burn-out wie ook??

@manuela: Bedankt voor je tip, type nu eerst in Word. Kan ik het tenminste ook eerste even rustig teruglezen! Ik hoop alleen dat mijn verhalen er niet nog langer door worden. Alvast sorry daarvoor!!

Best heftig om te lezen dat je je toetsenbord kapot hebt gegooid. Achteraf zul je er wel van gebaald hebben, maar op het moment zelf gaf het vast een heel goed gevoel. Ik heb ook zo vaak zin gehad om alles te slopen. Er zijn bij mij ook verschillende dingen door de lucht gevlogen, maar niks wat echt stuk ging. 1 keer had ik mijn laptop in mijn hand, maar kon me net inhouden. Ik heb wel geleerd de afgelopen tijd dat je emoties wel moet uiten en absoluut niet moet onderdrukken. Alleen vraag ik me af wat een goede manier is om boosheid en agressie te uiten. Zonder dat je omgeving het moet vergelden. Iemand tips?



@Leonixie: Wat naar dat het niet goed gaat met je konijn. Ik hoop ook dat het voor je vakantie beter gaat. Is er iemand die je tijdens je vakantie de zorg voor je konijn kan toevertrouwen?

Een hart onder de riem: Als ik verder je verhalen zo lees, heb ik wel het idee dat je erg vooruit bent gegaan. Het lukt je weer om van kleine dingen te genieten en dat is volgens mij echt een omslagpunt. Echt goed!!

@Rocky: Vervelend dat je in zo’n lastige situatie zit met je man. Het is voor jullie allebei een moeilijke situatie. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat jij denkt, dit kan ik er niet ook nog bij hebben, dat heb ik niet verdiend. En dat heb je ook niet verdiend natuurlijk, alleen helpt het je niet verder om hier in te blijven hangen. Probeer vooral vertrouwen te hebben in de goede wil van je man, anders komen jullie er samen niet uit. Ik vind het heel lastig om je te adviseren. Maar mijn eerste gedachte is, dat jullie samen om tafel zullen moeten en afspraken moeten maken. Ik denk dat het goed is dat jullie eerst allebei aangeven wat jullie van elkaar verwachten, wat jullie graag zouden willen. En dit echt vanuit je gevoel uitspreken. Zo ontstaat er hopelijk wat meer wederzijds begrip. Daarna zullen jullie wellicht op een wat meer zakelijk manier er naar moeten kijken, wat haalbaar is. Jullie kunnen elkaar op het moment niet alles geven wat de ander wil. Je zult compromissen moeten sluiten. Jij moet je man wellicht nog meer ruimte geven. Maar probeer hem wel zo ver te krijgen dat hij ook tijd voor jou maakt. Je man zal moeten aangeven wat hij aankan. Al is het maar dat je afspreekt, dat jullie iedere dag samen een half uur gaan wandelen en jij dan vertelt hoe het met je gaat. En dat jullie bijv. 1 keer per week samen iets leuks gaan doen en afspreken dat jullie het er dan juist niet over hebben. Wat je nodig hebt van je vriend, maar hij jou niet kan geven op dit moment, zul je ergens anders moeten zoeken (vriendin, familie, psycholoog etc.).

Ik heb makkelijk praten, omdat mijn vriend wel begrip heeft. Maar ook bij ons ging het niet vanzelf en hebben we het erg moeilijk gehad. En we hebben er over gepraat en zijn er over blijven praten. Mijn vriend weet zelf niet hoe het is om een burn out te hebben, dus hij weet niet wat hij voor me kan doen en hoe hij me kan helpen. Dus dat moet ik hem steeds weer blijven vertellen en wij maken er ook echt afspraken over. Veel sterkte!

Welkom Sara, je klachten klinken als een burn-out. Dit is geen leuk idee en het is normaal dat je in de beginfase dit zelf niet echt wil inzien en jezelf liever wijsmaakt dat het allemaal nog wel gaat. Hoe eerder je er echter iets aan gaat doen, hoe sneller je zult herstellen. Dus blijf niet zo doorgaan!!! Sowieso heel goed dat je hier hebt gepost, dat is een goede eerste stap. Alleen aan ons heb je echt niet genoeg en wij kunnen niet bepalen of je een burnout hebt of iets anders, dus ga vandaag nog naar de huisarts en zorg dat je hulp krijgt. Iemand die jou kan vertellen wat je wel en niet moet doen.



Sterkte! En laat je ons weten hoe het verder met je gaat?

Hi All,



@Rosalie, Wat ben je toch wijs Ik moet zeggen dat het ook best goed gaat. Het enige nadeel is sinds ik geen baan meer heb dat ik erg in mijn veilige cocon zit. Ik fiets een beetje rond, rommel thuis en in de tuin. Dus ik vind de vakantie heel spannend. Ik merk toch dat ik me het beste voel in mijn eigen huis en hoop ook dat een andere omgeving me niet helemaal gek gaat maken. Heb nog best wel mijn angsten ondanks dat ze minder worden door de medicijnen. Het ergst zijn ze met het autorijden maar goed ik vind het allemaal wel spannend. Heb gelukkig wel pilletjes, gisteren eentje getest maar weet niet zo goed wat ik ervan voel. Werd erg moe en rustig dus hopelijk is dat voldoende.



