burn-out wie ook??

@Hiltje: op zich klinkt het logisch dat je zo moe bent, je krijg natuurlijk veel meer prikkels en gesprekken voeren kost ook inspanning. Dat is natuurlijk anders dan thuis zitten. Je grenzen moeten als het ware weer opgerekt worden. Ik denk dat iedereen daar na ziekte last van heeft. Hopelijk duurt het niet al te lang eer je weer wat gewend bent en dan ook minder moe.



@Heij: fijn he, een hond hebben. Geeft structuur, afleiding en je komt buiten. Plus ook sociale contacten. Ik kom altijd wel iemand tegen als ik met de hond wandel. Vanochtend met een vriendin wezen wandelen. Lekker weer nu om buiten te zijn.

fijn ook dat je wat geslapen hebt en ja, oppassen dat je dag- en nachtritme niet om gaat gooien. Hoe is het verder met je? Lukt het om te ontspannen? Hoe is het met je concentratie?



@Prulletje: ja, die vage klachten ontstaan door spanning, maar ik ben ook 3 kilo aangekomen en daardoor rugklachten (denk ik). Alhoewel ik niet zwaar of dik ben, is rug mijn zwakke plek. Verder vandaag, naast afwassen en met vriendin wandelen, niks gedaan. Daar baal ik wel van. Aan de andere kant merk ik dat ik nu wel een klein beetje ontspan en weer wat helderder word. Alleen, free lance project moet ook af. Ik neig steeds meer naar me ziek melden...



Hebben jullie dat ook? Als ik werk is het alsof ik mezelf verlies, bven absoluut niet helder, totaal geen overzicht en begrijp weinig van wat ik doe. Op papier ziet het er allemaal redelijk oke en logisch uit wat ik doe en zeg, maar het is alsof ik er zelf helemaal niet bij ben, alsof ik mijlenver van mezelf verwijderd ben, uit mijn lichaam ben of zo.

Straks een telefoontje gepleegd, ivm e.o.a. project (had niks met werk te maken) en dat is zo raar om te merken, dat het gewoon gaat. Geen interne strubbelingen en commentaren, geen gedoetjes eromheen, maar ik bel stel vragen, luister naar het antwoord en that's it. Rare, maar prettige, gewaarwording om te merken hoe het is als ik weer gewoon normaal ben.

iedereen lekker aan het schaatsen?

@prulletje, haha, nee, ik niet. Heb al jaren geen schaatsen meer. Wel zo met de hond naar de bossen, brrr. Jij wel schaatsen?



Ben benieuwd hoe de uitslagen van de vriend van Bollo waren. Hopelijk goed.

Hey Marah, nee ik schaats ook al jaren niet meer, heb ze ook niet meer. Ik ga zo ook even wandelen en kijken naar schaatsend Nederland (zonder hond helaas). Het ziet er zo mooi uit buiten! Heb net in het zonnetje de krant zitten lezen (niet buiten hoor). Heerlijk. Ben wel gespannen opgestaan. Kijken of dat wandelen daar een beetje tegen gaat helpen.

hallo!

Nee ik ben helaas niet aan het schaatsen. Ik vind het wel hartstikke leuk! En als ik al die mensen zie schaatsen denk ik, ik wil ook! Maar ik kan nergens mijn schaatsen vinden



Heb gisteravond weer een slaappil genomen en heb gelukkig door geslapen tot vanmorgen 9 uur. Toen ben ik nog even blijven liggen tot 10:00. Ik wilde wat strijken maar na 1 laken ben ik gestopt. Was toch wel vermoeiend.



Heb net met mn hondje een uurtje gelopen. Vind het zeker fijn dat ik een hond heb. Heb ik tenminste een doel om er elke dat uit te MOETEN. anders bleef ik waarschijnlijk hele dag thuis. En inderdaad, je komt altijd mensen tegen. Alleen laatste tijd heb ik daar helemaal geen zin in, als mensen een praatje met mij willen maken. Ik heb geen zin meer om mn nepglimlach tevoorschijn te toveren en te luisteren naar hun geleuter





@Marahbloem. Ik herken het wel. En niet alleen met werken. Ook als ik thuis op de bank zit of als ik buiten wandel. Lijkt het alsof mijn lichaam er wel is maar mijn geest ergens in het heelal zweeft. Heel raar gevoel is dat.



