burn-out wie ook??

Overigens ben ik inderdaad niet misselijk meer en kan ik weer genieten van lekker eten. Dat is echt een opluchting. Maar echt iets merken doe ik volgens mij nog niet. Misschien moet ik het inderdaad eens aan mijn omgeving vragen.

Nou, ik ben er weer hoor.



Omdat die slaappillen die ik heb gekregen maar voor 10 dagen zijn én omdat ze verslavend werken had ik besloten

om niet elke avond er 1 te nemen. Maar om de avond. Dus vanavond niet. Ik heb 2 uur lang wakker gelegen. Liggen draaien,

continu liggen malen en enorme hartkloppingen.



Dus ik ben er maar uit gegaan. Even maar wat internetten. Ik wil niet alsnog een slaappil nemen, want ik wil

morgenochtend-vroeg gaan zwemmen. En als ik er nu 1 ga nemen dan ben ik in de ochtend nog steeds suf.



@Hiltje, het idee al van een dvd kijken staat mij erg tegen. Ik heb er geen zin in. Dus ik wacht daar nog even mee

tot ik mij wat beter voel en er wél zin in heb. Schaatsen vind ik een heel leuk idee. Ik ga van de week eens mijn schaatsen opzoeken.

Wandelen deed ik altijd al veel en wil ik blijven doen. Morgenochtend dus zwemmen.



@Bollo. Ik weet het inderdaad.. ik moet rust nemen. Maar mijn vrienden schijnen het niet echt te begrijpen. Roepen 'je moet er

even tussenuit'. Komt natuurlijk omdat ik geen prater ben en nooit heb verteld hoe ik mij voel. Nog steeds kan ik dat niet. Ik

heb ze wel gezegd dat de dokter heeft gezegd dat ik overspannen ben. Maar ik zie gewoon in hun ogen dat ze denken dat ik

met een weekje 'vakantie' er wel weer bovenop ben. Ik kan dus niet boos doen tegen mijn vrienden. Ik weet hoe goed ze het bedoelen.

Ik vind het erg moeilijk om dan nee te zeggen. Soms verzin ik een smoes, maar echt nee zeggen kan ik niet. Ook bijvoorbeeld

als ze op visite komen en ik op een gegeven moment denk, wanneer ga je nou weer eens naar huis. ik ben zo moe' . Dan blijft het

bij denken. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om iemand weg te sturen. En dan kan iemand wel 100 x tegen mij zeggen: gewoon

doen. Ik kan het niet.



@Prulletje1. Zoals je hierboven al leest... ik vind het héél moeilijk om tegen mijn vrienden nee te zeggen. En als het mij

uiteindelijk lukt om eens nee te zeggen weten ze mij wel over te halen dat het toch weer ja wordt..

Maar ik sta net aan het begin. Wie weet lukt het straks wél met wat hulp.

Zo, ik heb geslapen. Wel heb ik om 0200 uur een tweede seresta genomen want werd wakker en was heel bang voor wakker liggen.

Op naar een nieuwe dag. Ik hoef er niet over na te denken wat ik wel of niet ga doen. Dat staat vast en dat geeft gek genoeg rust in mijn hoofd.



Prul: heb jij al eens mindfulnes gedaan, dat schijnt wetenschappelijk bewezen heel goed te helpen. Het is een combi van volgens mij meditatie, aandachtstraining en wellicht yoga. Is heel boedhistisch maar wordt nu door het reguliere circuit overal voorgeschreven en aangeboden. Het zorgt ervoor dat je geest meer kan ontspannen en dat je daardoor minder beren op de weg ziet. Ik wil binnenkort een cursus gaan doen. Ik heb in het verleden ook wel yoga gedaan. Was ook heel goed... Het gekke was dat mijn geest er zich altijd heel sterk tegen verzette. Hoe drukker ik het had, hoe meer moeite ik had me over te geven. En dat was dus een heel sterk signaal.... ik hing aan dat drukke en stresserige en had veel moeite om 3 versnellingen terug te schakelen. Toch moet dat, want anders blijf je die beren op de weg zien.



Heyjij: ik zou gewoon die slaapmiddelen in het begin even echt pakken hoor. In ieder geval de eerste 5 dagen, dan kan je die laatste 5 wat langzamer inzetten. Je hebt nu zeker in het begin even je slaap nodig.



Hou oud ben jij en je vriendinnen Heyjij? Ik gok begin 20, klopt dat?