Ik vind het echt prima dat ik niet meer bij mijn werkgever zit maar moet zeggen dat ik ook wel weer zin zou hebben om wat te doen. Ik kom oorspronkelijk uit een commerciele omgeving en dacht ook altijd dat mijn hart daar lag. Het grappige is nu ik thuis zit dat ik over van alles aan het nadenken ben. Dan kom ik weer bij de dierenarts (en ik ben echt nederlands grootste dierenvriend) en dan denk ik, heb ik hiern iet mijn roeping gemist? Zit serieus te denken als ik weer wat uren moet gaan maken van het uwv om daar eens te informeren. Al is het maar administratief. Zit bij mij aan de overkant van de straat en lijkt me zo'n leuke en dankbare omgeving. Maar goed we zullen wel zien.



Verder had ik nog een leuke tip voor jullie. Op die site van rosalie www.sochicken.nl zag ik dat ze bezig zijn om allemaal 25 doelen te stellen voor een jaar. Dat kan varieren van iets heel kleins tot iets heel groots. Heb inmiddels al wat doelen voor mezelf gesteld en die op een groot vel in mijn kamer gehangen. Zo zie ik ze steeds en ik kan ik er bewust iets mee gaan doen. Aantal voorbeelden van mijn doelen: voor mezelf kiezen, een tuinfeest geven in 2010, woonkamer opknappen maar ook lekker autorijden.



Ik vind het leuk om dit concreet te maken en je vergeet vaak de leuke dingen weer. Wie weet ook wat voor jullie!



Oh ja en mijn konijn is sinds maandag wonderbaarlijk opgeknapt door de antibiotica. Gisteren echo gehad en gelukkig niets ernstigs terug te vinden. Mijn ouders zorgen voor mijn konijn tijdens mijn vakantie en die zal ik leren hoe ze dat kunnen geven. Gelukkig maar want door deze zorgen zat ik er even helemaal doorheen. Dat maakt misschien ook dat ik me wat zwakker voel. Maar we gaan er wat moois van maken!



En wie weet wat mijn vriend nog in petto heeft er zijn wat vermoedens:)

Bedankt voor jullie reacties. Het zet me allemaal enorm aan het denken. Ook jullie verhalen trouwens.



Ik denk dat ik inderdaad snel met de huisarts hierover moet gaan praten. Ben wel al langs geweest voor die hartkloppingen en heb toen wel ook stres aangekaart, maar het woord burn-out is nog niet gevallen. Het moet echter bijna wel. Ben nu zogenaamd ziek thuis onder het mom van griep maar zodra ik ook maar over werken nadenk of even iets ga doen (ik werk namelijk veel thuis) dan ga ik me meteen een stuk beroerder voelen.



Het is alleen zo moeilijk om te accepteren omdat ik juist echt dacht mijn droombaan gevonden te hebben. Ik heb er best wel hard voor gewerkt om dit te bereiken en nu doe ik dit een jaar en stort in...... Wat wel heel opvallend ook is is dat mijn vriend en ik net over kinderen begonnen te praten en ik heel makkelijk dacht van 'ach dat komt wel goed toch?'. Maar dat dat misschien toch ook weer extra spanningen heeft gegeven. Weet het nu echt even niet meer.

Oh ja, wat ik ook nog even wil zeggen is dat zodra ik iets leuks of ontspannen doe ik me eigenlijk best wel ok voel, maar zodra er stress of werk bij komt kijken ga ik me ineens heel slecht voelen. Gek is dat. En dat slapen he.....ik doe geen oog dicht.

quote:Rosalie1980 schreef op 06 augustus 2009 @ 10:00:

@Rocky: Vervelend dat je in zo’n lastige situatie zit met je man. Het is voor jullie allebei een moeilijke situatie. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat jij denkt, dit kan ik er niet ook nog bij hebben, dat heb ik niet verdiend. En dat heb je ook niet verdiend natuurlijk, alleen helpt het je niet verder om hier in te blijven hangen. Probeer vooral vertrouwen te hebben in de goede wil van je man, anders komen jullie er samen niet uit. Ik vind het heel lastig om je te adviseren. Maar mijn eerste gedachte is, dat jullie samen om tafel zullen moeten en afspraken moeten maken. Ik denk dat het goed is dat jullie eerst allebei aangeven wat jullie van elkaar verwachten, wat jullie graag zouden willen. En dit echt vanuit je gevoel uitspreken. Zo ontstaat er hopelijk wat meer wederzijds begrip. Daarna zullen jullie wellicht op een wat meer zakelijk manier er naar moeten kijken, wat haalbaar is. Jullie kunnen elkaar op het moment niet alles geven wat de ander wil. Je zult compromissen moeten sluiten. Jij moet je man wellicht nog meer ruimte geven. Maar probeer hem wel zo ver te krijgen dat hij ook tijd voor jou maakt. Je man zal moeten aangeven wat hij aankan. Al is het maar dat je afspreekt, dat jullie iedere dag samen een half uur gaan wandelen en jij dan vertelt hoe het met je gaat. En dat jullie bijv. 1 keer per week samen iets leuks gaan doen en afspreken dat jullie het er dan juist niet over hebben. Wat je nodig hebt van je vriend, maar hij jou niet kan geven op dit moment, zul je ergens anders moeten zoeken (vriendin, familie, psycholoog etc.).

