Psyche
alle pijlers
Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....
donderdag 3 oktober 2019 10:16
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
dinsdag 8 oktober 2019 15:24
Mijn ervaring is dat de reacties heel verschillend zijn. De mensen in je naaste omgeving reageren vaak heel begripvol en behulpzaam, maar er zijn ook mensen die zich niet kunnen inleven en het niet begrijpen. Zo kreeg ik een keer de snuggere opmerking: "Die burn-out, daar moet je je gewoon overheen zetten." 
dinsdag 8 oktober 2019 15:30
Klopt, Rik. Niet iedereen is even empatisch en ik moet eerlijk bekennen dat ik, voor ik zelf in de ellende zat, ook weleens gedacht heb: een burnout? Stel je niet aan. Slaap een paar nachten goed en dan kun je weer door. Tot je zelf dus het dal in stort met een rotgang. Pas dan begrijp je wat het is.
Dus ik denk dat het soms een gebrek aan ervaring is wat zo'n ervaring doet uitlokken.
Maar écht Malinois, er komt een moment dat je dankbaar bent dat je het hebt meegemaakt.
Laatst sprak ik mijn trainer. Ook een burnout gehad en tegen hem zei ik hetzelfde. En wat hij van de week tegen me zei was: ik vond het belachelijk klinken toen je zei dat er een dag komt waarop je zegt dat je blij bent dat je het hebt meegemaakt, maar écht, wat had je gelijk.
Dezelfde word je niet meer. Dat is niet erg, ook al lijkt dat nu misschien zo. Je wordt sterker en je kunt beter je grenzen stellen en voor jezelf opkomen. Echt, al lijkt het nog zo zwart nu, het wordt beter!
Dus ik denk dat het soms een gebrek aan ervaring is wat zo'n ervaring doet uitlokken.
Maar écht Malinois, er komt een moment dat je dankbaar bent dat je het hebt meegemaakt.
Laatst sprak ik mijn trainer. Ook een burnout gehad en tegen hem zei ik hetzelfde. En wat hij van de week tegen me zei was: ik vond het belachelijk klinken toen je zei dat er een dag komt waarop je zegt dat je blij bent dat je het hebt meegemaakt, maar écht, wat had je gelijk.
Dezelfde word je niet meer. Dat is niet erg, ook al lijkt dat nu misschien zo. Je wordt sterker en je kunt beter je grenzen stellen en voor jezelf opkomen. Echt, al lijkt het nog zo zwart nu, het wordt beter!
dinsdag 8 oktober 2019 15:45
Alsof een burn out alleen over grenzen aangeven gaat.
Ik vind het een wat zweverig dekentje om een ellendige tijd afbreken dekken.
dinsdag 8 oktober 2019 15:45
Malinois schreef: ↑08-10-2019 15:07Niet echt eigenlijk. Ik weet van eerdere coaching en therapiedingen dat ik dat ben. Volgens die mensen dan. Ik heb een vrij hoge grens voor wat oncomfortabel is zegt men, en ik hou dat áls ik het al oncomfortabel vind heel lang vol. Maar dat zegt men, ik heb dat zelf niet bewust door
Dat is ook een valkuil.
Toen ik na mijn 1e burn out in therapie was heeft het de peut best een tijdje en veel moeite gekost om tot me te laten doordringen dat ik de lat best wat lager mocht leggen. Als hij me aansprak op hoeveel ik van mezelf (en anderen) eiste en hoe streng ik daarin was, was mijn reactie standaard "dat is toch normaal". Maar normaal is ook subjectief en nogal arbitrair. Dus probeer ik soms vrede te hebben met een lagere lat. Blijft moeilijk omdat ik me er ook vaak niet zo bewust van ben.
