Hoe was 2018 voor jou?

2017 was een jaar waarin ik voor de tweede keer moeder werd, ik een postnatale depressie kreeg, niet meer wilde leven en mijn relatie op knappen stond. Ook verloor ik mijn baan.

In 2018 heb ik een nieuwe baan gevonden waar het goed gaat, heb ik mijn partner weer gevonden en geniet ik van mijn kinderen en het leven.

Ik hoop dat volgens jaar niet veel verandering brengt. Het heerlijkst in het leven vind ik eigenlijk een stabiel leven.

Ik heb 3 heftige jaren achter de rug. In 2016 werd ik depressief en heb ik mijn lange relatie verbroken. Een paar dagen daarna kreeg mijn moeder de diagnose kanker. 2017 was letterlijk overleven. Nieuwe woonruimte zoeken, zorgen voor mijn moeder, dealen met het verraad, bedrog en de leugens van mijn ex. In 2018 ging het mis, ik heb me ziekgemeld en hulp gezocht. Niet lang daarna is mijn moeder overleden. Tot zover alle ellende.

Als ik terugkijk, waren dit de meest heftige, maar ook de meest mooie, waardevolle jaren. Ik heb zo ontzettend veel geleerd, zoveel mooie momenten gehad, ik ben mijn jeugd- en relatietrauma’s aan het verwerken, ik werk weer volledig, vriendschappen zijn verdiept, heb alle toxic mensen uit mijn leven gekickt en veel nieuwe, mooie mensen leren kennen. Ik heb mezelf weer terug, zo voelt het. En, heel veel zin in 2019!

-

lux- schreef: ↑

26-12-2018 12:11

Thanks WP! Ik heb ook een tijdje gedacht het bij een te houden maar toch weer gaan rammelen maar jullie wilden het altijd al bij een houden, toch?

Denk dat of je nou na 1-2-10 kinderen stopt altijd afscheid nemen blijft. Net zoals dat je kind onverbiddelijk groter groeit en dat je dan enorm trots en blij bent maar ook wel eens met weemoed kunt denken (ja, zelfs ik inmiddels haha) aan die dagen dat je hummel nog hele dagen op je buik lag, etc.

Klopt helemaal!
Hier komt geen derde meer en het feit dat mijn kleine meisje van bijna 3 de laatste is, is echt even slikken soms.

2018 was een heel moeilijk zwaar rot jaar voor mij.
Heb hartoperaties ondergaan. Zwaar en langzaam herstel gehad.
Mijn hand gebroken gehad wat niet wilde groeien dus 4 maand gips gehad.
2 ex zwagers op te vroege leeftijd moeten cremeren.
Nog een ziekenhuisopname waaronder ic opname. Heb echt moeten vechten voor mijn leven.
Relatie van 4,5 jaar over zien gaan.
En nu ziek op bed tijdens de kerstdagen.

Van mij mag 2018 snel voorbij zijn.
Op naar 2019 wat mijn jaar gaat worden

Voor mij/ons was het een zwaar maar liefdevol jaar.

In 2017 bleek ik na 5 jaar toch plotseling zwanger te zijn. Maar de zwangerschap bleek niet te combineren te zijn met mijn baan dus ik heb een nieuwe baan moeten zoeken. Wat achter afgebleken de beste keus ooit te zijn geweest nog nooit zoon betrokken baas mee gemaakt.

Met 22 weken zwangerschap opgenomen in het ziekenhuis met een bloeddruk die ze niet onder controle kregen en een terug val gekregen in mijn eetstoornis. Gelukkig heeft mijn vriend snel aan de bel getrokken en zijn we samen opzoek gegaan na hulp en die hebben we gekregen. Dochter lief is geboren met 41 weken wat een lief en te vrede meisje is het toch .

Zelf op het randje van de dood gezweefd na de bevalling omdat ik door de ruggenprik een infectie heb opgelopen die ze niet konden plaatsen waardoor ik de 1ste 3 weken van mijn dochter gemist heb.

En ik ben nu bezig met alles te verwerken met hulp en ik kan echt zeggen dat het in mijn hoofd een stuk rustig is nu. Op emotioneel vlak en op eetstoornis vlak. ( ik besef nu heel goed als ik wil dat mijn dochter een gezonde relatie met eten heeft dat ik dat zelf moet laten zien.)

En mijn nieuwe baas die mij alle ruimte heeft gegeven om te herstellen op lichamelijk en geestelijk vlak. Waardoor ik nu op dit moment nog maar 2 daagjes werk in plaats van 4 dagen. En ik dit in het nieuwe jaar heel langzaam ga uitbouwen na 3 dagen en vanuit daar gaan kijken of de 4 thuiswerkdag er bij gaat komen of dat we dit niet gaan doen. Aangezien het bedrijf zo hard groeit dat er nog een collega bij moet komen en die vacature in maart opengaat staan. Mag ik van mijn baas aangeven of ik 3 of 4 dagen wil werken en na hoeveel uur dat hij opzoek gaat.

En natuurlijk mijn lieve vriend die mij in het afgelopen jaar in alles gesteund heeft. Waardoor ik zoveel van hem hou die gelukkig ook heeft beseft dat hij dit alles een plekje moet geven en is gaan praten.

Maar samen zijn we een rots in de branding en vooral trotse ouders

En nu gaan we op na een super 2019.

Wat een gebeurtenissen, Browniechocolate! Alle goeds voor 2019!

redbulletje schreef: ↑

26-12-2018 12:37

Als enig kind lijkt mij een sibling moeten hebben veel zieliger

Als je dan toch perse op de wereld gezet moet worden dan liever met z'n tweeën omdat je dan die zorg aan je ouders die uiteindelijk van je verwacht wordt kunt delen. En herinneringen.

Buffie schreef: ↑

27-12-2018 16:18

Als je dan toch perse op de wereld gezet moet worden dan liever met z'n tweeën omdat je dan die zorg aan je ouders die uiteindelijk van je verwacht wordt kunt delen. En herinneringen.

Ik ben blij dat ik niet met 'n sibling (en wellicht een partner/kids!) heb moeten dealen tijdens het ziekte/sterfproces van mijn vader! Dat had ik echt helemaal niet getrokken. Mijn herinneringen hangen niet vast aan anderen. Mijn herinneringen zijn waarschijnlijk zelfs veel intenser omdat ik niet gestoord werd van het moeten dealen met teveel mensen.

lux- schreef: ↑

25-12-2018 21:47

Nou nog niet direct hoor, zo tegen het najaar pas. Maar het staat wel weer in de planning ja en daar kijk ik ook écht naar uit. Oké die babytijd bezorgt me nog wel wat hartkloppingen, maar het valt vast mee en anders hebben we het al eens overleefd maar nog zo’n geweldige dreumes yes please!

Jij gecondoleerd met je oma
En nog zo’n jaar toegewenst!

Lux wat leuk om te lezen!!!
En bij ons is de tweede zo anders, zo makkelijk! Hoeft natuurlijk niet altijd, maar houd moed