Kinderen
alle pijlers
zwangerschap afbreken na uitslag vlokkentest
woensdag 3 oktober 2007 om 15:08
Wie heeft er ook, na een slechte uitslag van de vlokkentest, haar zwangerschap af laten breken? Ik heb nu zo'n 8 weken geleden mijn zwangerschap laten afbreken, mijn kindje had een erfelijke ziekte. Het was een moeilijke beslissing, maar voor mijn gevoel wel de beste.Ik ben benieuwd hoe anderen in eenzelfde situatie dit ervaren hebben.
woensdag 13 februari 2008 om 12:19
Hoi Mies, ik lees nu net je berichtje pas. Wat een vreselijke moeilijke beslissing!!! Hoe is t inmiddels met je, nu al weer 3 weken later vind t erg vervelend niet eerder gereageerd te hebben.
Wij hebben met 17,5 weken de zwangerschap moeten afbreken omdat onze dochter een open schedeltje had en niet levensvatbaar was.
Een vreselijke moeilijke beslissing maar we hadden gewoon geen keus.
Zelf hebben wij ervoor gekozen haar niet te zien omdat we bang waren dat dit ons hele leven bij ons zou blijven en houden liever t beeld wat we hadden van Manon* in onze gedachten. Mijn borsten zijn 4 dagen na de bevalling wel melk gaan produceren maar daar krijg je medicijnen tegen hoor.
En mij is het heel erg meegevallen de bevalling, geen pijn gehad. Het is alleenmaar goed geweest zo.
Veel sterkte en kracht toegewenst en hoop je snel weer te horen hier.
Liefs, Anne
Wij hebben met 17,5 weken de zwangerschap moeten afbreken omdat onze dochter een open schedeltje had en niet levensvatbaar was.
Een vreselijke moeilijke beslissing maar we hadden gewoon geen keus.
Zelf hebben wij ervoor gekozen haar niet te zien omdat we bang waren dat dit ons hele leven bij ons zou blijven en houden liever t beeld wat we hadden van Manon* in onze gedachten. Mijn borsten zijn 4 dagen na de bevalling wel melk gaan produceren maar daar krijg je medicijnen tegen hoor.
En mij is het heel erg meegevallen de bevalling, geen pijn gehad. Het is alleenmaar goed geweest zo.
Veel sterkte en kracht toegewenst en hoop je snel weer te horen hier.
Liefs, Anne
donderdag 14 februari 2008 om 23:22
Hallo allemaal hier ben ik weer.
Het is voor het eerst weer dat ik op deze site ben.....
We hebben de zwangerschap af laten breken..de beslissing hebben we gemaakt op 25 januari, we hadden toen de 20 weken echo, en daarop was te zien dat haar dijbeentjes al helemaal achter liepen in de groei, en aan haar hartje zagen ze ook wat wat presies konden ze niet zeggen, misschien later in de zwangerschap!
Maar de toekomst van ons meisje was vreselijk onzeker.
Ik ben bevallen op 28 januari dus dat is nu dik 2 weken geleden. Ik vond de bevalling vreselijk heftig, en was vreselijk verdrietig en boos tegelijk..gewoon een echte bevalling met heftige weeen en waarvoor??????? Voor niets!
Toen onze Floor werd geboren heeft ze nog een paar minuten geleefd, maar ik kon dat niet zien ik kon het niet aan....m'n vriend en ik hebben vreselijk gehuil!(ik huil nu weer)
Hij kon het niet aan en is naar de gang gegaan..hij durfde niet te kijken...ze is met "de helm op " geboren ook dat heb ik niet gezien ik vond het eng.....toen ze haar uit de vliezen hebben gehaald kreeg ik haar....en ik zelf was gewoon eng rustig..ze was zo mooi...al helemaal af! Waarom was ik zo rustig? Ik denk dat dat is gekomen door de gyn. ze zagen meteen dat ze niet goed was, haar oortjes stonden erg laag, en ze had van achteren een hele dikke opgezette nek.
Wat voor mij eigelijk een bevestiging was dat ze echt niet goed was........
Wat ik erg gek vond was dat ze dat op ALLE echo's nooit hebben gezien!
Ik wou zo graag naar huis die avond..maar op het moment dat je naar huis gaat is dat helemaal niet fijn want dan besef je dat je haar daar gaat achter laten, en dat je met lege handen naar huis gaat!
Ik zelf vondt het afscheid vreselijke zwaar (met tranen in m'n ogen type ik dit maar ik wil het vertellen) Ik heb haar een kus gegeven op haar mondje, en heel stom misschien maar voor m'n gevoel deed ik het niet goed..ik dacht nog "ze heeft het niet goed gevoeld" Maar dat is natuurlijk raar gedacht want ze was al averleden ...maar goed ik heb haar toen nog 1 keer gekust ik moest dat gewoon doen!
Ik heb gelukkig nog 2 heerlijke meiden thuis en ik dacht ik kus hun ook altijd als ik weg ga DAAROM moest ik gewoon Floor kussen!
