Psyche
alle pijlers
Angst om partner
zaterdag 29 februari 2020 09:38
Hallo allemaal,
Mijn partner is wegens een (geplande) operatie het ziekenhuis ingegaan en is daar nu al bijna twee maanden omdat het herstel langer duurde dan verwacht. Sinds afgelopen week heeft hij een zware longontsteking, hij kon nauwelijks ademen en ze hebben hem naar de IC gebracht.
Ik dacht altijd dat ik onder zulke omstandigheden heel nuchter zou blijven, maar het tegendeel blijkt het geval. Ik ben weliswaar al bijna veertig maar ik heb nog nooit eerder meegemaakt dat iemand die me zo dierbaar is zo ziek was. En ik krijg er paniek van. Vorige week werd hij zelfs boos omdat ik hem volgens hem aan zat te kijken "alsof hij al dood was". Ik snap heus dat hij meer heeft aan iemand die hem positieve energie geeft. Dit heb ik de afgelopen maand ook echt volop gedaan, maar sinds die longontsteking ben ik alleen nog maar bang dat hij doodgaat en ik weet niet zo goed wat ik daaraan kan doen. Ik probeer mijn zinnen te verzetten maar zelfs als ik een tijdschrift lees merk ik dat de tekst niet tot me doordringt. Vanmiddag ga ik met mijn dochter en vriendinnen een uitstapje maken, maar het liefst zou ik thuis op een berichtje van hem blijven wachten. Ik kan wel op bezoek op de IC maar dat is met kind erbij niet handig dus daar voel ik me ook kut over, dan moet ik mijn dochter in de wachtkamer laten zitten.
Misschien heeft er iemand een paar opbeurende woorden of een schop onder mijn kont ofzo. Alhoewel ik mezelf al zoveel schoppen probeer te geven, ik word er niet goed van.
Mijn partner is wegens een (geplande) operatie het ziekenhuis ingegaan en is daar nu al bijna twee maanden omdat het herstel langer duurde dan verwacht. Sinds afgelopen week heeft hij een zware longontsteking, hij kon nauwelijks ademen en ze hebben hem naar de IC gebracht.
Ik dacht altijd dat ik onder zulke omstandigheden heel nuchter zou blijven, maar het tegendeel blijkt het geval. Ik ben weliswaar al bijna veertig maar ik heb nog nooit eerder meegemaakt dat iemand die me zo dierbaar is zo ziek was. En ik krijg er paniek van. Vorige week werd hij zelfs boos omdat ik hem volgens hem aan zat te kijken "alsof hij al dood was". Ik snap heus dat hij meer heeft aan iemand die hem positieve energie geeft. Dit heb ik de afgelopen maand ook echt volop gedaan, maar sinds die longontsteking ben ik alleen nog maar bang dat hij doodgaat en ik weet niet zo goed wat ik daaraan kan doen. Ik probeer mijn zinnen te verzetten maar zelfs als ik een tijdschrift lees merk ik dat de tekst niet tot me doordringt. Vanmiddag ga ik met mijn dochter en vriendinnen een uitstapje maken, maar het liefst zou ik thuis op een berichtje van hem blijven wachten. Ik kan wel op bezoek op de IC maar dat is met kind erbij niet handig dus daar voel ik me ook kut over, dan moet ik mijn dochter in de wachtkamer laten zitten.
Misschien heeft er iemand een paar opbeurende woorden of een schop onder mijn kont ofzo. Alhoewel ik mezelf al zoveel schoppen probeer te geven, ik word er niet goed van.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
donderdag 23 april 2020 22:03
Toch nog even een berichtje in "mijn" topic. Het gaat best goed. Ik heb een goed ritme, sport en werk, en ik ga om de paar dagen even naar het kerkhof en voel me daar erg fijn bij. Dat had ik vooraf niet gedacht! Ik heb al een paar keer meegemaakt dat er net een begrafenis was toen ik de plantjes water kwam geven, laatst werd er een klein kindje begraven en dat zet mijn verdriet in perspectief. Mensen gaan zo verschillend met rouw om, maar het verenigt ze wel, zeker in de bijzondere omgeving van een kerkhof. Soms ontstaat er een gesprek, mensen zijn nieuwsgierig en meelevend. Ik denk soms dat het onderdeel van het "plan" was, het proces van mijn persoonlijke groei waarin mijn partner mij zo zeer gesteund heeft. Mijn dagen alleen, de omgang met mijn dochter die langzaam groot wordt, op mezelf aangewezen zijn maar ook hulp vragen als ik iemand nodig heb om mee te praten, het zijn allemaal dingen waar ik nog een tijdje terug meer moeite mee had. Nu ben ik in het diepe gegooid, ik voel dat ik nu radicaal eerlijk kan zijn tegen mezelf en ook tegen anderen, dat er een soort diepere laag is geraakt. En daar ben ik dankbaar voor, hoewel ik nog steeds niet vind dat hij daarvoor had hoeven doodgaan, er zijn vast minder pijnlijke manieren om van het leven te leren en aan jezelf te werken. Maar dit is waarschijnlijk wel de effectiefste.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
vrijdag 24 april 2020 08:11
Mooi bericht bulbul. Ervaringen krijg je niet uit een boek. Dit is zo'n ervaring die je anders in het leven doet staan. Meer inzicht in jezelf krijgt als het goed is.
Af en toe maak ik me wel wat zorgen over je. Kom je hier en daar tegen en dan zijn jouw berichtjes zo luchtig. Soms heb ik de indruk dat je jouw verdriet bagatelliseert maar ik vind dit bericht mooi.
Dank je voor het delen en veel sterkte in deze shit tijd die voor jullie extra dubbel telt.
