Keuze stress is ook hier een groot probleem. Hij is zo bang om de, in zijn ogen dan, de verkeerde keuze te maken. Dan kan het uitzoeken van een broodje in een winkel al te veel zijn.
Wij hebben hem uiteindelijk begin groep 5 laten testen omdat hij op school helemaal vast liep, maar achteraf bekeken waren de signalen van autisme al veel eerder zichtbaar.
Wij hebben hem uiteindelijk begin groep 5 laten testen omdat hij op school helemaal vast liep, maar achteraf bekeken waren de signalen van autisme al veel eerder zichtbaar.
vrijdag 23 augustus 2019 om 20:36
Hier al wel een verwijzing gehaald om te laten testen (aangevraagd toen zoon vorig jaar in groep 4 idd behoorlijk vastliep..) maar we moeten even een drempel over. Vooral omdat ook de school blijkbaar benaderd moest worden met vragenlijsten en hij met zijn juf geen klik had/ ze vrij weinig van hem begreep. Voelde toen niet goed, dus de verwijzing toch nog maar even in de ijskast gelegd.
Wat zijn de mogelijkheden als er een diagnose is? Hebben jullie/heeft jullie zoon nu hulp?
Wat zijn de mogelijkheden als er een diagnose is? Hebben jullie/heeft jullie zoon nu hulp?
zaterdag 24 augustus 2019 om 00:19
Wat zijn de mogelijkheden als er een diagnose is? Hebben jullie/heeft jullie zoon nu hulp?
[/quote]
Na de diagnose hadden en hebben wij hulp van de plaatselijke GGZ.
Zo heeft onze zoon sociale vaardigheden trainingen gehad, en hebben wij als ouders ook een cursus gevolgd over autisme (daar was ik heel blij mee)
Ook heeft onze zoon een vast aanspreekpunt bij de GGZ en dat bleek meermaals goed te werken als wij (ook als gezin) meer hulp nodig hadden.
Terug kijkend weet ik niet of we de onderzoeken tav de diagnose eerder hadden willen doen. Maar hoe ouder hij wordt, hoe meer zijn autisme "komt bovendrijven" en het goed is dat er een diagnose is gesteld want dan gaan er wel deuren open en kun je hulp krijgen.
[/quote]
Na de diagnose hadden en hebben wij hulp van de plaatselijke GGZ.
Zo heeft onze zoon sociale vaardigheden trainingen gehad, en hebben wij als ouders ook een cursus gevolgd over autisme (daar was ik heel blij mee)
Ook heeft onze zoon een vast aanspreekpunt bij de GGZ en dat bleek meermaals goed te werken als wij (ook als gezin) meer hulp nodig hadden.
Terug kijkend weet ik niet of we de onderzoeken tav de diagnose eerder hadden willen doen. Maar hoe ouder hij wordt, hoe meer zijn autisme "komt bovendrijven" en het goed is dat er een diagnose is gesteld want dan gaan er wel deuren open en kun je hulp krijgen.
vrijdag 8 november 2019 om 09:30
Ik zie dat dit topic niet heel actief meer is, maar ik zou erg graag ervaringen uitwisselen dus ik waag toch een poging! De meeste voorgaande berichten zijn erg herkenbaar, dus het lijkt me toch nuttiger om hier verder te gaan dan een nieuw topic te openen.
Onze zoon is 3 en heeft afgelopen augustus de diagnose ASS gekregen. Tot zijn tweede zagen wij nauwelijks afwijkend gedrag. Vanaf zijn tweede begon op te vallen dat hij achterbleef in zijn taalontwikkeling. Een paar maanden later begon ook op te vallen dat hij hele verhaaltjes uit boekjes en filmpjes uit z'n hoofd kent en de hele dag opzegt: echolalie. Ik schat dat 80% van wat hij zegt zgn. papegaaien is.
