Psyche
alle pijlers
depressie, weg ermee!
zondag 12 december 2010 om 17:19
Hai iedereen!
Ik open dit topic omdat ik bij mezelf het een en ander merk.
De laatste tijd ben ik weer erg down, en herken deze gevoelens.
Ik heb vaak last van angst gevoelens. Eigenlijk ging het het afgelopen jaar redelijk goed, hoewel de laatste tijd weer wat minder dus.
Nu merk ik wel dat ik klaar ben met die gevoelens. Er komt een soort survivordrang naar boven. Ondanks dat ik deze gevoelens heb, heb ik er ook een gevoel naast dat ik er klaar mee ben.
Klaar met de depressieve gevoelens.
Nu wil het niet zeggen dat het lukt om mijn gevoelens zo hupsakee aan de kant te schuiven, want de gevoelens geven natuurlijk ook een signaal af en ze zijn er niet voor niets. ben ook bereid er naar te luisteren en mezelf tijd te geven.
Ik probeer het los te zien. Voorheen kon het mij wanhopig maken. Nu probeer ik er anders naar te kijken en zie ik het echt als een uitdaging om er bovenop te komen.
Juist de dagelijkse dingen blijven doen. Proberen te genieten van de momenten als ze er zijn. En mezelf een schop onder de kont te geven als het nodig is.
Herkent iemand het? Natuurlijk wil niemand zich somber voelen, maar ik dacht, misschien is het wel fijn elkaar soms even op te vrolijken en met elkaar te delen wanneer het juist wel goed gaat.
Ik weet dat er andere topics over depressie zijn, maar ik wil niet met een bepaald statement iemands topic binnen vallen.
Vandaar dat ik er een topic over begin.
Voor iedereen die zich geroepen voelt om mee te schrijven : Je bent welkom.
Ik open dit topic omdat ik bij mezelf het een en ander merk.
De laatste tijd ben ik weer erg down, en herken deze gevoelens.
Ik heb vaak last van angst gevoelens. Eigenlijk ging het het afgelopen jaar redelijk goed, hoewel de laatste tijd weer wat minder dus.
Nu merk ik wel dat ik klaar ben met die gevoelens. Er komt een soort survivordrang naar boven. Ondanks dat ik deze gevoelens heb, heb ik er ook een gevoel naast dat ik er klaar mee ben.
Klaar met de depressieve gevoelens.
Nu wil het niet zeggen dat het lukt om mijn gevoelens zo hupsakee aan de kant te schuiven, want de gevoelens geven natuurlijk ook een signaal af en ze zijn er niet voor niets. ben ook bereid er naar te luisteren en mezelf tijd te geven.
Ik probeer het los te zien. Voorheen kon het mij wanhopig maken. Nu probeer ik er anders naar te kijken en zie ik het echt als een uitdaging om er bovenop te komen.
Juist de dagelijkse dingen blijven doen. Proberen te genieten van de momenten als ze er zijn. En mezelf een schop onder de kont te geven als het nodig is.
Herkent iemand het? Natuurlijk wil niemand zich somber voelen, maar ik dacht, misschien is het wel fijn elkaar soms even op te vrolijken en met elkaar te delen wanneer het juist wel goed gaat.
Ik weet dat er andere topics over depressie zijn, maar ik wil niet met een bepaald statement iemands topic binnen vallen.
Vandaar dat ik er een topic over begin.
Voor iedereen die zich geroepen voelt om mee te schrijven : Je bent welkom.
zondag 12 december 2010 om 18:07
Jaaa ik herken het helemaal! Ik heb precies hetzelfde en schrijf graag met je mee.
Ik heb in het voorjaar/ de zomer een zware depressie gehad, en ben er weer bovengekomen met therapie, AD, en ik doe heel veel aan hardlopen, yoga/meditatie & mindfulness. Helpt me goed. Al jaren was de vraag wat er nou precies met me aan de hand was, maar nu weet ik dat de depressie van dit jaar al mijn 3e was, en ik zit eindelijk in een goed behandeltraject met begeleiding van een psychotherapeut en een psychiater.
Afgelopen week weer die gevoelens, neeeee! Ik ben een vechter, en ga ervoor! Door mindfulness leer ik al meer de negatieve gedachten te laten weggglijden. Het zijn maar gedachten, het is niet wie ik bén. Ik vecht er niet tegen,. maar laat ze komen, observeer ze, en laat ze weer wegdrijven.
Ik zat al na te denken om een dergelijk topic te openen, wij kunnen die depressieve gevoelens echt wel aan! Opzouten!
Ik heb in het voorjaar/ de zomer een zware depressie gehad, en ben er weer bovengekomen met therapie, AD, en ik doe heel veel aan hardlopen, yoga/meditatie & mindfulness. Helpt me goed. Al jaren was de vraag wat er nou precies met me aan de hand was, maar nu weet ik dat de depressie van dit jaar al mijn 3e was, en ik zit eindelijk in een goed behandeltraject met begeleiding van een psychotherapeut en een psychiater.
Afgelopen week weer die gevoelens, neeeee! Ik ben een vechter, en ga ervoor! Door mindfulness leer ik al meer de negatieve gedachten te laten weggglijden. Het zijn maar gedachten, het is niet wie ik bén. Ik vecht er niet tegen,. maar laat ze komen, observeer ze, en laat ze weer wegdrijven.
