Kinderen
alle pijlers
zwanger en onverwerkte emoties
dinsdag 13 oktober 2009 om 11:03
Ik ben nu ruim 3 maanden zwanger en ik ben al dagenlang aan het huilen. In mijn slaap droom ik zelfs dat ik huil. Ik wil dit niet voor de vrucht, maar ik ben zo verdrietig dat ik niet meer kan stoppen tot ik uitgeput ben.
Hoe kan ik mijn hormonen en emoties beperken of hiermee om gaan?
Ik wil genieten van mijn zwangerschap!
Hoe kan ik mijn hormonen en emoties beperken of hiermee om gaan?
Ik wil genieten van mijn zwangerschap!
dinsdag 13 oktober 2009 om 11:23
Ik zou zeggen sla vééééél Kleenex in. Van de overweldigende stortvloed aan hormonen ga je het namelijk echt niet winnen Ariel. Moe en uitgeput horen er ook gewoon bij, met een beetje geluk heb je daar in je tweede trimester al een stuk minder last van.
Als je serieuze issues hebt waarvan je weet wat ze zijn dan zou ik je aanraden om naar je huisarts te gaan en een verwijsbrief te vragen voor een psycholoog. Maar ik zou er niet van staan te krijgen als de huisarts of de psycholoog even willen afwachten tot nà je zwangerschap.
Sterkte in ieder geval. En het beste wat je voor je baby kunt doen is lief zijn voor jezelf. Dat betekent dus ook jezelf niet teveel op je kop zitten over het feit dat je zo moet huilen nu...
dinsdag 13 oktober 2009 om 11:27
oei, best wel herkenbaar.
De meeste mensen zeggen dat je je met 12 weken wel wat beter moet gaan voelen, maar ik voelde me echt weer een beetje happy vanaf 15 weken, bij allebei de zwangerschappen.
En toen nog moest ik huilen om werkelijk ALLES, van poesjes in reclamespotjes tot allerlei 'wat-als' scenario's die ik liep te bedenken en waar ik mezelf helemaal overstuur mee maakte.
Laat het maar, je kunt er niet zo heel veel aan doen, probeer er met je vriend een beetje om te lachen, maar ga jezelf er niet druk over maken.
De meeste mensen zeggen dat je je met 12 weken wel wat beter moet gaan voelen, maar ik voelde me echt weer een beetje happy vanaf 15 weken, bij allebei de zwangerschappen.
En toen nog moest ik huilen om werkelijk ALLES, van poesjes in reclamespotjes tot allerlei 'wat-als' scenario's die ik liep te bedenken en waar ik mezelf helemaal overstuur mee maakte.
Laat het maar, je kunt er niet zo heel veel aan doen, probeer er met je vriend een beetje om te lachen, maar ga jezelf er niet druk over maken.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:23
Lieve TO, hopelijk komt de dochter van je man nog bij zinnen, mag ik vragen hoe oud ze (ongeveer) is?
Denk je dat ze beinvloed wordt door haar moeder?
Dit is een situatie waar jij nu niets aan kunt veranderen en ik denk dat je dat dus ook niet moet proberen. Dat het zeer doet en dat je haar mist, dat siert je.
Huil het er lekker uit, en verdiep je ondertussen lekker in baby-zaken, baby-praat, baby-leesvoer enz enz enz.
Denk je dat ze beinvloed wordt door haar moeder?
Dit is een situatie waar jij nu niets aan kunt veranderen en ik denk dat je dat dus ook niet moet proberen. Dat het zeer doet en dat je haar mist, dat siert je.
Huil het er lekker uit, en verdiep je ondertussen lekker in baby-zaken, baby-praat, baby-leesvoer enz enz enz.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:24
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:29
Ik had het op de valreep gelezen (en je niet herkend ). Wat een naar en verdrietig verhaal zeg. Misschien is het iets waar je in eerste instantie eens mee bij je man terecht zou kunnen. Weet hij hoe zwaar dit op je weegt?
En aan naar een psycholoog gaan is niets raars. Een psycholoog is niet meer dan een specialist op een bepaald gebeid. Zoals je naar een fysiotherapeut gaat als je een spier hebt beschadigd, naar een architect als je een huis wilt bouwen en naar een slager als je een goede biefstuk wilt kopen. Een mens kan nou eenmaal niet alles in zijn eentje .
En aan naar een psycholoog gaan is niets raars. Een psycholoog is niet meer dan een specialist op een bepaald gebeid. Zoals je naar een fysiotherapeut gaat als je een spier hebt beschadigd, naar een architect als je een huis wilt bouwen en naar een slager als je een goede biefstuk wilt kopen. Een mens kan nou eenmaal niet alles in zijn eentje .