Ik heb makkelijk praten, omdat mijn vriend wel begrip heeft. Maar ook bij ons ging het niet vanzelf en hebben we het erg moeilijk gehad. En we hebben er over gepraat en zijn er over blijven praten. Mijn vriend weet zelf niet hoe het is om een burn out te hebben, dus hij weet niet wat hij voor me kan doen en hoe hij me kan helpen. Dus dat moet ik hem steeds weer blijven vertellen en wij maken er ook echt afspraken over. Veel sterkte!





Heel veel dank voor je wijze woorden! Het vetgedrukte is een waarheid als een koe, en ik heb dit zeer ter harte genomen.



Voor de rest: je hebt gelijk. Ik ben alleen momenteel doodsbenauwd een gesprek aan te gaan. Waarom? Omdat verleden week, voordat hij mij dit dus liet weten, dat hij klaar is met mijn burnout, ik over iets anders en heel rationeel (zonder huilen dus) een gesprek wilde aangaan. Toen reageerde hij geheel buiten proportie. Gisteren maakte ik ook een opmerking, en reageerde hij hier ook heel fel op. Dus ik ben echt bang nu om dit aan te halen. Waarom? Omdat ik vrijwel zeker weet dat hij weer buiten proportie zal reageren, en ik bang ben dat ik dat niet aankan.



Maar ik ga het wel doen. Dit weekend nog.



Nogmaals heel erg bedankt voor je reactie. Je bent idd heel wijs .

Sara,



Huisartsen nemen het woord burnout niet zo snel in de mond, althans dat is mijn ervaring. Op de praktijk waar ik zit, is door omstandigheden drie keer in een jaar tijd een andere huisarts gekomen. Geen van drieën heeft het naar mij toe zo benoemd. Echter in het dossier en naar arbo-artsen e.d. stond het wel zo.



Dat je je redelijk goed voelt en het benauwd krijgt aan de gedachte dat je weer aan het werk moet, zegt veel. Het hoeft niet direct een burnout te zijn, maar je kan ook overspannen zijn. Met een burnout kan je vaak even helemaal niets meer. (Is ook wel weer verschillende voor iedereen, hoor).



In mijn geval ging het zo: Eerst heb ik 13 jaar voor dezelfde baas gewerkt. Ik zat 2 jaar in een geweldig leuke nieuwe functie helemaal happy te wezen, toen ik plotsklaps uit het niets werd weggereorganiseerd. Hierna heb ik me 7 maanden de rambam gesolliciteerd, maar kon een soortgelijke baan niet meer vinden. Ik heb toen een iets andere functie geaccepteerd met een gelijkwaardig salaris en auto, en dacht dat ik toen weer happy was. Na maanden bijna tachtig uur gewerkt te hebben, ging op 7 februari 2008 om 5.45 de wekker en ik zwaaide mijn benen over de rand van het bed. Ik kon echter niet opstaan. Mijn benen weigerden gewoon dienst. Ik kon ze wel bewegen, maar opstaan, dat deden ze niet! Zo idioot. Hiena ben ik compleet ingestort.



Toen ik me eenmaal had ziekgemeld (een grote drempel want ik had net vakantie gehad een paar dagen), toen deden mijn benen het ineens weer wél. Ik ben direct naar de huisarts geweest en de conclusie was: je bent gewoon op.



Sara: het is belangrijk deze signalen niet te negeren en er wat mee te doen. Ga aub nog een keertje naar de huisarts en volg even je gevoel en niet je ratio. Dus als je gevoel zegt: ik kan even niet werken, niet meer gaan. Niet gaan denken: ja maar mijn werk dan, straks denken ze dit of dat.



Misschien zit je namelijk nog niet zo "ver" in het proces en kan je er nu nog gemakkelijk bovenop komen.



Succes!

Goedemorgen allemaal,



Moest ff bijlezen. Er is veel geschreven de afgelopen week. Zal proberen bij iedereen te reageren maar bij voorbaat al excuus mocht dit niet zo zijn

@ Rocky2008 je mag / moet boos zijn op je man. Wens je in ieder geval heel veel succes met je gesprek met hem. Hoop dat jullie eruit komen. Ook mijn vriend heeft NOOIT iets gemerkt van mijn burn-out. Deed echt precies hetzelfde als jij maar nu merk ik dat ik er niets mee opgeschoten ben. Hierdoor wordt het herstel volgens mij alleen maar vertraagd dus ik heb gekozen voor mezelf te kiezen. Ik wil hem niet kwijt hoor maar als het mij nu teveel wordt, ga ik gewoon ff weg.

