Zenuwtics???

Ik heb zelf tics, al jaaaaaaaaaren! Maar ik heb geen idee hoe oud ik was toen het begon. Ik heb eigenlijk zelden of nooit stress (althans, niet noemenswaardig), maar merk toch dat ik in sommige periodes meer "tic" dan in andere. Ik heb wel onlangs ontdekt dat ik het erger doe als ik erg moe ben. Het begon bij mij met het knipperen van de ogen, heb ook een tijdje met mij n vingers geknakt en tegenwoordig schijn ik iets geks met mijn neus en mond te doen. (shit vergeten smileys aan te zetten)

Ik merk vaak niet eens dat ik het doe, wel merk ik dat als iemand er iets van zegt dat ik me er dan meer bewust van word en het trekken dan erger wordt.



Hoe dan ook. Ik vind die tics niet erg, heb er geen last van, ben verder ook geen zenuwpees ofzo.

Ik zou je zoontje lekker laten tikken en er zo min mogelijk aandacht op vestigen. Het is niets ergs.

quote:pimpel schreef op 23 augustus 2007 @ 01:29:

Ik heb zelf tics, al jaaaaaaaaaren! Maar ik heb geen idee hoe oud ik was toen het begon. Ik heb eigenlijk zelden of nooit stress (althans, niet noemenswaardig), maar merk toch dat ik in sommige periodes meer "tic" dan in andere. Ik heb wel onlangs ontdekt dat ik het erger doe als ik erg moe ben. Het begon bij mij met het knipperen van de ogen, heb ook een tijdje met mij n vingers geknakt en tegenwoordig schijn ik iets geks met mijn neus en mond te doen.

Ik merk vaak niet eens dat ik het doe, wel merk ik dat als iemand er iets van zegt dat ik me er dan meer bewust van word en het trekken dan erger wordt.



Hoe dan ook. Ik vind die tics niet erg, heb er geen last van, ben verder ook geen zenuwpees ofzo.

Ik zou je zoontje lekker laten tikken en er zo min mogelijk aandacht op vestigen. Het is niets ergs.

Tjonge Pimpel, nieuwe forum is moeilijk he? Ik wilde bericht wijzigen, maar heb mezelf dus gequote.. misschien moest ik maar eens naar bed.

Als ik te weinig slaap zit ik anders alsmaar gekke bekken te trekken, morgen. Hihi..

ik had ze als kind ook. Ik zou er geen nadruk op leggen. IK weet noog heel goed dat ik me ervoor schaamde, omdat ik wist dat ik ze had. Als mijn moeder er dan iets van zei, dan kon ik wel door de grond zakken. Ik ben achteraf dus blij dat ze het zo gelaten heeft. Uiteindelijk heeft ze wel laten onderzoeken of het iets met Gilles de la Tourette te maken had, opmdat de tics wel erg heftig werden maar dan heb ik het over een stuk of 8 varianten, gedurende de hele dag als ik een slechte dag had. Google er anders eens op, misschien kan dat je geruststellen. Als je ziet dat je kind tics heeft probeer hem dan eens af te leiden, kijk eens of de tics dan minder worden...

Ik had het met name bij spanning, maar op een gegeven moment werd het dagelijks. Ik ben er over heen gegroeid, hoewel ik me erop betrap dat ik in tijden van hoge stress nog steeds af en toe 'tic'.

Succes!

Mijn hele leven lang heb ik al zenuwtikken. Het is een onderdeel van mij en in bepaalde periodes van spanning heb ik er meer last van, maar het is er altijd. Dit geldt ook bij positieve gebeurtenissen, zoals vroeger bij sinterklaas. MIjn voordeel is dat in mijn familie dit veel voorkomt en het dus een totaal normale situatie is. Mijn moeder heeft mij ook altijd uitgelegd dat sommige mensen dat hebben en andere niet en dat er niets mis mee is. Ze gaf aan dat sommige mensen nagels bijten, andere worden aggressief en later heb je mensen die roken...allemaal dingen die ik niet heb. Hierdoor kon ik ook, in de enkele momenten warop kinderen mij vragen stelde, hier een antwoord op geven.

Wat niet helpt, is negatieve aandacht geven. Opmerkingen als: hou eens op, doe niet zo raar of steeds blikken van iemand die het opmerkt. Dit verergert het.

Met je kind praten over zijn spanning, hem zijn gevoelens laten uiten kan ook erg helpen. Dat neemt de spaning weg. Lekker bewegen, de energie op die manier kwijtraken helpt ook enorm. wandelen, zwemmen.

Zenuwtikken komen ook vaak aan het einde van de dag, als je 'veilig' thuis bent, dan moet alle spanning eruit en kan het dus erger worden.

Het heeft (over het algemeen) niet smet Gilles de la tourette ta maken.

Of het een tic is weet ik niet maar mijn zoon vreet letterlijk zijn vingers op als hij iets moet doen waar hij moeite mee heeft. Ik krijg het er ook niet uit want vaak heeft hij niet eens in de gaten dat hij het doet. Ik wijs hem er wel op en dan gaat het vaak wel weer eventjes maar het sluipt er iedere keer toch weer in en om hem op 9 jarige leeftijd nog handschoentjes aan te doen....

Ik kom ook uit een gezin met tics (zelf ook). Maak het niet meer dan het is. Inderdaad niets negatiefs van zeggen. Tics zorgen voor stress-reductie (tenminste als je de behoefte hebt om ze te maken).



Misschien een schrale troost: zelf had ik er als kind geen/nauwelijks last van, in de puberteit (inderdaad stressperiodes en die zijn er veel in de puberteit) erg veel en nu eigenlijk niet meer. Soms voel ik een neiging opkomen, wanneer ik veel stress heb. Maar ik beredeneer het weg, en onderdruk het gevoel.

Mijn dochter van net 6 heeft ook enorme tics, ze draait met haar ogen en opent haar mond heel wijd en verstijfd dan ook even. Ik vind het erg moeilijk om aan te zien.

Bij haar is het ook stress, en ook al doen wij er alles aan om alles zo rustig mogelijk te houden, is ze nu erg gespannen voor de vakantie en de overgang naar groep 3. Het is begonnen toen ze moest afzwemmen voor haar B-diploma, Tutorlezen kreeg en rekentestjes moest doen (ze is wat sneller dan de gemiddelde kleuter). Het advies was dan ook een klas overslaan, maar wij laten haar toch naar groep 3 gaan zodat de stress/tics hopelijk wat afnemen. De juf kon zich hier ook in vinden. Uiteraard vallen haar die tics ook op.



Het trieste is dat kinderen haar nu nadoen en er lacherig over doen. Dit werkt natuurlijk ook stressverhogend. Zij zegt zelf ook dat ze het niet wil, de tics, maar dat het moet.

De huisarts wil het ook nog op zijn beloop laten.