Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
dinsdag 9 juni 2009 om 10:39
Hallo,
Wij zijn studenten van de Hogeschool Utrecht. We volgen een nieuwe studie: Leefstijl, arbeid en gezondheid.
Op dit moment zijn wij bezig met een project, gericht op burn-out.
Hiervoor hebben wij informatie nodig van mensen die op dit moment een burn-out hebben.
Het gaat om 15 vragen, deze gaan over je gezondheidstoestand.
Willen jullie ons hierbij helpen?
Mail dan naar opleidinglag@live.nl, dan sturen we je de vragenlijst toe. Eventuele contactgegevens worden niet gebruikt.
Bij voorbaat dank,
Ilse, Renkse, Sarah & Florine
Wij zijn studenten van de Hogeschool Utrecht. We volgen een nieuwe studie: Leefstijl, arbeid en gezondheid.
Op dit moment zijn wij bezig met een project, gericht op burn-out.
Hiervoor hebben wij informatie nodig van mensen die op dit moment een burn-out hebben.
Het gaat om 15 vragen, deze gaan over je gezondheidstoestand.
Willen jullie ons hierbij helpen?
Mail dan naar opleidinglag@live.nl, dan sturen we je de vragenlijst toe. Eventuele contactgegevens worden niet gebruikt.
Bij voorbaat dank,
Ilse, Renkse, Sarah & Florine
dinsdag 9 juni 2009 om 10:45
Dat meen je niet, heb ik weer een heel verhaal getypt (had er echt mijn best op gedaan), word ik weer van deze pagina afgegooid en is alles weg. Zooo irritant.
Ok, een nieuwe versnelde poging, want het zonnetje schijnt en ik wil naar buiten, gaan fietsen.
@Lindy, wat naar voor je dat je voelt dat je weer afglijdt. Beetje confronterend ook wel om te lezen, maar ook wel goed om te realiseren dat herstellen van je burnout niet het enige is waar je je op moet richten, maar ook op terugvalpreventie. Je valkuilen kennen, signalen oppikken en hier op reageren.
Lindy, ik vind het heel goed van je dat je dit voor jezelf herkent en al direct afspraken hebt gemaakt met de huisarts e.d. Heel verstandig.
Wat betreft je werk. Is er nog ruimte om je werk op een andere manier te doen, zodat het je minder energie kost. Ik denk dan vooral aan iets minder hard werken (misschien werk je wel harder dan er van je wordt verwacht) en aan herstelmomenten creëren op je werk. Bijv. in de pauze gaan wandelen buiten, wat vaker koffie halen voor je collega's, af en toe een paar minuten uit het raam kijken, korte ontspanningsoefeningen doen (desnoods ga je even naar het toilet). Ik heb gemerkt dat kleine momenten van ontspanning er echt voor kunnen zorgen dat je weer even oplaadt. Ik wandel iedere dag dat ik werk 1 of 2 keer, zo'n 15/20 minuten, soms heb ik hoofdpijn of kan ik me niet meer concentreren en na zo'n wandeling is dit soms weer over. Je geeft zelf aan of minder uren werken een optie is. Dat lijkt mij de beste optie. En zorg dan dat je deze uren actief invult, dus niet met slapen. Je hebt nu al je leuke, ontspannende activiteiten geschrapt en doet alleen nog werk en huishouden. Dat is echt niet goed (zo ging het bij mij ook, ik schrapte sport en sociale contacten en dat is ook een oorzaak van mijn burnout). Vul de uren in met (rustig) bewegen (buiten, in de natuur), ontspanning (sauna, massage, tijdschriftje lezen, rustige muziek luisteren) en sociale contacten. Doe het rustig aan, bouw deze activiteiten weer langzaam op. Start vandaag nog met na het werk bijv. 5 minuten wandelen of muziekje luisteren, hoe moe je ook bent. Want je zult zien dat het je weer energie gaat opleveren en je jezelf beter gaan voelen. Ga niet direct een hele avond naar een feestje, maar bel even met een vriendin of ga even een uurtje bij iemand op de koffie.
Aangezien jij nu nog wel werkt, lijkt het mij dat je een zware burnout misschien nog wel kunt voorkomen, maar je moet dan idd nu wel actie ondernemen.
Kun je hulp van je omgeving krijgen (partner / ouders??) bij het huishouden en boodschappen e.d. of kun je het jezelf makkelijker maken, door bijv. je boodschappen online te bestellen. Probeer echt ergens wat ruimte te creëren om bij te tanken, te ontspannen, leuke dingen te doen, lief te zijn voor jezelf.
Weet je wat de vorige keer de redenen waren voor burnout, weet je wat je valkuilen zijn?
Heel veel sterkte!
En nu ga ik me echt aan kleden en naar buiten!
Ok, een nieuwe versnelde poging, want het zonnetje schijnt en ik wil naar buiten, gaan fietsen.
@Lindy, wat naar voor je dat je voelt dat je weer afglijdt. Beetje confronterend ook wel om te lezen, maar ook wel goed om te realiseren dat herstellen van je burnout niet het enige is waar je je op moet richten, maar ook op terugvalpreventie. Je valkuilen kennen, signalen oppikken en hier op reageren.
Lindy, ik vind het heel goed van je dat je dit voor jezelf herkent en al direct afspraken hebt gemaakt met de huisarts e.d. Heel verstandig.
Wat betreft je werk. Is er nog ruimte om je werk op een andere manier te doen, zodat het je minder energie kost. Ik denk dan vooral aan iets minder hard werken (misschien werk je wel harder dan er van je wordt verwacht) en aan herstelmomenten creëren op je werk. Bijv. in de pauze gaan wandelen buiten, wat vaker koffie halen voor je collega's, af en toe een paar minuten uit het raam kijken, korte ontspanningsoefeningen doen (desnoods ga je even naar het toilet). Ik heb gemerkt dat kleine momenten van ontspanning er echt voor kunnen zorgen dat je weer even oplaadt. Ik wandel iedere dag dat ik werk 1 of 2 keer, zo'n 15/20 minuten, soms heb ik hoofdpijn of kan ik me niet meer concentreren en na zo'n wandeling is dit soms weer over. Je geeft zelf aan of minder uren werken een optie is. Dat lijkt mij de beste optie. En zorg dan dat je deze uren actief invult, dus niet met slapen. Je hebt nu al je leuke, ontspannende activiteiten geschrapt en doet alleen nog werk en huishouden. Dat is echt niet goed (zo ging het bij mij ook, ik schrapte sport en sociale contacten en dat is ook een oorzaak van mijn burnout). Vul de uren in met (rustig) bewegen (buiten, in de natuur), ontspanning (sauna, massage, tijdschriftje lezen, rustige muziek luisteren) en sociale contacten. Doe het rustig aan, bouw deze activiteiten weer langzaam op. Start vandaag nog met na het werk bijv. 5 minuten wandelen of muziekje luisteren, hoe moe je ook bent. Want je zult zien dat het je weer energie gaat opleveren en je jezelf beter gaan voelen. Ga niet direct een hele avond naar een feestje, maar bel even met een vriendin of ga even een uurtje bij iemand op de koffie.
Aangezien jij nu nog wel werkt, lijkt het mij dat je een zware burnout misschien nog wel kunt voorkomen, maar je moet dan idd nu wel actie ondernemen.
Kun je hulp van je omgeving krijgen (partner / ouders??) bij het huishouden en boodschappen e.d. of kun je het jezelf makkelijker maken, door bijv. je boodschappen online te bestellen. Probeer echt ergens wat ruimte te creëren om bij te tanken, te ontspannen, leuke dingen te doen, lief te zijn voor jezelf.
Weet je wat de vorige keer de redenen waren voor burnout, weet je wat je valkuilen zijn?
Heel veel sterkte!
En nu ga ik me echt aan kleden en naar buiten!
dinsdag 9 juni 2009 om 20:47
quote:Rosalie1980 schreef op 08 juni 2009 @ 16:09:
@ Fenix: Hoe gaat het nu met je? Hoe was het bij de huisarts? Hopelijk kan je verder worden geholpen, zodat je je weer een klein beetje beter gaat voelen.
Hehe, kan er eindelijk weer op, werd de laatste tijd om de haverklap van het forum afgegooid.
Met mij gaat het nog hetzelfde. Merk nog steeds niets van de medicatie. De huisarts heeft me inderdaad doorverwezen naar een psychiater, en wilde daarom ook niets aan de medicatie veranderen, hij had liever dat de psych dat deed. Dus nog even 20 mg cipramil blijven gebruiken.
Heb vandaag gebeld, en kan maandag al terecht, supersnel dus!
Ben erg benieuwd hoe dat zal gaan...
@ Fenix: Hoe gaat het nu met je? Hoe was het bij de huisarts? Hopelijk kan je verder worden geholpen, zodat je je weer een klein beetje beter gaat voelen.
Hehe, kan er eindelijk weer op, werd de laatste tijd om de haverklap van het forum afgegooid.
Met mij gaat het nog hetzelfde. Merk nog steeds niets van de medicatie. De huisarts heeft me inderdaad doorverwezen naar een psychiater, en wilde daarom ook niets aan de medicatie veranderen, hij had liever dat de psych dat deed. Dus nog even 20 mg cipramil blijven gebruiken.
Heb vandaag gebeld, en kan maandag al terecht, supersnel dus!
Ben erg benieuwd hoe dat zal gaan...
woensdag 10 juni 2009 om 16:28
@ Fenix, fijn dat je zo snel terecht kan! Hopelijk kan hij wat voor je betekenen.
Ik zit hier echt supergefrustreerd achter mijn computer. Ging het allemaal zo goed, ben ik nu al de hele dag zeer van slag door gesprek met werkgever. En zoveel emoties, woede, verdriet, teleurstelling, frustratie. Ik voel me zo onbegrepen! Er wordt zo bot tegen me gedaan, ik trek dit echt niet.
Het gaat prima op het werk, behalve als ik een gesprek heb met mijn werkgever. Direct 's ochtends al in de stress, gesprek liep ook voor geen meter. Ik zou zo graag hierover praten en een oplossing vinden, maar heb het idee dat ik steeds tegen een muur oploop. Als ik iets bespreek wat mij irriteert, dan ligt het altijd aan mij of ik zie het verkeerd. Als ik besluit niets te zeggen, dan blijf ik er zelf mee rondlopen en worden mijn frustraties steeds erger. Soms mail ik weleens iets, omdat ik het gewoon zo moeilijk vind om het persoonlijk te zeggen. Kreeg ik nu weer allemaal verwijten over me heen, dat ik dingen mail en de toon waarop... en dat ze het gevoel heeft dat ze in mijn ogen nooit iets goed kan doen. En ik heb dus continue het idee dat ik in haar ogen nooit iets goed kan doen en dat alles wat ik zeg tegen me gebruikt wordt.
Beetje warrig verhaal, maar ik wordt er behoorlijk wanhopig van. Kan hier gewoon niet mee omgaan.
Had toevallig deze week al met mijn psycholoog hierover gesproken, dat ik met haar niet verder kom en dus zelf zal moeten leren hiermee om te gaan en ergens mijn frustraties kwijt te kunnen, dus daar gaan we aan werken.
Ik zit hier echt supergefrustreerd achter mijn computer. Ging het allemaal zo goed, ben ik nu al de hele dag zeer van slag door gesprek met werkgever. En zoveel emoties, woede, verdriet, teleurstelling, frustratie. Ik voel me zo onbegrepen! Er wordt zo bot tegen me gedaan, ik trek dit echt niet.
