Kinderen
alle pijlers
zwangerschap afbreken na uitslag vlokkentest
woensdag 3 oktober 2007 om 15:08
Wie heeft er ook, na een slechte uitslag van de vlokkentest, haar zwangerschap af laten breken? Ik heb nu zo'n 8 weken geleden mijn zwangerschap laten afbreken, mijn kindje had een erfelijke ziekte. Het was een moeilijke beslissing, maar voor mijn gevoel wel de beste.Ik ben benieuwd hoe anderen in eenzelfde situatie dit ervaren hebben.
woensdag 3 oktober 2007 om 22:05
woensdag 3 oktober 2007 om 22:46
Sorry meid hier ook geen ervaring, alleen een vriendin waar bij het geadviseert werd ivm trisomy 18 maar ze koos om het kindje uit te dragen kindje heeft 2 dagen geleeft....
Wens je veel sterkte toe die beslissing kan niet makkelijk geweest zijn... maar het geeft wel weer hoeveel jullie van jullie kindje houden om hem/haar veel willen te besparen...sommige keuzes moet je uit liefde maken...
Wens je veel sterkte toe die beslissing kan niet makkelijk geweest zijn... maar het geeft wel weer hoeveel jullie van jullie kindje houden om hem/haar veel willen te besparen...sommige keuzes moet je uit liefde maken...
woensdag 3 oktober 2007 om 22:49
Bedankt voor jullie reacties,lief...
Mijn vader had ernstige hemofilie,veel spontane bloedingen (ondanks medicijnen) en heel erg veel pijn. Toen we de uitslag kregen, zijn we nog wel bij de hemostase-arts geweest voor een gesprek. We wilden weten of er nog veranderingen zijn geweest, de afgelopen jaren (mijn vader is 12 jaar geleden overleden, deze arts was toevallig zijn behandelend arts destijds en heeft hem goed gekend). Er waren niet veel nieuwe ontwikkelingen,in elk geval niet de ontwikkelingen waar wij op gehoopt hadden.De arts bevestigde ook dat mijn vader extreem veel pijn gehad heeft, en de mate waarin de ziekte zich voordoet is ook erfelijk, helaas. Mijn huisarts heeft ook een jongen met hemofilie in de praktijk en die jongen is erg beperkt in zijn doen en laten en daardoor depressief. Ook hebben we op internet gezocht naar mensen die een kind met hemofilie hebben en wat dat voor het kind en het gezin betekent. We hebben een aantal weblogs gelezen, die mensen sloegen zich er met de nodige aanpassingen prima doorheen, dat maakte me wel aan het twijfelen, we wilden dit ventje zo graag...
We waren ook aan 't bedenken hoe het in ons gezinsleven zou kunnen passen (rekening houdend met regelmatig ziekenhuisbezoek ed), dat was wel te doen geweest, denk ik. Het was voor ons in elk geval geen reden om het kindje niet te laten komen.
We hebben al twee (gezonde) jongens en als ik dan het ziektebeeld van mijn vader en de verhalen van internet,dan projecteerde op de jongens, dan kreeg ik een knoop in m'n maag.
Het voelde niet goed, ik kon niet bewust kiezen voor een kind dat veel pijn krijgt.
Mijn vader had ernstige hemofilie,veel spontane bloedingen (ondanks medicijnen) en heel erg veel pijn. Toen we de uitslag kregen, zijn we nog wel bij de hemostase-arts geweest voor een gesprek. We wilden weten of er nog veranderingen zijn geweest, de afgelopen jaren (mijn vader is 12 jaar geleden overleden, deze arts was toevallig zijn behandelend arts destijds en heeft hem goed gekend). Er waren niet veel nieuwe ontwikkelingen,in elk geval niet de ontwikkelingen waar wij op gehoopt hadden.De arts bevestigde ook dat mijn vader extreem veel pijn gehad heeft, en de mate waarin de ziekte zich voordoet is ook erfelijk, helaas. Mijn huisarts heeft ook een jongen met hemofilie in de praktijk en die jongen is erg beperkt in zijn doen en laten en daardoor depressief. Ook hebben we op internet gezocht naar mensen die een kind met hemofilie hebben en wat dat voor het kind en het gezin betekent. We hebben een aantal weblogs gelezen, die mensen sloegen zich er met de nodige aanpassingen prima doorheen, dat maakte me wel aan het twijfelen, we wilden dit ventje zo graag...
