Psyche
alle pijlers
Concentratieproblemen na overlijden partner
vrijdag 5 juni 2020 20:38
Ongeveer 10 weken geleden is mijn partner overleden. Wij hebben zo'n 25 jaar een relatie gehad. Eerst jaren LAT, daarna ruim 15 jaar samengewoond. Aan het begin van haar ziekte zijn we getrouwd, deels voor bevestiging van onze relatie, deels om praktische redenen. Haar ziekte heeft jaren van vechten en hoop en wanhoop gekost. Toch kwam het einde nog onverwacht snel. Ik heb de laatste 2 maanden actief meegeholpen met haar verpleging. De laatste 3 jaar heb ik als mantelzorger gefunctioneerd. Het afscheid en de afwikkeling van de uitvaart heb ik een goed gevoel bij. Met een paar direct betrokkenen hebben we dat geregeld en we zijn er trots op zoals we dat naar haar wensen hebben ingekleed.
Nu probeer ik de draad weer op te pakken. De dagelijkse gang gaat op zich wel. Ik slaap goed. Ik voel me niet ongemakkelijk in onze woning. Koken en regelmatig eten is geen probleem. Maar mijn werk oppakken wil maar niet lukken. Ik heb moeite me te concentreren en het overzicht te behouden. Bij het minste of geringste wordt ik overvallen door zware vermoeidheid. En een soort lichte paniek.
Een poging me via de HA door te laten verwijzen naar een psycholoog is niet gelukt omdat ik niet aan DSM5 criteria voldoe. Ik moet genoegen nemen met een praktijkonderstenuner waar ik elke 2 weken 30 minuten mee kan praten. En de personeelsfunctionaris op mijn werk, die me in een soort re-integratie traject probeert te ondersteunen. Eigenlijk heb ik daar nog het meeste baat bij.
Ik probeer veel buiten te zijn, fietsen, wandelen, langzaam allerlei dingen af te ronden. Toch bekruipt me het gevoel dat ik daarin niet vooruit kom. Er blijven teveel dingen liggen. Ik moet te vaak bekennen dat ik iets vergeten ben. Er overvalt me vaak een zware vermoeidheid als ik geestelijk tegen iets aan loop. Eerst had ik de neiging dan te gaan slapen, nu probeer ik vaker wat onder handen te nemen.
Ik ben eigenlijk benieuwd of lotgenoten dit herkennen en hoe zij de draad weer hebben weten op te pakken.
Nu probeer ik de draad weer op te pakken. De dagelijkse gang gaat op zich wel. Ik slaap goed. Ik voel me niet ongemakkelijk in onze woning. Koken en regelmatig eten is geen probleem. Maar mijn werk oppakken wil maar niet lukken. Ik heb moeite me te concentreren en het overzicht te behouden. Bij het minste of geringste wordt ik overvallen door zware vermoeidheid. En een soort lichte paniek.
Een poging me via de HA door te laten verwijzen naar een psycholoog is niet gelukt omdat ik niet aan DSM5 criteria voldoe. Ik moet genoegen nemen met een praktijkonderstenuner waar ik elke 2 weken 30 minuten mee kan praten. En de personeelsfunctionaris op mijn werk, die me in een soort re-integratie traject probeert te ondersteunen. Eigenlijk heb ik daar nog het meeste baat bij.
Ik probeer veel buiten te zijn, fietsen, wandelen, langzaam allerlei dingen af te ronden. Toch bekruipt me het gevoel dat ik daarin niet vooruit kom. Er blijven teveel dingen liggen. Ik moet te vaak bekennen dat ik iets vergeten ben. Er overvalt me vaak een zware vermoeidheid als ik geestelijk tegen iets aan loop. Eerst had ik de neiging dan te gaan slapen, nu probeer ik vaker wat onder handen te nemen.
