Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
dinsdag 13 juni 2017 11:28
owja daar moet je eerst heen jaKoffieDoosje schreef: ↑13-06-2017 11:26Bij de GGZ. Ik zou niet weten waar het anders zou moeten doen. Dit is via een Zorggroep geregeld (en de Zorggroep was op verwijzing van de huisarts)
ik dacht dat je die traject al had gehad want ik moest daarna andere instantie die diagnose moesten doen?
dinsdag 13 juni 2017 12:11
ButtersStotch schreef: ↑13-06-2017 11:28owja daar moet je eerst heen ja
ik dacht dat je die traject al had gehad want ik moest daarna andere instantie die diagnose moesten doen?
Het is een drama. Ik ga het nog wel aankaarten als ik er binnenkort naar toe moet. Het is echt beschamend slecht geregeld.
Dat ze mij vergeten waren werd gewoon ook toegegeven!
En dit valt onder eigen risico, dus ik mag ook lekker gaan betalen voor dit alles
dinsdag 13 juni 2017 13:31
Balen dat dit zo loopt. Mijn ervaring leert dat als je eenmaal binnen bent (en ze je niet vergeten zijn) het verder heel goed loopt. Mij zijn ze in het begin ook vergeten. Toen ik daarover belde kreeg ik excuses en werd alles direct geregeld. Houdt dus vol en geef de moed niet op. Over je eigen risico, die was je toch wel kwijt geweest op den duur.
zondag 18 juni 2017 12:54
Jammer dat dit topic zo rustig is. Veel schrijvers van het begin hebben ook niet meer gereageerd. Jammer!
Mijn laatst autistische momentje. Had visite en die persoon was wat kwijt. Ze vertelde dat vriend had gezegd dat het 'vast in de vaatwasser zal liggen' of zoiets. Ik verstond letterlijk dat het product dus echt vast zat in de vaatwasser hahaha.
Mijn laatst autistische momentje. Had visite en die persoon was wat kwijt. Ze vertelde dat vriend had gezegd dat het 'vast in de vaatwasser zal liggen' of zoiets. Ik verstond letterlijk dat het product dus echt vast zat in de vaatwasser hahaha.
zondag 18 juni 2017 20:57
Inderdaad jammer, denk dat sommige mensen op een bepaald ogenblik een beetje zijn uitverteld over hun ervaringen. Topic gaat inmiddels immers al een paar duizend posts mee. Zelf heb ik ook niet altijd even veel te melden, maar het blijft wel leuk om de ervaringen van anderen te lezen.
Het overkomt me zelf ook wel eens dat ik me met een halve minuut vertraging realiseer dat ik iets niet letterlijk mag nemen. Net nog een fictieverhaal gelezen over een jongetje dat in de klas het meisje naast hem in de arm beet. De juf sprak hem vermanend toe. "'I shall have to write a note to Eileen's mother to explain her hurt arm, and you must sit on your own until we can trust you again.'" Vond ik me toch zo'n rare straf, op je eigen arm moeten zitten. Maar goed, bij de volgende zin kreeg ik dan wel door dat er bedoeld werd dat het jongetje een tijdje alleen moest zitten, en daarbij vrij over zijn armen mocht beschikken.
Het overkomt me zelf ook wel eens dat ik me met een halve minuut vertraging realiseer dat ik iets niet letterlijk mag nemen. Net nog een fictieverhaal gelezen over een jongetje dat in de klas het meisje naast hem in de arm beet. De juf sprak hem vermanend toe. "'I shall have to write a note to Eileen's mother to explain her hurt arm, and you must sit on your own until we can trust you again.'" Vond ik me toch zo'n rare straf, op je eigen arm moeten zitten. Maar goed, bij de volgende zin kreeg ik dan wel door dat er bedoeld werd dat het jongetje een tijdje alleen moest zitten, en daarbij vrij over zijn armen mocht beschikken.
zondag 18 juni 2017 23:20
Ik merk dat ik wel veel spanningen heb elke ochtend. Ik heb een tijdsgerelateerde handeling die ik moet volbrengen elke ochtend op werk en ik heb daar toch wel een paar keer echt stress van ondervonden. Ik ben er nu wel achter dat mijn kwalen echt heus wel stressgerelateerd vergergeren en afzwakken. Het weer heeft er nog niet echt heel erg positieve invloed op.
Hopelijk als ik beter mijn weg weet op werk wordt het dan minder.. Vandaag een beetje down. Niet weten wat ik wel of niet wil doen, beetje verveeld. Morgenavond krijg ik 10 dagen bezoek. Gisteren net het bezoek van huisgenoot weggebracht naar het vliegveld. Dat ging wel goed, een logee. Mijn huisgenoot was dankbaar voor het feit dat ik haar een beetje op sleeptouw heb genomen als zij aan het werk was en dat ik zo flexible was. Dus gisteren heeft ze me uit eten genomen en hebben we film gekeken thuis. Echt gezellig. We hebben nog niet echt tijd gehad aan elkaar te wennen zonder visite. We wonen hier net. Ik ken nog niet zoveel mensen van mijn leeftijd om mee om te gaan. Die hebben het allemaal druk met gezin ofzo. Die heb ik niet.
Hopelijk als ik beter mijn weg weet op werk wordt het dan minder.. Vandaag een beetje down. Niet weten wat ik wel of niet wil doen, beetje verveeld. Morgenavond krijg ik 10 dagen bezoek. Gisteren net het bezoek van huisgenoot weggebracht naar het vliegveld. Dat ging wel goed, een logee. Mijn huisgenoot was dankbaar voor het feit dat ik haar een beetje op sleeptouw heb genomen als zij aan het werk was en dat ik zo flexible was. Dus gisteren heeft ze me uit eten genomen en hebben we film gekeken thuis. Echt gezellig. We hebben nog niet echt tijd gehad aan elkaar te wennen zonder visite. We wonen hier net. Ik ken nog niet zoveel mensen van mijn leeftijd om mee om te gaan. Die hebben het allemaal druk met gezin ofzo. Die heb ik niet.
maandag 19 juni 2017 08:45
Ik mag volgende maand eindelijk beginnen bij de GGZ. Ben heel benieuwd. Heb het hard nodig want het gaat zo beroerd de laatste tijd... Zo somber/verdrietig, chagrijnig en snauwerig. M'n hoofd werkt niet fatsoenlijk. Ik snap niks en er komt vaak wartaal uit.