Ik dacht toen nog niet aan autisme omdat hij oogcontact maakt, naar zijn naam luistert en veel knuffelt. Hij voldeed gewoon nooit echt aan de lijstjes die op internet staan. Echter heeft zich de afgelopen maanden veel gedrag geopenbaard dat wel degelijk te koppelen is aan autisme. Rond 2,5 jaar begon hij in zijn ontwikkeling duidelijk achter te raken op leeftijdgenoten. Dit werd vooral duidelijk op hert KDV. Hij kreeg ook steeds hevigere woedeuitbarstingen die op het hoogtepunt echt heel heftig waren met slaan, bijten, schoppen en met zware voorwerpen smijten. Hij is vlak voor zijn derde verjaardag dan ook weggestuurd bij het KDV (waar wij overigens volledig achter stonden, het was echt niet meer de plek voor hem). Hij is in augustus onderzocht door een kinderpsycholoog en die heeft de diagnose ASS vastgesteld.
Hij gaat sinds deze week naar een dagbehandeling voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Dat vonden we wel erg spannend! Maar de eerste 2 dagen zijn verrassend goed gegaan, dus we hebben goede hoop dat hij het hier goed gaat hebben en hopelijk kunnen ze hem goed helpen bij zijn ontwikkeling.
Ik merk dat ik behoefte heb aan het delen van ervaringen met andere ouders van peuters/kleuters met autisme. Ik begin zoons diagnose steeds meer te accepteren, maar er zijn zeker zaken die ik nog heel erg lastig vind, m.n. zijn toekomstperspectief. Als ik soms de problemen waar ik op het gebied van opvoeding tegen aanloop met mensen in mijn omgeving bespreek dan merk ik goed de verschillen en heb ik behoefte aan contact met 'lotgenoten'. (Misschien een beetje stomme term, maar jullie snappen denk ik wat ik bedoel)...
Ik heb een dochtertje van 2 maanden en ik vind het erg spannend of zij ook ASS heeft. Ik probeer nog niet te zoeken naar tekenen, omdat ik weet dat dat nu nog geen zin heeft, maar merk dat dit niet altijd lukt. Ik probeer mezelf ook wijs te maken dat het niet het einde van de wereld zou zijn, maar ik maak me toch erg zorgen of we dit als gezin wel aan kunnen. Herkent iemand dit?
Onze zoon is 3 en heeft afgelopen augustus de diagnose ASS gekregen. Tot zijn tweede zagen wij nauwelijks afwijkend gedrag. Vanaf zijn tweede begon op te vallen dat hij achterbleef in zijn taalontwikkeling. Een paar maanden later begon ook op te vallen dat hij hele verhaaltjes uit boekjes en filmpjes uit z'n hoofd kent en de hele dag opzegt: echolalie. Ik schat dat 80% van wat hij zegt zgn. papegaaien is.
Ik dacht toen nog niet aan autisme omdat hij oogcontact maakt, naar zijn naam luistert en veel knuffelt. Hij voldeed gewoon nooit echt aan de lijstjes die op internet staan. Echter heeft zich de afgelopen maanden veel gedrag geopenbaard dat wel degelijk te koppelen is aan autisme. Rond 2,5 jaar begon hij in zijn ontwikkeling duidelijk achter te raken op leeftijdgenoten. Dit werd vooral duidelijk op hert KDV. Hij kreeg ook steeds hevigere woedeuitbarstingen die op het hoogtepunt echt heel heftig waren met slaan, bijten, schoppen en met zware voorwerpen smijten. Hij is vlak voor zijn derde verjaardag dan ook weggestuurd bij het KDV (waar wij overigens volledig achter stonden, het was echt niet meer de plek voor hem). Hij is in augustus onderzocht door een kinderpsycholoog en die heeft de diagnose ASS vastgesteld.
Hij gaat sinds deze week naar een dagbehandeling voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Dat vonden we wel erg spannend! Maar de eerste 2 dagen zijn verrassend goed gegaan, dus we hebben goede hoop dat hij het hier goed gaat hebben en hopelijk kunnen ze hem goed helpen bij zijn ontwikkeling.
