Depressie en ASS

Mijn Lief zit in een depressie, en wordt getest op ASS(autisme).
Dat is al 2 keer eerder door de HA voorgesteld, maar hij wees het af.
Gezien zijn gedrag etc wat ik bij hem waarneem verbaasd het mij niet.
Ondanks dat hij eerder depressies heeft gehad(voor mijn tijd) hebben we dit niet aan zien komen.
Achteraf zijn er wel signalen geweest, die hij (onbewust)heeft genegeerd.
Medicatie voorgeschreven, aangemeld bij een psycholoog, waarvoor hij in de wachtrij staat.

Ik heb alles genoteerd wat ik waarneem bij hem en waar ik tegenaan loop.
In vele gevallen zijn er overeenkomsten.
Nee ik ben geen arts, heb wel in directe omgeving 2 personen die ASS hebben, en ben mij gaan inlezen.

Nu mijn vriend weet dat de depressie weer aanwezig is, lijkt het als een bom te ontploffen in zijn hoofd.
Zijn mood gaat op en neer, wil vaak alleen zijn, alleen een stuk rijden wat we voorheen altijd samen deden.
Fysieke aanrakingen zijn minimaal.
Laat staan intimiteit, die is er niet meer.
Wel wil hij tegen mij aanliggen s' avonds.
En toch voelt het op de eoa manier anders.

Ik besef heel goed dat het tijd nodig gaat hebben, en dat dit een pittig proces is.
Depressie doet veel met iemand, laat staan als er ook nog autisme gediagnosticeerd wordt.
Maar ik voel mij verdrietig, afgewezen, alleen/eenzaam(dat heb ik al lange tijd)
Ik hou van hem en wil hem aanraken, knuffelen het liefst in mijn blootje tegen hem aanliggen zonder verwachtingen daarin.
Hij wil niet.

Hulpvraag.
Ik weet niet hoe ermee om te gaan, wat kan ik wel/niet doen.
Het gaat in 1e instantie om hem, dat hij zich weer oke gaat voelen.
Maar ik ben zijn partner en leef met hem en voel mij ook rot hieronder.
Want ik heb een partner die de laatste paar weken anders is en anders reageert.
Hij pakt mijn hand niet meer, zegt niet meer 100.000 keer dat hij van mij houdt.
Hij zegt vertrouwen te hebben en dat het wel goed komt.
En ik ben juist bang voor verwijdering.

Zijn er mensen hier die in een depressie zitten of autisme hebben of in je directe omgeving dit herkennen?
Voor mijzelf heb ik ook hulp ingeschakeld.
Want ik moet erover praten en heb ook tools nodig om hem bij te staan, maar ook mijzelf.

Ik snap je punt flipflop, dat hij zich veel rotter voelt.
Ik kan ook niet voelen wat hij voelt natuurlijk.

Soms is het nodig om even met beide voeten op de grond gezet te worden.
Ook al is het besef er dat hij het erg zwaar heeft, maar soms dringt het misschien niet voldoende tot mij door.
Vandaar ook de hulpvraag.
En ja loslaten, ik weet het en probeer het ook echt.
Voor mij is dit ook een proces om er anders mee om te gaan.

Gisteren heeft hij aangegeven dat hij steeds aan het balanceren is, en dat hij eerst aan zichzelf moet werken voordat hij zijn aandacht naar anderen toe kan geven.
Dat zette mij aan het denken, en dat is ook zo natuurlijk.

Voor jou ook zwaar om binnen jouw gezin dit mee te maken.
Je man, maar ook je kind.

Je slaat de spijker op z'n kop.
Alles wat was is opeens weg, ja dat is beangstigend omdat de situatie "ineens" veranderd is.
Het lijkt wel of ik daar een soort van controle over wil hebben wat natuurlijk niet kan, dat weet ik echt wel.
Want wat was was veilig, en nu is dat niet.

Wat verdrietig dat je relatie het niet gered heeft.
Ook al was het een andere oorzaak.
En wat in een rollercoaster zul je hebben gezeten.

Het is wel fijn dat vriend er nu wel open voor staat om zich te laten testen en sowieso gesprekken aangaat, dat laatste deed hij bij de vorige depressie's ook.
Hij heeft stappen ondernomen en dat is al heel fijn.

Juliette schreef: ↑

26-03-2023 11:24

Wat een lieve partner ben jij.

Mijn zoon heeft autisme en is zwaar depressief. Ons contact is echt minimaal. Als ik hem 1 of 2x per jaar zie is het veel, terwijl hij op ca 20 min hier vandaan woont.
Bezoek of appjes kan maar moet altijd van mijn kant komen want hij kan de druk van iets moeten (afspreken of appen) niet aan. Bij hem gaat ook een bom af in zijn hoofd want overprikkeld. Nou woont hij ook nog eens in Rotterdam waar het gewoon niet fijn en veilig wonen is. Maar dat is de komende jaren niet anders want wachtlijsten.

Ik snap waar jij mee worstelt want ik ben ook bang om los te laten want er zit echt een gigantische kloof of afstand tussen op een gegeven moment. En dat wil je niet. Je wilt een fijne relatie en het laatste dat je wil is de afstand of dat je op een gegeven moment uit elkaar groeit.
Nou is onze relatie niet echt met elkaar te vergelijken, jij als partner in een relatie en ik als moeder maar ik snap jouw behoefte om genegenheid en het is wrang als je het niet krijgt, ook al valt jouw partner dit niet te verwijten.