Maar verder doe ik maar gewoon m'n ding en dus heeft bijna niemand in de gaten hoe belabberd ik me voel.
Maar verder doe ik maar gewoon m'n ding en dus heeft bijna niemand in de gaten hoe belabberd ik me voel.
maandag 19 juni 2017 09:34
Zo lang ik me kan herinneren heb ik me altijd wel 'anders' gevonden dan anderen. Ik zat altijd in m'n eigen wereld. Ik had wel vriendinnetjes in de eerste klassen van de basisschool, maar in de jaren erna hield ik bijna niemand meer over. Ik lag het liefst met m'n tekenboeken op bed, stripverhalen verzinnen en tekenen, totaal in m'n eigen fantasie wereld, daar vond ik het veel leuker dan in de echte wereld. Ik ging me meer afsluiten, was (en ben nog steeds) niet sociaal.
In m'n schoolrapporten werd door leraren geschreven dat ik 'traag' was, dat ik meer tijd nodig had om het lesmateriaal onder de knie te krijgen, en (ja hoor) dat ik mentaal afwezig was en dat ik me totaal niet op m'n gemak scheen te voelen in grote ruimtes, wat niet klopte, ik voel me overal thuis, behalve als er veel mensen zijn met wie ik 'moet' socializen. Ik kleurde, tekende, verzon verhalen en kon compleet opgaan in een goede film/boek. De rest boeide me gewoon niet.
Ik ging ook nooit uit, ben 1 keer naar de kroeg geweest hier in dorp en dat vond ik wel genoeg. Het was te druk, de muziek en de mensen irriteerden me. M'n eigen wereldje in m'n hoofd had wederom de voorkeur. In een vriendengroep voel ik me niet thuis, ik zou het wel willen, maar ik ben de 5de (vierkante) wiel van de wagen.
Vandaag de dag ook nog steeds.
Ik ben het allergrootste gedeelte van de dag 'afwezig', ben snel afgeleid, kan helemaal uit m'n hum raken als er geplande dingen niet doorgaan, dan was ik er zo op ingesteld dat dat ging gebeuren, dat ik niet kan verwerken dat het niet doorgaat. Dan kan ik gaan drammen net zo lang tot ik m'n zin krijg en ben er achteraf dan niet trots op. Veel prikkels zorgen er ook voor dat ik vanuit het niets compleet uit m'n schedeldak knal. Voorbeeld, ik zit iets te typen op de telefoon, de tv staat aan en er vraagt iemand meerdere malen of ik een boodschappenbon wil nakijken ... Het lijkt dan net bubbelfolie waarvan alle bubbels tegelijkertijd worden kapotgeknapt.
Ik ben verder erg visueel ingesteld. Met fotograferen kan ik van 1 ding verschillende foto's maken, en er minutenlang naar kijken om 1 minuscuul klein iets te vinden waardoor die foto net even wat beter is dan de rest. Met het maken van collages precies hetzelfde.
Toen de vrouw van de zorggroep vertelde dat ik wel eens een vorm van autisme en ADD kon hebben, viel alles gelijk op z'n plaats. He is alleen jammer dat het zo lang heeft geduurd voordat IEMAND het doorhad. Voor mijn gevoel had ik veel meer kunnen bereiken als ik dit eerder had geweten, dat ik dan de juiste handvaten had gekregen om er beter mee om te gaan. Verder vind ik het jammer dat m'n moeder het niet begrijpt. Ze snapt 'autisme' niet, en voor het diagnostisch onderzoek volgende week moet ze mee, maar heeft ze er vooralsnog geen zin in.
In m'n schoolrapporten werd door leraren geschreven dat ik 'traag' was, dat ik meer tijd nodig had om het lesmateriaal onder de knie te krijgen, en (ja hoor) dat ik mentaal afwezig was en dat ik me totaal niet op m'n gemak scheen te voelen in grote ruimtes, wat niet klopte, ik voel me overal thuis, behalve als er veel mensen zijn met wie ik 'moet' socializen. Ik kleurde, tekende, verzon verhalen en kon compleet opgaan in een goede film/boek. De rest boeide me gewoon niet.
Ik ging ook nooit uit, ben 1 keer naar de kroeg geweest hier in dorp en dat vond ik wel genoeg. Het was te druk, de muziek en de mensen irriteerden me. M'n eigen wereldje in m'n hoofd had wederom de voorkeur. In een vriendengroep voel ik me niet thuis, ik zou het wel willen, maar ik ben de 5de (vierkante) wiel van de wagen.
Vandaag de dag ook nog steeds.
Ik ben het allergrootste gedeelte van de dag 'afwezig', ben snel afgeleid, kan helemaal uit m'n hum raken als er geplande dingen niet doorgaan, dan was ik er zo op ingesteld dat dat ging gebeuren, dat ik niet kan verwerken dat het niet doorgaat. Dan kan ik gaan drammen net zo lang tot ik m'n zin krijg en ben er achteraf dan niet trots op. Veel prikkels zorgen er ook voor dat ik vanuit het niets compleet uit m'n schedeldak knal. Voorbeeld, ik zit iets te typen op de telefoon, de tv staat aan en er vraagt iemand meerdere malen of ik een boodschappenbon wil nakijken ... Het lijkt dan net bubbelfolie waarvan alle bubbels tegelijkertijd worden kapotgeknapt.
Ik ben verder erg visueel ingesteld. Met fotograferen kan ik van 1 ding verschillende foto's maken, en er minutenlang naar kijken om 1 minuscuul klein iets te vinden waardoor die foto net even wat beter is dan de rest. Met het maken van collages precies hetzelfde.
