Overig
alle pijlers
Euthanasie ????
donderdag 10 december 2009 om 20:16
wat doe je om weer leven in je man te brengen....
laatst zaten we na het eten aan tafel,
nog zo over een en ander na te praten
tot het gesprek op euthanasie kwam.
Bij dit delicate onderwerp,
over de keuze tussen leven en dood,
zei hij me: 'Laat mij nooit leven als een plant,
waarbij ik afhankelijk ben van een machine en
gevoed word met een vloeistof uit een fles.
Als je mij in die toestand ziet, koppel dan die toestellen,
die mij in leven houden, maar af.'
Ik ben opgestaan,
heb de stekkers van de TV én
van de computer er uitgetrokken en
al zijn bier weggespoeld!
Nu vindt hij me EEN TRUT!!!
laatst zaten we na het eten aan tafel,
nog zo over een en ander na te praten
tot het gesprek op euthanasie kwam.
Bij dit delicate onderwerp,
over de keuze tussen leven en dood,
zei hij me: 'Laat mij nooit leven als een plant,
waarbij ik afhankelijk ben van een machine en
gevoed word met een vloeistof uit een fles.
Als je mij in die toestand ziet, koppel dan die toestellen,
die mij in leven houden, maar af.'
Ik ben opgestaan,
heb de stekkers van de TV én
van de computer er uitgetrokken en
al zijn bier weggespoeld!
Nu vindt hij me EEN TRUT!!!
Aliquando et insanire lucundum est
donderdag 10 december 2009 om 21:28
quote:wolletje schreef op 10 december 2009 @ 20:42:
[...]
tuurlijk mogen die grapjes gemaakt worden.
maar door de topictitel denk je op een serieus onderwerp te komen en niet op een grap.
en ja dat kan "hard" aankomen ff ja zoals in mijn en noanne's geval.Ja. Het leven is soms heel hard. Maar gelukkig hebben we humor om het dragelijk te houden.
[...]
tuurlijk mogen die grapjes gemaakt worden.
maar door de topictitel denk je op een serieus onderwerp te komen en niet op een grap.
en ja dat kan "hard" aankomen ff ja zoals in mijn en noanne's geval.Ja. Het leven is soms heel hard. Maar gelukkig hebben we humor om het dragelijk te houden.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 10 december 2009 om 21:30
quote:toytje schreef op 10 december 2009 @ 21:21:
Mijn zus en ik hebben ook tot op het laatst de humor erin gehouden, op een manier waarvan het goed is dat niemand ons kon horen
(maar het is nog maar zo kort geleden, voor mij nu)Ja meid Ik ken dat, de hardste grappen worden gemaakt wanneer de pijn en het verdriet op zijn hevigst zijn.
Mijn zus en ik hebben ook tot op het laatst de humor erin gehouden, op een manier waarvan het goed is dat niemand ons kon horen
(maar het is nog maar zo kort geleden, voor mij nu)Ja meid Ik ken dat, de hardste grappen worden gemaakt wanneer de pijn en het verdriet op zijn hevigst zijn.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 10 december 2009 om 21:30
donderdag 10 december 2009 om 21:35
quote:Zwieber schreef op 10 december 2009 @ 21:27:
[...]
Zou beter kunnen worden de doorslag moeten geven dan? Als ik weet dat ik misschien een kans heb over 3 jaar beter te zijn maar in de tussentijd een afschuwelijk lijden moet ondergaan, is me het beter worden het lijden wellicht niet waard. Ook kan hierin de kwaliteit van het leven na verbetering een rol spelen. En wiens stem is bepalend, die van de arts of van de patient?
Tjs, dat zijn dus goede vragen.
Eigenlijk vind ik dat iedereen zelf die afwegingen moet kunnen maken.
[...]
Zou beter kunnen worden de doorslag moeten geven dan? Als ik weet dat ik misschien een kans heb over 3 jaar beter te zijn maar in de tussentijd een afschuwelijk lijden moet ondergaan, is me het beter worden het lijden wellicht niet waard. Ook kan hierin de kwaliteit van het leven na verbetering een rol spelen. En wiens stem is bepalend, die van de arts of van de patient?