Ik heb geen oplossing. Misschien jezelf de vraag stellen of jij dit de rest van je leven wil. En dat is pijnlijk want dat betekent dat je uiteindelijk een beslissing moet gaan nemen. Dat hoeft uiteraard niet ten koste te gaan van een relatie met hem maar dan wel anders meer op vriendschappelijke basis. Onderschat niet hoe belangrijk jij voor hem bent ook al kan hij dat niet tonen.

Dank je wel Juliette,

Ik snap dat je geen oplossing hebt voor mij, maar herkenbaarheid of feedback kan al fijn zijn.
Wat heftig voor je om je kind zo te zien, en waarmee je nauwelijks contact mee kan krijgen.
Rotterdam is idd niet the place to be voor hem, hij zal daar nu mee moeten "dealen" wat natuurlijk moeilijk is.

Klopt betreft dat loslaten, je weet wat je had ook al nam ik al het e.e.a waar bij hem, maar dat was oke, daar konden wij beiden mee omgaan, alleen werd het versterkt.
Nu duidelijk is dat de depressie weer heeft toegeslagen snappen we het beide ook.
We zijn vrijwel zeker dat er ASS uit de test komt, dit mede door gesprekken met de HA.
Ja die genegenheid, dat is ook wat "ik wil", beseffende dat dit echt geparkeerd moet worden.
Wetende dat hij niet anders kan.
Er speelt zoveel bij hem dat hij overprikkelt is en er niet veel meer bij kan.
Het is dan ook lastig om iets bespreekbaar te maken.
Hij zegt wel dat ik dat wel moet doen.

De vraag of ik dit de rest van mijn leven wil is heel moeilijk.
Zoals hij was voor de depressie volmondig ja, maar dat is in een glazenbol kijken(en die heb ik niet).

Student201 schreef: ↑

26-03-2023 11:35

Mee eens. Heel veel sterkte TO en Juliette ook. Lijkt me verschrikkelijk zwaar.

Ik vind dat je er best goed mee omgaat, en partner staat er zo te horen ook best verstandig in. Vraag hem wat hij nodig heeft en wat hij verwacht van jou. Hij geeft al aan dat ie de ruimte nodig heeft om eerst aan zichzelf te werken. Dat is goed dat ie dat aangeeft lijkt me. Vraag wat ie hierin van jou verwacht en zeg dat je achter hem staat en hem steunt (al doe je dat denk ik al wel als ik je zo lees). Een partner die zich anders gedraagt en zich lijkt te vervreemden, lijkt me heel lastig. Een partner die ook nog kribbig en chagrijnig wordt, lijkt me onmogelijk. Dus blijf met elkaar praten over elkaars behoeften en hoe je elkaar hierin kunt steunen.

Jij mag ook best aangeven wat je van hem wilt. Is aan hem om te beoordelen wat hij daarmee kan en wil doen.

Ik heb er geen ervaring mee, dus mogelijk sla ik de plank mis. Maar dit zijn wat dingen die zo in mij opkomen. Sterkte hoor. Hopelijk gaat ie zich weer snel wat beter voelen!

Dank je wel student,
Ik besef dat ik mijzelf opzij moet zetten om hem verder te helpen, maar dat vind ik best moeilijk hoor, daar ben ik wel eerlijk in.
Hij is nu alleen een eind aan het rijden, dat is voor het eerst dat hij dat doet, en dat maakt mij onrustig.
Zijn gedrag is nl anders en ik ben dan op mijn hoede.
Maar hij heeft dit nodig, en dan zal ik dat moeten loslaten.
Gelukkig kunnen we toch dingen bespreekbaar maken, ook al gaat dat eerst moeizaam, maar dan komen we er toch achter dat dat beter is dan eromheen te draaien om de ander maar niet te kwetsen, dat werkt gewoon niet.

Wellicht dat het komende tijd op en neer zal gaan.

Juliette schreef: ↑

26-03-2023 11:47

Ik denk juist dat dit het grote probleem is want hij kan dit niet. Hij is al overprikkeld.
Onmacht, 'vol hoofd' hij kan er ws niet meer bij hebben, communicatie en nadenken wat hij moet/wil of kan, beslissingen nemen, zijn gedrag moet veranderen want partner vraagt om liefde, intimiteit, aandacht. Rekening houden met zijn behoefte en ook nog eens van haar..... Pffff daar komt de depressie oa juist door of nog bij.
Het brein van iemand met autisme is misschien een beetje te vergelijken als een flipperkast dat, als hij geen gas terugneemt en zich terugtrekt, constant aanstaat.

Idd is praten sowieso altijd al een ding geweest, wat nu nog lastiger is.
Hij geeft ook wel aan dat er eigenlijk niets bij kan.
Jij omschrijft het goed.

Thanx Juliette,

Ik heb op insta gekeken en ga het volgen.
ik schoot wel bij het eea heel erg in de lach ivm herkenbaarheid.

Dat twijfelen aan jezelf/mijzelf, herken ik dus.
Maar hij zei ook wel regelmatig dat ik teveel verwachtingen had, en onzeker ben.
Vanuit zijn oogpunt snap ik dat nu.
Want mijns inziens heb ik geen hoge verwachtingen, maar normale verwachtingen in een relatie.
Anderzijds, wat voor de 1 hoog is, kan voor de ander laag zijn.