Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
maandag 23 oktober 2017 18:22
Dat vind ik ook niet vreemd inderdaad, dat hij dit kindje graag wil houden. En ook verder kan ik me wel vinden in wat je schrijft. Probleem is gewoon dat ik niet in de komende weken kan bepalen of het nu goed zal blijven zijn denk ik. Maar als het wel goed blijft gaan is het wel heel verdrietig dat ik dan deze zwangerschap heb afgebroken.pluisje26 schreef: ↑23-10-2017 17:50Ik wil zijn actie zeker niet goed praten, maar hou ook voor ogen dat jullie 9 jaar lang een goede en fijne relatie hebben gehad, Jullie een ontzettende moeilijke tijd hebben gehad door miskraam, overleden kindje en een ziekte. Hij is ingestort en dat heeft zich geuit in een psychose. (corrigeer me als ik het fout heb, misschien heb ik het ook wel fout maar na zo'n periode heeft iedereen zijn instortmoment.)
Na deze hele nare gebeurtenis wat hij jou heeft aangedaan, heeft hij zoals je vertelde niet meer gedronken. Dat hij heel graag het kindje wil houden en daar erg op gefocust is, is toch eigenlijk heel normaal na lang proberen een gezonde zwangerschap uit te dragen?
Nogmaals ik wil zijn gedrag niet bagatelliseren. Hij had je niet mogen dwingen tot seks.
maandag 23 oktober 2017 18:30
Wat doe je als het straks toch misloopt tussen jullie of je zijn gedrag niet meer trekt?
Wat doe je als hij straks hervalt, maar geen hulp meer wil?
Dan sta je er alleen voor, maar heeft je kind ook een vader die niet helemaal stabiel is.
What about bezoekrecht bijvoorbeeld dan?
Wat als hij co-ouderschap wil? (Waarbij jij weet dat hij dat mogelijk niet aankan, maar bewijs het dan maar es ...)
Het kan best 9 jaar goed zijn gegaan tussen jullie.
Maar het gaat ook en vooral over de komende 18 à 19 jaar.
Wat doe je als hij straks hervalt, maar geen hulp meer wil?
Dan sta je er alleen voor, maar heeft je kind ook een vader die niet helemaal stabiel is.
What about bezoekrecht bijvoorbeeld dan?
Wat als hij co-ouderschap wil? (Waarbij jij weet dat hij dat mogelijk niet aankan, maar bewijs het dan maar es ...)
Het kan best 9 jaar goed zijn gegaan tussen jullie.
Maar het gaat ook en vooral over de komende 18 à 19 jaar.
maandag 23 oktober 2017 18:39
Helemaal mee eens en al die scenario’s gaan door mijn hoofd. Er zijn vast allemaal halve oplossingen voor te bedenken (zeker volgens hulpverleners), maar ik wil het scenario dat het misloopt sowieso niet voor mijn kind, hoe goed of slecht ik dat dan misschien ook op kan lossen.Tornacense schreef: ↑23-10-2017 18:30Wat doe je als het straks toch misloopt tussen jullie of je zijn gedrag niet meer trekt?
Wat doe je als hij straks hervalt, maar geen hulp meer wil?
Dan sta je er alleen voor, maar heeft je kind ook een vader die niet helemaal stabiel is.
What about bezoekrecht bijvoorbeeld dan?
Wat als hij co-ouderschap wil? (Waarbij jij weet dat hij dat mogelijk niet aankan, maar bewijs het dan maar es ...)
Het kan best 9 jaar goed zijn gegaan tussen jullie.
Maar het gaat ook en vooral over de komende 18 à 19 jaar.
maandag 23 oktober 2017 18:48
Jij wilt het geen verkrachting noemen en dat mag natuurlijk.
Maar een stomme actie als gevolg van jeugdtrauma, drank en medicatie waarbij hij zo lomp was dat jij dat als agressie opvatte en hij niet om je signalen lette is óók iets wat je moet verwerken en waarbij je vertrouwen (wat je al aan het opbouwen was ondanks de eerdere goede en betrouwbare jaren) weer een deuk krijgt en moet herstellen.
Laat ik het verzachtend formuleren: niet de ideale situatie om een grote gok te nemen.
Maar een stomme actie als gevolg van jeugdtrauma, drank en medicatie waarbij hij zo lomp was dat jij dat als agressie opvatte en hij niet om je signalen lette is óók iets wat je moet verwerken en waarbij je vertrouwen (wat je al aan het opbouwen was ondanks de eerdere goede en betrouwbare jaren) weer een deuk krijgt en moet herstellen.
