Angststoornis

@laflamande

Wat heb je bij die lichaamsgerichte therapie geleerd?

Ik heb bij mijn fysio wel dingen over houding enzo geleerd, maar ik voel me op situaties die ik vroeger met alle gemak aan kon gewoon niet meer zo zeker. Opgefokt en gespannen.
Hoop dat ik mezelf kan aanleren dat dat niet hoeft .. en dat het ooit over gaat. Maar ja alles kost tijd !

@rammie
Wat een lange dag gisteren voor je .. snap dat je daarna even klaar was. Zou ik ook hebben hoor. Maar je hebt het toch gedaan, je bent toch geweest. Dat is wel positief toch?

Mwrosa, ik heb leren voelen wat ik nodig had op het moment dat ik angstig was. En om mezelf dat te geven. Omdat het groepstherapie was kon je dat ook oefenen met anderen. En dat weer meenemen als je de volgende keer angstig was. Bij mij werkte dat goed. Bijvoorbeeld: omhulling helpt me erg. In de break-up gesprekken met mijn ex ging ik doodleuk met een dekentje om me heen op de bank zitten. Maakte het gesprek niet minder moeilijk, maar ik voel me dan iets meer beschermd.

De eerlijkheid gebiedt: het werkt bij mij in combinatie met een antidepressivum. Zonder gaat ook, maar een stuk moeilijker.

Lieve rammie, je mag hier echt alles van je afschrijven. Al is het 1000 keer. Je valt ons niet lastig en als mensen het niet willen lezen, kunnen ze doorscrollen. En fijn dat het zo gezellig was!

LaFlamande schreef: ↑

18-02-2020 07:20

Lieve rammie, je mag hier echt alles van je afschrijven. Al is het 1000 keer. Je valt ons niet lastig en als mensen het niet willen lezen, kunnen ze doorscrollen. En fijn dat het zo gezellig was!

Aahhh,dit doet mij zooo goeddank je wel! Net klaar bij de psy..endr gehad,was heftig. Fijn dat je je tips deelt v wat jij hebt geleerd. Maar wat kan ik doen als ik bijv.zeer angstig word bij de supermarkt,met veel angstgedachtes en hartkloppingen?

De psy,wil eerst aan traumaverwerking doen dmv emdr . Ze zegt je was altijd al angstig,maar door plots overlijden v je man,is het verergerd. Je stresssysteem staat vol aan..

Mwrosa schreef: ↑

17-02-2020 09:46

@laflamande

Wat heb je bij die lichaamsgerichte therapie geleerd?

Ik heb bij mijn fysio wel dingen over houding enzo geleerd, maar ik voel me op situaties die ik vroeger met alle gemak aan kon gewoon niet meer zo zeker. Opgefokt en gespannen.
Hoop dat ik mezelf kan aanleren dat dat niet hoeft .. en dat het ooit over gaat. Maar ja alles kost tijd !

@rammie
Wat een lange dag gisteren voor je .. snap dat je daarna even klaar was. Zou ik ook hebben hoor. Maar je hebt het toch gedaan, je bent toch geweest. Dat is wel positief toch?

Alles kost indd tijd,en fijn dat jij positief kan denken,dat t ooit over gaat..lukt mij momenteel niet..helemaal nu niet..na plots overlijden v mn man(39) dus..

@rammie

Ik heb een stukje terug gelezen.. Wat vreselijk voor je zeg !

Ik weet niet of het gepast is om je te condoleren hier via het forum.

In ieder geval heel veel sterkte gewenst in deze extra moeilijke tijd.. verder weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen ..

rammie, ik kon dat eerst ook niet hoor, jarenlang niet. Ik durfde geen supermarkt meer binnen. Dat heeft jaren therapie gekost. In theorie wist ik wel wat ik moest doen, onder anderen blijven uitademen of zelf neuriën, maar in de praktijk lukte dat niet zo goed. En kleine stapjes. Ik begon in de natuurwinkel, waar het wat rustiger was, en promoveerde dan naar de supermarkt. Nu kan ik zelfs een Ikea in!

Absurd voor wie het niet meegemaakt heeft. Angst doet rare dingen met je. Maar er valt dus grotendeels vanaf te komen, al dan niet met hulp van een ad. Het komt goed, echt, geef het tijd. Natuurlijk kun jij nu niet (altijd) positief denken. Dat komt ook weer. Ik vind je erg dapper, met alles wat je doet en hoe je voor je kinderen zorgt.

