Psyche
alle pijlers
Asperger, niet open kunnen zijn over mijn handicap
zondag 9 december 2018 17:27
Toen ik 25 was werd bij mij de diagnose Asperger geconstateerd. Na al die jaren snapte ik, vrouw, waarom mijn sociale contacten steeds spaak liepen. Waarom ik het steeds maar niet 'goed kon doen', ondanks dat ik mijn best deed. Waarom ik steeds last had van angst en depressieve gevoelens, die tot twee keer toe tot een hevige depressie hebben geleid. Eindelijk kon ik gerichte therapie krijgen, en zou mijn leven een minder grote puinhoop worden van mislukte relaties, contacten op het werk die niet lekker liepen (al snapte ik steeds niet waarom).
Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender
Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.
Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.
Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.
Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.
En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.
Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'
De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.
Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.
Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?
De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.
Help?
Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender
Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.
Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.
Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.
Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.
En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.
Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'
De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.
Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.
Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?
De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.
Help?
zondag 9 december 2018 21:06
Ik liep ook de hele tijd vast. Na lang onderzoek kreeg ik de diagnose Klassiek Autisme (hoog functionerend).
Wat mij in mijn werk uiteindelijk het meest geholpen heeft (tot nu toe) is goed in kaart krijgen waar ik goed in ben, hoe ik het beste kan werken en het beste van nut kan zijn, waar ik moeite mee heb en waar ik zodanig veel stress van krijg dat ik helemaal vast loop en dicht sla. Daar ben ik vervolgens heel duidelijk over geweest tegen mijn collega's zodat ook zij daar rekening mee konden houden.
Met een coach ben ik nog aan het kijken naar de praktische kanten (met name het voorkomen van overprikkeling).
En ja, van mij moet je er zeker geen 6 in één team hebben, dan worden er vrij weinig concrete resultaten gehaald, maar ik ben zeker van toegevoegde waarde door mijn kwaliteiten. En mijn manager en collega's maken daar dankbaar gebruik van. Ik mag daardoor vaak de projecten doen die anders blijven liggen uit gebrek aan interesse van collega's. En ik ben destijds zelfs aangeboden vanwege mijn diplomatieke stijl in communiceren met de interne klant.
Het is soms even een zoektocht. Maar hoe beter je jezelf kent, hoe makkelijker het wat mij betreft wordt om een passende functie te vinden.
Succes!
Wat mij in mijn werk uiteindelijk het meest geholpen heeft (tot nu toe) is goed in kaart krijgen waar ik goed in ben, hoe ik het beste kan werken en het beste van nut kan zijn, waar ik moeite mee heb en waar ik zodanig veel stress van krijg dat ik helemaal vast loop en dicht sla. Daar ben ik vervolgens heel duidelijk over geweest tegen mijn collega's zodat ook zij daar rekening mee konden houden.
Met een coach ben ik nog aan het kijken naar de praktische kanten (met name het voorkomen van overprikkeling).
En ja, van mij moet je er zeker geen 6 in één team hebben, dan worden er vrij weinig concrete resultaten gehaald, maar ik ben zeker van toegevoegde waarde door mijn kwaliteiten. En mijn manager en collega's maken daar dankbaar gebruik van. Ik mag daardoor vaak de projecten doen die anders blijven liggen uit gebrek aan interesse van collega's. En ik ben destijds zelfs aangeboden vanwege mijn diplomatieke stijl in communiceren met de interne klant.
Het is soms even een zoektocht. Maar hoe beter je jezelf kent, hoe makkelijker het wat mij betreft wordt om een passende functie te vinden.