Ik had gisteren ook iets raars :-S Haha het klinkt gewoon echt belachelijk maar ik vertel het toch. Ik woon in een flat en toen ik naar huis liep en bijna voor mijn deur stond moest ik even kijken of het wel echt mijn huis was. Ik keek naar mijn huisnummer. ja het klopt toch. Ik dacht even dat ik op een totaal andere verdieping stond, het zag er anders uit.



Fijne dag allemaal!

@Prulletje, bij mij helpt wandelen altijd. Toch even een andere omegving plus prikkels, iets anders om mijn aandacht op te richten. Schaatsende mensen zijn leuk om naar te kijken! Heb je verder nog wat afgesproken?



Ik vandaag niet, mijn zus zou misschien komen. Morgen ga ik met een vriendin kletsen. Ik ;loop er nu ook wel tegenaan dat ik alleen woon. Niet altijd even leuk, zeker niet omdat ik continu mezelf moet motiveren om iets te gaan doen.



@Heij, ai, dat klinkt niet echt lekker inderdaad dat je je galerij niet herkent. Wanneer ga je naar de huisarts en hoe voel je je nu?

jippie eindelijk een lichtpuntje! Ik had vandaag gewoon echt zin om te gaan wandelen. Ik hoefde mezelf niet te dwingen om naar buiten te gaan, wat ik de laatste tijd echt moest doen.

Ben een uurtje gaan stappen door het heempark. Ik dacht het zal er wel druk zijn met schaatsers, maar nauwelijks een mens te zien. Prachtige dauw op alle struiken en bomen. Het ziet er echt schitterend uit. Zouden de pillen dan eindelijk gaan werken? Trouwens er werd helemaal niet zoveel geschaatst hier. Begrijp er niets van. Waar is iedereen dan naartoe?



Marah ik heb verder nog geen plannen gemaakt. Ik ben daar heel beperkt in omdat het me ongelooflijk vermoeid.



Dat je extra moet kijken om je eigen flat te herkennen Heyjij is wel bijzonder haha. Dat herken ik niet. Ik heb alleen de laatste tijd wel dat ik steeds verkeerde kamers in loop, waar ik helemaal niet moet zijn. En vergeet of ik nou iets gedaan heb of niet, zodat ik het toch weer ga controleren. Net of ik enorm verstrooid ben.

Dat je helemaal geen zin hebt om naar het geleuter van anderen te luisteren vind ik heel normaal. Dan ben je in ieder geval even met jezelf bezig en da's alleen maar goed in dit geval.

trouwens gehoord dat de mindfulness cursus vol zit...

haal net een brief uit de brievenbus van de bedrijfs-arts. Ik moet er dinsdagochtend heen. Ik ben meteen helemaal op van de zenuwen en sta te trillen op mn poten. Ik vind het eng! Ben bang dat ze het op een dipje gooien en mij weer aan het werk zetten.

@prulletje: andere plek?



@heij: gewoon eerlijk zijn en naar de huisarts gaan.

pff nou ik kan wel huilen. ik vind het eng! Wat kan ik verwachten?

vragen naar wat je klachten zijn en of het werkgerelateerd is. Eerlijk vertellen wat je klachten zijn en dat je naar hhisarts bent geweest plus wat nu je reactie bijv. is op de brief. Je bent echt niet de eerste overspannen werknemer die hij treft. Doe het in ieder geval niet btere af dan het is, maak vantevoren een lijst met al je klachten, dat helpt je.

Heyjij, uit je woorden proef ik een beetje dat je nog nooit eerder bij een bedrijfsarts bent geweest. Klopt dat?