Ik vind het heel vervelend voor je dat je zoveel moeite hebt nee te zeggen. Aan de andere kant spreekt uit jouw verhaal zoooo duidelijk waar je overspannenheid van komt en is het zooo duidelijk wat je zou kunnen veranderen om fijner in het leven te staan (zelf bepalen wat je wilt en kunt en je grenzen aangeven) dat er voor jou volgens mij kilometers verbetering valt te halen waardoor je er kilometers op vooruit kunt gaan. Ik zou je aanraden het nu heel serieus aan te pakken en wellicht ook met een psycholoog te praten. Daar zul je de rest van je leven profijt van hebben. Uitslapen, bijkomen en op de oude weg verder is niet de echte oplossing. En wees maar niet bang dat je dan een saaie muts wordt hoor. Je wordt juist een leuker en sterker mens als je niet zo over je heen laat lopen door anderen (die het nog zo goed kunnen bedoelen).

@heyjij, hiltje heeft echt een punt hoor. In je post schemert heel erg door waar het probleem ligt (grenzen aangeven), en dat kun je goed met een psycholoog aanpakken.



Als geruststelling: ik zeg nu op m'n werk veel vaker nee. Tegen extra projecten, tegen vergaderingen op dagen dat ik niet werk, tegen extra lessen geven, tegen personeelstekorten oplossen met z'n allen. En niemand vindt dat erg, de directeur kwam me voor de vakantie nog complimenteren dat ik het kalenderjaar goed had volgemaakt en m'n grenzen beter aangaf. Terwijl ik hem ook een aantal keer nee heb moeten verkopen.



Ook met je vrienden: ze zullen even moeten wennen, want jij zegt nooit nee. Maar ze zullen echt wel begrijpen dat jij ook wel eens te moe bent, geen zin hebt, en nu meer nodig hebt dan een weekje bijslapen en leuke dingen doen. Probeer het ze uit te leggen, ze snappen je heus wel.



@prul, fijn dat je er weer bent! Enne... blijf lekker schrijven, ook al vind je het stom, of teveel zelfmedelijden. Het kan gewoon al helpen om te schrijven "ik voelde me slecht vandaag". Beter dan wanneer je het niet schrijft, omdat je vindt dat het eigenlijk niet meer slecht moet gaan... Dan zit je met jezelf te vechten, en dat kost alleen nog maar meer energie. Herken je het? Dat je niet wilt dat het slecht met je gaat, dus dat je het maar niet meer zegt?



@hiltje, ik hoop dat dit je wat rust geeft. Dat de coach burn-out heeft geconcludeerd, en een schema heeft opgesteld. Je klinkt rustiger, en je dagschema klinkt goed. Overzichtelijk, niet teveel, maar wel houvast. Ook voor jou, het kan zijn dat het vanaf nu even slechter gaat, omdat je er nu "ruimte" voor hebt. Maar dat is niet erg, daar moet je gewoon doorheen. Ik ben toch ergens blij voor je, ook al klinkt dat raar. Maar je hebt nu echt even de ruimte om echt constructief beter te worden.



@bollo, wat betreft die onderzoeken, lastig. Ik zou me er denk ik minder druk om maken, maar ik ben wat dat betreft niet zo'n stresskip. Je kan er wel vanuit gaan, dat, hoe langer je moet wachten op de resultaten, hoe minder ernstig het is. Als er echt iets ernstigs wordt gevonden, nemen ze veel sneller contact op. En je vriend voelt zich goed genoeg om te sporten, dat is ook een goed teken. Misschien moet je het uitschrijven, waar je je druk om maakt, maar ook alle "tegenargumenten". Zodat, als je weer gaat piekeren, je sneller die tegenargumenten kunt bedenken, of kunt bedenken "ja, hier heb ik allemaal al over nagedacht".



Ik heb gisteren heerlijk gestudeerd, ging helemaal goed. Vandaag dus een beetje uitgeslapen, maar ik hoef verder vandaag niks, behalve studeren (en ik wíl even sporten, maar dat moet ook niet). Dus wel prima zo, maar ik moet wel vaak tegen mezelf zeggen dat ik dus de tijd heb, en niet hoef te stressen.

Ik heb me opgegeven voor een cursus stressreductie/mindfulness, dat eind januari begint. Dat wil ik inderdaad graag gaan doen. Maar er is een wachtlijst, en ze laten aan het einde van de week weten hoe of wat. Ik hoop dat het nog gaat lukken. Het zijn 8 lessen van 2,5 uur in de avond, dus best pittig zo na mijn werk, maar wil het toch proberen. Ik hoop dat het nog gaat lukken.