Ik merk dat ik behoefte heb aan het delen van ervaringen met andere ouders van peuters/kleuters met autisme. Ik begin zoons diagnose steeds meer te accepteren, maar er zijn zeker zaken die ik nog heel erg lastig vind, m.n. zijn toekomstperspectief. Als ik soms de problemen waar ik op het gebied van opvoeding tegen aanloop met mensen in mijn omgeving bespreek dan merk ik goed de verschillen en heb ik behoefte aan contact met 'lotgenoten'. (Misschien een beetje stomme term, maar jullie snappen denk ik wat ik bedoel)...
Ik heb een dochtertje van 2 maanden en ik vind het erg spannend of zij ook ASS heeft. Ik probeer nog niet te zoeken naar tekenen, omdat ik weet dat dat nu nog geen zin heeft, maar merk dat dit niet altijd lukt. Ik probeer mezelf ook wijs te maken dat het niet het einde van de wereld zou zijn, maar ik maak me toch erg zorgen of we dit als gezin wel aan kunnen. Herkent iemand dit?
vrijdag 8 november 2019 om 09:38
vrijdag 8 november 2019 om 12:25
Net als bij een 3-jarige zonder stoornis is er natuurlijk nog helemaal niks te zeggen over toekomstperspectief. Een diagnose op deze leeftijd houdt meestal in dat er zo rond 8/9-jarige leeftijd nog eens getest gaat worden, want een kind ontwikkelt zich in de komende jaren enorm en een iq-test bijvoorbeeld, is op deze leeftijd nog niet accuraat af te nemen.ZeeKees schreef: ↑08-11-2019 09:30
Ik merk dat ik behoefte heb aan het delen van ervaringen met andere ouders van peuters/kleuters met autisme. Ik begin zoons diagnose steeds meer te accepteren, maar er zijn zeker zaken die ik nog heel erg lastig vind, m.n. zijn toekomstperspectief. Als ik soms de problemen waar ik op het gebied van opvoeding tegen aanloop met mensen in mijn omgeving bespreek dan merk ik goed de verschillen en heb ik behoefte aan contact met 'lotgenoten'. (Misschien een beetje stomme term, maar jullie snappen denk ik wat ik bedoel)...
Ik heb een dochtertje van 2 maanden en ik vind het erg spannend of zij ook ASS heeft. Ik probeer nog niet te zoeken naar tekenen, omdat ik weet dat dat nu nog geen zin heeft, maar merk dat dit niet altijd lukt. Ik probeer mezelf ook wijs te maken dat het niet het einde van de wereld zou zijn, maar ik maak me toch erg zorgen of we dit als gezin wel aan kunnen. Herkent iemand dit?
Ik denk dat iedere ouder met een kind met autisme zich druk maakt over het toekomstperspectief(en ouders met een kind zonder stoornis ook). Autisme komt in zoveel gradaties, vormen en maten voor dat het pas duidelijker wordt welke kant het op gaat naarmate het kind zich verder ontwikkelt.
Bij onze zoon was in eerste instantie het toekomstperspectief vrij somber. Medisch kinderdagverblijf want nergens anders handelbaar, cluster 4-school...maar hij is uiteindelijk naar het regulier onderwijs gegaan, heeft een klas overgeslagen, zit in het examenjaar gymnasium, gaat volgend jaar studeren, heeft een vriendin, een vriendengroep, werkt.
Dochter is veel(te) later gediagnosticeerd, je zou dus denken dat een kind wat zich al die tijd heeft gered op school etc., het makkelijker zal gaan redden, maar integendeel. Zij is in sociaal opzicht veel "slechter" dan zoon, is minder leerbaar en bij haar vraag ik me wel af hoe zij in godsnaam haar stages moet gaan doorlopen(hoe gaat ze überhaupt een stageadres krijgen, want ze communiceert gewoon nauwelijks met mensen buiten haar veilige kring) en later een baan moet gaan krijgen, of op zichzelf moet gaan wonen.
