Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
maandag 7 september 2009 om 22:16
Hi Josje37,
Je zit inderdaad in een andere werksituatie, maar zeker niet makkelijker lijkt me. Je hebt wellicht nog meer verantwoordelijkheden en verplichtingen dan de gemiddelde werknemer.
Je verhaal is, ondanks dat het anders is, toch ook herkenbaar. En je vader verliezen, kan me goed voorstellen dat deze optelsom maakt dat je je energie nodig hebt om 'voor jezelf te gaan' en niet werk.
Hier ook drukke weken van ca. 45 uur (niets vergeleken met een 60-urige werkweek, maar op papier 32 uur dus dat is toch 13 uur meer iedere week), constant bereikbaar moeten zijn (telefoon en mail), thuis een mini-me van bijna 2, veel (sociale) verplichtingen zoals diverse commissies, bezig met een businessplan + onderzoek voor eigen bedrijf, een ernstig zieke in de familie (waardoor ik me zorgen maak om een aantal familieleden qua zorg en of ze het trekken).
Ook herkenbaar dat opzetten van het masker. Iedereen om me heen kent mij als positief, open, energiek, behulpzaam, gemotiveerd, harde werker, perfectionistisch, maar eenmaal alleen voel ik me vaak moe, leeg, alleen. Alleen ben ik zeker niet, en mijn partner is echt mijn rots in de branding, maar het voelt alsof ik alles alleen moet trekken omdat iedereen dit continue van mij verwacht. Geen pauze-knopje. Geen uit-knopje. Altijd maar door door door. Op mijn werk kan ik steeds minder goed mijn hoofd erbij houden. Lezen is een ramp, ik kan me niet concentreren, helemaal niet met drukte om me heen. Ook schrijven gaat niet. Presenteren, discussies voeren - ik al weg. Ik stotter, praat zacht. Helemaal met de baas erbij; dan voel ik me opeens nog een 3x minder. Etc.
Dank voor de tip van haptonomie, ik zal straks zeker nagaan of dit iets zou kunnen zijn. Maar ik hoop eerst nog via de HA een afspraak bij een psycholoog te kunnen maken. Het voelt gewoon niet goed dat een subjectieve partij als de arboarts moet constateren of ik wel of niet een BO heb.
Je zit inderdaad in een andere werksituatie, maar zeker niet makkelijker lijkt me. Je hebt wellicht nog meer verantwoordelijkheden en verplichtingen dan de gemiddelde werknemer.
Je verhaal is, ondanks dat het anders is, toch ook herkenbaar. En je vader verliezen, kan me goed voorstellen dat deze optelsom maakt dat je je energie nodig hebt om 'voor jezelf te gaan' en niet werk.
Hier ook drukke weken van ca. 45 uur (niets vergeleken met een 60-urige werkweek, maar op papier 32 uur dus dat is toch 13 uur meer iedere week), constant bereikbaar moeten zijn (telefoon en mail), thuis een mini-me van bijna 2, veel (sociale) verplichtingen zoals diverse commissies, bezig met een businessplan + onderzoek voor eigen bedrijf, een ernstig zieke in de familie (waardoor ik me zorgen maak om een aantal familieleden qua zorg en of ze het trekken).
Ook herkenbaar dat opzetten van het masker. Iedereen om me heen kent mij als positief, open, energiek, behulpzaam, gemotiveerd, harde werker, perfectionistisch, maar eenmaal alleen voel ik me vaak moe, leeg, alleen. Alleen ben ik zeker niet, en mijn partner is echt mijn rots in de branding, maar het voelt alsof ik alles alleen moet trekken omdat iedereen dit continue van mij verwacht. Geen pauze-knopje. Geen uit-knopje. Altijd maar door door door. Op mijn werk kan ik steeds minder goed mijn hoofd erbij houden. Lezen is een ramp, ik kan me niet concentreren, helemaal niet met drukte om me heen. Ook schrijven gaat niet. Presenteren, discussies voeren - ik al weg. Ik stotter, praat zacht. Helemaal met de baas erbij; dan voel ik me opeens nog een 3x minder. Etc.
Dank voor de tip van haptonomie, ik zal straks zeker nagaan of dit iets zou kunnen zijn. Maar ik hoop eerst nog via de HA een afspraak bij een psycholoog te kunnen maken. Het voelt gewoon niet goed dat een subjectieve partij als de arboarts moet constateren of ik wel of niet een BO heb.
dinsdag 8 september 2009 om 09:19
Hai Mikster,
Goed dat je probeert een verwijzing te krijgen voor de psycholoog, je moet toch ergens (onafhankelijk) begeleiding krijgen in dit proces. De bedrijfsarts wil je toch zo snel mogelijk weer aan het werk krijgen.
De dingen die je beschrijft zijn zo herkenbaar, niet meer kunnen concentreren enz. Heb je ook moeite met de normale dingen als een verjaardag of zo? Het kostte mij vooral in het begin zoveel energie om naar een verjaardag te gaan of een etentje. Mijn partner snapt dat echter helaas niet helemaal en dat is wel lastig. Ik begrijp dat jouw partner het wel begrijpt? Het is vind ik ook wel heel lastig te begrijpen, is snap het vaak zelf niet eens!!!
Goed dat je probeert een verwijzing te krijgen voor de psycholoog, je moet toch ergens (onafhankelijk) begeleiding krijgen in dit proces. De bedrijfsarts wil je toch zo snel mogelijk weer aan het werk krijgen.
De dingen die je beschrijft zijn zo herkenbaar, niet meer kunnen concentreren enz. Heb je ook moeite met de normale dingen als een verjaardag of zo? Het kostte mij vooral in het begin zoveel energie om naar een verjaardag te gaan of een etentje. Mijn partner snapt dat echter helaas niet helemaal en dat is wel lastig. Ik begrijp dat jouw partner het wel begrijpt? Het is vind ik ook wel heel lastig te begrijpen, is snap het vaak zelf niet eens!!!
dinsdag 8 september 2009 om 09:24
Hi Mikster,
om wat zorgen van je weg te nemen: een arbo arts is nog steeds een arts en stelt dus een objectieve diagnose. Er zullen echt wel slechte arboartsen zijn, maar het feit dat de arts wordt 'ingehuurd' of 'betaald' door de werkgever zou niets moeten uitmaken voor de diagnose. Of, vanuit een ander perspectief, als de arts zou zien dat jij op het randje van een burnout zit, zou ie stom bezig zijn om je door te laten werken aangezien dat op de lange duur alleen maar meer geld zou kosten voor je werkgever (want nog langer ziek).
Overigens is dit soort gepieker en zorgen maken ook symptomatisch voor een burnout. Dus maak je geen zorgen om je zorgen .
Wat er waarschijnlijk gaat gebeuren is dat je arts / arboarts je eerst de tijd geeft om te niksen, om tot stilstand te komen en een beetje rust en ruimte te krijgen. Dan pas kun je 'aan de slag' met een psycholoog. Néém die tijd en laat het over je heen komen, al zal je je waarschijnlijk schuldig voelen etc. (maar je hebt niks om je schuldig over te voelen, hoor, je bent 'gewoon' te lang door gegaan met veel te veel doen en moeten doen)
Een burnout is niet niks, en het enige dat je kunt doen is goed voor jezelf zorgen. Zowel mentaal als fysiek. (met hulp van hapto en/of psych of andere therapeuten of medicijnen) Maar het belangrijkste is dat je eerst weer een beetje rust vindt, een soort van begin niveau van ontspanning. Dan pas kun je langzamerhand weer gaan wennen aan steeds een beetje spanning / druk erbij (en hup weer terug naar je begin-ontspanningsniveau)
Heel veel sterkte,
Friezin
om wat zorgen van je weg te nemen: een arbo arts is nog steeds een arts en stelt dus een objectieve diagnose. Er zullen echt wel slechte arboartsen zijn, maar het feit dat de arts wordt 'ingehuurd' of 'betaald' door de werkgever zou niets moeten uitmaken voor de diagnose. Of, vanuit een ander perspectief, als de arts zou zien dat jij op het randje van een burnout zit, zou ie stom bezig zijn om je door te laten werken aangezien dat op de lange duur alleen maar meer geld zou kosten voor je werkgever (want nog langer ziek).
Overigens is dit soort gepieker en zorgen maken ook symptomatisch voor een burnout. Dus maak je geen zorgen om je zorgen .
Wat er waarschijnlijk gaat gebeuren is dat je arts / arboarts je eerst de tijd geeft om te niksen, om tot stilstand te komen en een beetje rust en ruimte te krijgen. Dan pas kun je 'aan de slag' met een psycholoog. Néém die tijd en laat het over je heen komen, al zal je je waarschijnlijk schuldig voelen etc. (maar je hebt niks om je schuldig over te voelen, hoor, je bent 'gewoon' te lang door gegaan met veel te veel doen en moeten doen)
Een burnout is niet niks, en het enige dat je kunt doen is goed voor jezelf zorgen. Zowel mentaal als fysiek. (met hulp van hapto en/of psych of andere therapeuten of medicijnen) Maar het belangrijkste is dat je eerst weer een beetje rust vindt, een soort van begin niveau van ontspanning. Dan pas kun je langzamerhand weer gaan wennen aan steeds een beetje spanning / druk erbij (en hup weer terug naar je begin-ontspanningsniveau)
Heel veel sterkte,
Friezin
dinsdag 8 september 2009 om 11:38
Hier een beetje hetzelfde probleem. Het is ruim voor de vakantie begonnen, moe het gevoel hebben de hele dag te kunnen slapen en als ik dan in bed lig, lig ik doelloos voor me uit te staren. Even slapen en dan weer wakker worden en niet meer kunnen slapen. Ook het gevoel van energieloosheid en heb nergens zin in. Inmiddels bij de huisarts geweest, maar die wilde me alleen iets geven om te kalmeren.
