Ben ik gek, besmettelijk of beangstigend?

Lastig en niet leuk. Kun je je broer en zus zelf niet bellen en vervolgens telefonisch even bijpraten. Geen verwijten of zo, maar ook interesse in hun leven tonen en dan vragen of ze volgende week komen eten. Ze denken misschien, ja ze zit thuis met een burn-out, vanwege haar werk. En weten misschien niet wat en hoe op je werk en vragen daarom niet door. Maar ze denken echt wel aan je alleen weten ze niet hoe ze moeten reageren. Zeg wel dat je het heel erg op prijs zou stellen als ze langskomen ,maar praat niet de hele tijd over je psychische problemen.

quote:rendiertje schreef op 28 oktober 2010 @ 06:34:

Toch vind ik wel dat je van een broer / zus / naaste vriendin mag verwachten dat ze je niet doodzwijgen en helemaal niets van zich laten horen (ik zit al meer dan een half jaar thuis). Je kan moeite hebben erover te beginnen, maar wel gewoon even op bezoek komen voor een praatje of een kaartje sturen. Nu is het net of ik niet meer besta voor hen.



Toen mijn moeder tegen mijn broer zei dat ie mij eens moest bellen om te vragen hoe het gaat omdat ik ziek ben, reageerde hij 'maar ze belt mij toch ook niet om te vragen hoe het gaat met mijn huis en eigen bedrijf en andere dingen, moet ik daar dan ook eerst ziek voor worden?'



Ik vond dat ie wel een punt had.



Het gevoel dat je hebt dat ze je doodzwijgen of dat je niet meer bestaat voor hen, is je EIGEN gevoel. Daarmee maak je het zelf zwaarder dan het is. Jouw wereld staat stil en op z'n kop omdat je ziek bent. Voor anderen gaat hun eigen leven door, zij voelen niet de verandering die jij doormaakt. Focus op je eigen gevoel en geef er een positieve draai aan. Verwacht niet dat de buitenwereld doet wat jij wil.

Je gevoel is herkenbaar hoor, maar dit heb ik er van geleerd.

Misschien denken zij dat jij het er misschien niet over wilt hebben, of rust nodig hebt (als in: geen bezoek)



Het is ook best complex.



Ik heb zelf al een jaar of 5 af en toe periodes van depressie. De eerste depressie heb ik me zoveel mogelijk afgezonderd want toen was ik er niet best aan toe.

Ik kan soms opzien tegen de vraag: Hoe gaat het met je? want dat is soms een moeilijke vraag. Soms gaat het niet goed maar wil ik daar niet teveel over praten en weet ik ook niet of die ander dat bedoelde. (Ik bedoel: soms is hoe gaat het synoniem aan 'hallo', bij sommige mensen)

Soms gaat het voor mij goed, maar staat voor een ander 'goed' synoniem met aan het werk zijn... en dat ben ik niet.

Ingewikkelde gesprekken.



In ieder geval: ik ben blij als mensen NIET vragen hoe het gaat. Omdat ik het prettig vind om onder de mensen te zijn, maar niet steeds over mijn gesteldheid wil praten. Omdat ik blij ben ergens heen te kunnen waar het over koetjes en kalfjes gaat zonder dat ik onderwerp van gesprek word (in een kamer vol visite...)



Ik schets het nu wat zwart wit, maar om aan te geven dat er wel verschil is in beleving. En ik kan niet in de hoofden van jouw kennissen kijken, maar misschien denken zij dat ze je een plezier doen door luchtige gesprekken te voeren.



Misschien kun je het zelf aansnijden en je zult merken dat de één er beter over kan praten dan de ander. Dat kun je ze niet kwalijk nemen, het is gewoon een moeilijk onderwerp, zeker voor mensen die het zelf niet kennen.

quote:rendiertje schreef op 27 oktober 2010 @ 18:46:

Ik vraag me af of het werkelijk zo moeilijk is om aan iemand het psychische problemen te vragen hoe het met hem / haar gaat?

Oeh, wat herken ik je verhaal!