Zelf zit ze daar overigens niet mee. Ze is zo niet-sociaal dat het haar niet boeit hoe ze op andere mensen overkomt. Ze weet wel heel goed hoe ze zich in gezelschap moet gedragen, maar iets wat buiten haar comfortzone ligt zal ze nooit doen.
Vooral dochter trekt een zware wissel op ons gezin, en daar hebben we dan ook hulp voor, dus ja, dat herken ik. Zowel wij als ouders hebben hulp, en dochter ook, apart van elkaar en eens in de zoveel tijd evalueren we. Dat heeft er wel voor gezorgd dat de boel bij elkaar is gebleven.
vrijdag 8 november 2019 om 13:04
@Obelix: toch fijn dat je jongste dochter het niet heeft. Ik probeer zelf ook echt vooral van ons dochtertje te genieten en me niet te veel zorgen te maken.
@LaFleurNoire: je hebt helemaal gelijk, het staat nog helemaal niet vast hoe onze zoon zich gaat ontwikkelen en het heeft zo weinig zin om je daar constant mee bezig te houden. En als mijn dochter geen autisme zou hebben is dat niet opeens een garantie voor een makkelijk leven natuurlijk. Voor wat betreft mijn zoon geldt dat we nu erg blij zijn dat bepaald moeilijk gedrag beter verklaarbaar is en dat we er daardoor beter mee om kunnen gaan. Dat hij een goede start heeft gehad op de dagbehandeling is meer dan we een paar maanden geleden hadden durven dromen!
Ik heb de afgelopen weken gemerkt dat het diagnose-traject er bij ons best wel in heeft gehakt. Er wordt zoveel nadruk gelegd op wat niet goed gaat en waarin zoon afwijkt. Ook dingen die ons nog niet waren opgevallen, zoals weinig gezichtsuitdrukking hebben. Door de manier waarop deze punten werden benoemd bleef bij ons te veel een idee hangen van: autistisch gedrag is negatief. Terwijl bepaald gedrag voor mijn zoon noodzakelijk is om de dag door te komen en met overprikkeling om te kunnen gaan en verder niet negatief is. Daarnaast is hij gewoon onze zoon met zijn eigen persoonlijkheid net als ieder ander kind. Ik benoem dit omdat dit denk ik ook deels de reden is dat ik me zo'n zorgen maak om hem en m.n. zijn toekomst. (Al begrijp ik overigens heel goed dat een diagnose-traject niet plaatsvindt omdat het zo goed gaat met een kind en dat er juist een verklaring wordt gezocht voor problemen die spelen).
@LaFleurNoire: je hebt helemaal gelijk, het staat nog helemaal niet vast hoe onze zoon zich gaat ontwikkelen en het heeft zo weinig zin om je daar constant mee bezig te houden. En als mijn dochter geen autisme zou hebben is dat niet opeens een garantie voor een makkelijk leven natuurlijk. Voor wat betreft mijn zoon geldt dat we nu erg blij zijn dat bepaald moeilijk gedrag beter verklaarbaar is en dat we er daardoor beter mee om kunnen gaan. Dat hij een goede start heeft gehad op de dagbehandeling is meer dan we een paar maanden geleden hadden durven dromen!