We waren ook aan 't bedenken hoe het in ons gezinsleven zou kunnen passen (rekening houdend met regelmatig ziekenhuisbezoek ed), dat was wel te doen geweest, denk ik. Het was voor ons in elk geval geen reden om het kindje niet te laten komen.
We hebben al twee (gezonde) jongens en als ik dan het ziektebeeld van mijn vader en de verhalen van internet,dan projecteerde op de jongens, dan kreeg ik een knoop in m'n maag.
Het voelde niet goed, ik kon niet bewust kiezen voor een kind dat veel pijn krijgt.
donderdag 4 oktober 2007 om 16:57
Berberella, wat een moeilijk en indrukwekkend verhaal.... En wat een weloverwogen besluit hebben jullie genomen. Ondanks dat het het goede besluit is, zal het verdriet er niet minder om zijn. Je bent wel een kindje verloren.
Ik kan (gelukkig) niet uit ervaring vertellen... maar wilde je wel even heel veel sterkte wensen.
Ik kan (gelukkig) niet uit ervaring vertellen... maar wilde je wel even heel veel sterkte wensen.
maandag 8 oktober 2007 om 10:34
Jawel hoor.
2,5 weken geleden is de zwangerschap van onze tweede dochter na bijna 16 weken afgebroken. Ons meisje had triploïdie, een aandoening die niet met het leven verenigbaar is.
Ook wij hebben dus voor afbreken gekozen.
Het is pas kort geleden en ik heb het er nog erg moeilijk mee. Ik lijk het vakje in mijn hoofd waar de hoop zit maar niet uit te kunnen zetten (wat als het toch allemaal wel mee gevallen was enz...). Ik weet dat het onzin is want de uitslag was gewoon duidelijk maar toch... Je wil zo graag dat het anders was.
Ik heb ook moeite me te realiseren dat ik niet zwanger meer ben. Heb jij dat ook (gehad)? Dat je soms toch weer met je handen over je buik gaat en je dan beseft dat de baby er niet meer zit?
Op zich functioneer ik trouwens wel gewoon de meeste tijd hoor. Er zitten dagen tussen dat ik alleen maar wil huilen maar op de meeste dagen gaat het wel. Wel lijkt niet alles "binnen" te komen, net of ik in een permanente staat van aangeschoten ben. Beetje traag allemaal en alsof er een ballon om mijn hoofd zit die alles tegenhoud. Klinkt dat een beetje herkenbaar?
Nou, zo maar even in het wilde weg wat zitten typen. Hopelijk slaat het ergens op
.
Tot snel (ik ga nu naar zee, uitwaaien, maar ben er vanmiddag weer)
2,5 weken geleden is de zwangerschap van onze tweede dochter na bijna 16 weken afgebroken. Ons meisje had triploïdie, een aandoening die niet met het leven verenigbaar is.
Ook wij hebben dus voor afbreken gekozen.
Het is pas kort geleden en ik heb het er nog erg moeilijk mee. Ik lijk het vakje in mijn hoofd waar de hoop zit maar niet uit te kunnen zetten (wat als het toch allemaal wel mee gevallen was enz...). Ik weet dat het onzin is want de uitslag was gewoon duidelijk maar toch... Je wil zo graag dat het anders was.
Ik heb ook moeite me te realiseren dat ik niet zwanger meer ben. Heb jij dat ook (gehad)? Dat je soms toch weer met je handen over je buik gaat en je dan beseft dat de baby er niet meer zit?
Op zich functioneer ik trouwens wel gewoon de meeste tijd hoor. Er zitten dagen tussen dat ik alleen maar wil huilen maar op de meeste dagen gaat het wel. Wel lijkt niet alles "binnen" te komen, net of ik in een permanente staat van aangeschoten ben. Beetje traag allemaal en alsof er een ballon om mijn hoofd zit die alles tegenhoud. Klinkt dat een beetje herkenbaar?