Jemig wat een verhaal zit echt te janken hier! Ondanks dat wij zelf de beslissing hebben genomen om deze zwangerschap af te breken heb ik zo vreselijk veel verdriet ik mis haar....en toch zou ik zo ontzettend graag weer zwanger worden...maar dat heb ik al eerder gezegd in een ander verhaal ...ik voel me daar zo schuldig onder!!! Maar ja de wens blijft ..ik ben 38 jaar ....
Nou ik stop er mee want volgens mij is het een aardig lang verhaal geworden.
Oh ja ik had nog wel een vraag : de Gyn. zij tegen ons dat wij 3 maanden moesten wachten wilden we weer voor een zwangerschap gaan weet iemand waarom dat is?
Groetjes van een verdrietige mies
Het is voor het eerst weer dat ik op deze site ben.....
We hebben de zwangerschap af laten breken..de beslissing hebben we gemaakt op 25 januari, we hadden toen de 20 weken echo, en daarop was te zien dat haar dijbeentjes al helemaal achter liepen in de groei, en aan haar hartje zagen ze ook wat wat presies konden ze niet zeggen, misschien later in de zwangerschap!
Maar de toekomst van ons meisje was vreselijk onzeker.
Ik ben bevallen op 28 januari dus dat is nu dik 2 weken geleden. Ik vond de bevalling vreselijk heftig, en was vreselijk verdrietig en boos tegelijk..gewoon een echte bevalling met heftige weeen en waarvoor??????? Voor niets!
Toen onze Floor werd geboren heeft ze nog een paar minuten geleefd, maar ik kon dat niet zien ik kon het niet aan....m'n vriend en ik hebben vreselijk gehuil!(ik huil nu weer)
Hij kon het niet aan en is naar de gang gegaan..hij durfde niet te kijken...ze is met "de helm op " geboren ook dat heb ik niet gezien ik vond het eng.....toen ze haar uit de vliezen hebben gehaald kreeg ik haar....en ik zelf was gewoon eng rustig..ze was zo mooi...al helemaal af! Waarom was ik zo rustig? Ik denk dat dat is gekomen door de gyn. ze zagen meteen dat ze niet goed was, haar oortjes stonden erg laag, en ze had van achteren een hele dikke opgezette nek.
Wat voor mij eigelijk een bevestiging was dat ze echt niet goed was........
Wat ik erg gek vond was dat ze dat op ALLE echo's nooit hebben gezien!
Ik wou zo graag naar huis die avond..maar op het moment dat je naar huis gaat is dat helemaal niet fijn want dan besef je dat je haar daar gaat achter laten, en dat je met lege handen naar huis gaat!
Ik zelf vondt het afscheid vreselijke zwaar (met tranen in m'n ogen type ik dit maar ik wil het vertellen) Ik heb haar een kus gegeven op haar mondje, en heel stom misschien maar voor m'n gevoel deed ik het niet goed..ik dacht nog "ze heeft het niet goed gevoeld" Maar dat is natuurlijk raar gedacht want ze was al averleden ...maar goed ik heb haar toen nog 1 keer gekust ik moest dat gewoon doen!
Ik heb gelukkig nog 2 heerlijke meiden thuis en ik dacht ik kus hun ook altijd als ik weg ga DAAROM moest ik gewoon Floor kussen!
Jemig wat een verhaal zit echt te janken hier! Ondanks dat wij zelf de beslissing hebben genomen om deze zwangerschap af te breken heb ik zo vreselijk veel verdriet ik mis haar....en toch zou ik zo ontzettend graag weer zwanger worden...maar dat heb ik al eerder gezegd in een ander verhaal ...ik voel me daar zo schuldig onder!!! Maar ja de wens blijft ..ik ben 38 jaar ....
Nou ik stop er mee want volgens mij is het een aardig lang verhaal geworden.
Oh ja ik had nog wel een vraag : de Gyn. zij tegen ons dat wij 3 maanden moesten wachten wilden we weer voor een zwangerschap gaan weet iemand waarom dat is?
Groetjes van een verdrietige mies
dinsdag 26 februari 2008 om 18:54
Hai Mies,
Hoe is het nu met je? Het is nog zo vers...Kreeg wel een brok in m'n keel toen ik je bericht las, zo herkenbaar, zo moeilijk om je kindje achter te laten! Ik heb ons zoontje ook geknuffeld en gekust, net zoals ik met onze andere twee mannetjes heb gedaan. Het voelde goed, hij was mijn kleintje...
Ik ben blij dat het duidelijk is dat er echt iets mis was met haar, dat je een goede beslissing hebt genomen. Het is logisch dat je veel verdriet hebt, jullie Floor was zo gewensd. Het is gewoon k** dat je zo´n beslissing hebt moeten nemen...En voel je alsjeblieft niet schuldig dat je opnieuw zwanger wilt worden, maar volgens mij had ik dat ook al eerder geschreven. Ik ben zelf heel blij dat ik snel erna weer zwanger ben geworden, het heeft het scherpe randje van het verdriet gehaald. Want verdrietig ben ik diep van binnen nog steeds. Hoewel verdrietig misschien niet het juiste woord is, ik mis m´n zoontje, had hem graag willen leren kennen, maar het heeft al wel een plekje gekregen.