Succes!
zondag 9 december 2018 21:09
Puur voor haar stress niet omdat ze het niet kan.Nummer*Zoveel schreef: ↑09-12-2018 20:45Waarom moet ze een simpele of fysieke job gaan doen, als ze de hersens heeft om op hoger niveau te presteren? Alleen omdat ze een handicap op sociaal vlak heeft? Dat is toch onzin? Er zijn zat banen te bedenken op haar niveau waar zij haar kennis en kunde op een andere manier kan toepassen, zonder dat het sociale haar hoeft te hinderen. Laat haar daar eerst maar eens naar kijken.
zondag 9 december 2018 21:12
zondag 9 december 2018 21:19
zondag 9 december 2018 21:24
Ik zelf en aardig wat vrienden van mij hebben een vorm van autisme. Voor ons is de effectiefste manier om er mee om te gaan door duidelijk en eerlijk te zijn over wat je van ons kan verwachten en wat niet. Het is nodig om een dosis zelfkennis te hebben, want dan kun je aan andere toelichten waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Het probleem zit er namelijk vaak in dat mensen je gedrag anders interpreteren dan je bedoeld. De eerste stap is wel acceptatie dat je autisme hebt, ik kan me berusten in het idee dat ik anders ben en dat niet verkeerd is. Ik heb gemerkt dat door vooral mezelf te zijn ik minder beperkt ben, al helemaal in sociaal contact. Daarvoor was ik veel sociaal onhandiger, omdat ik mij telkens afvroeg wat normaal was om te doen of te zeggen. Met als resultaat dat ik vaak niet goed wist wat ik moet zeggen, dichtklappen als ik niet begrepen werd, zenuwachtig werd in gesprekken. Nu zeg ik gewoon wat in mij opkomt, soms wordt dat niet begrepen, maar dan kan ik dat uitleggen. Mijn ervaring is dat ik er alles behalve op wordt afgerekend, mensen vinden me eerder grappig of apart. Mijn eerlijkheid en laag gevoel voor schaamte vinden mensen juist eerder prettig dan afstotend.
Ps met duidelijk en eerlijk zijn bedoel ik niet dat je te pas en te onpas zegt dat je autisme hebt
het maakt namelijk niet uit waar het vandaan komt het is zoals het is.
Ps met duidelijk en eerlijk zijn bedoel ik niet dat je te pas en te onpas zegt dat je autisme hebt
het maakt namelijk niet uit waar het vandaan komt het is zoals het is.
zondag 9 december 2018 21:32
Nummer*Zoveel schreef: ↑09-12-2018 21:19Heb je wel eens gehoord van een bore-out? Mensen die structureel onder hun niveau werken, ervaren daarvan doorgaans net zoveel stress als mensen die structureel boven hun niveau werken.
Dit verschilt allemaal per persoon, laatst zag ik een insecten verdelger in blokken Belgische quiz. En die deed ook saltos na de winst in de finale en en ging meerdere afleveringen mee. Terwijl er soms hoger opgeleide zijn die niets lijken te weten. Hoewel hij dus zeer slim was lag zijn plezier meer in andere dingen dan mentaal werk. Maar ze zal zelf moeten zien wat geeft haar stress, is er een hobby waar ze in kan gaan werken of iets anders als ze maar gelukkig is.
zondag 9 december 2018 21:40
Ik zou niet inzien waarom je niet bij je werkgever kunt aangeven dat je Asperger hebt en dat je hierdoor anders functioneert dan een niet Asperger. Want zeg nou zelf, als de reden niet gekend is dan blijft de veroordeling doorgaan. Ik weet het, dit is nogal zwart-wit. Maar het bespreekbaar maken zorgt er wél voor dat er begrip komt.
In jouw geval zou ik terugkomen op het functioneringsgesprek met je leidinggevende. Vertel dat je Asperger hebt en dat jouw reageren hierdoor bepaald wordt. Dat je hiervoor hulp hebt ingeroepen maar het voor jou moeilijk is om hierin een weg te vinden. Geef aan dat je blij bent met de feedback maar dat wilt vragen of je leidinggevende en collega's jou kunnen helpen om de doelen die gesteld zijn te behalen daarbij rekening houdend met je aandoening.
Hier is wel moed voor nodig en bestaat de kans dat je contract niet verlengd wordt met het advies een andere sector te zoeken die wel bij je past. In het gunstigste geval kan het zijn dat het deuren opent die nu gesloten zijn waardoor je kunt groeien. Goed personeel is niet altijd sociaal sterk maar is de kwaliteit van het werk meer dan goed waardoor men personeel niet laat gaan.