Ik heb de afgelopen weken gemerkt dat het diagnose-traject er bij ons best wel in heeft gehakt. Er wordt zoveel nadruk gelegd op wat niet goed gaat en waarin zoon afwijkt. Ook dingen die ons nog niet waren opgevallen, zoals weinig gezichtsuitdrukking hebben. Door de manier waarop deze punten werden benoemd bleef bij ons te veel een idee hangen van: autistisch gedrag is negatief. Terwijl bepaald gedrag voor mijn zoon noodzakelijk is om de dag door te komen en met overprikkeling om te kunnen gaan en verder niet negatief is. Daarnaast is hij gewoon onze zoon met zijn eigen persoonlijkheid net als ieder ander kind. Ik benoem dit omdat dit denk ik ook deels de reden is dat ik me zo'n zorgen maak om hem en m.n. zijn toekomst. (Al begrijp ik overigens heel goed dat een diagnose-traject niet plaatsvindt omdat het zo goed gaat met een kind en dat er juist een verklaring wordt gezocht voor problemen die spelen).
vrijdag 8 november 2019 om 14:49
Ik snap dat jullie dat zo voelen, autistisch gedrag is negatief, zeker tijdens zo'n diagnosetraject.ZeeKees schreef: ↑08-11-2019 13:04Ik heb de afgelopen weken gemerkt dat het diagnose-traject er bij ons best wel in heeft gehakt. Er wordt zoveel nadruk gelegd op wat niet goed gaat en waarin zoon afwijkt. Ook dingen die ons nog niet waren opgevallen, zoals weinig gezichtsuitdrukking hebben. Door de manier waarop deze punten werden benoemd bleef bij ons te veel een idee hangen van: autistisch gedrag is negatief. Terwijl bepaald gedrag voor mijn zoon noodzakelijk is om de dag door te komen en met overprikkeling om te kunnen gaan en verder niet negatief is. Daarnaast is hij gewoon onze zoon met zijn eigen persoonlijkheid net als ieder ander kind. Ik benoem dit omdat dit denk ik ook deels de reden is dat ik me zo'n zorgen maak om hem en m.n. zijn toekomst. (Al begrijp ik overigens heel goed dat een diagnose-traject niet plaatsvindt omdat het zo goed gaat met een kind en dat er juist een verklaring wordt gezocht voor problemen die spelen).
Maar toch is dat zeker niet altijd zo. Het "autistische gedrag" is bijvoorbeeld voor onze zoon helemaal niet negatief. Hij heeft het nodig om zijn dag door te komen, het geeft hem rust, net zoals jullie zoon.
Maar zijn gedrag is helemaal niet negatief. Hij heeft geleerd zijn dag te structureren, te reguleren en dat maakt voor hem en zijn omgeving dat alles soepel verloopt.
Ik hoef hem nooit zijn bed uit te schoppen, gaat altijd uit zichzelf onder de douche, hij maakt zijn huiswerk, kortom, hij kan plannen als de beste. Aangeleerd en in de praktijk gebracht.
Als er zaken niet lopen als gepland, ja, dan zie je inderdaad het autisme. Maar hij is inmiddels zover dat hij dat ook kan aangeven. Nu even niet, mijn hoofd loopt vol en thuis gaat dat heus nog wel eens gepaard met woede, buitenshuis kan hij dat aardig reguleren.
Vergeet niet dat jullie zoon pas 3 is. Onze zoon is 17 en het heeft ook gewoon al die jaren gekost voordat ie was waar hij nu is. De gemiddelde kleuter heeft ook last van overprikkeling en wat al niet meer, hij heeft alleen wat extra's.
Ik heb overigens het autisme van onze kinderen nooit als negatief gezien. Het was meer erkenning van wat we al wisten. Hulp krijgen was het voornaamste doel, zodat zij zich beter gingen voelen.
vrijdag 8 november 2019 om 17:51
Hier twijfel over een meisje van 4. Autisme uit zich anders bij meisjes dan bij jongens.
Ze heeft een aantal dingen die typisch zijn: binnen lijntjes van stoeptegels lopen, alles op een rijtje zetten, dingen terugzetten waar ze horen te staan.
Ze speelt met andere kinderen maar doet ze dan na. Ze imiteert de ander. Ook heeft ze niet door als kinderen niet met haar willen spelen.
Verder ook voedingsproblemen.
Ze heeft een erg sterke wil. Ook driftbuien als iets niet lukt of als ze haar zin niet krijgt.