Ik ben eigenlijk benieuwd of lotgenoten dit herkennen en hoe zij de draad weer hebben weten op te pakken.
vrijdag 5 juni 2020 20:55
vrijdag 5 juni 2020 20:56
Zou je het fijn vinden om met lotgenoten te praten?
Overal ter wereld zijn er Death cafés.
Die staan los van religie. Ze hebben geen vaststaand programma of agenda. Het is geen therapie. Het is een plek waar je kunt komen als je wil praten over het verlies van een dierbare en wilt luisteren naar mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Momenteel zijn de Death cafés online.
De eerstvolgende is op 26 juni.
Bij genoeg aanmeldingen komt er een Engelstalige groep en een Nederlandstalige groep.
https://www.facebook.com/deathcafenederland
Overal ter wereld zijn er Death cafés.
Die staan los van religie. Ze hebben geen vaststaand programma of agenda. Het is geen therapie. Het is een plek waar je kunt komen als je wil praten over het verlies van een dierbare en wilt luisteren naar mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Momenteel zijn de Death cafés online.
De eerstvolgende is op 26 juni.
Bij genoeg aanmeldingen komt er een Engelstalige groep en een Nederlandstalige groep.
https://www.facebook.com/deathcafenederland
vrijdag 5 juni 2020 20:57
Gecondoleerd met het overlijden van je vrouw.
Het is nog maar tien weken geleden dat je vrouw overleed. Je zit vol in de rouw. Het is niet gek dat je nog niet goed functioneert op je werk.
Dat je via de huisarts niet verder komt dan een praktijkondersteuner kan. Maar heb je het al via je werkgever geprobeerd? Wellicht dat hij het wel zinvol vindt om in het kader van je re-integratie een rouwtherapeut in te zetten.
Sterkte![🌷]()
Het is nog maar tien weken geleden dat je vrouw overleed. Je zit vol in de rouw. Het is niet gek dat je nog niet goed functioneert op je werk.
Dat je via de huisarts niet verder komt dan een praktijkondersteuner kan. Maar heb je het al via je werkgever geprobeerd? Wellicht dat hij het wel zinvol vindt om in het kader van je re-integratie een rouwtherapeut in te zetten.
Sterkte
vrijdag 5 juni 2020 21:00
Rouwen kost heel veel energie. Elke tweede gedachte in je hoofd gaat over diegene die overleden is. Pak je brood om te smeren, denk je: "Goh, wat hield ze toch van een boterham met pindakaas." Dus in feite heb je het dubbel zo druk in je hoofd.
Het is voor mij al heel lang geleden dat mijn persoon (niet mijn partner) doodging. Maar het staat me nog bij dat je de eerste drie maanden niet eens naar een rouwgroep/psycholoog kan gaan. Omdat rouw in die tijd teveel op een depressie lijkt en het te zwaar is om te delen. Er zijn trouwens wel veel rouwgroepen, daar zou ik zeker eens kijken. Het is fijn om ervaringen te delen met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben.
De eerste twee/drie maanden vond ik het zwaarst. Eerste half jaar ook. Eerste jaar ook. Heb je dat achter de rug, dan komt er iets meer vaart in. Maar ook het tweede jaar valt vaak tegen. De eerste keer kerst zonder diegene denkt iedereen nog aan je. De tweede keer kerst moet je inmiddels zelf een nieuw ritueel bedenken. Iedereen is verder, maar jij zit nog steeds alleen bij de kerstboom. (Bij wijze van spreken).
Rouw gaat met golven, de ene keer heb je meer energie en voel je je beter, dan weer iets slechter. Pak de momenten dat het goed gaat. Lachen mag, je per ongeluk vrolijk voelen ook. Leuke dingen doen of juist even helemaal niets voelen, hoort er ook bij. Dan moet je bijtanken voor de moeilijke momenten.
Ik zou zeggen: begin voorzichtig met werken. Verwacht niet teveel van jezelf. Zorg dat je goed slaapt en niet teveel drinkt (mocht dat een neiging zijn). Het is allemaal nog heel erg vers.