Ik hoop dat Floor ook snel haar eigen plekje zal vinden...Dikke knuffel
Hoe is het nu met je? Het is nog zo vers...Kreeg wel een brok in m'n keel toen ik je bericht las, zo herkenbaar, zo moeilijk om je kindje achter te laten! Ik heb ons zoontje ook geknuffeld en gekust, net zoals ik met onze andere twee mannetjes heb gedaan. Het voelde goed, hij was mijn kleintje...
Ik ben blij dat het duidelijk is dat er echt iets mis was met haar, dat je een goede beslissing hebt genomen. Het is logisch dat je veel verdriet hebt, jullie Floor was zo gewensd. Het is gewoon k** dat je zo´n beslissing hebt moeten nemen...En voel je alsjeblieft niet schuldig dat je opnieuw zwanger wilt worden, maar volgens mij had ik dat ook al eerder geschreven. Ik ben zelf heel blij dat ik snel erna weer zwanger ben geworden, het heeft het scherpe randje van het verdriet gehaald. Want verdrietig ben ik diep van binnen nog steeds. Hoewel verdrietig misschien niet het juiste woord is, ik mis m´n zoontje, had hem graag willen leren kennen, maar het heeft al wel een plekje gekregen.
Ik hoop dat Floor ook snel haar eigen plekje zal vinden...Dikke knuffel
vrijdag 14 maart 2008 om 10:04
Hee hoi, ben ik weer.
Ik zag dat ik t laatst gereageerd heb op 25 jan. En dat ik schreef over ongesteld worden, of toch andere hormonen?
Nou, ik ben dus alweer ruim 11 wkn zwanger.
Echt schrikken, we hadden t niet verwacht, maar we zijn natuurlijk heel dankbaar.
Volgende week hebben we een nekplooimeting en de week erop de uitslag. Ik vind het heel eng!
@Mies, das nogal een verhaal zeg. Heel veel sterkte met de verwerking. En geef het de tijd, want het gaat echt niet zomaar weg, als het al ooit weggaat.
En ik denk dat je 3mndn moet wachten om je lichaam te laten herstellen. Maar ook geestelijk is het goed iets te herstellen.
Ik heb de meest vervelende gedachten gehad en die proberen te onderdrukken, omdat ik ze niet handelen kon.
Vorige week was het 3 mdn geleden dat ik Sanne verloor en ik was alweer 10w zwanger. Dat was ook niet te rijmen voor mezelf. Ontzettend snel zwanger geworden dus.
Begrijp me niet verkeerd: ik had nóg sneller zwanger willen zijn, dus dat is prima, maar je gevoel staat zo op zn kop: blijdschap, verdriet, angst, alles door elkaar en je raakt ervan in de war.
Wij kregen ook n vruchtwaterpunctie aangeboden, maar omdat er afgezien van Sanne verder geen aanleiding toe is, hebben we die afgeslagen en laten we een combinatietest doen. Ik wil geen extra risico lopen, dit is al on 6e zwangerschap en we hebben maar 1 (levend) kind. Dus alle risico willen we uitbannen, totdat er wel reden is voor meer onderzoek. Dan steken we onze kop ook niet in t zand, maar laten we alsnog die punctie doen.
Vind het echt wel spannend!!
@Anne, ik herken je van elders.
Hier heb ik ook last gehad van mn borsten. Gewoon stuwing.
Ik weet niet of iedereen daar last van heeft, maar het was heel confronterend, vond ik.
Mijn verdriet wordt niet verzacht door een nieuwe zwangerschap, maar wel door de wetenschap wat ze mankeerde en dat ze hiermee niet had kunnen blijven leven. Ook de "wetenschap" (ik weet niet hoe zeker dit is, maar het volgende is me door mn gyn/geneticus verteld:) dat als ze wel was blijven leven, ik verschillende soorten zwangerschapsvergiftiging zou hebben opgelopen. Ze heeft dus min of meer mn leven gered.
Het is goed zo!
Maar ik heb haar niet meer gezien en dat was toch ook moeilijk. Geen echt lichamelijk afscheid kunnen nemen.
Kan daar echt verdrietig van zijn.
groetjes!
Ik zag dat ik t laatst gereageerd heb op 25 jan. En dat ik schreef over ongesteld worden, of toch andere hormonen?
Nou, ik ben dus alweer ruim 11 wkn zwanger.
Echt schrikken, we hadden t niet verwacht, maar we zijn natuurlijk heel dankbaar.
Volgende week hebben we een nekplooimeting en de week erop de uitslag. Ik vind het heel eng!
@Mies, das nogal een verhaal zeg. Heel veel sterkte met de verwerking. En geef het de tijd, want het gaat echt niet zomaar weg, als het al ooit weggaat.
En ik denk dat je 3mndn moet wachten om je lichaam te laten herstellen. Maar ook geestelijk is het goed iets te herstellen.
Ik heb de meest vervelende gedachten gehad en die proberen te onderdrukken, omdat ik ze niet handelen kon.
Vorige week was het 3 mdn geleden dat ik Sanne verloor en ik was alweer 10w zwanger. Dat was ook niet te rijmen voor mezelf. Ontzettend snel zwanger geworden dus.
Begrijp me niet verkeerd: ik had nóg sneller zwanger willen zijn, dus dat is prima, maar je gevoel staat zo op zn kop: blijdschap, verdriet, angst, alles door elkaar en je raakt ervan in de war.