Het gaat prima op het werk, behalve als ik een gesprek heb met mijn werkgever. Direct 's ochtends al in de stress, gesprek liep ook voor geen meter. Ik zou zo graag hierover praten en een oplossing vinden, maar heb het idee dat ik steeds tegen een muur oploop. Als ik iets bespreek wat mij irriteert, dan ligt het altijd aan mij of ik zie het verkeerd. Als ik besluit niets te zeggen, dan blijf ik er zelf mee rondlopen en worden mijn frustraties steeds erger. Soms mail ik weleens iets, omdat ik het gewoon zo moeilijk vind om het persoonlijk te zeggen. Kreeg ik nu weer allemaal verwijten over me heen, dat ik dingen mail en de toon waarop... en dat ze het gevoel heeft dat ze in mijn ogen nooit iets goed kan doen. En ik heb dus continue het idee dat ik in haar ogen nooit iets goed kan doen en dat alles wat ik zeg tegen me gebruikt wordt.
Beetje warrig verhaal, maar ik wordt er behoorlijk wanhopig van. Kan hier gewoon niet mee omgaan.
Had toevallig deze week al met mijn psycholoog hierover gesproken, dat ik met haar niet verder kom en dus zelf zal moeten leren hiermee om te gaan en ergens mijn frustraties kwijt te kunnen, dus daar gaan we aan werken.
vrijdag 12 juni 2009 om 10:41
@ Rosalie, bedankt voor je uitgebreide reactie (nog 2x moeten typen zelfs). Goed om te lezen hoe je de dingen aanpakt door ontspanning te nemen en te wandelen om weer bij te komen.
Ik heb me na nog een dag volhouden op het werk toch ziek gemeld, want het werd van kwaad tot erger. Met spoed naar bedrijfsarts geweest, was erg begripvol en ik moest maar eens 2 weken thuis blijven. Uiteraard wilde werkgever ook met spoed weten wat mijn idee van de toekomst is. Hierin ben ik eigenlijk puur op mijn gevoel af gegaan. Ik zie het echt niet zitten om na een paar weken thuis weer op te bouwen. De afgelopen maanden heb ik het nog helemaal niet naar mijn zin gehad op het werk, en ik verwacht niet dat dat de komende tijd wel gaat gebeuren. Ook als ik minder uren ga werken zal ik me daar niet gelukkig bij voelen. Hierdoor vandaag al tot een beëindigingsovereenkomst gekomen, mijn contract is per direct gestopt. Het voelt als helemaal de juiste beslissing, en ik voel veel ruimte om helemaal te gaan herstellen de komende tijd. Volgens de letter van de wet had ik niet zo snel mogen beslissen als ik eigenlijk ziek ben, en heeft dat ook financiële gevolgen. Maar het voelde goed en daarom heb ik de juiste keuze gemaakt. Nu verder naar herstel en leuke dingen doen! Volgende week ook meteen naar psycholoog, en heb een vakantie geboekt om lekker tot rust te komen.
Wat vervelend Rosalie, dat je in zo'n negatieve situatie zit met je werkgever! Ik kan me voorstellen dat je daar veel stress van krijgt en dat er juist nu niet bij kan hebben. Is het mogelijk om daarmee te leren omgaan? Of is het al zo misgelopen dat het niet meer te herstellen is? Verwijten kunnen zo hard aankomen, en het gevoel het nooit goed te doen vind ik ook erg zwaar. Ik hoop dat je hierin vooruit kunt gaan!
@ Fenix, fijn dat je verder geholpen wordt, en hopelijk zal het ook helpen!
Ik voel me moe en de computer is me nu alweer teveel, dus ik ga maar weer eens proberen rust te nemen.
Ik heb me na nog een dag volhouden op het werk toch ziek gemeld, want het werd van kwaad tot erger. Met spoed naar bedrijfsarts geweest, was erg begripvol en ik moest maar eens 2 weken thuis blijven. Uiteraard wilde werkgever ook met spoed weten wat mijn idee van de toekomst is. Hierin ben ik eigenlijk puur op mijn gevoel af gegaan. Ik zie het echt niet zitten om na een paar weken thuis weer op te bouwen. De afgelopen maanden heb ik het nog helemaal niet naar mijn zin gehad op het werk, en ik verwacht niet dat dat de komende tijd wel gaat gebeuren. Ook als ik minder uren ga werken zal ik me daar niet gelukkig bij voelen. Hierdoor vandaag al tot een beëindigingsovereenkomst gekomen, mijn contract is per direct gestopt. Het voelt als helemaal de juiste beslissing, en ik voel veel ruimte om helemaal te gaan herstellen de komende tijd. Volgens de letter van de wet had ik niet zo snel mogen beslissen als ik eigenlijk ziek ben, en heeft dat ook financiële gevolgen. Maar het voelde goed en daarom heb ik de juiste keuze gemaakt. Nu verder naar herstel en leuke dingen doen! Volgende week ook meteen naar psycholoog, en heb een vakantie geboekt om lekker tot rust te komen.
Wat vervelend Rosalie, dat je in zo'n negatieve situatie zit met je werkgever! Ik kan me voorstellen dat je daar veel stress van krijgt en dat er juist nu niet bij kan hebben. Is het mogelijk om daarmee te leren omgaan? Of is het al zo misgelopen dat het niet meer te herstellen is? Verwijten kunnen zo hard aankomen, en het gevoel het nooit goed te doen vind ik ook erg zwaar. Ik hoop dat je hierin vooruit kunt gaan!
@ Fenix, fijn dat je verder geholpen wordt, en hopelijk zal het ook helpen!
Ik voel me moe en de computer is me nu alweer teveel, dus ik ga maar weer eens proberen rust te nemen.
dinsdag 16 juni 2009 om 11:11
Ik was na het gesprek met mijn werkgever totaal uitgeput, in de war, emotioneel etc. Dat heeft er echt ingehakt. Ik heb een aantal dagen nodig gehad om alle informatie te verwerken en alles op een rijtje te zetten. Ik besef dat er meerdere dingen spelen die hier invloed op hebben, het is niet alleen hoe mijn werkgever reageert, ik heb zelf ook mijn aandeel en daarnaast is de hele situatie gewoon lastig. Ik wil hier ook echt iets aan gaan doen. Dus ik heb het gesprek voor mezelf een beetje geanalyseerd en ook kritisch naar mezelf gekeken. Na het gesprek heb ik al mijn warrige gedachtes opgeschreven en afgelopen weekend heb ik nog een keer mijn gedachtes opgeschreven, die dus inmiddels een stuk meer geordend waren. Ik heb het er met mijn psycholoog over gehad. Zij zei ook, je werkgever kunnen we niet veranderen, dus we gaan kijken wat jij kan doen. Ik krijg nu ook een assertiviteitstraining, met name om te kijken of ik zelf wel duidelijk genoeg aangeef wat ik wil en dat kon gelukkig heel snel worden opgestart. Ik wil een gesprek aangaan met mijn werkgever en ga dit gesprek deze week al oefenen in de training. Ik heb al even kort met mijn werkgever hierover gesproken, aangegeven dat ik er erg mee zit dat onze gesprekken zo moeizaam verlopen en dat ik hier heel graag iets aan zou willen doen. En gevraagd of ze open staat voor een gesprek hierover. En dat wilde ze wel.
Al met al ben ik best trots op mezelf hoe ik dit nu aanpak. Ik kan zo gefrustreerd raken van de manier waarop mijn werkgever met mij communiceert, maar daar kan ik gewoon niet veel aan veranderen. Het is wel gemakkelijk om daar dan in te blijven hangen en mijn werkgever over de schuld van te geven, maar dan kom je niet verder. Ik ga er dus voor om naar mijn eigen aandeel te kijken en daar iets mee te gaan doen. Is echt niet makkelijk, maar ik zal er zeker sterker uitkomen.
En verder moet ik zelf ook hier mee om leren gaan, met mijn emoties, frustraties en misschien moet ik ook wel de manier waarop ik naar werk kijk gaan veranderen. Op zich ben ik hier al mee bezig. Als werk voor mij minder belangrijk wordt, dan zullen de opmerkingen van mijn werkgever mij waarschijnlijk ook minder hard raken. Hier ga ik met mijn psycholoog de komende tijd aan werken. Ik ben blij met de hulp die ik nu krijg, 1 keer in de week hulp van de psycholoog om te werken aan het omgaan met mijn emoties / frustraties en daarnaast 1 x in de week de training voor de communicatie. Ik denk dat ik op deze manier misschien in een paar weken tijd al wel een grote vooruitgang kan zien.
Ik vind het wel heel apart dat ik nu een assertiviteitstraining krijg, want ik ben dus echt wel assertief. Maar ik merk dat ik door mijn burnout ineens totaal niet meer instaat ben goed te communiceren, vooral niet in een zakelijk gesprek. Herkent iemand dit? Ik heb op dit moment het gevoel dat ik vooral op het werk gewoon een heleboel dingen opnieuw moet leren. Echt raar. Maar wat betreft de training heb ik nu zo iets van, ik zie het als een kans en pak het met beide handen aan. Ik kan er altijd iets van leren en eigenlijk nu helemaal een superkans, ik kan het gesprek dat ik ga aanknopen met mijn werkgever eerst gaan oefenen en hier feedback over krijgen. Dan is de kans dat het gesprek volgende week goed gaat verlopen, natuurlijk veel groter. En hopelijk maak ik me er van tevoren dan ook wat minder druk over.
Hoe is het met jullie??
@lindy - knap dat je deze beslissing hebt genomen. Ik vind het ook heel knap dat je de keuze hebt gemaakt om te accepteren dat je nu financieel er op achteruit gaat. Dit is toevallig iets waar ik de laatste tijd veel over aan het nadenken ben. Ik merk dat ik er veel moeite mee heb om financiele zekerheid los te laten of terug te gaan in inkomen. Ik zou hier zelf graag relaxter in willen staan. Ik wil echt niet afhankelijk zijn van geld of spullen, maar ik merk toch dat ik me snel zorgen maak of wel wel met minder geld kunnen rondkomen. Ik ga normaal al heel erg bewust met geld om en juist daarom zou ik me er eigenlijk geen zorgen over moeten maken, want ik heb ook spaargeld achter de hand en kan heel goed met geld omgaan. Maar het lijkt wel of ik door mijn burnout op dit gebied nu ineens ook een grote angsthaas ben geworden. En dat me dit steeds zo bezig houdt, zet me aan het denken. Misschien wil ik in de toekomst wel liever een andere baan of wat minder uur werken.
Sorry, beetje lang verhaal, beetje warrig misschien ook. Maar als ik eenmaal begin met typen ben ik niet meer te stoppen, lijkt het wel.
Al met al ben ik best trots op mezelf hoe ik dit nu aanpak. Ik kan zo gefrustreerd raken van de manier waarop mijn werkgever met mij communiceert, maar daar kan ik gewoon niet veel aan veranderen. Het is wel gemakkelijk om daar dan in te blijven hangen en mijn werkgever over de schuld van te geven, maar dan kom je niet verder. Ik ga er dus voor om naar mijn eigen aandeel te kijken en daar iets mee te gaan doen. Is echt niet makkelijk, maar ik zal er zeker sterker uitkomen.
En verder moet ik zelf ook hier mee om leren gaan, met mijn emoties, frustraties en misschien moet ik ook wel de manier waarop ik naar werk kijk gaan veranderen. Op zich ben ik hier al mee bezig. Als werk voor mij minder belangrijk wordt, dan zullen de opmerkingen van mijn werkgever mij waarschijnlijk ook minder hard raken. Hier ga ik met mijn psycholoog de komende tijd aan werken. Ik ben blij met de hulp die ik nu krijg, 1 keer in de week hulp van de psycholoog om te werken aan het omgaan met mijn emoties / frustraties en daarnaast 1 x in de week de training voor de communicatie. Ik denk dat ik op deze manier misschien in een paar weken tijd al wel een grote vooruitgang kan zien.
