burn-out wie ook??

@ Manuela

Nu je het zegt, verdriet kost inderdaad veel energie. Misschien dat ik daarom nu zo een grote terugval heb. Ben aan de slag gegaan met mijn psycholoog en een NEI-therapeut met het bespreken en verwerken van dingen uit mijn jeugd. Ben lusteloos. Heb mijn psych verteld over deze grote terugval en zij vraagt zich af of het misschien nog te vroeg is om die dingen te bespreken. Woensdag gaan wij dat bekijken.



Wat naar van je miskraam. Loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan. dat lukt pas als je daar aan toe bent.

@ Diana

Ja lusteloos daar heb ik ook vaak last van. Denk toch allemaal uitwerkingen. Men zegt ook dat je daar doorheen moet om er weer sterker uit te komen. Wat is een NEI-therapeut?

Ben namelijk zelf niet zo blij met psygoloog. Ze is voornamelijk gericht op cognitieve gedrags therapie en niet het verwerken van emoties.

Mijn burn-out is begonnen na de miskraam. Was voor mij de bekende druppel. Moest er zelf lang niet aandenken weer zwanger te worden ook bang dat ik het niet aankon maar nu mag het van mij gebeuren. Teken dat ik toch herstellende ben. Alleen het verdriet iedere keer weer als het niet lukt, kost zoveel energie.

Hoop dat ik hier ooit iets positiefs kan schrijven.



Mocht je nog een goede tip hebben om los te kunnen laten hoor ik het graag van je!



Rosalie + Leonexie en de rest hoe is het met jullie?

Ik denk dat het inderdaad zo is dat angst een teken is van vermoeidheid....want doordat ik er zo doorheen zat werd ik steeds vaker angstig. Het is bij mij denk ik een soort van signaal dat ik het rustiger aan moet gaan doen. Ook herken ik het enorm dat zodra er stressdingen zijn dit resulteert in meer angst.



Daarnaast begin ik nu ook steeds meer te beseffen hoe heftig het allemaal is en wat een consequenties dit allemaal heeft.....dat maakt me wel moedeloos en verdrietig. Waarschijnlijk gaat het nog lang duren voordat ik weer aan het werk kan en mijn kinderwens moet ik misschien voorlopig ook laten varen. Dat doet echt pijn. Ook besef ik me terdege dat ik mijn manier van leven drastisch moet gaan veranderen en dat ontspanning heel belangrijk is. Maar zeker nu vraag ik me af hoe ik in godsnaam kan ontspannen. Ik ben dan wel niet meer zo enorm gestressed als een tijdje terug, maar ik heb toch een bepaalde basisspanning in me die ik heel moeilijk om kan zetten in echte ontspanning. Volgens mij ook de reden waarom ik zo slecht slaap. Pfffffffff, wat een ramp. Hoe heb ik het toch zo ver kunnen laten komen? Het lijkt momenteel wel of ik er steeds dieper ingezogen wordt.



Toch probeer ik wel dingen te blijven doen zoals wandelen, boodschappen doen, fietsen en af en toe sporten. Vrees dat als ik thuis blijf zitten het alleen maar erger wordt, maar misschien leidt het me ook wel af van het echte zoeken naar ontspanning omdat ik zodra ik bezig ben ook een beetje afleiding heb, maar dus niet echt ontspan.



Btw, Manu3la, wat ontzettend rot van je miskraam. Ik kan me voorstellen dat dat er behoorlijk in heeft gehakt.

Cognitieve gedragstherapie lijkt mij ook niet echt wat. Of gaan ze dan ook echt op zoek naar oorzaken van problemen? Ik denk dat veel manieren van verkeerd en/of krampachtig met stress enz. omgaan toch te maken hebben met bepaalde angsten die misschien al heel diep geworteld zijn en dat je soms eerst daarmee moet afrekenen (en eerst ook nog even de bron moet zien te vinden :p) voordat je jezelf ook op een meer rationele/cognitieve zou kunnen corrigeren. Dat lijkt mij meer dweilen met de kraan open. Maar hier spreekt een leek.



Wat loslaten betreft denk ik wel dat hoe harder je van jezelf iets moet loslaten, hoe moeilijker het wordt. Vaak is het enige dat echt help jezelf de tijd geven het te verwerken. Sterkte ermee in ieder geval!!

Hey... ik heb een vraag. Hoe herken je een burn-out?

@ iedereen, bedankt voor jullie reacties over de problemen met mijn werkgever. Mede dankzij jullie hebben toch de stoute schoenen aangetrokken en gisteren in het gesprek alles verteld wat me dwars zit. Afgelopen vrijdag werd het me echt te veel, kwam huilend en zeer agressief thuis van het werk. Ik was helemaal kapot. Mijn vriend zei ook, dat ik het er echt over moest hebben en hij zei: Zondag gaan we zitten en dan ga je aan mij vertellen wat je maandag wil zeggen. Ik heb echt een minder weekend gehad, de afgelopen week heb ik echt te veel gestresst en dan gaat het direct een stuk minder. Het hele weekend geprobeerd zoveel mogelijk rust te pakken en ontspanning. Ik dacht ook bij mezelf, als ik maar zorg dat ik goed herstel en fit ben, dan kan ik het wel handelen. Maar als ik nu niets doe, dan kom ik echt in een neerwaartse spiraal terecht. Gisteren in het gesprek had ik ook eigenlijk niet eens echt voorbereid wat ik wilde zeggen, maar ik had besloten vooral mezelf te zijn en gewoon alles rustig te zeggen, gewoon zoals het is. Ik zag aan haar ogen, dat ze best wel een beetje over de zeik was, maar ze werd niet boos en bleef rustig. Ik heb alles ook zoveel mogelijk niet-aanvallend gebracht en ook laten merken dat ik me ook in haar situatie inleef. Of het nu uiteindelijk voor een verbetering gaat zorgen of het toch erger maakt weet ik nog niet, maar ik voel me in ieder geval opgelucht. En ik dacht ook, erger kan het niet worden, dus…Ik heb ook echt mijn twijfels of het reïntegratie traject op de lange termijn gaat slagen, maar ja, dat zie ik dan wel. Als we nu eerst maar tot een situatie komen, dat ik er niet (teveel) door wordt gehinderd in mijn herstel. Ben wel trots op mezelf, hoe ik het gesprek heb gevoerd. Ik werd niet emotioneel of boos, bleef rustig praten, open en eerlijk, gewoon over hoe ik dingen ervaar, wat het met me doet. Na het gesprek voelde ik me direct opgelucht en wat rustiger. Vandaag moet ik echt hard aan mijn herstel werken, rust pakken, ontspannende dingen doen, straks lekker naar buiten op de fiets. En dan hoop ik me morgen weer beter te voelen. Want ik heb al een week lang iedere dag knallende hoofdpijn, terwijl ik dat de laatste tijd niet meer zo erg heb gehad.