Wij kregen ook n vruchtwaterpunctie aangeboden, maar omdat er afgezien van Sanne verder geen aanleiding toe is, hebben we die afgeslagen en laten we een combinatietest doen. Ik wil geen extra risico lopen, dit is al on 6e zwangerschap en we hebben maar 1 (levend) kind. Dus alle risico willen we uitbannen, totdat er wel reden is voor meer onderzoek. Dan steken we onze kop ook niet in t zand, maar laten we alsnog die punctie doen.
Vind het echt wel spannend!!
@Anne, ik herken je van elders.
Hier heb ik ook last gehad van mn borsten. Gewoon stuwing.
Ik weet niet of iedereen daar last van heeft, maar het was heel confronterend, vond ik.
Mijn verdriet wordt niet verzacht door een nieuwe zwangerschap, maar wel door de wetenschap wat ze mankeerde en dat ze hiermee niet had kunnen blijven leven. Ook de "wetenschap" (ik weet niet hoe zeker dit is, maar het volgende is me door mn gyn/geneticus verteld:) dat als ze wel was blijven leven, ik verschillende soorten zwangerschapsvergiftiging zou hebben opgelopen. Ze heeft dus min of meer mn leven gered.
Het is goed zo!
Maar ik heb haar niet meer gezien en dat was toch ook moeilijk. Geen echt lichamelijk afscheid kunnen nemen.
Kan daar echt verdrietig van zijn.
groetjes!
donderdag 27 maart 2008 om 08:47
Hoi,
Wij hebben inmiddels twee keer een zwangerschap af moeten breken (1x curretage en 1x opgewekte bevallling) na een negatieve vlokkentest uitslag. Ons oudste kindje is geboren met een stofwisselingsziekte en als gevolg daarvan overleden toen hij bijna twee was. Hierdoor wisten wij na zijn geboorte dat we drager waren van een afwijkend gen. We hebben een kans van 25% dat het mis is. Inmiddels hebben we een gezond kind en zijn we op dit moment al weer 10 dagen in afwachting van de uitkomst van een vlokkentest.
En dat wachten dat blijft gewoon vreselijk!
Wij hebben inmiddels twee keer een zwangerschap af moeten breken (1x curretage en 1x opgewekte bevallling) na een negatieve vlokkentest uitslag. Ons oudste kindje is geboren met een stofwisselingsziekte en als gevolg daarvan overleden toen hij bijna twee was. Hierdoor wisten wij na zijn geboorte dat we drager waren van een afwijkend gen. We hebben een kans van 25% dat het mis is. Inmiddels hebben we een gezond kind en zijn we op dit moment al weer 10 dagen in afwachting van de uitkomst van een vlokkentest.
En dat wachten dat blijft gewoon vreselijk!
donderdag 27 maart 2008 om 16:50
Vreselijk die spanning!
Hier ook weer feest.
Wij hebben zelf inmiddels 4 mk-en gehad, waarvan de laatste een meisje met triploidie was. Dat was december jl.
Ik ben direct daarna weer zwanger geworden (we zijn geen drager van chromosoomafwkijkingen, dus dat was prima) en kregen een vruchtwaterpunctie aangeboden.
Vanwege de risico's hebben we gevraagd om eerst een combinatietest te laten uitvoeren endaarvan heb ik net de uitslagen binnen gekregen.
We blijken een verhoogd HCG gehalte te hebben, dat wil zeggen dat we of een meerlingzwangerschap hebben, of een onwijs grote placenta (wat overigens een aanwijzing kan zijn op triploidie) of weer een kindje met triploidie.
De meerlingzwangerschap is zo ongeveer uitgesloten door de meerder echo's die we hebben gehad (ik ben nu 13w) en daar ook speciaal naar gekeken is tt van ruim 10w.
Vorige week de nekplooimeting gehad en daar is ook maar 1 kindje gezien. Dus de angst zit er flink in bij ons.
Maandag een extra echo.
Ik denk de maandag erop een punctie.
Hier ook weer feest.
Wij hebben zelf inmiddels 4 mk-en gehad, waarvan de laatste een meisje met triploidie was. Dat was december jl.
Ik ben direct daarna weer zwanger geworden (we zijn geen drager van chromosoomafwkijkingen, dus dat was prima) en kregen een vruchtwaterpunctie aangeboden.
Vanwege de risico's hebben we gevraagd om eerst een combinatietest te laten uitvoeren endaarvan heb ik net de uitslagen binnen gekregen.
We blijken een verhoogd HCG gehalte te hebben, dat wil zeggen dat we of een meerlingzwangerschap hebben, of een onwijs grote placenta (wat overigens een aanwijzing kan zijn op triploidie) of weer een kindje met triploidie.
De meerlingzwangerschap is zo ongeveer uitgesloten door de meerder echo's die we hebben gehad (ik ben nu 13w) en daar ook speciaal naar gekeken is tt van ruim 10w.
Vorige week de nekplooimeting gehad en daar is ook maar 1 kindje gezien. Dus de angst zit er flink in bij ons.
Maandag een extra echo.