Nog steeds moet ik het alleen doen (helaas dames geen vriend die me steunt) maar ik doe het liever alleen dan ook nog rekening moeten houden met hem en wat hij ervan vindt.



@ Sara

Ook bij mij is nooit letterlijk uitgesproken dat ik een burn-out heb en zoals Rocky al omschreef ontstaat het bij iedereen op een andere manier. Ik had letterlijk het gevoel dat ik doodging en ben op dat moment naar de huisartsenpost gegaan die niets konden ontdekken. Bloeddruk, hartslag alles was in orde. Kreeg de opmerking als je last hebt van paniekstoornissen moet je maar naar je eigen huisarts. Zat ik ’s avonds weer thuis en kon niet slapen want ik was ervan overtuigd dat als ik in slaap zou vallen het zou gebeuren. Niet echt een opbeurend verhaal maar ik wil hier alleen maar mee zeggen dat burn-out zich op verschillende manieren kan uiten en dat een huisarts dat nooit meteen zal zeggen.

Kun je om wat beter te slapen niet iets gebruiken. Valeriaan of zo wordt je lekker rustig van en heb je op homeopathische manier.



@ Rosalie

Tips om emoties te uiten. Echt een flinke huilbui, boksbal.??

Nee ik weet het ook niet. Heb het aan psycholoog gevraagd dinsdag maar die begon met een lijstje (de 3 g’s) om negatieve gedachten weer positief te maken. Dat weet ik nu wel.

Boosheid borrelt dan in met op dat ze niet snapt wat ik bedoel .



Weer een wijze tip van je voor mij

Ik heb makkelijk praten, omdat mijn vriend wel begrip heeft. Maar ook bij ons ging het niet vanzelf en hebben we het erg moeilijk gehad. En we hebben er over gepraat en zijn er over blijven praten. Mijn vriend weet zelf niet hoe het is om een burn out te hebben, dus hij weet niet wat hij voor me kan doen en hoe hij me kan helpen. Dus dat moet ik hem steeds weer blijven vertellen en wij maken er ook echt afspraken over.

Zal het ook proberen maar ik denk dat dit bij ons nu niet echt werkt. Mijn vriend zit namelijk sinds maart in de WW en heeft het daar heel moeilijk mee dus werkt het ff echt niet tussen ons maar ik zal het in gedachten houden.



@ leonexie

Waarom ga je niet een uurtje vrijwilligerswerk doen bij de dierenarts. Kun je kijken hoe het gaat, of het bij je past en is volgens mij heel dankbaar werk.

Fijn dat het met je konijn weer goed gaat.





PS Magnetisme hoe is het met je?

Goedemiddag allemaal,



Om even terug te komen op een paar van jullie vragen. Ik heb er al over gepraat met mijn vriend, mijn ouders, mijn leidinggevende en vandaag ook met mijn huisarts. Van haar heb ik nu wat slaaptabletten gekregen en de tip om met de bedrijfspsycholoog te gaan praten. In de loop van volgende week ga ik weer heen om te kijken hoe het dan gaat. Iedereen is tot nu toe heel begripvol.



Valeriaan had ik overigens al geprobeerd, maar dit heeft niet mogen baten, helaas....afgelopen nacht weer een hele nacht liggen piekeren. Begin me nu echt een soort van zombie te voelen die in een soort waas rondloopt door dat slaapgebrek.



Mijn griep-ziekmelding is nu overigens weer voorbij, ik heb nu in eerste instantie (in overleg met leidinggevende) nog een aantal vakantiedagen opgenomen. Maar ik weet bijna zeker dat ik me na die tijd weer ziek zal moeten melden...en hij voelt de bui ook al hangen geloof ik. Mijn vriend en ik gaan nu vanaf morgen even een weekend weg...misschien doet het goed... heb wel al tegen mijn vriend gezegd dat het ook zou kunnen dat ik in paniek raak en heel snel weer naar huis wil. Maar dat vond ie niet erg.

De term burn-out is inderdaad nog niet gevallen trouwens. Het gaat nu over stress en overbelasting. Het is natuurlijk ook een vaag iets dat niet te meten valt ofzo.

Sara ik kan je alleen maar sterkte en veel succes wensen. Ik hoop dat je er snel weer bovenop komt. Het kan namelijk ook zijn dat nu je je droombaan hebt, onbewust of bewust meer druk ervaart en hier gewoon last van hebt. Het praten met de bedrijfspsycholoog is een goed idee, heeft deze een zwijgplicht tegenover je leidinggevende (dat weet ik eigenlijk niet)? Dit om te voorkomen dat op basis van dat gesprek met jou er misschien dingen tegen jouw leidinggevende gezegd worden, die ten nadele van jouw carriére zouden kunnen zijn.