Ik ben zelfs wel de winkel uitgerend terwijl de boodschappen wagen vol achterbleef, Toch is het ook gewoon een kwestie van blijven doen. Ik heb zelf wel heel veel aan coaching gehad. https://liberi.nl/hoe-kan-coaching-help ... erlichten/

Nou ik meld me weer. Zuchttt..net terug vd huisartsenpost,wat een ellende daar met veel gewonde carnavalsvierders.

Ik ging met erge druk en steken op de borst. Arts deed controles,en alles klonk goed zei hij.

Nu mn bedje in. Wat een avond..word zo moe v mezelf

Even bijgelezen hier. Toch doet herkenning me goed . dat ik niet de enige ben die in een normale winkel met hoge hart slag loopt. Ik merk wel enig verschil. Deze week was druk op werk en ik had zo'n wattig hoofd. Gespannen, wazig ik noem t altijd wappie. Maar de laatste tijd kan ik t beter zien, maar raak ik niet direct in paniek of angst. Dit gaat nu al een tijdje zo, ik lijk er wel aan gewend, maar ik weet niet of dit goed is, of juist niet...

Ik ben deze week alleen thuis, man en kinderen zijn week weg (In goed overleg blijf ik thuis), maar ik vind t lastig. De zondag strekt zich voor me uit, mijn vriendin is ook op vakantie, gisteren al bij mijn ouders geweest en ik durf andere vriendin niet goed 'lastig te vallen' op zondag met de vraag of ze een bakkie komt doen....nou ja...we gaan t wel zien.

Rammie wat een ontzettend nare zaterdag avond/ nacht heb je gehad. Ik vind dit zo rot voor jou. Heb je nog wat kunnen slapen, ook met die storm?
Ik geef je een hele dikke knuffel en hoop dat je je vandaag beter mag voelen. En schrijf hier zo vaak je wil, er is altijd iemand die je hoort en leest.

Ik meld me ook in dit topic.
Ik kamp al jaren met angststoornissen. Het begon met emetofobie, later ook ptss en een paniekstoornis. Na nog enkele jaren ggz ben ik ook de diagnoses depressie, sociale angst, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, gegeneraliseerde angst rijker.
Ik slik Paroxetine. Vorig jaar wegens een burn-out opgehoogd van 20 mg naar 35 mg. En het werkte beter.

Sinds enkele dagen ben ik echter ingestort. Zie ander topic bij Gezondheid, 'Zwak plekje ontdekt op netvlies'.
Ik vind het zo ENG! Paroxetine lijkt hier niet tegen opgewassen te zijn.
Ik haal me vanalles in mijn hoofd. Heb teveel opgezocht over netvliesloslating. Ik voel opeens ook een soort spierpijn rondom en in mijn linkeroog.
Ben nu zelfs bang dat ik kanker in mijn oog heb.

Hoi konijnenpantoffeltjes, shit zeg dat je angst nu zo opspeelt. Vooral het wachten maakt t denk ik lastig. Kun je er met iemand over praten, het een beetje relativeren (proberen althans).
Veel sterkte

Mijn ouders worden ondertussen zelf al gek van me. "Zoek maar afleiding." Dat probeer ik ook, maar als ik klaar ben met iets dan komen meteen de nare gedachten weer.
Ik heb gisteren wel goed gepraat met een familielid die zeer slechtziend is geworden. Dat luchtte op en ik bewonder hoe positief ze blijft.

Nu is het vooral de "Straks is het de grote K" gedachte die overheerst.
En dan komen ook vreselijke depressieve gedachten erbij.

Konijnenpantoffeltje: ik snap dat je je zorgen maakt. Toch zou ik niet meteen van het ergste uitgaan. Ik denk niet dat je oogkanker hebt. Dan had de arts dat wel gezien. Zwakke plekjes in het netvlies komen veel voor, maar worden vaak niet eens opgemerkt. Bij maar 1 op de 10.000 mensen kan daardoor een netvliesloslating ontstaan. De kans is dus erg klein! Het onderzoek is natuurlijk wel goed om te doen, om iets ernstigs uit te sluiten. Hoe oud ben je eigenlijk? Ik begrijp wel dat je bang bent, ik zou dat ook wel zijn. Want wij angsthazen gaan altijd van het ergste uit.