Er zijn verder goede adviezen gegeven waar je verder mee kunt.
Blijf meelezen omdat ik een zoon heb die spraak- en taalproblemen heeft, moeite met leren en met autistische kenmerken zonder officieel een diagnose te hebben gekregen. Hij gaat daar ook last mee krijgen als hij straks gaat werken.
In jouw geval zou ik terugkomen op het functioneringsgesprek met je leidinggevende. Vertel dat je Asperger hebt en dat jouw reageren hierdoor bepaald wordt. Dat je hiervoor hulp hebt ingeroepen maar het voor jou moeilijk is om hierin een weg te vinden. Geef aan dat je blij bent met de feedback maar dat wilt vragen of je leidinggevende en collega's jou kunnen helpen om de doelen die gesteld zijn te behalen daarbij rekening houdend met je aandoening.
Hier is wel moed voor nodig en bestaat de kans dat je contract niet verlengd wordt met het advies een andere sector te zoeken die wel bij je past. In het gunstigste geval kan het zijn dat het deuren opent die nu gesloten zijn waardoor je kunt groeien. Goed personeel is niet altijd sociaal sterk maar is de kwaliteit van het werk meer dan goed waardoor men personeel niet laat gaan.
Er zijn verder goede adviezen gegeven waar je verder mee kunt.
Blijf meelezen omdat ik een zoon heb die spraak- en taalproblemen heeft, moeite met leren en met autistische kenmerken zonder officieel een diagnose te hebben gekregen. Hij gaat daar ook last mee krijgen als hij straks gaat werken.
zondag 9 december 2018 23:12
Lijkt mij onmogelijk geaccepteerd worden in het onderwijs...Kleppeboxx schreef: ↑09-12-2018 21:40Ik zou niet inzien waarom je niet bij je werkgever kunt aangeven dat je Asperger hebt en dat je hierdoor anders functioneert dan een niet Asperger. Want zeg nou zelf, als de reden niet gekend is dan blijft de veroordeling doorgaan. Ik weet het, dit is nogal zwart-wit. Maar het bespreekbaar maken zorgt er wél voor dat er begrip komt.
In jouw geval zou ik terugkomen op het functioneringsgesprek met je leidinggevende. Vertel dat je Asperger hebt en dat jouw reageren hierdoor bepaald wordt. Dat je hiervoor hulp hebt ingeroepen maar het voor jou moeilijk is om hierin een weg te vinden. Geef aan dat je blij bent met de feedback maar dat wilt vragen of je leidinggevende en collega's jou kunnen helpen om de doelen die gesteld zijn te behalen daarbij rekening houdend met je aandoening.
Hier is wel moed voor nodig en bestaat de kans dat je contract niet verlengd wordt met het advies een andere sector te zoeken die wel bij je past. In het gunstigste geval kan het zijn dat het deuren opent die nu gesloten zijn waardoor je kunt groeien. Goed personeel is niet altijd sociaal sterk maar is de kwaliteit van het werk meer dan goed waardoor men personeel niet laat gaan.
Er zijn verder goede adviezen gegeven waar je verder mee kunt.
Blijf meelezen omdat ik een zoon heb die spraak- en taalproblemen heeft, moeite met leren en met autistische kenmerken zonder officieel een diagnose te hebben gekregen. Hij gaat daar ook last mee krijgen als hij straks gaat werken.
zondag 9 december 2018 23:27
Dat is wat jij denkt. Het kan ook zijn dat, als jouw leidinggevende eenmaal weet wat er aan de hand is, jou extra helpt, of dat je een stukje leerlingbegeleiding van leerlingen met ASS op je mag nemen oid.
En in het onderwijs heb je morgen een nieuwe baan, mocht je contract niet verlengd worden.
zondag 9 december 2018 23:34
Óf ze zegt dat ik het nooit zal kunnen vanwege mijn handicap en ik kom niet meer aan een baan binnen de regio omdat ze allemaal met elkaar praten.Celaena_Aelin schreef: ↑09-12-2018 23:27Dat is wat jij denkt. Het kan ook zijn dat, als jouw leidinggevende eenmaal weet wat er aan de hand is, jou extra helpt, of dat je een stukje leerlingbegeleiding van leerlingen met ASS op je mag nemen oid.