Ach ja, Heyjij, het is voor ons altijd makkelijk te zeggen dat je iets niet moet doen, maar we weten natuurlijk ook hoe moeilijk dat kan zijn. Ik zou wel het advies van Hiltje aannemen door nu even en paar nachten een slaappil te nemen, want slaap is nu even heel essentieel voor je herstel. Wat heb je gekregen? Heb je de rest van de dag nog kunnen slapen?



Hiltje, veel succes vandaag op je werk. Loop niet te hard van stapel. Leg gewoon weer wat contacten. Verwacht niet meteen dat je veel gaat doen, dan valt het niet meteen tegen.



Nu komt mijn hulp binnen dus ik ga aan de slag. En ik denk aan Hiltje door niet meteen zelf ook als een wervelwind door huis te rennen . Ga misschien maar een wandeling maken door de sneeuw. Heeft het bij jullie ook gesneeuwd?

Hier ligt ook nog wat sneeuw... Ik ga zo naar buiten, aan de studie enzo, dus lekker warm inpakken. Wandel ze!

Hier ligt ook sneeuw!! Tuin is helemaal wit...



Ik heb vannacht goed geslapen, maar ik werd vanmorgen toch redelijk zorgelijk wakker. Gisterenavond heb ik wel goed met vriend gesproken en hij is relatief nuchter.

Na het sporten zat hij alweer kaas en worst te snaaien, dus aan zijn eetlust ligt het gelukkig echt niet. Het gaat echt om de pijn in zijn zij en rug (inmiddels uitstralend naar liezen). En dat moeten de onderzoeken verder uitwijzen. Al lijkt het voorlopig vermoeden van zijn MDL-arts, stenen, wel behoorlijk overeenkomstig met zijn klachten (daar heb ik wel naar gekeken op internet).

Met vriend afgesproken dat ik elke keer als ik op internet zit te speuren een euro in een potje moet doen. Volgens mij kunnen we dan dit jaar nog een wereldreis maken, maar goed : - )



Ik hoop dat ik snel wat hoor van de psych nav mijn onderzoeken, want ik wil echt van die ziektevrees af. Als ik dat kan overwinnen, ben ik een heel eind. Het voelt echt of ik er door bevangen word en dan in een vacuüm zit. Al het andere gaat dan langs me heen en het enige wat telt is DAT. Ik raak mezelf er volledig in kwijt.

Ik moet vaker mijn RET doen...



Opvallend is ook dat het vooral opdoemt en overheerst in perioden dat ik ook controle op een ander gebied ben verloren. Dan lijk ik al het andere vast te gaan klampen om daar wél controle over te houden. Beetje bambi op ijs. (toepasselijk vandaag). En daarnaast zit ik nu natuurlijk ook hele dagen thuis en heb ik veel ruimte om over doemscenario's na te denken. (op het werk heb ik er overigens ook last van, maar misschien ietsje minder).



Ik vind het vervelend dat ik jullie met dit off-topic-onderwerp lastig val eigenlijk. Ik zal proberen het te minderen.



Vanmiddag weer gesprek. Ik ben benieuwd. Dit is het gesprek waarvan eerder was gezegd dat ik niet door was, dus het zal spannend worden.

Bollo ik denk dat niemand van het forum het vervelend vindt dat je met off-topic onderwerpen komt. Is voor de afwisseling misschien juist wel goed.

Goed dat je met je vriend hebt gesproken en het misschien een heeeeeel klein beetje hebt kunnen relativeren. Ik wens je veel succes met je gesprek vandaag!



Heb maar een klein stukje gewandeld en even boodschapje gedaan. Voel me erg moe. Weet een van jullie of dit ook door de AD kan komen. Ik moet eigenlijk de bijsluiter weer even lezen, maar ben ook bang dat ik dan allerlei dingen in mijn hoofd ga halen. Heb zin om te slapen, maar mijn hulp is er nog. Als die weg is duik ik er denk ik nog even in. Moe moe moe. Ik moet ook nog steeds een afspraak maken met de endodontoloog. Die gaat een wortelkanaal behandeling doen, die mijn eigen tandarts niet kan doen. Hij werkt met een microscoop en alles is goed steriel. Ik zie daar wel tegenop. Moest in december eigenlijk de afspraak al maken, maar toen ik me zo slecht voelde heb een deal met mezelf gesloten dat ik dat in januari ga doen, maar ja nu het zover is....

Dank Prul!

Vriend moet morgen naar ziekenhuis om 13:00. In de ochtend moet ik naar bedrijfsarts en dan kan ik daarna meteen met hem mee. Gelukkig gaat het allemaal snel.