Ze kent boekjes/verhaaltjes letterlijk uit haar hoofd. Ze kan al tot 100 tellen.
Is dit herkenbaar?
Ze heeft een aantal dingen die typisch zijn: binnen lijntjes van stoeptegels lopen, alles op een rijtje zetten, dingen terugzetten waar ze horen te staan.
Ze speelt met andere kinderen maar doet ze dan na. Ze imiteert de ander. Ook heeft ze niet door als kinderen niet met haar willen spelen.
Verder ook voedingsproblemen.
Ze heeft een erg sterke wil. Ook driftbuien als iets niet lukt of als ze haar zin niet krijgt.
Ze kent boekjes/verhaaltjes letterlijk uit haar hoofd. Ze kan al tot 100 tellen.
Is dit herkenbaar?
vrijdag 8 november 2019 om 18:09
Ja. Onze dochter is vanaf haar geboorte een moeizame eter geweest. Vlak voor haar eerste verjaardag heeft ze een sonde gekregen, die ze anderhalf jaar heeft gehad. Ze is nog steeds een vreselijk moeilijke eter en drinker.bitterkoekjespudding schreef: ↑08-11-2019 17:51Hier twijfel over een meisje van 4. Autisme uit zich anders bij meisjes dan bij jongens.
Ze heeft een aantal dingen die typisch zijn: binnen lijntjes van stoeptegels lopen, alles op een rijtje zetten, dingen terugzetten waar ze horen te staan.
Ze speelt met andere kinderen maar doet ze dan na. Ze imiteert de ander. Ook heeft ze niet door als kinderen niet met haar willen spelen.
Verder ook voedingsproblemen.
Ook heeft ze een erg sterke wil. Ook driftbuien als iets niet lukt of als ze haar zin niet krijgt.
Is dit herkenbaar?
Het sorteren herken ik niet van haar, wel van haar eveneens autistische broer.
Ze observeert en zo leert ze hoe ze zich sociaal aangepast moet gedragen. Ze heeft in principe geen behoefte aan sociale wederkerigheid, maar is erg gefocust op "hoe het hoort", dus doet ze wat andere meisjes ook doen. Ze heeft echter tot op heden wel haar grenzen.
De kinderarts van het eetteam waar ze als dreumes onder behandeling was voorspelde het al; hier gaan jullie een zware dobber aan krijgen. En dat klopte als een bus. Ze heeft therapie om haar boosheid te reguleren. De woedeaanvallen heeft ze al vanaf haar derde, ze is nu 12.
vrijdag 8 november 2019 om 18:10
Wat fijn dat dit topic weer loopt. Hier nog geen diagnose, maar ook nog niet laten testen. Van 3-3,5 jaar hebben we een hele zware peuterpuberteit met hem gehad. Het is de enige keer dat ik ooit heb gedacht: als ik dit had geweten dan was ik nooit aan kinderen begonnen. In onze huidige woonplaats kwamen we ook niet verder dan de wachtlijsten en we hebben maanden moeten wachten voor gezinshulp.
Zoon had een taalachterstand van een jaar, die is nu nog zes maanden. Wel heeft hij zo ongeveer op alle andere gebieden ook een achterstand van zes maanden, maar sinds hij naar een klein psz-groepje van acht kinderen gaat, is hij niet verder achterop geraakt en zit er progressie in.
We gaan binnenkort verhuizen naar een veel kleinere gemeente waar veel minder wachtlijsten zijn. Zoon gaat daar starten met dagbehandeling (hij is nu 3 jaar en 7 maanden) en dan hopelijk na de zomervakantie van 2020 naar school.