@manuela, wat naar om te horen dat jullie wens voor een 2e kindje nog niet wil lukken. Ik kan me voorstellen dat dit veel stress oproept. Het zou inderdaad goed zijn om dit meer los te kunnen laten, maar ja hoe doe je dat?? Het is logisch dat je hier verdriet van hebt. Hoe staat je partner hierin? Kunnen jullie hierover samen wel praten? Dat kan natuurlijk wel helpen. Wat ik zelf ook geleerd heb de afgelopen tijd, is dat je je verdriet vooral niet moet wegstoppen. Beter er dwars doorheen kunt gaan. Dus als je je hier verdrietig over voelt, laat dit dan toe, accepteer dit. Het is niet niks, een miskraam, daar mag je verdriet van hebben. Als je gaat vechten tegen je eigen verdriet of boosheid, wordt het alleen maar erger. Heb je echt een slecht gevoel bij je psycholoog, kun je dan misschien switchen? Heel veel sterkte!!

Belangrijk om in ieder geval zoveel mogelijk te genieten van jullie zoontje. Zo te horen doe je dat volop en haal je daar ook veel steun uit. Goed ook dat je de beslissing hebt genomen minder te gaan werken om lekker bij je kleine te zijn. Voor jezelf kiezen, is altijd een goede beslissing, volgens mij!



@Lindy, fijn om te horen dat je vakantie leuk was en dat het nu goed met je gaat! Wat jij hebt ervaren, dat is zo herkenbaar. Als je geen stress hebt en ontspannen bent, kun je zoveel meer. Daar kun je echt je voordeel mee doen, door veel ontspanning in je leven in te bouwen. Dit is bij mij ook echt de reden dat ik de laatste tijd ineens zoveel vooruit ben gegaan. Wanneer ik alleen wel stress heb, ga ik me dan ook nog eens frustreren dat het zo’n negatief effect heeft op hoe ik me voel. Heel stom, want zo maak ik het alleen maar erger.



@sara: Dat jij jezelf fysiek nog niet zo moe voelt, is echt een goed teken hoor. Blijf vooral ook fysiek lekker actief, maar zorg geestelijk echt voor rust. Misschien knap je dan wel heel snel op! Maar je moet wel de goede activiteiten kiezen. Doordat je fysiek veel energie hebt, zul je nl. wel sneller over je grenzen heen gaan, denk ik. En aangezien je nog maar kort last hebt van klachten, weet je natuurlijk ook totaal nog niet waar je grenzen liggen. Een grote uitdaging dus voor jou. Ik ben zelf al 14 maanden “bezig” om uit te vinden waar mijn grenzen liggen en wat wel / niet werkt. Mijn advies is, iedere dag minimaal een uur gaan bewegen, het liefst buiten / in de natuur. Wandelen , fietsen en sporten (een sport die je leuk vindt). Het is ontspannend en je wordt er “lekker” moe van en daardoor ga je ook beter slapen. Wat minder TV kijken / internetten dan je normaal doet. Is namelijk geestelijk erg vermoeiend. En doe het vooral niet te lang achter elkaar. Wissel geestelijke en fysieke activiteiten af. Creatieve activiteiten en tuinieren e.d. zijn ook erg goed voor je. En lekker niks doen (in bad liggen, in de zon zitten), is helemaal perfect, maar dan moet je dit wel kunnen zonder te gaan piekeren, anders kun je beter iets gaan ondernemen. Moet je iets stressvollers doen, zoals iets werkgerelateerds, dan moet je dit compenseren door extra ontspanning. (bijv. ervoor en erna), dan zul je zien dat dit ook iets beter zal gaan. En wat je zelf eigenlijk al aangeeft, doe niets snel. Als je alles langzaam aan doet, word je lichaam rustiger en dan doe je uiteindelijk ook minder op een hele dag, terwijl het niet zo voelt. Neem overal lekker de tijd voor. Doe 1 ding tegelijk. Ga niet bijv. eten voor de tv, maar ga eerst op het gemak eten en geniet er ook van en daarna even tv kijken. Dat helpt ook heel veel. Zelf ga ik nu ieder week floaten en 2 keer per week body balance voor de ontspanning. Daarnaast heb ik psychosomatische fysiotherapie gevolgd en daar heb ik veel aan gehad. Daar heb ik echt leren ontspannen. En ik had het echt getroffen met mijn fysio, die zei altijd precies de juiste dingen om me op te beuren en heeft me vaak uit een dip getrokken. Heb ik echt veel meer aan gehad dan aan mijn psycholoog. In het begin had ik er sowieso weinig aan, de laatste maanden heb ik er meer aan gehad, maar dan met name voor de begeleiding van het werk, want daar heb je echt hulp bij nodig. Cognitieve therapie zouden we ook gaan doen, maar zijn we uiteindelijk nauwelijks aan toe gekomen. Eerst was ik er nog niet aan toe, moest eerst energie opbouwen. Daarna wilde ik het zelf een tijdje niet, want ik merkte dat ik wanneer ik me fit voelde, geen last had van angsten e.d., wanneer ik vermoeid / gespannen was wel. Had ik wekelijks therapie, ging ze zitten graven, waar mijn emoties vandaan kwamen. Was ik na de sessie totaal vermoeid, had ik weer een paar mindere dagen en kreeg ik weer meer klachten. Dus dat werkte niet voor mij.

Als je echt dieperliggende oorzaken / onverwerkte problemen hebt, moet je er zeker iets aan doen, maar hou er rekening mee dat dit eerst veel energie kost. Dus dat moet je wel aankunnen.



@Leonixie en rocky: Hoe is het met jullie??



Sorry dat het zo’n lang verhaal is geworden. Maar ik wilde graag op iedereen reageren. Het forum werkt voor mij verslavend en is niet zo goed voor mij, dus vandaar dat ik van mezelf niet ieder dag op internet mag. Als je dan na een paar dagen toch op alles wil reageren, wordt het al gauw een lang verhaal.

Rosalie, wat goed van je dat je eindelijk alles gezegd hebt. Dat moet wel een hele opluchting voor je zijn geweest. Denk dat de hoofdpijn misschien ook een soort van stress-ontlading zou kunnen zijn omdat je er zo tegenop hebt gezien.