Moeheid komt zeker te weten door de AD. Ik heb daar veel last van gehad. Tussen 9 en half 10 vielen mijn ogen letterlijk dicht.

Dat wordt minder, hoor!



Ik vind het heel goed dat je de bijsluiter niet uit je hoofd kent. Ik heb (zoals het inmiddels ook passend bij mij lijkt) eerst 2 dagen alleen maar alle bijwerkingen bestudeerd en risico's afgewogen. Dan kun je er natuurlijk ook de donder op zeggen dat je van alles gaat voelen.

Los daarvan heb ik er in de eerste week echt last van gehad. Mijn angsten namen ongelooflijk toe en ik kon geen seconde alleen zijn. Als vriend ging werken, kwam een vriendin hem aflossen. Hele nare week was dat.

Zo te lezen gaat het jou gelukkig een stuk beter af.



Ik ben langzaamaan bijna tot het besluit gekomen om met een van mijn projecten (dat wel verbonden is aan reguliere werk, maar officieel los er van staat (ook andere lg etc.)) te gaan stoppen. Het zijn maar een paar uurtjes per week en ik vind het project en de mensen totaal niet leuk. Ik loop al een tijdje met het idee rond en ik merk dat het project me steeds hoger gaat zitten.

(Marahbloem: dit is dus inderdaad een project met geen leuke inhoud, een hoop gedoe en de term projectleider is synoniem voor snotaap die alles opknapt)

Financieel heb ik nog wel twijfels, want dan heb ik geen fulltime contract meer. Terwijl ik aan de andere kant toch ook al heb besloten om als ik oooooooooooit een nieuwe baan krijg (ben niet zo goed gemutst) dit project hoe dan ook te stoppen en full time bij nieuwe werkgever in dienst te gaan. Maar ja, hoelang is ooooooooooit.



Toch zou het echt een opluchting geven om ermee te stoppen. De mensen in het project werken me op mijn zenuwen en denken geloof ik dat ze 24-uurs aanspraak op mij kunnen doen en altijd kunnen bellen wanneer zij dat willen. Niet dus. Inmiddels zijn er dus ook wel irritaties over en weer. Eigenlijk denk ik dat zij ook liever van mij af willen (van een iemand heb ik al een duidelijk signaal gekregen) en misschien kan ik beter de zogenaamde eer aan emzelf houden.



Wat denken jullie?



En hoe gaat het met jullie?

Hiltje: hoe bevalt je schema?

Marahbloem: hoe gaat het met je mutsige lg? Heb je nog kenmerken voor mij?

hoi iedereen,



veel geschreven alweer. Vandaag dag drie, bleeh. Morgen neem ik vrij, of ik nu wel of niet voldoende uren heb, anders houd ik het niet vol. Ga ook een projectje afstoten, zoveel gezeik (nog meer dan normaal), ze bekijken het maar.



@Bollo: ik heb nogal wat ernstige zieken in mijn omgeving (gehad) en kan erg goed mijn hoofd koel houden. Natuurlijk informeer ik me, maar vertrouw daarbij op artsen. En ik schrik gewoonweg niet zo snel wat dat betreft.





@Hiltje: fijn dat je structuur hebt. Geeft idd rust aan de dag he.



@Heij: ga je hulp zoeken bij het leren stellen van grenzen? Ik heb daar in het verleden heel veel moeite mee gehad op werkgebied, niet bij vrienden, en toen ergens het volgende gelezen: nee tegen een ander, is ja tegen mezelf. Vond ik wel mooi. In ieder geval hoop ik dat de rust je goed doet.



@Bollo:"succes met gesprek en in ziekenhuis.

Goeiemiddag!



Ik ben er weer. Vandaag gaat het eigenlijk best goed. Qua moeheid dan. Ik heb vanacht misschien maar 2 a 3

uurtjes geslapen. Daarna ben ik een uur wezen zwemmen. Bij thuiskomst stond mijn vader hier voor klusjes

in huis. Ik besloot om met de hond te gaan wandelen in de tussentijd. Ben ongeveer 45 minuten wezen wandelen.

Bij terug komst vroeg mijn vader mij te helpen met wat meubels te verplaatsen. En hij is nog een broodje wezen eten.

Hij is nu 1,5 uur terug naar huis gegaan. En ik moet zeggen, ik voel me niet eens zo moe, alleen wel last van een bonzend

hart. Terwijl ik het maandag al zwaar vond om een paar boodschapjes mee naar huis te slepen. En dan denk ik weer: misschien ben ik dan

toch niet overspannen! Maar ja... ik voel me nog wel nog steeds somber. Ben nog steeds niet vrolijk te krijgen.