Laat ik het verzachtend formuleren: niet de ideale situatie om een grote gok te nemen.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 23 oktober 2017 19:37
Duckling; ik vind het echt een moelijke situatie waar je inzit...
Wat je zelf ook schrijft: het lastige is dat jij binnen 3 weken een beslissing moet maken, terwijl je niet in de toekomst kunt kijken.
Je zou z.s.m. een afspraak bij de huisarts kunnen maken. Ten eerste om de situatie voor te leggen en ten tweede om vast een verwijzing te vragen. Dan heb je die in ieder geval en kun je zelf bepalen of je een vervolg afspraak maakt in de kliniek of ziekenhuis. Daarnaast zeker even afspreken met de psycholoog volgende week.
Jullie hebben de afgelopen jaren nogal veel te verwerken gehad. Heel logisch dat je liever van een meer stabiele situatie uit zou willen gaan. En de manier waarop je nu zwanger bent geraakt lijkt me een hele nare ervaring.
Ik kan me ook voorstellen dat je nèt het vertrouwen had dat je man weer zichzelf was en dat juist die ervaring dat aan het wankelen heeft gebracht.
Als je de zwangerschap wilt voortzetten, dan zal jouw man echt zijn best moeten doen om jouw vertrouwen weer terug te winnen. Geef aan wat je van hem nodig hebt, blijf beiden in therapie en ga misschien samen in therapie. Blijf samen alchoholvrij. Als ik het goed heb begrepen, dan is de kans op een herhaling van een psychose en aggresiviteit waarschijnlijk niet heel groot.
Als je de zwangerschap wilt afbreken, dan heb je de kans om rustig het vertrouwen weer op te bouwen en zwanger te raken op een meer stabiel moment. Tenslotte, wat is jouw leeftijd ongeveer? Ik zou dat laten meewegen in de beslissing, zwanger worden op ‘latere leeftijd’ kan wel eens lastig worden.
Veel sterkte en wijsheid.
Wat je zelf ook schrijft: het lastige is dat jij binnen 3 weken een beslissing moet maken, terwijl je niet in de toekomst kunt kijken.
Je zou z.s.m. een afspraak bij de huisarts kunnen maken. Ten eerste om de situatie voor te leggen en ten tweede om vast een verwijzing te vragen. Dan heb je die in ieder geval en kun je zelf bepalen of je een vervolg afspraak maakt in de kliniek of ziekenhuis. Daarnaast zeker even afspreken met de psycholoog volgende week.
Jullie hebben de afgelopen jaren nogal veel te verwerken gehad. Heel logisch dat je liever van een meer stabiele situatie uit zou willen gaan. En de manier waarop je nu zwanger bent geraakt lijkt me een hele nare ervaring.
Ik kan me ook voorstellen dat je nèt het vertrouwen had dat je man weer zichzelf was en dat juist die ervaring dat aan het wankelen heeft gebracht.Als je de zwangerschap wilt voortzetten, dan zal jouw man echt zijn best moeten doen om jouw vertrouwen weer terug te winnen. Geef aan wat je van hem nodig hebt, blijf beiden in therapie en ga misschien samen in therapie. Blijf samen alchoholvrij. Als ik het goed heb begrepen, dan is de kans op een herhaling van een psychose en aggresiviteit waarschijnlijk niet heel groot.
Als je de zwangerschap wilt afbreken, dan heb je de kans om rustig het vertrouwen weer op te bouwen en zwanger te raken op een meer stabiel moment. Tenslotte, wat is jouw leeftijd ongeveer? Ik zou dat laten meewegen in de beslissing, zwanger worden op ‘latere leeftijd’ kan wel eens lastig worden.
Veel sterkte en wijsheid.
maandag 23 oktober 2017 20:03
Dankjewel voor je reactie, je omschrijft het heel goed. Huisarts is ook een goed idee, daar ga ik morgen even achteraan.Inktlijn schreef: ↑23-10-2017 19:37Duckling; ik vind het echt een moelijke situatie waar je inzit...
Wat je zelf ook schrijft: het lastige is dat jij binnen 3 weken een beslissing moet maken, terwijl je niet in de toekomst kunt kijken.
Je zou z.s.m. een afspraak bij de huisarts kunnen maken. Ten eerste om de situatie voor te leggen en ten tweede om vast een verwijzing te vragen. Dan heb je die in ieder geval en kun je zelf bepalen of je een vervolg afspraak maakt in de kliniek of ziekenhuis. Daarnaast zeker even afspreken met de psycholoog volgende week.