Je hebt overigens inderdaad gelijk dat ik door mijn fysieke energie te snel over grenzen heen kan gaan. Dat heb ik de afgelopen dagen wel ervaren....ga ik toch te veel met mensen afspreken en dat kost me geestelijk dan enorm veel energie. Maar dat merk ik eigenlijk pas achteraf. Ik merk nu bijvoorbeeld ook dat ik feestjes echt even niet kan bezoeken en dat ik zeker niet te veel afspraken moet maken. Dat is wel lastig omdat de meeste mensen om mij heen het nu ongeveer wel weten en daardoor met me willen praten en de hele tijd gaan vragen hoe het met me gaat enzo......vreselijk! Vooral omdat ik iedere keer eigenlijk alleen maar kan liegen of gewoon moet zeggen dat het echt kl*** gaat maar eigenlijk geen zin heb om het (weer) uit te leggen.



@lufluf. Wat betreft het herkennen van een burn-out. Ik denk dat je met een beetje googlen al een heel eind komt, maar in een notendop komt het erop neer dat je je fysiek en emotioneel totaal uitgeput voelt, vaak gecombineerd met slaapproblemen en angsten. Vaak sluipt het er langzaam in en stort je vervolgens vrij snel in. Zo is het bij mij in ieder geval wel gegaan, maar achteraf zie ik heel duidelijk signalen die ik gewoon genegeerd heb. Maar goed, ik weet zeker dat anderen het weer anders zullen ervaren.

Dag dames,



Wat een weer he vandaag, jemig wat is het heet.

Ik ben vandaag bij het UWV geweest voor mijn ziektewet uitkering. Dat viel me al met al reuze mee en er is weer een last van me afgevallen.



Verder ben ik best goed bezig. Heb afgelopen maandag een goede sessiem et mijn therapeut gehad en sindsdien ben ik hard aan het werk met mijzelf. Ik probeer bij alles niet meer het ergste in te zien en positief te denken. Dus bij elk iets wat ik wil doen ga ik het nu gewoon doen ipv er steeds maar over na te denken en te piekerren. Ik blok mezelf met het doemdenken, hoewel dat niet altijd lukt maar ik merk wel echt dat mijn toestand er beter op wordt. Vanochtend met een vriendin op een jaarmarkt geweest. Voorheen had ik waarschijnlijk gezegd laten we het niet doen, te druk. wat als het misgaat? Nu ben ik geweest en het ging hartstikke goed. niets aan de hand eigenlijk. En dat sterkt me zoveel, geeft me zoveel zelfvertrouwen. En ik geloof ook echt als dat groeit dat mijn angsten ook afnemen. Ik merk dat ik deze week er bijna niet over nadenk.



Verder hebi k gezocht naar vrijwilligerswerk omdat ik van mening ben dat ik het huis uitmoet. Dat helemaal thuiszitten doet niets goeds voor me. Heb best wat leuke functies gevonden voor niet al teveel uren die ook passen bij mijn niveau. Pr en communicatie maar ook sales etc. DUs dat vindt ik eigenlijk wel leuk.



@Rosalie, goed van je dat gesprek! Wees maar trots op jezelf dat je het aan hebt durven gaan. Ook al lost het niets op, jij hebt het je hart gelucht. echt goed hoor! En laat je niet kisten, werk is maar werk. Uiteindelijk draait het om alle andere dingen.



Ook ben ik lekker bezig voor mijn trouwen. Ik durf eigenlijk niet zo goed iets te plannen omdat je niet weet of je dan wel beter bent maar we zijn gewoon lekker een beetje aan het kijken en informeren en ik zie het allemaal wel. Ws willen we toch pas volgend jaar gaan trouwen, nou mag hopen dat ik dan enigszins opgeknapt ben. Nu in 6 maanden tijd ben ik ook gegroeid dus ik heb goede hoop!



Sterkte allemaal!

@sara: herkenbaar dat feestjes lastig zijn. Sinds een tijdje ga ik wel weer naar feestjes, maar blijf max. 2/3 uur. Liever spreek ik toch 1 op 1 af, dat is veel minder vermoeiend en meer quality time, kun je gewoon lekker rustig met elkaar kletsen. Maar op een feestje, krijg je idd veel vragen en soms praat je met mensen die je weinig interesseren over dingen die je weinig interesseren. Normaal maakt dat niet uit, maar als zo'n feestje je enige afspraak is die week... Zeker nu is het lastig voor jou, probeer duidelijk je grenzen aan te geven, al weet ik hoe moeilijk dat kan zijn. Leg uit wat je wel en niet kan. Op den duur weet je omgeving dan ook beter hoe het zit en kunnen ze rekening met je houden. Ze vragen hoe het gaat en je wilt het misschien ook wel vertellen, maar het is gewoon zo vermoeiend. Ik heb een periode zelfs bijna geen enkel contact gehad, communiceren was gewoon me gewoon al veel te veel. Heb toen zelfs een tijdje contact met mijn moeder en beste vriendin onderhouden per e-mail. Het was toen gewoon even niet anders. Bijna niemand begrijpt je als je een burnout hebt, gelukkig zijn er wel genoeg mensen die begrip voor je kunnen hebben, zonder echt te begrijpen. Helaas zijn er ook mensen die totaal geen begrip kunnen opbrengen en die kun je beter maar een tijdje vermijden.



@Leonixie: Wat fijn dat je weer vooruit gaat en zo goed bezig bent! En jou gesprek met het uwv zit er ook weer op, zal ook wel een opluchting zijn. Je bent echt heel actief en bewust met je herstel bezig en je gaat ervoor. Echt super als je dit zo weet vol te houden!

Irritant hè, die negatieve gedachten. Wat doe jij er aan om er af te komen? Ik ben zelf nl. ook nog steeds bezig met mezelf te trainen in het niet piekeren. Ik praat eerst even met mezelf. Dingen relativeren, zijn het wel reële gedachten. Is dit wel het moment om hier mee bezig te zijn. Zit ik echt met emoties / frustraties dan schrijf ik het weleens van me af. Als het niet lukt om te stoppen met piekeren, dan zoek ik afleiding. Ga ik iets doen. Maar dat helpt ook niet altijd. Gisteren een uur gefietst, heb ik bijna een uur lang aan werk zitten denken. Verder doe ik ontspanningsoefeningen en probeer ik in mijn lichaam te komen, ipv in mijn hoofd. Bijv. door verschillende spieren één voor één aan te spannen en te ontspannen. Of door naar mijn ademhaling te luisteren. Ook doe ik mindfullnes oefeningen, waarbij je je richt op zintuigelijke waarnemingen om in het hier en nu te komen. Een oefening die ik vaak doe als ik fiets of wandel is: Noem 5 dingen die je ziet, 5 dingen die je hoort, 5 dingen die je ruikt en 5 dingen die je voelt. Of douchen en dan bewust de waterstralen voelen, de geur van de douchegel en shampoo ruiken, wisselen tussen warm en koud water. Of iets eten en heel bewust ieder hap proeven en ervan genieten. Ook ga ik weleens foto's bekijken of plaatjes in een tijdschrift. Als die ontspanningsoefeningen goed lukken, dan merk ik echt dat ik hierdoor oplaad. En als ik dan meer ontspannen ben en weer aan mijn piekeronderwerp denk, dan zie ik het soms direct al een stuk rooskleuriger in en lijken grote problemen ineens kleine problemen.