Ik zat al na te denken om een dergelijk topic te openen, wij kunnen die depressieve gevoelens echt wel aan! Opzouten!
zondag 12 december 2010 om 18:44
Somehow, slaap je voldoende en pak je voldoende rust? Dat is bij mij een trigger namelijk. Ik heb gisteren bewust een afspraak afgezegd en ruim 11 uur geslapen, en nu voel ik me alweer een stuk beter. Ik heb voldoende slaap en op z'n tijd tijd voor mezelf nodig ipv rennen & vliegen en veel afspraken. Heb echt even een cocoon-weekend, heerlijk!
Maar je instelling is top inderdaad! Het komt allemaal goed!
Maar je instelling is top inderdaad! Het komt allemaal goed!
zondag 12 december 2010 om 21:36
Wat een goede instelling!
Ik schrijf graag mee.
Heb last van angsten die mijn leven beheersen. Ik loop bij een psycholoog en probeer tegenwoordig ook steeds vaker mindfulness toe te passen. Probeer me steeds bewust te focussen op wat er nú is, dus wat ik nu zie, wat ik nu hoor, wat ik nu ruik etc. Merk dat ik dan vanzelf wat luchtiger ga denken en het verlicht dingen.
Maar vooral in deze wintermaanden komen angstgevoelens en depressieve gevoelens weer sterk naar boven.
Maar ik wil er aan gaan werken, wil er voor vechten dat ik weer de dingen kan doen die ik wil.
Ik schrijf graag mee.
Heb last van angsten die mijn leven beheersen. Ik loop bij een psycholoog en probeer tegenwoordig ook steeds vaker mindfulness toe te passen. Probeer me steeds bewust te focussen op wat er nú is, dus wat ik nu zie, wat ik nu hoor, wat ik nu ruik etc. Merk dat ik dan vanzelf wat luchtiger ga denken en het verlicht dingen.
Maar vooral in deze wintermaanden komen angstgevoelens en depressieve gevoelens weer sterk naar boven.
Maar ik wil er aan gaan werken, wil er voor vechten dat ik weer de dingen kan doen die ik wil.
zondag 12 december 2010 om 21:40
Nou ja, wat moet ik er aan toevoegen, je hebt de juiste spirit te pakken! Vertrouw erop dat die terugkomt wanneer je hem onverhoopt weer even kwijt lijkt te zijn.
Het is een zware klim met een zware bepakking. Je wordt steeds sterker en de bepakking wordt lichter. Dus nu is het nog zwaar, maar je hebt je survivalkern geactiveerd, hetgeen wil zeggen dat je het kan volbrengen!
't Zou wel meer aanspraak geven, als je je nu in je problemen zou wentelen he. Dat wel.
Wat ook prima kan helpen is je op lichte kost richten. Hilarische topics bijvoorbeeld. Of komische cartoons op YouTube. Noem maar op. Dat zijn de krenten in de pap, ook ná je depressie.
Hoe Dan Ook, succes!
Het is een zware klim met een zware bepakking. Je wordt steeds sterker en de bepakking wordt lichter. Dus nu is het nog zwaar, maar je hebt je survivalkern geactiveerd, hetgeen wil zeggen dat je het kan volbrengen!
't Zou wel meer aanspraak geven, als je je nu in je problemen zou wentelen he. Dat wel.
Wat ook prima kan helpen is je op lichte kost richten. Hilarische topics bijvoorbeeld. Of komische cartoons op YouTube. Noem maar op. Dat zijn de krenten in de pap, ook ná je depressie.
Hoe Dan Ook, succes!
maandag 13 december 2010 om 00:02
quote:violetje schreef op 12 december 2010 @ 18:07:
Jaaa ik herken het helemaal! Ik heb precies hetzelfde en schrijf graag met je mee.
Ik heb in het voorjaar/ de zomer een zware depressie gehad, en ben er weer bovengekomen met therapie, AD, en ik doe heel veel aan hardlopen, yoga/meditatie & mindfulness. Helpt me goed. Al jaren was de vraag wat er nou precies met me aan de hand was, maar nu weet ik dat de depressie van dit jaar al mijn 3e was, en ik zit eindelijk in een goed behandeltraject met begeleiding van een psychotherapeut en een psychiater.
Afgelopen week weer die gevoelens, neeeee! Ik ben een vechter, en ga ervoor! Door mindfulness leer ik al meer de negatieve gedachten te laten weggglijden. Het zijn maar gedachten, het is niet wie ik bén. Ik vecht er niet tegen,. maar laat ze komen, observeer ze, en laat ze weer wegdrijven.
Ik zat al na te denken om een dergelijk topic te openen, wij kunnen die depressieve gevoelens echt wel aan! Opzouten!
Ik heb ook eventjes mindfulness gedaan! ik moet daar ook weer mee aan de slag. Eigenlijk zou ik graag yoga willen doen. Want ik weet dat ik daar rustig van word en dat ik dan meer bij mezelf kom. Ik moet het allemaal in mijn leven zien in te passen dat wel.
Maar ik heb na een hele zware burnout ook wel geleerd dat je gezondheid het belangrijkste is en dat je soms andere 'belangrijke' zaken aan de kant moet zetten om eerst echt aan jezelf te werken.
Moet alleen nog even zien hoe ik dit ga doen.
Wel fijn dat jij ook echt de drang hebt om het aan te gaan.. Dat is ook de kunst; het aan gaan en er niet voor wegrennen
Jaaa ik herken het helemaal! Ik heb precies hetzelfde en schrijf graag met je mee.