Maar ja, het is voor mensen écht zo moeilijk om dit te vragen. Ze weten namelijk dat het niet goed met je gaat, en kunnen dus ook een antwoord verwachten wat waarschijnlijk niet zo vrolijk is. En veel mensen weten niet hoe ze daar mee om moeten gaan.



Ik heb het zelf ondervonden hoor. Ik heb erge anorexia gehad. Het gaat nu goed, maar ik ben er nog niet. Ik liep tegen hetzelfde aan als jij. Niet bij iedereen hoor, want ik heb echt topvriendinnen die het niet moeilijk vonden en vinden om naar m'n gesteldheid te vragen.



Maar mijn familie bijvoorbeeld, zweeg het probleem volledig dood. Zat ik daar op visite, helemaal uitgeput omdat dat eigenlijk te zwaar voor me was, en NIEMAND vroeg iets, of zei er iets over.



Op een gegeven moment was ik dat zó zat, dat ik er gewoon zelf over ben begonnen. Hadden ze bijvoorbeeld gevulde koeken bij de koffie, die ik niet kon nemen. En dan zei ik: Dat komt omdat ik een eetstoornis heb, zoals jullie wel weten. En dan vertelde ik hoe het voor mij voelde, en wat het met m'n leven deed. Hun bekken vielen dan open, maar de drempel was dan wel genomen.



Niet één negatieve reactie heb ik gekregen, sinds ik zelf het taboe heb doorbroken. Mensen zeiden zelfs altijd dat ze blij waren, dat ik er zelf over begonnen was.



Maar dat moet je wel durven.......

Ik raad het je aan.

Het is niet alleen maar onbegrip, vermoed ik. Heb het nabij meegemaakt en hele volksstammen haken af. Niet omdat ze die persoon wilden laten vallen, ook niet uit desinteresse, maar angst en de afkeer van deze tijd van alles wat niet "mee kan komen" met de kudde.



Ik vermoed dat veel meer mensen dan je denkt op hun tenen lopen om alles voor elkaar te krijgen wat tegenwoordig allemaal "moet", dat veel meer mensen moe zijn als ze daaraan zouden toegeven, dus die moeten zelf in het "ritme" blijven van doorgaan en doorgaan, om zelf niet in te zakken, begrijp je dat?



Zolang ze het zelf (soms maar net) redden, willen ze niet geconfronteerd worden met iemand die het ff niet aankan en die rust moet nemen. Ik denk persoonlijk dat echt heel veel mensen zelf ook op het randje zitten, en zich "superieur" voelen, dat zij dat allemaal wel kunnen bolwerken. Daar komt ook een hoop onbegrip vandaan: zolang zij het zelf voor elkaar boksen is dat hun referentie- en denkkader. En moeten anderen dat ook maar zien te redden, zij moeten immers ook.



Ik denk dus dat die confrontatie met iets wat ons allemaal kan gebeuren, dat het ff teveel wordt alles bij elkaar, iets is wat de meesten niet willen weten. Het komt misschien te dichtbij.



Daarnaast is er een soort vreemd iets gaande, als je een ziekte hebt die onzichtbaar is (bijv reuma, schildklier, suikerziekte, maar ook burnout enz): je staat op eoa manier niet op de kaart, mensen zien je niet, je hoort ze niet als het niet goed met je gaat. Hun leven gaat door, je moet jezelf onder de aandacht brengen. En dan nog..



Veel mensen hebben het zelf druk, zijn aan het goochelen met eigen leven, de tijd die over is moet naar leuke en opladende dingen gaan. Burnout staat bij de meesten bekend als iets "lastigs, negatiefs, huilen, gedoe" en dat kunnen of willen ze niet in hun schaarse vrije tijd. Sociaal zijn willen de meesten wel, denk ik, de een op het sportveld, de ander in een vereniging, de buurt of familie, maar liefst iets wat leuk is en niet lastig. Ik heb de indruk dat lastig nogal vermeden wordt. Dat kost namelijk energie en ze hebben zelf misschien voornamelijk behoefte aan energie en ontspanning om zelf alsmaar door te kunnen gaan.