@ Rosalie,



Hey, dat valt niet mee he, het stoppen met piekeren. Ik moet zeggen ik zat echt wel op tegen het UWV. Maar het is me wel gelukt om er niet teveel over na te denken. Ik heb maandag een boekje gekregen van mijn therapeut waar ik erg enthousiast over ben. AL die zelfhulpboeken kunnen mijn aandacht nooit zo lang houden en er blijft ook altijd weinig houden. Maar dit boekje vind ik geweldig. Eigenlijk leer je hier hele makkelijke trucs om positief te denken. Het heet Besproei de planten, niet het onkruid van Fletcher Peacock. HEt gaat over oplossingsgerichte communicatie. Even in het kort gaat het over vooruitkijken in plaats van proberen te analyseren wat er allemaal mis is. Dus wat kun je doen als je je niet goed voelt om je wel goed te voelen? Focussen op wat wel werkt en niet op wat niet werkt. Ik vind het echt reuze interessant.

Heb bijna mijn vriend een hele therapie sessie hieruit gegeven Ook hij was geboeid. Het is overal op van toepassing, werk, ouders, vrienden. Heerlijk! Dus misschien kun je het ergens kopen?



Ik doe eigenlijk ook wat jij doet, ontspanningsoefeningen, afleiding. Horen, zien, ruiken. Benoemen wat ik zie. ONgelofelijk dat er zoveel mensen dat aan het doen zijn. Voel me altijd zo'n stumperd als ik dat zit te doen. Maar eigenlijk probeer ik deze week te doen alsof ik beter zou zijn heel grappig maar het blijkt wel te werken. Ik probeer me heel hard te herinneren hoe ik me vroeger in de auto voelde. Het valt me ook op dat alle nare gevoelens die ik bijv. bij autorijden krijg of op de fiets of ergens anders gebaseerd zijn op herinneringen. Het is 1x fout gegaan en daarna niet meer maar hoe dan ook krijg ik altijd dat gevoel. Nu probeer ik me te herinneren hoe ik vroeger op zoiets reageerde. Als ik nu bijv. een raar gevoel in mijn buik heb, ben ik geneigd om gelijk te schrikken, bang te worden etc. Daardoor wordt het weer erger. Van de week probeerde ik me te herinneren hoe ik dat normaal deed. Ik dacht altijd nou dat voelt raar, als dat morgen nog zo is zien we het dan wel weer. Dan leg ik het naast me neer en probeer aan iets leuks te gaan denken of iets te gaan lezen. En dat lukt me aardig en ik voel me zoveel beter!!



Hoop dat jullie dat ook lukt. Volgens mij is het toch voor iedereen persoonlijk. OVerigens dat met feestjes heb ik ook.

Chitchat met mensen put me compleet uit. Dus ik ga graag voor de goede gesprekken en niet de oppervlakkige met niet interessante mensen

Hallo allemaal, ik zit sinds januari jl. ook in de burn-out. Ik heb een tijdje halve dagen gewerkt en uiteindelijk ben ik 16 mei helemaal uitgevallen. Ik ben vorige week weer voorzichtig begonnen met werken (3 x 3 uur) en niet in mijn eigen werk. Ik zie er heel erg tegenop om mijn eigen werkzaamheden weer op te pakken. Ik ben bang dat ik faal; en het werk is deels de oorzaak van de burn-out, dus ik weet dat ik erop kan afknappen. Het is momenteel zo erg dat ik mijzelf afvraag of ik nog wel terug wil in de functie.... Misschien ben ik er nog niet klaar voor om mijn eigen werk te doen. Graag zou ik willen weten of het voor iemand herkenbaar is dat je er enorm tegenop hebt gezien om in je eigen werk te hervatten.

Allereerst Rosalie: wat goed van je dat je de koe bij de horens hebt gevat en een gesprek bent aangegaan met je leidinggevende. Je grenzen aangeven en voor jezelf opkomen kost verschrikkelijk veel energie in deze fase (vandaar die hoofdpijn) maar is ozo belangrijk voor je gevoel van eigenwaarde. Leonixie jij geeft aan: werk is maar werk en zo zou het moeten zijn, dat ben ik met je eens hoor, maar een slechte werkrelatie kan je toch aardig negatief beïnvloeden. Dus Rosalie, goed dat je dit hebt gedaan en dat je rustig bent gebleven. Jullie zullen waarschijnlijk nooit helemaal met elkaar gaan stroken, maar misschien heeft dit bij haar een bel doen afgaan dat ze wat normaler met je om moet gaan!



Leuk in ieder geval Leonixie dat je je kan focussen op de leukere dingen zoals je trouwen en dat het de goede kant opgaat.



Mijn ervaringen met het UWV zijn trouwens louter positief. Echt, ik heb zoveel begrip en steun van ze gehad, want mijn ex-werkgever had mijn contract beëindigd en toen viel ik dus automatisch onder het UWV. Ik was best een beetje bang voor ze door de negatieve verhalen, maar in mijn geval hadden ze heel veel begrip en dachten heel goed mee in oplossingen. En dwongen me tot niets.

Ze hebben nu een headhunter voor me ingeschakeld, die samen met mij een reïntegratiebaan voor drie dagen gaat zoeken, in een functie die ik leuk vind..



Op dit forumtopic herken je zo ontzettend veel. En dat is een grote steun.



Lentezon, tja, die angst om te falen heeft mij uiteindelijk genekt in mijn laatste functie. Ik had na een reorganisatie deze functie gevonden en me blind gestaard op dat deze weer een goede auto zou geven en een goed salaris, net als mijn oude maar wel leuke en goed bij mij passende functie. Maar eenmaal erin werd ik ontzettend onzeker van de persoon die mij inwerkte terwijl dat helemaal niet nodig was, maar door de reorganisatie was ik een groot deel van mijn zelfvertrouwen kwijtgeraakt. Bovendien vond ik deze functie toch niet zo leuk als mijn oude en ik ging de oude dus ook idealiseren.



Het is bij mij nog binnen mijn halfjaar contract fout gegaan. En nu weet ik: ik wil nooit meer terug naar die functie. Goed salaris of niet, auto of niet.



Maar goed, ik was die baan toch al kwijt. Jij dus niet. Ik kan alleen maar zeggen: staar je niet blind op geld of een bijbehorende auto (ik zeg niet dat je dat doet, hoor!) of dat het een veilige omgeving is. Als je je niet happy voelt in je werk en een beetje op je toppen van je kunnen moet functioneren erin, kan je misschien wat anders zoeken waarin je je wel helemaal happy voelt. Al is dat misschien makkelijker gezegd dan gedaan.