Ik denk de maandag erop een punctie.
donderdag 27 maart 2008 om 20:57
He Minnima,
Wat vreselijk jh dat je nu weer zo in spanning zit!
Maar ik heb een positief verhaal voor je: bij ons eerste kind had ik ook een mega hoge HCG-waarde dus direct groot alarm. Verdenking was inderdaad meerling of Mola-zwnagerschap (met woekerende placenta). Na diverse echo's waarin niets rars te zien was bleek het gewoon een speling van de natuur: onze dochter is nu 2. Niet wanhopen dus! Dit kan maar zo niets te betekenen hebben!!
Nog even: bij Triploidie heb je geen verhoogde HCG-waardes, wel kans op een verlaagde Papp-a, dit klopte bij onze 2e dochter, zij had idd Triploïdie. Meis, nog even afwachten. Heel veel sterkte!
Wat vreselijk jh dat je nu weer zo in spanning zit!
Maar ik heb een positief verhaal voor je: bij ons eerste kind had ik ook een mega hoge HCG-waarde dus direct groot alarm. Verdenking was inderdaad meerling of Mola-zwnagerschap (met woekerende placenta). Na diverse echo's waarin niets rars te zien was bleek het gewoon een speling van de natuur: onze dochter is nu 2. Niet wanhopen dus! Dit kan maar zo niets te betekenen hebben!!
Nog even: bij Triploidie heb je geen verhoogde HCG-waardes, wel kans op een verlaagde Papp-a, dit klopte bij onze 2e dochter, zij had idd Triploïdie. Meis, nog even afwachten. Heel veel sterkte!
vrijdag 28 maart 2008 om 08:35
vrijdag 11 april 2008 om 21:33
Hallo allemaal!
Ik ben er weer...wat een verhalen allemaal en als ik mijn eigen verhaal terug lees begin ik spontaan weer te huilen! Bah wat was het een nare tijd...soms nu nog ok het slijt wel wat maar denk bijna nog elke dag aan onze Floor*
Ik zag dat berberella goed is bevallen! Nog van harte gefeliciteerd en geniet van het wondertje!
Ben de dag nog steeds aan het aftellen...zou volgende maand met zwangerschaps verlof gaan weet je dat soort dingen!
Maar Mies moet door...de wereld blijft niet stil staan alles gaat gewoon door...mensen vragen ook niet meer van god hoe gaat het met je! En dat is soms best wel moeilijk...als je nou een gebroken been hebt of zo ZIEN ze echt iets aan je en dan vragen ze nog wel...maar mijn pijn zit aan de binnen kant dus niemand ziet het!
Mies heeft nu weer voor de 2e keer de menstruatie gehad, en we proberen weer zwanger te worden, maar vindt het ook dood eng!
Ik wens hier iedereen veel liefde toe en gezondheid! En toch fijn dat deze site bestaat....
Groetjes Mies
Ik ben er weer...wat een verhalen allemaal en als ik mijn eigen verhaal terug lees begin ik spontaan weer te huilen! Bah wat was het een nare tijd...soms nu nog ok het slijt wel wat maar denk bijna nog elke dag aan onze Floor*
Ik zag dat berberella goed is bevallen! Nog van harte gefeliciteerd en geniet van het wondertje!
Ben de dag nog steeds aan het aftellen...zou volgende maand met zwangerschaps verlof gaan weet je dat soort dingen!
Maar Mies moet door...de wereld blijft niet stil staan alles gaat gewoon door...mensen vragen ook niet meer van god hoe gaat het met je! En dat is soms best wel moeilijk...als je nou een gebroken been hebt of zo ZIEN ze echt iets aan je en dan vragen ze nog wel...maar mijn pijn zit aan de binnen kant dus niemand ziet het!
Mies heeft nu weer voor de 2e keer de menstruatie gehad, en we proberen weer zwanger te worden, maar vindt het ook dood eng!
Ik wens hier iedereen veel liefde toe en gezondheid! En toch fijn dat deze site bestaat....
Groetjes Mies
zondag 18 mei 2008 om 22:18
ik dacht post weer eens iets hier.....hoe is t met iedereen?? Minima ja we kennen mekaar van kok-forum he de wereld is klein..... Mies hoe gaat t met jou??
Ik ben helaas nog niet zwanger, maargoed we wachten rustig af meer dan ons best kunnen we niet doen he....
verder gaat t goed met me, heb wel t idee dat ik weer een beetje mezelf ben....nooit de oude dat kan ook niet maar voel me wel goed. Gek maar misschien ook wel goed.
dikke knuffel voor jullie allemaal! liefs Anne
Ik ben helaas nog niet zwanger, maargoed we wachten rustig af meer dan ons best kunnen we niet doen he....
verder gaat t goed met me, heb wel t idee dat ik weer een beetje mezelf ben....nooit de oude dat kan ook niet maar voel me wel goed. Gek maar misschien ook wel goed.
dikke knuffel voor jullie allemaal! liefs Anne
dinsdag 27 mei 2008 om 19:54
Hallo allemaal,
Ik ben door google op dit forum gekomen, omdat ik juist iets zocht over dit onderwerp omdat ik even mijn hart wil luchten.
Ik ben nu samen met mijn man aan het wachten op de uitslag van de vlokkentest.