Toen de vrouw van de zorggroep vertelde dat ik wel eens een vorm van autisme en ADD kon hebben, viel alles gelijk op z'n plaats. He is alleen jammer dat het zo lang heeft geduurd voordat IEMAND het doorhad. Voor mijn gevoel had ik veel meer kunnen bereiken als ik dit eerder had geweten, dat ik dan de juiste handvaten had gekregen om er beter mee om te gaan. Verder vind ik het jammer dat m'n moeder het niet begrijpt. Ze snapt 'autisme' niet, en voor het diagnostisch onderzoek volgende week moet ze mee, maar heeft ze er vooralsnog geen zin in.
maandag 19 juni 2017 09:43
Helaas is dit tegenwoordig heel gewoon. Bij mijn intake had men een dubbele afspraak staan. Bij een kind, die ook ASS heeft, vergat men terug te bellen (kampt al meer dan een jaar met depressie en is nog geen steek verder, behalve enkele intakes en doorverwijzingen). Men heeft me doorverwezen naar een psychiater en daar ben ik al sinds december mee bezig, één afspraak gehad, verder alleen verplaatsingen van nieuwe afspraken. Een afspraak van maart staat inmiddels ergens in juli gepland nadat die verschillende keren is verzet.KoffieDoosje schreef: ↑13-06-2017 12:11Het is een drama. Ik ga het nog wel aankaarten als ik er binnenkort naar toe moet. Het is echt beschamend slecht geregeld.
Dat ze mij vergeten waren werd gewoon ook toegegeven!
En dit valt onder eigen risico, dus ik mag ook lekker gaan betalen voor dit alles
Ik ben zelf 100% afgekeurd voor werk (ik heb meer dan alleen ASS, vandaar), mijn kind zit door zijn depressie in de bijstand en dat duurt inmiddels veel langer dan nodig is door dat slepende uitstellen. Ook de gemeente waar hij woont kan daar weinig aan doen. Hij zit al meer dan een jaar in die uitkering en is er niet best aan toe.
En ik hoor het overal. De mensen doen hun best, maar mijn psychiater blijkt zelf overspannen te zijn, mijn psycholoog zit met zijn handen in het haar vanwege de onmacht en het moeten aanzien hoe zijn cliënten van kwaad naar erger vervallen, je kunt nou eenmaal beter je been breken dan iets psychisch hebben.
maandag 19 juni 2017 10:35
Oh biobitch ik kan daar ook heel slecht tegen, dingen precies op tijd af hebben. Net als jou zou ik daar enorm gestrest van kunnen raken. Ook eenvoudige spelletjes die op tijd werken....brrr ik kan er niet tegen.
Biebeltje, welk traject ga je nu in bij de ggz? (Sorry slecht geheugen en even geen zin om terug te bladeren)
Koffiedoosje, ik begrijp je, waarom zag niemand het eerder en misschien kon er dan op tijd hulp aangeboden worden. Bij mij hebben ze ook jaren gezocht naar wat er was, vele crisis momenten gehad maar nu is het eindelijk 'gevonden' en krijg ik de juiste medicatie. Het loopt nou eenmaal zoals het loopt.
Biebeltje, welk traject ga je nu in bij de ggz? (Sorry slecht geheugen en even geen zin om terug te bladeren)
Koffiedoosje, ik begrijp je, waarom zag niemand het eerder en misschien kon er dan op tijd hulp aangeboden worden. Bij mij hebben ze ook jaren gezocht naar wat er was, vele crisis momenten gehad maar nu is het eindelijk 'gevonden' en krijg ik de juiste medicatie. Het loopt nou eenmaal zoals het loopt.
maandag 19 juni 2017 10:40
quattro-stagioni schreef: ↑19-06-2017 09:43Helaas is dit tegenwoordig heel gewoon. Bij mijn intake had men een dubbele afspraak staan. Bij een kind, die ook ASS heeft, vergat men terug te bellen (kampt al meer dan een jaar met depressie en is nog geen steek verder, behalve enkele intakes en doorverwijzingen). Men heeft me doorverwezen naar een psychiater en daar ben ik al sinds december mee bezig, één afspraak gehad, verder alleen verplaatsingen van nieuwe afspraken. Een afspraak van maart staat inmiddels ergens in juli gepland nadat die verschillende keren is verzet.
Ik ben zelf 100% afgekeurd voor werk (ik heb meer dan alleen ASS, vandaar), mijn kind zit door zijn depressie in de bijstand en dat duurt inmiddels veel langer dan nodig is door dat slepende uitstellen. Ook de gemeente waar hij woont kan daar weinig aan doen. Hij zit al meer dan een jaar in die uitkering en is er niet best aan toe.
En ik hoor het overal. De mensen doen hun best, maar mijn psychiater blijkt zelf overspannen te zijn, mijn psycholoog zit met zijn handen in het haar vanwege de onmacht en het moeten aanzien hoe zijn cliënten van kwaad naar erger vervallen, je kunt nou eenmaal beter je been breken dan iets psychisch hebben.
Ik heb afgelopen zaterdag een vragenlijst opgestuurd gekregen en de uitnodiging voor het diagnostisch onderzoek. EINDELIJK!
Het is te belachelijk voor woorden dat wij zo behandeld worden. Alsof we zo koekkoek zijn dat we het lange wachten wel accepteren.
maandag 19 juni 2017 10:44
Ik denk dat behandelaren het ook erg vervelend vinden dat de wachttijden zo lang zijn. Het systeem werkt gewoon niet overal even goed. Als ik lees dat de organisatie waar ik in behandeling ben een schuld heeft van miljoenen dan begrijp ik ook wel dat ze niet nog meer mensen kunnen aannemen. Hierdoor ontstaan weer langere wachttijden voor patiënten.
maandag 19 juni 2017 11:01
lisa198 schreef: ↑19-06-2017 10:35Koffiedoosje, ik begrijp je, waarom zag niemand het eerder en misschien kon er dan op tijd hulp aangeboden worden. Bij mij hebben ze ook jaren gezocht naar wat er was, vele crisis momenten gehad maar nu is het eindelijk 'gevonden' en krijg ik de juiste medicatie. Het loopt nou eenmaal zoals het loopt.