Jullie hebben de afgelopen jaren nogal veel te verwerken gehad. Heel logisch dat je liever van een meer stabiele situatie uit zou willen gaan. En de manier waarop je nu zwanger bent geraakt lijkt me een hele nare ervaring.
Als je de zwangerschap wilt voortzetten, dan zal jouw man echt zijn best moeten doen om jouw vertrouwen weer terug te winnen. Geef aan wat je van hem nodig hebt, blijf beiden in therapie en ga misschien samen in therapie. Blijf samen alchoholvrij. Als ik het goed heb begrepen, dan is de kans op een herhaling van een psychose en aggresiviteit waarschijnlijk niet heel groot.
Als je de zwangerschap wilt afbreken, dan heb je de kans om rustig het vertrouwen weer op te bouwen en zwanger te raken op een meer stabiel moment. Tenslotte, wat is jouw leeftijd ongeveer? Ik zou dat laten meewegen in de beslissing, zwanger worden op ‘latere leeftijd’ kan wel eens lastig worden.
Veel sterkte en wijsheid.
Qua leeftijd heb ik nog wel even, dat speelt niet zo’n rol.
maandag 23 oktober 2017 20:53
Ik heb kinderen gekregen bij een man die psychisch totaal niet in orde bleek. Ontdekte ik pas na de geboorte van de kids. Het is een lijdensweg. Je bent continu bezig je man te helpen want je hoopt daarmee de situatie te verbeteren. Dat lukt deels ook, maar altijd tijdelijk. Daarnaast ben je continu bezig je kinderen uit de wind te houden en alles voor hen zo goed mogelijk te doen. Je bent hulpverlener voor je man en vader én moeder voor je kinderen. Je bestaat zelf niet meer. Scheiden is ontzettend moeilijk want je wilt de kinderen geen vader onthouden maar je wilt ook niet dat ze alleen bij hun vader zijn. Voor mij reden om in die shit situatie te blijven tot de kids groot genoeg waren om zelf te kiezen of ze wel of niet naar hun vader wilden gaan. Daardoor zelf geen leven gehad. Ook de kinderen hebben, ondanks mijn inspanningen, geen zorgeloze kindertijd gehad. Ben nu bijna twee jaar gescheiden en nu heb ik pas kans om alles te verwerken met een depressie als gevolg.
Je moet zelf kiezen wat je doet, maar neem dit verhaal mee. Inmiddels ken ik aardig wat mensen met een soortgelijk verhaal. Je hoort het niet vaak omdat mensen zich ervoor schamen. Ik ook. Ik ben echt niet dom, heb een hbo-opleiding, een goede baan... en toch liet ik dit gebeuren. Het is heel ingewikkeld om uit zo'n situatie te stappen. Denk dus goed na voordat je erin stapt.
Je moet zelf kiezen wat je doet, maar neem dit verhaal mee. Inmiddels ken ik aardig wat mensen met een soortgelijk verhaal. Je hoort het niet vaak omdat mensen zich ervoor schamen. Ik ook. Ik ben echt niet dom, heb een hbo-opleiding, een goede baan... en toch liet ik dit gebeuren. Het is heel ingewikkeld om uit zo'n situatie te stappen. Denk dus goed na voordat je erin stapt.
dinsdag 24 oktober 2017 09:01
Wat een heftig verhaal Chattybetty. Dat neem ik zeker mee. Veel sterkte voor jou, om dit alles te verwerken.
Gisteren ben ik bij een goede vriendin geweest en heb het hele verhaal verteld. Haar advies was: weggaan bij man en zelf het kind opvoeden, met hulp van de mensen om mij heen. Mocht het goed blijven gaan met man, kan ik altijd terug. Zoals zij het schetste leek het een goed en haalbaar idee. Vannacht realiseer ik me dan weer, ook door dit topic, dat als het niet goedgaat met man, dat sowieso negatieve invloed op het kind zal hebben. Ik word een beetje gek van mezelf, voel me zo heen en weer geslingerd.
Vanmiddag ga ik naar de huisarts, ben benieuwd hoe hij reageert.
Gisteren ben ik bij een goede vriendin geweest en heb het hele verhaal verteld. Haar advies was: weggaan bij man en zelf het kind opvoeden, met hulp van de mensen om mij heen. Mocht het goed blijven gaan met man, kan ik altijd terug. Zoals zij het schetste leek het een goed en haalbaar idee. Vannacht realiseer ik me dan weer, ook door dit topic, dat als het niet goedgaat met man, dat sowieso negatieve invloed op het kind zal hebben. Ik word een beetje gek van mezelf, voel me zo heen en weer geslingerd.