Natuurlijk is zo'n eerste keer naar bedrijfsarts een beetje eng, maar je hebt toch laatst zo'n lijst gemaakt met klachten die je had. Neem die gewoon mee. Ik weet dat je dat bij je huisarts niet had gedaan, maar het helpt je echt. En bij je huisarts viel het je toch ook mee? Dan zal dat bij de bedrijfsarts ook meevallen. Ze eten je niet op. Ze zijn ook gebaat bij gezonde werknemers en je bent er denkelijk nu nog op tijd bij. Echt! Vertel gewoon wat je voelt en waar je tegenaan loopt. Dat je niet meer kon slapen en nu slaappillen hebt gekregen. Dat je hoofd overloopt. Ook dat je voor veel te veel uren ingeschaald bent geweest, dat je het vervelend vind daar iets van te zeggen. Vertel wat je met je huisarts hebt besproken. Ik ben er van overtuigd dat hij je ook zal adviseren het rustig aan te doen en te proberen een vast ritme aan te houden door op tijd op te staan en op tijd naar bed te gaan. Om tussendoor lekker te wandelen of fietsen zodat je wat beweging houdt en frisse lucht inademt. Hij zal het beste met je voor hebben.



Probeer er niet teveel me bezig te zijn. Houd de leuke dingen vast in je hoofd, alhoewel ik weet hoe moeilijk dat ook is.

Sterkte en knuffel van mij

Bollo, Hiltje en Muziekmeisje alles ok?

Perfectionisten hebben inderdaad veel sneller last van een burnout omdat ze zich laten leiden door alles wat moet en signalen van overbelasting niet tijdig erkennen. Datgene wat je van jezelf moet, overheerst. Ook ik heb er lange tijd last van gehad, ongeveer 2 jaar. Ik knapte pas op nadat er na anderhalf jaar gelegenheid was om 6 weken naar het buitenland te gaan in de winterperiode. De reizen waren toen opvallend goedkoop en ik koos voor een hotel met all inclusive verzorging waar toevallig weinig mensen verbleven aan zee in een schitterende omgeving met mooie natuur, de bergen etc.



Ik schreef er dagelijks wat mij bezighield, nam een schrijfblok mee naar zee waar ik met een dikke trui aan in het zonnetje (het was gemiddeld 18 graden) eens niet met anderen maar puur met mijzelf bezig was.



Verder werkte ik er een programma vol tips uit voor mensen met een burnout, wat ik in de eerste plaats alleen voor mezelf deed en later in samenwerking met een psycholoog via een reisorganisatie heb aangeboden. Dat gaf een goed gevoel en leverde zelfs weer een nieuwe dosis energie op en toekomstperspectief omdat ik tijdens die reis had ingezien dat ik het verkeerde beroep had gekozen. Ik was bang in dezelfde valkuilen te stappen als ik weer terug zou gaan naar dezelfde werkkring.



Tijdens mijn verblijf in het buitenland stond ik op met de woorden: wat wil ik vandaag en het woord moeten, had ik geschrapt. Ik moest 6 weken niets meer van mezelf. Klinkt egoistisch maar het kon want er was even niemand meer om rekening mee te houden. Geen werkgever, geen collegaas, geen familie en vrienden, geen huishouden, geen telefoontjes etc.



Wat mij hielp was het aanbrengen van een strakke structuur. Vroeg opstaan, verse energie halen door een strandwandeling te maken na het ontbijt, voor de lunch een stuk wandelen in de bergen en daarna schrijven aan zee. Helemaal alleen op een rustig plekje. Tussendoor las ik een boek over energieverdeling en schreef de bruikbare tips op en paste ze toe. Ik leerde daardoor wat veel energie kost en waaruit je energie kunt halen. Na enkele weken nam de vermoeidheid af en maakte plaats voor rust.



Nee, ik was er nog niet klaar mee toen ik weer thuiskwam maar een belangrijk en overheersend deel van de burnout had ik toen wel onder controle. Na die periode ben ik in therapie gegaan, kreeg hierdoor meer zicht op de oorzaken en hulp om niet opnieuw in mijn zelfgegraven valkuilen te lopen als voorheen. Een ander bezorgt je namelijk geen burnout, je doet het helemaal zelf dus ben jij ook degene die er weer uit kan komen, deels met en zonder hulp.