Het belastende van alles herken ik wel. Iedereen roept altijd wat hij niet kan, niemand zegt ooit dat je een goeie ouder bent en weinig mensen vinden dat je een leuk kind hebt (want: erg stil, of boos). Ook onze zoon voldoet op geen enkele wijze aan de lijstjes, hij zet geen dingen in rijtjes en hoeft ook geen superstrak dagritme (je kan hem best eerst in bad stoppen en dan eten geven, ipv andersom zoals we het altijd doen). En ook hij is superknuffelig. Het zit ‘m hier vooral in communicatie / contact (in eigen wereld kunnen zitten) en overprikkeling.
Gelukkig gaat het nu echt veel beter dan een paar maanden geleden. We kunnen beter deëscaleren, driftbuien duren minder lang en hij kan wat beter tegen drukke locaties. Voor de dagbehandeling moesten we wel allemaal observaties laten doen en daar kwam uit dat hij bovengemiddeld intelligent is. Niet dat hij hoogbegaafd is, maar het gaf me wel hoop dat hij dingen zou kunnen leren. Uiteindelijk willen we hem wel laten testen, maar we stellen het nog even uit tot hij wat ouder is.
Binnenkort ga ik wel de Geef me de 5 cursus doen.
Zoon had een taalachterstand van een jaar, die is nu nog zes maanden. Wel heeft hij zo ongeveer op alle andere gebieden ook een achterstand van zes maanden, maar sinds hij naar een klein psz-groepje van acht kinderen gaat, is hij niet verder achterop geraakt en zit er progressie in.
We gaan binnenkort verhuizen naar een veel kleinere gemeente waar veel minder wachtlijsten zijn. Zoon gaat daar starten met dagbehandeling (hij is nu 3 jaar en 7 maanden) en dan hopelijk na de zomervakantie van 2020 naar school.
Het belastende van alles herken ik wel. Iedereen roept altijd wat hij niet kan, niemand zegt ooit dat je een goeie ouder bent en weinig mensen vinden dat je een leuk kind hebt (want: erg stil, of boos). Ook onze zoon voldoet op geen enkele wijze aan de lijstjes, hij zet geen dingen in rijtjes en hoeft ook geen superstrak dagritme (je kan hem best eerst in bad stoppen en dan eten geven, ipv andersom zoals we het altijd doen). En ook hij is superknuffelig. Het zit ‘m hier vooral in communicatie / contact (in eigen wereld kunnen zitten) en overprikkeling.
Gelukkig gaat het nu echt veel beter dan een paar maanden geleden. We kunnen beter deëscaleren, driftbuien duren minder lang en hij kan wat beter tegen drukke locaties. Voor de dagbehandeling moesten we wel allemaal observaties laten doen en daar kwam uit dat hij bovengemiddeld intelligent is. Niet dat hij hoogbegaafd is, maar het gaf me wel hoop dat hij dingen zou kunnen leren. Uiteindelijk willen we hem wel laten testen, maar we stellen het nog even uit tot hij wat ouder is.
Binnenkort ga ik wel de Geef me de 5 cursus doen.
anoniem_667969d00e896 wijzigde dit bericht op 08-11-2019 18:25
0.12% gewijzigd
vrijdag 8 november 2019 om 18:24
@zeekees: hier overigens nog een dochter van bijna twee. Bij haar heb ik geen enkel vermoeden, zij doet alles volgens het boekje, vormt al twee woord-zinnetjes en is heel erg uitbundig en op mensen gericht. Maar ik snap je angst. Bij ons was het “mazzel” dat zij er al was voordat we doorhadden dat haar broer “anders” was. Als we het allemaal hadden geweten, hadden we het misschien niet meer gedurfd om voor nog een kind te gaan.
