Kinderen
alle pijlers
Zwaar gehandicapt kindje afstaan?
donderdag 2 augustus 2012 om 13:54
Stel, je bevalt van een kindje, waar je de afgelopen 9 maanden van dacht dat er niks mis mee was. Echter blijkt dit kind na een tijdje zwaar geestelijk gehandicapt te zijn, met naast een zeer laag IQ ook nog autisme en andere problemen. Zou je het kindje dan houden? Of is het, voor jou, de mogelijkheid dat je het af staat (en kan dit eigenlijk in dit land?)
Gisteren kwam in een ander topic de documentaire Jeroen jeroen ter sprake en ik herinner me nog dat ik daar vol afgrijzen naar keek. Het lijkt me zo heftig als je je eigen leven moet opgeven om te zorgen voor zo'n kindje. Ik zeg je eerlijk: ik kan dat niet.
Een kindje met een fysieke handicap, of een kindje met het Down Syndroom dat niet al te zwaar gehandicapt is trek ik nog wel. Maar als het zo zwaar en meervoudig gehandicapt is als die Jeroen... ik kan dat gewoon niet.
Wat vinden jullie?
Gisteren kwam in een ander topic de documentaire Jeroen jeroen ter sprake en ik herinner me nog dat ik daar vol afgrijzen naar keek. Het lijkt me zo heftig als je je eigen leven moet opgeven om te zorgen voor zo'n kindje. Ik zeg je eerlijk: ik kan dat niet.
Een kindje met een fysieke handicap, of een kindje met het Down Syndroom dat niet al te zwaar gehandicapt is trek ik nog wel. Maar als het zo zwaar en meervoudig gehandicapt is als die Jeroen... ik kan dat gewoon niet.
Wat vinden jullie?
donderdag 2 augustus 2012 om 19:23
Perel, wat een ontzettend ontroerend verhaal. Mijn (moeder)hart gaat naar je uit.
Ik heb rond de bevalling 3 weken in het ziekenhuis gelegen op de kraam/verlosafdeling. Het greep me ontzettend aan om, zwanger en al, te moeten zien op zo'n afdeling hoe kwetsbaar het leven is en hoe vaak het nog misgaat. Dan wel in het begin van een zwangerschap, halverwege of helemaal op het einde, bij de bevalling. Mijn kijk op het leven, en vooral het begin ervan, heeft het voorgoed veranderd. Een zwangerschap, een kind krijgen, dat kun je niet regisseren, dat heb je niet zelf in de hand. Je schept voorwaarden door gezond te leven en jezelf in acht te nemen en hoop en vertrouwt dat de natuur het allemaal goed doet. En als blijkt dat het goed mis is met je kindje dan sta je volgens mij voor de moeilijkste keuze in je leven. In dat geval hoop je op medeleven en compassie. Op mensen die om je heen staan en je troosten. Op de mening van een ander wat die zou beslissen, zit je dan natuurlijk niet te wachten...
Ik heb rond de bevalling 3 weken in het ziekenhuis gelegen op de kraam/verlosafdeling. Het greep me ontzettend aan om, zwanger en al, te moeten zien op zo'n afdeling hoe kwetsbaar het leven is en hoe vaak het nog misgaat. Dan wel in het begin van een zwangerschap, halverwege of helemaal op het einde, bij de bevalling. Mijn kijk op het leven, en vooral het begin ervan, heeft het voorgoed veranderd. Een zwangerschap, een kind krijgen, dat kun je niet regisseren, dat heb je niet zelf in de hand. Je schept voorwaarden door gezond te leven en jezelf in acht te nemen en hoop en vertrouwt dat de natuur het allemaal goed doet. En als blijkt dat het goed mis is met je kindje dan sta je volgens mij voor de moeilijkste keuze in je leven. In dat geval hoop je op medeleven en compassie. Op mensen die om je heen staan en je troosten. Op de mening van een ander wat die zou beslissen, zit je dan natuurlijk niet te wachten...
donderdag 2 augustus 2012 om 19:24
Bewaar gewoon het ontvangstbewijs joh, dan kan je hem erna nog altijd wisselen als hij niet bij je in de smaak valt.
Alsjeblieft zeg, een kind is geen voorwerp, maar een wonder, gehandicapt of niet.