Als ik m'n oude schoolrapporten van de basisschool nalees is het al heel duidelijk. Dat leraren toen niet aan de bel trokken vind ik nu heel raar. Ik was toen 13/14 en zelfs bij het afscheid van de middelbare school waar de leraar iedere leerling beschreef in een gedichtje werd precies hetzelfde gezegd ... "ze is afwezig / zit in dromenland / gaat haar eigen gangetje op haar eigen tempo"
Ik heb sinds de basisschool voortdurend met mezelf in de knoop gezeten, ik vond mezelf raar, afgewezen, anti sociaal, kreeg er later ook een eetstoornis bij, begon steeds meer te walgen van mijn karakter (ik merk soms dat ik te veel praat, wat ik echt niet leuk vind) ... dat ik er zo laat achter kom wat het kan zijn ... daar baal ik ontzettend van. Ik kom nergens aan de bak omdat ik na de meeste sollicitatiegesprekken al te horen krijg dat ik niet binnen het team pas. Klaar ben je. Als ik eerder was geholpen had ik nou niet zo diep in de shit gezeten.
koffiedoosje wijzigde dit bericht op 19-06-2017 11:40
0.04% gewijzigd
maandag 19 juni 2017 11:34
Lisa, ik hoop dat het iets is als Cognitieve Gedragstherapie. Wat het uiteindelijk gaat worden moet ik maar weer afwachten natuurlijk. Maar ik heb mijn toekomstige behandelaar al eerder gesproken in het kader van de psycho educatie en daarvoor ook een hele waslijst aan vragen uitgebreid beantwoord. Dus ik hoop dat mijn hulpvraag ondertussen helder is (maar dan moet ze die uitwerking wel gelezen hebben, want dat had ze voor mijn eerste intake nog niet). Ik wil die foute gedachtenpatronen in mijn hoofd gewoon kwijt! Weg met die constante angst en afwijzing...
KoffieDoosje, jouw verhaal lijkt erg op hoe ik ben opgegroeid. Ik was ook zo'n stil en dromerig kind in de klas. Maar doordat ik verder wel goed mee kwam met de lesstof en het tempo was ik gewoon zo'n "onzichtbare" leerling. Ik zit nog steeds het liefst met m'n neus in een boek. En voel me nog steeds altijd maar "getolereerd" in plaats van ergens echt geaccepteerd te worden. Het 5e wiel idd. Maar omdat ik om de een of andere reden altijd wel op m'n pootjes terecht lijk te komen en alles zo op het oog wel goed voor elkaar lijk te hebben zal niemand zien hoe moeilijk ik het meestal heb.
Ik ben in de zomer van 2008 begonnen met mijn hulpvraag. Eind 2011 heb ik mijn diagnose gekregen na een wachttijd van minstens een jaar. En ik hoop nu eindelijk, 9 jaar nadat ik begonnen ben, aan "therapie" te kunnen beginnen die me weer vooruit gaat helpen (want dat hele wroeten in jezelf zorgde er bij mij voor dat het allemaal alleen maar erger werd).
KoffieDoosje, jouw verhaal lijkt erg op hoe ik ben opgegroeid. Ik was ook zo'n stil en dromerig kind in de klas. Maar doordat ik verder wel goed mee kwam met de lesstof en het tempo was ik gewoon zo'n "onzichtbare" leerling. Ik zit nog steeds het liefst met m'n neus in een boek. En voel me nog steeds altijd maar "getolereerd" in plaats van ergens echt geaccepteerd te worden. Het 5e wiel idd. Maar omdat ik om de een of andere reden altijd wel op m'n pootjes terecht lijk te komen en alles zo op het oog wel goed voor elkaar lijk te hebben zal niemand zien hoe moeilijk ik het meestal heb.
Ik ben in de zomer van 2008 begonnen met mijn hulpvraag. Eind 2011 heb ik mijn diagnose gekregen na een wachttijd van minstens een jaar. En ik hoop nu eindelijk, 9 jaar nadat ik begonnen ben, aan "therapie" te kunnen beginnen die me weer vooruit gaat helpen (want dat hele wroeten in jezelf zorgde er bij mij voor dat het allemaal alleen maar erger werd).
maandag 19 juni 2017 11:49
Dat gewroet klinkt bekend. Ik doe al jaren niets anders. Omdat ik al eerder therapie heb gehad voor m'n eetstoornis, ben ik dat al gewend. Mentaal ben ik toen compleet binnenstebuiten getrokken.
maandag 19 juni 2017 14:01
Wat toevallig biebeltje! Mijn cgt begint ook binnen een maand. Wat een opluchting dat ik eindelijk hulp krijg pffh...
Ben nu trouwens op vakantie in Italië. Hartstikke leuk, maar voel me afentoe zo overprikkeld door mijn man en kind... Die twee kunnen echt niet altijd samen. Mijn man heeft heel hoge verwachtingen van wat zoontje kan, maar het is niet echt terecht denk ik. Dus ik ben constant aan het lijmen tussen die 2 pffhhh
Ben nu trouwens op vakantie in Italië. Hartstikke leuk, maar voel me afentoe zo overprikkeld door mijn man en kind... Die twee kunnen echt niet altijd samen. Mijn man heeft heel hoge verwachtingen van wat zoontje kan, maar het is niet echt terecht denk ik. Dus ik ben constant aan het lijmen tussen die 2 pffhhh
maandag 19 juni 2017 14:26
Hier nog zo'n dromer. Ik kon de meeste lesstof wel aan (rekenen minder), maar miste ook regelmatig dingen doordat het langs me heen ging. Op mijn kleuterrapport stond al: afwezig/dromerig/traag Ondanks dat stond er in volgende klassen wel aangekruist: Kan zich goed concentreren. Maar dat was dan alleen als de stof me interesseerde.
Ik vind het wel eens jammer dat ik zo gauw bang was. Vol verbazing zag ik hoe klasgenoten van 6 jaar zo makkelijk 10 m hoog in een klimnet gingen. Of als volwassenen zeggen dat ze vroeger over het hek van 3 m van het zwembad klommen. Ik durfde zulke dingen niet. Hoogtevrees, bang om te vallen en ook nog eens onhandig. Of als tiener er stiekem tussenuit knijpen om toch bij dat ene feest te zijn. Ik dacht misschien teveel na bij dingen.