Ik wil je hiermee niet bang maken hoor, maar misschien is het beter met een onafhankelijke psycholoog te praten.



Een heel fijn weekend toegewenst allemaal.

Zo wat wordt er veel geschreven zeg!



@rocky: Heel veel sterkte met het gesprek met je man. Het zal niet makkelijk zijn. Ik zou eerst aan je man vragen of hij dit weekend een uurtje met jou om tafel wil gaan zitten en dan afspraken wanneer, ipv direct te beginnen met het gesprek. Want dan heeft hij misschien niet de volledige aandacht.



@sara: goed dat je actie onderneemt. Idd wat rocky ook zegt, misschien valt het wel mee en kun je er snel weer bovenop zijn. Zou je echter niets doen, dan steven je wel op een burnout af, denk ik. Lees niet te veel onze verhalen op dit moment, want het wil niet zeggen dat jij dit ook hebt / krijgt.

Als je nog een staat bent deels te werken, dan kan het nog alles meevallen, maar je zult zeker een stapje terug moeten doen. Misschien kun je proberen om na een weekje rust, bijv. af te spreken dat je 2 weken halve dagen werkt en daarna met je werkgever evalueert hoe dit gaat. Als je dit nog vol kan houden, dan heb je direct een basis van waaruit je weer kan opbouwen. Jij moet wel zelf de discipline hebben om niet méér te werken en verplicht leuke / onstpannende / rustgevende dingen te doen. Een psycholoog kan je hierbij begeleiden.



@leonixie: Fijn dat het al wat beter gaat met je konijn. Ik snap dat de vakantie een grote stap is, ik hoop voor je dat je er wel van kan genieten. Wat iemand anders al zei, een uurtje vrijwilligerswerk gaan doen, dat is het echt een goed idee! Kun je kijken hoe het is en je kunt vanaf geheel thuis zitten ook niet ineens meerdere uren gaan werken, lijkt mij. Bij betaald werk, lijkt me niet dat je met een uur kan starten, maar vrijwillig misschien wel.



@manuela: Lastig hoor als je weinig steun hebt van je partner. Zo te lezen heeft hij op dit moment ook genoeg aan zichzelf. Dat lijkt me een moeilijke situatie. Goed dat je zelf gewoon even weggaat als het teveel wordt. Hopelijk haal je hier wat steun bij ons, in de vorm van een luisterend oor en steun en begrip. Want meer dan dat kan een partner ook niet, je moet het verder toch zelf oplossen. Lukt het om af en toe nog wat leuke dingen te doen samen of leven jullie langs elkaar heen?



Fijn weekend allemaal!

Ik heb een ontspannen dagje op de planning staan. Straks eerst lekker sporten. Half uurtje op het gemak fitnessen, daarna bodybalance. Body balance (combi van yoga, tai chi en pilates) is echt een aanrader. Mooie rustige muziek, leuke les, heel ontspannend, eindigt met 10 minuten ontspannen / meditatie. Doe het tegenwoordig zelfs 2 keer per week.



En daarna ga ik weer floaten. Ga vanmiddag alweer voor de 4e keer. En ik heb er zoveel baat bij. Ik weet nu al dat ik me de rest van de dag heerlijk relaxed en ontspannen voel. Ik krijg er energie en levenslust van, zin om allerlei dingen te gaan ondernemen. De hele week kijk ik er al naar uit. Klinkt raar, maar het lijkt wel of ik na het floaten de wereld met andere ogen bekijk. En dit gevoel blijft zo 1,5 / 2 dagen zo.

Hoi allemaal,

Ik heb een vraag. Ben zelf al 8,5 maanden ziek thuis met een burnout die zich nogal lichamelijk uit. Heb de eerste 3,5 maand alleen maar op bed kunnen liggen. Zo uitgeput was ik. Haast geen energie voor andere dingen. Had ook veel last van angsten en huilbuien. Loop hiervoor bij de psycholoog en dat gaat de goede kant op. De maanden nadat ik uit bed kwam had ik steeds een paar redelijk goede dagen en dan altijd weer een paar heel moeie dagen waarop ik veel moest liggen. Volgens Arbo arts is deze golfbeweging een normaal patroon. Gemiddeld genomen zag ik dus wel dat ik steeds meer kon.

Maar tot mijn grote schrik kreeg ik 1,5 week geleden een veel grotere terugval die leek op de moeheid van de beginmaanden. Ik kan op het moment alleen maar veel rusten. Ik maak mij zorgen en het lijkt of de energie-opbouw van de afgelopen maanden voor niks is geweest. Dat zal toch haast niet? Hebben jullie ook te maken gehad met een grotere terugval dan normaal ? x

Hi all,



@rosalie, wat gaat het goed met je! wat fijn om te horen dat je zo goed bezig bent en weer geniet.



Ik heb gisterenavond een moeilijke beslissing genomen maar we gaan de vakantie annuleren. Vond het ontzettend moeilijk omdat mijn liefje het als verrassing allemaal geregeld had. maar ik moet zeggen dat ik op was van de zenuwen. Ik heb nog steeds mijn angsten en als ik slecht in mijn vel zit dan is alles voor mij een stap.