En tot de dag van vandaag vind ik het moeilijk om mezelf niet te zien als zwak of inderdaad iemand die liegt als ik zeg dat het niet goed gaat. Ik vind mezelf vaak een slappeling. Want die andere mensen kunnen het toch ook. Maar goed, dat zijn gedachtes die me geen steek verder helpen. Ook al zijn ze nog zo hardnekkig.
dinsdag 8 oktober 2019 16:35
YES 
! Dat is iig stap 1. Goed voor elkaar gekregen! Heel knap ook dat je de stap gemaakt hebt je casus over te dragen. Dat moet enorm veel moeite hebben gekost. Fijn dat je er ook wel de opluchting van voelt. Moet je nu thuis wachten tot je word opgeroepen? Weet je wat voor bedrijfsarts bij jullie werkzaam is? Wat voor type mens?
! Dat is iig stap 1. Goed voor elkaar gekregen! Heel knap ook dat je de stap gemaakt hebt je casus over te dragen. Dat moet enorm veel moeite hebben gekost. Fijn dat je er ook wel de opluchting van voelt. Moet je nu thuis wachten tot je word opgeroepen? Weet je wat voor bedrijfsarts bij jullie werkzaam is? Wat voor type mens?
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 11-11-2019 23:18
80.03% gewijzigd
dinsdag 8 oktober 2019 16:38
Dit vind ik erg herkenbaar.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 11-11-2019 23:18
39.65% gewijzigd
dinsdag 8 oktober 2019 16:40
Ik denk meer dat men dat zegt om aan te geven dat die periode daarvoor ook niet écht goed was. En dat er blijkbaar heel veel voor nodig was om een keer voor jezelf te kiezen. En dat het hele "blij zijn met", voornamelijk gaat over blij zijn dat je voor jezelf hebt leren kiezen.
dinsdag 8 oktober 2019 16:44
Ik vind dat je het heel mooi beschrijft. Ik vind het heel herkenbaar en, hoe naar ook voor jou (en de rest hier), erg fijn om te lezen dat we niet alleen zijn hierin.Maud*de*Braose schreef: ↑08-10-2019 15:45Dat is ook een valkuil.
Toen ik na mijn 1e burn out in therapie was heeft het de peut best een tijdje en veel moeite gekost om tot me te laten doordringen dat ik de lat best wat lager mocht leggen. Als hij me aansprak op hoeveel ik van mezelf (en anderen) eiste en hoe streng ik daarin was, was mijn reactie standaard "dat is toch normaal". Maar normaal is ook subjectief en nogal arbitrair. Dus probeer ik soms vrede te hebben met een lagere lat. Blijft moeilijk omdat ik me er ook vaak niet zo bewust van ben.
En tot de dag van vandaag vind ik het moeilijk om mezelf niet te zien als zwak of inderdaad iemand die liegt als ik zeg dat het niet goed gaat. Ik vind mezelf vaak een slappeling. Want die andere mensen kunnen het toch ook. Maar goed, dat zijn gedachtes die me geen steek verder helpen. Ook al zijn ze nog zo hardnekkig.
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 11-11-2019 23:18
20.50% gewijzigd
dinsdag 8 oktober 2019 16:50
Ik wil niet ja maren, maar doe het tochKokoro schreef: ↑08-10-2019 16:40Ik denk meer dat men dat zegt om aan te geven dat die periode daarvoor ook niet écht goed was. En dat er blijkbaar heel veel voor nodig was om een keer voor jezelf te kiezen. En dat het hele "blij zijn met", voornamelijk gaat over blij zijn dat je voor jezelf hebt leren kiezen.
Op het moment dat je een burn out hebt, heb je volgens mij niets meer te kiezen.
dinsdag 8 oktober 2019 16:52
Precies, harde leerschool, maar wél een leerschool. Iemand met een burn-out heeft ervoor gekozen door te gaan tot er echt geen enkele andere uitweg meer was. Daarom vind ik ook dat waar ik last van heb (nog) geen burn-out mag heten. Ik werk nog, het "lukt" nog. De vraag is alleen; ten koste van wat?
anoniem_390311 wijzigde dit bericht op 08-10-2019 17:18
18.74% gewijzigd
dinsdag 8 oktober 2019 17:15
Koko, ik weet niet hoe je dat leert, de lat lager leggen. Misschien een langzaam proces van jezelf meer accepteren zoals je bent. Maar voor mezelf: er zal altijd een stem blijven die zegt dat ik niet goed genoeg ben, het niet goed genoeg doe, slap ben etc. Dat merk ik nu ook heel duidelijk, nu het met mij op mijn werk ook niet goed lukt.