Hiltje: misschien moet ik inderdaad maar de eerste paar dagen toch een slaappil nemen... ik kijk vanavond even

of ik het nodig vind of niet. Ik ben trouwens 27. eind 20 dus.

Je hebt gelijk dat ik moeite heb met nee zeggen. Ik vind het zo moeilijk om in een vriendelijk lachend gezicht nee te zeggen.

En als ik dan wel eens een keer nee zeg dan weten bijv. mijn collega's mij wel weer te manipuleren om toch Ja te zeggen.

En dan laat ik ze ook wel vaak wel merken dat ik alleen maar Ja zeg omdat hun drammen. maar dat kan hun natuurlijk niets schelen,

want ze hebben hun zin En als ik wél weet vol te houden. Dan zit ik later thuis op de bank met een schuldgevoel.

Mijn huisarts had het wel over een psycholoog. Dat zouden we volgende week bespreken. Van de ene kant vind ik het fijn.. maar van

de andere kant. Dan zit ik daar... en weet ik gewoon niet wat ik moet zeggen. En ik vind het ook heel vervelend als ze mij

aan het huilen maken.



@muziekmeisje: Wat ik hierboven al lees. Op mijn werk wordt het dus totáál niet gewaardeert als je nee zegt. Ze worden

eigenlijk min of meer pissig.



@Bolle: spannend dus morgen! Maar je maakt je vast zorgen om niks

Hallo allemaal,



Prul: moeheid en veel willen slapen is zeer zeker een bijwerking van de AD. Hoef je de bijsluiter niet voor te pakken hoor. Geef er lekker maar een beetje aan toe. Slapen is fijn!

Lijkt me dat mindfulness je erg zou kunnen hebben. Ik las dat zou zijn bewezen dat 50% van de mensen die al drie keer een depressie hebben gehad na mindfulness geen terugval meer krijgen. Niet dat je depri ben maar burn out en spanning etc zit natuurlijk toch een beetje in de zelfde hoek. Zelfs als ik deze cijfers met een korrel zout neem, vind ik het nog een heel goed resultaat. Ga me dus ook opgeven (maar hier zit alles voor januari al vol). Trouwens je schreef dat het hectisch is omdat het op een avond na je werk is. Ik denk dat je je daar in vergist. Het is juist totaaaaaal niet hectisch. Ik las eens de quote: ik heb juist geen tijd om niet aan yoga te doen.... en zo moet je dit ook zien.



Marahbloem: fijn dan dat je die lg over een paar weken de hand kan schudden. Met de hartelijke groeten....



Bollo: jouw ziekteangst is toch helemaal niet of topic? Zie jij het dan helemaal los van je overspannenheid? Dat maak ik nml ook op uit je opmerking dat je het opvallend vindt dat het opdoemt in perioden dat je de controle ook op andere gebieden verliest. Het is toch volstrekt logisch dat je als je mentaal minder lekker in je vel zit meer last krijgt van die ziekteangst. En dat als je beter in je vel zit je er ook meer weerstand tegen kunt bieden en meer kunt relativeren. Als jij weer opknapt, wordt dat ook minder. En andersom, je zou het de rest van je leven als signaal kunnen gebruiken. Zodra je veel last hebt van hypochondrie weet je dat je minder goed in je vel zit en dus gas moet terugnemen in je leven.

Ik bedacht net nog iets dat van toepassing is op jou (omdat ik nml zelf nu behoorlijke hoofdpijn heb). Als je klachten hebt, komt dat door je overspannenheid. Als je in deze toestand helemaal geen lichamelijke klachten hebt, is er pas iets heel raars aan de hand. Pas dan zou je je zorgen moeten maken.



Heyjij: toch een 20-er toch. Dacht ik wel, omdat jouw vrienden blijkbaar niet zoveel snappen van jouw overspannenheid. Hoe ouder mensen zijn, hoe vaker ze het ofwel zelf hebben meegemaakt of in hun omgeving hebben gezien en vaak zijn ze dan wat begripvoller.

Enne meid, nog een keer: jij bent wel overspannen! Of als je dat woord haat: jij bent overbelast of jij hebt teveel hooi op je vork, of jij moet het even een tijdje rustiger aan doen. Je vindt het toch hoop ik zelf ook niet normaal dat je maar 2 uur slaapt? En dat je vandaag minder moe bent..... mensen (en ik ook) zijn vaak enorm wisselvallig als ze overspannen zijn. Ik ook! Ene moment super moe, andere moment heel onrustig waardoor je moeheid niet voelt. Ene moment in de put, paar uur later vrolijk. En dat is een belangrijk teken dat je niet in balans bent!