Nou, zo maar even in het wilde weg wat zitten typen. Hopelijk slaat het ergens op
.Tot snel (ik ga nu naar zee, uitwaaien, maar ben er vanmiddag weer)
donderdag 11 oktober 2007 om 10:49
Hoi Suze, ik heb net hetzelfde meegemaakt als jij. Ook bij ons werd triploidie vastgesteld en wij stonden ook voor die beslissing om de zwangerschap af te breken. Bij mij is een paar dagen nadat we wisten dat ons kindje triploidie had, spontaan mijn water gebroken waardoor we toch niet zelf de knoop hebben moeten doorhakken. Ik was 17 weken en 4 dagen ver en het was een jongetje. We hebben hem mogen zien en waardig afscheid kunnen nemen. Gelukkig hebben we ons kindje mogen laten begraven bij ons op de begraafplaats. Rune heeft een eigen grafje waar we steeds naar toe kunnen. De eerste dagen waren een hel. Ik deed niks anders dan wenen maar omdat ik nog een dochtertje van bijna een jaar heb, besef ik maar al te goed dat we verder moeten voor haar. Heb jij nog kindjes? Ga je snel voor een volgende gaan? Was het maternale of paternale triploidie? Had jij ook zo een grote placenta? Ik zit met zoveel vragen. Ik hoop dat je dit nog leest en mij kan helpen naar antwoorden zoeken.
Groetjes en nog veel sterkte!
Groetjes en nog veel sterkte!
donderdag 11 oktober 2007 om 15:41
Hai Suze,
Ik ben er weer, was een paar dagen weg.
Jeetje, das nog maar kort geleden, logisch dat je er nog moeite mee hebt! Ik ga zo even zoeken wat triploidie inhoud, wist je dat je dochtertje dat zou kunnen hebben?
Ik weet al m'n hele leven dat ik draagster ben, dat ik 25% kans heb op een ziek kind. Daar stel je je een beetje op in, hoewel dat deze keer niet echt lukte, ik was niet voorbereid op het slechte nieuws...
De beslissing nemen was voor mij/ons het moeilijkste, toen we eenmaal een besluit hadden genomen,kwam er (naast het verdriet) een soort rust.
Wel ben ik de arts erg dankbaar, ze begon over een curretage, maar dat idee stond me zo tegen. Ze heeft me toen medicijnen voorgeschreven die een miskraam opwekken, zo kon ik het kindje nog gewoon zien en afscheid nemen, dat was erg fijn. Nu ik dit zo schrijf komen, wel weer de tranen, hoe klein hij ook was, 't was 'n mooi compleet kindje, heel bijzonder...Ik had een kistje bekleed en fotootjes, briefjes en kleine cadeautjes van ons erin gedaan. We konden hem naar het ziekenhuis brengen en zij zorgden voor de crematie.
Ik ben erg blij dat we de kans gekregen hebben het op deze manier te doen.
Maar goed, ik herken dat afwezige gevoel wel, net alsof de wereld iets harder draait dan jij. Ik heb 't idee dat dat bij het ontzwangeren hoort, ik heb daar best last van gehad, het gaat inmiddels een stuk beter.
Ik miste ook het zwanger zijn, opeens weer alleen in je lichaam, dat voelde best wel eens eenzaam, je kunt het wel aan anderen uitleggen, maar dan begonnen ze meteen van "het is maar beter zo, je hebt een goede beslissing genomen". Ja dat vind ik ook, maar ik ben wel vedrietig, ik mis dat kleine mannetje!
Lekker dat je kunt uitwaaien op 't strand, wij zijn net verhuisd en wonen niet mee vlakbij zee, maar met de andere twee ventjes door 't bos is ook niet verkeerd...Oh, ik zie dat ik de oudste bij school op moet halen, ik moet rennen, ik kom later nog even kijken,dag
Ik ben er weer, was een paar dagen weg.
Jeetje, das nog maar kort geleden, logisch dat je er nog moeite mee hebt! Ik ga zo even zoeken wat triploidie inhoud, wist je dat je dochtertje dat zou kunnen hebben?
Ik weet al m'n hele leven dat ik draagster ben, dat ik 25% kans heb op een ziek kind. Daar stel je je een beetje op in, hoewel dat deze keer niet echt lukte, ik was niet voorbereid op het slechte nieuws...
De beslissing nemen was voor mij/ons het moeilijkste, toen we eenmaal een besluit hadden genomen,kwam er (naast het verdriet) een soort rust.