Ik vind het wel heel apart dat ik nu een assertiviteitstraining krijg, want ik ben dus echt wel assertief. Maar ik merk dat ik door mijn burnout ineens totaal niet meer instaat ben goed te communiceren, vooral niet in een zakelijk gesprek. Herkent iemand dit? Ik heb op dit moment het gevoel dat ik vooral op het werk gewoon een heleboel dingen opnieuw moet leren. Echt raar. Maar wat betreft de training heb ik nu zo iets van, ik zie het als een kans en pak het met beide handen aan. Ik kan er altijd iets van leren en eigenlijk nu helemaal een superkans, ik kan het gesprek dat ik ga aanknopen met mijn werkgever eerst gaan oefenen en hier feedback over krijgen. Dan is de kans dat het gesprek volgende week goed gaat verlopen, natuurlijk veel groter. En hopelijk maak ik me er van tevoren dan ook wat minder druk over.
Hoe is het met jullie??
@lindy - knap dat je deze beslissing hebt genomen. Ik vind het ook heel knap dat je de keuze hebt gemaakt om te accepteren dat je nu financieel er op achteruit gaat. Dit is toevallig iets waar ik de laatste tijd veel over aan het nadenken ben. Ik merk dat ik er veel moeite mee heb om financiele zekerheid los te laten of terug te gaan in inkomen. Ik zou hier zelf graag relaxter in willen staan. Ik wil echt niet afhankelijk zijn van geld of spullen, maar ik merk toch dat ik me snel zorgen maak of wel wel met minder geld kunnen rondkomen. Ik ga normaal al heel erg bewust met geld om en juist daarom zou ik me er eigenlijk geen zorgen over moeten maken, want ik heb ook spaargeld achter de hand en kan heel goed met geld omgaan. Maar het lijkt wel of ik door mijn burnout op dit gebied nu ineens ook een grote angsthaas ben geworden. En dat me dit steeds zo bezig houdt, zet me aan het denken. Misschien wil ik in de toekomst wel liever een andere baan of wat minder uur werken.
Sorry, beetje lang verhaal, beetje warrig misschien ook. Maar als ik eenmaal begin met typen ben ik niet meer te stoppen, lijkt het wel.
woensdag 17 juni 2009 om 12:21
Rosalie, herkenbaar, je verhaal. Er zijn wat dingen die na het lezen bij me opkomen, en ik ben geen psycholoog en ken niet je hele achtergrond, maar ik bekijk het als ervaringsdeskundige.
Je zegt dat je een assertiviteitstraining gaat volgen, terwijl je eigenlijk heel assertief bent. Wordt je assertiviteit niet weer vanzelf beter als je beter uit de burnout bent?
Voor/ tijdens/ na een gesprek met je werkgever ben je gefrustreerd, uitgeput, emotioneel, verward. Heel goed dat je naar je eigen aandeel kijkt en niet werkgever de schuld geeft, maar ga je hier echt uitkomen? Ik hoop het voor je! Mijn psycholoog zei me telkens: Je hebt een burn-out, dus je bent ziek! Te ziek om je werk volledig te doen, te ziek om communicatie goed te laten verlopen, te ziek om een goed gesprek te voeren met je werkgever (omdat daar teveel spanning bij zit).
Je zegt zelf dat je door de burnout totaal niet in staat bent om goed te communiceren, vooral zakelijk niet. Dat herken ik helemaal! Nogmaals, ik ben je psycholoog niet (gelukkig, heb al genoeg aan mezelf
), maar de mijne maakte me echt duidelijk dat ik moest accepteren dat ik bepaalde dingen door de burnout niet kon, en een gesprek met werkgever hoorde daar bij. Pas toen het weer beter met me ging, ik het in m'n hoofd beter op een rijtje had en minder emotioneel werd, kon ik het beter aan en gingen de gesprekken ook beter. Toen het niet goed met me ging kon ik proberen wat ik wilde, maar het liep telkens uit op een drama.
Supergoed hoe je de dingen aanpakt, vooruit wilt en goed voor jezelf wilt zorgen. Fijn dat je de kansen ervoor krijgt en aangrijpt, dat getuigt voor mij van doorzettingsvermogen en de wil om beter te worden.
Maar in je laatste 2 stukjes klinkt het alsof je dingen aanpakt die je al lang beheerst (communicatie, assertiviteit), maar door de situatie nu minder goed verlopen. Is het dan niet vechten tegen de bierkaai, de doelen die je nu hebt?
Mijn ervaring is inmiddels dat sommige situaties niet te veranderen zijn, of zoveel moeite kosten om te veranderen dat het me dat niet waard is. Afstand nemen kan dan helpen.
Succes met het oefenen van het gesprek, en ik ben natuurlijk benieuwd hoe dat uiteindelijk verloopt. Ik hoop dat je de spanning meer los kunt laten, en dat het positief verloopt.
Wat mijn situatie betreft is mijn beslissing niet uit de lucht komen vallen. Voor mij was het ook zo dat ik wilde werken, om daarmee ook financiele zekerheid te hebben. Zonder werk kan toch niet, was mijn idee. Maar nu ik weer met de neus op de feiten werd gedrukt, en al ruim een jaar met klachten loop die wel iets verbeterd zijn, maar maken dat mijn leven absoluut niet is zoals ik het wil, heb ik de knoop doorgehakt. Het beste voor mijn gezondheid is om nu echt rust te nemen. Het beste voor mijn portemonnee is om nu te werken. Wat is het belangrijkste? Ik kan goed met geld omgaan, leef nu extra zuinig, en heb spaargeld achter de hand. Mocht ik over een tijdje omverwachts toch financieel in de problemen komen, dan zoek ik daar wel een oplossing voor. Als mijn gezondheid beter is, ben ik ook beter tegen zulke situaties bestand. Het belangrijkste gaat nu voor, en het bevalt me goed om dagelijks rust te nemen en volgende maand op vakantie te gaan (wat anders niet had gekund).
Je zegt dat je een assertiviteitstraining gaat volgen, terwijl je eigenlijk heel assertief bent. Wordt je assertiviteit niet weer vanzelf beter als je beter uit de burnout bent?
Voor/ tijdens/ na een gesprek met je werkgever ben je gefrustreerd, uitgeput, emotioneel, verward. Heel goed dat je naar je eigen aandeel kijkt en niet werkgever de schuld geeft, maar ga je hier echt uitkomen? Ik hoop het voor je! Mijn psycholoog zei me telkens: Je hebt een burn-out, dus je bent ziek! Te ziek om je werk volledig te doen, te ziek om communicatie goed te laten verlopen, te ziek om een goed gesprek te voeren met je werkgever (omdat daar teveel spanning bij zit).
Je zegt zelf dat je door de burnout totaal niet in staat bent om goed te communiceren, vooral zakelijk niet. Dat herken ik helemaal! Nogmaals, ik ben je psycholoog niet (gelukkig, heb al genoeg aan mezelf
), maar de mijne maakte me echt duidelijk dat ik moest accepteren dat ik bepaalde dingen door de burnout niet kon, en een gesprek met werkgever hoorde daar bij. Pas toen het weer beter met me ging, ik het in m'n hoofd beter op een rijtje had en minder emotioneel werd, kon ik het beter aan en gingen de gesprekken ook beter. Toen het niet goed met me ging kon ik proberen wat ik wilde, maar het liep telkens uit op een drama. Supergoed hoe je de dingen aanpakt, vooruit wilt en goed voor jezelf wilt zorgen. Fijn dat je de kansen ervoor krijgt en aangrijpt, dat getuigt voor mij van doorzettingsvermogen en de wil om beter te worden.
Maar in je laatste 2 stukjes klinkt het alsof je dingen aanpakt die je al lang beheerst (communicatie, assertiviteit), maar door de situatie nu minder goed verlopen. Is het dan niet vechten tegen de bierkaai, de doelen die je nu hebt?
Mijn ervaring is inmiddels dat sommige situaties niet te veranderen zijn, of zoveel moeite kosten om te veranderen dat het me dat niet waard is. Afstand nemen kan dan helpen.
Succes met het oefenen van het gesprek, en ik ben natuurlijk benieuwd hoe dat uiteindelijk verloopt. Ik hoop dat je de spanning meer los kunt laten, en dat het positief verloopt.
Wat mijn situatie betreft is mijn beslissing niet uit de lucht komen vallen. Voor mij was het ook zo dat ik wilde werken, om daarmee ook financiele zekerheid te hebben. Zonder werk kan toch niet, was mijn idee. Maar nu ik weer met de neus op de feiten werd gedrukt, en al ruim een jaar met klachten loop die wel iets verbeterd zijn, maar maken dat mijn leven absoluut niet is zoals ik het wil, heb ik de knoop doorgehakt. Het beste voor mijn gezondheid is om nu echt rust te nemen. Het beste voor mijn portemonnee is om nu te werken. Wat is het belangrijkste? Ik kan goed met geld omgaan, leef nu extra zuinig, en heb spaargeld achter de hand. Mocht ik over een tijdje omverwachts toch financieel in de problemen komen, dan zoek ik daar wel een oplossing voor. Als mijn gezondheid beter is, ben ik ook beter tegen zulke situaties bestand. Het belangrijkste gaat nu voor, en het bevalt me goed om dagelijks rust te nemen en volgende maand op vakantie te gaan (wat anders niet had gekund).
maandag 22 juni 2009 om 20:28
Hoi allemaal,
Ook weer eens een berichtje van mijn kant. @Rosalie wat ben je goed bezig! Goed dat je situaties nu aanpakt en daardoor rust vindt. Ongeacht wat de oplossing nu is. Ik merk dat ik ook een beetje dat soort dingen aan het doen ben en dat voelt goed.
Ik ben nu 3 weken bezig met mijn medicijnen en de bijwerkingen zijn eigenlijk praktisch wel weg. Ze zijn me allemaal meegevallen en ik moet zeggen ik heb het idee dat ik toch al een steuntje in de rug gekregen heb. Ben heel veel dingen aan het aanpakken en uitspreken en dat voelt zo fijn. Zonder dat ik er een enorm groot ding van maak (wat ik vroeger altijd deed). Het lucht zo op. Ik was vanmiddag voor het eerst weer eens gelukkig, dat is zooooo lang geleden. Ik ben zo trots op mezelf!
Hoop dat jullie ook in een goede fase zitten. Sterkte allemaal!
x
Ook weer eens een berichtje van mijn kant. @Rosalie wat ben je goed bezig! Goed dat je situaties nu aanpakt en daardoor rust vindt. Ongeacht wat de oplossing nu is. Ik merk dat ik ook een beetje dat soort dingen aan het doen ben en dat voelt goed.
Ik ben nu 3 weken bezig met mijn medicijnen en de bijwerkingen zijn eigenlijk praktisch wel weg. Ze zijn me allemaal meegevallen en ik moet zeggen ik heb het idee dat ik toch al een steuntje in de rug gekregen heb. Ben heel veel dingen aan het aanpakken en uitspreken en dat voelt zo fijn. Zonder dat ik er een enorm groot ding van maak (wat ik vroeger altijd deed). Het lucht zo op. Ik was vanmiddag voor het eerst weer eens gelukkig, dat is zooooo lang geleden. Ik ben zo trots op mezelf!
Hoop dat jullie ook in een goede fase zitten. Sterkte allemaal!
x
dinsdag 23 juni 2009 om 07:49
Leonixie, wat fijn om te horen dat je medicatie lijkt aan te slaan. En dat je schrijft dat je jezelf voor het eerst weer eens gelukkig voelt....daar wordt ik even stil van.
Geniet ervan!!!
Ik heb morgen het gesprek met mijn werkgever, dus da's toch wel spannend. Ik laat daarna weten hoe het is gegaan, ik hoop echt dat ik wat verder kom. Ik heb wel het gevoel dat ik iets sterker in mijn schoenen sta, na de training van vorige week, maar het blijft natuurlijk spannend.
