Kinderen
alle pijlers
Zwaar gehandicapt kindje afstaan?
donderdag 2 augustus 2012 om 13:54
Stel, je bevalt van een kindje, waar je de afgelopen 9 maanden van dacht dat er niks mis mee was. Echter blijkt dit kind na een tijdje zwaar geestelijk gehandicapt te zijn, met naast een zeer laag IQ ook nog autisme en andere problemen. Zou je het kindje dan houden? Of is het, voor jou, de mogelijkheid dat je het af staat (en kan dit eigenlijk in dit land?)
Gisteren kwam in een ander topic de documentaire Jeroen jeroen ter sprake en ik herinner me nog dat ik daar vol afgrijzen naar keek. Het lijkt me zo heftig als je je eigen leven moet opgeven om te zorgen voor zo'n kindje. Ik zeg je eerlijk: ik kan dat niet.
Een kindje met een fysieke handicap, of een kindje met het Down Syndroom dat niet al te zwaar gehandicapt is trek ik nog wel. Maar als het zo zwaar en meervoudig gehandicapt is als die Jeroen... ik kan dat gewoon niet.
Wat vinden jullie?
Gisteren kwam in een ander topic de documentaire Jeroen jeroen ter sprake en ik herinner me nog dat ik daar vol afgrijzen naar keek. Het lijkt me zo heftig als je je eigen leven moet opgeven om te zorgen voor zo'n kindje. Ik zeg je eerlijk: ik kan dat niet.
Een kindje met een fysieke handicap, of een kindje met het Down Syndroom dat niet al te zwaar gehandicapt is trek ik nog wel. Maar als het zo zwaar en meervoudig gehandicapt is als die Jeroen... ik kan dat gewoon niet.
Wat vinden jullie?
vrijdag 3 augustus 2012 om 21:41
quote:Gamayun schreef op 03 augustus 2012 @ 00:27:
Ik vind het zulke complexe zaken, want hoe bepaal je of iemand die ernstig gehandicapt is gelukkig is, Paddle?
Nou, er zijn alleen al in dit topic een heleboel mensen die beweren te weten dat gehandicapte mensen vooral de hele tijd gelukkig zijn, zonnetje in huis zijn en de wereld verbeteren met al de liefde die ze geven/uitstralen.
Ik geloof dat niet zo (en jij ook niet lees ik).
Ik heb al veel diverse ernstig gehandicapte mensen gezien en mee gewerkt (heel divers, studeer verpleegkunde). Geen kinderen overigens, maar die worden toch ook eens volwassen.
Ik heb vooral héél veel ellende gezien, geluk is erg relatief als je het mij vraagt.
Misschien kun je het de naasten niet eens kwalijk nemen dat ze 'oogkleppen' hebben want ze kennen niets anders of kunnen toch niets aan de situatie veranderen dus gaan ze door.
Ik kan alleen maar hopen dat ik nooit in zo'n situatie terecht kom, want heel veel van die gelukkige mensen hebben een hard leven hoor, om het minste te zeggen.
Ik vind het zulke complexe zaken, want hoe bepaal je of iemand die ernstig gehandicapt is gelukkig is, Paddle?
Nou, er zijn alleen al in dit topic een heleboel mensen die beweren te weten dat gehandicapte mensen vooral de hele tijd gelukkig zijn, zonnetje in huis zijn en de wereld verbeteren met al de liefde die ze geven/uitstralen.
Ik geloof dat niet zo (en jij ook niet lees ik).
Ik heb al veel diverse ernstig gehandicapte mensen gezien en mee gewerkt (heel divers, studeer verpleegkunde). Geen kinderen overigens, maar die worden toch ook eens volwassen.
Ik heb vooral héél veel ellende gezien, geluk is erg relatief als je het mij vraagt.
Misschien kun je het de naasten niet eens kwalijk nemen dat ze 'oogkleppen' hebben want ze kennen niets anders of kunnen toch niets aan de situatie veranderen dus gaan ze door.