Stel je eens voor: je kindje wordt geboren, wordt op jou gelegd, je ziet die kleine oogjes, vingertjes, teentjes en dat oh zo lieve pruillipje. Al snel zal hij je vinger in zijn knuistje nemen. Zo ontzettend lief en vertederend allemaal.
Dan kom je te weten dat hij onverwacht gehandicapt is. Ik zie het al zo voor me kuikentje, haal je je vinger dan zomaar uit dat lieve handje, want OHNEE DRAMA je kindje is niet zoals jij wou. Weg ermee!
Sommige mensen kan ik echt niet begrijpen, walgelijk gewoon.
Alsjeblieft zeg, een kind is geen voorwerp, maar een wonder, gehandicapt of niet.
Stel je eens voor: je kindje wordt geboren, wordt op jou gelegd, je ziet die kleine oogjes, vingertjes, teentjes en dat oh zo lieve pruillipje. Al snel zal hij je vinger in zijn knuistje nemen. Zo ontzettend lief en vertederend allemaal.
Dan kom je te weten dat hij onverwacht gehandicapt is. Ik zie het al zo voor me kuikentje, haal je je vinger dan zomaar uit dat lieve handje, want OHNEE DRAMA je kindje is niet zoals jij wou. Weg ermee!
Sommige mensen kan ik echt niet begrijpen, walgelijk gewoon.
donderdag 2 augustus 2012 om 19:24
donderdag 2 augustus 2012 om 19:24
quote:groentsoep2 schreef op 02 augustus 2012 @ 19:19:
Och perel toch. Ik zit hier compleet met natte ogen.Maar ga je nou geen achteraf schuldgevoel zitten aanpraten omdat je toen toevallig wat gemakkelijk over je heen liet lopen... het is inderdaad goed zo. Wel verdrietig ja, dat wel.
Ik ook.
Och perel toch. Ik zit hier compleet met natte ogen.Maar ga je nou geen achteraf schuldgevoel zitten aanpraten omdat je toen toevallig wat gemakkelijk over je heen liet lopen... het is inderdaad goed zo. Wel verdrietig ja, dat wel.
Ik ook.
I’m doing superhero stuff. I’m staying focused. If anybody comes in here looking for trouble, oh, they’re going to meet my partners. We’re talking about paw and order.
donderdag 2 augustus 2012 om 19:28
Het is wel 20 jaar geleden, en ik weet nog dat we de keus hadden om wel of geen aangifte van geboorte te doen, maar omdat dat officieel niet hoefde (nog net te weinig weken zwanger) is dat niet gebeurd, ik hoor mijn moeder nog zeggen, zou je dat nou wel allemaal doen, voor een nog-niet-voldragen babietje?
Mijn schoonvader reageerde met 'nou het komt niet van onze kant van de familie, want daar komen zulke dingen niet voor', toen hij hoorde dat het een erfelijke kwestie was.
Mijn ex man vond het sowieso een tegenvaller, die was denk ik blij dat hij de dans ontsprong om aan een gehandicapt kind vast te zitten.
En mijn gynaecoloog troostte me met de woorden dat ik nog zo jong was en nog genoeg gezonde kinderen zou kunnen krijgen.
Ik lag op een apart kamertje, en in de kamer naast me hoorde ik het huilen van wel gezonde, levende babietjes.
En de dag erna kreeg ik me toch een stuwing, op een gegeven .
moment lag ik daar met twee glimmende, gloeiende meloenen in mijn ponnetje, en ze hebben me gewoon niet eens medicijnen gegeven, echt schandalig.
Ik snap nu zelf niet dat ik dat allemaal heb verdragen.
Ik had moeten protesteren, maar ik deed het niet.
Als ik toen wist, wat ik nu weet, was het allemaal niet gebeurd.
Maar ik hou nou op hoor, het is niet mijn topic..
Mijn schoonvader reageerde met 'nou het komt niet van onze kant van de familie, want daar komen zulke dingen niet voor', toen hij hoorde dat het een erfelijke kwestie was.
Mijn ex man vond het sowieso een tegenvaller, die was denk ik blij dat hij de dans ontsprong om aan een gehandicapt kind vast te zitten.
En mijn gynaecoloog troostte me met de woorden dat ik nog zo jong was en nog genoeg gezonde kinderen zou kunnen krijgen.
Ik lag op een apart kamertje, en in de kamer naast me hoorde ik het huilen van wel gezonde, levende babietjes.