Dus op naar de Arbo arts, moet zeggen een heel goed gesprek gehad met deze arts. Hij gaf aan na mijn verhaal gehoord te hebben dat het al veel langer in mijn systeem zit. Verleden jaar nl ongeveer 3 kwart jaar dagen gemaakt van 12 tot 13 uur vanwege een bedrijfsverhuizing, om half 7 s'ochtends weg en s'avonds pas tegen 7 uur weer thuis. Nu weer terug op het oude nest en dan schijnt alles eruit te komen. Normaliter is vakantie om tot rust te komen, in mijn geval ging ik vermoeid op vakantie maar kwam nog vermoeider terug. Het advies van hem was dan ook de komende weken totaal niet aan werken te denken, maar dingen doen die je leuk vindt. Nu is dat nogal moeilijk omdat ik werkelijk nergens zin in heb en gewoon rust wil, maar goed denk dat het ook wel goed is om soms je zinnen te verzetten en dingen te ondernemen. De Arbo arts was echt stellig in het feit dat ik niet mag werken, werkgever natuurlijk niet blij. Kan thuis werken en hij vroeg dan ook of ik dat niet een paar uurtjes per dag wilde doen. Verleden week een uurtje gewerkt om te kijken hoe dat ging, maar dezelfde dag en de dagen er na enorme hoofdpijn gehad. Lijkt me toch geen goed teken, ook mijn werktelefoon moest ik uit doen van de arts en heeft me gisteren VERBODEN de mail te openen. Ik ben van mezelf uit nog al een control freak en als ik dan iets zie wat niet goed gaat, wil ik dus ingrijpen maar geen werk voor mij de komende tijd. Ook op verzoek van de Arbo een plan geschreven waar het fout is gegaan op het werk en waar het vanuit de werkgeverskant verbeterd moet worden om deze situatie niet alleen nu maar voor altijd te veranderen. Pff dat valt echt niet mee te doen, je wilt je werkgever natuurlijk niet tegen het hoofd stoten, aan de andere kant moet je jezelf wel in bescherming nemen.
Wat mij ook tegen de borst stoot is dat in de 3 weken dat ik nu thuis zit er vanuit de werkgever totaal geen belangstelling is getoond. Dit terwijl we voor ik ziek thuis kwam te zitten dagelijks contact hadden en niet alleen over het werk.
Hoe nu verder?? Neem aan de Arbo een plan van aanpak maakt waar iedereen zich aan moet houden, maar of een snelle terugkeer tot de opties behoort, zoals ik me nu voel gaat dat nog wel even duren denk ik.
Dus op naar de Arbo arts, moet zeggen een heel goed gesprek gehad met deze arts. Hij gaf aan na mijn verhaal gehoord te hebben dat het al veel langer in mijn systeem zit. Verleden jaar nl ongeveer 3 kwart jaar dagen gemaakt van 12 tot 13 uur vanwege een bedrijfsverhuizing, om half 7 s'ochtends weg en s'avonds pas tegen 7 uur weer thuis. Nu weer terug op het oude nest en dan schijnt alles eruit te komen. Normaliter is vakantie om tot rust te komen, in mijn geval ging ik vermoeid op vakantie maar kwam nog vermoeider terug. Het advies van hem was dan ook de komende weken totaal niet aan werken te denken, maar dingen doen die je leuk vindt. Nu is dat nogal moeilijk omdat ik werkelijk nergens zin in heb en gewoon rust wil, maar goed denk dat het ook wel goed is om soms je zinnen te verzetten en dingen te ondernemen. De Arbo arts was echt stellig in het feit dat ik niet mag werken, werkgever natuurlijk niet blij. Kan thuis werken en hij vroeg dan ook of ik dat niet een paar uurtjes per dag wilde doen. Verleden week een uurtje gewerkt om te kijken hoe dat ging, maar dezelfde dag en de dagen er na enorme hoofdpijn gehad. Lijkt me toch geen goed teken, ook mijn werktelefoon moest ik uit doen van de arts en heeft me gisteren VERBODEN de mail te openen. Ik ben van mezelf uit nog al een control freak en als ik dan iets zie wat niet goed gaat, wil ik dus ingrijpen maar geen werk voor mij de komende tijd. Ook op verzoek van de Arbo een plan geschreven waar het fout is gegaan op het werk en waar het vanuit de werkgeverskant verbeterd moet worden om deze situatie niet alleen nu maar voor altijd te veranderen. Pff dat valt echt niet mee te doen, je wilt je werkgever natuurlijk niet tegen het hoofd stoten, aan de andere kant moet je jezelf wel in bescherming nemen.
Wat mij ook tegen de borst stoot is dat in de 3 weken dat ik nu thuis zit er vanuit de werkgever totaal geen belangstelling is getoond. Dit terwijl we voor ik ziek thuis kwam te zitten dagelijks contact hadden en niet alleen over het werk.
Hoe nu verder?? Neem aan de Arbo een plan van aanpak maakt waar iedereen zich aan moet houden, maar of een snelle terugkeer tot de opties behoort, zoals ik me nu voel gaat dat nog wel even duren denk ik.
woensdag 9 september 2009 om 14:45
Vandaag werkgever gesproken en toch een redelijk open verhaal kunnen doen; heb aangegeven dat definitieve 'oordeel' via AA gaat komen en daar heb ik a.s. vrijdag een afspraak mee. Ook laten weten dat de HA dus denkt aan een BO. Ik vind het spannend en ben ook best zenuwachtig, maar jullie hebben me enigzins gerust kunnen stellen. Dank dus voor de info zover; met al dit is het een heus viva-pedia hier 
. Ik houd jullie op de hoogte.
. Ik houd jullie op de hoogte.
donderdag 10 september 2009 om 12:13
Hallo allemaal,
wat zijn er allemaal weer nieuwe mensen. Welkom allemaal.
Ik heb ook een tijdje even niet geschreven maar lees regelmatig mee. Ik had vorige week een enorme rotweek. Het begon eigenlijk weer met het ongesteld zijn, dagen hoofdpijn, last van kaken en dan lijkt het dus alsof ik er niet uit kan komen. Gelukkig voel ik deze week een stijgende lijn maar soms ben ik het zo zat. Ik vind dat het met mij best wel aardig gaat. Als ik kijk naar wat ik doe, hoe ik handel en hoe mijn hoofd het houdt. Maar die angsten van mij zijn zo ellendig. Vorige week zat ik zo op een dieptepunt dat ik zelfs niet alleen thuis durfde te blijven. Muts! Uiteindelijk wel gedaan en is het wel gelukt maar normaal zou ik hier niet eens over nadenken.
Het autorijden ging ook superslecht en dus heb ik dat maar even gelaten voor wat het is. Merkte zelfs dat als ik in een winkel moest wachten in de rij dat ik zo onrustig werd. Wat een helse situaties. Nu zojuist weer geprobeerd, met name het wachten voor de stoplichten vind ik vreselijk. Gelukkig hoefde ik niet zo lang te wachten maar ik voel dan de paniekaanval opkomen. Als ik rij is er eigenlijk niets aan de hand.
Net ook in winkels dingetjes gekocht maar ik hou dan de kassa in de gaten en als er niemand staat, kom ik
Ik heb wel zitten nadenken wat ik nu kan doen aan al die angsten van mij. Ik weet wel dat ze erger worden naar mate ik me slechter voel maar er moet toch iets aan te doen zijn?
Ben nu in contact met Noel Maasdam, www.angstcoach.nl
Had een heel verhelderend gesprek met hem vorige week en denk erover om een coaching bij hem te gaan doen. Hij is in de buurt volgende week. Hij kan me precies leren wat er met me gebeurt op dat soort momenten en hoe ik dat kan stoppen of in ieder geval de controle erop kan houden. Ik denk dat dat al zoveel scheelt want nu heb ik dat gevoel niet en dat maakt juist dat ik nog banger wordt.
Zit even in een dip eigenlijk dus schrijf alles maar van me af. Mijn vriend is vandaag jarig en ik kom geen stap vooruit. Moet ik vanmiddag gezellig gaan zitten doen en ik heb eigenlijk zin om mijn bed in te duiken maar goed.
Misschien knap ik wel weer op.
Hoe is het met jullie? hoe is het op je werk Rosalie? Je had zulke goede berichten de laatste keer?
wat zijn er allemaal weer nieuwe mensen. Welkom allemaal.
Ik heb ook een tijdje even niet geschreven maar lees regelmatig mee. Ik had vorige week een enorme rotweek. Het begon eigenlijk weer met het ongesteld zijn, dagen hoofdpijn, last van kaken en dan lijkt het dus alsof ik er niet uit kan komen. Gelukkig voel ik deze week een stijgende lijn maar soms ben ik het zo zat. Ik vind dat het met mij best wel aardig gaat. Als ik kijk naar wat ik doe, hoe ik handel en hoe mijn hoofd het houdt. Maar die angsten van mij zijn zo ellendig. Vorige week zat ik zo op een dieptepunt dat ik zelfs niet alleen thuis durfde te blijven. Muts! Uiteindelijk wel gedaan en is het wel gelukt maar normaal zou ik hier niet eens over nadenken.
Het autorijden ging ook superslecht en dus heb ik dat maar even gelaten voor wat het is. Merkte zelfs dat als ik in een winkel moest wachten in de rij dat ik zo onrustig werd. Wat een helse situaties. Nu zojuist weer geprobeerd, met name het wachten voor de stoplichten vind ik vreselijk. Gelukkig hoefde ik niet zo lang te wachten maar ik voel dan de paniekaanval opkomen. Als ik rij is er eigenlijk niets aan de hand.
Net ook in winkels dingetjes gekocht maar ik hou dan de kassa in de gaten en als er niemand staat, kom ik
Ik heb wel zitten nadenken wat ik nu kan doen aan al die angsten van mij. Ik weet wel dat ze erger worden naar mate ik me slechter voel maar er moet toch iets aan te doen zijn?
Ben nu in contact met Noel Maasdam, www.angstcoach.nl
Had een heel verhelderend gesprek met hem vorige week en denk erover om een coaching bij hem te gaan doen. Hij is in de buurt volgende week. Hij kan me precies leren wat er met me gebeurt op dat soort momenten en hoe ik dat kan stoppen of in ieder geval de controle erop kan houden. Ik denk dat dat al zoveel scheelt want nu heb ik dat gevoel niet en dat maakt juist dat ik nog banger wordt.