Ik realiseer me goed dat niet iedereen zich kan permiteren om 6 weken naar het buitenland te gaan door persoonlijke omstandigheden of puur door geldgebrek. Daarom gaf ik al even aan dat het in een hele goedkope periode was. Ik had voor vertrek een berekening gemaakt hoeveel ik kwijt was in 6 weken aan eten en drinken thuis, gas en licht, benzinekosten etc. Dat bedrag was best hoog en uiteindelijk kwam ik op een prijsverschil van 200 euro extra als ik die winter 6 weken weg zou gaan. Omdat het eten en drinken al was inbegrepen bij de reissom, had ik ter plekke weinig meer nodig dan minimaal zakgeld.



Na de burnout ben ik daadwerkelijk veranderd en verdeel ik mijn energie op een andere manier. Ik ben me sterk bewust geworden dat ik niet alleen energie moet geven maar ook moet bijtanken, niet langer constant een beroep moeten doen op reserve energie en jezelf uitputten want op een gegeven moment is de reserve energie gewoon op.

Leren om nee te zeggen is ook heel belangrijk en jezelf toestaan om in plaats van perfectionistisch eens lekker de boel de boel te laten of dingen zo mogelijk uit te besteden aan anderen.



Achteraf gezien ben ik blij dat ik die burnout heb gehad. Mijn leven is nu in positieve zin veranderd en ik voel me beter dan voor die tijd. Wat dat aangaat kun je een burnout dus zien als signaal om beter voor jezelf te zorgen, veranderingen aan te brengen en sterker dan ooit tevoren te eruit te komen.



Veel succes en sterkte voor iedereen!

goeiemorgen,

dankjulliewel voor jullie reacties... ben wel bang dat jullie mij af en toe een vervelende zeikerd vinden... als dat zo is dan hoor ik dat graag.



Gisteren was ik behoorlijk in paniek. En omdat ik niet wist wat ik er mee aan moest heb ik een slaappil genomen en mn bed in gedoken. Ben nu net halfuurtje wakker en ik voel me alweer helemaal naar worden. Zenuwachtig, benauwd, spierpijn overal..



Ik weet ook wel dat er niets anders op zit te wachten tot dinsdag maar toch..



Ik ben inderdaad nooit naar een bedrijfsarts geweest. Maar ik ben bang gemaakt met verhalen van kennissen die er ook heen moesten en de bedrijfsarts aan de kant van de organisatie stond en je zo gauw mogelijk aan het werk wil hebben.



@Karyna, dankjewel voor je verhaal. Je hebt gelijk, ik heb continu in mijn hoofd dat ik dingen moet. Dat ik moet voldoen aan bepaalde dingen. Alleen moet ik dus nog leren hoe ik dat los kan laten. Want dat kan ik nu nog niet.

Af en toe speelt het ook door mijn gedachte. Even weg van hier en iedereen. Ik heb er zelfs aardig wat geld voor over. Maar.. dan komt er weer dat andere stemmetje: wat eng, in je eentje in een vreemd land. En niemand om tegen te praten, vreemden die tegen mij gaan praten wat ik niet wil, geen vrienden die mij helpen bij dingen die ik niet durf/begrijp/kan.

Ik wil zeker nee leren zeggen, en om leren gaan met mensen die daar gepikeerd/boos/manipulerend op reageren. Dat zou mij een hoop rust geven.



Ik ga straks even met mn hondje wandelen. Maar nu eerst maar eens douchen enz.



Ik wens jullie allemaal een fijne dag toe.

@ Heyjij



Wat het alleenreizen betreft begrijp ik wel wat je bedoelt hoor. Toch kun je zelf ook daarin duidelijk zijn en aangeven tegenover vreemden dat je alleen wilt zijn, plekjes opzoeken waar even niemand is, je terugtrekken op je kamer of een strandwandeling maken. Ik kreeg soms ongevraagd mensen aan mijn eettafel in het restaurant, die besloten dan dat zij het gezellig vonden om bij me te komen zitten. Vanaf dat moment lag mijn schrijfblok met pen op tafel, ik schreef na het eten nog even in het restaurant en ongevraagde gasten vroegen beleefd of ze bij mij konden zitten of dat ik wilde schrijven. Opgelost:-)

Soms zijn die contacten wel gezellig, maar alleen als je er zelf voor kiest: nu even wel of nu juist even niet.