ALs het iets tijdelijks is , zoals een gebroken arm of zo, dan is het minder een probleem, dan als er een psychische component is, of dat nu overspannenheid of chronische vermoeidheid enzo is. Ze weten immers niet hoe lang zoiets duurt en jij ook niet, en zijn misschien bang dat je hulp nodig hebt en voor hoe lang. Ik ben ervan overtuigd dat ze vooral bang zijn voor negatieve emoties (het stuk wat ze wel zien of kennen uit de verhalen: eindeloos huilen zonder bepaalde directe aanleiding, neerslachtigheid enz).



Ik denk weleens dat iedereen zelf behoefte aan aandacht en "opladen" heeft, dat veel mensen zonder het te weten overbelast zijn. En dat er een zekere jalouzie kan meespelen, dat jij (weliswaar noodgedwongen) iig rust krijgt, waar zij ook misschien naar snakken, maar een "luxe" vinden, om daaraan toe te geven, omdat zij hun grenzen alsmaar verleggen. En dus daarbij de angst om dat in zichzelf te (h)erkennen.



Het klinkt raar, maar "negatieve emoties" zijn in zekere zin wel besmettelijk. Daar kunnen mensen ook bang voor zijn: de invloed van jouw ervaring van nu op hun. Als je bijv samenwoont met iemand met een depressie of met een burnout (is iets anders, ik weet het!), dan trekt dat ook een wissel op die partner. Het blijken vaak de "onverwachte mensen" aan wie je opeens iets blijkt te hebben, zoals een buurvrouw die je nauwelijks kent. En de goede vrienden of familie niet.



Ik vind het zelf vreselijk moeilijk om te zien hoe het vaak dezelfde mensen zijn, die nog wel attent zijn en ruimte hebben om voor iemand anders iets te doen of een luisterend oor hebben. Dezelfde mensen die helpen op school, die de kinderen brengen en halen met sport, coachen of langs de lijn staan. Die hoeven het niet minder druk te hebben als anderen, maar druk is vaak het argument wel, maar de issue niet.



Ik denk dat wie zelf stress ervaart en veel aan zijn kop heeft, slecht met andermans "ellende" om kan gaan of ze teveel raakt (te dichtbij staan), te dichtbij is. Er zijn er gelukkig nog steeds, die hulpvaardigheid fijn vinden en ook tijd weten te maken.



Het beste advies is om te laten zien dat je er nog bent en nog steeds meetelt, niet te "zwaar" maakt voor anderen, zelf de telefoon pakt, geinteresseerd blijft in waar die anderen mee bezig zijn, enz. Zo werkt het vaak wel: als je aan anderen geeft wa je zelf nodig hebt (bijv waardering, aandacht) dan krijg je het terug. Dat is een opgave voor degene die al weinig energie heeft, maar zo werkt het (helaas) tegenwoordig..



Ik merk het zelf ook, dat ik veel klaar sta voor diegenen die het nodig hebben, maar zelf ook een grens heb daaraan. En naarmate ik zelf meer eigen besognes heb, heb ik ook meer behoefte aan zelf bijtanken ipv klaar te staan voor anderen. Ik heb dat ook moeten begrenzen, omdat ik "op" raakte en dat ook niet volhoud (paar jaar een familielid geholpen als bijna enige, de rest liet het afweten en ik kan dat niet alsmaar blijven opvangen, moet ook aan eigen dingen toekomen. Je kon mij bijna erbij opvegen ).



Wens je veel sterkte met je herstel, neem ook de "voordelen" van deze tijd vooral voor jezelf: even zo min mogelijk moeten, je leven versimpelen, bijkomen, bijtanken.. je grenzen (eerder) leren (her)kennen is nuttig.. en er is meer dan werk, dus misschien kan je langzaamaan toekomen aan de diepere betekenis hiervan voor jouzelf en van het leven. Dat betekent waarschijnlijk eea loslaten en ontdekken wat echt belangrijk voor je is (en wie).. Harde "les" vind ik, maar je kan hier sterker uitkomen, klinkt als een clichee, maar tis wel zo.!