Zit even in een dip eigenlijk dus schrijf alles maar van me af. Mijn vriend is vandaag jarig en ik kom geen stap vooruit. Moet ik vanmiddag gezellig gaan zitten doen en ik heb eigenlijk zin om mijn bed in te duiken maar goed.
Misschien knap ik wel weer op.
Hoe is het met jullie? hoe is het op je werk Rosalie? Je had zulke goede berichten de laatste keer?
donderdag 10 september 2009 om 12:55
Hoi
ik heb precies hetzelfde als jou Leoniexie. Met die rij in de winkel en de stoplichten. Gelukkig weet ik de paniekaanvallen op tijd te stoppen maar vandaag in de auto had ik het er moeilijker mee. Hoe slechter het met je gaat hoe groter de angst inderdaad. Kost zoveel energie. Ik zal die website eens lezen over die angstcoach en hoor graag van je hoe je de sessie met hem vond.
Mijn psych zei gisteren nog tegen mij dat je eigenlijk door de paniekaanval heen moet omdat die kort duurt en altijd eindigt. Sommige dingen onderneem ik nu niet omdat mijn angst mij in de weg zit maar eigenlijk ben ik dat spuugzat.
Ik ben vandaag voor het eerst in 9 maanden weer eens op de koffie geweest bij mijn werkgever. Ik was er heel nerveus voor maar keek er wel naar uit mijn collega's weer eens te zien. Het viel mij enorm tegen dat ik na een kwartier de energie uit mij weg voelde stromen. Werd gewoon misselijk en erg moe in mijn benen en zei dat ook tegen mijn baas en ging meteen weg. Nu ben ik erg teleurgesteld want ik hoopte op een energie-boost omdat ik weer wat overwonnen had maar nee dus. Zie nu op tegen het volgende bezoekje. Arbo raadde mij aan elke week even te gaan.
Hebben jullie dit de eerste keer ook zo ervaren en ging het de keren erna beter ?
ik heb precies hetzelfde als jou Leoniexie. Met die rij in de winkel en de stoplichten. Gelukkig weet ik de paniekaanvallen op tijd te stoppen maar vandaag in de auto had ik het er moeilijker mee. Hoe slechter het met je gaat hoe groter de angst inderdaad. Kost zoveel energie. Ik zal die website eens lezen over die angstcoach en hoor graag van je hoe je de sessie met hem vond.
Mijn psych zei gisteren nog tegen mij dat je eigenlijk door de paniekaanval heen moet omdat die kort duurt en altijd eindigt. Sommige dingen onderneem ik nu niet omdat mijn angst mij in de weg zit maar eigenlijk ben ik dat spuugzat.
Ik ben vandaag voor het eerst in 9 maanden weer eens op de koffie geweest bij mijn werkgever. Ik was er heel nerveus voor maar keek er wel naar uit mijn collega's weer eens te zien. Het viel mij enorm tegen dat ik na een kwartier de energie uit mij weg voelde stromen. Werd gewoon misselijk en erg moe in mijn benen en zei dat ook tegen mijn baas en ging meteen weg. Nu ben ik erg teleurgesteld want ik hoopte op een energie-boost omdat ik weer wat overwonnen had maar nee dus. Zie nu op tegen het volgende bezoekje. Arbo raadde mij aan elke week even te gaan.
Hebben jullie dit de eerste keer ook zo ervaren en ging het de keren erna beter ?
vrijdag 11 september 2009 om 11:31
Hoi allemaal,
Ik heb volgens mij al eens gereageerd in dit topic maar weet ik niet meer zeker.
Heb sinds een half jaar ook een burn out, ik deed eerst een opleiding en moest toen van afdeling veranderen en toen is het begonnen.
Toen naar de psycholoog, die dacht eerst dat ik depressief was maar toen kwam er uit dat ik een burn out heb.
Dus 3 weken ziek thuis geweest met 1 vakantieweek dus in totaal 4 weken.
Toen begonnen met opbouwen van het werk maar dat ging eigenlijk te snel maar in die tijd had ik besloten om te stoppen met de opleiding. Toen nog een maand opzegtermijn met veel vakantiedagen want die moest ik opmaken maar alleen maar avonddiensten en dat was juist het geen wat mij zo tegenstond.
Toch de maand uitgezongen (vraag niet hoe) en ondertussen een nieuwe baan gevonden bij hetzelfde bedrijf.
Maar op vrijdag gestopt op de afdeling, 2 dagen ertussen en toen op een maandag begonnen bij de nieuwe baan, dit ging in het begin prima maar al gauw was ik weer heel moe en had ik geen zin in dingen.
Nu een aantal dagen ziek thuis, omdat ik gewoon zo ontzettend gespannen ben.
Gister gesport, dit luchtte wel even op maar ik heb constant een enorm zenuwachtig gevoel. En ook dat onwerkelijke gevoel, hierdoor raak ik soms in paniek omdat ik bang ben om door te draaien (klinkt raar )
Verder had ik 8 sessies bij de ene psycholoog gehad en moet ik nu naar een andere i.v.m vergoeding van de verzekering maar ik kan dus pas 8 oktober terecht bij die andere..
Oh vergeet ik bijna te vertellen dat ik af en toe last heb van paniekaanvallen, in de trein of in de rij van de winkel of bij het sporten. Kan het wel wegademen en denken maar wel heel vervelend als ik het weer voel opkomen.
Heel verhaal.. maar ik volg dit topic al een tijdje en herken veel. Doet mij goed om te zien dat ik niet de enigste ben.
Zal nu, als jullie het ook goed vinden, vaker reageren..
Groetjes,
Jammo
Ik heb volgens mij al eens gereageerd in dit topic maar weet ik niet meer zeker.
Heb sinds een half jaar ook een burn out, ik deed eerst een opleiding en moest toen van afdeling veranderen en toen is het begonnen.
Toen naar de psycholoog, die dacht eerst dat ik depressief was maar toen kwam er uit dat ik een burn out heb.
Dus 3 weken ziek thuis geweest met 1 vakantieweek dus in totaal 4 weken.
Toen begonnen met opbouwen van het werk maar dat ging eigenlijk te snel maar in die tijd had ik besloten om te stoppen met de opleiding. Toen nog een maand opzegtermijn met veel vakantiedagen want die moest ik opmaken maar alleen maar avonddiensten en dat was juist het geen wat mij zo tegenstond.
Toch de maand uitgezongen (vraag niet hoe) en ondertussen een nieuwe baan gevonden bij hetzelfde bedrijf.
Maar op vrijdag gestopt op de afdeling, 2 dagen ertussen en toen op een maandag begonnen bij de nieuwe baan, dit ging in het begin prima maar al gauw was ik weer heel moe en had ik geen zin in dingen.
Nu een aantal dagen ziek thuis, omdat ik gewoon zo ontzettend gespannen ben.
Gister gesport, dit luchtte wel even op maar ik heb constant een enorm zenuwachtig gevoel. En ook dat onwerkelijke gevoel, hierdoor raak ik soms in paniek omdat ik bang ben om door te draaien (klinkt raar )
Verder had ik 8 sessies bij de ene psycholoog gehad en moet ik nu naar een andere i.v.m vergoeding van de verzekering maar ik kan dus pas 8 oktober terecht bij die andere..
Oh vergeet ik bijna te vertellen dat ik af en toe last heb van paniekaanvallen, in de trein of in de rij van de winkel of bij het sporten. Kan het wel wegademen en denken maar wel heel vervelend als ik het weer voel opkomen.
Heel verhaal.. maar ik volg dit topic al een tijdje en herken veel. Doet mij goed om te zien dat ik niet de enigste ben.
Zal nu, als jullie het ook goed vinden, vaker reageren..
Groetjes,
Jammo
anoniem_32371 wijzigde dit bericht op 11-09-2009 11:32
Reden: iets vergeten
Reden: iets vergeten
% gewijzigd
donderdag 17 september 2009 om 15:07
Hoi allemaal,
Ik probeer er achter te komen of ik ook burn-out ben of gewoon overspannen. Ik hoop het laatste, want als ik jullie goed begrijp is een burn-out niet mis.
Ik ben thuis komen te zitten nadat ik vorig jaar een nieuwe baan kreeg aangeboden: ik kon intern doorstromen naar een functie in mijn woonplaats. Al snel had ik het gevoel dat ik een verkeerde beslissing had genomen. Ik werd behoorlijk in het diepe gegooid en het was onduidelijk wat nu precies mijn taak was en of mijn afdeling wel zat te wachten op mijn inbreng. De maanden erna kreeg ik steeds meer last van onzekerheid, piekeren, huilbuien. Al mijn energie ging in het werk zitten, maar omdat resultaten uitbleven, kreeg ik er geen energie van.
Van mijn priveleven en kwam niets meer terecht. In het weekend lag ik vaak op bed met migraine, ik kon niets verdragen en was zo misselijk dat ik niets kon eten of binnenhouden. De zondagen herstelde ik weer iets en maandag weer hop, aan het werk.
Ik werd steeds geprikkelder, kon niet goed meer denken en ontliep andere mensen zoveel mogelijk. Het kostte me te veel energie. Op een dag raakte ik zo overstuur op mijn werk, dat ik me heb ziek gemeld.
Na 5 weken thuis mijn batterij opladen en vooral proberen te ontspannen ging het beter: ik had meer energie, piekerde niet meer zo veel en de migraine aanvallen bleven uit. Daarom ben ik begonnen met reintegreren.
De arboarts zegt dat ik zelf goed mijn grenzen moet bewaken, dus dat probeer ik ook te doen. Ik ben 2 ochtenden begonnen met aangepast werk en heb dat uitgebreid naar 3 x 4. Intussen krijg ik ook cognitieve therapie en EMDR. Mijn teamleider heb ik verteld dat het beter voor me is om ander werk te zoeken. Dat kan gelukkig binnen mijn organisatie, op mijn oude afdeling komen ze om in het werk. Voorwaarde was wel dat ik naast 1 dag op mijn oude afdeling, nog 3 x5 uur werk, om mijn taken over te dragen aan collega's.