Kaatje hoe gaat het nu? Hou je het nog vol alleen? Waarom ben je niet meegegaan als ik vragen mag? Waren er dingen die je niet durfde?

Ik heb ook weer wat angstigs meegemaakt zaterdagavond. Ben er nog steeds een beetje van slag/wappie van. Ik loop ook steeds te hyperventileren.
Ik was op mijn rug in slaap gevallen met het licht aan. Blijkbaar lag ik nogal te snurken, zei mijn man. Toen ik na een tijdje plotseling wakker werd, voelde ik mij doodeng. Mijn ogen vlogen van links naar rechts alsof ik nog in remslaap verkeerde. Mijn tong deed iets oncontroleerbaars en ik kon me niet bewegen. Praten ging ook niet. Ik probeerde rechtop te gaan zitten maar viel meteen weer achterover. Ik pakte mijn hoofd beet en sloeg mijn handen voor mijn ogen. Toen sloeg ik over in extreme paniek. Ik kreeg het benauwd, mijn hart begon te bonken en het lukte me om weer rechtop te gaan zitten. Mijn man kwam binnen lopen en vroeg wat er was. Ik was keihard aan het trillen en zei dat ik me heel eng voelde.
Daarna ging het langzaam over... het duurde nog wel lang voordat ik weer durfde te gaan slapen.

Wat kan dit geweest zijn? Ik heb vroeger epilepsie gehad en ben heel bang dat het daar iets mee te maken heeft (grootste angst). Of zou het iets met de zwangerschap te maken kunnen hebben? Het kan ook een soort slaapverlamming zijn geweest. Ik denk het laatste. Misschien dat ik in een remslaap verkeerde en toen wakker werd. In elk geval hoop ik het nooit meer mee te maken. Ik ga maar niet meer op mijn rug slapen.

He libe. Als je zwanger ben en je slaapt op je rug kan t gewicht van je baby op een belangrijke ader in je rug drukken. Je kan daardoor duizelig worden, gevoel dat je flauw gaat vallen, zweten, misselijk. Ik kan t me ook van mijn eigen zwangerschappen herinneren. Dus ik denk dat t daardoor komt. Blijft naar en eng om zo wakker te worden. Anders vraag je t nog eens aan je verloskundige, die kan t je vast precies vertellen.

Mijn man en kinderen zijn op wintersport. Ik ben jaren mee gegaan, maar vindt skiën echt niks en dan zat ik de hele dag alleen in een appartement. Ook de heen en terug reis vind ik stress vol. Mijn schoonvader gaat ook mee en die wilden we niet meer dat hele eind laten rijden alleen, dus zo kon hij met man en kids mee rijden. Het gaat op zich wel goed. Alleen gisteren nacht bijna niet geslapen en s morgen s dikke paniek. Ik ben toch maar werk gegaan, en mijn dag doorgekomen. Vannacht gelukkig rustiger geslapen.
Ik vind zo'n weekje alleenook wel weer rustig. Geen haast met eten, geen gedoe met school met onze puber... deur ik had er zelf voor gekozen om t zo te doen.
Nou op naar een nieuwe dag!

Hey Kaatje, dat zou goed kunnen wat je zegt! Ik zal het eens aan de verloskundige vragen inderdaad.

Ik ben zelf nog nooit op wintersport geweest, maar het lijkt mij eerlijk gezegd ook stressvol. Skiën lijkt me ook niet leuk, want ik ben bang dat ik niet meer kan stoppen en tegen een boom smak ofzo. Groot gelijk dat je niet meegegaan bent. Dan is een weekje rustig thuis prettiger. Knap dat je ondanks je slapeloze angstige nacht toch bent gaan werken!

konijnenpantoffeltje schreef: ↑

23-02-2020 12:17

Ik meld me ook in dit topic.
Ik kamp al jaren met angststoornissen. Het begon met emetofobie, later ook ptss en een paniekstoornis. Na nog enkele jaren ggz ben ik ook de diagnoses depressie, sociale angst, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, gegeneraliseerde angst rijker.
Ik slik Paroxetine. Vorig jaar wegens een burn-out opgehoogd van 20 mg naar 35 mg. En het werkte beter.