Inmiddels heb ik wel de stekker eruit getrokken bij mijn werk, lang voordat ik weer onderuit ga. Zover laat ik het niet meer komen en dat is echt winst. Maar ik voel me wel schuldig en een niksnut. En probeer dat dan maar deels te accepteren en deels te relativeren.
Inmiddels heb ik wel de stekker eruit getrokken bij mijn werk, lang voordat ik weer onderuit ga. Zover laat ik het niet meer komen en dat is echt winst. Maar ik voel me wel schuldig en een niksnut. En probeer dat dan maar deels te accepteren en deels te relativeren.
dinsdag 8 oktober 2019 17:21
Het voelt niet dapper. Maar ik ben vaker echt te lang blijven zitten en dat heeft me zoveel ellende opgeleverd (2x burn out). Dat ga ik niet meer doen.
Zorg goed voor jezelf, het is zo makkelijk om te denken "het kan nog wel", tot het moment dat Su ook beschrijft, dat je niets meer te willen hebt.
dinsdag 8 oktober 2019 17:33
Maar dat vind ik een eis om mijn werk goed te doen en mijn werk wil ik meer dan goed doen.Kokoro schreef: ↑08-10-2019 16:52Precies, harde leerschool, maar wél een leerschool. Iemand met een burn-out heeft ervoor gekozen door te gaan tot er echt geen enkele andere uitweg meer was. Daarom vind ik ook dat waar ik last van heb (nog) geen burn-out mag heten. Ik werk nog, het "lukt" nog. De vraag is alleen; ten koste van wat?
Het is ook niet mijn werk zelf wat me in een burn out heeft geduwd, maar wanbeleid en falende collega’s.
dinsdag 8 oktober 2019 18:58
Ik heb kinderen en een puppy. Dus ik sta tussen 6 en 7 uur op. Pup slaapt nog niet alleen dus ik slaap om en om op de bank beneden. Dat helpt al niet. Bij die nachten ben ik sowieso een keer of wat wakker.
Dan wandelen met pup, ontbijten, kinderen beetje aansporen en eventueel helpen met lunch enz (jonge pubers), dan hopen dat de hond gaat slapen. Dan kan ik even een uur of 2 iets doen, maar wel in onze keuken, want ga ik de kamer uit dan is ie weer wakker. Dan weer lopen met de hond, even lunchen. Oefenen met de hond. Beetje internetten, lezen (lukt niet) of kleuren, kinderen komen thuis, helpen met huiswerk, eten koken (doet man ook regelmatig) nog een keer wandelen met de hond, in de avond met man tv kijken of ik ga even alleen naar buiten, nog een keer wandelen en slapen.
Het grootste probleem is dus dat ik al weken niet in mijn eigen bed slaap, op een paar nachten na. En ik 0 bewegingsvrijheid heb. Pup kan nog niet alleen blijven en zelfs in een andere kamer zijn lukt voor max 5 minuten. Wil ik de kamer uit om te plassen dan ben ik eerst 2 minuten bezig om hem op z’n plek te krijgen en te laten.
Dus mijn dagen zijn best druk nog steeds. Als de pup wakker is heeft ie 100% aandacht nodig. Man doet veel, doet boodschappen, kookt vaak, neemt de hond over als hij kan, maar ik ben extreem gebonden.