Tjs, dat zijn dus goede vragen.
Eigenlijk vind ik dat iedereen zelf die afwegingen moet kunnen maken.
donderdag 10 december 2009 om 21:36
quote:HoiPippiLangkous schreef op 10 december 2009 @ 21:32:
Toytje, het is nog maar heel kort he van je zus? Een week of 3, 4? Hoe gaat het met je nu?
Nog even dan....
Het is dat je het vraagt, acht weken alweer.
Time flies, ook als je geen fun hebt dus.
Het gaat wel, soms ook niet, doorbikkelen maar.
Toytje, het is nog maar heel kort he van je zus? Een week of 3, 4? Hoe gaat het met je nu?
Nog even dan....
Het is dat je het vraagt, acht weken alweer.
Time flies, ook als je geen fun hebt dus.
Het gaat wel, soms ook niet, doorbikkelen maar.
donderdag 10 december 2009 om 21:37
quote:HoiPippiLangkous schreef op 10 december 2009 @ 21:32:
Soleil, vaak zie je dat mensen die heel erg ziek zijn vlak voor hun dood nog een opleving hebben.
Misschien, gelukkig heb ik daar geen ervaring mee (ik heb alleen de dood van héle oude grootouders meegemaakt, dat is toch anders lijkt me). Maar deze opleving duurt nu al een paar dagen, dat heeft me toch aan het denken gezet.
Zoals ik al zei, ik vind het een moeilijk kwestie. En eigenlijk zou iedereen voor zichzelf moeten kunnen bepalen waar de grens ligt. Maar zo werkt het nou eenmaal niet in de maatschappij, toch.
Soleil, vaak zie je dat mensen die heel erg ziek zijn vlak voor hun dood nog een opleving hebben.
Misschien, gelukkig heb ik daar geen ervaring mee (ik heb alleen de dood van héle oude grootouders meegemaakt, dat is toch anders lijkt me). Maar deze opleving duurt nu al een paar dagen, dat heeft me toch aan het denken gezet.
Zoals ik al zei, ik vind het een moeilijk kwestie. En eigenlijk zou iedereen voor zichzelf moeten kunnen bepalen waar de grens ligt. Maar zo werkt het nou eenmaal niet in de maatschappij, toch.
donderdag 10 december 2009 om 21:40
quote:_Soleil_ schreef op 10 december 2009 @ 21:37:
[...]
Misschien, gelukkig heb ik daar geen ervaring mee (ik heb alleen de dood van héle oude grootouders meegemaakt, dat is toch anders lijkt me). Maar deze opleving duurt nu al een paar dagen, dat heeft me toch aan het denken gezet.
Ja, dat heet een opleving, dat kan zo een week of langer duren. Mijn ervaring is dat mensen heel ziek zijn, dan die opleving en dan opeens, zomaar, dood. Of na die opleving eerst nog zieker en ellendiger en dan pas dood.
Zoals ik al zei, ik vind het een moeilijk kwestie. En eigenlijk zou iedereen voor zichzelf moeten kunnen bepalen waar de grens ligt. Maar zo werkt het nou eenmaal niet in de maatschappij, toch.Nee, jammer genoeg niet. Het zou een groot goed zijn als we die Drionpil kregen.
[...]
Misschien, gelukkig heb ik daar geen ervaring mee (ik heb alleen de dood van héle oude grootouders meegemaakt, dat is toch anders lijkt me). Maar deze opleving duurt nu al een paar dagen, dat heeft me toch aan het denken gezet.
Ja, dat heet een opleving, dat kan zo een week of langer duren. Mijn ervaring is dat mensen heel ziek zijn, dan die opleving en dan opeens, zomaar, dood. Of na die opleving eerst nog zieker en ellendiger en dan pas dood.
Zoals ik al zei, ik vind het een moeilijk kwestie. En eigenlijk zou iedereen voor zichzelf moeten kunnen bepalen waar de grens ligt. Maar zo werkt het nou eenmaal niet in de maatschappij, toch.Nee, jammer genoeg niet. Het zou een groot goed zijn als we die Drionpil kregen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 10 december 2009 om 21:41
donderdag 10 december 2009 om 22:13
Op de vraag of men de keuze mag hebben om zelf over het beeindigen van het leven te mogen regeren; JA.