Ik ben draagster van de ziekte van Duchenne, dat betekent dat jongetjes 50% kans hebben op de ziekte. Meisjes kunnen dit niet krijgen.
In ons geval is het nu weer een jongetje, bleek uit de bloedtest met 8 weken zwangerschap. Ik heb met 10 weken zwangerschap al de vlokkentest gehad (vorige week maandag).
De uitslag duurt 2 weken en ik ben echt gek aan het worden van de spanning.
Het is extra moeilijk, omdat we 2 jaar geleden de zwangerschap af hebben moeten laten breken met 15,5 week zwangerschap nadat uit de vlokkentest bleek dat ons jongetje Duchennen had.
Ik vond de inleiding erg pijnlijk en we hebben een verdrietige periode gehad waarin het moeilijk was er weer bovenop te komen.
Het verdriet slijt, maar gaat nooit weg.
Ik heb jullie verhalen ook gelezen en ik word er altijd weer verdrietig van om te lezen dat vrouwen dit mee moeten maken.
Zo oneerlijk...
Maar ik wist ook dat ik de juiste beslissing heb genomen toen.
Ik hoop nu voor ons en het kindje in mijn buik dat het een goede uitslag is. Pfff, ik blijf hopen.
Liefs, Cynthia
Ik ben door google op dit forum gekomen, omdat ik juist iets zocht over dit onderwerp omdat ik even mijn hart wil luchten.
Ik ben nu samen met mijn man aan het wachten op de uitslag van de vlokkentest.
Ik ben draagster van de ziekte van Duchenne, dat betekent dat jongetjes 50% kans hebben op de ziekte. Meisjes kunnen dit niet krijgen.
In ons geval is het nu weer een jongetje, bleek uit de bloedtest met 8 weken zwangerschap. Ik heb met 10 weken zwangerschap al de vlokkentest gehad (vorige week maandag).
De uitslag duurt 2 weken en ik ben echt gek aan het worden van de spanning.
Het is extra moeilijk, omdat we 2 jaar geleden de zwangerschap af hebben moeten laten breken met 15,5 week zwangerschap nadat uit de vlokkentest bleek dat ons jongetje Duchennen had.
Ik vond de inleiding erg pijnlijk en we hebben een verdrietige periode gehad waarin het moeilijk was er weer bovenop te komen.
Het verdriet slijt, maar gaat nooit weg.
Ik heb jullie verhalen ook gelezen en ik word er altijd weer verdrietig van om te lezen dat vrouwen dit mee moeten maken.
Zo oneerlijk...
Maar ik wist ook dat ik de juiste beslissing heb genomen toen.
Ik hoop nu voor ons en het kindje in mijn buik dat het een goede uitslag is. Pfff, ik blijf hopen.
Liefs, Cynthia
donderdag 29 mei 2008 om 15:05
Jeetje meiden wat een verhalen!
Ik moet zeggen dat het me erg raakt.
Ik heb hier geen enkele ervaring mee maar ben wel moeder van een meervoudig gehandicapt kind
Was zwanger en kreeg een zoontje die meervoudig gehandicapt bleek te zijn Er zijn tijden geweest dat ik dacht dat ik als ik toen had geweten wat ik nu weet dat ik dan de zwangerschap had willen laten afbreken. Maar, we wisten het niet en hadden in die zin geen keus. In een later stadium is dat gevoel weggegaan. Mijn leven heeft door zijn komst een totaal andere wending gekregen en ook dat is achteraf heel waardevol.
Onze zoon is trouwens iemand die goed in zijn vel zit en na een heleboel gedokter is hij ondanks zijn handicapt wel gezond. Als hij pijn zou lijden of altijd nare medische behandelingen zou moeten ondergaan was het nog weer een ander verhaal.
Hij wordt in september 10 jaar en ik kan me geen leven meer zonder hem voorstellen. Hij is gelukkig en dan ben ik het ook.
Ik leef met jullie allemaal mee en wens jullie allemaal veel wijsheid en sterkte.
Ik moet zeggen dat het me erg raakt.
Ik heb hier geen enkele ervaring mee maar ben wel moeder van een meervoudig gehandicapt kind
Was zwanger en kreeg een zoontje die meervoudig gehandicapt bleek te zijn Er zijn tijden geweest dat ik dacht dat ik als ik toen had geweten wat ik nu weet dat ik dan de zwangerschap had willen laten afbreken. Maar, we wisten het niet en hadden in die zin geen keus. In een later stadium is dat gevoel weggegaan. Mijn leven heeft door zijn komst een totaal andere wending gekregen en ook dat is achteraf heel waardevol.
Onze zoon is trouwens iemand die goed in zijn vel zit en na een heleboel gedokter is hij ondanks zijn handicapt wel gezond. Als hij pijn zou lijden of altijd nare medische behandelingen zou moeten ondergaan was het nog weer een ander verhaal.
Hij wordt in september 10 jaar en ik kan me geen leven meer zonder hem voorstellen. Hij is gelukkig en dan ben ik het ook.