Het idee dat ik morgen twee uur zou moeten rijden naar eindhoven en dan vliegen en dan weer 2 uur rijden naar de plaats van bestemming gaf me bijna al een paniekaanval. We zouden dan 3 dagen in een stad zitten en daarna naar een heerlijke villa maar ik voel gewoon dat het allemaal te veel is.

Ik ben bang dat ik alleen maar de hele dag aan het 'werk' ben om mezelf rustig te houden. En het is zo'n leuke vakantie daar moet je gewoon van kunnen genieten.

We hebben dus besloten om niet te gaan. Nu even bij de huisarts een brief halen voor de verzekering. Ik heb de huisarts gisteren nog even gesproken en die kon me ook niet echt raad geven. Volgens haar kon het zo zijn dat het nog een stap te ver is maar zij geloofde ook wel dat ik het aankon. Dus ja daar werd ik ook niet veel wijzer van.



Ik moet zeggen dat er gisteren een last van me afviel. Voel me alleen enorm schuldig tegenover mijn vriend. Hij vindt het helemaal niet erg en begrijpt het. En blijft maar zeggen hoeveel hij van me houdt, ik denk dat ik het beste vriendje van de wereld heb Hij zag er zelf ook tegenop omdat hij zag hoe het met me ging en dan zou hij ook niet een ontspannen vakantie hebben.



We hebben nu besloten om gewoon kleine stapjes te gaan maken. Lekker een dagje naar een kuuroord. Of een hotelletje in nederland met zwembad waar we toch kunnen ontspannen en genieten. Vliegen en een ver land is me toch nog echt een paar stappen teveel als je bedenkt dat ik hier thuis bijna niets doe. Behalve af en toe een stukje fietsen. Ik kijk er wel naar uit om even weg te gaan omdat thuis zitten ook niet alles beter maakt. Deze oplossing voelt goed ondanks dat ik me enorm schuldig voel......

@leonixie: Jeetje, dat zal niet gemakkelijk zijn geweest om de knoop door te hakken. Knap hoor dat je dit hebt gedaan. Maar ik denk wel dat het een goede beslissing is, want je voelt zelf het beste aan wat je aankunt. En het klinkt ook wel zwaar, de heenreis en daarna een paar dagen in een stad verblijven. Wat een lieverd is jouw vriend, dat hij het begrijpt! Ik hoop dat het jullie lukt om de vakantie op een leuke andere manier in te vullen.

Ik ga de laatste tijd ook vaak fietsen en ik ben de omgeving hier een beetje aan het verkennen. Ik woon hier nu een paar jaar, maar had nog niet door dat er zoveel moois in de buurt is. Ik had een heel mooi stukje natuur ontdekt, met een mooi meertje. Dus dat had ik mijn vriend verteld en gezegd dat ik graag een keer met hem er naar toe wilde om te gaan picknicken. Afgelopen week begon hij er zelf over, dus toen zijn we daar naar toegegaan. Kleedje mee, drinken mee, hapjes mee. Was echt heel leuk en relaxed. Het was maar 20 min. fietsen hiervandaan. Zulke kleine uitstapjes zijn voor jou ook te doen en erg gezellig samen met je vriend.



@Diana, welkom. Vervelend dat je zo'n grote terugval hebt. Een terugval is altijd een grote teleurstelling, maar laat je er niet door uit het veld slaan! Al voel je je nu net zo als in het begin, je bent al veel verder. Je zult in de tussentijd waarschijnlijk al veel geleerd hebben, dus je kunt er nu veel beter mee omgaan. Schakel even een grote stap terug en bedenk wat jou geholpen heeft bij een eerdere terugval. Je komt er nu ook weer overheen, maar geef het de tijd. En accepteer je situatie, al weet ik hoe verschrikkelijk moeilijk dat is. Sterkte!!



Met mij gaat het inderdaad nog steeds erg goed, sinds mijn vakantie. Ik loop alleen nog steeds tegen dezelfde problemen aan met mijn werkgever. Maar ik merk dat ik het er hier liever niet over wil hebben, want ik voel me gewoon beter als ik zoveel mogelijk over positieve dingen schrijf. Ik merk wel dat ik de laatste tijd wel veel beter met de situatie omga. Ik bepaal voor mezelf momenten wanneer ik er mee bezig ben, dan ga ik er even voor zitten om er over na te denken en de gesprekken met mijn werkgever voor te bereiden. Op andere momenten probeer ik het zoveel mogelijk los te laten. Soms lukt dat ook totaal niet en dan merk ik helaas dat het direct al mijn energie opvreet. Maar gelukkig lukt het steeds vaker wel. In de vakantie heb ik er ook 1 dag veel over gepiekerd en 's nachts lag ik wakker. Toen dacht zei ik eerst, je mag er nog even over denken, maar dan moet het stoppen. Maar dat hielp dus niet. De volgende dag baalde ik er flink van en heb ik tegen mezelf gezegd: In bed wordt niet over werk nagedacht! En wonderbaarlijk, dit heeft geholpen. Het blijft lastig en hard werken. Maar ik heb het steeds sneller door dat ik over werk denk en dan moet het stoppen. Als het niet lukt ga ik uit bed en dan ga ik alles wat in mijn hoofd zit even opschrijven en daarna weer terug naar bed. Volgens mij is het iets wat in je systeem zit en wat je er met veel discipline wel uit kunt krijgen. Ik moet dit echt zo volhouden. Ik merk al dat ik veel beter slaap, eigenlijk slaap ik supergoed. Ik heb volgens mij al 6 weken geen slaappillen meer gebruikt, wat daarvoor toch nog minimaal 2/3 keer per maand was. Mijn slaap gaat ook steeds meer richting de normale 8 uur per nacht. Een maand terug was dit nog minimaal 10 uur.