Ik heb in het voorjaar/ de zomer een zware depressie gehad, en ben er weer bovengekomen met therapie, AD, en ik doe heel veel aan hardlopen, yoga/meditatie & mindfulness. Helpt me goed. Al jaren was de vraag wat er nou precies met me aan de hand was, maar nu weet ik dat de depressie van dit jaar al mijn 3e was, en ik zit eindelijk in een goed behandeltraject met begeleiding van een psychotherapeut en een psychiater.
Afgelopen week weer die gevoelens, neeeee! Ik ben een vechter, en ga ervoor! Door mindfulness leer ik al meer de negatieve gedachten te laten weggglijden. Het zijn maar gedachten, het is niet wie ik bén. Ik vecht er niet tegen,. maar laat ze komen, observeer ze, en laat ze weer wegdrijven.
Ik zat al na te denken om een dergelijk topic te openen, wij kunnen die depressieve gevoelens echt wel aan! Opzouten!
Ik heb ook eventjes mindfulness gedaan! ik moet daar ook weer mee aan de slag. Eigenlijk zou ik graag yoga willen doen. Want ik weet dat ik daar rustig van word en dat ik dan meer bij mezelf kom. Ik moet het allemaal in mijn leven zien in te passen dat wel.
Maar ik heb na een hele zware burnout ook wel geleerd dat je gezondheid het belangrijkste is en dat je soms andere 'belangrijke' zaken aan de kant moet zetten om eerst echt aan jezelf te werken.
Moet alleen nog even zien hoe ik dit ga doen.
Wel fijn dat jij ook echt de drang hebt om het aan te gaan.. Dat is ook de kunst; het aan gaan en er niet voor wegrennen
maandag 13 december 2010 om 00:13
quote:Frankie33 schreef op 12 december 2010 @ 21:40:
Nou ja, wat moet ik er aan toevoegen, je hebt de juiste spirit te pakken! Vertrouw erop dat die terugkomt wanneer je hem onverhoopt weer even kwijt lijkt te zijn.
Het is een zware klim met een zware bepakking. Je wordt steeds sterker en de bepakking wordt lichter. Dus nu is het nog zwaar, maar je hebt je survivalkern geactiveerd, hetgeen wil zeggen dat je het kan volbrengen!
't Zou wel meer aanspraak geven, als je je nu in je problemen zou wentelen he. Dat wel.
Wat ook prima kan helpen is je op lichte kost richten. Hilarische topics bijvoorbeeld. Of komische cartoons op YouTube. Noem maar op. Dat zijn de krenten in de pap, ook ná je depressie.
Hoe Dan Ook, succes!
Hai Frankie33,
Dank voor je lief bericht, wat betreft lichte kost; ik ben zelf een positief denkend mens en ik vind het heerlijk zo nu en dan hilarische filmpjes van youtube op te zoeken of leuke fragmenten.
Eigenlijk denk ik heel vaak; Waar zouden we zijn zonder humor in het leven, ik denk dat je zelfs op de moeilijkste momenten humor als vriend moet houden, dat heb ik zelf vaak ervaren.
Wat betreft het dan al wel niet mezelf wentelen in mijn problemen, ik zie ook een verschil in wentelen en bepaalde dingen aangaan en doorleven. Bij het wentelen plaatst men zich vaak in slachtofferrol waar hij of zij niet uit wil komen of men blijft een gebeurtenis, situatie, omstandigheden of personen de schuld geven van zijn of haar gevoel. ik zeg altijd maar, een externe factor kan de oorzaak zijn van iemand zijn gevoelens, maar wat er met deze gevoelens gedaan en hoe er mee wordt om gegaan is de verantwoordelijkheid van de eigenaar van de gevoelens..
Ik heb metter tijd geleerd dat ik juist mijn verdriet en angsten moet erkennen, mag erkennen wat er is gebeurd de situatie onder ogen zien. En ik probeer dan ook niet zo streng te zijn dat ik nooit me rot mag voelen. Dat is ook wat ik in mijn OP beschreef, Wanneer een depressie terug komt zegt dat iets over hoe ik op dat moment in het leven sta en hoe ik met bepaalde zaken omga of de situaties die zich hebben voorgedaan.
Wil ik van mijn depressie afkomen dan is het ineerste instantie belangrijk te erkennen wat er is en wat er is gebeurd, terug halen van situaties en vanuit de herinnering leren. Het is de kunst om lief voor jezelf te zijn door ook gewoon je gevoelens te mogen voelen en daar tijd aan te besteden, maar er gelijkertijd er niet in te blijven hangen....
Nou ja, wat moet ik er aan toevoegen, je hebt de juiste spirit te pakken! Vertrouw erop dat die terugkomt wanneer je hem onverhoopt weer even kwijt lijkt te zijn.
Het is een zware klim met een zware bepakking. Je wordt steeds sterker en de bepakking wordt lichter. Dus nu is het nog zwaar, maar je hebt je survivalkern geactiveerd, hetgeen wil zeggen dat je het kan volbrengen!
't Zou wel meer aanspraak geven, als je je nu in je problemen zou wentelen he. Dat wel.
Wat ook prima kan helpen is je op lichte kost richten. Hilarische topics bijvoorbeeld. Of komische cartoons op YouTube. Noem maar op. Dat zijn de krenten in de pap, ook ná je depressie.
Hoe Dan Ook, succes!
Hai Frankie33,
Dank voor je lief bericht, wat betreft lichte kost; ik ben zelf een positief denkend mens en ik vind het heerlijk zo nu en dan hilarische filmpjes van youtube op te zoeken of leuke fragmenten.