Verder gaat het wel goed met mijn herstel, maar ik merk wel dat mijn beperkende factor aan het verschuiven is. Ik heb duidelijk meer energie en ik kan me een stuk beter concentreren. Maar nu merk ik, dat mijn hoofd zo snel vol zit. Doordat ik me beter kan concentreren komt er ook veel meer info binnen, ipv dat de helft langs me heen gaat, maar al die info moet ik ook verwerken. En daar heb ik moeite mee. Ik heb weer behoorlijk vaak flinke hoofdpijn, met name na een dag werken en merk dan ook dat ik minder goed slaap en helaas veel ga piekeren. Op mijn vrije dagen ben ik zoveel mogelijk bezig met onstpannen en vermijd ik zoveel mogelijk alle geestelijke activiteiten en dan slaap ik 's nachts weer goed. Ik moet hier nu wel echt rekening mee houden. Heb gisteren op het werk ook expres wat minder gedaan.
Gelukkig heb ik iets leuks om naar uit te kijken, want over 1,5 week heb ik vakantie en dan gaan we lekker 10 dagen naar de zon. Daar heb ik zo'n zin in. Ik verwacht ook eigenlijk dat ik me op vakantie eindelijk weer eens normaal zal voelen en nergens last van zal hebben. Moet ik natuurlijk wel mee oppassen om zulke hoge verwachtingen te hebben, maar ik weet hoe de vakantie eruit zal zien, nl. strandbedje huren, hier de hele dag opzitten / liggen, beetje lezen, beetje puzzelen, tukkie doen, zwemmen, op luchtbedje ronddobberen en 's avonds uiteten. Als ik kijk hoe het nu met me gaat, verwacht ik dat ik dit programma makkelijk aankan. Ik kijk er zo naar uit!
Geniet ervan!!!
Ik heb morgen het gesprek met mijn werkgever, dus da's toch wel spannend. Ik laat daarna weten hoe het is gegaan, ik hoop echt dat ik wat verder kom. Ik heb wel het gevoel dat ik iets sterker in mijn schoenen sta, na de training van vorige week, maar het blijft natuurlijk spannend.
Verder gaat het wel goed met mijn herstel, maar ik merk wel dat mijn beperkende factor aan het verschuiven is. Ik heb duidelijk meer energie en ik kan me een stuk beter concentreren. Maar nu merk ik, dat mijn hoofd zo snel vol zit. Doordat ik me beter kan concentreren komt er ook veel meer info binnen, ipv dat de helft langs me heen gaat, maar al die info moet ik ook verwerken. En daar heb ik moeite mee. Ik heb weer behoorlijk vaak flinke hoofdpijn, met name na een dag werken en merk dan ook dat ik minder goed slaap en helaas veel ga piekeren. Op mijn vrije dagen ben ik zoveel mogelijk bezig met onstpannen en vermijd ik zoveel mogelijk alle geestelijke activiteiten en dan slaap ik 's nachts weer goed. Ik moet hier nu wel echt rekening mee houden. Heb gisteren op het werk ook expres wat minder gedaan.
Gelukkig heb ik iets leuks om naar uit te kijken, want over 1,5 week heb ik vakantie en dan gaan we lekker 10 dagen naar de zon. Daar heb ik zo'n zin in. Ik verwacht ook eigenlijk dat ik me op vakantie eindelijk weer eens normaal zal voelen en nergens last van zal hebben. Moet ik natuurlijk wel mee oppassen om zulke hoge verwachtingen te hebben, maar ik weet hoe de vakantie eruit zal zien, nl. strandbedje huren, hier de hele dag opzitten / liggen, beetje lezen, beetje puzzelen, tukkie doen, zwemmen, op luchtbedje ronddobberen en 's avonds uiteten. Als ik kijk hoe het nu met me gaat, verwacht ik dat ik dit programma makkelijk aankan. Ik kijk er zo naar uit!
dinsdag 23 juni 2009 om 08:03
Ik heb trouwens nog een tip voor ontspanning, nl. www.sochicken.nl Ik heb hier zelf heel veel aan gehad. Je vindt er een heleboel artikelen over ontspanning, genieten van het leven, geluk. Je vindt er allerlei lijstjes, als 10 tips voor een gelukkiger leven, 11 manieren om te genieten van de lente, etc. Vaak hele simpele dingen die er genoemd worden, maar het kan echt inspirerend werken. En ik weet uit ervaring, dat je in moeilijke periodes soms echt geen flauw benul kan hebben, van wat voor "leuks" je zou kunnen doen of je echt niet meer kan voorstellen hoe je in hemelsnaam gelukkig zou moeten zijn en dan zijn die lijstjes wel handig.
dinsdag 23 juni 2009 om 13:55
Hi rosalie,
Spannend, ben benieuwd hoe je gesprek is gegaan! En goeie tip voor de website. Verder heb ik nu weer een lastige dag. Twee weken terug toen ik net begonnen was met de medicijnen had ik een paniekaanval in de auto gekregen. Ik ben toen de weg afgegaan en heb me gelukkig kunnen laten ophalen. Ik was er wel echt van geschrokken. Ik heb het ooit 1 keer gehad en hier was ik altijd bang voor geweest. En dan gebeurt het ineens. De huisarts had gezegd zolang er bijwerkingen zijn dat ik de snelweg maar moest mijden. Ben al die tijd wel in de omgeving blijven rijden en ook wel ernaast gezeten en eigenlijk ging dat supergoed van het weekend. Dus was vanochtend bij huisarts en die zei ook dat ik het maar weer eens moest gaan doen. Voelde me echt beter!
Dus ik had vanmiddag een afspraak. Ben ruim op tijd weg gegaan zodat ik tijd heb voor pauzes, had eten meegenomen en drinken. Was naar het toilet geweest. Het ging goed totdat ik op de snelweg was. Ik was zo nerveus dat ik meteen een brok in mijn keel kreeg en de zenuwen gingen in mijn benen zitten. Ik goed ademen, leuke muziek opzetten. Positieve gedachten oproepen over hoe goed ik het deed. Ik zat voortdurend tegen mezelf te praten hoe leuk ik autorijden altijd vond etc. etc. Maar het viel zo vies tegen. In een stukje van 2km had ik al bijna 2 keer een paniekaanval. Ik kon het net stoppen op het randje maar dat maakt me weer zo bang. Dus ik weer de snelweg af. Op een parkeerplaats 10 min gestaan.
Toen dacht ik, ik ben wel weer rustig. We gaan er weer voor. Weer in de auto gestapt en bedacht waar ik er weer af kon gaan zodat ik het klein kon maken voor mezelf. Maar dat viel ook zo vies tegen. Ik ben dus uiteindelijk maar weer omgekeerd. Stuk terug was ook zo moeilijk. Heb uiteindelijk 5x bijna een paniekaanval gehad. Nu weet ik dat ik positief moet denken. Ik heb dus geen paniekaanval gehad. Ik heb het zelf gestopt. En ik had ook eigenlijk niet de illusie moeten hebben dat het helemaal perfect zou gaan. Maar dit had ook weer niet verwacht.
Heeft iemand ook dit soort ervaringen? Hoe nu verder?
Ik dacht misschien is het goed om iedere dag een stukje snelweg te doen. Kleine stukjes zodat ik ga wennen? Iemand tips?
Dank alvast!
Spannend, ben benieuwd hoe je gesprek is gegaan! En goeie tip voor de website. Verder heb ik nu weer een lastige dag. Twee weken terug toen ik net begonnen was met de medicijnen had ik een paniekaanval in de auto gekregen. Ik ben toen de weg afgegaan en heb me gelukkig kunnen laten ophalen. Ik was er wel echt van geschrokken. Ik heb het ooit 1 keer gehad en hier was ik altijd bang voor geweest. En dan gebeurt het ineens. De huisarts had gezegd zolang er bijwerkingen zijn dat ik de snelweg maar moest mijden. Ben al die tijd wel in de omgeving blijven rijden en ook wel ernaast gezeten en eigenlijk ging dat supergoed van het weekend. Dus was vanochtend bij huisarts en die zei ook dat ik het maar weer eens moest gaan doen. Voelde me echt beter!
Dus ik had vanmiddag een afspraak. Ben ruim op tijd weg gegaan zodat ik tijd heb voor pauzes, had eten meegenomen en drinken. Was naar het toilet geweest. Het ging goed totdat ik op de snelweg was. Ik was zo nerveus dat ik meteen een brok in mijn keel kreeg en de zenuwen gingen in mijn benen zitten. Ik goed ademen, leuke muziek opzetten. Positieve gedachten oproepen over hoe goed ik het deed. Ik zat voortdurend tegen mezelf te praten hoe leuk ik autorijden altijd vond etc. etc. Maar het viel zo vies tegen. In een stukje van 2km had ik al bijna 2 keer een paniekaanval. Ik kon het net stoppen op het randje maar dat maakt me weer zo bang. Dus ik weer de snelweg af. Op een parkeerplaats 10 min gestaan.
Toen dacht ik, ik ben wel weer rustig. We gaan er weer voor. Weer in de auto gestapt en bedacht waar ik er weer af kon gaan zodat ik het klein kon maken voor mezelf. Maar dat viel ook zo vies tegen. Ik ben dus uiteindelijk maar weer omgekeerd. Stuk terug was ook zo moeilijk. Heb uiteindelijk 5x bijna een paniekaanval gehad. Nu weet ik dat ik positief moet denken. Ik heb dus geen paniekaanval gehad. Ik heb het zelf gestopt. En ik had ook eigenlijk niet de illusie moeten hebben dat het helemaal perfect zou gaan. Maar dit had ook weer niet verwacht.
Heeft iemand ook dit soort ervaringen? Hoe nu verder?
Ik dacht misschien is het goed om iedere dag een stukje snelweg te doen. Kleine stukjes zodat ik ga wennen? Iemand tips?
Dank alvast!
woensdag 24 juni 2009 om 12:36
@ Leonixie, fijn dat de medicatie goed aansloeg, en dat je zo'n goede dag had. Dat er nog veel meer mogen komen! Ik heb geen ervaringen met paniekaanvallen. Ik stap nu niet in de auto omdat ik te moe ben om me goed te concentreren, maar dat is iets heel anders dan hoe jij je voelt. Ik hoop dat anderen tips hebben.
@ Rosalie, dat klinkt goed die vakantie! Mooi vooruitzicht! Ik herken dat wel, dat je meer energie hebt om je te concentreren, maar de informatie uiteindelijk niet allemaal kunt verwerken. Ik probeer nu om net onder de grens te blijven van wat ik aankan, maar is lastig want het is elke keer anders.
Met mij gaat het de goede kant op. Neem elke dag veel rust, en dat maakt me een stuk vrolijker dan toen ik nog werkte. Ik voelde me toen afglijden in een depressie, en daar zat ik helemaal niet op te wachten. Dat is nu helemaal over!
Tijdens een wandeling of fietstocht kan ik van het ene op het andere moment uitgeput zijn, dus ga nog vaak over m'n grens omdat ik dan bijv toch nog tijd nodig heb om naar huis te gaan en dus extra energie verbruik. Ik maak het rustiger in m'n hoofd door minder tv te kijken of te lezen, maar gewoon te gaan zitten zonder iets te doen. Vind ik zo moeilijk, heb meteen de neiging om een boek te pakken en iets te dóen. Maar de huisarts zei dat het goed is om me te vervelen. Dus dat doe ik maar . Stapje voor stapje ga ik vooruit. Ik wens het anderen ook toe!
@ Rosalie, dat klinkt goed die vakantie! Mooi vooruitzicht! Ik herken dat wel, dat je meer energie hebt om je te concentreren, maar de informatie uiteindelijk niet allemaal kunt verwerken. Ik probeer nu om net onder de grens te blijven van wat ik aankan, maar is lastig want het is elke keer anders.