Ik vind het wel eens jammer dat ik zo gauw bang was. Vol verbazing zag ik hoe klasgenoten van 6 jaar zo makkelijk 10 m hoog in een klimnet gingen. Of als volwassenen zeggen dat ze vroeger over het hek van 3 m van het zwembad klommen. Ik durfde zulke dingen niet. Hoogtevrees, bang om te vallen en ook nog eens onhandig. Of als tiener er stiekem tussenuit knijpen om toch bij dat ene feest te zijn. Ik dacht misschien teveel na bij dingen.
dinsdag 20 juni 2017 03:30
Dat is wel ongeveer de kern van mijn werkervaringen, geloof ik.
Vind tijdsdruk ook niet fijn. Kennen jullie die ronde uit Tien voor taal nog waarbij je een goede zin moest maken door een aantal woorden in de juiste volgorde te zetten, binnen de dertig seconden? Daar werd ik bij voorbaat al zo zenuwachtig van dat ik daar niet eens aan begon.
dinsdag 20 juni 2017 05:10
Bijna een maand geleden het laatste gesprek en test gehad betreft het psycho diagnostisch onderzoek, de psycholoog gaf aan ongeveer 4 weken nodig te hebben om tot een uitslag van dit onderzoek te komen, inclusie gesprek met ouders met vragen over de ontwikkeling toen ik nog een baby/peuter was.
Tijdens de intelligentietest kwam er een advies uit voor nader onderzoek naar ass.
Spannend, dat wachten op hopelijk iets waar ik mee verder kan ipv dat net niet.............
Tijdens de intelligentietest kwam er een advies uit voor nader onderzoek naar ass.
Spannend, dat wachten op hopelijk iets waar ik mee verder kan ipv dat net niet.............
woensdag 21 juni 2017 11:03
Ik ben even benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken. Het zit me niet lekker. Ik heb ruzie met mijn vriendin. Het is diezelfde vriendin waar ik al eerder over schreef die zo gepest is op het werk. Ze vind dat ik te aarzelend ben in afpreken. Dat het dan voor haar niet duidelijk is. Ik ben inderdaad best aarzelend en vind het moeilijk om beslissingen te maken en te kiezen. Zoals bij dagjes weg. Waar we precies naartoe gaan en wanneer. Zeker als de ander geen duidelijke voorkeur zegt en dat het niet uitmaakt. Ik denk altijd: Wat wil die ander horen? Als ik duidelijk mijn voorkeur zeg denk ik dat de ander vind dat ik alles bepaal.
Nu had ze Maandag gevraagd of we Woensdag (dus vandaag) samen gingen zwemmen in een verwarmd bad een klein half uurtje verderop. Daar gaan we wel vaker. Ik zei dat ik het nog niet wist, omdat er in het zwembad in mijn oude dorp op dezelfde dag een feest is. Omdat het 50 jaar bestaat. Ze zei toen dat het van haar niet zo hoefde, ze houd niet van feesten. Snap ik, al die prikkels. Maar dat bad is een groot deel van mijn jeugd en belangrijk voor me. Gisteren kwam ze erop terug en vroeg wat mijn beslissing was. Ik zei dat ik liever naar dat dorps bad ging. Want dat jubileum is maar 1 keer. Ze reageerde koel. Nu mailde ze me dat ik alleen aan mezelf denk. "Want nu wil jij perse naar dat ene bad en ik mag niet mee. Schaam je je soms voor mij? Nu zit ik thuis met 30 graden." Ik nooit gezegd dat ze niet mee mag, maar trok de conclusie dat ze er geen zin in had. Ik had het dus alsnog aan haar moeten vragen.
Ook voelt ze zich enorm gekwetst door mij. Ik heb sinds vorige week namelijk Facebook-contact met een vrouw uit mijn geboorteland. Ze woont niet ver van me vandaan, maar ik ken haar (nog) niet. Mijn vriendin kent haar van haar vorige werk en is flink in de problemen gekomen door die vrouw. Ze waarschuwt me daar steeds voor. Ik mag geen contact met haar hebben. Ze is bang dat onze vriendschap op het spel komt te staan dan. Ik heb al meerdere keren gezegd dat die gesprekken niet over haar gaan en dat het lotgenotencontact is. Maar toch is ze erg wantrouwig. Ze vind dat ik geen rekening met haar gevoelens houd. Ze zegt dat ik moet kiezen tussen die vrouw en haar. Ik voel me geclaimd dan.
Nu wil ze met rust gelaten worden. Ik vind dat ze haar problemen wel erg op mij afschuift. Als ik een reactie teruggeef vind ze me gemeen. Want ik mag haar geen verwijten maken. Maar ze doet het zelf net zo goed. Ze is zo vaak negatief over andere mensen, wat ik na zo'n pestverleden goed begrijp. Ik vertrouw mensen ook niet snel meer. Maar zulke situaties heeft ze bijna met iedereen. Ze voelt zich altijd tekort gedaan. Ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan. Misschien is het einde vriendschap. Jammer, nu had ik eindelijk weer eens een vriendin om dingen mee te ondernemen. Maar als het zo moet trek ik dat niet. In haar ogen doe ik nu alles fout. Wat ik denk is dat het ook haar opvoeding meespeelt. Ze komt uit een streng gelovig gezin en heeft meegekregen iedereen die anders denkt, het slecht met je voor heeft. Morgen zie ik haar weer op het werk. We zitten in de pauze altijd bij elkaar. Ik heb gemaild dat als ze niet bij me wil zitten dat maar moet zeggen. Spannend vind ik het wel.