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:31
Soms is het meer dan alleen huilen om simpele dingen als poesjes in reclamespotjes...
Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik wekelijks psychotherapie gehad om onverwerkte emoties en angsten, die door de hormonene én zwangerschap weer bovenkwamen te verwerken. Laatste weken zwangerschap ging het wat beter.
Tweede zwangerschap heb ik zonder psychische hulp gedaan, maar angsten staken wel de kop weer op. Naast multivitamine ook nog extra vitamine B6 (verkrijgbaar bij apotheek) heeft me geholpen. En voldoende rust. Vermoeidheid is een enorme trigger zijn als je al niet lekker in je vel zit.
Nu ben ik bijna 37 weken zwanger en sinds een paar weken gaat het beter. Ik ben deze zwangerschap wel bij een psycholoog geweest omdat ik me weer vreselijk miserabel voelde. En heb ook weer dagelijks 50mg vitamine B6 geslikt.
Als ik bevallen ben is het iedere keer over gegaan. Het kan meer zijn dan de gewone zwangerschapslabiliteit. Bij mij werd het ook vaak oppervlakkig weggewoven 'ach meid, het zijn gewoon je hormonen' en dat maakte dat ik me totaal niet serieus genomen voelde door mijn omgeving. Pas bij deze zwangerschap ben ik er heel open over en dat helpt ook wel.
@ Sprankelend:
Ik vraag me dan ook af waarom het jou niet zou verbazen als huisarts of psycholoog willen afwachten tot na de zwangerschap, Sprankelend. Depressie(ve gevoelens) tijdens zwangerschap bestaat (bestaan) wel degelijk. En zo'n reactie als van jou, beginnend met een smiley zijn precies die reactuies die ik bedoel qua niet serieus genomen worden. TO geeft aan ruim 3 maanden zwanger te zijn en zit daarmee al in 2e trimester. En dagenlang huilen is niet normaal.
Ik zou zeggen, ga even langs de huisarts en bespreek het.
Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik wekelijks psychotherapie gehad om onverwerkte emoties en angsten, die door de hormonene én zwangerschap weer bovenkwamen te verwerken. Laatste weken zwangerschap ging het wat beter.
Tweede zwangerschap heb ik zonder psychische hulp gedaan, maar angsten staken wel de kop weer op. Naast multivitamine ook nog extra vitamine B6 (verkrijgbaar bij apotheek) heeft me geholpen. En voldoende rust. Vermoeidheid is een enorme trigger zijn als je al niet lekker in je vel zit.
Nu ben ik bijna 37 weken zwanger en sinds een paar weken gaat het beter. Ik ben deze zwangerschap wel bij een psycholoog geweest omdat ik me weer vreselijk miserabel voelde. En heb ook weer dagelijks 50mg vitamine B6 geslikt.
Als ik bevallen ben is het iedere keer over gegaan. Het kan meer zijn dan de gewone zwangerschapslabiliteit. Bij mij werd het ook vaak oppervlakkig weggewoven 'ach meid, het zijn gewoon je hormonen' en dat maakte dat ik me totaal niet serieus genomen voelde door mijn omgeving. Pas bij deze zwangerschap ben ik er heel open over en dat helpt ook wel.
@ Sprankelend:
Ik vraag me dan ook af waarom het jou niet zou verbazen als huisarts of psycholoog willen afwachten tot na de zwangerschap, Sprankelend. Depressie(ve gevoelens) tijdens zwangerschap bestaat (bestaan) wel degelijk. En zo'n reactie als van jou, beginnend met een smiley zijn precies die reactuies die ik bedoel qua niet serieus genomen worden. TO geeft aan ruim 3 maanden zwanger te zijn en zit daarmee al in 2e trimester. En dagenlang huilen is niet normaal.
Ik zou zeggen, ga even langs de huisarts en bespreek het.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:32
quote:ariel schreef op 13 oktober 2009 @ 12:24:
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Ik had een uitgebreid verhaal geschreven, hoe of wat, maar ik vind het toch te persoonlijk.
Het huilen lucht ook op, maar ik had gelezen dat stress schadelijk is voor de baby en daar maak ik me ook druk om.Ik heb het net gelezen. Wel belangrijk om daar met je partner over te praten. Weet hij hoe het bij je leeft? Wat vindt hij ervan? Hou er rekening mee dat alles nog sterker op je overkomt en dat dit extra hard aankomt (give yourself a break) Voor de andere in kwestie (zal niet noemen wie) is het ook een nieuwe situatie. Kan dat een oorzaak zijn?