Wel ben ik de arts erg dankbaar, ze begon over een curretage, maar dat idee stond me zo tegen. Ze heeft me toen medicijnen voorgeschreven die een miskraam opwekken, zo kon ik het kindje nog gewoon zien en afscheid nemen, dat was erg fijn. Nu ik dit zo schrijf komen, wel weer de tranen, hoe klein hij ook was, 't was 'n mooi compleet kindje, heel bijzonder...Ik had een kistje bekleed en fotootjes, briefjes en kleine cadeautjes van ons erin gedaan. We konden hem naar het ziekenhuis brengen en zij zorgden voor de crematie.
Ik ben erg blij dat we de kans gekregen hebben het op deze manier te doen.
Maar goed, ik herken dat afwezige gevoel wel, net alsof de wereld iets harder draait dan jij. Ik heb 't idee dat dat bij het ontzwangeren hoort, ik heb daar best last van gehad, het gaat inmiddels een stuk beter.
Ik miste ook het zwanger zijn, opeens weer alleen in je lichaam, dat voelde best wel eens eenzaam, je kunt het wel aan anderen uitleggen, maar dan begonnen ze meteen van "het is maar beter zo, je hebt een goede beslissing genomen". Ja dat vind ik ook, maar ik ben wel vedrietig, ik mis dat kleine mannetje!
Lekker dat je kunt uitwaaien op 't strand, wij zijn net verhuisd en wonen niet mee vlakbij zee, maar met de andere twee ventjes door 't bos is ook niet verkeerd...Oh, ik zie dat ik de oudste bij school op moet halen, ik moet rennen, ik kom later nog even kijken,dag
donderdag 11 oktober 2007 om 18:19
Hai Suus,
Geniet van je weekend weg!
Ik zal maandag dan ook weer even kijken, tot dan
@Liesje; Wat verdrietig voor jullie! Hoe lang geleden heb je jouw zoontje verloren?Wel fijn dat je nog waardig afscheid hebt kunnen nemen. Dat is iets wat mij heel erg goed gedaan heeft, dat ik hem nog vast heb kunnen houden (hij paste met gemak in de palm van m'n hand).Sterkte!
Geniet van je weekend weg!
Ik zal maandag dan ook weer even kijken, tot dan
@Liesje; Wat verdrietig voor jullie! Hoe lang geleden heb je jouw zoontje verloren?Wel fijn dat je nog waardig afscheid hebt kunnen nemen. Dat is iets wat mij heel erg goed gedaan heeft, dat ik hem nog vast heb kunnen houden (hij paste met gemak in de palm van m'n hand).Sterkte!
maandag 15 oktober 2007 om 13:55
Hoi berberella, dit is verschrikkelijk wat je hebt moeten meemaken meid. Het is echt het ergste wat een mama kan meemaken. Gaan jullie nog opnieuw voor een zwangerschap als je weet dat de kans op een ziek kindje 1 op 4 is. Het moet een zware beslissing zijn om te nemen. Wij hebben ons zoontje 4 weken geleden verloren op 16 september. Enkele dagen tervoren kregen we dus te horen dat het echt niet goed zat... Van een overgelukkige mama naar een dieptepunt in mijn leven... Maar ik moet het gevoel je waarschijnlijk niet uitleggen.
Suus, ik hoop dat je een super leuk weekendje hebt gehad.
Groetjes
Liesje
Suus, ik hoop dat je een super leuk weekendje hebt gehad.
Groetjes
Liesje
maandag 15 oktober 2007 om 15:14
Hoi allemaal,
Fijn om hierover te lezen.
Ik zit in hetzelfde schuitje.
Ik ben vorig jaar 10 oktober bevallen van zoon Max. Max bleek recessieve dystrofische epidermolysis bullosa te hebben. Een zeldzame, zeer pijnlijke en niet te genezen huidziekte waarbij de verschillende huidlagen niet op elkaar hechten en er door de minste of geringste druk of wrijving blaren en open wonden ontstaan. Max is 9 weken oud geworden.
Wij wisten niet dat wij drager waren van deze ziekte, komt gelukkig ook niet voor in de familie.
Na uitvoerig dna onderzoek zijn de beide foutjes van Max bij ons terug gevonden, de ene bij mij en de andere bij mijn man.