Sinds de uren toenemen, heb ik weer vaker last van migraine. Emotioneel voel ik me wel beter. Zeker op mijn oude afdeling. Mijn therapeut denkt dat het beter gaat, zodra ik niet meer op mijn huidige werkplek hoef te zijn.
Ik hoop dat dat inderdaad zo is. Want af en toe ben ik bang dat het een energiekwestie is en dat die spanning komt door vermoeidheid in mijn lijf. Hebben meer mensen zo'n last van migraine?
Alvast bedankt voor jullie reacties.
Ik probeer er achter te komen of ik ook burn-out ben of gewoon overspannen. Ik hoop het laatste, want als ik jullie goed begrijp is een burn-out niet mis.
Ik ben thuis komen te zitten nadat ik vorig jaar een nieuwe baan kreeg aangeboden: ik kon intern doorstromen naar een functie in mijn woonplaats. Al snel had ik het gevoel dat ik een verkeerde beslissing had genomen. Ik werd behoorlijk in het diepe gegooid en het was onduidelijk wat nu precies mijn taak was en of mijn afdeling wel zat te wachten op mijn inbreng. De maanden erna kreeg ik steeds meer last van onzekerheid, piekeren, huilbuien. Al mijn energie ging in het werk zitten, maar omdat resultaten uitbleven, kreeg ik er geen energie van.
Van mijn priveleven en kwam niets meer terecht. In het weekend lag ik vaak op bed met migraine, ik kon niets verdragen en was zo misselijk dat ik niets kon eten of binnenhouden. De zondagen herstelde ik weer iets en maandag weer hop, aan het werk.
Ik werd steeds geprikkelder, kon niet goed meer denken en ontliep andere mensen zoveel mogelijk. Het kostte me te veel energie. Op een dag raakte ik zo overstuur op mijn werk, dat ik me heb ziek gemeld.
Na 5 weken thuis mijn batterij opladen en vooral proberen te ontspannen ging het beter: ik had meer energie, piekerde niet meer zo veel en de migraine aanvallen bleven uit. Daarom ben ik begonnen met reintegreren.
De arboarts zegt dat ik zelf goed mijn grenzen moet bewaken, dus dat probeer ik ook te doen. Ik ben 2 ochtenden begonnen met aangepast werk en heb dat uitgebreid naar 3 x 4. Intussen krijg ik ook cognitieve therapie en EMDR. Mijn teamleider heb ik verteld dat het beter voor me is om ander werk te zoeken. Dat kan gelukkig binnen mijn organisatie, op mijn oude afdeling komen ze om in het werk. Voorwaarde was wel dat ik naast 1 dag op mijn oude afdeling, nog 3 x5 uur werk, om mijn taken over te dragen aan collega's.
Sinds de uren toenemen, heb ik weer vaker last van migraine. Emotioneel voel ik me wel beter. Zeker op mijn oude afdeling. Mijn therapeut denkt dat het beter gaat, zodra ik niet meer op mijn huidige werkplek hoef te zijn.
Ik hoop dat dat inderdaad zo is. Want af en toe ben ik bang dat het een energiekwestie is en dat die spanning komt door vermoeidheid in mijn lijf. Hebben meer mensen zo'n last van migraine?
Alvast bedankt voor jullie reacties.
anoniem_86627 wijzigde dit bericht op 18-09-2009 16:36
Reden: perfectionistisch
Reden: perfectionistisch
% gewijzigd
donderdag 17 september 2009 om 17:48
Lees hier wel veel wat ik herken...
Zit nu 2 weken thuis en ben helemaal op...
Vandaag voor max 10 dagen slaapmedicatie gekregen van de huisarts. Hoop dat het gaat helpen want ik slaap slecht en merk dat ik daardoor moeite heb een "normaal" ritme te houden. (moeite met inslapen en vooral met doorslapen)
Ik schiet ook snel in de paniek (iets wat ik van mezelf helemaal niet ken...)
Volgende week moet ik naar de bedrijfsarts, zelf op aangedrongen omdat ik het idee heb dat mijn werkgever de problemen onderschat....Ik zal blij zijn als ik daar geweest ben en weet hoe hij erin staat....
Ben vooral bang dat ik moet gaan werken...(enorm personeelstekort op mijn werk) dat mijn leidinggevende belt en me vertelt te komen... (zag net het nr van m'n werk op de nummermelder en schiet dan echt in paniek)
Gister bij de psych geweest en dat heeft me wel heel erg opgelucht...Wat ik fijn vind is dat ik wat hulp krijg om wat dingen te relativeren, dat ze wat handvaten geeft hoe ik weer wat sterker kan worden en dat ze het piekeren/nadenken wat begrenst...
Wat hebben jullie vooral de 1e tijd gedaan?
Ik merk dat ik het vooral bij de basisdingen houd en af en toe (kort) met een vriendin wat afspreek...Voor de rest vooral: tvkijken, op de pc, tijdschriftje lezen, boodschappen doen en koken.
Zit nu 2 weken thuis en ben helemaal op...
Vandaag voor max 10 dagen slaapmedicatie gekregen van de huisarts. Hoop dat het gaat helpen want ik slaap slecht en merk dat ik daardoor moeite heb een "normaal" ritme te houden. (moeite met inslapen en vooral met doorslapen)
Ik schiet ook snel in de paniek (iets wat ik van mezelf helemaal niet ken...)
Volgende week moet ik naar de bedrijfsarts, zelf op aangedrongen omdat ik het idee heb dat mijn werkgever de problemen onderschat....Ik zal blij zijn als ik daar geweest ben en weet hoe hij erin staat....
Ben vooral bang dat ik moet gaan werken...(enorm personeelstekort op mijn werk) dat mijn leidinggevende belt en me vertelt te komen... (zag net het nr van m'n werk op de nummermelder en schiet dan echt in paniek)
Gister bij de psych geweest en dat heeft me wel heel erg opgelucht...Wat ik fijn vind is dat ik wat hulp krijg om wat dingen te relativeren, dat ze wat handvaten geeft hoe ik weer wat sterker kan worden en dat ze het piekeren/nadenken wat begrenst...
Wat hebben jullie vooral de 1e tijd gedaan?
Ik merk dat ik het vooral bij de basisdingen houd en af en toe (kort) met een vriendin wat afspreek...Voor de rest vooral: tvkijken, op de pc, tijdschriftje lezen, boodschappen doen en koken.
donderdag 17 september 2009 om 18:51
Hoi Juiaatje,
Ik heb inderdaad in het begin ook met name die basisdingen gedaan. En zoals je zegt kort!!! afgesproken met een vriendin en zeker onder voorbehoud. Ik heb ook wel eens afgezegd omdat het op dat moment teveel was.
Ik vond rustig sporten ook erg prettig (maar niet iedereen is hetzelfde). Ik ging in het begin drie keer per week naar de sportschool voor ongeveer een half uurtje per keer. De ene keer deed ik wel veel, de andere keer fietste ik alleen wat. Afhankelijk van hoe het voelde. Nu (zeven maanden!! later) ga ik tweekeer per week naar de sportschool en kan ik het uur aerobics weer volhouden. Verder werk ik op het moment twee keer per week twee tot drie uur. Ik raakte ook in de stress als ik het nummer van mijn werk zag.... Ik zit in een wat andere situatie daar ik een eigen zaak heb. Maar als mijn maat belde, had ik al zoiets van paniek paniek......
Lekker luisteren naar je lichaam de komende tijd. Heb je zin om te lezen ga je lezen, heb je zin om niets te doen, doe je niets.....
Sterkte
Ik heb inderdaad in het begin ook met name die basisdingen gedaan. En zoals je zegt kort!!! afgesproken met een vriendin en zeker onder voorbehoud. Ik heb ook wel eens afgezegd omdat het op dat moment teveel was.
Ik vond rustig sporten ook erg prettig (maar niet iedereen is hetzelfde). Ik ging in het begin drie keer per week naar de sportschool voor ongeveer een half uurtje per keer. De ene keer deed ik wel veel, de andere keer fietste ik alleen wat. Afhankelijk van hoe het voelde. Nu (zeven maanden!! later) ga ik tweekeer per week naar de sportschool en kan ik het uur aerobics weer volhouden. Verder werk ik op het moment twee keer per week twee tot drie uur. Ik raakte ook in de stress als ik het nummer van mijn werk zag.... Ik zit in een wat andere situatie daar ik een eigen zaak heb. Maar als mijn maat belde, had ik al zoiets van paniek paniek......
Lekker luisteren naar je lichaam de komende tijd. Heb je zin om te lezen ga je lezen, heb je zin om niets te doen, doe je niets.....
Sterkte
zondag 20 september 2009 om 22:38
Hi,
Na even een ‘tank-week’ te hebben ingelast, weer online. De 12e gesproken met de AA en moet eerlijk zeggen dat het gesprek me alles meeviel. Ik had in eerste instantie verwacht dat ik met veel moeite de AA zou moeten overtuigen, maar na mijn verhaal te hebben gedaan (niet eens alles verteld, maar wel een beetje de hoofdlijnen) kwam de AA tot de conclusie dat hij het eens was met de HA (inderdaad BO) en dat ik in ieder geval de komende 4 weken 100% arbeidsongeschikt ben. De AA heeft mij een aantal tips en opdrachten meegegeven en binnenkort word contact opgenomen (AA belt mij) voor vervolg afspraak, waarschijnlijk over ca. 2 weken. De AA heeft de werkgever op de hoogte gebracht; afgelopen week ben ik voor het eerst een hele week ‘werkgevervrij’ geweest.