Eigenlijk denk ik heel vaak; Waar zouden we zijn zonder humor in het leven, ik denk dat je zelfs op de moeilijkste momenten humor als vriend moet houden, dat heb ik zelf vaak ervaren.
Wat betreft het dan al wel niet mezelf wentelen in mijn problemen, ik zie ook een verschil in wentelen en bepaalde dingen aangaan en doorleven. Bij het wentelen plaatst men zich vaak in slachtofferrol waar hij of zij niet uit wil komen of men blijft een gebeurtenis, situatie, omstandigheden of personen de schuld geven van zijn of haar gevoel. ik zeg altijd maar, een externe factor kan de oorzaak zijn van iemand zijn gevoelens, maar wat er met deze gevoelens gedaan en hoe er mee wordt om gegaan is de verantwoordelijkheid van de eigenaar van de gevoelens..
Ik heb metter tijd geleerd dat ik juist mijn verdriet en angsten moet erkennen, mag erkennen wat er is gebeurd de situatie onder ogen zien. En ik probeer dan ook niet zo streng te zijn dat ik nooit me rot mag voelen. Dat is ook wat ik in mijn OP beschreef, Wanneer een depressie terug komt zegt dat iets over hoe ik op dat moment in het leven sta en hoe ik met bepaalde zaken omga of de situaties die zich hebben voorgedaan.
Wil ik van mijn depressie afkomen dan is het ineerste instantie belangrijk te erkennen wat er is en wat er is gebeurd, terug halen van situaties en vanuit de herinnering leren. Het is de kunst om lief voor jezelf te zijn door ook gewoon je gevoelens te mogen voelen en daar tijd aan te besteden, maar er gelijkertijd er niet in te blijven hangen....
maandag 13 december 2010 om 00:21
quote:Sofievrouw schreef op 12 december 2010 @ 21:36:
Wat een goede instelling!
Ik schrijf graag mee.
Heb last van angsten die mijn leven beheersen. Ik loop bij een psycholoog en probeer tegenwoordig ook steeds vaker mindfulness toe te passen. Probeer me steeds bewust te focussen op wat er nú is, dus wat ik nu zie, wat ik nu hoor, wat ik nu ruik etc. Merk dat ik dan vanzelf wat luchtiger ga denken en het verlicht dingen.
Maar vooral in deze wintermaanden komen angstgevoelens en depressieve gevoelens weer sterk naar boven.
Maar ik wil er aan gaan werken, wil er voor vechten dat ik weer de dingen kan doen die ik wil.
Hai Sofievrouw! Ik heb ook veel last van angsten. Ook angsten die mijn leven beheersen, ik denk dat dit wel de hoofdoorzaak van mijn depressie is. Altijd maar die angsten.
Hoewel ik heel goed weet dat sommige angsten irrealistisch zijn kan ik vanuit mijzelf maar geen solide basis vertouwen krijgen in het leven. Heb het idee dat ik continu alert moet zijn op gevaar.
En dit staat haakt op wie ik eigenlijk ben; Een vrolijke , spontane vrouw, die gevoelig maar ook nuchter dingen kan bekijken en die juist dingen van positieve kant bekijkt. Ik kan gelukkig wel relativeren. Maar wanneer ik mij angstig voel reageerd mijn lichaam gelijk, en dat maakt dat ik mij nog angstiger voel. De welbekende vicieuze cirkel.
En echt, vanmorgen werd ik wakker en ik dacht, Ik Ben Zo Klaar Met Die Angsten! soms word ik er zo simpel van. Soms ben ik er zo moe van dat ik juist al mijn angsten aanga, en eigenlijk ga ik dan weer te ver omdat ik daar alleen maar banger van word.
Ik weet al dat lief zijn doormiddel van niet al te streng zijn voormezelf nodig is.. dat gaat al veel beter maar soms moet ik het nog wel tegen mezelf zeggen..
Heb jij al lang last van jouw angsten ? en hoe zag jouw leven er uit vóór je angsten ?
Wat een goede instelling!
Ik schrijf graag mee.
Heb last van angsten die mijn leven beheersen. Ik loop bij een psycholoog en probeer tegenwoordig ook steeds vaker mindfulness toe te passen. Probeer me steeds bewust te focussen op wat er nú is, dus wat ik nu zie, wat ik nu hoor, wat ik nu ruik etc. Merk dat ik dan vanzelf wat luchtiger ga denken en het verlicht dingen.
Maar vooral in deze wintermaanden komen angstgevoelens en depressieve gevoelens weer sterk naar boven.
Maar ik wil er aan gaan werken, wil er voor vechten dat ik weer de dingen kan doen die ik wil.
Hai Sofievrouw! Ik heb ook veel last van angsten. Ook angsten die mijn leven beheersen, ik denk dat dit wel de hoofdoorzaak van mijn depressie is. Altijd maar die angsten.
Hoewel ik heel goed weet dat sommige angsten irrealistisch zijn kan ik vanuit mijzelf maar geen solide basis vertouwen krijgen in het leven. Heb het idee dat ik continu alert moet zijn op gevaar.
En dit staat haakt op wie ik eigenlijk ben; Een vrolijke , spontane vrouw, die gevoelig maar ook nuchter dingen kan bekijken en die juist dingen van positieve kant bekijkt. Ik kan gelukkig wel relativeren. Maar wanneer ik mij angstig voel reageerd mijn lichaam gelijk, en dat maakt dat ik mij nog angstiger voel. De welbekende vicieuze cirkel.