Sinds enkele dagen ben ik echter ingestort. Zie ander topic bij Gezondheid, 'Zwak plekje ontdekt op netvlies'.
Ik vind het zo ENG! Paroxetine lijkt hier niet tegen opgewassen te zijn.
Ik haal me vanalles in mijn hoofd. Heb teveel opgezocht over netvliesloslating. Ik voel opeens ook een soort spierpijn rondom en in mijn linkeroog.
Ben nu zelfs bang dat ik kanker in mijn oog heb.

Och meis,ik snap je zorgen nu heel goed..zou ik ook denken en gelijk vh ergste uitgaan. Weet je nu al iets meer?

Ik reageer strx op rest.

@libe, ik ben 31. Maar qua angst voor ziektes en behandelingen in het ziekenhuis voel ik me soms net een klein kind.

@rammie, nee want het is geen spoed. Alhoewel de huisarts bij de doorverwijzing er wel bij heeft vermeld dat ik kamp met angst en paniek.

Ik ben gisteravond toch nog een dikke 2 uur carnaval gaan vieren met een vriendin! Best trots op mezelf.

Wat goed dat je carnaval bent gaan vieren! Ik ben trouwens 35 en ik ben ook nog steeds heel bang op medisch gebied. Zou het liefst mijn moeder meenemen als ik moet bevallen haha. Ik zie daar zo erg tegenop...

kaatje71 schreef: ↑

25-02-2020 07:51

He libe. Als je zwanger ben en je slaapt op je rug kan t gewicht van je baby op een belangrijke ader in je rug drukken. Je kan daardoor duizelig worden, gevoel dat je flauw gaat vallen, zweten, misselijk. Ik kan t me ook van mijn eigen zwangerschappen herinneren. Dus ik denk dat t daardoor komt. Blijft naar en eng om zo wakker te worden. Anders vraag je t nog eens aan je verloskundige, die kan t je vast precies vertellen.

Mijn man en kinderen zijn op wintersport. Ik ben jaren mee gegaan, maar vindt skiën echt niks en dan zat ik de hele dag alleen in een appartement. Ook de heen en terug reis vind ik stress vol. Mijn schoonvader gaat ook mee en die wilden we niet meer dat hele eind laten rijden alleen, dus zo kon hij met man en kids mee rijden. Het gaat op zich wel goed. Alleen gisteren nacht bijna niet geslapen en s morgen s dikke paniek. Ik ben toch maar werk gegaan, en mijn dag doorgekomen. Vannacht gelukkig rustiger geslapen.
Ik vind zo'n weekje alleenook wel weer rustig. Geen haast met eten, geen gedoe met school met onze puber... deur ik had er zelf voor gekozen om t zo te doen.
Nou op naar een nieuwe dag!

Ik denk dat dat het indd is waarom libe zo paniekerig wakker werd..echt schrikken.

Lekker dat je ff een weekje me time hebt. Alles op je gemakje. Mijn familie uit het buitenland zijn hier een paar dagen..gezellig,maar zoooo vermoeiend!

Is op je zij slapen dan niet beter, Libe? Met zo'n zijslaapkussen? Ik heb verder weinig verstand van zwangerschappen, nog nooit een kinderwens gehad. Doe mij maar iets met een vachtje.

Rammie gezellig dat je familie er is, maar ik kan me voorstellen dat t vermoeiend is. Slapen ze ook bij jou? Hoop dat ze je een beetje kunnen steunen deze dagen.

Konijnenpantoffeltjes hoe was carnaval? Heb je je even kunnen vermaken en je zorgen vergeten?

Libe je angst voor je bevalling snap ik goed. Ik was ook echt zo bang, maar toch is t 2x helemaal gelukt... Als je je moeder er graag bij wil, zou dat dan niet gewoon kunnen? Als dat je gerust stelt. Mijn moeder was bij de bevalling van mijn schoonzus, die wilde dat graag. Ik moest er niet aan denken, maar zo is iedereen anders. Hoe ver ben het nu? Zie je het al of is t daarvoor nog te vroeg?