Nu ik deze eerste ‘echte’ week er op heb zitten, moet ik eerlijk zeggen dat het een stuk rustiger in mijn hoofd is. Wel word ik erg onrustig als ik aan werk denk (nerveus gevoel) en word ik soort van angstig als ik ook maar denk mijn werk 06 te horen. Moet daarom ook wel eerlijk toegeven dat als ik de ervaringen van anderen hier lees en mijn eigen gevoel dat ik me er nog niets bij voor kan stellen dat ik over een paar weken weer terug moet. Moet. Zo voelt het. Direct schiet ik in de stress. Kortsluiting. Misselijk. Misschien ook omdat ik deels niet goed weet hoe en wat er kan veranderen, verbeteren op de plek en bedrijf waar ik nu zit. Klein creatief bedrijf dus weinig andere 'werkplekken' en veel onderling met elkaar te maken.
Door nu iets meer rust in mijn hoofd zijn voor mijn gevoel de prive zaken een beetje beter te overzien, heb ik wat meer energie (alhoewel ik ook heel veel 'niets' uit mijn handen kreeg afgelopen week) en merk ook aan mijn partner dat er minder stress in huis is. Dus het doet me goed. Alleen ben ik zelf bang dat ik er met 4 weken echt niet ga zijn.
Ben wel erg bang voor alle consequenties die dit mogelijk kan gaan hebben, vooral financieel. Klinkt misschien heel vreemd, maar ik wacht toch wel met spanning mijn loonstrook af... En ook waar dit allemaal naar toe gaat. Qua zekerheid qua baan. Wua zekerheid qua financien. Etc. Ik merk dat ik het wil kunnen plannen, in kunnen schatten. Maar ook dat ik nu het lastige - dit is niet te voorspellen. Er zit zoveel gevoel, emotie aan vast.
Wel m.n. gisteren mentaal een flinke klap gehad. Voelde me erg depressief. De AA had hier al voor gewaarschuwd, maar het kwam toch wel hard aan. Beetje ook wat Jammo zei, bang om door te draaien. En misschien daarom wel zo dwars tegen m'n gevoel proberen in te gaan. Er vooral niet aan over willen geven, omdat ik dan verwacht dat ik depressief word, blijk te zijn. Terwijl je met je volle verstand weet dat je dit helemaal niet wilt en ook niet gaande is en alles probeert om het weer ‘gunstig’ te draaien.
Volgens mij komt dit een beetje door dat masker wat ik altijd op heb, altijd maar vriendelijk zijn, behulpzaam, en jezelf er maar een beetje tussen friemelen. Altijd maar het deels onzichtbaar maken en pleasen tegelijk. Lastig om proberen afstand te nemen en even meer voor mezelf te kiezen.
Voor aankomende week een 'rooster' gemaakt omdat ik anders bang ben mee te worden gezogen in mijn gevoel, moeheid. Alle 'gewone' dingen (huishouden, hond, kind, opdrachten) ingepland en er een tijd aan gehangen; anders kan ik echt een hele dag in bed gaan liggen of voor de tv.
Lastig vind ik het.
Na even een ‘tank-week’ te hebben ingelast, weer online. De 12e gesproken met de AA en moet eerlijk zeggen dat het gesprek me alles meeviel. Ik had in eerste instantie verwacht dat ik met veel moeite de AA zou moeten overtuigen, maar na mijn verhaal te hebben gedaan (niet eens alles verteld, maar wel een beetje de hoofdlijnen) kwam de AA tot de conclusie dat hij het eens was met de HA (inderdaad BO) en dat ik in ieder geval de komende 4 weken 100% arbeidsongeschikt ben. De AA heeft mij een aantal tips en opdrachten meegegeven en binnenkort word contact opgenomen (AA belt mij) voor vervolg afspraak, waarschijnlijk over ca. 2 weken. De AA heeft de werkgever op de hoogte gebracht; afgelopen week ben ik voor het eerst een hele week ‘werkgevervrij’ geweest.
Nu ik deze eerste ‘echte’ week er op heb zitten, moet ik eerlijk zeggen dat het een stuk rustiger in mijn hoofd is. Wel word ik erg onrustig als ik aan werk denk (nerveus gevoel) en word ik soort van angstig als ik ook maar denk mijn werk 06 te horen. Moet daarom ook wel eerlijk toegeven dat als ik de ervaringen van anderen hier lees en mijn eigen gevoel dat ik me er nog niets bij voor kan stellen dat ik over een paar weken weer terug moet. Moet. Zo voelt het. Direct schiet ik in de stress. Kortsluiting. Misselijk. Misschien ook omdat ik deels niet goed weet hoe en wat er kan veranderen, verbeteren op de plek en bedrijf waar ik nu zit. Klein creatief bedrijf dus weinig andere 'werkplekken' en veel onderling met elkaar te maken.
Door nu iets meer rust in mijn hoofd zijn voor mijn gevoel de prive zaken een beetje beter te overzien, heb ik wat meer energie (alhoewel ik ook heel veel 'niets' uit mijn handen kreeg afgelopen week) en merk ook aan mijn partner dat er minder stress in huis is. Dus het doet me goed. Alleen ben ik zelf bang dat ik er met 4 weken echt niet ga zijn.
Ben wel erg bang voor alle consequenties die dit mogelijk kan gaan hebben, vooral financieel. Klinkt misschien heel vreemd, maar ik wacht toch wel met spanning mijn loonstrook af... En ook waar dit allemaal naar toe gaat. Qua zekerheid qua baan. Wua zekerheid qua financien. Etc. Ik merk dat ik het wil kunnen plannen, in kunnen schatten. Maar ook dat ik nu het lastige - dit is niet te voorspellen. Er zit zoveel gevoel, emotie aan vast.
Wel m.n. gisteren mentaal een flinke klap gehad. Voelde me erg depressief. De AA had hier al voor gewaarschuwd, maar het kwam toch wel hard aan. Beetje ook wat Jammo zei, bang om door te draaien. En misschien daarom wel zo dwars tegen m'n gevoel proberen in te gaan. Er vooral niet aan over willen geven, omdat ik dan verwacht dat ik depressief word, blijk te zijn. Terwijl je met je volle verstand weet dat je dit helemaal niet wilt en ook niet gaande is en alles probeert om het weer ‘gunstig’ te draaien.
Volgens mij komt dit een beetje door dat masker wat ik altijd op heb, altijd maar vriendelijk zijn, behulpzaam, en jezelf er maar een beetje tussen friemelen. Altijd maar het deels onzichtbaar maken en pleasen tegelijk. Lastig om proberen afstand te nemen en even meer voor mezelf te kiezen.
Voor aankomende week een 'rooster' gemaakt omdat ik anders bang ben mee te worden gezogen in mijn gevoel, moeheid. Alle 'gewone' dingen (huishouden, hond, kind, opdrachten) ingepland en er een tijd aan gehangen; anders kan ik echt een hele dag in bed gaan liggen of voor de tv.
Lastig vind ik het.
maandag 21 september 2009 om 17:01
Hoi allemaal,
Ik lees al een tijdje mee en herken veel dingen hier. Ik zit nog in een iets andere fase: ik denk dat ik een BO heb, maar durf nog niet de stap te zetten om alles in gang te zetten.
Ik zit al een hele tijd op een functie en afdeling waar ik me helemaal niet thuisvoel. Eerlijk gezegd wist ik dat vanaf dag 1 maar ik heb me ertoe gezet er toch iets van te maken. Dat lukte in het begin aardig maar ik wist dat ik er vroeger of later moest zien weg te komen. Te weinig uitdaging, geen fijne collega's, gewoon niet de goede plek voor mij. Door gemakszucht en ook wel onzekerheid (waar kom ik dan terecht) ben ik blijven zitten.
Ik heb een moeilijke jeugd gehad waar ik weinig van heb kunnen verwerken, ik jakkerde altijd maar door. Dat verwachtte ook altijd iedereen van me: ik wek de indruk sterk te zijn, zelfverzekerd, positief, 'hup, we gaan ervoor'. Maar ik heb het gevoel dat ik helemaal op ben. In mijn relatie gaat het goed, ik steun veel op mijn vriend, en hij is er ook echt voor me. Maar hij kan me vaak niet goed bereiken.
Ik heb zelf het gevoel dat het een combinatie is van mijn verleden, mijn altijd vrolijke, 'niks aan de hand'-masker en een verkeerde werkplek waardoor ik nu helemaal stuk ben komen te zitten.
Maar nog steeds kan ik het niet goed toegeven, niet naar mezelf toe en al helemaal niet naar mijn werkgever. Ik denk dat ik me aanstel, dat ik idd weer die schop onder mijn kont moet hebben, terwijl ik weet dat dit niets voor mij is. Het is heel dubbel: aan de ene kant wil ik gewoon in bed liggen met de gordijnen dicht en daar heeel lang blijven, en aan de andere kant heb ik zoiets van: kom op, zo wordt het er niet beter op. En die twee stemmen vechten in mijn hoofd, waardoor er geen knopen worden doorgehakt.
Ik heb wel een afspraak gemaakt bij een therapeute, die me oa met EMDR gaat behandelen, in de hoop enige helderheid te scheppen in mijn hoofd. Dat is al een stap voor mij. Maar ondertussen zit ik wel 36 uur op mijn werk, te panieken en mijn tijd uit te zitten...Hopeloze situatie.
Ik lees al een tijdje mee en herken veel dingen hier. Ik zit nog in een iets andere fase: ik denk dat ik een BO heb, maar durf nog niet de stap te zetten om alles in gang te zetten.
Ik zit al een hele tijd op een functie en afdeling waar ik me helemaal niet thuisvoel. Eerlijk gezegd wist ik dat vanaf dag 1 maar ik heb me ertoe gezet er toch iets van te maken. Dat lukte in het begin aardig maar ik wist dat ik er vroeger of later moest zien weg te komen. Te weinig uitdaging, geen fijne collega's, gewoon niet de goede plek voor mij. Door gemakszucht en ook wel onzekerheid (waar kom ik dan terecht) ben ik blijven zitten.
Ik heb een moeilijke jeugd gehad waar ik weinig van heb kunnen verwerken, ik jakkerde altijd maar door. Dat verwachtte ook altijd iedereen van me: ik wek de indruk sterk te zijn, zelfverzekerd, positief, 'hup, we gaan ervoor'. Maar ik heb het gevoel dat ik helemaal op ben. In mijn relatie gaat het goed, ik steun veel op mijn vriend, en hij is er ook echt voor me. Maar hij kan me vaak niet goed bereiken.