En de dag erna kreeg ik me toch een stuwing, op een gegeven .
moment lag ik daar met twee glimmende, gloeiende meloenen in mijn ponnetje, en ze hebben me gewoon niet eens medicijnen gegeven, echt schandalig.
Ik snap nu zelf niet dat ik dat allemaal heb verdragen.
Ik had moeten protesteren, maar ik deed het niet.
Als ik toen wist, wat ik nu weet, was het allemaal niet gebeurd.
Maar ik hou nou op hoor, het is niet mijn topic..
donderdag 2 augustus 2012 om 19:30
quote:mjdh schreef op 02 augustus 2012 @ 19:23:
Perel, wat een ontzettend ontroerent verhaal. Mijn (moeder)hart gaat naar je uit.
Ik heb rond de bevalling 3 weken in het ziekenhuis gelegen op de kraam/verlosafdeling. Het greep me ontzettend aan om, zwanger en al, te moeten zien op zo'n afdeling hoe kwetsbaar het leven is en hoe vaak het nog misgaat. Dan wel in het begin van een zwangerschap, halverwege of helemaal op het einde, bij de bevalling. Mijn kijk op het leven, en vooral het begin ervan, heeft het voorgoed veranderd. Een zwangerschap, een kind krijgen, dat kun je niet regisseren, dat heb je niet zelf in de hand. Je schept voorwaarden door gezond te leven en jezelf in acht te nemen en hoop en vertrouwt dat de natuur het allemaal goed doet. En als blijkt dat het goed mis is met je kindje dan sta je volgens mij voor de moeilijkste keuze in je leven. In dat geval hoop je op medeleven en compassie. Op mensen die om je heen staan en je troosten. Op de mening van een ander wat die zou beslissen, zit je dan natuurlijk niet te wachten...Mooie post, lieverd
Perel, wat een ontzettend ontroerent verhaal. Mijn (moeder)hart gaat naar je uit.
Ik heb rond de bevalling 3 weken in het ziekenhuis gelegen op de kraam/verlosafdeling. Het greep me ontzettend aan om, zwanger en al, te moeten zien op zo'n afdeling hoe kwetsbaar het leven is en hoe vaak het nog misgaat. Dan wel in het begin van een zwangerschap, halverwege of helemaal op het einde, bij de bevalling. Mijn kijk op het leven, en vooral het begin ervan, heeft het voorgoed veranderd. Een zwangerschap, een kind krijgen, dat kun je niet regisseren, dat heb je niet zelf in de hand. Je schept voorwaarden door gezond te leven en jezelf in acht te nemen en hoop en vertrouwt dat de natuur het allemaal goed doet. En als blijkt dat het goed mis is met je kindje dan sta je volgens mij voor de moeilijkste keuze in je leven. In dat geval hoop je op medeleven en compassie. Op mensen die om je heen staan en je troosten. Op de mening van een ander wat die zou beslissen, zit je dan natuurlijk niet te wachten...Mooie post, lieverd
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
donderdag 2 augustus 2012 om 19:31
quote:Perel schreef op 02 augustus 2012 @ 19:28:
Het is wel 20 jaar geleden, en ik weet nog dat we de keus hadden om wel of geen aangifte van geboorte te doen, maar omdat dat officieel niet hoefde (nog net te weinig weken zwanger) is dat niet gebeurd, ik hoor mijn moeder nog zeggen, zou je dat nou wel allemaal doen, voor een nog-niet-voldragen babietje?
Mijn schoonvader reageerde met 'nou het komt niet van onze kant van de familie, want daar komen zulke dingen niet voor', toen hij hoorde dat het een erfelijke kwestie was.
Mijn ex man vond het sowieso een tegenvaller, die was denk ik blij dat hij de dans ontsprong om aan een gehandicapt kind vast te zitten.
En mijn gynaecoloog troostte me met de woorden dat ik nog zo jong was en nog genoeg gezonde kinderen zou kunnen krijgen.
Ik lag op een apart kamertje, en in de kamer naast me hoorde ik het huilen van wel gezonde, levende babietjes.
En de dag erna kreeg ik me toch een stuwing, op een gegeven .
moment lag ik daar met twee glimmende, gloeiende meloenen in mijn ponnetje, en ze hebben me gewoon niet eens medicijnen gegeven, echt schandalig.
Ik snap nu zelf niet dat ik dat allemaal heb verdragen.
Ik had moeten protesteren, maar ik deed het niet.