En in het onderwijs heb je morgen een nieuwe baan, mocht je contract niet verlengd worden.
Ik zou dat pas durven zeggen bij contractverlenging denk ik.
zondag 9 december 2018 23:39
Mijn kinderen hebben allebei autisme en door de jaren heen is gebleken dat eerlijk zijn over je stoornis averechts werkt. Men gaat je met andere ogen bekijken en elke "fout" wordt toegeschreven aan je autisme. Dus ik ben het niet eens met de mensen hier die zeggen: wees gewoon eerlijk, dan kweekt dat (misschien) begrip.
Eén van mijn kinderen werkt in het basisonderwijs en komt exact dezelfde dingen tegen die jij noemt. Het kost bergen energie om te verbergen dat alles meer moeite kost dan bij een ander en dat je sneller overprikkeld bent. Dat je niet alle sociale situaties begrijpt.
Echte tips heb ik niet, op één na. Zorg dat iemand hebt om mee te sparren. Vertel de zaken die je tegen komt, hoe je het hebt aangepakt. Ook iemand met autisme is leerbaar, ook al is elke situatie net even anders. Door heel veel te praten, door situaties samen te analyseren, kun je een heel eind komen. Je bent geen autisme, je hebt het. Wat dus betekent dat je op bepaalde vlakken prima of zelfs uitstekend presteert en op andere minder. Een diagnose bepaald niet wie je bent. Wel dat je moeite hebt met sommige dingen, maar niemand is perfect.
Eén van mijn kinderen werkt in het basisonderwijs en komt exact dezelfde dingen tegen die jij noemt. Het kost bergen energie om te verbergen dat alles meer moeite kost dan bij een ander en dat je sneller overprikkeld bent. Dat je niet alle sociale situaties begrijpt.
Echte tips heb ik niet, op één na. Zorg dat iemand hebt om mee te sparren. Vertel de zaken die je tegen komt, hoe je het hebt aangepakt. Ook iemand met autisme is leerbaar, ook al is elke situatie net even anders. Door heel veel te praten, door situaties samen te analyseren, kun je een heel eind komen. Je bent geen autisme, je hebt het. Wat dus betekent dat je op bepaalde vlakken prima of zelfs uitstekend presteert en op andere minder. Een diagnose bepaald niet wie je bent. Wel dat je moeite hebt met sommige dingen, maar niemand is perfect.
zondag 9 december 2018 23:46
Zo mee eens! Kan jij misschien je dochter vragen hoe zij het aanpakt? En dan met name probleemsituaties met leerlingen en onenigheid met collega's? Want ik ben zelf vrij lief en meegaand en laat te lang over me heen lopen, en als ik dan strak tegenwicht bied zorgt dat voor problemen.Venusss schreef: ↑09-12-2018 23:39Mijn kinderen hebben allebei autisme en door de jaren heen is gebleken dat eerlijk zijn over je stoornis averechts werkt. Men gaat je met andere ogen bekijken en elke "fout" wordt toegeschreven aan je autisme. Dus ik ben het niet eens met de mensen hier die zeggen: wees gewoon eerlijk, dan kweekt dat (misschien) begrip.
Eén van mijn kinderen werkt in het basisonderwijs en komt exact dezelfde dingen tegen die jij noemt. Het kost bergen energie om te verbergen dat alles meer moeite kost dan bij een ander en dat je sneller overprikkeld bent. Dat je niet alle sociale situaties begrijpt.
Echte tips heb ik niet, op één na. Zorg dat iemand hebt om mee te sparren. Vertel de zaken die je tegen komt, hoe je het hebt aangepakt. Ook iemand met autisme is leerbaar, ook al is elke situatie net even anders. Door heel veel te praten, door situaties samen te analyseren, kun je een heel eind komen. Je bent geen autisme, je hebt het. Wat dus betekent dat je op bepaalde vlakken prima of zelfs uitstekend presteert en op andere minder. Een diagnose bepaald niet wie je bent. Wel dat je moeite hebt met sommige dingen, maar niemand is perfect.