Onze zoon is trouwens nog wel te handelen op het KDV. Enige nadeel is dat hij dus in een hoekje gaat zitten spelen en zich overal aan onttrekt. Leidsters vinden hem heel makkelijk omdat ze er nooit werk aan hebben, maar voor zijn eigen ontwikkeling is het niet goed. Soms voel ik me wel schuldig en vraag ik me af of het niet beter was geweest om thuisblijfmoeder te zijn (hij gaat twee dagen), zodat ik hem meer had kunnen stimuleren
Onze zoon is trouwens nog wel te handelen op het KDV. Enige nadeel is dat hij dus in een hoekje gaat zitten spelen en zich overal aan onttrekt. Leidsters vinden hem heel makkelijk omdat ze er nooit werk aan hebben, maar voor zijn eigen ontwikkeling is het niet goed. Soms voel ik me wel schuldig en vraag ik me af of het niet beter was geweest om thuisblijfmoeder te zijn (hij gaat twee dagen), zodat ik hem meer had kunnen stimuleren
vrijdag 8 november 2019 om 19:18
Ik lees/schrijf graag mee op dit topic.
Mijn zoon van bijna 3,5 praat nog nauwelijks.
Hij is recent getest bij een audiologisch centrum en daar is een taalontwikkelingsstoornis (TOS) vastgesteld (die zag ik wel aan komen) maar ook een ontwikkelingsachterstand in gedrag die volgens het instituut de oorzaak is van de TOS. Dat was wel een beetje een verrassende conclusie. Ik had juist het gevoel dat het gedrag achter blijft door de taalachterstand.
Ze hebben er geen verdere diagnose aan gehangen, dat lijkt me ook niet mogelijk na 2 uurtjes testen/observeren, maar de combinatie taal & gedrags achterstand leidt op internet wel vaak naar ASS.
Nu is het wachten op bureau jeugd en gezin voor een indicatie stelling en een advies waar hij het beste op zijn plek is.
Zelf dacht ik aan zoiets als taaltrein maar dat was volgens hen niet geschikt door de gedragsachterstand.
Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen met speciale voorschoolse educatie/therapie.
En ook naar wat jullie ervaring is met jeugd en gezin. Ging dat een beetje flexibel en meedenkend?
Mijn zoon van bijna 3,5 praat nog nauwelijks.
Hij is recent getest bij een audiologisch centrum en daar is een taalontwikkelingsstoornis (TOS) vastgesteld (die zag ik wel aan komen) maar ook een ontwikkelingsachterstand in gedrag die volgens het instituut de oorzaak is van de TOS. Dat was wel een beetje een verrassende conclusie. Ik had juist het gevoel dat het gedrag achter blijft door de taalachterstand.
Ze hebben er geen verdere diagnose aan gehangen, dat lijkt me ook niet mogelijk na 2 uurtjes testen/observeren, maar de combinatie taal & gedrags achterstand leidt op internet wel vaak naar ASS.
Nu is het wachten op bureau jeugd en gezin voor een indicatie stelling en een advies waar hij het beste op zijn plek is.
Zelf dacht ik aan zoiets als taaltrein maar dat was volgens hen niet geschikt door de gedragsachterstand.
Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen met speciale voorschoolse educatie/therapie.
En ook naar wat jullie ervaring is met jeugd en gezin. Ging dat een beetje flexibel en meedenkend?
zaterdag 9 november 2019 om 10:12
Dit is voor mij heel herkenbaar. Mijn zoon heeft een ijzersterk geheugen en kent boekjes na 3 a 4 keer lezen al uit zijn hoofd. Hij zegt teksten uit boekjes en filmpjes de hele dag op, maar praat daarnaast weinig.bitterkoekjespudding schreef: ↑08-11-2019 17:51Ze kent boekjes/verhaaltjes letterlijk uit haar hoofd. Ze kan al tot 100 tellen.
Is dit herkenbaar?
zaterdag 9 november 2019 om 10:51
In onze gemeente wel. Maar dat ligt denk ik echt aan de gemeente waarin je woont en dan ook nog de contactpersoon die je toegewezen krijgt. Onze contactpersoon heeft ons echt goed wegwijs gemaakt in het hele hulpverleningslandschap.Hillywood9 schreef: ↑08-11-2019 19:18
En ook naar wat jullie ervaring is met jeugd en gezin. Ging dat een beetje flexibel en meedenkend?