Ik heb 1 oktober de vlokkentest gehad en ben nog in afwachting van de uitslag. We weten wel dat de chromosomen goed zijn dus geen down of andere trisomie afwijking. De uitslag voor EB komt op zijn vroegst pas 22 oktober. Wanneer deze uitslag niet goed is zullen wij ook kiezen voor afbreken van de zwangerschap hoe moeilijk dit ook is, maar wij vinden het nog moeilijker om bewust te kiezen voor ons kind op de wereld te laten komen en te weten dat hij erg veel pijn zal lijden en nooit een "normaal" leven zal kunnen lijden.
Hoe zijn jullie die wacht periode doorgekomen? Ik probeer er niet al te veel mee bezig te zijn, maar het kost moeite. We hadden gedacht met een week of twee de uitslag te hebben, maar vandaag belde de gyn dat deze dus pas op zijn vroegst volgende week maandag er zal zijn. Ik wordt ongeduldig en hoop zo hard dat alles goed zal zijn.
Fijn om hierover te lezen.
Ik zit in hetzelfde schuitje.
Ik ben vorig jaar 10 oktober bevallen van zoon Max. Max bleek recessieve dystrofische epidermolysis bullosa te hebben. Een zeldzame, zeer pijnlijke en niet te genezen huidziekte waarbij de verschillende huidlagen niet op elkaar hechten en er door de minste of geringste druk of wrijving blaren en open wonden ontstaan. Max is 9 weken oud geworden.
Wij wisten niet dat wij drager waren van deze ziekte, komt gelukkig ook niet voor in de familie.
Na uitvoerig dna onderzoek zijn de beide foutjes van Max bij ons terug gevonden, de ene bij mij en de andere bij mijn man.
Ik heb 1 oktober de vlokkentest gehad en ben nog in afwachting van de uitslag. We weten wel dat de chromosomen goed zijn dus geen down of andere trisomie afwijking. De uitslag voor EB komt op zijn vroegst pas 22 oktober. Wanneer deze uitslag niet goed is zullen wij ook kiezen voor afbreken van de zwangerschap hoe moeilijk dit ook is, maar wij vinden het nog moeilijker om bewust te kiezen voor ons kind op de wereld te laten komen en te weten dat hij erg veel pijn zal lijden en nooit een "normaal" leven zal kunnen lijden.
Hoe zijn jullie die wacht periode doorgekomen? Ik probeer er niet al te veel mee bezig te zijn, maar het kost moeite. We hadden gedacht met een week of twee de uitslag te hebben, maar vandaag belde de gyn dat deze dus pas op zijn vroegst volgende week maandag er zal zijn. Ik wordt ongeduldig en hoop zo hard dat alles goed zal zijn.
maandag 15 oktober 2007 om 20:13
Hoi nelleke, dat wachten is verschrikkelijk. Wij wisten onmiddellijk dat het niet goed was maar moesten toch nog even wachten op de uitslag van de punctie. Wij hebben vooral veel gepraat en al een beetje proberen afscheid te nemen van ons kindje. Bij jou is het anders, de kans is groot dat je kindje gezond is, dus probeer er toch van te genieten en niet het slechtste scenario in je hoofd te halen. Probeer je zinnen te verzetten door leuke dingen te doen... Da's de enige goeie raad die ik je kan geven. Nog niet panikeren. Wil je wel zeggen dat ik het heel erg vind van Max. Moet verschrikkelijk geweest zijn om je kind zo te zien lijden en dan moeten af te geven. Ik hoop dat je het een plaatsje hebt kunnen geven.
maandag 15 oktober 2007 om 22:19
Dank je wel voor reactie.
We zijn eigenlijk heel positief hoor. De kans dat het goed gaat is tenslotte 75% en de kans op EB is 25% en dat percentage hebben we gehad. Het wachten duurt gewoon lang en naar mate de datum dichter bij komt dat we de uitslag kunnen krijgen wordt het spannender. We zijn het gelukkig met elkaar eens dat we de zwangerschap af breken wanneer het niet goed is, dit zijn we vanaf het moment dat we besloten om voor een tweede te gaan.