En kijk er niet vanop dat je opeens je autosleutels in de koelkast tegenkomt. Je hersens zijn een beetje overbelast, je wordt niet dement of gek. Bij mij kwam de zin om te werken na een half jaar pas echt terug. Voor die tijd liep ik de kantjes eraf. Dat mag ook wel eens.
Het is voor mij al heel lang geleden dat mijn persoon (niet mijn partner) doodging. Maar het staat me nog bij dat je de eerste drie maanden niet eens naar een rouwgroep/psycholoog kan gaan. Omdat rouw in die tijd teveel op een depressie lijkt en het te zwaar is om te delen. Er zijn trouwens wel veel rouwgroepen, daar zou ik zeker eens kijken. Het is fijn om ervaringen te delen met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben.
De eerste twee/drie maanden vond ik het zwaarst. Eerste half jaar ook. Eerste jaar ook. Heb je dat achter de rug, dan komt er iets meer vaart in. Maar ook het tweede jaar valt vaak tegen. De eerste keer kerst zonder diegene denkt iedereen nog aan je. De tweede keer kerst moet je inmiddels zelf een nieuw ritueel bedenken. Iedereen is verder, maar jij zit nog steeds alleen bij de kerstboom. (Bij wijze van spreken).
Rouw gaat met golven, de ene keer heb je meer energie en voel je je beter, dan weer iets slechter. Pak de momenten dat het goed gaat. Lachen mag, je per ongeluk vrolijk voelen ook. Leuke dingen doen of juist even helemaal niets voelen, hoort er ook bij. Dan moet je bijtanken voor de moeilijke momenten.
Ik zou zeggen: begin voorzichtig met werken. Verwacht niet teveel van jezelf. Zorg dat je goed slaapt en niet teveel drinkt (mocht dat een neiging zijn). Het is allemaal nog heel erg vers.
En kijk er niet vanop dat je opeens je autosleutels in de koelkast tegenkomt. Je hersens zijn een beetje overbelast, je wordt niet dement of gek. Bij mij kwam de zin om te werken na een half jaar pas echt terug. Voor die tijd liep ik de kantjes eraf. Dat mag ook wel eens.
vrijdag 5 juni 2020 21:02
Wat verdrietig, EvenNietMeerOpEenRij!
Ik weet uit ervaring dat je hoofd door stress te vol kan zitten om normaal te functioneren. Het lijkt me logisch dat wat jij nu meemaakt er flink in hakt en waarschijnlijk heb je daarnaast ook nog het een en ander van de afgelopen jaren te verwerken. Helemaal niet zo raar dus, dat je steekjes laat vallen. Heb geduld met jezelf. Sterkte!
Ik weet uit ervaring dat je hoofd door stress te vol kan zitten om normaal te functioneren. Het lijkt me logisch dat wat jij nu meemaakt er flink in hakt en waarschijnlijk heb je daarnaast ook nog het een en ander van de afgelopen jaren te verwerken. Helemaal niet zo raar dus, dat je steekjes laat vallen. Heb geduld met jezelf. Sterkte!
vrijdag 5 juni 2020 21:06
Allereerst gecondoleerd. Wat mij opviel is dat het nog maar 10 weken geleden is. Ik vind het al heel knap dat je de dagelijkse dingen al weer op hebt kunnen pakken. Dat werken niet goed lukt en dat je moe bent is natuurlijk niet zo gek. Rouwen is zwaar en het sloopt je. Je doet wat je kan en van wat je beschrijft doe je dat hartstikke goed. Je hebt de draad al opgepakt, wees niet zo streng voor jezelf.
vrijdag 5 juni 2020 21:19
Gecondoleerd met dit grote verlies.
Ik ben mijn man in maart verloren. Ik herken het gebrek aan concentratie al werk ik niet.