Ik heb zelf het gevoel dat het een combinatie is van mijn verleden, mijn altijd vrolijke, 'niks aan de hand'-masker en een verkeerde werkplek waardoor ik nu helemaal stuk ben komen te zitten.
Maar nog steeds kan ik het niet goed toegeven, niet naar mezelf toe en al helemaal niet naar mijn werkgever. Ik denk dat ik me aanstel, dat ik idd weer die schop onder mijn kont moet hebben, terwijl ik weet dat dit niets voor mij is. Het is heel dubbel: aan de ene kant wil ik gewoon in bed liggen met de gordijnen dicht en daar heeel lang blijven, en aan de andere kant heb ik zoiets van: kom op, zo wordt het er niet beter op. En die twee stemmen vechten in mijn hoofd, waardoor er geen knopen worden doorgehakt.
Ik heb wel een afspraak gemaakt bij een therapeute, die me oa met EMDR gaat behandelen, in de hoop enige helderheid te scheppen in mijn hoofd. Dat is al een stap voor mij. Maar ondertussen zit ik wel 36 uur op mijn werk, te panieken en mijn tijd uit te zitten...Hopeloze situatie.
dinsdag 22 september 2009 om 11:49
Hallo allemaal,
Sorry dat ik hier zomaar kom binnenvallen, het ontbreekt mij de energie om het hele topic door te lezen.
Hier zijn er helaas waarschijnlijk ook kenmerken van burnout/overspannenheid aan de orde. Ik schaam me kapot, ben net 25 en net 2 jaar klaar met studeren. Maar ik ben he-le-maal kapot, ik kan niet meer en voel me doodongelukkig in mijn huidige werksituatie en daardoor ook in het dagelijkse leven. Het huilen staat me de hele dag nader dan het lachen, ik heb constant hoofdpijn en migraine aanvallen komen en gaan.
Mijn huidige werk is echt een crime, ik heb niks te doen, verveel me dood, ga elke dag met lood in mijn schoenen en mijn collega (die net twee weken op vakantie was) loopt te vloeken, schelden en tieren alsof zijn leven er vanaf hangt. Alle problemen moet IK oplossen, terwijl ik ze niet kan oplossen, etc. Mogelijkheden om even een stapje terug te doen zijn er niet, ik ben het eerste aanspreekpunt en ik krijg alle shit over mij heen.
Inmiddels ben ik bezig met een loopbaantraject, maar dat vergt ook veel energie en aandacht, die energie heb ik niet. Ik ben moe, wil een poosje lekker rustig aan doen, wil een andere baan, etc.
Nu zou ik eigenlijk een arbo-dienst moeten bezoeken, maar dat is hier niet mogelijk. Ik werk voor een niet-nederlandse werkgever in Nederland (een ambassade), van arbodiensten hebben ze nog nooit gehoord. Daarnaast spreken ze hier geen Engels of Nederlands, dus ze hebben niks aan adviezen.
Voor volgende week staat er een afspraak bij de HA, maar ik merk gewoon dat ik het niet meer trek. En ik heb geen idee wat de HA voor mij kan doen... Ik wil op dit moment alleen maar slapen...
sorry voor het lange, onsamenhangende verhaal. Zo voel ik me momenteel ook, on samenhangend!
groetjes,
panienka
Sorry dat ik hier zomaar kom binnenvallen, het ontbreekt mij de energie om het hele topic door te lezen.
Hier zijn er helaas waarschijnlijk ook kenmerken van burnout/overspannenheid aan de orde. Ik schaam me kapot, ben net 25 en net 2 jaar klaar met studeren. Maar ik ben he-le-maal kapot, ik kan niet meer en voel me doodongelukkig in mijn huidige werksituatie en daardoor ook in het dagelijkse leven. Het huilen staat me de hele dag nader dan het lachen, ik heb constant hoofdpijn en migraine aanvallen komen en gaan.
Mijn huidige werk is echt een crime, ik heb niks te doen, verveel me dood, ga elke dag met lood in mijn schoenen en mijn collega (die net twee weken op vakantie was) loopt te vloeken, schelden en tieren alsof zijn leven er vanaf hangt. Alle problemen moet IK oplossen, terwijl ik ze niet kan oplossen, etc. Mogelijkheden om even een stapje terug te doen zijn er niet, ik ben het eerste aanspreekpunt en ik krijg alle shit over mij heen.
Inmiddels ben ik bezig met een loopbaantraject, maar dat vergt ook veel energie en aandacht, die energie heb ik niet. Ik ben moe, wil een poosje lekker rustig aan doen, wil een andere baan, etc.
Nu zou ik eigenlijk een arbo-dienst moeten bezoeken, maar dat is hier niet mogelijk. Ik werk voor een niet-nederlandse werkgever in Nederland (een ambassade), van arbodiensten hebben ze nog nooit gehoord. Daarnaast spreken ze hier geen Engels of Nederlands, dus ze hebben niks aan adviezen.
Voor volgende week staat er een afspraak bij de HA, maar ik merk gewoon dat ik het niet meer trek. En ik heb geen idee wat de HA voor mij kan doen... Ik wil op dit moment alleen maar slapen...
sorry voor het lange, onsamenhangende verhaal. Zo voel ik me momenteel ook, on samenhangend!
groetjes,
panienka
dinsdag 22 september 2009 om 22:53
quote:Emily81 schreef op 21 september 2009 @ 17:01:
Hoi allemaal,
Ik lees al een tijdje mee en herken veel dingen hier. Ik zit nog in een iets andere fase: ik denk dat ik een BO heb, maar durf nog niet de stap te zetten om alles in gang te zetten.....
Hoi Emily!
Wat herken ik veel in je verhaal! Wat kun je het goed verwoorden! Ik ben ook maanden te lang op een verkeerde plek blijven zitten terwijl ik na week 1 al wist: dit is niets voor mij.
Ik ging er ontzettend door piekeren en twijfelen aan mezelf: aan de ene kant omdat mijn collega's niet begrepen waarover ik me nu zo druk maakte - aan de andere kant omdat ik ook veel nare dingen heb meegemaakt in mijn verleden.
Nu weet ik dat dat piekeren een gevolg is van overspannenheid. Je wordt onder meer overspannen -en als je te lang doorgaat burn-out- als je continu in een situatie zit die niet goed voor je is.
Mijn therapeut, huisarts en ARBO-arts adviseerden me daarom z.s.m te stoppen met het werk dat ik deed. "Ga er maar vanuit dat je probleem daarna snel opgelost is, want hiervoor had je er ook geen last van."
Nu ik weer 1 dag per week op mijn oude werkplek zit, voel ik me prima. Ik ben vrolijk als ik uit mijn werk kom en heb energie. De collega's zijn aardig en ik voel me niet een 'vreemde eend in de bijt'. Ik ben nog lang niet de oude, maar de positieve ervaringen dragen erg bij aan mijn herstel.
Met mijn therapeut ga ik werken aan mijn onzekerheid: die wordt veroorzaakt door PostTraumatische Stress. De sessie EMDR die ik tot nu toe heb gehad, helpen goed. Emotionele refelexen zoals "het ligt aan mij", "ik doe niets goed" of "ik moet nog harder mijn best doen om te laten zien dat ik het wel kan" heb ik nu veel sneller in de kiem gesmoord.
Niet door uren lang gepieker waarvan ik echt doodmoe en depressief wordt, maar door gewoon logisch na te denken.
Goed dat je gaat praten met een therapeut: ik vind het ontzettend fijn dat iemand me nu kan helpen de dingen op een rij te zetten. Ik heb er 12 jaar mee gewacht omdat ik na een 2 jaar durende therapie vond dat ik het allemaal zelf moest kunnen. Nu weet ik wel beter.
Je zou iedereen die in zo'n situatie zit, toch adviseren zo snel mogelijk wat anders te zoeken, omdat het niet is uit te houden!
Mijn advies:
Luister vooral goed naar je gevoel en twijfel niet onnodig aan jezelf. Als het voor jou niet klopt, moet je gewoon doen wat voor jou het beste is. Als het echt niet meer gaat, moet je je ziek melden, anders ben je nog verder van huis. Wat je nodig hebt is afstand en rust om beslissingen te kunnen nemen. Gewoon het roer om en die knoop door hakken.
Er is altijd een oplossing!
Heel veel sterkte!
Hoi allemaal,
Ik lees al een tijdje mee en herken veel dingen hier. Ik zit nog in een iets andere fase: ik denk dat ik een BO heb, maar durf nog niet de stap te zetten om alles in gang te zetten.....
Hoi Emily!
Wat herken ik veel in je verhaal! Wat kun je het goed verwoorden! Ik ben ook maanden te lang op een verkeerde plek blijven zitten terwijl ik na week 1 al wist: dit is niets voor mij.
Ik ging er ontzettend door piekeren en twijfelen aan mezelf: aan de ene kant omdat mijn collega's niet begrepen waarover ik me nu zo druk maakte - aan de andere kant omdat ik ook veel nare dingen heb meegemaakt in mijn verleden.
Nu weet ik dat dat piekeren een gevolg is van overspannenheid. Je wordt onder meer overspannen -en als je te lang doorgaat burn-out- als je continu in een situatie zit die niet goed voor je is.
Mijn therapeut, huisarts en ARBO-arts adviseerden me daarom z.s.m te stoppen met het werk dat ik deed. "Ga er maar vanuit dat je probleem daarna snel opgelost is, want hiervoor had je er ook geen last van."
Nu ik weer 1 dag per week op mijn oude werkplek zit, voel ik me prima. Ik ben vrolijk als ik uit mijn werk kom en heb energie. De collega's zijn aardig en ik voel me niet een 'vreemde eend in de bijt'. Ik ben nog lang niet de oude, maar de positieve ervaringen dragen erg bij aan mijn herstel.
Met mijn therapeut ga ik werken aan mijn onzekerheid: die wordt veroorzaakt door PostTraumatische Stress. De sessie EMDR die ik tot nu toe heb gehad, helpen goed. Emotionele refelexen zoals "het ligt aan mij", "ik doe niets goed" of "ik moet nog harder mijn best doen om te laten zien dat ik het wel kan" heb ik nu veel sneller in de kiem gesmoord.