Max heeft een mooi plaatsje letterlijk en figuurlijk. Wij zijn heel "blij" dat zijn lijden voorbij is. Geen ondraaglijke pijn meer, maar het gemis blijft en dat zal ons hele leven blijven. Verdriet wordt anders, maar zal ook altijd blijven.
We zijn eigenlijk heel positief hoor. De kans dat het goed gaat is tenslotte 75% en de kans op EB is 25% en dat percentage hebben we gehad. Het wachten duurt gewoon lang en naar mate de datum dichter bij komt dat we de uitslag kunnen krijgen wordt het spannender. We zijn het gelukkig met elkaar eens dat we de zwangerschap af breken wanneer het niet goed is, dit zijn we vanaf het moment dat we besloten om voor een tweede te gaan.
Max heeft een mooi plaatsje letterlijk en figuurlijk. Wij zijn heel "blij" dat zijn lijden voorbij is. Geen ondraaglijke pijn meer, maar het gemis blijft en dat zal ons hele leven blijven. Verdriet wordt anders, maar zal ook altijd blijven.
donderdag 18 oktober 2007 om 13:24
Middag dames, beetje later dan aangegeven (ziekjes dus geen puf)
Nelleke hallo, jeetje zeg, wachten tot 22 okt... Wat een opgave...
Ik heb niet echt hoeven wachten want we gingen er hier vanuit dat de vruchtwaterpunctie mislukt was dus het was een verassing dat er toch een uitslag kwam. En dat was zels al na 3 dagen dus zeker geen 3 weken.
Verder klink je sterk en rationeel. Hoe je Max beschrijft klinkt prachtig, jullie kleine mannetje...
Ik hoop met heel mijn hart dat de uitslag gewoon in orde is en je je eindelijk kan gaan voorbereiden op de komst van jullie 3e kindje.
Liesje, wij lopen ongeveer gelijk. Wij hebben op 20 september afscheid genomen van onze 2e dochter (we hebben nog een dochter van 21 maanden).
Ik zou wel graag zo snel mogelijk nog een kindje willen maar mijn meneer wil liever nog even wachten dus doen we dat. Maar we gaan het dus zeker nog wel een keer proberen. Jullie ook?
Wat je vraag over paternale of maternale triploidie betreft: geen idee, we krijgen de definitieve uitslag begin november maar ik weet niet zeker of ze dat kunnen zeggen als het een meisje was (X- en Y- chromosomen enzo: bij meisje xxx, bij jongetje xxy-maternaal of xyy-paternaal, als ik de klinische genetica een beetje snap). Maar maakt mij eerlijk gezegd ook weinig uit. Het was gewoon een foutje van de natuur...
Je verhaal over het afscheid van Rune klinkt mooi.
Ik snap wel dat het fijner is dat je lichaam zelf al een signaal gaf door het breken van je vliezen. Ik heb wel moeite gehad om te bedenken op welke manier ik de zwangerschap zou willen laten afbreken (niet echt met het maken van de keuze, er was niet echt een keuze he?).
Wij hebben uiteindelijk toch gekozen voor een curettage. Ik had echt het idee dat ik een inleiding niet aan zou kunnen. En ook nu sta ik achter die keuze. Ik vind het wel jammer dat ik onze dochter niet meer heb kunnen zien maar dat is nou eenmaal zo. De hel van een inleiding en de bijbehorende onzekerheid durfde ik gewoon niet aan.
Berberella, ik mis haar ook zo. Ik snap het niet goed want ik heb haar natuurlijk niet gekend maar toch mis ik haar zo. Ik zou zo graag gewild hebben dat het anders was.. (tranen over mijn wangen...) maar ja, soms gaan de dingen niet zoals je hoopt of verwacht he, daar weten jullie alles van....
Ik ga het nu allemaal maar eens van me afschrijven. Ik heb bedacht brieven aan haar te gaan schrijven om toch te vertellen wat ik voel en hoeveel ik van haar hou...
x Suus
Nelleke hallo, jeetje zeg, wachten tot 22 okt... Wat een opgave...
Ik heb niet echt hoeven wachten want we gingen er hier vanuit dat de vruchtwaterpunctie mislukt was dus het was een verassing dat er toch een uitslag kwam. En dat was zels al na 3 dagen dus zeker geen 3 weken.
Verder klink je sterk en rationeel. Hoe je Max beschrijft klinkt prachtig, jullie kleine mannetje...