Ik leef met jullie allemaal mee en wens jullie allemaal veel wijsheid en sterkte.
donderdag 29 mei 2008 om 15:14
Heftige verhalen allemaal. Ik wens jullie veel sterkte. Waar ik wel moeite mee heb, is dat er steeds gezegd wordt: we hebben de zwangerschap moeten laten afbreken. Dan denk ik: o ja, van wie moest dat dan? Ik begrijp dat het allemaal heel moeilijk is, maar het is nog altijd een keus die je zelf maakt en een keus die ik nooit zou willen en kunnen maken. Daarom zou ik ook nooit al die testen willen laten doen. Maar ik begrijp dat veel mensen daar anders over denken.
donderdag 29 mei 2008 om 18:46
Hallo,
Ik snap dat sommige mensen deze keuzes niet willen of kunnen maken. Maar als je in zo'n situatie zit, dan kan niemand van buitenaf begrijpen hoe dat moet voelen.
Ik heb inderdaad ook beschreven dat we de zwangerschap hebben moeten laten afbreken, en ja dat was onze keuze. Maar dat was wel zo moeilijk....in mijn hart wilde ik het natuurlijk niet, maar ik weet de lijdensweg van de ziekte en dat wilden wij ons kindje niet aandoen.
Liefs, Cynthia
Ik snap dat sommige mensen deze keuzes niet willen of kunnen maken. Maar als je in zo'n situatie zit, dan kan niemand van buitenaf begrijpen hoe dat moet voelen.
Ik heb inderdaad ook beschreven dat we de zwangerschap hebben moeten laten afbreken, en ja dat was onze keuze. Maar dat was wel zo moeilijk....in mijn hart wilde ik het natuurlijk niet, maar ik weet de lijdensweg van de ziekte en dat wilden wij ons kindje niet aandoen.
Liefs, Cynthia
donderdag 29 mei 2008 om 22:41
quote:Roelfien schreef op 29 mei 2008 @ 15:14:
Waar ik wel moeite mee heb, is dat er steeds gezegd wordt: we hebben de zwangerschap moeten laten afbreken. Dan denk ik: o ja, van wie moest dat dan? Ik begrijp dat het allemaal heel moeilijk is, maar het is nog altijd een keus die je zelf maakt en een keus die ik nooit zou willen en kunnen maken. Daarom zou ik ook nooit al die testen willen laten doen. Maar ik begrijp dat veel mensen daar anders over denken.Roelfien, wat is precies de toegevoegde waarde van je post? Wat heb ik aan de wetenschap dat jij vindt dat ik iets misschien niet goed formuleer en dat jij die keuze niet zou kunnen/willen maken?
Waar ik wel moeite mee heb, is dat er steeds gezegd wordt: we hebben de zwangerschap moeten laten afbreken. Dan denk ik: o ja, van wie moest dat dan? Ik begrijp dat het allemaal heel moeilijk is, maar het is nog altijd een keus die je zelf maakt en een keus die ik nooit zou willen en kunnen maken. Daarom zou ik ook nooit al die testen willen laten doen. Maar ik begrijp dat veel mensen daar anders over denken.Roelfien, wat is precies de toegevoegde waarde van je post? Wat heb ik aan de wetenschap dat jij vindt dat ik iets misschien niet goed formuleer en dat jij die keuze niet zou kunnen/willen maken?
dinsdag 3 juni 2008 om 10:16
quote:Roelfien schreef op 29 mei 2008 @ 15:14:
Heftige verhalen allemaal. Ik wens jullie veel sterkte. Waar ik wel moeite mee heb, is dat er steeds gezegd wordt: we hebben de zwangerschap moeten laten afbreken. Dan denk ik: o ja, van wie moest dat dan? Ik begrijp dat het allemaal heel moeilijk is, maar het is nog altijd een keus die je zelf maakt en een keus die ik nooit zou willen en kunnen maken. Daarom zou ik ook nooit al die testen willen laten doen. Maar ik begrijp dat veel mensen daar anders over denken.Ik lees regelmatig mee op dit topic, aangezien ik ook mijn zwangerschap heb laten afbreken na 12 weken. Ik moet zeggen dat ik bovenstaand stukje met verbazing heb zitten lezen. Natuurlijk zegt niemand dat je een zwangerschap MOET laten afbreken en niemand vindt dit een makkelijke keuze. Maar in mijn geval was duidelijk dat ons kindje niet verenigbaar was met het leven, en dan heb je inderdaad de keuze om het uit te dragen of af te breken. Wij hebben voor afbreken gekozen omdat we het niet nog moeilijker wilden maken voor onszelf, namelijk nog 6 maanden doordragen en uiteindelijk alsnog een overleden kindje krijgen. Ik hoop dat de schrijfster van deze post nooit in een dergelijke situatie terecht komt, en zich realiseert dat wij hier zelf ook nooit voor gekozen hebben om zoiets verschrikkelijks mee te maken. Het overkomt ons, en dan heb je niet veel keus. Je moet ook denken aan jezelf en je toekomst. Maar ik heb zelf gemerkt dat je, zodra je zelf voor zo'n keuze of feit komt te staan, je hier heel anders over gaat nadenken.