Niet door uren lang gepieker waarvan ik echt doodmoe en depressief wordt, maar door gewoon logisch na te denken.
Goed dat je gaat praten met een therapeut: ik vind het ontzettend fijn dat iemand me nu kan helpen de dingen op een rij te zetten. Ik heb er 12 jaar mee gewacht omdat ik na een 2 jaar durende therapie vond dat ik het allemaal zelf moest kunnen. Nu weet ik wel beter.
Je zou iedereen die in zo'n situatie zit, toch adviseren zo snel mogelijk wat anders te zoeken, omdat het niet is uit te houden!
Mijn advies:
Luister vooral goed naar je gevoel en twijfel niet onnodig aan jezelf. Als het voor jou niet klopt, moet je gewoon doen wat voor jou het beste is. Als het echt niet meer gaat, moet je je ziek melden, anders ben je nog verder van huis. Wat je nodig hebt is afstand en rust om beslissingen te kunnen nemen. Gewoon het roer om en die knoop door hakken.
Er is altijd een oplossing!
Heel veel sterkte!
woensdag 23 september 2009 om 10:13
@leonixie
Hier even een klein berichtje van mij. Het gaat nog steeds hartstikke goed met mij. Ik werk nu voor de 3e week 4 dagen (27 uur) en dat gaat goed. De problemen met mijn werkgever lijken ver opgelost. Zij heeft wat stappen richting mij gezet en ik heb een aantal dingen losgelaten. Ik heb deze week voor het eerst het idee dat ik hier totaal geen stress meer van heb. Daar ben ik echt super blij mee, ik hoop dat het zo blijft! Ik ga nu met zin naar het werk en heb er echt weer plezier in. De overstap naar 4 dagen was wel heel zwaar, ik heb even wat ingeleverd, vooral de avonden doordeweeks waren pittig, moest ze weer even alleen doorbrengen. Maar vorige week ging dit alweer iets beter en deze week ook weer. Dus dat komt wel goed. Ik moet gewoon heel goed op blijven letten dat ik niet te snel wil werken en dat ik mijn pauzes goed neem.
Internetten valt voor mij ook nog altijd onder de vermoeiende activiteiten en nu ik 4 dagen werk, kom ik er niet veel meer aan toe. Ik vind het ook lastig om alles nog te volgen nu er zoveel nieuwe mensen op het forum zijn gekomen. Leonixie, hoe is het met jou? De laatste keer ging het wat minder. Maar het ging daarvoor hartstikke goed, dus zorg dat je positief blijft en doorgaat hoe je bezig was. Je zult soms een paar stappen terug moeten doen, maar zorg dat je dat je wel actief met je herstel bezig blijft. Bijv, door toch weer de auto in te stappen, maar dan enkel voor een klein stukje en ga het dan weer uitbouwen. En ik weet het, de terugvallen zijn het zwaarst en dan zie je het soms even helemaal niet meer zitten, maar je komt er altijd weer uit en daarna ga je dan weer sneller vooruit. Hou vol! Veel sterkte!
Hier even een klein berichtje van mij. Het gaat nog steeds hartstikke goed met mij. Ik werk nu voor de 3e week 4 dagen (27 uur) en dat gaat goed. De problemen met mijn werkgever lijken ver opgelost. Zij heeft wat stappen richting mij gezet en ik heb een aantal dingen losgelaten. Ik heb deze week voor het eerst het idee dat ik hier totaal geen stress meer van heb. Daar ben ik echt super blij mee, ik hoop dat het zo blijft! Ik ga nu met zin naar het werk en heb er echt weer plezier in. De overstap naar 4 dagen was wel heel zwaar, ik heb even wat ingeleverd, vooral de avonden doordeweeks waren pittig, moest ze weer even alleen doorbrengen. Maar vorige week ging dit alweer iets beter en deze week ook weer. Dus dat komt wel goed. Ik moet gewoon heel goed op blijven letten dat ik niet te snel wil werken en dat ik mijn pauzes goed neem.
Internetten valt voor mij ook nog altijd onder de vermoeiende activiteiten en nu ik 4 dagen werk, kom ik er niet veel meer aan toe. Ik vind het ook lastig om alles nog te volgen nu er zoveel nieuwe mensen op het forum zijn gekomen. Leonixie, hoe is het met jou? De laatste keer ging het wat minder. Maar het ging daarvoor hartstikke goed, dus zorg dat je positief blijft en doorgaat hoe je bezig was. Je zult soms een paar stappen terug moeten doen, maar zorg dat je dat je wel actief met je herstel bezig blijft. Bijv, door toch weer de auto in te stappen, maar dan enkel voor een klein stukje en ga het dan weer uitbouwen. En ik weet het, de terugvallen zijn het zwaarst en dan zie je het soms even helemaal niet meer zitten, maar je komt er altijd weer uit en daarna ga je dan weer sneller vooruit. Hou vol! Veel sterkte!
woensdag 23 september 2009 om 21:49
@ Hopperdepop,
Bedankt voor je fijne reactie! Ik ben vandaag naar de therapeut geweest die me vandaag in een lichte trance heeft gebracht, om te kijken of dit wellicht ook een aandeel kan zijn in de oplossing van mijn 'probleem'. Het opvallende bij mij is wel dat de ellende zich altijd uit in mijn werk, nooit in mijn persoonlijke leven. Ik heb een fijne relatie, goede vrienden en vriendinnen en een hechte band met mijn familie. Maar in de werksfeer loopt het op een gegeven moment altijd spaak. Ik schijn banen te kiezen die onder mijn niveau liggen, zodat ik maar niet de angst hoef te hebben dat ik 'het niet kan'. Ik heb grootse plannen maar durf ze niet tot uitvoer te brengen: 'het mislukt vast toch'. Aan de ene kant denk ik: potverdorie, ik mag er toch zijn en ik kan heus wel dingen, maar aan de andere kant overheerst de angst, de onzekerheid: 'als ik het probeer ga ik door de mand vallen'.
Ik heb ook een enorme hang naar bevestiging, naar complimentjes. Ik wil gezien worden, horen dat ik het goed doe. Het gekke is als dat dan eens voorkomt, ik het gelijk afdoe als: dat zegt hij alleen om aardig te zijn, of: zo bijzonder is het niet, wat ik gedaan heb, dat kan iedereen.
Dit soort dingen komen bij uitstek tot uiting in je werk denk ik, daar dien je tenslotte te presteren.
Ik ben tot nu toe nog steeds door blijven werken, ik blijf maar denken: de aanhouder wint. Maar dat is misschien een idiote gedachte. Ik ben een type dat snel denkt: het is nog niet erg genoeg, als ik me nu echt ziek meldt en ik ga een traject in, dat stel ik me eigenlijk aan. Herkent iemand dit, en hoe ga je hiermee om?
Bedankt voor je fijne reactie! Ik ben vandaag naar de therapeut geweest die me vandaag in een lichte trance heeft gebracht, om te kijken of dit wellicht ook een aandeel kan zijn in de oplossing van mijn 'probleem'. Het opvallende bij mij is wel dat de ellende zich altijd uit in mijn werk, nooit in mijn persoonlijke leven. Ik heb een fijne relatie, goede vrienden en vriendinnen en een hechte band met mijn familie. Maar in de werksfeer loopt het op een gegeven moment altijd spaak. Ik schijn banen te kiezen die onder mijn niveau liggen, zodat ik maar niet de angst hoef te hebben dat ik 'het niet kan'. Ik heb grootse plannen maar durf ze niet tot uitvoer te brengen: 'het mislukt vast toch'. Aan de ene kant denk ik: potverdorie, ik mag er toch zijn en ik kan heus wel dingen, maar aan de andere kant overheerst de angst, de onzekerheid: 'als ik het probeer ga ik door de mand vallen'.
Ik heb ook een enorme hang naar bevestiging, naar complimentjes. Ik wil gezien worden, horen dat ik het goed doe. Het gekke is als dat dan eens voorkomt, ik het gelijk afdoe als: dat zegt hij alleen om aardig te zijn, of: zo bijzonder is het niet, wat ik gedaan heb, dat kan iedereen.
Dit soort dingen komen bij uitstek tot uiting in je werk denk ik, daar dien je tenslotte te presteren.
Ik ben tot nu toe nog steeds door blijven werken, ik blijf maar denken: de aanhouder wint. Maar dat is misschien een idiote gedachte. Ik ben een type dat snel denkt: het is nog niet erg genoeg, als ik me nu echt ziek meldt en ik ga een traject in, dat stel ik me eigenlijk aan. Herkent iemand dit, en hoe ga je hiermee om?
donderdag 24 september 2009 om 00:51
Hallo,
Door je angst heen gaan is wat ze vroeger ook tegen mij altijd zeiden en dat heb ik jaren geprobeerd. Het lukte mij wel op een gegeven moment op iemand af te stappen maar met het zweet op mijn rug. Moest het dan zo?
Gelukkig ontdekte ik methodes waarbij het heel simpel is om van een angst af te raken. Nou ja simpel in ieder geval eenvoudiger dan jaren proberen en door een hel te gaan iedere keer. Kijk eens op www.fobiedokter.nl daar staat veel informatie over angsten en die methode heeft mij echt geholpen en ik voel mij nu echt veel beter!
Door je angst heen gaan is wat ze vroeger ook tegen mij altijd zeiden en dat heb ik jaren geprobeerd. Het lukte mij wel op een gegeven moment op iemand af te stappen maar met het zweet op mijn rug. Moest het dan zo?
Gelukkig ontdekte ik methodes waarbij het heel simpel is om van een angst af te raken. Nou ja simpel in ieder geval eenvoudiger dan jaren proberen en door een hel te gaan iedere keer. Kijk eens op www.fobiedokter.nl daar staat veel informatie over angsten en die methode heeft mij echt geholpen en ik voel mij nu echt veel beter!
zaterdag 26 september 2009 om 10:11
@Rosalie,
Fijn van je tehoren! Heb altijd veel aan jouw commentaar. En wat een goed nieuws dat het zo goed met je gaat. Moet wel heel erg fijn voor je zijn en ook dat het op je werk zo positief lijkt te gaan. Heerlijk na al die ellende!