Ik heb me aangesloten bij een Facebookgroep waar (Jonge) weduwes en weduwnaren bij zitten.
Hier kun je alles kwijt, advies vragen en je gal spugen. Wellicht kun je daar iets mee.
Ik ben mijn man in maart verloren. Ik herken het gebrek aan concentratie al werk ik niet.
Ik heb me aangesloten bij een Facebookgroep waar (Jonge) weduwes en weduwnaren bij zitten.
Hier kun je alles kwijt, advies vragen en je gal spugen. Wellicht kun je daar iets mee.
vrijdag 5 juni 2020 21:22
Gecondoleerd.
Ik vind dat je het enorm goed doet onder de omstandigheden.
Je slaapt, hebt structuur, eet, gaat naar buiten ed. Dat is al heel wat.
Vraag niet teveel van jezelf. Dit is echt al heel wat hoor wat je allemaal al doet!
Moe en niet kunnen concentreren zijn symptomen van uitputting/burn-out.
Het heeft tijd nodig.
Hoe moeilijk ook; accepteer dat je werk dus nog niet lukt.
Hou vast wat al goed gaat, langzaamaan zal je merken dat je belastbaarheid toeneemt.
Veel sterkte!
Ik vind dat je het enorm goed doet onder de omstandigheden.
Je slaapt, hebt structuur, eet, gaat naar buiten ed. Dat is al heel wat.
Vraag niet teveel van jezelf. Dit is echt al heel wat hoor wat je allemaal al doet!
Moe en niet kunnen concentreren zijn symptomen van uitputting/burn-out.
Het heeft tijd nodig.
Hoe moeilijk ook; accepteer dat je werk dus nog niet lukt.
Hou vast wat al goed gaat, langzaamaan zal je merken dat je belastbaarheid toeneemt.
Veel sterkte!
peertjes wijzigde dit bericht op 05-06-2020 22:01
0.21% gewijzigd
vrijdag 5 juni 2020 21:26
Beste TO,
Gecondoleerd met je verlies. Ikzelf ben 10 jaar geleden weduwe geworden, wel wat jong ik was 27.
Na 10 weken? Ik was een wrak! Echt al je emoties zijn zo logisch. En inderdaad een psycholoog of lotgenotencontact was zelfs nog niet mogelijk zo kort na zijn overlijden.
Je vermoeidheid, vergeetachtigheid en gebrek aan concentratie is enorm logisch en echt nog geen enkele reden voor zorgen hoe vervelend het ook is. 10 weken is nog zo kort, gun jezelf de tijd.
Ongeveer een half jaar na zijn overlijden kon ik mijzelf aanmelden voor een rouwgroep. De mensen daar waren wel ouder dan mij maar dat was een logisch gevolg van onze leeftijd. Het heeft mij echt heel veel geholpen. Herkenning en zien hoe andere met hun verlies om gingen. Ik zou dat tzt wel doen als ik jou was.
Er zijn ook FB groepen voor weduwe en weduwnaren waar mensen in verschillende fases van hun rouw zitten.
Probeer niet te hard voor jezelf te zijn, gun jezelf de tijd om je verlies en ook het ziekteproces te verwerken. Veel sterkte.
Gecondoleerd met je verlies. Ikzelf ben 10 jaar geleden weduwe geworden, wel wat jong ik was 27.
Na 10 weken? Ik was een wrak! Echt al je emoties zijn zo logisch. En inderdaad een psycholoog of lotgenotencontact was zelfs nog niet mogelijk zo kort na zijn overlijden.
Je vermoeidheid, vergeetachtigheid en gebrek aan concentratie is enorm logisch en echt nog geen enkele reden voor zorgen hoe vervelend het ook is. 10 weken is nog zo kort, gun jezelf de tijd.