Veel succes!

Als ik alles zo lees dan denk ik dat we allemaal wel een beetje een probleem hebben met faalangst, het gevoel dat we dingen niet goed (genoeg) doen en daarnaast de neiging hebben om niet goed naar onszelf te luisteren. Ik zie dat nu ook zo goed bij mezelf. Het lijkt wel alsof ik continu mijn gevoel negeer en telkens maar weer dingen doe omdat ik denk dat anderen dat van mij verwachten. Ook ben ik vaak bang om anderen teleur te stellen of dat ze me niet aardig vinden of boos worden. Daardoor doe ik eigenlijk veel te weinig wat ik zelf wil of wat ik zelf denk dat goed is om te doen.....ook op mijn werk. Daardoor loop ik emotioneel continu op mijn tenen en ben ik na bijvoorbeeld een werkdag volledig uitgeput. Ik zie echter wel dat dit probleem zich verder uitstrekt dan mijn werk.



Leuk trouwens om te horen welke ontspanningsoefeningen jullie doen. Ik ben zelf momenteel veel bezig met buikademhalen en merk dat dit me soms goed kan ontspannen. Soms echter raak ik er ook te veel op gefocussed en dan lijkt het juist wel averechts te werken. Dan ga ik volgens mij te geforceerd ademhalen en daardoor een beetje hyperventileren. Hebben jullie dat ook wel eens?



Allemaal een fijn weekend!

Hoi mensen,

Ik heb hier nog niet eerder meegeschreven.

Wel al eerder wat topics over het een en ander op psyche geopend.

Ik vermoed dat ik Burn-out achtige verschijnselen heb.

Mijn symptomen:

-moe moe moe moe moe...

-overdag willen slapen (doe ik niet) en snachts niet kunnen slapen

-gevoel dat mijn hoofd vol watten zit

-geen zin in contact met mensen, wel met een enkeling waar ik me prettig bij voel

-piekeren

-neerslachtig

-gevoel dat ik geen lucht krijg, daarbij tintelende vingerst etc, ik denk hyperventilatie

-lusteloos en vlak gevoel

-bij alles wat ik moet doen voel ik alleen maar weerzin

-overal pijntjes, hoofdpijn, rugpijn, nekpijn, spierpijn etc etc etc



Mijn oorzaken liggen denk ik voornamleijk in het afgelopen jaar/ 2 jaar: Ik ben een jaar geleden gescheiden na een huwelijk waarin mijn man aan een sexverslaving leed (hij praksiseerde zijn verslaving buiten onze relatie....)

Nu woon ik sinds december alleen met mijn 2 dochters van 2 en 3 jaar. Ik heb een jaar geleden ook een nieuwe baan gekregen na een gedwongen ontslag na reorganisatie. Deze baan vraagt heel veel van me. Ik werk zelfstandig vanuit huis en zie weinig collega's.

Ik heb 2 intake gesprekken bij een praktijk voor psychotherapie gehad. Nu nóg 2 intakes en dan begint de "behandeling" pas. Nu ik hulp wil duurt het allemaal zooooo lang....

Gisteren heb ik me ziekgemeld op het werk omdat ik alleen nog maar paniek en angst voel bij het idee dingen voor mijn werk te moeten doen.

Het lijkt me goed/ fijn als ik hier ook af en toe met lotgenoten kom kletsen, al weet ik niet of ik ook echt de puf op kan brengen om heel actief te zijn.

Volgende week mijn eerste week ziek thuis, 3 dagen "voor mezelf" en de rest met de kinderen.

Ik vind het zo zo moeilijk, zwaar, verwarrend... het voelt al falen, en ook als sterk omdat ik er aan toe ga geven en er iets aan ga doen. Ik moet ook door omdat ik voor 2 kinderen zorg, bijna alleen. Het zijn 2 dames met een nogal pittig karakter... ik voel me soms letterlijk leeggezogen.

kweet ook niet wat ik er allemaal mee moet...

Sterkte hangmat...

Ik kom hier ook even binnenlopen. Zit al anderhalf jaar thuis. Verschrikkelijk vind ik het maar ik functioneer echt niet meer normaal. Heb een mega depressie doorgeworsteld maar ondervind nog dagelijks de gevolgen van mijn burnout. Een paar voorbeeldjes: Iedere dag ben ik moe, heb last van clusterhoofdpijn. Migraine aanvallen... contacten met vrienden onderhouden lukt me niet tot nauwelijks omdat het vaak te druk is voor me. Een leuke mama voel ik me nu ook niet (en ben ik ook niet met dit korte lontje). Kan 'snachts niet slapen. Mijn zelfvertrouwen heeft een enorme deuk opgelopen en ik pieker me suf. Loop bij een psych en sta op de wachtlijst voor een nieuwe. Binnenkort krijg ik een oproep voor een arbopsych als mijn werkgever toestemt. Ik hoop het wel want de einddatum voor de wia komt akelig snel dichterbij. Ik wil echt de wia niet in... mn kleine kan nu nog naar het kdv maar in de wia heb je geen recht meer op vergoeding van de kdv kosten en aangezien ik al gekort ben op mijn salaris begint het financieel hier ook wat zorgelijk te worden. Daar kan ik nu al wakker van liggen.. ik moet weer aan het werk maar het lukt me niet... ik voel me zo doodongelukkig... zo had ik me mijn leven niet voorgesteld.

Hallo iedereen



@ Rosalie, Leonexie, Rocky

Sorry dat ik zolang niets van me heb laten horen. Had echt ff geen energie. Wel natuurlijk jullie opbeurende verhalen gelezen en ik kan alleen denken dat wil ik ook

Ik heb zelf het gevoel dat ik weet wat er fout zit, wat ik anders moet doen maar dat ik in een cirkeltje blijf ronddraaien. Heel frusterend.

@Sara

Ook ik doe nog steeds dingen die anderen van me verwachten. Luister ook niet naar mijn gevoel maar we moeten dat wel gaan doen, willen we hier uit komen. WEet alleen niet hoe. Nu probeer ik vaak een middenweg te kiezen maar daar ben ik ook niet echt blij mee



@ hangmat.

Heel herkenbaar de symptomen. Horen echt bij burn-out. Heb ze ook allemaal (gehad).

@hangmat en pinoes.

Heb zelf een zoontje van 3 gelukkig een nogal makkelijk kind maar niet echt makkelijk als je zelf met een burnout loopt.

Het korte lontje is bij mij bekend maar ik kom ook vaak bij hem tot rust. Samen naar buiten. Gekke dingen doen. Laat maar lopen in de speeltuin en mama gaat op een bankje zitten. Als het me allemaal teveel wordt gaat de tv/dvd wat vaker aan en ben ik wat gemakkelijker met snoep. Niet echt ideaal maar je moet wat.