En echt, vanmorgen werd ik wakker en ik dacht, Ik Ben Zo Klaar Met Die Angsten! soms word ik er zo simpel van. Soms ben ik er zo moe van dat ik juist al mijn angsten aanga, en eigenlijk ga ik dan weer te ver omdat ik daar alleen maar banger van word.
Ik weet al dat lief zijn doormiddel van niet al te streng zijn voormezelf nodig is.. dat gaat al veel beter maar soms moet ik het nog wel tegen mezelf zeggen..
Heb jij al lang last van jouw angsten ? en hoe zag jouw leven er uit vóór je angsten ?
maandag 13 december 2010 om 00:26
Lieve iedereen! Leuk om te lezen dat er mensen zijn die mee willen schrijven! Geeft een goed gevoel. Ik vond het wel een beetje spannend het topic te openen..
@violetje, ja ik moet inderdaad ook wat meer mijn rust gaan pakken, ook zoals nu is het weer redelijk laat terwijl ik morgen vroeg op moet. Maar ik wilde sowieso jullie lieve berichten even beantwoorden..
Slaap lekker iedereen en morgen weer.... gezond op !
Ik ga lekker slapen!
@violetje, ja ik moet inderdaad ook wat meer mijn rust gaan pakken, ook zoals nu is het weer redelijk laat terwijl ik morgen vroeg op moet. Maar ik wilde sowieso jullie lieve berichten even beantwoorden..
Slaap lekker iedereen en morgen weer.... gezond op !
Ik ga lekker slapen!
maandag 13 december 2010 om 10:00
En het lukt nog wel goed om te slapen? Daar merk ik het bij mij direct aan; ik word dan heel vroeg 's ochtends wakker met nare en angstige gevoelens. Maar ik heb nu 2 supernachten gemaakt (wel met medicatie overigens) en voel me nu weer een stuk beter!
Ik zit ook met een vervelende werksituatie waardoor m'n nare gedachten getriggerd worden, maar ik kan het wel aan!
En inderdaad, tijd voor jezelf nemen en vooral lief voor jezelf zijn, dat is echt heel belangrijk. Ik heb de neiging om veel te streng voor mezelf te zijn, maar ik moet gewoon lief zijn en de tijd nemen. I'm worth it!
Dit weekend heel bewust alleen maar gerelaxed en lekkere dingetjes voor mezelf gekocht, heerlijk.
Yoga/mindfulness/meditatie is wel echt een aanrader. Ik kan je dit boek aanraden:
http://www.bol.com/nl/p/n ... 01004004823101/index.html
Ik zit ook met een vervelende werksituatie waardoor m'n nare gedachten getriggerd worden, maar ik kan het wel aan!
En inderdaad, tijd voor jezelf nemen en vooral lief voor jezelf zijn, dat is echt heel belangrijk. Ik heb de neiging om veel te streng voor mezelf te zijn, maar ik moet gewoon lief zijn en de tijd nemen. I'm worth it!
Dit weekend heel bewust alleen maar gerelaxed en lekkere dingetjes voor mezelf gekocht, heerlijk.
Yoga/mindfulness/meditatie is wel echt een aanrader. Ik kan je dit boek aanraden:
http://www.bol.com/nl/p/n ... 01004004823101/index.html
maandag 13 december 2010 om 10:31
goedemorgen violetje!
Het slapen is nogal een punt de laatste tijd. Het lukt mij moeilijk om in slaap te komen, en als ik dan eenmaal in slaap ben ben ik zo druk in mijn hoofd dat ik ook heel erg druk droom.
Vervolgens word ik inderdaad vroeg wakker.
Ik probeer gewoon vanuit mijn kracht te gaan staan. En ik probeer dat als basis te zien. Telkens wanneer ik depri gevoelens heb even een schop onder mijn kont.
Ik ken dat; een nare situatie waardoor die nare gedachten zich steeds maar blijven voordoen. Waaruit weer nare gevoelens ontstaan.
ik zit momenteel wel met een dilemma in mijn hoofd waarvan ik niet weet hoe ik het moet aanpakken.
Dat vreet ook wel energie. Maar goed, er zo nu en dan met iemand over kletsen dat helpt..
Hoe is jouw dag verder tot nu toe ?
Het slapen is nogal een punt de laatste tijd. Het lukt mij moeilijk om in slaap te komen, en als ik dan eenmaal in slaap ben ben ik zo druk in mijn hoofd dat ik ook heel erg druk droom.
Vervolgens word ik inderdaad vroeg wakker.
Ik probeer gewoon vanuit mijn kracht te gaan staan. En ik probeer dat als basis te zien. Telkens wanneer ik depri gevoelens heb even een schop onder mijn kont.
Ik ken dat; een nare situatie waardoor die nare gedachten zich steeds maar blijven voordoen. Waaruit weer nare gevoelens ontstaan.
ik zit momenteel wel met een dilemma in mijn hoofd waarvan ik niet weet hoe ik het moet aanpakken.
Dat vreet ook wel energie. Maar goed, er zo nu en dan met iemand over kletsen dat helpt..
Hoe is jouw dag verder tot nu toe ?
maandag 13 december 2010 om 11:26
Ja gaat wel goed tot nu toe! Jij zit dus ook met een dilemma op het moment, dat kan dan soms weer het startpunt voor eindeloos malen en piekeren zijn hè? Je verzandt dan in negatieve gedachten. Maar we gaan dat doorbreken, we kunnen dat wel!