Ik heb zowel euthenasie bij een ouder iemand als bij een pasgeborene meegemaakt, bij beide moeilijk maar wel verenigbaar.
De oudste wilde niet als een kasplantje door moeten en onnodig moeten lijden(zou veel pijn en ellende op de weg komen).
De pasgeborene had zonder hulp van medicatie( een hoop pijn)operaties(waarvan niet duidelijk of deze overleefd zouden worden, en of verbetering zouden geven), zuurstof ed geen leven, praktisch hersendood.
Ik vindt dat een ieder inderdaad over die keuze moet beschikken, het zou eigenlijk net als bij het donorschap op een X manier vastgelegd moeten kunnen worden.
Het is moeilijk om ergens de lijn wel/niet te moeten trekken, maar is het niet veel erger voor de persoon die het betrekt en de omgeving om iemand op zo'n manier te moeten zien aftakelen?
Ik wens niemand de dood in integendeel, maar ken ook iemand die inderdaad ver, heel ver dement was, als die persoon van te voren zelf had geweten hoe het leven er na 1jr uit had gezien weet ik 100% zeker dat, levensbeeindiging aan de orde was geweest.
Aan de andere kant wens ik ook iedereen wel weer de dood toe waar kwaliteit van leven nihil/niks is.
Ook voor diegene die het een geestelijke ziekte betreft(depressie ed.) al is dit zoals eerder gezegd inderdaad moeilijk te bepalen, al denk ik dat familie/vrienden een therapeut die al jarenlang de betreffende persoon behandeld en de persoon in kwestie zelf wel een oordeel hierover kunnen maken gezamelijk.
Het lijkt mij zowel voor de persoon in kwestie als de familie erg moeilijk als iemand zelf een einde aan het leven maakt dmv snijden/trein/eletrocutie/pillen etc. zeker omdat het vaak nog wel eens niet met de dood wil aflopen en loopt het inderdaad met de dood af dan is deze vaak zeer gruwelijk/angstig/pijnlijk ook voor de "vinder".
Wat betrefd een andere situatie, waar wel euthenasie voor was aangevraagd, en goedgekeurd(uiteindelijk niet nodig omdat het lichaam er zelf mee stoptte) was diegene zo bang dat de euthenasie uiteindelijk toch niet ingewilligd zou worden/te laat zou zijn noem het maar op dat deze persoon allerlei medicijnen had opgespaard op een plek die niemand wist.
Na het overlijden en het opruimen van de woning vonden wij verstopt in gereedschapskist/schoenen werkelijk overal medicijnen, met briefjes daarbij hoeveel van wat er genomen moest worden om de dood te bereiken.
Dit vond ik zo erg, ook omdat ik wist van de angst dat de euthenasie niet zou doorgaan/werken/te laat zou zijn om het te kunnen vragen en wij niet zouden ingrijpen, ja echt daar was deze persoon zo bang voor.
Ik moet wel heel eerlijk nageven dat als een van mijn kinderen met die wens bij mij zou komen omdat het door een ziekte /depressie het allemaal niet meer ziet zitten, ik het wel heel moeilijk zou vinden, maar net zoals ik de keus heb gemaakt om hun het leven te schenken, vind ik ook dat ik die keus dan MOET maken om het te kunnen beeindigen. Zij hebben net zoals wij allemaal niet gekozen voor het leven, het is ons gegeven en moeten het er "maar" mee doen, wie ben ik dan als ouder om niet in deze keuze mee te gaan.
Het is niet dat ik zeg(zoals bij een schoolrapport) kom maar ik teken wel! Ik zal de laatste zijn die hun wens niet zou accepteren, maar ook de eerste die het zou proberen te voorkomen.
Pfffff moeilijke discussie, maar wel een waar een hoop voor te zeggen is.
LLB
Ik heb zowel euthenasie bij een ouder iemand als bij een pasgeborene meegemaakt, bij beide moeilijk maar wel verenigbaar.
De oudste wilde niet als een kasplantje door moeten en onnodig moeten lijden(zou veel pijn en ellende op de weg komen).