Ik dacht altijd dat ik nooit oververmoeid zou kunnen raken...Maar ik kom er nu akelig dichtbij voor mn gevoel. De afgelopen 2,5 jaar is er veel gebeurd....Mn vader overleden aan kanker, schoonvader overleden t.g.v. kanker, schoonzusje kanker gehad, mn moeder best ziek geweest (longembolieen), mn schoonmoeder half depressief...vriend die in een goed lopend bedrijf werkte maar dat ging mis en weer opnieuw moest beginnen....Klein detail is dat mn vriend en ik 170 km uit elkaar wonen dus qua planning vergt het ook nogal wat allemaal. En ik heb ondertussen fulltime gewerkt in de zorg (verpleegkundige in een ziekenhuis), ook niet het makkelijkste beroep ben ik achter, helemaal niet als je in je persoonlijk omgeving een aantal dingen hebt meegemaakt op het gezondheidsvlak.



Het klinkt misschien verwend maar tot mijn 23ste had ik maar weinig meegemaakt...En het zooitje bagger van de laatste jaren gaat me niet in de koude kleren zitten. Ik maak me soms extreem veel zorgen, met name om anderen....Het onbezorgde is er helemaal af. Slapen gaat wel eens moeizaam..en nu het op mijn werk ook nog eens onrustig is (nare werksfeer) merk ik dat mijn irritatiegrens bereikt wordt.



Donderdag wordt mijn moeder geopereerd (grote buik-ok vanwege blaasverzakking e.d.) en ik ben er zeer huiverig voor. Voel me zeer kwetsbaar nu ik maar 1 ouder heb.



Misschien dat als ze weer ontwaakt uit de narcose dat we echt weer eens vooruit kunnen kijken en ik misschien wat zorgen los kan laten.



Weet niet wat ik met het bovenstaande relaas wilde bereiken maar ben het iig ff kwijt nu

[quote]Enigme schreef op 24 augustus 2009 @ 23:39:

Ik dacht altijd dat ik nooit oververmoeid zou kunnen raken...Maar ik kom er nu akelig dichtbij voor mn gevoel. De afgelopen 2,5 jaar is er veel gebeurd...En het zooitje bagger van de laatste jaren gaat me niet in de koude kleren zitten. Ik maak me soms extreem veel zorgen, met name om anderen....Het onbezorgde is er helemaal af. Slapen gaat wel eens moeizaam..en nu het op mijn werk ook nog eens onrustig is (nare werksfeer) merk ik dat mijn irritatiegrens bereikt wordt.



Weet niet wat ik met het bovenstaande relaas wilde bereiken maar ben het iig ff kwijt nu [/quote



Enigme, af en toe is het prettig om even van je af te schrijven. Dat is ook zo fijn aan dit Topic. Ook jij hebt veel meegemaakt en misschien denk jezelf ook dat je richting burn-out gaat.



Ik zit middenin mijn burn-out en vind het prettig om ook de verhalen van andere "slachtoffers" te lezen. Het doet mij goed om te lezen dat ik niet de enige ben die met haar zelfvertrouwen tobt, vaak moe is en met regelmaat in een dip zit. Dus Enigma, lekker van je af blijven schrijven en misschien vind je het ook een goed gevoel geven om de lezen dat er meer mensen zijn die hetzelfde ervaren. Sterkte ermee ! Lentezon68.

Helemaal eens met Lentezon. Het is zo fijn om te lezen dat je niet de enige bent en het is ook heel fijn om te zien dat er ook een einde zit aan dat rotgevoel. (Vooral tijdens mijn depressie vond ik dat zo moeilijk... ik dacht echt dat er geen einde aan die ellende kwam)

Sterkte meis!

Het is erg druk hier, dus dat wordt een lange posting vrees ik.



@Leonixie: Fijn om te lezen wat jij doet om te ontspannen, herkenbaar ook. Ik heb gezocht op internet naar het boek, maar op verschillende plekken is het niet meer verkrijgbaar. Ik ga nog wel bij de bruna informeren. En misschien kun jij ons er anders nog iets van leren?

Zelf heb ik in mijn vakantie het boek “spoedcursus verlichting” gelezen van Tijn Touber. Het is een beetje een zwerig boek, maar leuke verhaaltjes om te lezen en ik heb er veel inspiratie uit gehaald. Er stonden ook verhalen in over hetgeen waar jij ook mee bezig bent (je indenken hoe je je vroeger voelde). Dat is voor mij dus herkenbaar, ben ik ook mee aan het experimenteren. Maar ik vond het best logisch klinken, je onderbewustzijn slaat dingen op, zoals bij jou angst bij autorijden en bij mij spanning als ik ga werken. Je moet jezelf als het ware herprogrammeren, zodat jouw onderbewustzijn autorijden weer met iets plezierigs associeert. En het werkt niet als je denk ik wil niet bang meer zijn, want je onderbewustzijn slaat dan alleen bang zijn op ipv niet bang zijn. Dus je moet er aan denken dat autorijden plezierig is. Ik probeer dan ook de positieve dingen aan te halen en bijv. te denken: Leuk morgen weer gezellig naar het werk naar mijn leuke collega’s. En ik denk dat ook terug aan hoe ik altijd zeer happy op het werk rondliep en hoe ik me dan voelde. Ik geloof er wel in dat dit helpt. Ik vind het fijn dat je dit met ons hebt gedeeld, want het is herkenbaar, maar dit is niet iets wat ik zo snel met iemand zal bespreken, dan ben ik te bang dat ze denken dat ik niet spoor ofzo…haha.



@lentezon: Herkenbaar hoor, werk opbouwen is gewoon heel zwaar. Jij maakt je ook nog zorgen of je baan misschien sowieso niet te zwaar voor je is. Het is goed om dit te acherhalen, maar wellicht kun je daar op dit moment nog niet achter komen. Als je een burnout hebt, is het heel normaal dat je overal tegenop ziet. Het lijkt mij ook een veel te grote stap om ineens van aangepast werk naar je eigen functie te gaan. Begin eerst met de onderdelen van je eigen werk die jij leuk vindt om te doen en die je gemakkelijk afgaan. Al is het maar een uur per week of per dag. En bouw het dan verder uit. Sowieso bij alles waar je erg tegenop ziet, kijk of je het in kleinere stukken kan hakken en dan zie je het misschien wel zitten. (ik begon met 3 x 1 uur zeer simpel werk, zonder contact met collega’s, na een maand of 2 ging ik voor het eerst 10 minuten in de kantine zitten) Het is ook uitproberen, dus het kan best een keer mis gaan, dat je iets oppakt en het toch niet gaat. Je moet dan totaal niet bezig zijn met falen, het gaat er gewoon om dat je zelf stapje voor stapje vooruit gaat, op wat voor gebied dan ook. Als je een kwartiertje langer kunt werken, voor het eerst weer geniet van een gesprekje met een collega of iets minder moe thuiskomt, is dit ook vooruitgang!! En dit gaat zeker weten ook met ups en downs, dus bekijk het over een langere tijd. Klinkt allemaal erg simpel hè!? Maar dit is het niet, reïntegreren is echt niet makkelijk, maar in kleine stappen en met veel doorzettingsvermogen is het te doen. Ik hoop dat je hiervoor de ruimte krijgt op je werk, veel sterkte!