Met mij gaat het de goede kant op. Neem elke dag veel rust, en dat maakt me een stuk vrolijker dan toen ik nog werkte. Ik voelde me toen afglijden in een depressie, en daar zat ik helemaal niet op te wachten. Dat is nu helemaal over!
Tijdens een wandeling of fietstocht kan ik van het ene op het andere moment uitgeput zijn, dus ga nog vaak over m'n grens omdat ik dan bijv toch nog tijd nodig heb om naar huis te gaan en dus extra energie verbruik. Ik maak het rustiger in m'n hoofd door minder tv te kijken of te lezen, maar gewoon te gaan zitten zonder iets te doen. Vind ik zo moeilijk, heb meteen de neiging om een boek te pakken en iets te dóen. Maar de huisarts zei dat het goed is om me te vervelen. Dus dat doe ik maar . Stapje voor stapje ga ik vooruit. Ik wens het anderen ook toe!
donderdag 25 juni 2009 om 08:18
Nou het gesprek is gelukkig achter de rug en het is goed gegaan. Niet dat nu alles is opgelost of dat we nu ineens op 1 lijn zitten. Dat niet, dat zal ook nooit helemaal gaan gebeuren verwacht ik, maar het was in ieder geval een normaal gesprek. Ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen. Er zijn nog wel meer dingen die nog uitgesproken moeten worden, maar ik heb er duidelijk voor gekozen een paar dingen nog even te laten voor wat ze zijn, dat komt wel in een later gesprek, want je kan gewoon niet alles in 1 gesprek proppen. Alle aandachtspunten die ik zelf had mbt tot communicatie zijn in ieder geval goed gegaan, dus daar ben ik blij mee. Ik was echt nerveus van te voren niet normaal. De avond ervoor had ik nog een emotie-uitbarsting tegen mijn vriend omdat ik al stijf stond van de spanning. Ik hoop dat de komende paar gesprekken ook goed verlopen en dat ik dan de spanning dan wat minder wordt, want dit is echt niet goed voor je. Nu heb ik in ieder geval voor mijn vakantie geen evaluatiegesprek meer, dus heb ik even rust!
@Leonixie - idd wat Lindy zegt, je hebt een goede dag gehad en hoe je daar nu aan vast, nu het voor je gevoel weer wat minder gaat. Het zal echt up en down blijven gaan, dat is nu eenmaal zo bij een burnout. Als het goed is, zul je steeds meer goede dagen gaan krijgen en zullen de periodes langer worden. Maar de slechte dagen blijven ook, laat je hier niet door uit het veld slaan. Voor mij begon het met 1 dag niet gehuild hebben, dat was al een mijlpaal. Later had ik in een week 2 goede dagen / nachten en 5 slechte. Nu heb ik slechte momenten, kan best een halve dag duren, maar echt hele dagen dat ik me rot voel komt niet meer voor. Wel dagen dat ik me slechter voel qua vermoeidheid, wat meer hoofdpijn of een beetje chago ben, maar niet dat ik me de hele dag ellendig voel.
Wat betreft autorijden, ik herken het zelf niet. Ik rij zelf wel nog erg weinig auto, omdat het vermoeiend is en ik me niet zo lang kan concentreren op het verkeer. Het lijkt mij verstandig om in ieder geval sowieso wel regelmatig kleine stukken te blijven rijden in de buurt, anders wordt het auto rijden op zich al een probleem. Misschien kun je het in stapjes opbouwen. Als het echt niet beter wordt, weet ik dat er ook rijscholen zijn die gespecialiseerd zijn in angst bij autorijden, dan zou je misschien een paar keer met een instructeur kunnen gaat oefenen op de snelweg. Maar dat is misschien helemaal niet nodig hoor. Veel sterkte ermee en probeer (hoe moeilijk ook) je niet te veel aan te trekken van je issue met autorijden. Dit is maar 1 ding en misschien gaat het op een heleboel andere punten al wel iets beter met je, kijk ook echt naar die kleine vooruitgangen die je boekt!
@Lindy - klopt idd wat je zegt, dat ik onder mijn grens moet blijven. Mijn grens is weer iets verschoven (positief!), maar nu moet ik weer even weten waar de grens ligt. Dat is echt weer even zoeken. Deze week op het werk in ieder geval bewust wat minder gedaan en ik merk dat het ook al weer iets beter gaat, ik slaap in ieder geval weer beter.
Fijn zeg, dat je je nu goed voelt. Was ook te verwachten nu je bent gestopt met werken, maar gelukkig is het ook echt zo. Tja, dat vervelen dat is herkenbaar. Bij mij hielp het ook om zo min mogelijk TV te kijken, te lezen en te praten. En stilte hielp ook. Alleen dan weet je soms echt niet hoe je de dag door moet komen en daar kun je ook weer down van worden, wat niet de bedoeling is. Ik ben toen echt alternatieve activiteiten gaan zoeken. Wandelen / fietsen is perfect, maar daar vul je geen dag mee. Ik heb een tijdje legpuzzels gemaakt, niet echt heel veel aan, maar ik kon er goed de tijd mee doorkomen en ik heb kaarten gemaakt, beetje crea bezig zijn. Daarnaast heb ik gemerkt dat het huishouden (wasje aanzetten, paar dingetjes opvouwen, beetje opruimen) ook prima was en dan wisselde ik dat af met op de bank zitten en thee drinken.
Lindy, zo te horen geniet je lekker van je dagen en dat is het allerbelangrijkste! En jouw vakantie schiet ook al op toch!?
@Leonixie - idd wat Lindy zegt, je hebt een goede dag gehad en hoe je daar nu aan vast, nu het voor je gevoel weer wat minder gaat. Het zal echt up en down blijven gaan, dat is nu eenmaal zo bij een burnout. Als het goed is, zul je steeds meer goede dagen gaan krijgen en zullen de periodes langer worden. Maar de slechte dagen blijven ook, laat je hier niet door uit het veld slaan. Voor mij begon het met 1 dag niet gehuild hebben, dat was al een mijlpaal. Later had ik in een week 2 goede dagen / nachten en 5 slechte. Nu heb ik slechte momenten, kan best een halve dag duren, maar echt hele dagen dat ik me rot voel komt niet meer voor. Wel dagen dat ik me slechter voel qua vermoeidheid, wat meer hoofdpijn of een beetje chago ben, maar niet dat ik me de hele dag ellendig voel.
Wat betreft autorijden, ik herken het zelf niet. Ik rij zelf wel nog erg weinig auto, omdat het vermoeiend is en ik me niet zo lang kan concentreren op het verkeer. Het lijkt mij verstandig om in ieder geval sowieso wel regelmatig kleine stukken te blijven rijden in de buurt, anders wordt het auto rijden op zich al een probleem. Misschien kun je het in stapjes opbouwen. Als het echt niet beter wordt, weet ik dat er ook rijscholen zijn die gespecialiseerd zijn in angst bij autorijden, dan zou je misschien een paar keer met een instructeur kunnen gaat oefenen op de snelweg. Maar dat is misschien helemaal niet nodig hoor. Veel sterkte ermee en probeer (hoe moeilijk ook) je niet te veel aan te trekken van je issue met autorijden. Dit is maar 1 ding en misschien gaat het op een heleboel andere punten al wel iets beter met je, kijk ook echt naar die kleine vooruitgangen die je boekt!
@Lindy - klopt idd wat je zegt, dat ik onder mijn grens moet blijven. Mijn grens is weer iets verschoven (positief!), maar nu moet ik weer even weten waar de grens ligt. Dat is echt weer even zoeken. Deze week op het werk in ieder geval bewust wat minder gedaan en ik merk dat het ook al weer iets beter gaat, ik slaap in ieder geval weer beter.
Fijn zeg, dat je je nu goed voelt. Was ook te verwachten nu je bent gestopt met werken, maar gelukkig is het ook echt zo. Tja, dat vervelen dat is herkenbaar. Bij mij hielp het ook om zo min mogelijk TV te kijken, te lezen en te praten. En stilte hielp ook. Alleen dan weet je soms echt niet hoe je de dag door moet komen en daar kun je ook weer down van worden, wat niet de bedoeling is. Ik ben toen echt alternatieve activiteiten gaan zoeken. Wandelen / fietsen is perfect, maar daar vul je geen dag mee. Ik heb een tijdje legpuzzels gemaakt, niet echt heel veel aan, maar ik kon er goed de tijd mee doorkomen en ik heb kaarten gemaakt, beetje crea bezig zijn. Daarnaast heb ik gemerkt dat het huishouden (wasje aanzetten, paar dingetjes opvouwen, beetje opruimen) ook prima was en dan wisselde ik dat af met op de bank zitten en thee drinken.
Lindy, zo te horen geniet je lekker van je dagen en dat is het allerbelangrijkste! En jouw vakantie schiet ook al op toch!?
donderdag 25 juni 2009 om 08:26
@leonixie nog een kleine aanvulling
Je huisarts heeft eerst gezegd de snelweg te vermijden, daardoor is misschien wel je angst aangewakkerd. Lijkt me niet gek. Je moet nu weer het vertrouwen terugkrijgen. En dat komt echt wel terug hoor!
Je bent voor het eerst gaan rijden naar een afspraak. Dat is best veel ineens (je moet een langere afstand rijden, je moet er op een bepaalde tijd zijn, je moet ook weer terug, je wilt liever niet afbellen als het niet gaat). Is denk ik beter om als eerste te gaan rijden om het rijden. Rij maar de snelweg op en de volgende afslag er weer af. Dat is een kleinere eerste stap. En de volgende dag doe je dat weer of je gaat iets verder. Heel veel sterkte!
Je huisarts heeft eerst gezegd de snelweg te vermijden, daardoor is misschien wel je angst aangewakkerd. Lijkt me niet gek. Je moet nu weer het vertrouwen terugkrijgen. En dat komt echt wel terug hoor!
Je bent voor het eerst gaan rijden naar een afspraak. Dat is best veel ineens (je moet een langere afstand rijden, je moet er op een bepaalde tijd zijn, je moet ook weer terug, je wilt liever niet afbellen als het niet gaat). Is denk ik beter om als eerste te gaan rijden om het rijden. Rij maar de snelweg op en de volgende afslag er weer af. Dat is een kleinere eerste stap. En de volgende dag doe je dat weer of je gaat iets verder. Heel veel sterkte!
vrijdag 26 juni 2009 om 17:37
Hi rosalie,
Dank je wel voor je reactie! Achteraf gezien ben ik ook veel te enthousiast gestart. Ik ben woensdag samen met mijn vader weer gaan rijden, een klein stukje snelweg gepakt en dat ging veel beter. Helaas heb ik echt een rotweek. Vandaag te horen gekregen dat mijn contract bij mijn werk niet verlengd wordt. Ik had hier natuurlijk al over nagedacht maar had toch gehoopt dat ik enigszins wat credits had opgebouwd. Voel me ontzettend verdrietig en het hakt erin. Ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan en er vrede mee te krijgen. Voel me zo ellendig!