Ik heb inmiddels besloten om te switchen van therapeut. Ik zat bij een fysio die NLP erbij deed. En eigenlijk kom ik gewoon niet verder. A.s. maandag intake bij psycholoog dus heb goede hoop dat we weer stapjes gaan maken! Twee weken terug ging het heel slecht en had ik overal paniekaanvallen. Nu gisteren weer gereden, boodschappen gedaan en dat ging zo goed! Moest gelijk aan je commentaar denken. Je valt terug maar komt sneller weer omhoog. Ik hoop het maar! Ik ben het zo zat om me zo angstig te voelen. Hoop echt dat bij psycholoog ik weer wat handvatten krijg om hier mee om te gaan. Want in mijn hoofd heb ik de zaken best op orde en zou ik ook graag weer wat willen werken maar dit belemmert me zo. Bij elke stap die ik zou willen maken denk ik na over de enge dingen. Dus dat moet gaan veranderen! Verder heb ik me voorgenomen om weer wat meer aan mezelf te gaan denken. Op tijd mijn rust te pakken, met name alleen dingen doen die ik leuk vind etc. Ik was het weer een beetje kwijt dat ritme.
Fijn weekend allemaal!
Fijn van je tehoren! Heb altijd veel aan jouw commentaar. En wat een goed nieuws dat het zo goed met je gaat. Moet wel heel erg fijn voor je zijn en ook dat het op je werk zo positief lijkt te gaan. Heerlijk na al die ellende!
Ik heb inmiddels besloten om te switchen van therapeut. Ik zat bij een fysio die NLP erbij deed. En eigenlijk kom ik gewoon niet verder. A.s. maandag intake bij psycholoog dus heb goede hoop dat we weer stapjes gaan maken! Twee weken terug ging het heel slecht en had ik overal paniekaanvallen. Nu gisteren weer gereden, boodschappen gedaan en dat ging zo goed! Moest gelijk aan je commentaar denken. Je valt terug maar komt sneller weer omhoog. Ik hoop het maar! Ik ben het zo zat om me zo angstig te voelen. Hoop echt dat bij psycholoog ik weer wat handvatten krijg om hier mee om te gaan. Want in mijn hoofd heb ik de zaken best op orde en zou ik ook graag weer wat willen werken maar dit belemmert me zo. Bij elke stap die ik zou willen maken denk ik na over de enge dingen. Dus dat moet gaan veranderen! Verder heb ik me voorgenomen om weer wat meer aan mezelf te gaan denken. Op tijd mijn rust te pakken, met name alleen dingen doen die ik leuk vind etc. Ik was het weer een beetje kwijt dat ritme.
Fijn weekend allemaal!
maandag 28 september 2009 om 13:26
Hallo allemaal,
Ik heb even jullie advies nodig en eventueel een hart onder de riem. Ben in mei thuis komen te zitten met burnout verschijnselen, 3 maanden thuis gezeten intussen loop ik bij een haptonoom waar ik erg blij mee ben. Inmiddels ben ik weer volledig aan het werk en mijn moeheid is haast verdwenen maar kan me nog steeds erg moeilijk concentreren en voel me niet goed met veel drukte om me heen. Ook heb ik nog moeite met het volgen van een gesprek (voel me dan afwezig alsof ik het allemaal niet goed mee krijg) Ik heb mn leven echt aangepast, NEE zeggen doe ik veel vaker, eerder mn grenzen aan geven e.d. maar toch maak ik me zorgen om het concentratieverlies. het maakt me bang! Hoe lang duurt dat? en gaat het wel over? Moet ik er juist aan toegeven of trainen met puzzelboekjes e.d? Ik hoop van jullie te horen. In elk geval bedankt voor het luisteren.
Veel liefs en sterkte allemaal!
Ik heb even jullie advies nodig en eventueel een hart onder de riem. Ben in mei thuis komen te zitten met burnout verschijnselen, 3 maanden thuis gezeten intussen loop ik bij een haptonoom waar ik erg blij mee ben. Inmiddels ben ik weer volledig aan het werk en mijn moeheid is haast verdwenen maar kan me nog steeds erg moeilijk concentreren en voel me niet goed met veel drukte om me heen. Ook heb ik nog moeite met het volgen van een gesprek (voel me dan afwezig alsof ik het allemaal niet goed mee krijg) Ik heb mn leven echt aangepast, NEE zeggen doe ik veel vaker, eerder mn grenzen aan geven e.d. maar toch maak ik me zorgen om het concentratieverlies. het maakt me bang! Hoe lang duurt dat? en gaat het wel over? Moet ik er juist aan toegeven of trainen met puzzelboekjes e.d? Ik hoop van jullie te horen. In elk geval bedankt voor het luisteren.
Veel liefs en sterkte allemaal!
dinsdag 29 september 2009 om 09:51
Ik ben nog steeds aan het werk, verzet me ertegen ziek te melden, omdat ik bang ben dat dat de boel erger maakt. Ik denk voortdurend: ik heb vast geen burn-out, ik stel me aan. Maarja, zo gaat het ook niet veel langer. Ik voel me zo ongelukkig op het werk, ga er bijna huilend naartoe, en de minuten kruipen voorbij. Mijn collega´s gaan gewoon hun eigen gang en ik heb het idee dat het ze niets kan schelen hoe ik me voel. En misschien hoeft hen dat ook niets te schelen maar het kwetst me zo ontzettend. Ik ben altijd attent en meelevend en ik heb het idee dat ik dat nu totaal niet terugkrijg. En dat is enorm teleurstellend.
dinsdag 29 september 2009 om 14:36
Emily81; wacht niet te lang met ziekmelden, ik heb er een jaar mee gewacht en het herstel duurt bij mij nu al zo'n half jaar terwijl ik pas 21 ben.
Als je niet meer kan, kan je niet meer.. als je dan eenmaal bij een psycholoog loopt (of doe je dat al?) en je gaat sporten en je hebt tijd voor jezelf dan pas voel je echt dat het beter word..
Nonkie55; ik heb nog steeds last van concentratieproblemen, het komt vanzelf wel weer, althans dat zegt mijn psycholoog.
Als je gaat puzzelen en oefeningen gaat doen maak je jezelf alleen maar moe en leg je onbewust de lat hoog voor jezelf.
Als je nu terug kijkt naar toen je je ziek hebt gemeld en nu is het dan niet beter geworden?
Burn out gaat helaas met kleine stapjes.. 3 stappen vooruit, 2 achteruit..
Als je niet meer kan, kan je niet meer.. als je dan eenmaal bij een psycholoog loopt (of doe je dat al?) en je gaat sporten en je hebt tijd voor jezelf dan pas voel je echt dat het beter word..
Nonkie55; ik heb nog steeds last van concentratieproblemen, het komt vanzelf wel weer, althans dat zegt mijn psycholoog.
Als je gaat puzzelen en oefeningen gaat doen maak je jezelf alleen maar moe en leg je onbewust de lat hoog voor jezelf.
Als je nu terug kijkt naar toen je je ziek hebt gemeld en nu is het dan niet beter geworden?
Burn out gaat helaas met kleine stapjes.. 3 stappen vooruit, 2 achteruit..
donderdag 1 oktober 2009 om 12:44
Hoi,
ook ik zit momenteel thuis met een burn-out en depressie. Ben 28 jaar, heb lieve vriend, 2 prachtkinderen (zoontjes vcan 3 en 1.5) en een part-time dochter van bijna 6. Maar gelukkig? Wat is dat? ik kan er niet van genieten...
werk als directiesecretaresse bij een bank, doe in de avonduren nog een HBO opleiding, loop daarvoor ook een dag per week stage en mijn oudste zoontje heeft gedragsproblemen (hechtingsprobleem)
Ben ook nog een vreselijk perfectionistisch ingesteld...
kortom: in een notedop waardoor ik nu ben waar ik ben.....
Loop bij een psycholoog en psychiater, en slik medicatie. Maar na 5 maanden thuiszitten ben ik nog geen stap verder gekomen voor mijn gevoel. k heb nergens zin in, de hulpverlening voor mijn zoontje laat op zich wachten... ben zo vreselijk moe.
Heb me vanmorgen iig voorgenomen om toch elke dag iets aan beweging te gaan doen, k zit maar thuis en binnen en in bed... en ga op zoek naar nieuwe vrienden. DIe ben ik in de loop van de jaren (mede door mijn moeilijke zoontje, waar het overigens momenteel wel beter mee gaat!!!) allemaal kwijtgeraakt.
Wie herkent dit???????
ook ik zit momenteel thuis met een burn-out en depressie. Ben 28 jaar, heb lieve vriend, 2 prachtkinderen (zoontjes vcan 3 en 1.5) en een part-time dochter van bijna 6. Maar gelukkig? Wat is dat? ik kan er niet van genieten...
werk als directiesecretaresse bij een bank, doe in de avonduren nog een HBO opleiding, loop daarvoor ook een dag per week stage en mijn oudste zoontje heeft gedragsproblemen (hechtingsprobleem)
Ben ook nog een vreselijk perfectionistisch ingesteld...
kortom: in een notedop waardoor ik nu ben waar ik ben.....
Loop bij een psycholoog en psychiater, en slik medicatie. Maar na 5 maanden thuiszitten ben ik nog geen stap verder gekomen voor mijn gevoel. k heb nergens zin in, de hulpverlening voor mijn zoontje laat op zich wachten... ben zo vreselijk moe.
Heb me vanmorgen iig voorgenomen om toch elke dag iets aan beweging te gaan doen, k zit maar thuis en binnen en in bed... en ga op zoek naar nieuwe vrienden. DIe ben ik in de loop van de jaren (mede door mijn moeilijke zoontje, waar het overigens momenteel wel beter mee gaat!!!) allemaal kwijtgeraakt.
Wie herkent dit???????