Als ik toen wist, wat ik nu weet, was het allemaal niet gebeurd.
Maar ik hou nou op hoor, het is niet mijn topic..
Ach perel de huisarts zei 39 jaar geleden ook tegen mijn moeder 'zorgt u maar dat u zo snel mogelijk weer een kind krijgt dan heeft u weer wat om handen'.
Gelukkig weet iedereen nu beter...
Het is wel 20 jaar geleden, en ik weet nog dat we de keus hadden om wel of geen aangifte van geboorte te doen, maar omdat dat officieel niet hoefde (nog net te weinig weken zwanger) is dat niet gebeurd, ik hoor mijn moeder nog zeggen, zou je dat nou wel allemaal doen, voor een nog-niet-voldragen babietje?
Mijn schoonvader reageerde met 'nou het komt niet van onze kant van de familie, want daar komen zulke dingen niet voor', toen hij hoorde dat het een erfelijke kwestie was.
Mijn ex man vond het sowieso een tegenvaller, die was denk ik blij dat hij de dans ontsprong om aan een gehandicapt kind vast te zitten.
En mijn gynaecoloog troostte me met de woorden dat ik nog zo jong was en nog genoeg gezonde kinderen zou kunnen krijgen.
Ik lag op een apart kamertje, en in de kamer naast me hoorde ik het huilen van wel gezonde, levende babietjes.
En de dag erna kreeg ik me toch een stuwing, op een gegeven .
moment lag ik daar met twee glimmende, gloeiende meloenen in mijn ponnetje, en ze hebben me gewoon niet eens medicijnen gegeven, echt schandalig.
Ik snap nu zelf niet dat ik dat allemaal heb verdragen.
Ik had moeten protesteren, maar ik deed het niet.
Als ik toen wist, wat ik nu weet, was het allemaal niet gebeurd.
Maar ik hou nou op hoor, het is niet mijn topic..
Ach perel de huisarts zei 39 jaar geleden ook tegen mijn moeder 'zorgt u maar dat u zo snel mogelijk weer een kind krijgt dan heeft u weer wat om handen'.
Gelukkig weet iedereen nu beter...
donderdag 2 augustus 2012 om 19:32
Hoopt en vertrouwt, dat de natuur het allemaal goed doet!
Zo is het maar net.
je hebt niets te vertellen.
Vandaar ook, de dankbaarheid, voor een gezonde baby!!
Correctie, de intense dankbaarheid!!!
Zo is het maar net.
je hebt niets te vertellen.
Vandaar ook, de dankbaarheid, voor een gezonde baby!!
Correctie, de intense dankbaarheid!!!
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
donderdag 2 augustus 2012 om 19:34
quote:teardrop-viva schreef op 02 augustus 2012 @ 19:31:
[...]
Ach perel de huisarts zei 39 jaar geleden ook tegen mijn moeder 'zorgt u maar dat u zo snel mogelijk weer een kind krijgt dan heeft u weer wat om handen'.
Gelukkig weet iedereen nu beter... Echt vreselijk, die dooddoeners!!!
[...]
Ach perel de huisarts zei 39 jaar geleden ook tegen mijn moeder 'zorgt u maar dat u zo snel mogelijk weer een kind krijgt dan heeft u weer wat om handen'.
Gelukkig weet iedereen nu beter... Echt vreselijk, die dooddoeners!!!
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
donderdag 2 augustus 2012 om 19:38
.
donderdag 2 augustus 2012 om 19:41
Ja, zo ging dat in die tijd.
Als ik iets in een ziekenhuis moet, zal ik niet kiezen dát bewuste ziekenhuis.
Laatst was ik op een begraafplaats waar ze een speciaal veldje hebben ter nagedachtenis aan kindjes zoals dat van mij. Je kan daar iets neerzetten. Ik heb er over nagedacht, maar ik vind het nu, 20 jaar na dato, niet meer zo passend.
Als het er al geweest was destijds, had ik het misschien wel gedaan.
Maar het liedje van Gordon van 'kon ik maar even bij je zijn', dat in de tijd van mijn zwangerschap, op het moment dat ik wist dat het niet goed was, veel werd gedraaid, doet me altijd wel iets als ik het nog hoor. In die tijd leken de woorden speciaal voor mij te zijn.
Heb nu ook wel natte ogen, inmiddels.
