Angststoornissen. Wat is jouw verhaal ?

Hallo!

Je kan alvast raden waarover dit topic gaat. Angststoornissen. Voor velen een onbekende term, voor anderen spijtig genoeg dagelijkse kost. Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar jullie ervaringen/verhalen. Ik hoop daarnaast ook enigszins steun te vinden bij elkaar. Gewoon even beseffen dat we niet alleen zijn, ook al lijkt dat soms wel zo.
Ik deel hieronder alvast mijn verhaal mee:

Ik ben een jonge vrouw. Tot zeven maanden geleden was ik een ongelofelijk energiek, gelukkig maar bovenal optimistisch persoon. Ik nam de dag zoals hij kwam. Carpe diem. Tot op een zekere dag.. Ik voelde mezelf misselijk. Aangezien ik een buitengewone angst voor braken heb, werd ik bang. Héél bang. Ik kreeg hartkloppingen, buikkrampen, het gevoel alsof ik ging flauwvallen en alsof dat nog niet genoeg was nam de misselijkheid alleen maar toe. Ik huilde als een peuter. De paniekaanval die avond verdween als sneeuw voor de zon, maar ik kreeg sindsdien dagelijks te maken met vlagen van misselijkheid. Jakkes. Wat een ontzettend kut gevoel.

Maanden aan een stuk was ik dagelijks misselijk. Volgend de dokter was er niets aan de hand. Het zat in mijn hoofd zei hij. Ik durfde uiteindelijk nergens meer heen. Bus? Nee. Daar word ik vast misselijk op. Restaurant? Nee. Het eten zal hoogstwaarschijnlijk slecht zijn, hier word ik misselijk van. School? Nee. Als ik hier misselijk word kan ik nergens heen.
De angst om misselijk te worden beïnvloedde letterlijk heel mijn leven. (En ja hoor, die wekelijkse paniekaanvallen gingen rustig door)

Die angst vervormde zich razendsnel tot een gegeneraliseerde angst. Ik maakte mezelf druk om letterlijk alles. “Wat als deze trein zometeen kantelt?”, “Wat als de spaghetti die ik gisteren at vervallen was?”, “Wat als hier zometeen een terrorist in het rond begint te schieten?”. Héél de dag liep ik rond met zulke gedachten. Ik vond geen rust meer. Het was een kwelling.

De misselijkheid verdween niet. Bovendien kreeg ik ook last van mijn darmen. Dit was achteraf gezien niet zo gek.. stress heeft namelijk enorm veel invloed op maag- en darmen. Dit alles zorgde ervoor dat ik nog maar weinig durfde te eten. Aangezien ik altijd een vrij mager meisje geweest ben, was afvallen eigenlijk niet positief. Maar ik kon het niet helpen.. ik at zó weinig, dat ik op 6 maanden tijd 4 kilo ben kwijtgeraakt. Verschrikkelijk.

Ik zou nog lang kunnen doorgaan met uitleggen wat ik precies allemaal heb meegemaakt, maar dit zou veel te lang duren. Om een lang verhaal kort te maken: ik ging mentaal door een hel. Ik was elke dag bang. Elke dag nerveus. Elke dag verdrietig.

Nu, zeven maanden later gaat het iets beter met me. Maar de angst is nog niet verdwenen. Mijn lichaam is enorm verzwakt. Omdat ik weinig eet word ik snel misselijk wanneer ik een iets grotere portie probeer. Mijn lichaam is al zó gewend aan de kleine hapjes dat het geen zware maaltijden meer verdraagt.
En de paniekaanvallen.. ze zijn er erger op geworden. Een drie á vier keer per week word ik ‘s nachts wakker met een paniekaanval. Waarom weet ik niet. Maar het is verschrikkelijk. Misselijk, buikkrampen, zweten, hartkloppingen, duizeligheid en bovenal: ANGST. Het is een onbeschrijfelijk gevoel dat ik niemand toewens. Het is net alsof er een demoon bezit neemt van je lichaam. Tegenwoordig kan ik niet meer huilen tijdens zo ‘n aanval. Ik heb geen controle over wat er dan gebeurd. Ik hoop dat ik deze periode in mijn leven snel kan afsluiten. Het is mentaal en fysiek een zó lastig.

Ik zou nog zoveel meer kunnen vertellen, maar dat wordt veel typ-werk vrees ik!..
Aan mijn mede angst-genootjes, hoe ontwikkelde jouw angststoornis zich? Heb je hier nog steeds last van? Heb je regelmatig paniekaanvallen? Hoe voelen deze dan aan? Ik kijk ernaar uit om jullie ervaringen te lezen. Misschien leer ik hier nog dingen uit.

Ik ga slapen nu. Het is vijf uur ‘s ochtends.. ik heb geen oog dicht gedaan. Die gezellige paniekaanvallen toch hé..

Groetjes!