Nog een kleine tip voor Sara: Blijf afspreken en leuke dingen doen met vrienden en familie. Misschien moet je iets minder vaak afspreken (bijv. 1 afspraak per weekend) of de afspraken korter houden (bijv. even bij iemand gaan eten), maar stop er niet mee. Dat heb ik namelijk in het begin gedaan. En als je alleen maar werkt en buiten werkt rust / slaapt, dan ga je snel bergafwaarts, doordat je ongelukkig en eenzaam wordt. Van alleen slapen of op de bank liggen wordt je niet beter, je hebt ook wat afleiding nodig. Thuis ga je wellicht piekeren over je situatie en dat kost je uiteindelijk veel meer energie dan een uurtje bij iemand langsgaan. Helaas heeft het lang geduurd voordat ik dit door had.

Hoi Rosalie, dank voor je reactie. Het stelt mij in ieder geval gerust waardoor ik de situatie weer even kan accepteren. Ik piekerde er nu veel te veel over. Of het ooit nog goed komt, dat soort gedachtes. Ik begrijp dat jij hetzelfde dus hebt meegemaakt en als ik dan lees wat je nu weer wel kan dan zal dat mij ook lukken. Maar wat je zegt, ik moet het de tijd geven.



Leuk trouwens he, dat fietsen in je eigen omgeving ! Een maand geleden kon ik ook nog stukjes fietsen en ik was verbaasd over het natuurschoon wat ik allemaal tegenkwam zo vlak voor mijn deur. Ik neem dan mijn foto toestel mee en maak echt prachtige foto's. Gemerkt dat fotograferen een van mijn passies is. Nooit zo bij stilgestaan. Maar ja, daar is zo een burn-out periode dan weer goed voor. Ontdekken wat je nou eigenlijk wel en niet leuk vind.

groetjes.

Hi allemaal



Hier een berichtje van mij vanuit mijn nieuwe laptop. Dit typ ik absoluut niet om jullie jaloers te maken maar nadat ik vorige week mijn toestenbord kapot had gegooid vond mijn vriendje het toch wel sneu dat ik nu niet meer op mijn eigen computer op het forum kon. Dit soort dingen doet hij dus om mij te helpen. Praten lukt niet want hij heeft echt geen idee wat een burn-out is en wat het met je doet. wil zich er ook niet in verdiepen maar doet dan weer dit soort dingen.

Gisteren is hij ook 5 uur weggeweest met onze zoon zodat ik heerlijk rustig alleen thuis was.



Verder gaat het heel de week al best goed met me. Probeer het vast te houden...



@ Rocky heb je al gesprek gehad met je man? Ben benieuwd of jullie eruit gekomen zijn.



@ Rosalie

Heerlijk die adviezen van je. Heel herkenbaar maar het inderdaad ook allemaal doen. Blijf ze a.u.b. schrijven. Ik heb er veel aan meer dan aan de gesprekken met de psyg

Hi allemaal



Hier een berichtje van mij vanuit mijn nieuwe laptop. Dit typ ik absoluut niet om jullie jaloers te maken maar nadat ik vorige week mijn toestenbord kapot had gegooid vond mijn vriendje het toch wel sneu dat ik nu niet meer op mijn eigen computer op het forum kon. Dit soort dingen doet hij dus om mij te helpen. Praten lukt niet want hij heeft echt geen idee wat een burn-out is en wat het met je doet. wil zich er ook niet in verdiepen maar doet dan weer dit soort dingen.

Gisteren is hij ook 5 uur weggeweest met onze zoon zodat ik heerlijk rustig alleen thuis was.



Verder gaat het heel de week al best goed met me. Probeer het vast te houden...



@ Rocky heb je al gesprek gehad met je man? Ben benieuwd of jullie eruit gekomen zijn.



@ Rosalie

Heerlijk die adviezen van je. Heel herkenbaar maar het inderdaad ook allemaal doen. Blijf ze a.u.b. schrijven. Ik heb er veel aan meer dan aan de gesprekken met de psyg

Hoi Manu3la,



Is toch fijn een nieuwe laptop? Komt er ook nog iets goeds van de buien .