@rocky: Bedankt voor je reactie, ik heb veel aan jou reacties over mijn situatie met mijn werkgever. Jij kan het goed verwoorden en van een afstand bekijken. Dat lukt me zelf uiteraard niet altijd. Fijn dat het uwv jou helpt aan een reïntegratiebaan. Dat lijkt me ook echt belangrijk om verder te kunnen herstellen, zodat je in de toekomst weer kunt gaan werken. Herkenbaar ook dat focussen op salaris en auto. Ik ben deze baan nooit gaan doen om het salaris en de auto, maar merk toch dat ik ook niet zit te springen om het allemaal op te geven. En volgens mij gaat het mij ook helemaal niet om de auto of het geld op zich, maar meer om het imago van de baan. Ik ben altijd al een carriëremaker geweest en vind het leuk iets te bereiken (voor mezelf) en hier trots op te zijn. Wilde altijd het maximale uit mezelf halen. Heb ik dus ook letterlijk gedaan en dus ook niet gek dat ik burnout ben geraakt. Ik denk hier de laatste tijd heel veel over na. Ik wil echt op de eerste plaats gezond en gelukkig zijn, maar dat moet toch ook samen kunnen gaan met een uitdagende baan. Je kunt ook energie krijgen van werk. Ik heb het ook vooral mezelf aangedaan, ik werd niet onder druk gezet, maar ik zette mezelf onder druk, ging altijd maar door. Kon nooit iets afronden en dan even de tijd nemen om van het succes te genieten, dan was ik al weer met het volgende project bezig. Dat moet ik zelf veranderen. Op het moment weet ik echt nog niet goed wat ik wil. Uiteindelijk is het ook nog te vroeg om hier echt iets over te zeggen, ik moet eerst verder reïntegreren en dan wordt wel duidelijk, denk ik, hoeveel ik aankan. Ik moet alles wat ik geleerd heb, eerst nog in de praktijk gaan brengen. Rocky, heb jij voor jezelf al een beeld wat je uiteindelijk precies zou willen qua baan, uren e.d. Of laat jij dit ook nog open voor jezelf?



@sara: werk jij trouwens alweer op dit moment of ben je nog thuis? Sara, het gaat echt om jezelf, maar ik begrijp je wel hoor. Het hielp mij altijd om te denken: Ik moet nu alleen aan mezelf denken, maar zelfs als ik het werk (of partner, familie, vrienden etc.) voorop zou stellen, dan is het ook voor mijn werk het beste dat ik nu alleen aan mezelf denk. Des te eerder ben ik weer beter en dan kan ik er ook weer helemaal zijn voor mijn werk en mijn collega’s. Jouw omgeving wil echt niets liever, dan dat het weer goed met je gaat. Daarvoor moet je nu aan jezelf denken en aan jezelf werken, dat is ook in hun belang!!



@Hangmat: Welkom hier. Klinkt herkenbaar waar je allemaal last van hebt. Hopelijk vind je hier wat steun en tips. Sterkte!



@pinoes: Wat naar om te horen dat je al zo lang thuiszit en het je niet meer zo goed lukt om de leuke dingen van het leven te zien. Je maakt je zorgen over werk, heel begrijpelijk. Maar als ik jouw stukje lees, dan heb jij echt hele andere prioriteiten op dit moment. Namelijk jouw eigen persoonlijke geluk en gezondheid. Al begrijp ik heel goed dat hier geldzorgen mee samen hangen en dat maakt het er niet makkelijker op. Zorg goed voor jezelf, probeer te genieten van kleine dingetjes en hopelijk ga je dan in kleine stapjes vooruit. Kun je op sommige momenten wel genieten van je kinderen, zoals Manuela ook schrijft? Ik hoop het voor je, sterkte!



@manuela: fijn om weer iets van je te horen, ik had al zo het idee dat het niet zo lekker ging. Het is echt niet makkelijk, door je burnout zit je in een uitgeput lichaam en ben je geestelijk zeer vermoeid en dat heeft gewoon veel tijd en rust nodig om te herstellen. Maar daarnaast speelt bij jou ook de oorzaak nog altijd, je zorgen, je verdriet, dat kost natuurlijk ook veel energie. Energie die je niet altijd hebt. Je moet echt de tijd nemen voor je herstel en in kleine stapjes denken.

Ik ben erg blij te lezen dat je zo kan genieten van je zoontje. Leuke leeftijd heeft hij ook, hij is even oud als mijn neefje en daar kan ik ook erg van genieten, lekker meegaan in zijn fantasie. Afgelopen weekend was ik volgens hem een grote beer en vervolgens liep ik dus ook echt als beer grommend en stampend door de tuin. Mijn neefje lachen, gieren, brullen. Echt geweldig, daar kan geen ontspanningsoefening tegenop!



@Enigme: Zo jij hebt ook aardig wat voor je kiezen gehad. Kan me voorstellen dat het fijn is, het even kwijt te kunnen. Soms kun je gewoon echt teveel te verduren krijgen. Zo te lezen heb je jezelf tot nu toe nog staande weten te houden. Probeer als het mogelijk is, het een tijdje wat rustiger aan te doen, zodat je kunt opladen en kunt verwerken wat er allemaal is gebeurd. Ik hoop dat de operatie van je moeder goed gaat, want dan ben je weer wat spanning kwijt. Wellicht kun je haar na de operatie helpen of extra verwennen en probeer daar dan echt van te genieten ipv het als een verplichting te zien.

Hoi,

Vandaag is mijn eerste dag "ziek" thuis. Ik voel me belabberd en schuldig. Gek genoeg voel ik me vandaag ook nog licht grieperig, Beetje koorts en vanacht overgegeven. Heel onrustig geslapen. Het lijkt wel of zo'n griepje dan ook nog op komt zetten om jezelf te verontschuldigen dat je echt even niet kan werken. Zo voelt het.

Morgen intake gesprek no. 3 bij de psych... duurt dat allemaal lang zeg.

Ik zit ook nog in de stress omdat mijn baas mij vandaag gaat bellen.