Ik zit zowel op werk- als relationeel gebied met onzekerheid en ik kan altijd slecht tegen onzekerheid dus dit is heel zwaar voor me. Maar ik ben trots op mezelf hoe ik dit weekend weer uit mijn dip ben gekomen! Het is echt de kunst je niet mee te laten nemen in de negatieve gedachten. Just go with the flow en je richten op het nu en dit moment in plaats van alleen maar in je hoofd te leven.
Maar niet alleen jezelf een schop onder je kont geven, daarnaast ook lief voor jezelf zijn hè?
Ik zit zowel op werk- als relationeel gebied met onzekerheid en ik kan altijd slecht tegen onzekerheid dus dit is heel zwaar voor me. Maar ik ben trots op mezelf hoe ik dit weekend weer uit mijn dip ben gekomen! Het is echt de kunst je niet mee te laten nemen in de negatieve gedachten. Just go with the flow en je richten op het nu en dit moment in plaats van alleen maar in je hoofd te leven.
Maar niet alleen jezelf een schop onder je kont geven, daarnaast ook lief voor jezelf zijn hè?
dinsdag 14 december 2010 om 09:33
Hallo allemaa!
Ook ik schrijf graag met jullie mee.
Somehow, wat goed om dit topic te openen. Ik weet uit ervaring dat het niet makkelijk is om angstige en depressieve gevoelens om te zetten in iets positiefs of er in ieder geval iets positiefs mee te doen! Fijn dus dat je dit topic hebt geopend! Ik herken heel veel in jouw verhaal. Ik ben ook een actieve, ondernemende en positieve vrouw maar ben na een zware burn-out 'veranderd' in een angstig persoon die ook regelmatig sombere gevoelens heeft. Ik vind het vaak moeilijk om met deze gevoelens om te gaan en vind veel steun in ervaringsverhalen. Ik volg al een jaar therapie en ben erg blij dat ik daar mee begonnen ben. Ook heb ik zo,n 2 maanden geleden het besluit genomen om met AD te beginnen. Ik bleef zo in mijn vervelende gevoelens hangen dat ik echt rust nodig had en de AD geeft me het extra steuntje dat ik zo nodig heb (ook al vind ik het niet leuk dat ik daarvoor chemische middelen nodig heb).
Ik heb mezelf van een andere kant leren kennen en dat zie ik echt niet als iets negatiefs maar het vraagt wel om keuzes en een andere manier van leven. Ik kan namelijk lang niet zoveel hebben als dat ik altijd dacht. Ik besteed daarom veel aandacht aan ontspanning maar probeer ook vooral te accepteren dat ik me nu eenmaal soms rot en angstig voel. Ik besteed aandacht aan de dingen die ik leuk vind en ben gestopt me de dingen waarvan ik dacht dat anderen die van mij zouden verwachten. Dat is wel een opluchting al gaat het me niet altijd even goed af, maar dat hoort bij het leerproces.
Door de therapie heb ik bovenstaande geleerd, maar heb ik ook 'demonen' uit het verleden en daarmee mijn eigen onderdrukkingsmechanisme onder ogen moeten zien.
Ook ben ik tot belangrijke keuzes gekomen. Zo ga ik stoppen met mijn baan in de jeugdhulpverlening omdat dit gewoon teveel van mij vraagt. Ik wil iets gaan doen waar ik echt plezier in heb, ook al betekend dat dat ik financieel een stapje terug moet doen.
Violetje, jou ken ik vanuit een ander forum. Leuk om je hier weer tegen te komen.
Dit voor nu tot zover mijn verhaal. Later misschien meer en dan verdiep ik me ook verder in de rest van de verhalen. Ik moet nu namelijk naar mijn werk, moet ook gebeuren
Prettige dag allemaal. Veel positiviteit toegewensd!!!
Groetjes!
Ook ik schrijf graag met jullie mee.
Somehow, wat goed om dit topic te openen. Ik weet uit ervaring dat het niet makkelijk is om angstige en depressieve gevoelens om te zetten in iets positiefs of er in ieder geval iets positiefs mee te doen! Fijn dus dat je dit topic hebt geopend! Ik herken heel veel in jouw verhaal. Ik ben ook een actieve, ondernemende en positieve vrouw maar ben na een zware burn-out 'veranderd' in een angstig persoon die ook regelmatig sombere gevoelens heeft. Ik vind het vaak moeilijk om met deze gevoelens om te gaan en vind veel steun in ervaringsverhalen. Ik volg al een jaar therapie en ben erg blij dat ik daar mee begonnen ben. Ook heb ik zo,n 2 maanden geleden het besluit genomen om met AD te beginnen. Ik bleef zo in mijn vervelende gevoelens hangen dat ik echt rust nodig had en de AD geeft me het extra steuntje dat ik zo nodig heb (ook al vind ik het niet leuk dat ik daarvoor chemische middelen nodig heb).
Ik heb mezelf van een andere kant leren kennen en dat zie ik echt niet als iets negatiefs maar het vraagt wel om keuzes en een andere manier van leven. Ik kan namelijk lang niet zoveel hebben als dat ik altijd dacht. Ik besteed daarom veel aandacht aan ontspanning maar probeer ook vooral te accepteren dat ik me nu eenmaal soms rot en angstig voel. Ik besteed aandacht aan de dingen die ik leuk vind en ben gestopt me de dingen waarvan ik dacht dat anderen die van mij zouden verwachten. Dat is wel een opluchting al gaat het me niet altijd even goed af, maar dat hoort bij het leerproces.