Wat lief van je vriend. Voor hem is het ook lastig natuurlijk. Mijn man doet het ook op die manier.



Weet je wat het is? Als je zelf niet in een burnout situatie zit, dan kan je je ook niet voorstellen hoe het voelt. De waardeloosheid, de wanhoop. De uitzichtloosheid. De moeheid.



Ik ben al een tijdje geleden gestopt met begrip te vragen van mijn omgeving. Geen begrip voor iets wat ik zelf af en toe niet begrijp, maar wel steun.

Steun mag je verwachten.



Rosalie, echt behulpzame posts inderdaad. Erg fijn.



Leonixie, ontzettend knap dat je je eigen grens hebt aangegeven. Een burnout ontstaat vaak omdat je of in je werk, of privé of beide, vaak over je eigen grenzen heengaat. Jij hebt die van jezelf heel duidelijk aangegeven, en er een goede reactie opgekregen van je vriend. Wellicht maakt dit het makkelijker om in de toekomst vaker dit te doen.



Diana, oh wat heb ik me bij elke keiharde terugval enorm rot gevoeld, dus ik weet hoe naar je je moet voelen. Maar weet je? Bij elke terugval, duurt deze korter en kom je er weer sterker uit. Echt. Dus zie een terugval als iets "goeds", al voelt het op het moment zelf afschuwelijk.



Ik kan melden dat ik het afgelopen weekend, op verschillende dagen úren met mijn man gepraat heb. En het is gelukkig weer helemaal goed. Ik deed in principe inderdaad alles gewoon ja, maar niet het praten wat ik normaal deed. Mijn man is niet zo'n prater en op dat gebied was hij het gewend dat ik de kar trok. Ik vroeg namelijk altijd dóór, ook als ik een afwijzend of geruststellend antwoord kreeg. Maar nu kon ik dat niet opbrengen. Dat was dus wat hij heeft gemist.

Hij heeft zich eindelijk beseft dat hij hierin ook wat moet veranderen, denk ik. Ik kan niet altijd die kar trekken. En niet praten= verwijdering van elkaar. En dat willen we alletwee absoluut niet.



Het verhaal is eigenlijk nog langer, maar ik ben eigenlijk een beetje murw gekletst het afgelopen weekend. Ik ben emotioneel wel een beetje gaar. Ik ga even een stuk fietsen ofzo. Naar ons meertje, hier vlakbij .

Hoi Rocky. Door je reactie krijg ik weer hoop. Het is inderdaad ellendig zo een terugval. Maar ik merk dat ik al weer een heel klein beetje meer kan. Achter de pc ging vorige week nog niet en nu weer wel. Vaatwasser kan ik weer leeghalen en vorige week niet. Ik rust maar veel uit. Soms vind ik het verwarrend of ik nou wel of niet moet doorzetten met het doen van dingen. Want soms word ik van buiten wandelen energieker en een andere keer alleen maar moeier.



Fijn dat het met je man weer uitgepraat is. Wat dat betreft was jij dus de motor bij jullie. Daar heb je nu niet genoeg kracht voor. Ik begrijp dat want bij ons ben ik ook meestal degene die gesprekken opstart en doorvraagt. Weet je dat ik de eerste 5 maanden van de burnout maar 10 minuten heb kunnen praten met mensen? Daarna werd ik moe op mijn borstkas en moest ik stoppen. Herkennen jullie dat ?

Hai Diana,



Een burnout onstaat omdat je teveel van jezelf hebt gevergd. Tijdens een burnout moet je eigenlijk precies contra doen, dus luisteren naar je gevoel, en niet naar je ratio. Heb je geen zin in iets, dan heb je geen zin. Kan je iets niet opbrengen, dan doe je het niet. Heb je ineens zin om een stuk te gaan joggen, doe je het juist wel. Maar niet omdat het moet. Een burnouter (het is geen woord, maar ja) is zo gewend om dingen te doen waar het gevoel het eigenlijk niet mee eens is.



Dus doorzetten met dingen moet je alleen doen als je er goed bij voelt. Niet doen omdat je bang bent dat een ander wat van je vindt of dat je je zelf anders waardeloos vindt. Dit is het lastige eraan...



Ik herken dat wel hoor. Weet je wat ik ook deed? Mezelf verstoppen voor de buitenwereld. Durfde op een gegeven moment om allerlei redenen geen gesprekken meer aan.



Het wordt allemaal beter. Maar het duurt zo lang, en dat maakt soms moedeloos.

Die terugvallen gaan straks korter duren. Echt.



Sterkte, en probeer een beetje van het weer te genieten.

ja inderdaad. ik luisterde altijd veel te veel naar mijn verstand ipv mijn gevoel. Dus nu blijkbaar nog. Ik moet daar beter op gaan letten. Heb nu alleen maar zin om in de zon te liggen en ga dat nu lekker doen ! Dank je.