Vanmiddag ga ik naar de huisarts, ben benieuwd hoe hij reageert.
dinsdag 24 oktober 2017 09:39
Als dat zou kunnen zou ik dat ook adviseren: weggaan en alleen het kind opvoeden. Maar die optie is er niet, je zult het kind de helft van de tijd alleen bij je ex moeten achterlaten. Ook als je ziet dat het niet goed met je ex gaat, ook als je je kind iedere keer huilend terug krijgt, ook als je kind er duidelijk schade van ondervindt. Dat is loodzwaar. Ik zie dat in mijn omgeving en ik zie hoe machteloos je staat, hoe frustrerend het is en hoezeer je als moeder altijd tekort schiet om goed te maken wat je partner kwaad doet. De optie alleen opvoeden is er niet, zolang je partner zich niet expliciet terugtrekt. Je bent getrouwd, dit kind zal dus automatisch onder zijn gezag vallen. Dat hem ontnemen is een onmogelijke weg zonder zijn instemming. Het is inderdaad het kind delen.
dinsdag 24 oktober 2017 10:38
Dank weer voor de realitycheck Koffiekop en Pantax. Het ene moment voel en weet ik zo duidelijk dat dit niet kan en ben ik verdrietig. Het andere moment sluipt er weer hoop naar binnen en bedenk ik toch weer manieren waarop het wel zou kunnen. Ik weet dat dat niet kan en niet moet, maar ik vind het wel moeilijk.
dinsdag 24 oktober 2017 11:28
Lang geleden stond ik voor de keuze: houden of abortus (absoluut andere omstandigheden dan bij jou). Het heeft veel tranen gekost maar wat mijn “lightbulb moment” is geweest, was dat ik voor het kind moest kiezen. Als ouder bescherm je je kind, neem je beslissingen voor je kind. Deze verantwoordelijkheid start al voordat het kind op de wereld komt. Kiezen om het niet te laten komen, is ook ouderschap.
Ik merk dat ik bij jouw verhaal ook steeds van “houden” tot “abortus” wissel. Zulke goede dingen zijn gezegd. Heel lastig. Maar het meest treffende vind ik toch vooral de toekomst: nu zit het nog in de buik maar het komt op een dag ter wereld, het gaat het leven in. Dan heeft het altijd te maken met twee ouders. Als één van de twee psychisch overhoop ligt, komt het hoe dan ook bij het kind uit. Daar kun je je kind niet voor behoeden. Nu nog wel... ouderschap is ook als je besluit het niet te laten komen...
Heel veel sterkte met jouw beslissing.
Nog één laatste opmerking: wat je ook kiest, het is goed. Maar beslis pas als je diep van binnen voelt dat het goed is. Ik heb het ervaren als een diepe stilte op de plek waar nu als je twijfels en onrust zitten.
Ik merk dat ik bij jouw verhaal ook steeds van “houden” tot “abortus” wissel. Zulke goede dingen zijn gezegd. Heel lastig. Maar het meest treffende vind ik toch vooral de toekomst: nu zit het nog in de buik maar het komt op een dag ter wereld, het gaat het leven in. Dan heeft het altijd te maken met twee ouders. Als één van de twee psychisch overhoop ligt, komt het hoe dan ook bij het kind uit. Daar kun je je kind niet voor behoeden. Nu nog wel... ouderschap is ook als je besluit het niet te laten komen...
Heel veel sterkte met jouw beslissing.
Nog één laatste opmerking: wat je ook kiest, het is goed. Maar beslis pas als je diep van binnen voelt dat het goed is. Ik heb het ervaren als een diepe stilte op de plek waar nu als je twijfels en onrust zitten.
dinsdag 24 oktober 2017 12:30
Iedere echtgenoot kan een psychose krijgen de komende 18 of 19 jaar.
In hoeverre is die kans bij jouw echtgenoot groter?
Als je nu niet voldoende vertrouwen hebt in de situatie en kiest voor abortus, begrijpt je man dat dan? Staat hij dan achter je?
Niets doen is ook een keuze. Dan beslist het lot of God of het toeval.
Het leven is niet helemaal maakbaar. Je had nu ook een dreumes kunnen hebben rondlopen.