Dank je wel voor je reactie! Achteraf gezien ben ik ook veel te enthousiast gestart. Ik ben woensdag samen met mijn vader weer gaan rijden, een klein stukje snelweg gepakt en dat ging veel beter. Helaas heb ik echt een rotweek. Vandaag te horen gekregen dat mijn contract bij mijn werk niet verlengd wordt. Ik had hier natuurlijk al over nagedacht maar had toch gehoopt dat ik enigszins wat credits had opgebouwd. Voel me ontzettend verdrietig en het hakt erin. Ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan en er vrede mee te krijgen. Voel me zo ellendig!
vrijdag 26 juni 2009 om 18:44
quote:Leoniexie schreef op 26 juni 2009 @ 17:37:
Hi rosalie,
Dank je wel voor je reactie! Achteraf gezien ben ik ook veel te enthousiast gestart. Ik ben woensdag samen met mijn vader weer gaan rijden, een klein stukje snelweg gepakt en dat ging veel beter. Helaas heb ik echt een rotweek. Vandaag te horen gekregen dat mijn contract bij mijn werk niet verlengd wordt. Ik had hier natuurlijk al over nagedacht maar had toch gehoopt dat ik enigszins wat credits had opgebouwd. Voel me ontzettend verdrietig en het hakt erin. Ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan en er vrede mee te krijgen. Voel me zo ellendig!
Ik breek even in hier en wil je een virtuele knuffel geven!!
Je situatie is voor mij erg herkenbaar. In elk geval op gebied van werk. Voor de rest heb ik nog geen berichten van jou en je situatie gelezen.
Ik zit ook in de ziektewet. Ik zit sinds een paar weken niet lekker in mijn vel. Slecht slapen, slecht eten, hartkloppingen, gespannen spieren, misselijk, naar gevoel in mijn hoofd, huilen, het af en toe zelf niet meer kunnen opbrengen. Te lang doorgegaan...
Even voor de duidelijkheid ik heb (had) twee banen. Eentje van 18 uur en eentje van 12 uur, samen 30 per week. Ik was een paar dagen thuis gebleven en was daarna weer aan het werk gegaan voor halve dagen. Eerst even rustig aan. Maar kreeg in die week te horen dat mijn jaarcontract van 18 uur niet verlengd wordt. Reden: Omdat ik geen extra taken aan kan volgens leidinggevende. Contract loopt in augustus af. Krijg je dus even fijn een paar weken van te voren te horen...In functioneringsgesprek in april wel het een en ander besproken maar niks geen aanwijzingen voor dit bericht. Ik heb ook lang op mijn tenen gelopen, had veel verantwoordelijkheden die ik nog niet aan kon. Kan een deel op mijzelf betrekken maar een deel ligt ook zeker bij de organisatie/ mijn leidinggevende: ik ben beginnend psycholoog, heb geen begeleiding of supervisie gehad en ben meteen in het diepe gegooid. Bovendien moest ik al het werk in 18 uur proppen waardoor ik alleen aan de basistaken toe kwam, wat een heel onbevredigend gevoel gaf!
Ik wilde je in elk geval meegegeven dat je niet moet denken dat je gefaald hebt. Je hebt hard gewerkt en je best gedaan je werk goed te doen! Neus omhoog!
Wie weet kom ik hier nog wel weer eens langs om even mijn verhaal kwijt te kunnen.
Hi rosalie,
Dank je wel voor je reactie! Achteraf gezien ben ik ook veel te enthousiast gestart. Ik ben woensdag samen met mijn vader weer gaan rijden, een klein stukje snelweg gepakt en dat ging veel beter. Helaas heb ik echt een rotweek. Vandaag te horen gekregen dat mijn contract bij mijn werk niet verlengd wordt. Ik had hier natuurlijk al over nagedacht maar had toch gehoopt dat ik enigszins wat credits had opgebouwd. Voel me ontzettend verdrietig en het hakt erin. Ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan en er vrede mee te krijgen. Voel me zo ellendig!
Ik breek even in hier en wil je een virtuele knuffel geven!!
Je situatie is voor mij erg herkenbaar. In elk geval op gebied van werk. Voor de rest heb ik nog geen berichten van jou en je situatie gelezen.
Ik zit ook in de ziektewet. Ik zit sinds een paar weken niet lekker in mijn vel. Slecht slapen, slecht eten, hartkloppingen, gespannen spieren, misselijk, naar gevoel in mijn hoofd, huilen, het af en toe zelf niet meer kunnen opbrengen. Te lang doorgegaan...
Even voor de duidelijkheid ik heb (had) twee banen. Eentje van 18 uur en eentje van 12 uur, samen 30 per week. Ik was een paar dagen thuis gebleven en was daarna weer aan het werk gegaan voor halve dagen. Eerst even rustig aan. Maar kreeg in die week te horen dat mijn jaarcontract van 18 uur niet verlengd wordt. Reden: Omdat ik geen extra taken aan kan volgens leidinggevende. Contract loopt in augustus af. Krijg je dus even fijn een paar weken van te voren te horen...In functioneringsgesprek in april wel het een en ander besproken maar niks geen aanwijzingen voor dit bericht. Ik heb ook lang op mijn tenen gelopen, had veel verantwoordelijkheden die ik nog niet aan kon. Kan een deel op mijzelf betrekken maar een deel ligt ook zeker bij de organisatie/ mijn leidinggevende: ik ben beginnend psycholoog, heb geen begeleiding of supervisie gehad en ben meteen in het diepe gegooid. Bovendien moest ik al het werk in 18 uur proppen waardoor ik alleen aan de basistaken toe kwam, wat een heel onbevredigend gevoel gaf!
Ik wilde je in elk geval meegegeven dat je niet moet denken dat je gefaald hebt. Je hebt hard gewerkt en je best gedaan je werk goed te doen! Neus omhoog!
Wie weet kom ik hier nog wel weer eens langs om even mijn verhaal kwijt te kunnen.
vrijdag 26 juni 2009 om 20:50
@Leonixie - Wat een naar bericht, kan me voorstellen dat je een rotweek hebt. Waarschijnlijk kun je verstandelijk best begrijpen dat ze je contract niet verlengen, maar komt het ondertussen keihard aan en je voelt je afgewezen en daarnaast heb je er nu zorgen / onzekerheid bij.
Het zal lastig zijn dit te accepteren en een plek te geven. Dat heeft zeker tijd nodig, maar dat moment komt wel. Ik zou willen dat ik je hierbij kon helpen. Ik herinner me even niet of je ook therapie volgt bij een psycholoog, anders zou ik het er met hem / haar over hebben, die kan je wellicht helpen het te relativeren / er mee te dealen.
Wat zijn de praktische gevolgen, nog even los van de klap? Ik zou mezelf in ieder geval eerst even de tijd geven om de klap te verwerken (je mag hier verdrietig, boos en gefrustreerd om zijn!) en daarna misschien aankomend weekend even ervoor gaan zitten om rustig op een rijtje zetten (samen met je vriend?) wat de praktische gevolgen zijn en hoe je het gaat aanpakken (financieel, verwacht je een andere baan te kunnen vinden, zie je het zitten om nu een andere baan te zoeken etc.).
Heel belangrijk Leonixie, wees nu extra lief voor jezelf, verwen jezelf of nog beter laat je verwennen. Zelf ben ik de laatste tijd bezig om werk op zich een minder belangrijke plek te geven (ben ook onzeker over mijn toekomst en dat vreet aan me en daar wil ik vanaf) en ik zeg steeds tegen mezelf: Als ik geen baan meer heb, dan ben ik nog altijd partner van mijn lieve vriend, tante van mijn 2 lieve neefjes, (schoon)dochter, vriendin etc. En al die dingen zijn uiteraard ook veel belangrijker dan een baan. Waarschijnlijk kun je hier nu niks mee, maar later misschien wel.
Heel veel sterkte! En denk aan jezelf hè, want je bent hartstikke goed bezig. En je eigen gezondheid is het belangrijkst! Goed ook, dat je met je vader bent gaan rijden!! Je hebt gelijk alweer die stap gezet.
Het zal lastig zijn dit te accepteren en een plek te geven. Dat heeft zeker tijd nodig, maar dat moment komt wel. Ik zou willen dat ik je hierbij kon helpen. Ik herinner me even niet of je ook therapie volgt bij een psycholoog, anders zou ik het er met hem / haar over hebben, die kan je wellicht helpen het te relativeren / er mee te dealen.
Wat zijn de praktische gevolgen, nog even los van de klap? Ik zou mezelf in ieder geval eerst even de tijd geven om de klap te verwerken (je mag hier verdrietig, boos en gefrustreerd om zijn!) en daarna misschien aankomend weekend even ervoor gaan zitten om rustig op een rijtje zetten (samen met je vriend?) wat de praktische gevolgen zijn en hoe je het gaat aanpakken (financieel, verwacht je een andere baan te kunnen vinden, zie je het zitten om nu een andere baan te zoeken etc.).
Heel belangrijk Leonixie, wees nu extra lief voor jezelf, verwen jezelf of nog beter laat je verwennen. Zelf ben ik de laatste tijd bezig om werk op zich een minder belangrijke plek te geven (ben ook onzeker over mijn toekomst en dat vreet aan me en daar wil ik vanaf) en ik zeg steeds tegen mezelf: Als ik geen baan meer heb, dan ben ik nog altijd partner van mijn lieve vriend, tante van mijn 2 lieve neefjes, (schoon)dochter, vriendin etc. En al die dingen zijn uiteraard ook veel belangrijker dan een baan. Waarschijnlijk kun je hier nu niks mee, maar later misschien wel.
Heel veel sterkte! En denk aan jezelf hè, want je bent hartstikke goed bezig. En je eigen gezondheid is het belangrijkst! Goed ook, dat je met je vader bent gaan rijden!! Je hebt gelijk alweer die stap gezet.
vrijdag 26 juni 2009 om 21:14
Ik ben dit weekend alleen thuis en merkte vanmorgen toen mijn vriend voor een weekendje wegging, dat ik dat toch wel een beetje spannend vind. Mijn vriend is toch mijn grote steun en toeverlaat op wie ik altijd terug kan vallen en die me altijd troost als ik het even niet meer zie zitten. Normaal als hij weg is, zou ik zo'n weekend volplannen met activiteiten, zodat ik zelf ook een leuk en vol weekend heb. Maar dat gaat nu niet, want ik heb een hele vermoeiende week achter de rug en ik heb gewoon een rustig weekend nodig. Volgende week gaan we al op vakantie en ik weet gewoon dat de reis pittig zal worden en ook het inpakken en andere voorbereidingen zorgt voor extra drukte, dus ik moet nu gewoon mijn rust pakken. Betekent wel dat ik bijna het hele weekend alleen ben. Maar ben ook wel bang dat ik me straks rot ga voelen of ga piekeren. Ik heb wel 1 ding gepland, morgenavond ga ik uiteten met mijn schoonouders. Ik kan gelukkig wel altijd bij mijn schoonmoeder terecht, die belde me vanavond al even en die woont ook vlakbij. Zij heeft me al vaker gesteund in zware moeilijke momenten als mijn vriend aan het werk was.
Tot nu toe gaat het wel en heb ik lekker buiten gegeten en tijdschriftje gelezen in de zon. Hopen maar dat ik vannacht goed slaap en geen uren wakker lig. Gisteren was ik ook al de hele dag onrustig, gisteravond was ik weer aan het huilen, vraag me af of dat hiermee te maken had. Vermoed van wel of het waren nog de naweeën van de stress die ik had om het gesprek met mijn werkgever.
Stom hè, dat zoveel dingen die normaal niks voorstellen, ineens "grote dingen" worden waar je zo tegenop kan zien. Confronterend ook, ik denk soms dat ik al heel wat aankan, maar dat valt dan toch weer tegen.
Waarom duurt het zo lang????????
Ik ben nu precies een jaar ziek. Dat is toch een vervelende mijlpaal, een jaar is lang en ik ben er nog lang niet.