Ongeveer een half jaar na zijn overlijden kon ik mijzelf aanmelden voor een rouwgroep. De mensen daar waren wel ouder dan mij maar dat was een logisch gevolg van onze leeftijd. Het heeft mij echt heel veel geholpen. Herkenning en zien hoe andere met hun verlies om gingen. Ik zou dat tzt wel doen als ik jou was.
Er zijn ook FB groepen voor weduwe en weduwnaren waar mensen in verschillende fases van hun rouw zitten.
Probeer niet te hard voor jezelf te zijn, gun jezelf de tijd om je verlies en ook het ziekteproces te verwerken. Veel sterkte.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 5 juni 2020 21:27
Een poging me via de HA door te laten verwijzen naar een psycholoog is niet gelukt omdat ik niet aan DSM5 criteria voldoe.
Ik denk ook dat dat is omdat wat je nu doormaakt geen afwijking is maar een heel normaal en natuurlijk proces. Een ongelofelijk zwaar en kloteproces en vandaar de gesprekken met de POH maar blijkbaar niet afwijkend. Ik lees dat jij het vooral wil versnellen, je wil er vanaf. Helaas, zo werkt het niet.
Heel veel sterkte met het verlies en verwerken
.
vrijdag 5 juni 2020 21:50
Mag je rouwen van jezelf?
Vindt je dat je door moet gaan? Mag je last hebben van fysieke problemen? Ben je ergens bang voor?
Het is namelijk heel heftig wat je hebt meegemaakt en het lijkt of je het rouwproces onbewust probeert over te slaan. Alleen mentaal en fysiek wordt je hierin geremd. Durf te rouwen. Het mag en daardoor ziek raken is niks geks. Er komen namelijk heel veel emoties naar boven die allen een plek zoeken. Krijgen ze die niet, dan kan je concentratieproblemen krijgen en vooral die vermoeidheid. Want het kost megaveel energie alles te onderdrukken. Zoek rustmomenten. Momenten dat je even NIET hoeft door te gaan van jezelf. Je kan rationeel de draad oppakken, maar emotioneel wordt je geremd.
Heel veel sterkte!
Met mijn familielid moest ik ook zoeken naar wat ik nodig had. Ik kreeg uiteindelijk een burn out. Ondanks dat ik het mentaal kon plaatsen. Daar dacht mijn lichaam anders over. Ik had rust nodig om het te verwerken. Het liefst ging ik door en voelde ik zo onbewust weinig.. Maar dit werkte averechts.
Heel veel sterkte! En gun jezelf echt echt de tijd.
Vindt je dat je door moet gaan? Mag je last hebben van fysieke problemen? Ben je ergens bang voor?
Het is namelijk heel heftig wat je hebt meegemaakt en het lijkt of je het rouwproces onbewust probeert over te slaan. Alleen mentaal en fysiek wordt je hierin geremd. Durf te rouwen. Het mag en daardoor ziek raken is niks geks. Er komen namelijk heel veel emoties naar boven die allen een plek zoeken. Krijgen ze die niet, dan kan je concentratieproblemen krijgen en vooral die vermoeidheid. Want het kost megaveel energie alles te onderdrukken. Zoek rustmomenten. Momenten dat je even NIET hoeft door te gaan van jezelf. Je kan rationeel de draad oppakken, maar emotioneel wordt je geremd.
Heel veel sterkte!
Met mijn familielid moest ik ook zoeken naar wat ik nodig had. Ik kreeg uiteindelijk een burn out. Ondanks dat ik het mentaal kon plaatsen. Daar dacht mijn lichaam anders over. Ik had rust nodig om het te verwerken. Het liefst ging ik door en voelde ik zo onbewust weinig.. Maar dit werkte averechts.
Heel veel sterkte! En gun jezelf echt echt de tijd.
vrijdag 5 juni 2020 21:59
10 weken is nog zo kort! Dus totaal niet vreemd dat je je uitgeput voelt.