Nee leren zeggen en dingen uitbesteden aan anderen is erg lastig om te leren voor een perfectionist en voor mensen die altijd gewend zijn alles zelf te doen door omstandigheden. De controlefactor speelt dan mee want dingen uitbesteden geeft het risico dat het niet zo gaat als jij zou doen of willen. Maar ook dat kun je accepteren t.z.t. Dan maar wat minder perfect als jij er baat bij hebt.



Zelf heb ik veel gehad, zowel qua werk als in mijn persoonlijke leven, aan een cursus Time Management. Je leert onder meer om je energie te verdelen, een balans tussen inspanning en ontspanning en daarnaast krijg je vaardigheden in het nee zeggen:hoe je dat doet op een tactische manier. Dat werkte opvallend goed. Mensen die voorheen verwachtten dat ik altijd ja zei, hadden door de manier van nee zeggen begrip ervoor zonder beledigd te reageren.

Wel had ik af en toe een opfriscursus nodig omdat ik na verloop van tijd weer wat terugviel in mijn oude gedrag, dacht dat ik de hele wereld wel weer aankon en dus weer geneigd was om mijzelf te overschatten. Dan spreek je dus opnieuw reserve energie aan en ben je al snel weer ongezond bezig.



Geniet lekker van het wandelen!



Take care, Karyna

Hallo allemaal!



Wat is er weer veel geschreven!



@ Heyjij: ook al vind je een lijstje raar, neem een lijstje mee naar de bedrijfsarts met je klachten. Schrijf daarbij ook op welke acties je tot nu toe hebt gedaan (huisarts) en bijvoorbeeld dat je aan het nadenken bent over een psych. Geef ook aan hoe je je voelt als je aan je werk denkt. Dat zijn heel belangrijke pijlers voor een bedrijfsarts om in te schatten of en wanneer je en hoe je eventueel wel/ niet zou kunnen werken. Ik was ook bloednerveus, maar het viel me meer dan 100% mee. Komt echt goed.



@ Marah: ik herken het zo goed dat als ik op mijn werk was ik mezelf niet herkende. Dan zat ik te praten met een medewerker en dan had ik echt zoiets van 'zeg ik dat?' en 'zit ik hier nu daadwerkelijk'. Heel, heel, heel raar was dat. Ik heb dat als een signaal opgevat dat ik gewoon heel ander werk doe dan ik gewend was en dat ik daardoor in nieuwe vreemde situaties kom waar ik niet gewend ben in te handelen. Nu denk ik dat ik me gewoon niet mezelf heb gevoeld en niet happy. Een soort vervreemding van mezelf. Dingen op automatische piloot doen.

Die vervreemding heeft me heel bang gemaakt, maar ik weet ook dat het een teken is van overbelasting. Zodra ik het voel, moet ik op de rem trappen.



Oh ja, Heyjij, dat gevoel van jouw flat heb ik een keer met mijn straat gehad. Ik stond echt te staren en me af te vragen of dit nu mijn straat was op de volgende. Bizar.



@ Prulletje: misschien zijn de medicijnen nu inderdaad aangeslagen. Het klinkt heerlijk in ieder geval.Ik ben heel blij voor je.



@ Karyna: jouw zin over het willen ipv moeten ga ik inprenten. Heel mooi geschreven.



@ muziekmeisje: hoe is het met jou?



@ Hiltje: hoe was het bij de bedrijfsarts???



Hierbij mijn update:

Ik ben bont en blauw van mijn nieuwe aandachtsgebied in mijn ziektevrees: borsten. Ik heb gisteren - tegen beter weten in - een zelfonderzoek gedaan. Ik heb alles volledig platgedrukt en er met mijn handen en vingers overheen gewalst. Ik raakte flink in de war van alle klieren, spieren en vetweefsels en weet ik het allemaal. Het is een hobbelig geheel. Daardoor ben ik nog harder gaan duwen en rollen om te kijken of en hoe ik een spier van een knobbel kan onderscheiden. Vreselijk. Ook vriendlief heeft - geheel naar zijn zin ; - ) - lopen duwen en rollen. Hij meent niets raars te voelen behalve spieren etc.. Er is geen verschil tussen links en rechts, behalve dat rechts een stuk kleiner is (waardoor de spieren duidelijker voelbaar zijn) dan links.