Kan je echt aanraden om naar een psycholoog te gaan. Dat kan zo goed helpen. Meid, noem het een coach als dat je een beter gevoel geeft. Alle belangrijke mensen hebben tegenwoordig een coach (en dat zijn bijna altijd mensen die psychologie hebben gestudeerd).

En geloof me, jij gaat echt wel weten wat je daar moet vertellen want die psycholoog gaat jou vragen stellen en dan sta je echt verbluft van hoe raak die vragen vaak zijn. En ik heb maar heel zelden gehuild hoor bij een psycholoog. (gisteren wel... tranen met tuiten..... maar da's ander verhaal).



Zo, en mijn eigen story van vandaag, ga ik straks in aparte post neerpennen. Anders wordt deze post een kilometer lang.

ik durf het bijna niet te zeggen... maar ik ben rond half 5 op de bank in slaap gevallen en word net wakker

Ik ook altijd met mn grote mond haha



@hiltje. Bedankt voor je lieve woorden! Ik ga je tekst even een paar keer op mij laten inwerken. Het klinkt zeker fijn dat een psycholoog zelf met vragen komt en ik dus niet uit mijzelf hoef te vertellen. Dat vind ik alweer een opluchting. Hoe raar dat ook klinkt.

Ha allemaal,



Ik mag door naar arbeidsvoorwaarden (vanuit gesprek vanmiddag)!



Maar ik voel me alleen niet heel blij... Ik heb het zelfs nog niet aan vriend verteld. Zit veel te veel met morgen in mijn maag.



Baan is wel erg leuk en past goed, dus daar ben ik wel heel blij mee maar de gezondheid van vriend is véél belangrijker.

Jongens ik heb het zo zwaar, ik zit er zo doorheen. Ik moet zo huilen en ben zo angstig.



Schema ging ik de war. Auto ging halverwege stuk. Heel gedoe dus stress, uiteindelijk met fiets naar werk. Schema omgegooid en in plaats van zwemmen dus het fietsen. En ik was vanochtend (buiten mijn normale dagschema om) ook naar huisarts geweest, wat natuurlijk ook altijd heftig is om klachten te vertellen.

Ik heb alles doorstaan, alles ging goed. Zelfs op werk vreselijk monter....



En sinds ik om 15.30 uur thuis ben, ben ik zo verschrikkelijk moe en uitgeput. En de spanning neemt alleen maar meer toe. En ik zat net jankend mijn avondeten te eten. En ik ben dan zo bang dat ik weer niet kan slapen.

Bovendien is de hele duidelijke behandelingsafspraak die huisarts ook ondersteund, dat ik het schema volhoud. En niet mijn oude gedrag van uit mijn huis vluchten maar juist thuis goed voor mijzelf zorgen. Maar als ik me zo rot voel denk ik: ik kan het niet, het word alleen maar erger, moet ik dan op de grond vallen.....en wanneer is het genoeg.... wanneer kun je zeggen dat je het echt echt niet meer trekt.



Ik weet dat dit soort buien er bij horen. Ik weet dat ik vandaag inclusief alle tegenslag me er goed doorheen geslagen hebt. Ik weet dat ik nog best veel kan (lees ook mijn post eerder vanmiddag met reactie op al jullie verhalen). Maar elke keer met zo'n bui lijkt het alsof deze bui erger is dan de vorige....



Ik heb net een Xanax genomen, nieuw kalmeringsmiddel waarvan ik er een paar van huisarts heb gekregen omdat seresta bij mij niet heel veel doet. Het lijkt nu een beetje aan te slaan, ik word wat rustiger....



Jongens, ik heb jullie steun nodig. Dat het niet zo vreselijk erg met me is als ik nu denk......

Lieve lieve Hiltje, ik begrijp dat je er even helemaal doorheen zit, maar zoals je eigenlijk zelf ook al zegt hoort dat er helemaal bij. Jammer dat ik niet zo goed in het woordelijk opbeuren ben, als dat jij hier op het forum kan. Ik dacht net ik wilde dat ik haar even kon bellen om haar moed in te spreken! Hou vol. Dat je auto halverwege stuk ging is al stressvol genoeg voor niet overspannen mensen, laat staan voor een van ons. Dan ben je ook nog naar de huisarts en naar het werk gegaan.