Recentelijk is een goede vriendin van mij totaal uit het niets overleden. Nog heel jong. Haar ouders voelden zich de maanden erna heel vaak moe, snel klaar met dingen, weinig zin, niet graag onder de mensen... Dat hoort erbij. Je lichaam heeft een soort shock gehad, en dat verwerk je nu. Ik heb zelfs van een van haar familieleden gehoord dat het zeker een jaar kan duren, al dan niet langer, voor je een beetje door het rouwproces heen bent.
Ik kan je verder geen raad geven over eventuele hulp, maar ik wil in ieder geval duidelijk maken dat je jezelf de tijd moet gunnen om dit te verwerken. De afgelopen jaren zullen vast zwaar zijn geweest, dat kun je niet even in een paar weken verwerken. Veel sterkte! <3
Recentelijk is een goede vriendin van mij totaal uit het niets overleden. Nog heel jong. Haar ouders voelden zich de maanden erna heel vaak moe, snel klaar met dingen, weinig zin, niet graag onder de mensen... Dat hoort erbij. Je lichaam heeft een soort shock gehad, en dat verwerk je nu. Ik heb zelfs van een van haar familieleden gehoord dat het zeker een jaar kan duren, al dan niet langer, voor je een beetje door het rouwproces heen bent.
Ik kan je verder geen raad geven over eventuele hulp, maar ik wil in ieder geval duidelijk maken dat je jezelf de tijd moet gunnen om dit te verwerken. De afgelopen jaren zullen vast zwaar zijn geweest, dat kun je niet even in een paar weken verwerken. Veel sterkte! <3
vrijdag 5 juni 2020 22:14
Allereerst gecondoleerd.
Heeft bij mij zeker wel een jaar geduurd. Alsof je met watten in je hoofd rondloopt. Zo vond ik eens een volgende ochtend kaas in de vaatwasser en mijn koffiemok in de koelkast terug. Sommigen dingen in dat eerste jaar weet ik echt niet meer, was meer automatische piloot. Nul energie en móe.
10 weken is nog zo kort, geef het echt de tijd, het is niet het overlijden en het geregel daaromheen alleen, het begon al daarvoor, waarin je mantelzorgde. Ook dat trekt een wisselwerking.
Heeft bij mij zeker wel een jaar geduurd. Alsof je met watten in je hoofd rondloopt. Zo vond ik eens een volgende ochtend kaas in de vaatwasser en mijn koffiemok in de koelkast terug. Sommigen dingen in dat eerste jaar weet ik echt niet meer, was meer automatische piloot. Nul energie en móe.
10 weken is nog zo kort, geef het echt de tijd, het is niet het overlijden en het geregel daaromheen alleen, het begon al daarvoor, waarin je mantelzorgde. Ook dat trekt een wisselwerking.
wij slapen nooit.
vrijdag 5 juni 2020 22:27
Rouwtopic deel 2 is hier: psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... ?start=525
vrijdag 5 juni 2020 22:37
Dankje.Lady_Day schreef: ↑05-06-2020 22:27Rouwtopic deel 2 is hier: psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... ?start=525
vrijdag 5 juni 2020 22:51
Ook ik heb mijn (eerste) man verloren op jonge leeftijd. In mijn geval was het een plotseling verlies, maar dat maakt voor de verwerking volgens mij niet veel uit. Ik ging uit pure reddeloosheid gewoon maar door met mijn werk, maar ben na zo’n acht weken alsnog finaal ingestort. Het heeft lang geduurd voor ik weer enigszins focus had.
Ik heb destijds veel gehad aan de bedrijfsmaatschappelijk werkster en aan online lotgenotencontact. Mede daardoor begon ik te begrijpen dat al die ellende en dat niet of nauwelijks kunnen functioneren er echt bij hoorde, dat dat paste bij het verlies dat ik had geleden. Toen schrok ik er ook niet meer zo van.