Als ik iets in een ziekenhuis moet, zal ik niet kiezen dát bewuste ziekenhuis.
Laatst was ik op een begraafplaats waar ze een speciaal veldje hebben ter nagedachtenis aan kindjes zoals dat van mij. Je kan daar iets neerzetten. Ik heb er over nagedacht, maar ik vind het nu, 20 jaar na dato, niet meer zo passend.
Als het er al geweest was destijds, had ik het misschien wel gedaan.
Maar het liedje van Gordon van 'kon ik maar even bij je zijn', dat in de tijd van mijn zwangerschap, op het moment dat ik wist dat het niet goed was, veel werd gedraaid, doet me altijd wel iets als ik het nog hoor. In die tijd leken de woorden speciaal voor mij te zijn.
Heb nu ook wel natte ogen, inmiddels.
donderdag 2 augustus 2012 om 19:46
Perel, huilen is goed voor de mens, je hoeft je niet te verontschuldigen.
Zo'n veldje zie ik ook altijd als ik naar het graf ga van mijn neefje. Ik weet niet wat het is, het trekt me altijd aan. Ik moet altijd even kijken naar de namen, de teksten en bloemetjes. Het doet me nog meer beseffen dat het een godswonder is dat we een gezond kind hebben waar we zo van genieten. Dat het ons gegeven is. En dat niet alles door de mens maakbaar is. Het maak me nederig en dankbaar.
Zo'n veldje zie ik ook altijd als ik naar het graf ga van mijn neefje. Ik weet niet wat het is, het trekt me altijd aan. Ik moet altijd even kijken naar de namen, de teksten en bloemetjes. Het doet me nog meer beseffen dat het een godswonder is dat we een gezond kind hebben waar we zo van genieten. Dat het ons gegeven is. En dat niet alles door de mens maakbaar is. Het maak me nederig en dankbaar.
donderdag 2 augustus 2012 om 19:47
quote:Perel schreef op 02 augustus 2012 @ 19:41:
Laatst was ik op een begraafplaats waar ze een speciaal veldje hebben ter nagedachtenis aan kindjes zoals dat van mij. Je kan daar iets neerzetten. Ik heb er over nagedacht, maar ik vind het nu, 20 jaar na dato, niet meer zo passend.
Als het er al geweest was destijds, had ik het misschien wel gedaan.
er was geen veldje...
..dus toen kwam die roze mevrouw.
Laatst was ik op een begraafplaats waar ze een speciaal veldje hebben ter nagedachtenis aan kindjes zoals dat van mij. Je kan daar iets neerzetten. Ik heb er over nagedacht, maar ik vind het nu, 20 jaar na dato, niet meer zo passend.
Als het er al geweest was destijds, had ik het misschien wel gedaan.
er was geen veldje...
..dus toen kwam die roze mevrouw.
donderdag 2 augustus 2012 om 19:48
Maar Perel, als dat veldje er juist is voor kindjes (en ouders!) die tijdens de zwangerschap zijn overleden in een tijd dat er veel minder aandacht was voor afscheid nemen er rouw, dan is zo'n veldje er toch juist voor jou en voor je dochter? Als je er niks neer wil zetten omdat je daar niks bij voelt, dan moet je het vooral niet doen. Maar je moet er niet niet heengaan omdat het veldje er toen niet was of omdat het te lang geleden is.
donderdag 2 augustus 2012 om 19:48
Phoe, wat een heftig topic.
Eerst een voor iedereen die het nodig heeft
Kuiken ik hoop dat jij je genen nooit doorgeeft.
Elninjo, als ik het goed heb, meen ik ooit gelezen te hebben dat jij toch wel van een paar mensen houdt. Je ouders, een beste vriendin. Wat als zij ooit iets gaan mankeren. Je ouders bijv. Laat je ze dan afmaken (om in jouw termen te praten) omdat ze hulpbehoevend zijn. Pis/stront ruimen is best een gedoe.
Eerst een voor iedereen die het nodig heeft
Kuiken ik hoop dat jij je genen nooit doorgeeft.
Elninjo, als ik het goed heb, meen ik ooit gelezen te hebben dat jij toch wel van een paar mensen houdt. Je ouders, een beste vriendin. Wat als zij ooit iets gaan mankeren. Je ouders bijv. Laat je ze dan afmaken (om in jouw termen te praten) omdat ze hulpbehoevend zijn. Pis/stront ruimen is best een gedoe.