Hier gaat t maar zo zo. Waar ik vorig jaar een prima week alleen had, krijg ik t nu niet voor elkaar. Ik word angstig wakker, heb dingen te doen maar kom er niet toe. Weet dat ik mensen moet bellen om even te kletsen of bij iemand langs moet gaan, maar het lukt niet. Ik verwacht ook teveel, van mezelf (Dat ik een leuke week heb) en nu dat niet zo is ben ik teleurgesteld. Ik verwacht ik teveel van mensen om me heen. Mijn ouders weten dat t moeilijk gaat. Ik heb t ze vertelt toen ik er was. Toch hoor ik niets van ze, ik hoop gewoon dat mijn moeder me even belt, gewoon om te horen hoe t is. Of t allemaal lukt. Maar dat krijgt ik niet. En om zelf te bellen, dat doe ik dus ook niet... Nou ja, ik probeer t maar te nemen hoe t komt en ik weet dat ook deze dag weer gewoon voorbij gaat.

Hi allemaal,

mag ik hier ook meekletsen? Ik ben eigenlijk al heel lang op zoek naar mensen die enigszins herkennen wat ik meemaak. Het is zo lastig voor andere menen om te begrijpen wat je voelt en hoe erg een angst/paniek kan zijn! Ik heb hieronder geprobeerd wat over mezelf te vertellen, maar mogelijk gaat het een beetje alle kanten op. Sorry!

Ik ben 30 jaar en heb sinds ongeveer 5 jaar last van angst en paniekklachten. De laatste jaren heeft zich dit vooral geuit in hypochondrie. Ik heb de afgelopen jaren zo vaak zitten googelen wat mijn vage klachten konden zijn, heb heel veel onderzoeken gehad in het ziekenhuis, regelmatig tot het diepste van mijn hart geloofd dat ik te horen zou krijgen dat ik terminaal was.. Als ik dit zo schrijf vind ik dit zo vermoeiend klinken!

Ik ben er onder andere jaren van overtuigd geweest dat ik een tumor of iets in mijn keel had. Aanleiding: ik keek in mijn keel en zag iets 'wits' uit mijn keel steken. Vanaf dat moment hoorde ik het zo borrelen in mijn keel, voelde een brok in mijn keel, had regelmatig keelpijn etc.. Na veel onderzoeken (en heeeeel veel piekeren!!) blijkt dat ik een redelijk hoog zittend strottenklepje heb, en dat ik deze dus ooit bij mezelf heb gezien. Zoiets 'kleins' kan bij mij dus aanleiding zijn tot jarenlange zorgen. Pas anderhalf jaar later heeft iemand mij eindelijk kunnen vertellen dat dit is wat ik gezien heb. Ik weet ook nog zo de eerste keer bij de huisarts, die keek 3 seconde en zei: nee hoor ziet er allemaal prima uit..

Daarnaast heb ik 2.5 jaar geleden ook een colonoscopie gehad, omdat ik een aantal keer bloed bij mijn ontlasting had. Pfffff, dat heeft voor zoveel stress gezorgd! Ik functioneerde wekenlang niet, totaal gederealiseerd liep ik rond.. Regelmatig paniekaanvallen en de aanloop naar het onderzoek was verschrikkelijk (laxeren!). Ook hier bleek uiteindelijk niks aan de hand, behalve een kloofje!

Een van de voor veel van jullie vast bekende klacht is hartkloppingen. Als ik stress ervaar of veel aan het piekeren ben krijg ik last van hartkloppingen en overslagen. Waardoor ik uiteraard weer bang wordt en ga twijfelen of ik niet toch een hartritmestoornis zou kunnen hebben.. Uiteraard helpt het niet dat tijdens het maken van een hartfilmpje er nooit iets te zien is !

Afgelopen zomer heb ik een zoontje gekregen! De zwangerschapshormonen waren een prima combi voor mij, ik heb dan ook een heerlijke zwangerschap gehad! Ik geniet enorm van het moeder zijn, maar heb helaas sinds november wel steeds weer meer klachten. Dit bevestigt voor mij wel dat het echt (mede) veroorzaakt wordt door hormonen. Ik geef op dit moment ook nog borstvoeding, en ben erg bang dat hiermee stoppen er ook voor zal zorgen dat mijn klachten weer erger worden.