Door de therapie heb ik bovenstaande geleerd, maar heb ik ook 'demonen' uit het verleden en daarmee mijn eigen onderdrukkingsmechanisme onder ogen moeten zien.
Ook ben ik tot belangrijke keuzes gekomen. Zo ga ik stoppen met mijn baan in de jeugdhulpverlening omdat dit gewoon teveel van mij vraagt. Ik wil iets gaan doen waar ik echt plezier in heb, ook al betekend dat dat ik financieel een stapje terug moet doen.
Violetje, jou ken ik vanuit een ander forum. Leuk om je hier weer tegen te komen.
Dit voor nu tot zover mijn verhaal. Later misschien meer en dan verdiep ik me ook verder in de rest van de verhalen. Ik moet nu namelijk naar mijn werk, moet ook gebeuren
Prettige dag allemaal. Veel positiviteit toegewensd!!!
Groetjes!
dinsdag 14 december 2010 om 10:34
quote:Ik heb mezelf van een andere kant leren kennen en dat zie ik echt niet als iets negatiefs maar het vraagt wel om keuzes en een andere manier van leven. Ik kan namelijk lang niet zoveel hebben als dat ik altijd dacht. Ik besteed daarom veel aandacht aan ontspanning maar probeer ook vooral te accepteren dat ik me nu eenmaal soms rot en angstig voel. Ik besteed aandacht aan de dingen die ik leuk vind en ben gestopt me de dingen waarvan ik dacht dat anderen die van mij zouden verwachten. Dat is wel een opluchting al gaat het me niet altijd even goed af, maar dat hoort bij het leerproces.
Door de therapie heb ik bovenstaande geleerd, maar heb ik ook 'demonen' uit het verleden en daarmee mijn eigen onderdrukkingsmechanisme onder ogen moeten zien.
Ook ben ik tot belangrijke keuzes gekomen.
Wederom ontzettend veel herkenning! Ook ik moet grenzen stellen, keuzes maken en de dingen anders inrichten.
Ik ken je idd uit het andere topic. Ik kan mezelf soms gek maken met de gedachten dat ik zo 'slap' ben dat ik AD nodig heb en het niet zelf kan, maar iedereen stelt me gerust dat dat onzin is en dat ik het gewoon nodig heb.
Fijn dat je dit topic hebt geopend Somehow. Ik voelde afgelopen week weer depressieve gevoelens na een lange tijd van afwezigheid, en ik vind het fijn om met anderen hierover te kunnen praten. We slepen elkaar er wel doorheen!
Fijne dag allemaal!
Door de therapie heb ik bovenstaande geleerd, maar heb ik ook 'demonen' uit het verleden en daarmee mijn eigen onderdrukkingsmechanisme onder ogen moeten zien.
Ook ben ik tot belangrijke keuzes gekomen.
Wederom ontzettend veel herkenning! Ook ik moet grenzen stellen, keuzes maken en de dingen anders inrichten.
Ik ken je idd uit het andere topic. Ik kan mezelf soms gek maken met de gedachten dat ik zo 'slap' ben dat ik AD nodig heb en het niet zelf kan, maar iedereen stelt me gerust dat dat onzin is en dat ik het gewoon nodig heb.
Fijn dat je dit topic hebt geopend Somehow. Ik voelde afgelopen week weer depressieve gevoelens na een lange tijd van afwezigheid, en ik vind het fijn om met anderen hierover te kunnen praten. We slepen elkaar er wel doorheen!
Fijne dag allemaal!
woensdag 15 december 2010 om 02:01
quote:ess82 schreef op 14 december 2010 @ 09:33:
Hallo allemaa!
Ook ik schrijf graag met jullie mee.
Somehow, wat goed om dit topic te openen. Ik weet uit ervaring dat het niet makkelijk is om angstige en depressieve gevoelens om te zetten in iets positiefs of er in ieder geval iets positiefs mee te doen! Fijn dus dat je dit topic hebt geopend! Ik herken heel veel in jouw verhaal. Ik ben ook een actieve, ondernemende en positieve vrouw maar ben na een zware burn-out 'veranderd' in een angstig persoon die ook regelmatig sombere gevoelens heeft. Ik vind het vaak moeilijk om met deze gevoelens om te gaan en vind veel steun in ervaringsverhalen. Ik volg al een jaar therapie en ben erg blij dat ik daar mee begonnen ben. Ook heb ik zo,n 2 maanden geleden het besluit genomen om met AD te beginnen. Ik bleef zo in mijn vervelende gevoelens hangen dat ik echt rust nodig had en de AD geeft me het extra steuntje dat ik zo nodig heb (ook al vind ik het niet leuk dat ik daarvoor chemische middelen nodig heb).
Ik heb mezelf van een andere kant leren kennen en dat zie ik echt niet als iets negatiefs maar het vraagt wel om keuzes en een andere manier van leven. Ik kan namelijk lang niet zoveel hebben als dat ik altijd dacht. Ik besteed daarom veel aandacht aan ontspanning maar probeer ook vooral te accepteren dat ik me nu eenmaal soms rot en angstig voel. Ik besteed aandacht aan de dingen die ik leuk vind en ben gestopt me de dingen waarvan ik dacht dat anderen die van mij zouden verwachten. Dat is wel een opluchting al gaat het me niet altijd even goed af, maar dat hoort bij het leerproces.