Probeer echt 1 activiteit op een dag te plannen en dan is werken eigenlijk ook al een activiteit. Als je naar arts of psych moet, zou het eigenlijk beter zijn om niet ook nog de 2,5 uur naar het werk gaan denk ik. Maar weet dat je lichaam ook moet wennen aan de regelmaat en aan het weer werken. Daarom lijkt de bui nu erger dan de vorige.

De klap komt meestal zo in de middag. Toen ik weer ging werken ging het op het werk best prima, maar zodra ik thuis kwam voelde ik de moeheid.

Heb er vertrouwen in dat het slapen uiteindelijk wel weer komt. Ik kreeg iedere dag als het zo tegen negen uur 's avonds liep een enorme angst om naar bed te gaan en niet te kunnen slapen. Die (dwang)gedachten maken het dat je ook daadwerkelijk niet slaapt. Je moet eigenlijk dan je schouders ophalen en denken dat je dan morgen wel weer kunt slapen, maar dat is natuurlijk makkelijk gezegd.

Probeer je ook niet tegen beter weten in aan een schema te houden. Ik heb toen ik wat later in het traject zat een heel opbouwschema voor mezelf gemaakt, waaraan ik me met alle macht wilde houden, maar dat uiteindelijk niet is gelukt. Ik weet je voelt je dan vreselijk, schuldig en denkt dat het nooit meer goed gaat komen, maar iedere twee stappen vooruit gaan gepaard met 1 stap achteruit. Je doet het hartstikke goed zo! Blij dat je hier je hart even uit kan storten. Vanuit de digitale wereld wens ik je heel veel hugs.



@Bollo, dat is toch geweldig nieuws! Gefeliciteerd dat je verder mag! Laat je de blijheid over dit nieuws niet helemaal overschaduwen door je angst voor de gezondheid van je vriend.

Hiltje! Wat naar dat je je zo voelt! Maar zoals je in je vorige post naar mij toe zei, de ene dag is de andere niet! Morgen voel je je vast alweer beter dan vandaag.



Ik heb hoop dat je een beetje rustig word van de medicijnen en vanavond lekker zal slapen.

Prul en Heyjij! Dank. De Xanax maakt me rustiger. Superblij, want seresta had nooit zulk goed effect op mij (hielp vaak geen zak) en ik heb nu extra vangnetje om rustiger te worden.

Ik heb weer wat meer vertrouwen...Ik neem straks ook nog een dikke slaappil. Zit even flink aan de pammetjes, maar ik vind deze week echt even een aparte situatie, waarbij ik alle zeilen bij moet zetten en alle hulpmiddelen aanpak.



Prul: het schema is wel heel streng, voor de komende 2 weken in ieder geval. Wat echt vast staat is 08.30 uur op, 22.30 uur naar bed en 4 dagen per week van 11 tot 13.30 uur naar werk. Op het werk zelf hoef ik geen fuck te doen. Vandaag alleen achter internet gezeten en een personeelsblaadje gelezen en met collega gekletst. Schema is ook naar werkgever gecommuniceerd en daar wil ik niet aan tornen.



Denk wel dat deze coach een beetje onconventionele aanpak heeft. Mensen met burn out moeten van haar naar werk blijven gaan (onder voorwaarden zoals hierboven). Ik vind dat streng. Maar moet ook erkennen dat ik thuis zitten ook zat was. En ik heb natuurlijk geen conflict of verdere problemen op werk. Iedereen is aardig en ik vind het werk ansich leuk.

Hiltje, het is niet erg dat je je jezelf rot voelt. Dat hoort erbij. Je bent vandaag naar de huisarts gegaan, je hebt een complex probleem moeten oplossen onder tijdsdruk (je hebt altijd dan de stress of je wel optijd op je werk komt) en het op je werk zijn is ook al spannend. Dat haalt ook allemaal gevoelens naar boven.

Kortom, je hebt je spanningsboog maximaal aangespannen gehad vanaf het moment dat je bij de huisarts zat. Je hebt dus niet 2,5 uur achter alkaar gewerkt, maar vijf uur.

En nu houd je de boog gespannen omdat je bang bent dat het niet meer goed komt.

Laat jezelf dus lekker gaan. Het is niet erg dat je bent gaan huilen tijdens het eten. Probeer echt het schema aan te houden. Ga dus volgens schema naar bed, ook al kan je niet slapen.

Ga ook weer even met de kookwekker piekeren.

En blijf even van de alcholol, koffie, suikers en theeiene af.