Heb je ook echt met je man besproken dat je misschien wilt kiezen voor een abortus? Ik zou van mijn man in deze situatie dan steun verwachten, hoe moeilijk en verdrietig hij het zelf dan ook vind. En als ik die steun zou krijgen zou ik misschien alsnog genoeg vertrouwen hebben om het kindje te krijgen.
Meestal heb ik wel een mening maar ik zou het nu echt niet kunnen zeggen.
In hoeverre is die kans bij jouw echtgenoot groter?
Als je nu niet voldoende vertrouwen hebt in de situatie en kiest voor abortus, begrijpt je man dat dan? Staat hij dan achter je?
Niets doen is ook een keuze. Dan beslist het lot of God of het toeval.
Het leven is niet helemaal maakbaar. Je had nu ook een dreumes kunnen hebben rondlopen.
Heb je ook echt met je man besproken dat je misschien wilt kiezen voor een abortus? Ik zou van mijn man in deze situatie dan steun verwachten, hoe moeilijk en verdrietig hij het zelf dan ook vind. En als ik die steun zou krijgen zou ik misschien alsnog genoeg vertrouwen hebben om het kindje te krijgen.
Meestal heb ik wel een mening maar ik zou het nu echt niet kunnen zeggen.
dinsdag 24 oktober 2017 12:31
Ga je er in deze situatie nu van uit dat jij alleen het kind op mag voeden? Hij blijft nog steeds de vader waarover gezegd wordt dat deze vorm van psychose waarschijnlijk maar één keer voorkomt. Hij kan net zo goed een goede vader zijn. Je blijft zelf herhalen dat jullie 9 goede jaren hebben gehad, jullie zijn nu even (en dan vooral hij) uit de running door alles wat jullie hebben moeten doorstaan (wat ook niet mis is). Als jullie hier uit kunnen komen samen (even buiten beschouwing gelaten of je de baby laat komen of niet), kun je alles aan samen. Als de liefde weg is, is deze weg, maar dat proefde ik eerlijk gezegd niet zo in je verhaal. Mede ook omdat je standvastig blijft herhalen dat jij het niet ziet als verkrachting, (ik als buitenstaander op basis van wat jij zegt, ook niet). Sterkte, het is niet niks, deze beslissing maken. Ik heb het op medische gronden gedaan. Ik vond het heel pittig en heb er lang last van gehad, juist omdat ik graag nog een kindje wilde (en nog steeds wel).duckling schreef: ↑24-10-2017 09:01Wat een heftig verhaal Chattybetty. Dat neem ik zeker mee. Veel sterkte voor jou, om dit alles te verwerken.
Gisteren ben ik bij een goede vriendin geweest en heb het hele verhaal verteld. Haar advies was: weggaan bij man en zelf het kind opvoeden, met hulp van de mensen om mij heen. Mocht het goed blijven gaan met man, kan ik altijd terug. Zoals zij het schetste leek het een goed en haalbaar idee. Vannacht realiseer ik me dan weer, ook door dit topic, dat als het niet goedgaat met man, dat sowieso negatieve invloed op het kind zal hebben. Ik word een beetje gek van mezelf, voel me zo heen en weer geslingerd.
Vanmiddag ga ik naar de huisarts, ben benieuwd hoe hij reageert.
dinsdag 24 oktober 2017 12:56
Poeh, wat een moeilijke situatie zeg! Ik snap dat je het niet per definitie een verkrachting wilt noemen omdat je man blijkbaar niet doorhad dat je niet wilde en hier normaal meteen op zou reageren. Maar dat is lang niet alles. Jullie hebben nogal wat op je bord gekregen zeg. Ik begrijp ook dat je zegt: “nu nog niet”, zeker als jullie nog jong zijn. En baby zorgt ervoor dat je leven op zijn kop staat en als het nu al niet al te stabiel is, dan wordt dat alleen maar heftiger.
Hou je nog van je man?
Hou je nog van je man?
dinsdag 24 oktober 2017 13:14
Het leven is inderdaad niet helemaal maakbaar, maar je kunt wel zelf keuzes maken. Om het nu allemaal aan het lot, God of toeval over te laten is wel erg simplistisch gedacht.sam1968 schreef: ↑24-10-2017 12:30Iedere echtgenoot kan een psychose krijgen de komende 18 of 19 jaar.
In hoeverre is die kans bij jouw echtgenoot groter?
Als je nu niet voldoende vertrouwen hebt in de situatie en kiest voor abortus, begrijpt je man dat dan? Staat hij dan achter je?
Niets doen is ook een keuze. Dan beslist het lot of God of het toeval.