Ik hoop met heel mijn hart dat de uitslag gewoon in orde is en je je eindelijk kan gaan voorbereiden op de komst van jullie 3e kindje.
Liesje, wij lopen ongeveer gelijk. Wij hebben op 20 september afscheid genomen van onze 2e dochter (we hebben nog een dochter van 21 maanden).
Ik zou wel graag zo snel mogelijk nog een kindje willen maar mijn meneer wil liever nog even wachten dus doen we dat. Maar we gaan het dus zeker nog wel een keer proberen. Jullie ook?
Wat je vraag over paternale of maternale triploidie betreft: geen idee, we krijgen de definitieve uitslag begin november maar ik weet niet zeker of ze dat kunnen zeggen als het een meisje was (X- en Y- chromosomen enzo: bij meisje xxx, bij jongetje xxy-maternaal of xyy-paternaal, als ik de klinische genetica een beetje snap). Maar maakt mij eerlijk gezegd ook weinig uit. Het was gewoon een foutje van de natuur...
Je verhaal over het afscheid van Rune klinkt mooi.
Ik snap wel dat het fijner is dat je lichaam zelf al een signaal gaf door het breken van je vliezen. Ik heb wel moeite gehad om te bedenken op welke manier ik de zwangerschap zou willen laten afbreken (niet echt met het maken van de keuze, er was niet echt een keuze he?).
Wij hebben uiteindelijk toch gekozen voor een curettage. Ik had echt het idee dat ik een inleiding niet aan zou kunnen. En ook nu sta ik achter die keuze. Ik vind het wel jammer dat ik onze dochter niet meer heb kunnen zien maar dat is nou eenmaal zo. De hel van een inleiding en de bijbehorende onzekerheid durfde ik gewoon niet aan.
Berberella, ik mis haar ook zo. Ik snap het niet goed want ik heb haar natuurlijk niet gekend maar toch mis ik haar zo. Ik zou zo graag gewild hebben dat het anders was.. (tranen over mijn wangen...) maar ja, soms gaan de dingen niet zoals je hoopt of verwacht he, daar weten jullie alles van....
Ik ga het nu allemaal maar eens van me afschrijven. Ik heb bedacht brieven aan haar te gaan schrijven om toch te vertellen wat ik voel en hoeveel ik van haar hou...
x Suus
vrijdag 19 oktober 2007 om 09:41
Hoi allemaal,
Gisteren bericht gekregen!
Max krijgt een broertje zonder EB.
We zijn dolgelukkig!!!
Suze, ik snap je gemis ook al heb ik niet in jou schoenen gestaan.
Afscheidsbrieven schrijven kllinkt goed, vriendin heeft dat ook gedaan en heeft haar wel geholpen. Ik heb zelf een fotoalbum gemaakt en dit ook als soort afscheid gebruikt, wij hadden natuurlijk wel het geluk dat we negen weken foto's hebben kunnen maken.
Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen en ook voor jullie, die het nog eens willen proberen, hoop ik op een gezond broertje of zusje, het is zo bijzonder!!!
Ik kan wel vertellen dat het genieten pas begint nadat je een goede uitslag hebt gekregen en dat het wachten op de uitslag toch wel een bepaalde stress met zich meebrengt, maar daar weten jullie alles van.
Veel liefs en een dikke knuffel
Gisteren bericht gekregen!
Max krijgt een broertje zonder EB.
We zijn dolgelukkig!!!
Suze, ik snap je gemis ook al heb ik niet in jou schoenen gestaan.
Afscheidsbrieven schrijven kllinkt goed, vriendin heeft dat ook gedaan en heeft haar wel geholpen. Ik heb zelf een fotoalbum gemaakt en dit ook als soort afscheid gebruikt, wij hadden natuurlijk wel het geluk dat we negen weken foto's hebben kunnen maken.
Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen en ook voor jullie, die het nog eens willen proberen, hoop ik op een gezond broertje of zusje, het is zo bijzonder!!!
Ik kan wel vertellen dat het genieten pas begint nadat je een goede uitslag hebt gekregen en dat het wachten op de uitslag toch wel een bepaalde stress met zich meebrengt, maar daar weten jullie alles van.