Ik kan alleen maar hopen dat ik nooit in zo'n situatie terecht kom, want heel veel van die gelukkige mensen hebben een hard leven hoor, om het minste te zeggen.
vrijdag 3 augustus 2012 om 23:26
@circulair. Je hebt gelijk hoor. Opmerking was ook voor kuikentje bedoeld. De opmerkingen die zij maakt zijn wel heel anders dan toen ik erin stond voordat ik zwanger werd. Een zwangerschap halverwege afbreken bij een ernstige handicap vind ik overigens nog wel wat anders dan de opmerkingen die ik hier soms voorbij zie komen als afstaan en euthenasie.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
zaterdag 4 augustus 2012 om 02:00
kuikentje, stel je krijgt een zwaar gehandicapt kindje. Je staat het kindje af omdat je een leven met dit niet wilt. Denk je nou echt dat je gelukkig wordt wanneer je je kind aan een ander afstaat? Ben je niet bang dat je kind dan door anderen bijv. wordt verwaarloosd. Kan je gelukkig zijn met die gedachte en jezelf nog in de spiegel aankijken? Dit is een serieuze vraag en niet aanvallend bedoeld/
vrijdag 10 augustus 2012 om 12:43
Tot enkele maanden geleden zat ik er nog hetzelfde in als kuikentje. Een kindje leek me superleuk, maar dan wel een 'normaal' kindje. Een gehandicapt kind, lichamelijk of geestelijk, leek me vreselijk.
Na 7 maanden zwangerschap ben ik bevallen van een heel mooi meisje, wat echter een chromosoom-afwijking bleek te hebben en zich hierdoor motorisch en geestelijk anders zal ontwikkelen als reguliere kindjes. (want de classificatie 'normaal' gebruiken wij niet meer, we weten inmiddels wel beter!).
In die maanden zwangerschap ontwikkeld zich een band en zelfs als er wat met je kind is, zal geen enkele psychisch stabiele moeder zomaar haar kind afstaan als ze er theoretisch gezien voor kan zorgen.
Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat je hele wereldbeeld draait als je eenmaal in deze situatie terecht komt. Vergelijk het met het krijgen van een ernstig ongeluk of een ziekte: Je kunt je nu simpelweg niet voorstellen hoe dat is en hoe je er mee om zult gaan! Je kan heel goed compleet anders reageren dan je vooraf verwacht had. Veel beter of juist veel slechter, ik heb allerlei variaties gezien in de tijd dat wij in het ziekenhuis hebben rondgelopen voor onze dochter.
Eigenlijk moet je er niet te veel over nadenken. Ga er gewoon van uit dat je van je kind gaat houden en hem of haar het beste leven gaat bieden dat je kan, hoe het er ook uit komt te zien. Dat is naar mijn idee de beste (eigenlijk enige) instelling die je kunt hebben.
5 jaar geleden had ik je voor gek verklaard, maar ik heb nu dus een gehandicapt kindje en ik hou hartstikke veel van haar en zou haar zeker niet kunnen missen, ondanks dat ik mijn leven wel heel anders moet inrichten.
Na 7 maanden zwangerschap ben ik bevallen van een heel mooi meisje, wat echter een chromosoom-afwijking bleek te hebben en zich hierdoor motorisch en geestelijk anders zal ontwikkelen als reguliere kindjes. (want de classificatie 'normaal' gebruiken wij niet meer, we weten inmiddels wel beter!).
In die maanden zwangerschap ontwikkeld zich een band en zelfs als er wat met je kind is, zal geen enkele psychisch stabiele moeder zomaar haar kind afstaan als ze er theoretisch gezien voor kan zorgen.
Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat je hele wereldbeeld draait als je eenmaal in deze situatie terecht komt. Vergelijk het met het krijgen van een ernstig ongeluk of een ziekte: Je kunt je nu simpelweg niet voorstellen hoe dat is en hoe je er mee om zult gaan! Je kan heel goed compleet anders reageren dan je vooraf verwacht had. Veel beter of juist veel slechter, ik heb allerlei variaties gezien in de tijd dat wij in het ziekenhuis hebben rondgelopen voor onze dochter.
Eigenlijk moet je er niet te veel over nadenken. Ga er gewoon van uit dat je van je kind gaat houden en hem of haar het beste leven gaat bieden dat je kan, hoe het er ook uit komt te zien. Dat is naar mijn idee de beste (eigenlijk enige) instelling die je kunt hebben.