Na zijn conclusie heb ik toch nog de hele avond zitten voelen en knijpen. Slecht geslapen vervolgens.

Vriend nog een keer laten kijken en voelen. Inmiddels deed hij dat met wat minder plezier, maar bleef zijn conclusie gelijk.

Nog steeds niet overtuigd door deze constatering heb ik me vanmorgen in bad ingesopt zodat het gladder was en weer een hele inspectie gedaan. Nou, met zeep erop voel je alles nog duidelijker en dus nog hobbeliger. Dus weer geknepen, geduwd en gewalst. VRESELIJK!!!

Enigszins overtuigd dat het toch spieren en andere normale dingen zijn, heb ik me daarna op internet gestort om te kijken of ik verhoogd risico heb en of mijn leeftijd al de piek is voor het krijgen van deze ziekte. En jee, wat heb ik een hekel aan mezelf als ik op google zit te surfen.

Conclusie is dat ik geen verhoogd risico heb en dat mijn leeftijd wel aan het begin van de komende piek(en) staat.

Daarna toch weer een paar keer stiekum gevoeld en uiteraard is het hele gebied nu pijnlijk.

Vriend wordt met de minuut meer geïrriteerd. Logisch.



Om het weer te kunnen relativeren ben ik benieuwd hoe jullie omgaan met de wetenschap dat borstkanker een van de grootste doodoorzaken is bij jonge vrouwen.

Ik weet trouwens dat zelfonderzoek geen effect heeft.



Ik word zoooooooooooooooo ongelooflijk moe van mezelf.



Goed, dat was mijn ziektevrees. Nu terug naar afgelopen vrijdag.



Uitslagen van vriend waren goed behalve zijn leverwaarden. Deze waren verhoogd. Mogelijk veroorzaakt door medicijngebruik, maar het kan ook iets anders zijn. Wat dat 'anders' is, is niet bekend. Over 3 maanden worden dezelfde testen uitgevoerd. Hij is nu terugverwezen naar de huisarts voor urine-onderzoek om verder naar mogelijkheden van nierstenen te kijken. Als daar niets uitkomt, moet hij terug naar de MDL-arts voor een colonscopie. Mogelijk dat het dan toch iets met zijn darmen te maken heeft.

Al met al voorlopig geruststellende conclusie, maar feit blijft dat hij nog steeds pijn heeft en daar iets mee moet. Komende week gaat het verder.

Uit de echo is inderdaad niets gebleken.



Mijn gesprek verliep heel anders dan verwacht. Tegen afspraken in zijn weer dezelfde selectiemethoden gebruikt (waarvan bekend is dat ik daar gewoon slecht op scoor). En ook de uitkomsten van mijn eerdere 2 rondes van de afgelopen jaren worden toch meegenomen. Dat was allemaal niet zo afgesproken, want anders zou ik ook niet zijn gegaan. Zinloos namelijk. Ik heb het aangegeven, maar er werd toch voor deze koers gekozen. Ik heb daarna natuurlijk wel gewoon mijn best gedaan, maar ja... Ik word morgen gebeld, maar ik weet de uitkomst al.

Baal er nu van dat ik toch voor een 3e keer ben geweest.



Van het 1e gesprek van afgelopen week heb ik als terugkoppeling gehad dat ik het maandag of dinsdag hoor. Het gesprek is goed gegaan, maar er moet nog afstemming plaatsvinden met de directie hoe nu verder en ook of er wel plek is vanuit het budget etc. (Marah: join the club)



Deze week dus arbeidsvoorwaarden van het 2e gesprek van de afgelopen week, uitslagen van 1e en 3e gesprek, 2 gesprekken bij huidige functie, pyscholoog en nog een nieuw soll.gesprek. Pittig.

Ik ben wel héél blij dat ik naar de psych mag. Ik hoop zo dat ik geholpen kan worden met die ziektetoestanden. Ik vind het vreselijk en maak iedereen het leven zuur ermee.

Mijn psych van een aantal jaar terug heeft weleens gezegd dat ik niet bang ben voor de dood (wat ik wel denk) maar bang om te leven. Tijdens mijn wandeling ga ik daar nog eens over nadenken...