Hele dikke

Ik vind het helemaal niet zo raar dat je naar het werk moet blijven gaan van je coach. Op een gegevenmoment wordt de locatie werk (en dus niet de handeling) zo negatief beladen als je met een burnout thuis zit, dat je het gevaar krijgt dat je gaat vermijden. Je wilt dan niet meer naar de plek die stress veroorzaakt. Als je dat dus wel doet, ervaar je stress puur door er te zijn. Geen eens door het werk zelf.

Moet mezelf ook heel erg inprenten dat de locatie geen stress geeft. Ben daar namelijk ook vaak bang voor. En dan ben ik op mijn werk en ben ik bezig en dan gaat het hartstikke goed. Volgens mij heeft prul ook zoiets.

Hiltje blij dat de Xanax en beetje begint te werken. Je had "gewoon" even een angstaanval en dan wordt het je allemaal even te benauwd. Hebben we allemaal last van en dat is dus helemaal niet raar. Ik duim voor je dat je een lekkere nacht hebt en morgen en wat betere start. Is je auto al gerepareerd? Ik hoop niet dat hij het helemaal had begeven en je ergens langs de kant stond.

Hey Liselotte,

Toen ik net overspannen werd heb ik altijd telefonisch contact gehouden met mijn collega's van het werk, omdat ik wilde blijven horen wat er allemaal speelde en niet vervreemd te raken. Ik geloof er ook in dat het regelmatig naar je werk gaan bevorderend is. Ik ben tussendoor ook wel eens met een collega alleen gaan lunchen (voelde me dan wel weer schuldig). Als je geen contact houdt ga je er veel te veel tegen op zien. Als ik het schema van Hiltje streng noem dan doel ik op het aantal werkuren per week. Niet op het met regelmaat opstaan en naar bed gaan. Dat laatste vind ik alleen maar goed. Ondanks mijn angst om niet te kunnen slapen ging ik toch wel op tijd naar bed zodat het lichaam het normaal blijft vinden om op dat tijdstip op de ruststand te gaan. Als je iedere keer op een ander tijdstip gaat raakt je klok misschien wel in de war of zoiets.

ik vind die plaatjes zo leuk, heb even uitgezocht hoe dat moest. ff testen of ie erop komt....

mmmm hij vervormd wel een beetje...

Hihihi,



Ik denk, wie valt hier opeens in om mij moed in te praten. Ik ken die hond niet. Maar het is onze Prulletje! Wat een leuke avatar!



Ik ben echt zooooo blij dat de Xanax werkt en mijn paniek weg kan nemen. Ik zie het weer helemaal zitten. Dit goede effect heb ik met oxazepam nooit gehad. Ik beloof plechtig niet verslaafd te raken en ze heel sporadisch te gebruiken. Maar ik geloof dat ik een nieuw reddingboeitje heb gevonden als ik echt verzuip.



Ik weet dat het paniek is, maar als ik na meerdere uren die paniek nog steeds niet in de hand heb (ondanks RET technieken) en afleiding etc... dan is zo'n paniekaanval wel heel erg zwaar.

Denk dat het nu kwam omdat ik wel heel erg uitgeput was van de enerverende dag.



De auto staat hier 3 kilometer vandaag aan de kant van de weg. Het was echt wel heel erg hoor. Kreng stopte ermee, kon nog net parkeerplekje op rollen. Meneer achter mij die ruiten stond te krabben had startkabels. Autootje reed weer, ik voor de zekerheid toch even richting huis (tegenover mij zit mijn vaste autobeunhaas waar ik autootje op heb gekocht en die altijd mijn beurtjes doet). 300 meter verderop kapt kreng er echter weer mee. Ik mijn autobeunhaas gebeld, die had vandaag geen tijd om te helpen. Bleek dat mijn batterij van mobiele telefoon ook nog bijna leeg was, dus ik dacht al, als je ANWB belt zit je zo lang in de wacht, dat red ik niet. Ik op zoek naar huis waar iemand thuis was om straatnaam te checken. Toch proberen ANWB bellen op mobiel. Op bandje stond al dat wachttijd extreem lang was.

Ik auto laten staan en naar huis gaan lopen, op mijn hakken. Gelukkig kwam taxi langs die ik kon aanhouden.

Thuis met mijn beunhaas geregeld dat hij morgen auto fixed.

Toen 30 minuten fietsen naar werk.



Wat een gedoe he, voor een meid die gisteren nog heel hoog scoorde op de burn out ladder bij de uitputtingsvragen.



Jongens over 20 minuutjes ga ik naar bed. Truste!