Waarom erger ik me?

Het helpt mij vaak om te bedenken dat de dingen in mijn partner waar ik me aan kan ergeren, dezelfde dingen zijn als waar ik eerder op gevallen ben. Die me zo aantrokken.

Mijn partner is super veilig en betrouwbaar en goed in te schatten. Hij is graag thuis, en vindt dat heerlijk, gunt mij mijn vrijheid en vindt het leuk als ik van alles onderneem.

Ik vind het wel eens jammer dat hij nooit iets uit zichzelf organiseert of me verrast.
Das logisch, want de voorspelbaarheid, het rustige, niets hoeft in hem was voor mij de eerste jaren enorm enorm belangrijk.
Nu voel ik me zo veilig en vertrouwd dat ik ook wel eens door hem verrast wil worden.
Maar dat is eigenlijk niet eerlijk: ik koos hem om zijn voorspelbaarheid. Dit is daar een onderdeel van.

Ook vond en vind ik het heel leuk dat mijn man niet zo'n sterke mening heeft over ons interieur.
Hij weet wat hij echt niet wil als hij het ziet, maar tot die tijd zal het hem jeuken, als het maar een beetje gezellig en comfortabel is.
Geweldig. Daardoor heb ik al roze met paarse muren gehad, vindt ie bijna alles wat ik uitzoek prima en is altijd enthousiast over de gezelligheid.
Ik erger me dan weer dat hij niet ziet dat het tijd wordt voor een nieuw verfje op de muur, dat ie een hekel heeft aan meubels kijken of kopen, en dat hij niet ziet dat troep ongezellig is of iets echt niet matcht.
Maar ja, als de beste man om inrichting zou geven, zou ie wel een mening erover hebben. Het interesseert hem gewoon geen fluit.
Dat heeft dus als voordeel dat ik kan doen en laten met het huis wat ik wil, maar als nadeel dat ik ook echt geen bijdrage hoef te verwachten van hem. Hij heeft er geen oog voor een vindt t niet belangrijk.

Ik weet niet of dit bij jou kan spelen?
Dat je de eerste jaren erg blij bent met de voordelen die een eigenschap je opleveren.
Maar na een aantal jaren is dat een gewoonte geworden, en zie je van diezelfde eigenschap ook ineens minder fijne kanten.

Misschien is dit niet op jou van toepassing.
In dat geval lekker negeren.

Ik weet niet of je hooggevoelig bent, ik ben zelf gevoelig voor prikkels en geluiden en merk dat ik niets kan hebben van iemand als ik geen goede emotionele relatie (meer) heb met mezelf of die ander. Meestal zit de blokkade in mezelf, onverwerkte gevoelens die binnen de relatie ontstaan zijn waardoor mijn gevoelens voor die persoon afvlakken. Ik voel dan geen liefde meer.

Wat een ingang kan zijn is om via meditatie of sport, wandelen, wat voor jou werkt, je ergernis nader te onderzoeken en bij de bron ervan te komen. Het kan een dieper gevoel zijn in jezelf zoals niet gezien worden, een eerder conflict wat niet goed is opgelost, of zelfs verlatingsangst.

Het kan natuurlijk ook zijn dat je niet bij elkaar past.

Maarja aangezien het een patroon is denk ik dat je iets aan zelfonderzoek op emotioneel niveau kan hebben.

Ik erger me nog steeds snel aan mensen en ben kritisch in vriendschappen maar voel tegenwoordig wel meer ruimte en liefde voor anderen en hun onhebbelijkheden. Mijn ergernis leert me nu vaker iets over mijzelf en wat in mijn leven niet goed zit, wat ook iets kleins kan zijn.