Het leven is niet helemaal maakbaar. Je had nu ook een dreumes kunnen hebben rondlopen.
Heb je ook echt met je man besproken dat je misschien wilt kiezen voor een abortus? Ik zou van mijn man in deze situatie dan steun verwachten, hoe moeilijk en verdrietig hij het zelf dan ook vind. En als ik die steun zou krijgen zou ik misschien alsnog genoeg vertrouwen hebben om het kindje te krijgen.
Meestal heb ik wel een mening maar ik zou het nu echt niet kunnen zeggen.
dinsdag 24 oktober 2017 13:28
Iedereen heeft inderdaad direct een mening en advies; ruimte en een arm om me heen zou heel fijn zijn. Fijne adviezen Koffiekop, dat soort dingen ga ik maar even doen. Vanmiddag na de huisarts om te beginnen maar eens een eind door een herfstbos lopen.
Samsa, dank voor je verhaal en inzicht over ouderschap, ook nu. En ik wil zo graag echt voelen wat de goede beslissing is, dat heeft tijd en ruimte nodig denk ik.
Mijn man weet dat ik serieus denk over abortus. Dat doet hem verdriet zie ik aan hem. Op dit moment geef ik hem niet heel veel ruimte; het voelt als mijn beslissing en dat respecteert hij wel tot nu toe. Ik weet niet hoe het zal gaan als ik echt de beslissing neem om het af te breken.
Niets doen is ook een keuze, maar dat is niet de manier waarop ik deze keuze wil maken. Ergens hoop ik dat het zichzelf op zal lossen door weer een miskraam (en voel me dan meteen schuldig dat ik dat hoop). Dat is wel een reden om niet superveel haast te hebben met een eventuele abortus.
Ik hou nog heel veel van mijn man, de liefde is zeker niet weg.
Dank weer voor alle reacties, het betekent heel veel voor me om jullie inzichten, verhalen en vragen te lezen en hier van me af te kunnen schrijven.
Samsa, dank voor je verhaal en inzicht over ouderschap, ook nu. En ik wil zo graag echt voelen wat de goede beslissing is, dat heeft tijd en ruimte nodig denk ik.
Mijn man weet dat ik serieus denk over abortus. Dat doet hem verdriet zie ik aan hem. Op dit moment geef ik hem niet heel veel ruimte; het voelt als mijn beslissing en dat respecteert hij wel tot nu toe. Ik weet niet hoe het zal gaan als ik echt de beslissing neem om het af te breken.
Niets doen is ook een keuze, maar dat is niet de manier waarop ik deze keuze wil maken. Ergens hoop ik dat het zichzelf op zal lossen door weer een miskraam (en voel me dan meteen schuldig dat ik dat hoop). Dat is wel een reden om niet superveel haast te hebben met een eventuele abortus.
Ik hou nog heel veel van mijn man, de liefde is zeker niet weg.
Dank weer voor alle reacties, het betekent heel veel voor me om jullie inzichten, verhalen en vragen te lezen en hier van me af te kunnen schrijven.
dinsdag 24 oktober 2017 16:20
Wat een verdrietige situatie Duckling.. Misschien een idee om eens te bellen of te chatten met een instantie die veel ervaring heeft met ongewenst zwangerschap, zoals Siriz? Wellicht dat zij je ook verder kunnen helpen nu. (https://www.siriz.nl/wij-staan-voor-je-klaar/)
dinsdag 24 oktober 2017 16:30
Weet je familie al van de zwangerschap?
Weten ze alles, dus ook van de problemen met je partner?
(Hoe de verwekking is gebeurd hoef je voor mijn part niet te vertellen aan hen.
Maar dat hij het laatste jaar niet heel stabiel is, mag geen staatsgeheim zijn.)
Hoe is jullie en jouw netwerk?
Heb je iemand - behalve die ene vriendin - om af en toe stoom af te laten?
Zelfs als je niet zou uit elkaar gaan, kan het immers zijn dat er nog zware periodes komen.
Je kan natuurlijk ook (een tijd) gaan latten met hem.
En kijken hoe dat loopt en hoe stabiel hij is / blijft.
Kind blijft dan eventueel bij jou wonen, maar hij ziet kind wel geregeld ... als jij er ook bent.
Of als je hem terug genoeg betrouwt misschien zelfs af en toe alleen.
Maar als het niet werkt, loop je wel nog altijd de kans toch richting split te gaan.
Weten ze alles, dus ook van de problemen met je partner?