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Ik had een uitgebreid verhaal geschreven, hoe of wat, maar ik vind het toch te persoonlijk.
Het huilen lucht ook op, maar ik had gelezen dat stress schadelijk is voor de baby en daar maak ik me ook druk om.Ik heb het net gelezen. Wel belangrijk om daar met je partner over te praten. Weet hij hoe het bij je leeft? Wat vindt hij ervan? Hou er rekening mee dat alles nog sterker op je overkomt en dat dit extra hard aankomt (give yourself a break) Voor de andere in kwestie (zal niet noemen wie) is het ook een nieuwe situatie. Kan dat een oorzaak zijn?
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:34
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:36
Onder invloed van hormonen komen de emoties dubbel hard aan. Ik was ook jankerig en heel agressief. (niet dat ik echt sloeg maar ik wilde het wel en erger ook) ook droomde ik steeds dat ik dood ging.
Ik weet niet wat er aan de hand is en dat hoef ik ook niet te weten maar ik denk niet dat je je over stress superveel zorgen hoeft te maken.
Baby`s worden gezond geboren in de meest erbarmelijke omstandigheden... en janken is beter dan opkroppen.
Heel veel sterkte!
*en natuurlijk nog onwijs gefeliciteerd met het kleine wonder in je buik.
Ik weet niet wat er aan de hand is en dat hoef ik ook niet te weten maar ik denk niet dat je je over stress superveel zorgen hoeft te maken.
Baby`s worden gezond geboren in de meest erbarmelijke omstandigheden... en janken is beter dan opkroppen.
Heel veel sterkte!
*en natuurlijk nog onwijs gefeliciteerd met het kleine wonder in je buik.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:41
@ Pebbles,
Ik vrees dat je een beetje teveel van je eigen teleurstellingen projecteert op mijn post. Ja, ik ga in mijn basisreactie uit van hormonale zaken. Mede omdat TO in haar OP vraagt hoe ze haar hormonen in bedwang kan houden.
Omdat ik het zéker wel serieus neem, adviseer ik haar in dezelfde post nog om als ze aanleiding heeft te denken dat er meer aan ten grondslag ligt een bezoek aan haar huisarts te brengen.
Het is een forum, ik denk dat je altijd goed op moet blijven letten dat je de dingen die je hier als feedback krijgt in het juiste perspectief plaatst.
Ik vrees dat je een beetje teveel van je eigen teleurstellingen projecteert op mijn post. Ja, ik ga in mijn basisreactie uit van hormonale zaken. Mede omdat TO in haar OP vraagt hoe ze haar hormonen in bedwang kan houden.
Omdat ik het zéker wel serieus neem, adviseer ik haar in dezelfde post nog om als ze aanleiding heeft te denken dat er meer aan ten grondslag ligt een bezoek aan haar huisarts te brengen.
Het is een forum, ik denk dat je altijd goed op moet blijven letten dat je de dingen die je hier als feedback krijgt in het juiste perspectief plaatst.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:46
Daar heb je ook wel gelijk in Sprankelend, maar omdat je in hetzelfde advies om naar huisarts te gaan al aangeeft dat die waarschijnlijk zal afwachten tot na de bevalling vond ik het toch wat raar overkomen.
Overigens zijn ook mijn depressieve gevoelens tijdens zwangerschap hormonaal bepaald, alleen erger dan bij de gemiddelde zwangere. En ik heb door wat hulp toch kunnen genieten en dat is wel wat waard.
Overigens zijn ook mijn depressieve gevoelens tijdens zwangerschap hormonaal bepaald, alleen erger dan bij de gemiddelde zwangere. En ik heb door wat hulp toch kunnen genieten en dat is wel wat waard.
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:31
Mijn omgeving snapt niet dat ik hier zolang nog verdriet om heb. Toen het net was gebeurd (was ik niet zwanger) heb ik letterlijk overgegeven en was ik een week ziek. Ik begrijp niet waarom ik zo heftig hierop reageer en mijn partner ook niet. In het begin werd hij boos en zei hij dat het zijn probleem was. Hij beschermde mij en wilde dat ik me niet drukmaakte. Vriendinnen en familieleden zeggen dat ik blij moet zijn dat ik mijn eigen leven nu kan leiden. Van zulke opmerkingen word ik woest! Ik ben niet blij, ze hoort bij ons, ik heb jarenlang mijn hart opengesteld. Ik heb zo mijn best gedaan om een escalatie (maar dan met haar moeder) te voorkomen en toch is het mis gegaan.