Helaas had ik tijdens en na mijn zwangerschap meteen last van obstipatie, met uiteindelijk weer kloofjes tot gevolg! Sjees wat kan dat pijnlijk zijn! Echter bleef ik af en toe bloedverlies houden waardoor ik weer helemaal in paniek was (dit was eind december).. Ik heb gelukkig een fijne huisarts, waar ik om de zoveel weken terug kom om te bespreken hoe het gaat. Hij gaf aan dat gezien de eerdere colonoscopie waar niks gevonden is en de eerdere kloofjes, hij echt denkt dat dit bij de normale na-zwangerschaps problematiek hoort. Ik gebruik sindsdien elke dag een zakje laxeermiddel om ervoor te zorgen dat mijn ontlasting zacht blijft en alles down under goed kan genezen..

Ik blijf echter zoveel last houden van piekeren en angsten. Ik ga dan zo twijfelen aan alles. Heb ik alles wel goed gezegd? Als ik beter uitgelegd zou hebben hoe het eruit zag, zou hij (de huisarts) dan wel meteen inzien dat er iets is? Tevens aan een kant van mijn buik de laatste tijd wat klachten, die dan voor mij weer meer bevestigen dat er wel iets is.. Het is voor mij ook enorm lastig om nog te weten wanneer klachten echt zijn en wanneer niet, omdat ze voor mij altijd echt voelen op dat moment.

Ondanks dat mijn zoontje een heel fijn anker is, wat mij enorm helpt om te 'aarden', merk ik dat ik de afgelopen weken steeds vaker verzwolgen wordt door heel veel negatieve gedachtes. Ik ben gewoon zo bang dat er wel iets ergs is, dat ik mijn zoontje niet meer kan zien opgroeien etc..

Ik heb momenteel geen therapie, wel volgende week een afspraak bij de praktijk ondersteuner. De afgelopen jaren heb ik bij een vaste psycholoog gelopen, wat wel erg veel geholpen heeft. Het helpt mij ook om gewoon te blijven werken. Ik heb een fijne baan voor 4 dagen in de week. Dit helpt mij om op andere dingen te focussen en minder te piekeren. Ik heb vroeger oxazepam gebruikt (incidenteel), maar door de zwangerschap en het geven van borstvoeding was dit geen optie meer.

konijnenpantoffeltje schreef: ↑

25-02-2020 12:05

@libe, ik ben 31. Maar qua angst voor ziektes en behandelingen in het ziekenhuis voel ik me soms net een klein kind.

@rammie, nee want het is geen spoed. Alhoewel de huisarts bij de doorverwijzing er wel bij heeft vermeld dat ik kamp met angst en paniek.

Ik ben gisteravond toch nog een dikke 2 uur carnaval gaan vieren met een vriendin! Best trots op mezelf.

Heel herkenbaar.....ik ben echt jaloers op mensen die in zo'n geval kunnen denken 'och, het is vast niks'...ik heb ook altijd de neiging om t heel eng te maken. En is de uitslag goed dan nog steeds twijfelen aan dingen...dat hoort ook wel bij hypochondrie geloof ik. Geruststelling helpt maar even..het is ook belangrijk om toch dat vertrouwen in jezelf te vinden. Soms kan dat ook komen doordat je een bepaald basisvertrouwen mist...vanuit je jeugd bijvoorbeeld.

Wat ik zelf altijd erg heb is,dat als ik ergens over pieker (op hypochondrie gebied) ik daar ook echt last krijg. Gewoon omdat ik mn aandacht erzo op richt. Misschien is dat ook wat jij nu met je oog ervaart?

Supersizeme; wat herkenbaar wat je schrijft. Ik heb sinds mn 23e ong veel last van hypochondrie. Inmiddels 2 kinderen gekregen en ben nu 42.
Ook al eens een darmonderzoek gehad ..ivm bloed bij ontlasting. Niks aan de hand. Tijdens mn zwangerschappen ook weinig last..dan komt er een soort oergevoel naar boven.

Hormonen spelen bij mijn angsten ook een grote rol! Niet onderschatten wat hormonen kunnen doen....heb je ook meer last rond je menstruatie?

Het is soms handig dit s bij te houden.
Ik weet dat ik mezelf rond menstruatie niet te serieus moet nemen...ik kan dan zo slecht relativeren! En er is ook wel wat aan te doen zoals het nemen van teunisbloemolie oa.

Ik reageer later nog even op de anderen..heb wat hoofdpijn vandaag.