De pasgeborene had zonder hulp van medicatie( een hoop pijn)operaties(waarvan niet duidelijk of deze overleefd zouden worden, en of verbetering zouden geven), zuurstof ed geen leven, praktisch hersendood.
Ik vindt dat een ieder inderdaad over die keuze moet beschikken, het zou eigenlijk net als bij het donorschap op een X manier vastgelegd moeten kunnen worden.
Het is moeilijk om ergens de lijn wel/niet te moeten trekken, maar is het niet veel erger voor de persoon die het betrekt en de omgeving om iemand op zo'n manier te moeten zien aftakelen?
Ik wens niemand de dood in integendeel, maar ken ook iemand die inderdaad ver, heel ver dement was, als die persoon van te voren zelf had geweten hoe het leven er na 1jr uit had gezien weet ik 100% zeker dat, levensbeeindiging aan de orde was geweest.
Aan de andere kant wens ik ook iedereen wel weer de dood toe waar kwaliteit van leven nihil/niks is.
Ook voor diegene die het een geestelijke ziekte betreft(depressie ed.) al is dit zoals eerder gezegd inderdaad moeilijk te bepalen, al denk ik dat familie/vrienden een therapeut die al jarenlang de betreffende persoon behandeld en de persoon in kwestie zelf wel een oordeel hierover kunnen maken gezamelijk.
Het lijkt mij zowel voor de persoon in kwestie als de familie erg moeilijk als iemand zelf een einde aan het leven maakt dmv snijden/trein/eletrocutie/pillen etc. zeker omdat het vaak nog wel eens niet met de dood wil aflopen en loopt het inderdaad met de dood af dan is deze vaak zeer gruwelijk/angstig/pijnlijk ook voor de "vinder".
Wat betrefd een andere situatie, waar wel euthenasie voor was aangevraagd, en goedgekeurd(uiteindelijk niet nodig omdat het lichaam er zelf mee stoptte) was diegene zo bang dat de euthenasie uiteindelijk toch niet ingewilligd zou worden/te laat zou zijn noem het maar op dat deze persoon allerlei medicijnen had opgespaard op een plek die niemand wist.
Na het overlijden en het opruimen van de woning vonden wij verstopt in gereedschapskist/schoenen werkelijk overal medicijnen, met briefjes daarbij hoeveel van wat er genomen moest worden om de dood te bereiken.
Dit vond ik zo erg, ook omdat ik wist van de angst dat de euthenasie niet zou doorgaan/werken/te laat zou zijn om het te kunnen vragen en wij niet zouden ingrijpen, ja echt daar was deze persoon zo bang voor.
Ik moet wel heel eerlijk nageven dat als een van mijn kinderen met die wens bij mij zou komen omdat het door een ziekte /depressie het allemaal niet meer ziet zitten, ik het wel heel moeilijk zou vinden, maar net zoals ik de keus heb gemaakt om hun het leven te schenken, vind ik ook dat ik die keus dan MOET maken om het te kunnen beeindigen. Zij hebben net zoals wij allemaal niet gekozen voor het leven, het is ons gegeven en moeten het er "maar" mee doen, wie ben ik dan als ouder om niet in deze keuze mee te gaan.
Het is niet dat ik zeg(zoals bij een schoolrapport) kom maar ik teken wel! Ik zal de laatste zijn die hun wens niet zou accepteren, maar ook de eerste die het zou proberen te voorkomen.
Pfffff moeilijke discussie, maar wel een waar een hoop voor te zeggen is.
LLB
vrijdag 11 december 2009 om 00:07
Mijn vader doodziek. Hij zal sterven. Hij zal hoogst waarschijnlijk zelf zijn sterfdag gaan kiezen. Dat is allemaal goed geregeld. Ik vind dat een fijn idee. Hij gaat dood dat staat vast. Hij zal waarschijnlijk veel pijn krijgen en compleet afhankelijk worden van zorg. Ook dat is een feit. Waarom die man nog laten lijden als het leven niets meer te bieden heeft? Ik sta 100 procent achter het idee dat hij zelf de spreekwoordelijke stekker eruit mag trekken op het moment dat hij er klaar mee is.