Mijn partner is heel blij met de baby en druk met de babykamer. Ik snap dan weer niet dat hij er voor mijn gevoel zo makkelijk overheen stapt.
Ik denk ook de hele tijd aan wat mijn aandeel is en wat ik anders had moeten doen en of ik niet een verzoeningspoging moet doen. Dan wordt mijn partner boos en vraagt of ik gek ben geworden en zegt dat mij niks te verwijten valt en dat ik veel te goed ben geweest jarenlang.
Ik merk nu dus dat ik minimaal met mijn zwangerschap bezig ben en dit wil ik veranderen.
Ok het lijkt me wel fijn om het te bespreken met iemand, ook omdat ik niet weet hoe het moet als de baby er is en als er weer sprake is van herstelling van het contact ooit. Terwijl mijn partner zegt dat het nooit meer wordt zoals het was. Daar is teveel voor gebeurd, zegt hij. En hij was zo gek op haar!
Ik bel morgen wel de huisarts....
Mijn partner is heel blij met de baby en druk met de babykamer. Ik snap dan weer niet dat hij er voor mijn gevoel zo makkelijk overheen stapt.
Ik denk ook de hele tijd aan wat mijn aandeel is en wat ik anders had moeten doen en of ik niet een verzoeningspoging moet doen. Dan wordt mijn partner boos en vraagt of ik gek ben geworden en zegt dat mij niks te verwijten valt en dat ik veel te goed ben geweest jarenlang.
Ik merk nu dus dat ik minimaal met mijn zwangerschap bezig ben en dit wil ik veranderen.
Ok het lijkt me wel fijn om het te bespreken met iemand, ook omdat ik niet weet hoe het moet als de baby er is en als er weer sprake is van herstelling van het contact ooit. Terwijl mijn partner zegt dat het nooit meer wordt zoals het was. Daar is teveel voor gebeurd, zegt hij. En hij was zo gek op haar!
Ik bel morgen wel de huisarts....
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:35
Het lijkt erop alsof het verdriet van je partner overneemt, ook omdat hij het niet zo laat blijken. Hij uit zijn verdriet waarschijnlijk anders, door bijvoorbeeld te klussen in de babykamer. Mijn man uitte het (in een bijna soortgelijke situatie) door heel hard muziek te gaan draaien en zich behoorlijk af te zonderen. Ieder zn meug.
En je nu al druk maken over een herstelling van het contact ooit lijkt me niet zinvol. Het gaat om een kind, en een kind herstelt bijzonder snel als het contact weer soepeler zou gaan lopen.
Ik hoop dat ze (bijna) oud genoeg is om haar eigen mening te vormen en in gaat zien dat ze het contact met haar vader (en met jou) mist.
En je nu al druk maken over een herstelling van het contact ooit lijkt me niet zinvol. Het gaat om een kind, en een kind herstelt bijzonder snel als het contact weer soepeler zou gaan lopen.
Ik hoop dat ze (bijna) oud genoeg is om haar eigen mening te vormen en in gaat zien dat ze het contact met haar vader (en met jou) mist.
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:35
Dan heeft er heel veel meer meegespeelt dan je net schreef lijkt me. In zekere zin heeft je vriend gelijk dat je het toch een keer zal moeten loslaten. Niet zozeer haar, maar de situatie. Het helpt je niet verder en op sommige vragen komen nooit antwoorden. Is het contact helemaal verbroken? Ook met haar vader?
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:40
Geeft niets.. gewoon meelezen en uithuilen. Maar ook op een bepaald moment jezelf verschrikkelijk onder kont schoppen en ook aan de slag in de babykamer!! Want anders krijg je achteraf moeite met het feit dat je nu niet geniet van je zwangerschap, en ook je man wat van zijn plezier weghaalt doordat jij teveel piekert.
Kom op... ook even streng zijn voor jezelf!
Kom op... ook even streng zijn voor jezelf!
dinsdag 13 oktober 2009 om 13:44
Hij belde om de zoveel tijd haar op en vroeg of ze af wilde spreken. Ze had geen tijd en gaf nietszeggende antwoorden op zijn vragen. Hij is gedemotiveerd om contact te zoeken met haar omdat ze zelf geen enkele poging doet. Met vaderdag en zijn verjaardag sprong hij op bij elk telefoontje/smsje en hoopte hij dat zij het was. Zo pijnlijk. Sindsdien heeft hij niet meer over haar uit zichzelf.