Let wel, ik schreeuw of scheld nooit of zo.
maandag 10 december 2018 00:00
Op je vraag hoe zij het aan pakt is geen éénduidig antwoord te geven. Ik ben degene waarmee ze dagelijks kan sparren, we nemen situaties die ze tegen komt samen door. Intensief voor beiden, maar lonend. Langzaam maar zeker maakt ze stapjes, overziet situaties beter en weet er ook beter mee om te gaan. Dat komt door onze gesprekken, maar ook door haar enorm sterke wil een goede leerkracht en collega te zijn. Perfectionisme loert trouwens wel om de hoek, ik proef uit jouw openingspost hetzelfde. Ook een punt waar ze overigens aan werkt.
Zij is ook te lief en te meegaand
Ziet dingen snel als iets persoonlijks, ik laat haar vaak zien dat dat niet het geval is en dat je je ook best zakelijk, maar vriendelijk kan opstellen. Dat voorkomt dat de bom ineens barst en je dus net verkeerd reageert. Dus helaas kan ik geen concreet antwoord geven op je vraag. Heb je niemand in je omgeving ( een ouder, een vriendin) die voor jou zou kunnen fungeren als partner om mee te sparren? Iemand die jou goed kent?
Zij is ook te lief en te meegaand
Ziet dingen snel als iets persoonlijks, ik laat haar vaak zien dat dat niet het geval is en dat je je ook best zakelijk, maar vriendelijk kan opstellen. Dat voorkomt dat de bom ineens barst en je dus net verkeerd reageert. Dus helaas kan ik geen concreet antwoord geven op je vraag. Heb je niemand in je omgeving ( een ouder, een vriendin) die voor jou zou kunnen fungeren als partner om mee te sparren? Iemand die jou goed kent?
maandag 10 december 2018 00:21
Ik herken dat meteen, hoe zij reageert.Venusss schreef: ↑10-12-2018 00:00Op je vraag hoe zij het aan pakt is geen éénduidig antwoord te geven. Ik ben degene waarmee ze dagelijks kan sparren, we nemen situaties die ze tegen komt samen door. Intensief voor beiden, maar lonend. Langzaam maar zeker maakt ze stapjes, overziet situaties beter en weet er ook beter mee om te gaan. Dat komt door onze gesprekken, maar ook door haar enorm sterke wil een goede leerkracht en collega te zijn. Perfectionisme loert trouwens wel om de hoek, ik proef uit jouw openingspost hetzelfde. Ook een punt waar ze overigens aan werkt.
Zij is ook te lief en te meegaand
Mijn moeder is mijn beste vriendin, ik spar ook met haar, maar ik merk dat het haar wat veel wordt, altijd maar zorgen. Ik voel me ook schuldig dat ik ben zoals ik ben. Een dochter met problemen, die een paar jaar terug nog dood wilde. Die haar bakken met geld heeft gekost. Ik wil zo graag dat ze zich geen zorgen meer hoeft te maken om mij, maar dat zal ze denk ik haar leven lang doen.
maandag 10 december 2018 00:37
Ik zal eerlijk zijn, ik vind het soms ook veel. Maar ik zou niet anders willen, ik ken haar als geen ander en doe het graag. En kijk ook eens naar wat je al wél bereikt hebt. Als je een paar jaar terug enorm depressief was en nu een baan hebt met verantwoordelijkheden, is dat ontzettend knap. Een baan waarin je iets betekent, waarin je een steentje bijdraagt aan de maatschappij en de kinderen/ jongeren iets mee geeft voor de rest van hun leven 
Het is niet zo zwartwit als jij nu denkt.
Het is niet zo zwartwit als jij nu denkt.
maandag 10 december 2018 08:43
Eens met Venuss, binnen het onderwijs zou ik zonder vast contract zeker niet zeggen dat je Asperger hebt.
Het lijkt mij wel heel erg moeilijk om je met Asperger binnen het (basis)onderwijs te handhaven, misschien zelfs wel onmogelijk.