Nu had ze Maandag gevraagd of we Woensdag (dus vandaag) samen gingen zwemmen in een verwarmd bad een klein half uurtje verderop. Daar gaan we wel vaker. Ik zei dat ik het nog niet wist, omdat er in het zwembad in mijn oude dorp op dezelfde dag een feest is. Omdat het 50 jaar bestaat. Ze zei toen dat het van haar niet zo hoefde, ze houd niet van feesten. Snap ik, al die prikkels. Maar dat bad is een groot deel van mijn jeugd en belangrijk voor me. Gisteren kwam ze erop terug en vroeg wat mijn beslissing was. Ik zei dat ik liever naar dat dorps bad ging. Want dat jubileum is maar 1 keer. Ze reageerde koel. Nu mailde ze me dat ik alleen aan mezelf denk. "Want nu wil jij perse naar dat ene bad en ik mag niet mee. Schaam je je soms voor mij? Nu zit ik thuis met 30 graden." Ik nooit gezegd dat ze niet mee mag, maar trok de conclusie dat ze er geen zin in had. Ik had het dus alsnog aan haar moeten vragen.
Ook voelt ze zich enorm gekwetst door mij. Ik heb sinds vorige week namelijk Facebook-contact met een vrouw uit mijn geboorteland. Ze woont niet ver van me vandaan, maar ik ken haar (nog) niet. Mijn vriendin kent haar van haar vorige werk en is flink in de problemen gekomen door die vrouw. Ze waarschuwt me daar steeds voor. Ik mag geen contact met haar hebben. Ze is bang dat onze vriendschap op het spel komt te staan dan. Ik heb al meerdere keren gezegd dat die gesprekken niet over haar gaan en dat het lotgenotencontact is. Maar toch is ze erg wantrouwig. Ze vind dat ik geen rekening met haar gevoelens houd. Ze zegt dat ik moet kiezen tussen die vrouw en haar. Ik voel me geclaimd dan.
Nu wil ze met rust gelaten worden. Ik vind dat ze haar problemen wel erg op mij afschuift. Als ik een reactie teruggeef vind ze me gemeen. Want ik mag haar geen verwijten maken. Maar ze doet het zelf net zo goed. Ze is zo vaak negatief over andere mensen, wat ik na zo'n pestverleden goed begrijp. Ik vertrouw mensen ook niet snel meer. Maar zulke situaties heeft ze bijna met iedereen. Ze voelt zich altijd tekort gedaan. Ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan. Misschien is het einde vriendschap. Jammer, nu had ik eindelijk weer eens een vriendin om dingen mee te ondernemen. Maar als het zo moet trek ik dat niet. In haar ogen doe ik nu alles fout. Wat ik denk is dat het ook haar opvoeding meespeelt. Ze komt uit een streng gelovig gezin en heeft meegekregen iedereen die anders denkt, het slecht met je voor heeft. Morgen zie ik haar weer op het werk. We zitten in de pauze altijd bij elkaar. Ik heb gemaild dat als ze niet bij me wil zitten dat maar moet zeggen. Spannend vind ik het wel.
woensdag 21 juni 2017 14:10
hondenmens schreef: ↑21-06-2017 11:03Ik ben even benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken. Het zit me niet lekker. Ik heb ruzie met mijn vriendin. Het is diezelfde vriendin waar ik al eerder over schreef die zo gepest is op het werk. Ze vind dat ik te aarzelend ben in afpreken. Dat het dan voor haar niet duidelijk is. Ik ben inderdaad best aarzelend en vind het moeilijk om beslissingen te maken en te kiezen. Zoals bij dagjes weg. Waar we precies naartoe gaan en wanneer. Zeker als de ander geen duidelijke voorkeur zegt en dat het niet uitmaakt. Ik denk altijd: Wat wil die ander horen? Als ik duidelijk mijn voorkeur zeg denk ik dat de ander vind dat ik alles bepaal.
Hier heb ik zelf ook last van. Ik tracht in te spelen op anderen maar als het niet duidelijk is wat ze willen gebeurt er uiteindelijk helemaal niets...
=> communicatieprobleem? Wordt er niet veel gedacht voor een ander?
Nu had ze Maandag gevraagd of we Woensdag (dus vandaag) samen gingen zwemmen in een verwarmd bad een klein half uurtje verderop. Daar gaan we wel vaker. Ik zei dat ik het nog niet wist, omdat er in het zwembad in mijn oude dorp op dezelfde dag een feest is. Omdat het 50 jaar bestaat. Ze zei toen dat het van haar niet zo hoefde, ze houd niet van feesten. Snap ik, al die prikkels. Maar dat bad is een groot deel van mijn jeugd en belangrijk voor me. Gisteren kwam ze erop terug en vroeg wat mijn beslissing was. Ik zei dat ik liever naar dat dorps bad ging. Want dat jubileum is maar 1 keer. Ze reageerde koel. Nu mailde ze me dat ik alleen aan mezelf denk. "Want nu wil jij perse naar dat ene bad en ik mag niet mee. Schaam je je soms voor mij? Nu zit ik thuis met 30 graden." Ik nooit gezegd dat ze niet mee mag, maar trok de conclusie dat ze er geen zin in had. Ik had het dus alsnog aan haar moeten vragen.
Zij toont initiatief, jij doet een zeer begrijpelijk tegenvoorstel. Zij vult aan met aannames en eigenlijk wederom een communicatieprobleem.
Jullie denken voor elkaar heb ik de indruk. Zij toonde initiatief om iets te doen maar door haar reacties nam je aan dat het voor haar niet hoefde. Zij redeneert dat jouw keuze inhoudt dat je haar er niet bij wil. Hoe heb je die mail geformuleerd? Als je niet letterlijk gezegd hebt dat ze niet mee mag vult ze dat aan uit haar eigen onzekerheid denk ik. Jammer.
Ook voelt ze zich enorm gekwetst door mij. Ik heb sinds vorige week namelijk Facebook-contact met een vrouw uit mijn geboorteland. Ze woont niet ver van me vandaan, maar ik ken haar (nog) niet. Mijn vriendin kent haar van haar vorige werk en is flink in de problemen gekomen door die vrouw. Ze waarschuwt me daar steeds voor. Ik mag geen contact met haar hebben. Ze is bang dat onze vriendschap op het spel komt te staan dan. Ik heb al meerdere keren gezegd dat die gesprekken niet over haar gaan en dat het lotgenotencontact is. Maar toch is ze erg wantrouwig. Ze vind dat ik geen rekening met haar gevoelens houd. Ze zegt dat ik moet kiezen tussen die vrouw en haar. Ik voel me geclaimd dan.