(Hoe de verwekking is gebeurd hoef je voor mijn part niet te vertellen aan hen.
Maar dat hij het laatste jaar niet heel stabiel is, mag geen staatsgeheim zijn.)
Hoe is jullie en jouw netwerk?
Heb je iemand - behalve die ene vriendin - om af en toe stoom af te laten?
Zelfs als je niet zou uit elkaar gaan, kan het immers zijn dat er nog zware periodes komen.
Je kan natuurlijk ook (een tijd) gaan latten met hem.
En kijken hoe dat loopt en hoe stabiel hij is / blijft.
Kind blijft dan eventueel bij jou wonen, maar hij ziet kind wel geregeld ... als jij er ook bent.
Of als je hem terug genoeg betrouwt misschien zelfs af en toe alleen.
Maar als het niet werkt, loop je wel nog altijd de kans toch richting split te gaan.
dinsdag 24 oktober 2017 21:22
Ik begrijp dat je heen en weer geslingerd wordt door je gedachten. Ik herken het. Eigenlijk is een reële afweging maken niet mogelijk omdat het om een grote beslissing gaat waarbij er altijd grote gevolgen zijn, wat je ook kiest. En idd als het niet goed gaat met je man, dan heeft dat invloed op je kind, ook als je niet bij elkaar woont.duckling schreef: ↑24-10-2017 09:01Wat een heftig verhaal Chattybetty. Dat neem ik zeker mee. Veel sterkte voor jou, om dit alles te verwerken.
Gisteren ben ik bij een goede vriendin geweest en heb het hele verhaal verteld. Haar advies was: weggaan bij man en zelf het kind opvoeden, met hulp van de mensen om mij heen. Mocht het goed blijven gaan met man, kan ik altijd terug. Zoals zij het schetste leek het een goed en haalbaar idee. Vannacht realiseer ik me dan weer, ook door dit topic, dat als het niet goedgaat met man, dat sowieso negatieve invloed op het kind zal hebben. Ik word een beetje gek van mezelf, voel me zo heen en weer geslingerd.
Vanmiddag ga ik naar de huisarts, ben benieuwd hoe hij reageert.
Helpt het als je alléén vanuit jezelf denkt? Wat wil jij? Waar wordt jij gelukkig van? Houd even geen rekening met de gevoelens en meningen van anderen. Wil jij een onzekere toekomst aangaan met een man waarvan je niet kunt voorspellen hoe het met hem zal gaan? Houd je zo veel van je man dat je eigenlijk bij hem wilt blijven? Wil je een kind alleen opvoeden? Wil he het kind nu omdat je bang bent dat je anders nooit meer zwanger raakt en word je dan wel gelukkig als dat de reden van je keuze is? Denk vooral aan wat JIJ wilt. Vergeet even man, zijn familie, jouw familie.... jij moet straks met jezelf kunnen leven en als jij ongelukkig bent kun jij je kind niet gelukkig maken.
Kies vooral voor jezelf.
dinsdag 24 oktober 2017 21:46
Contact met Siriz heb ik gehad, dat beviel niet zo (erg pro-life). Daarna FIOM, daar heb ik eind deze week weer een afspraak.
Mijn directe familie weet van niets, ook nauwelijks van ziekte van man. Ligt ingewikkeld allemaal, daar verwacht ik weinig steun in elk geval. Verder een goed netwerk, van vrienden, buren en verderweg-familie. Zij weten delen van het afgelopen jaar, niet alle details en ook niet allemaal de ernst. Op dit moment weet alleen die goede vriendin van de zwangerschap. Als ik voor abortus kies, wil ik niet dat iedereen dat weet. En als ik toch voor zwangerschap uitdragen kies, wil ik niet dat iedereen van de huidige twijfel en situatie weet. Misschien wel goed om nog iemand te kiezen om het wel mee te delen.
Latten, ja, zou kunnen, maar dat lost vooral iets op als het goed blijft gaan met man, om vertrouwen op te bouwen. Als het niet goed gaat, blijft het probleem dat hij recht houdt op omgang met het kind en dat een goede band met de vader me ook voor het kind van belang lijkt.
Wat ik zelf wil weet ik niet. Ja, de gebeurtenissen van het afgelopen jaar wissen en dan samen met mijn man na een fijne zwangerschap een gezond kind krijgen en fijn en veilig laten opgroeien. Maar dat zit er niet meer in en dan wil ik deze hele situatie niet, geen van alle opties. En dat kan ook niet.