Verder denk ik net als Venuss dat je een maatje nodig hebt om dagelijks even de werkdag door te nemen en de knelpunten/onbegrepen situaties van die dag te bespreken en daar weer van te kunnen leren.
Sterkte en succes!
Het lijkt mij wel heel erg moeilijk om je met Asperger binnen het (basis)onderwijs te handhaven, misschien zelfs wel onmogelijk.
Verder denk ik net als Venuss dat je een maatje nodig hebt om dagelijks even de werkdag door te nemen en de knelpunten/onbegrepen situaties van die dag te bespreken en daar weer van te kunnen leren.
Sterkte en succes!
maandag 10 december 2018 09:14
Ik denk dat je beter eerlijk kunt zijn want er zullen zeker een aantal mensen begrip voor je hebben. Misschien wel meer dan je denkt. Daarnaast is ook een crime wanneer men jou steeds verbeteringen oplegt van zaken waar je weinig aan kunt doen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 10 december 2018 12:07
Mijn ervaring is dat ik juist in het onderwijs eerlijk kan zijn over mijn autisme. Nou moet ik daar ook bij zeggen dat ik al flink wat jaren op deze school werk en mijn collega's mij goed kennen. Ze hebben meegemaakt hoe ik altijd geworsteld heb met mezelf. Ik ben er altijd open over geweest en heb veel steun gekregen. Eerdere diagnoses werden geaccepteerd door iedereen en nu gebleken is dat die diagnoses foutief waren en ik autistisch ben, krijg ik wederom alle steun die ik nodig heb.
Wel heb ik geconcludeerd dat het werk als docent niet passend is. Ik kan goed lesgeven maar het vraagt net teveel van me waardoor ik overprikkeld raak, op m'n tenen loop en vroeg of laat omval.
Nu werk ik als onderwijsassistent, heb ik veel contact met leerlingen, kan mijn collega's snel en effectief helpen en heb geen last meer van de elementen die het werk van docent voor mij te zwaar maakten.
Openheid heeft mij hierin geholpen want zo kon mijn werkgever meedenken in hoe ik passend werk kan doen.
Wel heb ik geconcludeerd dat het werk als docent niet passend is. Ik kan goed lesgeven maar het vraagt net teveel van me waardoor ik overprikkeld raak, op m'n tenen loop en vroeg of laat omval.
Nu werk ik als onderwijsassistent, heb ik veel contact met leerlingen, kan mijn collega's snel en effectief helpen en heb geen last meer van de elementen die het werk van docent voor mij te zwaar maakten.
Openheid heeft mij hierin geholpen want zo kon mijn werkgever meedenken in hoe ik passend werk kan doen.
maandag 10 december 2018 12:11
Precies, je hebt een vast contract dus dat scheelt al. Jij ook succes!multomap schreef: ↑10-12-2018 12:07Mijn ervaring is dat ik juist in het onderwijs eerlijk kan zijn over mijn autisme. Nou moet ik daar ook bij zeggen dat ik al flink wat jaren op deze school werk en mijn collega's mij goed kennen. Ze hebben meegemaakt hoe ik altijd geworsteld heb met mezelf. Ik ben er altijd open over geweest en heb veel steun gekregen. Eerdere diagnoses werden geaccepteerd door iedereen en nu gebleken is dat die diagnoses foutief waren en ik autistisch ben, krijg ik wederom alle steun die ik nodig heb.
Wel heb ik geconcludeerd dat het werk als docent niet passend is. Ik kan goed lesgeven maar het vraagt net teveel van me waardoor ik overprikkeld raak, op m'n tenen loop en vroeg of laat omval.
Nu werk ik als onderwijsassistent, heb ik veel contact met leerlingen, kan mijn collega's snel en effectief helpen en heb geen last meer van de elementen die het werk van docent voor mij te zwaar maakten.
Openheid heeft mij hierin geholpen want zo kon mijn werkgever meedenken in hoe ik passend werk kan doen.
maandag 10 december 2018 12:23
Afgezien van het intranet van je school/stichting, zoek eens op ‘vacature beleidsmedewerker’.