Als ik hem zover heb dat hij aan de bench gewend is en alleen kan slapen zou ik al zóveel meer ruimte hebben. Ik heb al bijna 6 weken niet meer bij mijn man in bed geslapen
dinsdag 8 oktober 2019 18:59
Goed zo. Je bent geen niksnut. Je probeert het nog een keer, tegen beter weten in, dat zegt genoeg. DapperMaud*de*Braose schreef: ↑08-10-2019 17:15Koko, ik weet niet hoe je dat leert, de lat lager leggen. Misschien een langzaam proces van jezelf meer accepteren zoals je bent. Maar voor mezelf: er zal altijd een stem blijven die zegt dat ik niet goed genoeg ben, het niet goed genoeg doe, slap ben etc. Dat merk ik nu ook heel duidelijk, nu het met mij op mijn werk ook niet goed lukt.
Inmiddels heb ik wel de stekker eruit getrokken bij mijn werk, lang voordat ik weer onderuit ga. Zover laat ik het niet meer komen en dat is echt winst. Maar ik voel me wel schuldig en een niksnut. En probeer dat dan maar deels te accepteren en deels te relativeren.
dinsdag 8 oktober 2019 19:03
Wat een klaagzang. Maar ik heb vandaag gewoon even een kutdag. Ben uitgeput door hond die hele middag heeft lopen draken (lees 1000x op stoelen springen en in voeten bijten) en gedoe met huiswerk en kinderen en dat uurtje werken van vanmorgen hakt er ook in.
Af en toe wil ik het beestje naar de Chinees brengen. Ik wil gewoon een paar dagen kunnen slapen (meer dan 6 uur en zonder 5 onderbrekingen) en nietsdoen.
Af en toe wil ik het beestje naar de Chinees brengen. Ik wil gewoon een paar dagen kunnen slapen (meer dan 6 uur en zonder 5 onderbrekingen) en nietsdoen.
dinsdag 8 oktober 2019 19:19
Wie moet dat doen dan? Ik wilde een hond. Man is ermee akkoord gegaan. Hij vindt het nu leuk gelukkig maar is onbekend met honden. En het is geen schoothondje dus die eerste maanden de opvoeding laten verslonzen houdt in dat ik dikke kans heb op een onhoudbaar projectiel als ie volwassen is.
Er is hier verder niemand thuis overdag, de kinderen zijn veel te jong om alleen met de pup thuis te zijn. Man werkt gewoon en plant zoveel mogelijk thuis. Als ik naar huidarts of andere afspraken moet en werkt af en toe thuis zodat ik even lucht heb. Maar feitelijk heeft hij geen flauw benul van hondenopvoeding. We hebben al puppycursus én en puppycursus aan huis, privéles.
Dat zou normaal geen punt zijn, ik had nog geen burn out toen we besloten hem te nemen, in de zomervakantie. En ik was me prima bewust van wat het zou vragen én dat het voornamelijk op mij zou terechtkomen. Ik had daar zelfs zin in! Ik ben al jaren de hondengek in huis. Maar nu blijkt en dat ik burn out ben en dat pup in kwestie meer dan gemiddeld moeite heeft met bench en alleen zijn. Dat is kut.
dinsdag 8 oktober 2019 19:24
Ik wil al een hond sinds ik 6 was. Ik heb jaren en jaren gewacht omdat ik geen tijd/ruimte/geld had. En eindelijk kon het, kinderen groter, huis met tuin, dierenartskosten geen probleem en flink wat ervaring met andermans honden. Een hond is altijd mijn grote wens geweest. Volgens mij gaat het niet ten koste van hem, hij is blij en ontspannen en hij doet het eigenlijk heel goed.
Nu besluiten na 6 weken dat hij weg zou moeten kan ik écht niet over mijn hart verkrijgen. Dieren doe je niet weg. En ik zou nog nooit in mijn hele leven zo immens gefaald hebben als ik nu opgaf. En tranen met tuiten, want ik ben echt dol op het beestje.
Maar ik heb het echt overwogen. Dat wel, ik kan het alleen niet