Af en toe maak ik me wel wat zorgen over je. Kom je hier en daar tegen en dan zijn jouw berichtjes zo luchtig. Soms heb ik de indruk dat je jouw verdriet bagatelliseert maar ik vind dit bericht mooi.
Dank je voor het delen en veel sterkte in deze shit tijd die voor jullie extra dubbel telt.
vrijdag 24 april 2020 09:16
Lief van je, hijdie! Ik weet oprecht niet of dat het geval is. Ik laat mijn tranen gewoon stromen als ze komen, ik praat met andere mensen over hem en ben bij tijd en wijle ook gewoon vreselijk kwaad dat hij me zo in de steek heeft gelaten. Maar er ligt ook een soort rust onder, dat dit is wat het is en dat ik het doorgaan ook aan hem verplicht ben. Hij hield zó van het leven, hij genoot er zo van (misschien heb ik dat weleens geschreven in dit topic), we genoten er samen zo van, dat ik het simpelweg niet kan maken om dat niet voort te zetten. En dat is ook niet mijn aard. Ik heb geen eerdere ervaring met rouw, zou ik nog in ontkenning zijn? Ik voel het niet zo, ik voel met elke vezel dat hij er niet meer is en dat doet elke dag zeer. Maar ik voel ook dat hij er nog wel is en dat hij nooit meer weggaat. Ik zat een paar weken geleden heel diep en dat heb ik overleefd. Als er nog een klap komt: laat maar komen.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
vrijdag 24 april 2020 09:59
Wat beschrijf je het weer mooi Bulbul. Ik vind het echt bewonderenswaardig hoe je erin staat. En ja, het blijft zeer doen en dat komt met vlagen. Ik heb ooit een theorie over rouw gelezen die me altijd bij is gebleven: Grief is like a ball in a box: https://psychcentral.com/blog/coping-wi ... l-the-box/ .Dit komt heel erg overeen met mijn ervaringen met rouw.
Wat betreft het perspectief n.a.v. het kleine kindje; ik snap wat je bedoelt. Aan de andere kant is leed niet te vergelijken. Sla je eigen emotie er iig niet plat mee.
Wat betreft het perspectief n.a.v. het kleine kindje; ik snap wat je bedoelt. Aan de andere kant is leed niet te vergelijken. Sla je eigen emotie er iig niet plat mee.
vrijdag 24 april 2020 11:12
Het viel mij ook op dat je elders zo helder en relativerend kan reageren, geen boosheid, geen oordelen. IK vind het juist mooi. Ik denk dat het spiegelend is voor de levenslessen die je geleerd hebt en ik denk dat het naast elkaar kan bestaan. Je emoties ruimte geven enerzijds en een stapje terug doen voor de helicopterview anderzijds. Ik vind je fijn om te lezen.
Ik heb Vent laatst verteld over jouw topic, dat lukte niet zonder tranen trouwens. Ik vertelde hem dat ik een soort verplichting voel mijn zegeningen te tellen en ze heel bewust te leven, al is het maar omdat jij (en met jou vele anderen) die liefde niet (meer) kennen of hebben. Vent vond het mooi.
Ik heb Vent laatst verteld over jouw topic, dat lukte niet zonder tranen trouwens. Ik vertelde hem dat ik een soort verplichting voel mijn zegeningen te tellen en ze heel bewust te leven, al is het maar omdat jij (en met jou vele anderen) die liefde niet (meer) kennen of hebben. Vent vond het mooi.
...
zaterdag 25 april 2020 06:12
Mijn 50 cent, lieve Bulbul: iedereen leidt verliezen. En rouw kent geen regels. Dat jij op andere topics luchtig kan reageren: ik vind het mooi en heel gezond. Kennelijk rouw jij op het kerkhof en andere momenten en kan je je er ook toe zetten om op sommige momenten juist niet te rouwen: top eigenschap!
En nee, je ontkent dus niks, je bent gewoon zo en doet het goed (met zoals degen die wel 10 weken in bed gaat liggen huilen, dat is anders, maar ook goed).
Veel liefs!
En nee, je ontkent dus niks, je bent gewoon zo en doet het goed (met zoals degen die wel 10 weken in bed gaat liggen huilen, dat is anders, maar ook goed).
Veel liefs!
Chocolade, altijd goed!
zaterdag 25 april 2020 11:25
Dank je! Ja, dat vat het wel samen denk ik: alle gevoelens zijn goed zolang je ze erkent en jezelf niets verbiedt.TheeMetChocolade schreef: ↑25-04-2020 06:12Mijn 50 cent, lieve Bulbul: iedereen leidt verliezen. En rouw kent geen regels. Dat jij op andere topics luchtig kan reageren: ik vind het mooi en heel gezond. Kennelijk rouw jij op het kerkhof en andere momenten en kan je je er ook toe zetten om op sommige momenten juist niet te rouwen: top eigenschap!
En nee, je ontkent dus niks, je bent gewoon zo en doet het goed (met zoals degen die wel 10 weken in bed gaat liggen huilen, dat is anders, maar ook goed).
Veel liefs!
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zaterdag 8 augustus 2020 23:06
Het gaat verbazingwekkend goed, lieve Oriander, dank je. Dat had ik vijf maanden geleden niet kunnen vermoeden. Ik heb het gevoel dat ik gegroeid ben en dat ik dat te danken heb aan alles wat er gebeurd is sinds ik hem leerde kennen, ook zijn dood. Er zijn nog steeds een hoop dagen dat ik het leven gewoon niet zoveel aan vind zonder hem, of dat ik loop te vloeken en te janken dat ik hem niet kan opbellen. Maar ik weet ook dat hij bij mij is en niet meer weggaat. Ik heb een soort rust die ik nooit eerder heb ervaren, dat mij niets meer omver kan blazen.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