@Bollo: ik ken dat helemaal niet, hypochondrisch zijn, maar het lijkt me met name erg naar voor jezelf. Dus echte antwoorden op je vraag heb ik niet. Ik heb daar gewoon geen last van, het komt niet eens in mijn gedachten op.



Drie keer scheepsrecht, nu weet je zeker dat dat niet the place to be is. En beter weten waar je nee tegen zegt of wie nee tegen jou zegt, dan het niet weten en blijven twijfelen.



En je hebt idd een pittige week voor de boeg. Fijn dat je naar psycholoog gaat. En voor mij dat je het herkent, er totaal zelf niet bij aanwezig zijn. ik heb het er net met een vriendin nog over gehad en zij zei dat ik wel heel erg op moet letten, want ik blijf toch maar doorgaan en dat is het niet waard. Verder wel een leuk weekend, maar schrik voor morgen en de overige 7 weken. Dinsdag heb ik sol.gesprek, donderdag met lg, als ik dat nog red...

Oh ja, dinsdag!! Spannend!



Heb je je al voorbereid? Zijn er nog meer kapers op de kust?

Bollo, ik heb al een paar keer een cyste in mijn borsten gehad. Ik deed nooit aan zelfonderzoek, maar op een dag toen ik op mijn rechterzij lag te lezen in bed, voelde ik in ene wat in mijn rechterborst. Ik heb mijn vriend ook laten voelen en er was duidelijk een rond bobbeltje. Ik ben de volgende dag meteen naar de huisarts gegaan die me weer doorgestuurd heeft naar het ziekenhuis. Na onderzoek (mammografie en echo) bleek het een cyste te zijn. Dat was natuurlijk wel een opluchting. Die is leeggezogen en nu heb ik dat inmiddels al een paar keer gehad. Mijn borsten zitten vol met die dingen! Om nou te zeggen dat ik er iedere dag aan denk, nee. Alleen als er weer eentje opspeelt dan maak ik me wel wat meer zorgen.

Wat is voor jou de reden geweest om in ene een onderzoek te doen? Alleen maar omdat het de grootste doodsoorzaak is voor vrouwen?

Ik vind wel dat je af en toe eens moet voelen hoe je borsten van binnen aanvoelen, omdat je dan beter voelt als er verandering optreedt. Maar dan nog, je borsten veranderen ook met de jaren. Ik hoop echt dat je met de psycholoog kunt werken aan het wat luchtiger bekijken van lichamelijke gebreken, dat zou het leven voor jou al een stuk gemakkelijker maken. Heb je de cognitieve gedragstherapie ook eens op je hypochondrie losgelaten? Heb je de angsten die je daarvoor hebt al eens uitgedaagd? Wat is het bewijs van deze gedachte; is er een andere uitleg mogelijk; helpt deze gedachte mij; wat zou ik tegen een vriendin zeggen als die in dezelfde situatie verkeert enz.



@Hoi Karyna, als ik alleen al denk aan alleen op vakantie gaan dan klap ik al dicht. Mijn haptotherapeut heeft mij geadviseerd om eens een driedaagse interne cursus te doen, maar daar heb ik al enorme angst voor. En vervolgens vind ik dat natuurlijk afschuwelijk van mezelf. Maar het idee dat ik niet 's avonds naar huis kan, dat ik daar moet blijven, beangstigt me. Ik was al zo trots op mezelf dat ik me had opgegeven voor de mindfulness cursus van 8 weken! En nou gaat die ook al weer niet door. Ik sta nog ingeschreven bij een andere, maar die begint pas weer komend voorjaar en ik wilde juist zo graag in januari al aan de slag.

Heb echt weer de kriebels vandaag. Komt waarschijnlijk omdat we mogen weer moeten werken. Trouwens gisteren had ik in ene mijn vulling in mijn handen. Kan dus ook nog weer eens terug aar de tandarts. Wat een gedoe!

@ prulletje: dank voor je verhaal. Mijn aanleiding voor het zelfonderzoek was dat mijn vriend vroeg of ik dat weleens doe. De vrouw van zijn baas heeft namelijk borstkanker. Ik had het al een aantal keer gedaan (recent nog, ca. 2 -3 maanden terug), maar toen hij dat zei sloegen alle alarmbellen aan. Toen ben ik dus meteen begonnen met alles (liggend in het toilet...).