Hoe zit/zat het contact met werk bij jullie? ik wordt nu al moe van de vraag: Hoe gaat het nu?

@Leonixie (en anderen) op www.sochicken.nl staat weer een interessant artikel (verander jezelf, verander de wereld), sluit aan op hetgeen waar wij op dit moment hard aan werken / mee oefenen. Zelf de verantwoordelijkheid nemen voor je eigen geluk en dingen positief bekijken.

Dag allemaal!



Ook ik zit erin, n burn out, sinds december 2008 officieel thuis, sinds n jaar eigenlijk al ziek. Ik ben al een heel end op weg, maar tegelijk ben ik er nog lange niet. De ergste periode heb ik gehad, de 'zombie' periode noemen we (vriend en ik) het. Ik heb ontzettend veel steun van vriend en familie. Vrienden vinden het wat moeilijker.



Met dat het beter gaat krijg ik ook meer ruimte in mijn hoofd, ook voor zorgen over de toekomst. Ik ben nu officeel werkeloos en ziek, en dat idee alleen al vind ik echt niet leuk. Ik wil gewoon erg graag mijn eigen brood verdienen en dat allemaal weer op orde hebben. Ik wil graag trouwen en onze toekomst steeds meer vorm gaan geven. Ik zit nou zo te ‘wachten’. Maar het boos worden op je lijf werkt nou niet echt bevordelijk voor herstel…



Ik merk nu wat het is om gewoon lang ziek te zijn, ik ‘vergeet’ hoe het voelt om gezond te zijn. De verveling en rusteloosheid slaat op een rare manier toe. Ik ben 10 kilo aangekomen. Ik wil altijd meer dan ik kan. En je vraagt je af of je bepaalde dingen ooit wel weer kan doen. Je wordt het zat om voor gezorgd te worden. Ik mis de uitdaging, ik mis het betekenisvol bezig zijn, ik mis de high van het geven van een kei van een workshop. Ik mis het om ‘nodig’ te zijn. Ik mis het Leven met een grote L. Ik weet dat ik me er in vergelijking met anderen er best goed doorheen sla, m’n psych vind ook dat ik het goed doe. Ik ben ook nog steeds verre van iets van een depressie, en daar ben ik ook heel blij om. Maar ik voel me wel gehandicapt/beperkt etc.



Ik ben nog lang niet in staat weer te werken. Ik kan nu weer redelijk goed voor mezelf zorgen, als in eten, douchen, koken en verhalen typen op dit forum



Eigenlijk wilde ik even met mensen praten die weten wat het is, een burn out, m'n vriend doet echt enorm z'n best, en hij snapt heel wat (hij lijdt aan slapeloosheid).



Herkennen jullie wat uit m'n verhaal, en hebben jullie ervaringen van hier uit te komen? Ik 'zie' het einde van het ziek zijn soms gewoon niet meer.



Groetjes en thanks voor t lezen, Croissant

Jeetje, het is echt druk. Heel wat bij te lezen.



Ik ben overigens nog steeds niet aan het werk en begin toch wel te beseffen dat dit voorlopig ook niet gaat gebeuren.



Ik ken dat overigens ook hangmat. Overdag ben ik zooo moe en 's nachts kan ik niet slapen. De laatste tijd neem ik hiervoor regelmatig een valeriaan-pil en dat helpt wel.



Aan de andere kant voel ik me tegelijkertijd met deze vermoeidheid ook enorm rusteloos. Heel gespannen en nerveus. Het helpt wel om iets fysieks te gaan doen als wandelen of hardlopen, maar alleen zolang als de afleiding duurt, daarna komt het snel weer terug. Weet gewoon af en toe niet wat ik met mezelf aan moet. En als ik dan maar voor de afleiding iets ga doen met iemand anders, dan krijg ik weer een soort van hyperventilatie waardoor ik heel draaierig word en me totaal niet op de ander kan concentreren. Wat ik ook doe, het lijkt niet te werken en ik lijk steeds dieper weg te zakken. Dus voorlopig blijf ik hier nog wel af en toe langskomen

Hoi Allemaal....



Ik kan me nu niet al te goed concentreren, dus ik ga later persoonlijk op wat postings reageren. Wel werd ik weer stil van jullie verhalen... Wat een herkenning allemaal.



Momenteel zit ik even in een dippie. Het hoe of waarom leg ik zo wel uit, maar feit is, dat dit dippie me voor de eerste keer niet "nekt" zeg maar. Ik ben wel moe, maar zak niet direct weg in lusteloosheid. Ik sta er sterker in sinds de perikelen met mijn man. Tussen ons gaat het overigens uitstekend. Dus het is echt wat ze zeggen, stapje voor stapje. En soms zorgt een negatieve gebeurtenis in het verhaal burnout, voor iets positiefs. Voor degenen die wel eens moedeloos raken, zoals ik ook zo vaak ben geweest: hou vol! Het wordt echt, echt beter. Bij mij heeft het anderhalf jaar geduurd, dus jullie kunnen je misschien wel voorstellen, hoe vaak ik er geen gat meer in zag.



De gebeurtenis dat ik in een dippie zit, is het feit, dat ik het wéér heb laten gebeuren. Ik heb wéér iemand over mijn grenzen laten gaan. En waarom? Omdat ik de mogelijkheid bood hiervoor.



Een vriendin die ook mijn buurmeisje is, is verliefd geworden op de buurman aan de andere kant, welke weer een vriend van mijn man was. Het klinkt bizar en banaal, maar het is echt waar. Ze koos ervoor om mij dit te vertellen. Uiteraard was zij gebonden en hij ook. Dus jullie kunnen je voorstellen wat voor problemen dit gaf.



Het ging van kwaad tot erger. Beloftes doen om het goed af te handelen naar de partners toe, werden niet nagekomen. Op basis van die belofte, hebben wij beloofd te doen niet te weten dat ze verliefd op elkaar waren. Ze beweerden immers dat het bij hun partners weggaan, toch wel zou gebeuren. Er werd gevoosd, gelogen en bedrogen terwijl wij de partners van bijna niet meer in de ogen durfden kijken.



Ze hebben ook glashard tegen ons gelogen over zaken en dit resulteerde bij mij in spanningen, hoofdpijn en hartkloppingen.



Ook al is wat zij doen fout, dit is mijn eigen schuld geweest. Ik had de deur keihard voor ze dicht moeten knallen, maar ik liet deze op een kier. En waarom? Omdat ik weer eens over me liet lopen hierin. Wilde behulpzaam zijn. En dit is nu juist wat me nekt.



Ik baal van mezelf, dat ik blijkbaar nog niet aan een situatie kan herkennen, dat ik wel eens de fout in zou kunnen gaan. En dat vind ik beangstigend.



Sorry maar dit moest ik even kwijt nu...