Nu wil ze met rust gelaten worden. Ik vind dat ze haar problemen wel erg op mij afschuift. Als ik een reactie teruggeef vind ze me gemeen. Want ik mag haar geen verwijten maken. Maar ze doet het zelf net zo goed. Ze is zo vaak negatief over andere mensen, wat ik na zo'n pestverleden goed begrijp. Ik vertrouw mensen ook niet snel meer. Maar zulke situaties heeft ze bijna met iedereen. Ze voelt zich altijd tekort gedaan. Ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan. Misschien is het einde vriendschap. Jammer, nu had ik eindelijk weer eens een vriendin om dingen mee te ondernemen. Maar als het zo moet trek ik dat niet. In haar ogen doe ik nu alles fout. Wat ik denk is dat het ook haar opvoeding meespeelt. Ze komt uit een streng gelovig gezin en heeft meegekregen iedereen die anders denkt, het slecht met je voor heeft. Morgen zie ik haar weer op het werk. We zitten in de pauze altijd bij elkaar. Ik heb gemaild dat als ze niet bij me wil zitten dat maar moet zeggen. Spannend vind ik het wel.
Ze hecht volgens mij veel waarde aan jullie vriendschap waardoor nagenoeg alles een bedreiging is en ze schrik heeft om in een zwart gat terecht te komen. Wat doet ze naast jullie?
Krijgt zij psychologische hulp? Anders is het nu het moment om daar dringend werk van te maken.
Wat ik niet had gedaan was die laatste mail sturen, lijkt me uitdagend over te komen... Zo is het voor haar maar een kleine stap om het geheel te stoppen. Je geeft haar bij wijze van spreken een duwtje in de rug...
Eigenlijk gaat het, op basis van dit hele korte stukje, vooral mis door miscommunicatie. En die miscommunicatie is het gevolg van onzekerheid, aannames etc.
Die basisproblemen dienen aangepakt te worden.
Misschien kunnen jullie daar samen werk van maken?
Kan de band versterken...
anoniem_317967 wijzigde dit bericht op 21-06-2017 14:13
Reden: Witruimte
Reden: Witruimte
0.21% gewijzigd
woensdag 21 juni 2017 16:10
Ik merkte dat ik dit topic niet meer bij kon houden en het leverde alleen maar stress op. Er waren op een gegeven moment zoveel gespreksonderwerpen door elkaar, te chaotisch voor melisa198 schreef: ↑18-06-2017 12:54Jammer dat dit topic zo rustig is. Veel schrijvers van het begin hebben ook niet meer gereageerd. Jammer!
Mijn laatst autistische momentje. Had visite en die persoon was wat kwijt. Ze vertelde dat vriend had gezegd dat het 'vast in de vaatwasser zal liggen' of zoiets. Ik verstond letterlijk dat het product dus echt vast zat in de vaatwasser hahaha.
woensdag 21 juni 2017 17:30
Hondenmens, ik kan me voorstellen dat die vriendin uit zichzelf tot de conclusie kwam dat je haar er niet bij wilde hebben als je naar een ander zwembad zou gaan. Zij wist niet dat ze van jou wel mee mocht, en jij wist niet dat ze een verkeerde conclusie zou trekken. Gevalletje verstoorde communicatie dus, ik zou persoonlijk proberen het even uit te praten want wat daar gebeurd is stelt niet zo veel voor. Eventueel eerst een paar dagen de situatie laten afkoelen.
Wat die Facebookvrouw betreft, tja. Als je vriendin inderdaad in de problemen is gekomen door haar dan kan ik me voorstellen dat ze zich misschien bedreigd voelt door jouw contact met haar, bijvoorbeeld omdat ze vreest dat jij onder invloed van die vrouw slecht over haar gaat denken. Maar je zegt dat je vriendin met wel meer mensen problemen heeft. Is het dan de schuld van de Facebookvrouw dat zij en jouw vriendin een verstoorde relatie hebben, of ligt het aan je vriendin? Dat kunnen wij moeilijk beoordelen. Ik zou wat je vriendin zegt over de Facebookvrouw een beetje in het achterhoofd houden en even aankijken wat voor vlees je in de kuip hebt voor je er een al te intense vriendschap mee ontwikkelt.
Soms gedragen mensen zich ook totaal anders naar gelang degene die ze voor zich hebben. Zo heb ik veel contact met een voormalige collega (we noemen hem Bert) die op zijn beurt weer goed overeenkomt met een andere vroegere collega (die noem ik even Berta). Bert en Berta hebben een prima contact en over Berta hoor je goeie dingen. Maar om een of andere reden boterde het niet tussen de hele dienst waar Berta werkte en de hele dienst waar ik werkte (!). En hoewel ik dus zelf niets tegen Berta heb en er bij mijn weten niets negatiefs gebeurd is tussen mij en haar, negeert zij me volkomen als we elkaar op straat tegenkomen. En zij woont aan een drukke verbindingsstraat een paar honderd meter hiervandaan, dus dat gebeurt best vaak. Rara...
Wat die Facebookvrouw betreft, tja. Als je vriendin inderdaad in de problemen is gekomen door haar dan kan ik me voorstellen dat ze zich misschien bedreigd voelt door jouw contact met haar, bijvoorbeeld omdat ze vreest dat jij onder invloed van die vrouw slecht over haar gaat denken. Maar je zegt dat je vriendin met wel meer mensen problemen heeft. Is het dan de schuld van de Facebookvrouw dat zij en jouw vriendin een verstoorde relatie hebben, of ligt het aan je vriendin? Dat kunnen wij moeilijk beoordelen. Ik zou wat je vriendin zegt over de Facebookvrouw een beetje in het achterhoofd houden en even aankijken wat voor vlees je in de kuip hebt voor je er een al te intense vriendschap mee ontwikkelt.