Er was dus geen aanleiding dat ik iets voelde alvorens ik aan de slag ging.



Fijn dat het bij jou cystes waren!! Hele opluchting, denk ik zo!



Ik heb al cogn.ther. voor mijn ziektevrees gehad, maar zoals blijkt is het nog te weinig effectief... Hopelijk krijg ik dinsdag nog wat meer handvatten om er mee om te gaan.



Vervelend dat je terug moet naar de tandarts. Maar een gat opnieuw vullen is meestal helemaal niet erg. No worry (ik heb al zoveel aan mijn tanden en kiezen gehad, dus als je nog wat wilt weten...)

@Bollo: tandarts kan ik ook van alles over vertellen, helaas.

Wat betreft voorbereiden voor gesprek, heb ik nog niet echt gedaan. Ik denk sowieso dat ik amper kans maak. En dat ik met name ben uitgenodigd omdat ik een interne kandidaat ben. Vind het zelf niet echt bij me passen, meer in het kader van niet werkloos willen zijn plus dat het een kleine parttime baan is. For the time being dus.

Gisteren wel een vacature gezien die me wel aansprak. Morgen even bellen en dan een brief schrijven. Hopelijk ben ik iets sneller gemotiveerd om te schrijven, want nog steeds voel ik me zo uitgehold, dat ook van het schrijven van brieven niets terecht komt. Terwijl einddatum contract dichterbij komt. Ben erg lethargisch dus.



Wat mij trouwens normaal gesproken panisch kan maken is het niet hebben van een baan. Al in mijn jeugd was ik bang voor werkloosheid en daar heb ik last van, terwijl het altijd goed is gegaan, maar daar kan ik nachten van wakker liggen. Raar he, om dat niet actief te gaan zoeken. Snap ik van mezelf ook niet.



@Prulletje, wat vind je daar zo eng aan? Wat schrikt je zo af voor een driedaagse interne cursus? Of bijv. het op een avondcursus gaan? Ben je verlegen?

Ja, ik neem morgen vrij!

haha kennelijk hebben we alledrie wel de nodige ervaringen met de tandarts. Ook al wortelkanaalbehandelingen en kronen zeker?



@Marah, ja ik ben heel erg onzeker. Ik weet dat ik best kan converseren met mensen, maar het kost me, zeker nu, heel veel energie om gezellig en geinteresseerd te zijn. Ik heb het altijd al moeilijk gevonden om in een groep met onbekende mensen te zijn. Ik ben heel erg gefocust op wat mensen van mij denken. Of mensen mij wel aardig vinden. Of ik geen stomme dingen zeg. En waarom? Geen idee. Ik merk dat ik nu echt de veiligheid nodig heb van mijn eigen huis. Daar voel ik mij meestal het meest op mijn gemak.

Ik ben hard bezig om het af te leren, maar het is zoooo moeilijk.



Het lijkt me voor jou moeilijk om je op te laden voor een sollicitatiegesprek voor een functie waarvan je eigenlijk bij voorbaat al zegt dat deze niet bij past. Motiveer je dan maar eens. Lekker dat je vrij genomen hebt. Misschien kan je dan in alle rust die andere solliciatiebrief schrijven.



@Bollo ik heb voor mijn angsten ook de cogn. therapie gedaan, maar dat werkte voor mij ook niet voldoende. Ik kan het allemaal berationaliseren, ik reageer naar mensen toe op de juiste manier, maar het voelt van binnen niet zo.Ik doe uiteindelijk dingen die niet stroken met mijn gevoel. Vandaar dat ik bij de hapotherapeut terecht ben gekomen. Maar kom daar nu ook niet echt verder meer. Woensdag moet ik er weer naartoe. Ze was 6 weken met vakantie. Zag trouwens net dat er ook een onderwerp over hapotherapie is geopend. Vanavond maar eens even kijken, want ik moet zo weg naar het werk.



Ik wens iedereen sterkte vandaag met wat hij allemaal moet doen!