Dat laatste klinkt heel bot, zo bedoel ik het niet. Ik kan gewoon niet meer bedenken wat ik wil in deze situatie die ik überhaupt niet wil.
Mijn directe familie weet van niets, ook nauwelijks van ziekte van man. Ligt ingewikkeld allemaal, daar verwacht ik weinig steun in elk geval. Verder een goed netwerk, van vrienden, buren en verderweg-familie. Zij weten delen van het afgelopen jaar, niet alle details en ook niet allemaal de ernst. Op dit moment weet alleen die goede vriendin van de zwangerschap. Als ik voor abortus kies, wil ik niet dat iedereen dat weet. En als ik toch voor zwangerschap uitdragen kies, wil ik niet dat iedereen van de huidige twijfel en situatie weet. Misschien wel goed om nog iemand te kiezen om het wel mee te delen.
Latten, ja, zou kunnen, maar dat lost vooral iets op als het goed blijft gaan met man, om vertrouwen op te bouwen. Als het niet goed gaat, blijft het probleem dat hij recht houdt op omgang met het kind en dat een goede band met de vader me ook voor het kind van belang lijkt.
Wat ik zelf wil weet ik niet. Ja, de gebeurtenissen van het afgelopen jaar wissen en dan samen met mijn man na een fijne zwangerschap een gezond kind krijgen en fijn en veilig laten opgroeien. Maar dat zit er niet meer in en dan wil ik deze hele situatie niet, geen van alle opties. En dat kan ook niet.
Dat laatste klinkt heel bot, zo bedoel ik het niet. Ik kan gewoon niet meer bedenken wat ik wil in deze situatie die ik überhaupt niet wil.
dinsdag 24 oktober 2017 22:42
Man heeft na een ernstige ziekte antidepressiva gekregen voor milde depressieve klachten.duckling schreef: ↑23-10-2017 10:55Zo schatten zijn behandelaars dat wel in inderdaad, nadat dat specifieke antidepressivum is afgebouwd verdwenen de psychose en de suicidaliteit ook.
Hij is niet meer depressief, ter ondersteuning gebruikt hij nog antidepressiva.
Ik denk dat hij een goed beeld heeft van hoe het is om een kind te krijgen. Daar zijn we eerder natuurlijk ook heel intensief mee bezig geweest. Ik weet niet of hij goed inschat / in kan schatten wat dat met hem zal doen.
Ten gevolge daarvan kreeg hij een psychose. Dat lijkt me dan een bijwerking?
De betreffende antidepressiva is toen afgebouwd en de psychose is verdwenen.
Ik wilde hiervoor nog even aandacht vragen want man kan best heel goed hersteld zijn en inmiddels weer dezelfde kans lopen op een psychose als wij allemaal?
TO, je zegt dat je het niet van het toeval/God/het lot af wilt laten hangen. Maar "stiekem" hoop je wel op een miskraam, of lees ik dat verkeerd?
Ik ben het wel eens met anderen dat "ouderschap" begint voor de geboorte.
Als je het vertrouwen mist is het heel moeilijk een kindje op de wereld te zetten.
Als je kiest voor abortus ben je trouw aan je eigen gevoel op dit moment denk ik. Je doet dan wat op dit moment het beste is voor jouzelf en voor jouw kind. Misschien moet je niet verder willen kijken.
anoniem_337063 wijzigde dit bericht op 24-10-2017 22:49
0.63% gewijzigd
dinsdag 24 oktober 2017 22:44
sam1968 schreef: ↑24-10-2017 22:42Man heeft na een ernstige ziekte antidepressiva gekregen voor milde depressieve klachten.
Ten gevolge daarvan kreeg hij een psychose. Dat lijkt me dan een bijwerking?
De betreffende antidepressiva is toen afgebouwd en de psychose is verdwenen.
Ik wilde hiervoor nog even aandacht vragen want man kan best heel goed hersteld zijn en inmiddels weer dezelfde kans lopen op een psychose als wij allemaal?
TO, je zegt dat je het niet van het toeval/God/het lot af wilt laten hangen. Maar "stiekem" hoop je wel op een miskraam, of lees ik dat verkeerd?
Ik ben het wel eens met anderen dat "ouderschap" begint voor de geboorte.
Als je het vertrouwen mist is het heel moeilijk een kindje op de wereld te zetten.
Als je kiest voor abortus ben je trouw aan je eigen gevoel op dit moment denk ik. Je doet dan wat op dit moment het beste is voor jouzelf en voor jouw kind. Misschien moet je niet verder willen kijken.