Soms gedragen mensen zich ook totaal anders naar gelang degene die ze voor zich hebben. Zo heb ik veel contact met een voormalige collega (we noemen hem Bert) die op zijn beurt weer goed overeenkomt met een andere vroegere collega (die noem ik even Berta). Bert en Berta hebben een prima contact en over Berta hoor je goeie dingen. Maar om een of andere reden boterde het niet tussen de hele dienst waar Berta werkte en de hele dienst waar ik werkte (!). En hoewel ik dus zelf niets tegen Berta heb en er bij mijn weten niets negatiefs gebeurd is tussen mij en haar, negeert zij me volkomen als we elkaar op straat tegenkomen. En zij woont aan een drukke verbindingsstraat een paar honderd meter hiervandaan, dus dat gebeurt best vaak. Rara...
woensdag 21 juni 2017 18:28
@Jonas: Ze heeft regelmatig gesprekken met een psychiater en een begeleider. Nu heb ik haar gelijk gegeven in een volgende mail. Ik heb gezegd dat als ik zo fout ben, ik niet snap dat ze dan vriendin met me wil zijn. En ik haar met rust zal laten, aangezien ze dat wil. En dat is weer niet goed. Want nu vind ze dat ik zielig doe en mijn fouten niet toegeef. Ze legt de schuld bij mij en ik moet het maar goedmaken op haar manier. Ik denk dat ze bang is mij te verliezen aan een ander. Dat ze mij voor zichzelf wil hebben en zij wil bepalen met wie ik omga en hoe vaak. En dat is niet het beeld wat ik heb van een goede vriendschap.
Naast ons contact werkt zij 32 uur (ik 16 uur) dus daar is ze het vaakst. In de weekenden is ze meestal bij haar ouders en in de kerk. Ze heeft niet echt vriendinnen om mee af te spreken. Ze wordt nogal geleefd door haar ouders. Daar ligt ze ook geregeld mee in de clinch. Ze voelt zich door niemand begrepen. Ik vind dat triest voor haar, maar ik kan dat niet voor haar oplossen. Daar kan ze beter met haar hulpverleners over praten. Ik ben zelf ook al vaker teleurgesteld in vriendschappen, maar zoiets als dit heb ik nooit eerder gehad. Ik heb zelden ruzie met mensen, maar haar is het gelukt.
Naast ons contact werkt zij 32 uur (ik 16 uur) dus daar is ze het vaakst. In de weekenden is ze meestal bij haar ouders en in de kerk. Ze heeft niet echt vriendinnen om mee af te spreken. Ze wordt nogal geleefd door haar ouders. Daar ligt ze ook geregeld mee in de clinch. Ze voelt zich door niemand begrepen. Ik vind dat triest voor haar, maar ik kan dat niet voor haar oplossen. Daar kan ze beter met haar hulpverleners over praten. Ik ben zelf ook al vaker teleurgesteld in vriendschappen, maar zoiets als dit heb ik nooit eerder gehad. Ik heb zelden ruzie met mensen, maar haar is het gelukt.
woensdag 21 juni 2017 19:03
Bijzonder lastige situatie.hondenmens schreef: ↑21-06-2017 18:28@Jonas: Ze heeft regelmatig gesprekken met een psychiater en een begeleider. Nu heb ik haar gelijk gegeven in een volgende mail. Ik heb gezegd dat als ik zo fout ben, ik niet snap dat ze dan vriendin met me wil zijn. En ik haar met rust zal laten, aangezien ze dat wil. En dat is weer niet goed. Want nu vind ze dat ik zielig doe en mijn fouten niet toegeef. Ze legt de schuld bij mij en ik moet het maar goedmaken op haar manier. Ik denk dat ze bang is mij te verliezen aan een ander. Dat ze mij voor zichzelf wil hebben en zij wil bepalen met wie ik omga en hoe vaak. En dat is niet het beeld wat ik heb van een goede vriendschap.
Naast ons contact werkt zij 32 uur (ik 16 uur) dus daar is ze het vaakst. In de weekenden is ze meestal bij haar ouders en in de kerk. Ze heeft niet echt vriendinnen om mee af te spreken. Ze wordt nogal geleefd door haar ouders. Daar ligt ze ook geregeld mee in de clinch. Ze voelt zich door niemand begrepen. Ik vind dat triest voor haar, maar ik kan dat niet voor haar oplossen. Daar kan ze beter met haar hulpverleners over praten. Ik ben zelf ook al vaker teleurgesteld in vriendschappen, maar zoiets als dit heb ik nooit eerder gehad. Ik heb zelden ruzie met mensen, maar haar is het gelukt.
De communicatie was niet wat het zijn moet.
En nu helemaal niet want jullie zijn overdonderd door emoties.
Dan wordt de communicatie bijvoorbeeld al per definitie te weinig genuanceerd om goed te zijn.
Het is goed dat ze begeleiding heeft maar blijkbaar is dat toch nog niet effect genoeg.
Angst is een slechte raadgever maar het lijkt erop dat zij die wel gebruikt.
Ik heb het gevoel dat ze sowieso al angstig is en nu zijn er problemen met iemand die ze (veronderstel ik) wel (heel) leuk vindt.
Maar dan gaat ze in de fout door jou nagenoeg letterlijk weg te duwen (had het in real life geweest, dan had het waarschijnlijk zo ook aangevoeld).
Kan je concreter zijn over de problemen waarmee zij geconfronteerd wordt?
Kan ze bijgevolg zelfstandig zijn?
Ze moet weg van die omgevingen waarin ze zich nu bevindt (kerk, ouders)
Die zijn absoluut nefast voor haar.
Kan ik een voorstel doen dat jullie even vergeten wat er gebeurd is?
Een reboot uitvoeren van deze vriendschapsrelatie naar niveau 2.0?
Doe dan dingen waar jullie terughoudend voor zijn.
Blijf natuurlijk wel rekening houden met de beperkingen (als ik het zo mag zeggen).
Maar tracht haar dan te pushen (volgens het spreekwoordelijke duwtje in de rug) om zaken te doen die buiten haar comfortzone liggen.
Ik wil me zelfs geen voorstelling maken van haar thuissituatie.
Dat lijkt me zelfs voor mij te pijnlijk te zijn.
Je zegt ook dat haar ouders haar leven leven?
Wat houdt dat dan concreet in?
Hoe oud is zij als ik vragen mag?