Heftige verhalen allemaal. Ik wens jullie veel sterkte. Waar ik wel moeite mee heb, is dat er steeds gezegd wordt: we hebben de zwangerschap moeten laten afbreken. Dan denk ik: o ja, van wie moest dat dan? Ik begrijp dat het allemaal heel moeilijk is, maar het is nog altijd een keus die je zelf maakt en een keus die ik nooit zou willen en kunnen maken. Daarom zou ik ook nooit al die testen willen laten doen. Maar ik begrijp dat veel mensen daar anders over denken.Ik lees regelmatig mee op dit topic, aangezien ik ook mijn zwangerschap heb laten afbreken na 12 weken. Ik moet zeggen dat ik bovenstaand stukje met verbazing heb zitten lezen. Natuurlijk zegt niemand dat je een zwangerschap MOET laten afbreken en niemand vindt dit een makkelijke keuze. Maar in mijn geval was duidelijk dat ons kindje niet verenigbaar was met het leven, en dan heb je inderdaad de keuze om het uit te dragen of af te breken. Wij hebben voor afbreken gekozen omdat we het niet nog moeilijker wilden maken voor onszelf, namelijk nog 6 maanden doordragen en uiteindelijk alsnog een overleden kindje krijgen. Ik hoop dat de schrijfster van deze post nooit in een dergelijke situatie terecht komt, en zich realiseert dat wij hier zelf ook nooit voor gekozen hebben om zoiets verschrikkelijks mee te maken. Het overkomt ons, en dan heb je niet veel keus. Je moet ook denken aan jezelf en je toekomst. Maar ik heb zelf gemerkt dat je, zodra je zelf voor zo'n keuze of feit komt te staan, je hier heel anders over gaat nadenken.
dinsdag 10 juni 2008 om 10:11
He Sunrise,
Joh, Roelfien heeft duidelijk geen enkel idee waar ze het over heeft. Ik word weer nijdig als ik die post lees.... Maar ik ga in de `zen` modus en laat het maar los want als ik me al druk moet gaan maken om meningen van mensen die dus gewoon echt niet kunnen weten waar je doorheen moet.
adem in, adem uit....
Sterkte voor jou Sunrise!
Joh, Roelfien heeft duidelijk geen enkel idee waar ze het over heeft. Ik word weer nijdig als ik die post lees.... Maar ik ga in de `zen` modus en laat het maar los want als ik me al druk moet gaan maken om meningen van mensen die dus gewoon echt niet kunnen weten waar je doorheen moet.
adem in, adem uit....
Sterkte voor jou Sunrise!
dinsdag 10 juni 2008 om 17:25
denk dat veel mensen afbreken verwarren met abortus.....(omdat ze naief zijn en zoiets nog nooit van dicht bij hebben meegemaakt) een zwangerschap afbreken doe je met heel veel liefde en heel veel pijn....liefde voor je ongeboren kind die je een menswaardig bestaan wilt gunnen... ik heb heeeel veel respect voor deze ouders,..... en ik hoop dat naieve mensen dit topic met rust laten...
HUG.....
HUG.....
dinsdag 10 juni 2008 om 18:37
dinsdag 10 juni 2008 om 18:43
quote:Roelfien schreef op 29 mei 2008 @ 15:14:
Heftige verhalen allemaal. Ik wens jullie veel sterkte. Waar ik wel moeite mee heb, is dat er steeds gezegd wordt: we hebben de zwangerschap moeten laten afbreken. Dan denk ik: o ja, van wie moest dat dan? Ik begrijp dat het allemaal heel moeilijk is, maar het is nog altijd een keus die je zelf maakt en een keus die ik nooit zou willen en kunnen maken. Daarom zou ik ook nooit al die testen willen laten doen. Maar ik begrijp dat veel mensen daar anders over denken.Roelfien, in mijn referentiekader laten mensen zich ook niet testen tijdens de zwangerschap, met als mogelijk gevolg de keuze of ze de zwangerschap voortzetten. Ik ben zelf ook zeer pro-life en de mensen die ik ken, ook. Toch heeft een vrouw bij ons in de kerk haar zwangerschap af laten breken toen bij een echo bleek dat haar kindje een veel te kleine/open schedel had. Iedereen leefde alleen maar intens met hen mee volgens mij. Dingen zijn niet zwart of wit..
Heftige verhalen allemaal. Ik wens jullie veel sterkte. Waar ik wel moeite mee heb, is dat er steeds gezegd wordt: we hebben de zwangerschap moeten laten afbreken. Dan denk ik: o ja, van wie moest dat dan? Ik begrijp dat het allemaal heel moeilijk is, maar het is nog altijd een keus die je zelf maakt en een keus die ik nooit zou willen en kunnen maken. Daarom zou ik ook nooit al die testen willen laten doen. Maar ik begrijp dat veel mensen daar anders over denken.Roelfien, in mijn referentiekader laten mensen zich ook niet testen tijdens de zwangerschap, met als mogelijk gevolg de keuze of ze de zwangerschap voortzetten. Ik ben zelf ook zeer pro-life en de mensen die ik ken, ook. Toch heeft een vrouw bij ons in de kerk haar zwangerschap af laten breken toen bij een echo bleek dat haar kindje een veel te kleine/open schedel had. Iedereen leefde alleen maar intens met hen mee volgens mij. Dingen zijn niet zwart of wit..