5 jaar geleden had ik je voor gek verklaard, maar ik heb nu dus een gehandicapt kindje en ik hou hartstikke veel van haar en zou haar zeker niet kunnen missen, ondanks dat ik mijn leven wel heel anders moet inrichten.
vrijdag 10 augustus 2012 om 15:16
quote:Pinarcik schreef op 04 augustus 2012 @ 02:00:
kuikentje, stel je krijgt een zwaar gehandicapt kindje. Je staat het kindje af omdat je een leven met dit niet wilt. Denk je nou echt dat je gelukkig wordt wanneer je je kind aan een ander afstaat? Ben je niet bang dat je kind dan door anderen bijv. wordt verwaarloosd. Kan je gelukkig zijn met die gedachte en jezelf nog in de spiegel aankijken? Dit is een serieuze vraag en niet aanvallend bedoeld/Daarom zou ik opteren voor euthanasie in zo'n geval. Ik zou het de lijdensweg willen besparen, maar mijzelf ook!
kuikentje, stel je krijgt een zwaar gehandicapt kindje. Je staat het kindje af omdat je een leven met dit niet wilt. Denk je nou echt dat je gelukkig wordt wanneer je je kind aan een ander afstaat? Ben je niet bang dat je kind dan door anderen bijv. wordt verwaarloosd. Kan je gelukkig zijn met die gedachte en jezelf nog in de spiegel aankijken? Dit is een serieuze vraag en niet aanvallend bedoeld/Daarom zou ik opteren voor euthanasie in zo'n geval. Ik zou het de lijdensweg willen besparen, maar mijzelf ook!
zaterdag 11 augustus 2012 om 13:26
quote:Kalliope schreef op 03 augustus 2012 @ 10:34:
Afstaan is natuurlijk onzin, maar mijn grootste angst voor mijn toekomstige kinderen is nu dat ze autist zullen zijn. Maasr dan vooral voor hun, omdat ik gewoon wil dat ze dergelijke beperkingen niet hebben. Het is een irrationele angst, ik weet het, maar toch... Kuch, wat is jouw beeld van een autist als ik vragen mag?
Afstaan is natuurlijk onzin, maar mijn grootste angst voor mijn toekomstige kinderen is nu dat ze autist zullen zijn. Maasr dan vooral voor hun, omdat ik gewoon wil dat ze dergelijke beperkingen niet hebben. Het is een irrationele angst, ik weet het, maar toch... Kuch, wat is jouw beeld van een autist als ik vragen mag?
zaterdag 11 augustus 2012 om 13:33
quote:mamajs schreef op 11 augustus 2012 @ 13:26:
[...]
Kuch, wat is jouw beeld van een autist als ik vragen mag?
Ik ben kalliope dan wel niet maar geef toch antwoord, volgens mij heeft kalliope zelf autisme...
Ik zou zelf mijn kind met autisme waar we echt intensieve zorgen mee en om hebben nooit kunnen afstaan. Net zo min als mijn kind met ADHD.
[...]
Kuch, wat is jouw beeld van een autist als ik vragen mag?
Ik ben kalliope dan wel niet maar geef toch antwoord, volgens mij heeft kalliope zelf autisme...
Ik zou zelf mijn kind met autisme waar we echt intensieve zorgen mee en om hebben nooit kunnen afstaan. Net zo min als mijn kind met ADHD.
zaterdag 11 augustus 2012 om 14:54
Ik heb het begin van het topic gelezen en vind dat er nog al heftig op Kuikentje gereageerd wordt. Ze denkt in ieder geval goed na over een kind krijgen, en over het feit dat je een gehandicapt kind kan krijgen. Er zouden meer mensen na moeten denken over een kind krijgen en alle gevolgen die dat kan hebben...
En zij geeft aan dat ze een gehandicapt kind heel moeilijk zou vinden, wellicht is dat wel een aanleiding om geen kinderen te nemen, maar dat is toch iets waar ze dan over nadenkt. Alleen maar goed dat er hier een discussie over wordt gevoerd.
En zij geeft aan dat ze een gehandicapt kind heel moeilijk zou vinden, wellicht is dat wel een aanleiding om geen kinderen te nemen, maar dat is toch iets waar ze dan over nadenkt. Alleen maar goed dat er hier een discussie over wordt gevoerd.
maandag 13 augustus 2012 om 15:34