Veel liefs en een dikke knuffel
dinsdag 23 oktober 2007 om 18:03
hoi,
wij hebben gister gehoord dat ons kindje (ben 16 weken zwanger) ws een open schedeltje heeft
vrijdag zullen we een secon opinie gaan krijgen
maar er is al gesproken over het opwekken/inleiden en dit zal maandag plaatsvinden. Lees hier dat julle dit ook al eens hebben gehad vandaar dat is even wilde reageren
we zijn kapot van verdriet, huil wat af en vraag me steeds af waaom?????
ben best bang voor maandag en wat komen gaat
kunnen jullie me nog advies geven of hoe gaat zoiets?
liefs, Anne
wij hebben gister gehoord dat ons kindje (ben 16 weken zwanger) ws een open schedeltje heeft
vrijdag zullen we een secon opinie gaan krijgen
maar er is al gesproken over het opwekken/inleiden en dit zal maandag plaatsvinden. Lees hier dat julle dit ook al eens hebben gehad vandaar dat is even wilde reageren
we zijn kapot van verdriet, huil wat af en vraag me steeds af waaom?????
ben best bang voor maandag en wat komen gaat
kunnen jullie me nog advies geven of hoe gaat zoiets?
liefs, Anne
dinsdag 23 oktober 2007 om 19:34
Lieve Anne,
Mijn hart breekt als ik dit lees.
Ik kan je helaas niet adviseren want ik ben vorig jaar gewoon na 38 weken bevallen en Max bleek recessieve dystrofische epidermolysis bullosa te hebben. Aangezien het een erfelijke ziekte is, waarvan wij niet wisten dat we drager waren, hebben we bij deze zwangerschap gekozen voor een vlokkentest om zeker te weten dat we niet weer een kindje met deze verschrikkelijke ziekte op de wereld zouden zetten. Gelukkig bleek vorige week dat alles goed is en hoeven wij dus ook geen verdere keuzes te maken.
Wij hadden wel besloten dat wanneer zou blijken dat ons tweede kindje weer EB zou hebben dat we de zwangerschap zouden afbreken en dat ik op de natuurlijk manier, dus met inleiden zou willen bevallen. Hoe je het ook went of keert het is vreselijk, maar het leek mij de meest prettige manier als het dan toch moet.
Is dit jullie eerste kindje.
Natuurlijk zijn jullie kapot van verdriet en vraag je waarom, helaas krijg je daar geen antwoord op. Wij vragen ons een jaar later ook nog wel eens af waarom....maar een antwoord volgt niet. Jammer is dat.
Laat je goed inlichten door de gyn. Het zal zwaar zijn denk ik.
Ik wil jullie graag heel veel sterkte wensen, ik denk aan jullie.
Ik hoop dat er iemand anders reageert die dit wel heeft meegemaakt!!!
Liefs, Nelleke
Mijn hart breekt als ik dit lees.
Ik kan je helaas niet adviseren want ik ben vorig jaar gewoon na 38 weken bevallen en Max bleek recessieve dystrofische epidermolysis bullosa te hebben. Aangezien het een erfelijke ziekte is, waarvan wij niet wisten dat we drager waren, hebben we bij deze zwangerschap gekozen voor een vlokkentest om zeker te weten dat we niet weer een kindje met deze verschrikkelijke ziekte op de wereld zouden zetten. Gelukkig bleek vorige week dat alles goed is en hoeven wij dus ook geen verdere keuzes te maken.
Wij hadden wel besloten dat wanneer zou blijken dat ons tweede kindje weer EB zou hebben dat we de zwangerschap zouden afbreken en dat ik op de natuurlijk manier, dus met inleiden zou willen bevallen. Hoe je het ook went of keert het is vreselijk, maar het leek mij de meest prettige manier als het dan toch moet.
Is dit jullie eerste kindje.
Natuurlijk zijn jullie kapot van verdriet en vraag je waarom, helaas krijg je daar geen antwoord op. Wij vragen ons een jaar later ook nog wel eens af waarom....maar een antwoord volgt niet. Jammer is dat.
Laat je goed inlichten door de gyn. Het zal zwaar zijn denk ik.
Ik wil jullie graag heel veel sterkte wensen, ik denk aan jullie.
Ik hoop dat er iemand anders reageert die dit wel heeft meegemaakt!!!
Liefs, Nelleke