Mijn vriend is op mannenweekend en vanmorgen zei hij, ik heb echt niet aan iedere hand 6 vrouwen hoor. Dus ik zei: Je weet wat je thuis hebt. Het was eigenlijk tot dan toe niet echt een serieus gesprek, maar mijn vriend antwoordde: Ik weet wat ik had en ik weet wat ik straks weer heb. Het was oprecht wat hij zei, maar AU dat deed pijn. Hij heeft nu dus al een jaar niet meer zijn normale vriendin, want ik ben gewoon al zo lang mijzelf niet. Ik besef ook hoe zwaar het voor hem moet zijn. Eerder heeft hij ook al eens gezegd, toen hij er zelf even doorheen zat en heel emotioneel was: "Ik ben je al zo lang kwijt en ik mis je zo. Soms ben je er heel even, maar dan ben je zo weer weg. " (Ik zit nu in tranen achter mijn laptop).
Tot nu toe gaat het wel en heb ik lekker buiten gegeten en tijdschriftje gelezen in de zon. Hopen maar dat ik vannacht goed slaap en geen uren wakker lig. Gisteren was ik ook al de hele dag onrustig, gisteravond was ik weer aan het huilen, vraag me af of dat hiermee te maken had. Vermoed van wel of het waren nog de naweeën van de stress die ik had om het gesprek met mijn werkgever.
Stom hè, dat zoveel dingen die normaal niks voorstellen, ineens "grote dingen" worden waar je zo tegenop kan zien. Confronterend ook, ik denk soms dat ik al heel wat aankan, maar dat valt dan toch weer tegen.
Waarom duurt het zo lang????????
Ik ben nu precies een jaar ziek. Dat is toch een vervelende mijlpaal, een jaar is lang en ik ben er nog lang niet.
Mijn vriend is op mannenweekend en vanmorgen zei hij, ik heb echt niet aan iedere hand 6 vrouwen hoor. Dus ik zei: Je weet wat je thuis hebt. Het was eigenlijk tot dan toe niet echt een serieus gesprek, maar mijn vriend antwoordde: Ik weet wat ik had en ik weet wat ik straks weer heb. Het was oprecht wat hij zei, maar AU dat deed pijn. Hij heeft nu dus al een jaar niet meer zijn normale vriendin, want ik ben gewoon al zo lang mijzelf niet. Ik besef ook hoe zwaar het voor hem moet zijn. Eerder heeft hij ook al eens gezegd, toen hij er zelf even doorheen zat en heel emotioneel was: "Ik ben je al zo lang kwijt en ik mis je zo. Soms ben je er heel even, maar dan ben je zo weer weg. " (Ik zit nu in tranen achter mijn laptop).
vrijdag 26 juni 2009 om 21:35
Jeetje Rosalie, wat een moeilijke woorden allemaal. Ik kan me goed voorstellen dat je na een jaar even de balans opmaakt en dat het moeilijk is te accepteren dat de situatie nog steeds zo is. Toevallig had ik twee maanden terug ook een weekend alleen. Mijn vriend had ook een 'mannenweekend'. Normaal maak ik me helemaal niet druk daarover maar nu stond ik hem huilend uit te zwaaien. Ik dacht muts! Maar uiteindelijk ging het hartstikke goed ondanks dat ik het maar eenzaam alleen vond.
Ik begrijp je gevoel. Mocht het thuis eens niet lukken, heb je altijd je vriend nog die het kan oplossen. Maar dan ben je ineens alleen. Misschien sterkt het je als blijkt dat het goed gaat. Weer een stukje zelfvertrouwen!
Wat lief dat jullie allemaal zo reageren. Ik moet zeggen de eerste emotie is al gezakt. Ik had natuurlijk wel al uitgezocht wat de consequenties zouden zijn. Ik kom in de ziektewet terecht en krijg dan 70% van mijn laatst betaalde loon. Daarmee kan ik in ieder geval al mijn lasten betalen en zelfs nog wel wat leven. Dus dat komt wel goed.
Ik vind het moeilijk omdat ik nog niet per se weg wilde. En het kwam behoorlijk abrupt voor mijn gevoel. Had toch voor mijn gevoel (naief misschien) goede signalen gekregen. En dan heb je zo'n week achter de rug en dan dit.
Maar goed ik hoop dat de tijd mij laat zien dat het een nieuwe start gaat zijn. Stiekem ben ik aan het denken wat ik zal gaan doen. Ik vind het in ieder geval belangrijk een structuur te gaan maken. Zodat ik een reden heb om mijn bed uit te komen. En misschien doet het me wel goed, eens geen drang om te werken, me te bewijzen, mijn werk tevreden te stellen. Werk moet eens een keer bijzaak voor mij gaan worden. Het lijkt bij mij wel al eeuwen op de eerste plaats te staan en daarom voel ik me dan nu ineens zo'n stumperd. Zit ik thuis zonder baan... Maar goed, jullie hebben gelijk. Ik ga lief zijn voor mezelf. Morgen maar iets leuks doen en het even van me afzetten.
En ik loop inderdaad al lang bij een therapeut. Dus die zie ik volgende week weer en die kan me vast wel verder helpen. Dus hopelijk gaat dat goed!
Liefs Leonie
Ik begrijp je gevoel. Mocht het thuis eens niet lukken, heb je altijd je vriend nog die het kan oplossen. Maar dan ben je ineens alleen. Misschien sterkt het je als blijkt dat het goed gaat. Weer een stukje zelfvertrouwen!
Wat lief dat jullie allemaal zo reageren. Ik moet zeggen de eerste emotie is al gezakt. Ik had natuurlijk wel al uitgezocht wat de consequenties zouden zijn. Ik kom in de ziektewet terecht en krijg dan 70% van mijn laatst betaalde loon. Daarmee kan ik in ieder geval al mijn lasten betalen en zelfs nog wel wat leven. Dus dat komt wel goed.
Ik vind het moeilijk omdat ik nog niet per se weg wilde. En het kwam behoorlijk abrupt voor mijn gevoel. Had toch voor mijn gevoel (naief misschien) goede signalen gekregen. En dan heb je zo'n week achter de rug en dan dit.
Maar goed ik hoop dat de tijd mij laat zien dat het een nieuwe start gaat zijn. Stiekem ben ik aan het denken wat ik zal gaan doen. Ik vind het in ieder geval belangrijk een structuur te gaan maken. Zodat ik een reden heb om mijn bed uit te komen. En misschien doet het me wel goed, eens geen drang om te werken, me te bewijzen, mijn werk tevreden te stellen. Werk moet eens een keer bijzaak voor mij gaan worden. Het lijkt bij mij wel al eeuwen op de eerste plaats te staan en daarom voel ik me dan nu ineens zo'n stumperd. Zit ik thuis zonder baan... Maar goed, jullie hebben gelijk. Ik ga lief zijn voor mezelf. Morgen maar iets leuks doen en het even van me afzetten.
En ik loop inderdaad al lang bij een therapeut. Dus die zie ik volgende week weer en die kan me vast wel verder helpen. Dus hopelijk gaat dat goed!
Liefs Leonie
zondag 28 juni 2009 om 11:42
quote:Rosalie1980 schreef op 25 juni 2009 @ 08:26:
@leonixie nog een kleine aanvulling
Je huisarts heeft eerst gezegd de snelweg te vermijden, daardoor is misschien wel je angst aangewakkerd. Lijkt me niet gek. Je moet nu weer het vertrouwen terugkrijgen. En dat komt echt wel terug hoor!
Je bent voor het eerst gaan rijden naar een afspraak. Dat is best veel ineens (je moet een langere afstand rijden, je moet er op een bepaalde tijd zijn, je moet ook weer terug, je wilt liever niet afbellen als het niet gaat). Is denk ik beter om als eerste te gaan rijden om het rijden. Rij maar de snelweg op en de volgende afslag er weer af. Dat is een kleinere eerste stap. En de volgende dag doe je dat weer of je gaat iets verder. Heel veel sterkte!
hallo allemaal,
Tijd niet geweest en ik zie ook allemaal nieuwe gezichten.
Even een tip voor als je onzeker bent achter het stuur. Er bestaat een korte cursus voor: Rijzeker. Je gaat dan aan de slag met een coach die jou helpt je angst te overwinnen. Misschien iets voor jou?
@leonixie nog een kleine aanvulling
Je huisarts heeft eerst gezegd de snelweg te vermijden, daardoor is misschien wel je angst aangewakkerd. Lijkt me niet gek. Je moet nu weer het vertrouwen terugkrijgen. En dat komt echt wel terug hoor!
Je bent voor het eerst gaan rijden naar een afspraak. Dat is best veel ineens (je moet een langere afstand rijden, je moet er op een bepaalde tijd zijn, je moet ook weer terug, je wilt liever niet afbellen als het niet gaat). Is denk ik beter om als eerste te gaan rijden om het rijden. Rij maar de snelweg op en de volgende afslag er weer af. Dat is een kleinere eerste stap. En de volgende dag doe je dat weer of je gaat iets verder. Heel veel sterkte!
hallo allemaal,
Tijd niet geweest en ik zie ook allemaal nieuwe gezichten.
Even een tip voor als je onzeker bent achter het stuur. Er bestaat een korte cursus voor: Rijzeker. Je gaat dan aan de slag met een coach die jou helpt je angst te overwinnen. Misschien iets voor jou?
maandag 29 juni 2009 om 11:38
Ik ben nu ook een jaar ziek, de balans aan het opmaken. Heb een slechte week gehad en zag de toekomst daardoor somber in. Maar nu gaat het weer wat beter, heb ik iets meer energie.
@ Rosalie, ik baal er soms ook zo van dat m'n vriend me niet als mezelf ziet, dat hij zo erg rekening met me moet houden. Hij zegt zelf dat het niet teveel is en dat hij het goed aan kan, maar ik vind het heel vervelend. Ik kan me de reactie van je vriend voorstellen, maar oh wat moeilijk om te horen.
@ Piekjuh en Leoniexie, Over baan kwijt raken, ik vond het ook heel erg dat mijn baas me liever kwijt dan rijk was. Ik snap dus in wat voor draaimolen van vervelende gevoelens je daarover zit nu je contract niet wordt verlengd. Geeft vast veel onzekerheid en de afwijzing is pijnlijk. Aan de andere kant, wil je een baan waarin je teveel taken in 18 uur moet proppen? Waar je de taken eigenlijk niet aan kunt? Waar ze je geen begeleiding geven? Dit zijn dingen waar je met je werkgever aan zou kunnen werken als je gezond bent, maar zit je hier waarschijnlijk niet op je plek.
Ik ben hierdoor in een jaar al 2 banen kwijt geraakt. De eerste met veel ellende, de tweede ging me al makkelijker af. Nu werk ik niet, en wisselt de tweestrijd: Enerzijds: ik moet toch werken, waarom kan ik dat niet, er komt nooit meer iets wat ik kan doen! Onzekerheid over de toekomst en wanhoop dat het niet meer goed zal komen. Anderzijds: wat fijn dat ik nu NIKS moet, helemaal tot rust kan komen, en langzaam voor nieuwe dingen kan openstaan.
Ik vind het vaak heel verwarrend, ga toch weer vacaturesites bezoeken terwijl ik weet dat ik in een dieper gat kom als ik nu weer ga werken. Pfff moeilijk hoor.
Ik ben wel goed bezig met dagstructuur. Sta 's ochtends op, eet regelmatig, en probeer elke dag de deur uit te gaan voor een wandeling of boodschappen. Ik heb eigenlijk veel meer plannen om te doen op een dag, maar dat gaat gewoon niet. Ik moet echt leren om tevreden te zijn met deze basis, en dingen als sporten en mensen bezoeken (waar ik nu eigenlijk tijd voor heb) kost teveel energie dus kan ik niet doen. Voelt 's avonds zo onbevredigd als ik alleen maar heb gewandeld en gelezen. Alsof ik niks doe met m'n leven. Maar ik hou dit ritme vol om eraan te wennen, en als ik meer kan ga ik vanzelf meer doen. En het doet me eigenlijk zo goed dat vriend 's ochtends vroeg op moet voor zijn werk, en dat ik mag kiezen wat ik doe. Ik probeer van de vrijheid te genieten! Met werk op de eerste plaats kom je er niet in het leven. En ik geloof niet dat ik, of jullie, tot ons 65e zonder werk thuis zullen zitten. Als ik nu zou volhouden dat ik persé wil werken (terwijl het nog niet gaat), dan zou ik waarschijnlijk nog wel jaren ziek zijn. Nu heb ik kans op herstel, ook al weet ik nog niet hoe dat gaat verlopen.