Ik snap dat de huisarts je niet door kan sturen naar een tweedelijns psycholoog omdat er na tien weken natuurlijk nog geen sprake is van verstoorde rouwverwerking. Maar er is lotgenotenhulp. Je zou Humanitas ook kunnen benaderen.
In elk geval wens ik je heel veel sterkte. Rouwen kost tijd, veel tijd.
Ik heb destijds veel gehad aan de bedrijfsmaatschappelijk werkster en aan online lotgenotencontact. Mede daardoor begon ik te begrijpen dat al die ellende en dat niet of nauwelijks kunnen functioneren er echt bij hoorde, dat dat paste bij het verlies dat ik had geleden. Toen schrok ik er ook niet meer zo van.
Ik snap dat de huisarts je niet door kan sturen naar een tweedelijns psycholoog omdat er na tien weken natuurlijk nog geen sprake is van verstoorde rouwverwerking. Maar er is lotgenotenhulp. Je zou Humanitas ook kunnen benaderen.
In elk geval wens ik je heel veel sterkte. Rouwen kost tijd, veel tijd.
vrijdag 5 juni 2020 23:05
Als je wel graag betere begeleiding wil, probeer dan of de bedrijfsarts je wil doorverwijzen naar bedrijfsmaatschappelijk werk of bedrijfspsycholoog. Dat loopt dat via je werkgever, ook de kosten worden dan door je werkgever betaald.
Dan heb je geen wachtlijsten of lastige DSM of registratie-eisen.
En verder eens met wat de rest zegt: het is zo vers, gun jezelf wat tijd.
Sterkte.
Dan heb je geen wachtlijsten of lastige DSM of registratie-eisen.
En verder eens met wat de rest zegt: het is zo vers, gun jezelf wat tijd.
Sterkte.
zaterdag 6 juni 2020 00:31
Dank jullie allen voor alle opbeurende stukken van herkenning en de genoemde tips om via het werk professionele hulp te vinden. De kaas in de vaatwasser vinden is me nog niet overkomen maar als ik op mijn werk kom heb ik wel vaak mijn brood of de sleutel van het werk thuis laten liggen.
Ik vind het met name lastig dat ik de aanloop van de Corona een beetje gemist had door alle zorgen en na haar overlijden ineens in een andere onbekende wereld terugkeerde. Dat kwam heel vreemd over. Thuis werken was lastig door allerlei herinneringen die dan opkomen en verstoringen. Het werk was ook niet meer het vertrouwde plekje door de vele thuiswerkers en dus minimale bezetting.
Maar ik begrijp dat ik hier de tijd voor moet nemen en meer geduld moet hebben. Terwijl je eigenlijk zoiets hebt van vooruit, niet meer kniezen en de schouders eronder.
Ik vind het met name lastig dat ik de aanloop van de Corona een beetje gemist had door alle zorgen en na haar overlijden ineens in een andere onbekende wereld terugkeerde. Dat kwam heel vreemd over. Thuis werken was lastig door allerlei herinneringen die dan opkomen en verstoringen. Het werk was ook niet meer het vertrouwde plekje door de vele thuiswerkers en dus minimale bezetting.
Maar ik begrijp dat ik hier de tijd voor moet nemen en meer geduld moet hebben. Terwijl je eigenlijk zoiets hebt van vooruit, niet meer kniezen en de schouders eronder.
zaterdag 6 juni 2020 00:35
Ga uit van minimaal een jaar voor de scherpste randjes er af zijn. Je zult de eerste verjaardag en eerste kerst zonder elkaar bijvoorbeeld als extra pijnlijk ervaren.
Overigens kreeg ik gewoon een verwijzing voor de psych toen mijn vader ging overlijden. Bleek naderhand wel DSM diagnose te hebben, maar ik ging in eerste instantie voor rouwverwerking.
Overigens kreeg ik gewoon een verwijzing voor de psych toen mijn vader ging overlijden. Bleek naderhand wel DSM diagnose te hebben, maar ik ging in eerste instantie voor rouwverwerking.