@ Rosalie, ik baal er soms ook zo van dat m'n vriend me niet als mezelf ziet, dat hij zo erg rekening met me moet houden. Hij zegt zelf dat het niet teveel is en dat hij het goed aan kan, maar ik vind het heel vervelend. Ik kan me de reactie van je vriend voorstellen, maar oh wat moeilijk om te horen.
@ Piekjuh en Leoniexie, Over baan kwijt raken, ik vond het ook heel erg dat mijn baas me liever kwijt dan rijk was. Ik snap dus in wat voor draaimolen van vervelende gevoelens je daarover zit nu je contract niet wordt verlengd. Geeft vast veel onzekerheid en de afwijzing is pijnlijk. Aan de andere kant, wil je een baan waarin je teveel taken in 18 uur moet proppen? Waar je de taken eigenlijk niet aan kunt? Waar ze je geen begeleiding geven? Dit zijn dingen waar je met je werkgever aan zou kunnen werken als je gezond bent, maar zit je hier waarschijnlijk niet op je plek.
Ik ben hierdoor in een jaar al 2 banen kwijt geraakt. De eerste met veel ellende, de tweede ging me al makkelijker af. Nu werk ik niet, en wisselt de tweestrijd: Enerzijds: ik moet toch werken, waarom kan ik dat niet, er komt nooit meer iets wat ik kan doen! Onzekerheid over de toekomst en wanhoop dat het niet meer goed zal komen. Anderzijds: wat fijn dat ik nu NIKS moet, helemaal tot rust kan komen, en langzaam voor nieuwe dingen kan openstaan.
Ik vind het vaak heel verwarrend, ga toch weer vacaturesites bezoeken terwijl ik weet dat ik in een dieper gat kom als ik nu weer ga werken. Pfff moeilijk hoor.
Ik ben wel goed bezig met dagstructuur. Sta 's ochtends op, eet regelmatig, en probeer elke dag de deur uit te gaan voor een wandeling of boodschappen. Ik heb eigenlijk veel meer plannen om te doen op een dag, maar dat gaat gewoon niet. Ik moet echt leren om tevreden te zijn met deze basis, en dingen als sporten en mensen bezoeken (waar ik nu eigenlijk tijd voor heb) kost teveel energie dus kan ik niet doen. Voelt 's avonds zo onbevredigd als ik alleen maar heb gewandeld en gelezen. Alsof ik niks doe met m'n leven. Maar ik hou dit ritme vol om eraan te wennen, en als ik meer kan ga ik vanzelf meer doen. En het doet me eigenlijk zo goed dat vriend 's ochtends vroeg op moet voor zijn werk, en dat ik mag kiezen wat ik doe. Ik probeer van de vrijheid te genieten! Met werk op de eerste plaats kom je er niet in het leven. En ik geloof niet dat ik, of jullie, tot ons 65e zonder werk thuis zullen zitten. Als ik nu zou volhouden dat ik persé wil werken (terwijl het nog niet gaat), dan zou ik waarschijnlijk nog wel jaren ziek zijn. Nu heb ik kans op herstel, ook al weet ik nog niet hoe dat gaat verlopen.
woensdag 1 juli 2009 om 16:55
Hallo allemaal,
Ik lees al heel lang mee. Heb in het verleden ook al geschreven maar op het moment dat het goed / beter gaat heb je gewoon minder behoefte om te schrijven.
De reden dat ik nu reageer is dat ik gisteren tot 2 keer las (sorry ik weet de namen even niet meer) dat jullie al een jaar "ziek" zijn.
Ik volgende maand ook al en ik dacht toch echt dat het met een jaar voorbij zou zijn. Nou niet dus
Heb ook gewoon goede dagen gehad hoor maar de laatste weken glij ik weer heel erg af. Ben weer duizelig. Af en toe het idee dat ik dreig weg te vallen maar ik blijf overeind. Daarbij komt het feit dat ik niet ziek wil zijn. Blijf me verzetten en dat werkt niet echt bevorderlijk. Omdat ik al zoveel goede dagen heb gehad, wil het bij mij er ook niet in dat het niet over is. Hierdoor ga ik me weer druk maken dat ik iets anders onder de leden heb (nee heb geen hypochondrie) het wil er gewoon echt niet in. Schrijf dit nu op het forum omdat ik hoop dat ik me er dan beter bij kan neerleggen.
In ieder geval heel veel sterkte allemaal van een trouwe meelezer
Ik lees al heel lang mee. Heb in het verleden ook al geschreven maar op het moment dat het goed / beter gaat heb je gewoon minder behoefte om te schrijven.
De reden dat ik nu reageer is dat ik gisteren tot 2 keer las (sorry ik weet de namen even niet meer) dat jullie al een jaar "ziek" zijn.
Ik volgende maand ook al en ik dacht toch echt dat het met een jaar voorbij zou zijn. Nou niet dus
Heb ook gewoon goede dagen gehad hoor maar de laatste weken glij ik weer heel erg af. Ben weer duizelig. Af en toe het idee dat ik dreig weg te vallen maar ik blijf overeind. Daarbij komt het feit dat ik niet ziek wil zijn. Blijf me verzetten en dat werkt niet echt bevorderlijk. Omdat ik al zoveel goede dagen heb gehad, wil het bij mij er ook niet in dat het niet over is. Hierdoor ga ik me weer druk maken dat ik iets anders onder de leden heb (nee heb geen hypochondrie) het wil er gewoon echt niet in. Schrijf dit nu op het forum omdat ik hoop dat ik me er dan beter bij kan neerleggen.
In ieder geval heel veel sterkte allemaal van een trouwe meelezer
donderdag 2 juli 2009 om 11:42
hallo allemaal,
Zoals al eerder geschreven is onlangs bekend geworden dat mijn contract niet wordt verlengd. Nu ga ik vanaf eind juli de ziektewet in omdat ik echt niet beter zal zijn rond die tijd. Nu heb ik het gevoel dat mijn werkgever mij een beetje angst probeert aan te jagen en roept steeds of ik dit echt wel wil want ik ga dan toch een molen in.... Net weer even UWV gebeld en die stellen me wel enigszins gerust maar voelde toch de behoefte om eens bij jullie te peilen hoe jullie ervaringen zijn? Hoe is het traject dat je dan ingaat en als je dan weer zou moeten werken voor een paar uur? moet je dan zelf een job gaan zoeken of doen zij dat? maak me een beetje ongerust! dank alvast voor de reacties!
Zoals al eerder geschreven is onlangs bekend geworden dat mijn contract niet wordt verlengd. Nu ga ik vanaf eind juli de ziektewet in omdat ik echt niet beter zal zijn rond die tijd. Nu heb ik het gevoel dat mijn werkgever mij een beetje angst probeert aan te jagen en roept steeds of ik dit echt wel wil want ik ga dan toch een molen in.... Net weer even UWV gebeld en die stellen me wel enigszins gerust maar voelde toch de behoefte om eens bij jullie te peilen hoe jullie ervaringen zijn? Hoe is het traject dat je dan ingaat en als je dan weer zou moeten werken voor een paar uur? moet je dan zelf een job gaan zoeken of doen zij dat? maak me een beetje ongerust! dank alvast voor de reacties!
vrijdag 3 juli 2009 om 10:38
Internet lag er een paar dagen uit, maar op de valreep (ga vannacht op vakantie), doet hij het weer.
Het weekend is gelukkig goed gegaan, het was wel een saai weekend, maar dat had ik ook nodig en het heeft me wel goed gedaan. En idd Leonixie, het geeft mij weer zelfvertrouwen nu het goed is gegaan. Ik ben zo blij dat ik nu eindelijk vakantie heb. Vakantie van alles. Maandag had ik nog een afspraak bij de arbo arts en nu heb ik 2,5 week helemaal niets, geen therapie, arbo-arts, evaluaties met werkgever...heerlijk. Hoop zo dat ik mezelf weer even niet ziek zal voelen. Lekker samen zijn met mijn vriend, 10 dagen naar de zon en daarna nog een weekje thuis. Tijd en energie om familie / vrienden te zien (kan normaal maar af en toe, want alle energie gaat naar het werk).
@Leonixie: Wat betreft UWV, ik weet er niet heel veel van, maar 1 ding kan ik je wel zeggen, luister niet naar je werkgever. Ik weet namelijk wel vanuit de kant van de werkgever hoe het zit. Als jouw medewerker ziek uit dienst gaat, dan kun je als werkgever hiervan veel rompslomp krijgen. Veel formulieren die ingevuld moeten worden en daarnaast gaat het UWV namelijk kijken of de werkgever er wel alles aan gedaan heeft om jou te laten reïntegreren. Mochten zij zich niet aan alle regels hebben gehouden, dan kan het UWV kosten op hen gaan verhalen. Dus logisch dat zij jou het liefste betergemeld uit dienst laten gaan.
Ik zou dat sowieso niet doen, want als je betergemeld bent, dan heb je zeker weten direct sollicitatieplicht. Hoe het nu precies gaat weet ik niet, maar je zal wel naar een uwv-arts moeten misschien (net zoiets als arbo) en als die vaststeld dat je ziek bent, hoef je juist misschien wel even niet te solliciteren.
Ik ga het hierbij laten. Heel veel sterkte allemaal! Doe het rustig aan, wees niet te streng voor jezelf en geniet van kleine dingen!!!
Het weekend is gelukkig goed gegaan, het was wel een saai weekend, maar dat had ik ook nodig en het heeft me wel goed gedaan. En idd Leonixie, het geeft mij weer zelfvertrouwen nu het goed is gegaan. Ik ben zo blij dat ik nu eindelijk vakantie heb. Vakantie van alles. Maandag had ik nog een afspraak bij de arbo arts en nu heb ik 2,5 week helemaal niets, geen therapie, arbo-arts, evaluaties met werkgever...heerlijk. Hoop zo dat ik mezelf weer even niet ziek zal voelen. Lekker samen zijn met mijn vriend, 10 dagen naar de zon en daarna nog een weekje thuis. Tijd en energie om familie / vrienden te zien (kan normaal maar af en toe, want alle energie gaat naar het werk).
@Leonixie: Wat betreft UWV, ik weet er niet heel veel van, maar 1 ding kan ik je wel zeggen, luister niet naar je werkgever. Ik weet namelijk wel vanuit de kant van de werkgever hoe het zit. Als jouw medewerker ziek uit dienst gaat, dan kun je als werkgever hiervan veel rompslomp krijgen. Veel formulieren die ingevuld moeten worden en daarnaast gaat het UWV namelijk kijken of de werkgever er wel alles aan gedaan heeft om jou te laten reïntegreren. Mochten zij zich niet aan alle regels hebben gehouden, dan kan het UWV kosten op hen gaan verhalen. Dus logisch dat zij jou het liefste betergemeld uit dienst laten gaan.
Ik zou dat sowieso niet doen, want als je betergemeld bent, dan heb je zeker weten direct sollicitatieplicht. Hoe het nu precies gaat weet ik niet, maar je zal wel naar een uwv-arts moeten misschien (net zoiets als arbo) en als die vaststeld dat je ziek bent, hoef je juist misschien wel even niet te solliciteren.
Ik ga het hierbij laten. Heel veel sterkte allemaal! Doe het rustig aan, wees niet te streng voor jezelf en geniet van kleine dingen!!!