Door de therapie heb ik bovenstaande geleerd, maar heb ik ook 'demonen' uit het verleden en daarmee mijn eigen onderdrukkingsmechanisme onder ogen moeten zien.
Ook ben ik tot belangrijke keuzes gekomen. Zo ga ik stoppen met mijn baan in de jeugdhulpverlening omdat dit gewoon teveel van mij vraagt. Ik wil iets gaan doen waar ik echt plezier in heb, ook al betekend dat dat ik financieel een stapje terug moet doen.
Violetje, jou ken ik vanuit een ander forum. Leuk om je hier weer tegen te komen.
Dit voor nu tot zover mijn verhaal. Later misschien meer en dan verdiep ik me ook verder in de rest van de verhalen. Ik moet nu namelijk naar mijn werk, moet ook gebeuren
Prettige dag allemaal. Veel positiviteit toegewensd!!!
Groetjes!
Hai ess82, welkom. fijn dat je mee wilt schrijven!
Wat een herkenning hier allemaal. Ik geloof dat al onze verhalen enigszins op elkaar lijken; Druk bestaan, geen grenzen aan kunnen geven, over grenzen heen gaan, over grenzen heen gaan, nog een keer over grenzen heen gaan en toen was daar een klap.
Natuurlijk heeft daar (denk ik bij een ieder) meer aan vooraf gespeeld.
Wat goed dat je nu voor jezelf durft te kiezen door voor een andere baan te kiezen en te kijken wat je echt leuk vind en waar je echt plezier hebt zonder dat het te veel van jezelf vraagt.
Zo'n stap zetten is moedig. Ik weet hoe het kan voelen en dat het moeilijk kan zijn om zo'n keuze te maken. Toch zegt het iets over jezelf en mag je trots op jezelf zijn dat je voor jezelf durft te kiezen.
Want daar gaat het ook over; niemand anders weet hoe jij je van binnen voelt, er is niemand die beter aan kan voelen wat jij nodig hebt dan jijzelf.
Men wordt geboren en gevormd door omgeving. Door wat je wordt aangeleerd. Wij mensen leven eigenlijk veel te ver van onzelf af.
Om een voorbeeld te geven en het bij mezelf te houden; Ik leefde ook altijd naar de verwachtingen van anderen. Er was mij immers (misschien hoe goed bedoeld ook ) aangeleerd dat je iets moet worden in het leven en dat er bepaalde verwachtingen aanzitten.
Zo koos ik voorheen altijd voor bepaalde dingen en dacht ik oprecht dat ik ze leuk vond en ze daarom deed. Nu ben ik er achter dat ik dacht dat ik die dingen leuk vond maar ik kreeg dat gevoel omdat ik, door die dingen te doen, aan verwachtingen van anderen voldeed, ik waardering en erkenning zou krijgen, en ik mij daardoor een goed en geslaagd persoon zou voelen.
Ik was er van overtuigd dat ik bepaalde dingen leuk vond door het gevoel dat ik er door kreeg, nu besef ik dat het gevoel wat ik erdoor kreeg, waardering en erkenning, los staat van iets werkelijk leuk vinden.
Toen was ik mij totaal niet bewust van het verschil.
Ik wist niet wat het was om geliefd te zijn gewoon om wie ik ben, ik kende alleen dat ik goed genoeg was wanneer ik deed wat er van mij verwacht werd in prestaties, wanneer ik gaf er voor mensen was en voor mensen zorgde. Kijken naar wat ik nodig heb, heb ik vroeger nooit geleerd. Vandaar ook geen grenzen kennen en alles maar laten gebeuren en alles willen doen, en het ook heeel goed willen doen. Daarnaast ook nooit een veilige omgeving gehad.
Nu , nu ik mijn burnout 2 en half jaar geleden kreeg heb ik veel geleerd. Ik heb ook in therapie gezeten en ik begin binnenkort met EMDR therapie. Ik heb tijdens andere therapie geleerd te kijken naar wat ik nodig had, ik leerde onderzoeken wat ik werkelijk leuk vind, inplaats dingen te verwarren met het leuk vinden omdat ik door voor die dingen te kiezen aan verwachtingen voldoe.Ik heb geleerd grenzen te trekken voor mezelf, liever voor mezelf zijn..
Nu vind ik dit nog steeds heel moeilijk. Heb vaak een oordeel klaar over mezelf, maar ik probeer dit dan ook weer op een andere manier te benaderen, ik weet dat die 'strenge ik' er is omdat die in mijn mechanisme zit. Iets wat ik jaren met mij heb mee gedragen.
Vandaag heb ik dan ook een beslissing genomen die ik heeel moeilijk vond. Nog steeds, omdat ik bang ben door deze keuze te maken dat ik dan faal, (hoewel ik diep van binnen beter weet).
Vind het eng, moelijk, maar het is ook beter voor mezelf. En dat ik die stappen kan maken geeft aan dat ik (gelukkig) verder ben dan een aantal jaar geleden.
Vind het fijn als je hier wil mee schrijven en als we elkaar kunnen steunen.!
Heb je al enig idee wat je op gebied van werk leuk zou vinden '??
Hallo allemaa!
Ook ik schrijf graag met jullie mee.
Somehow, wat goed om dit topic te openen. Ik weet uit ervaring dat het niet makkelijk is om angstige en depressieve gevoelens om te zetten in iets positiefs of er in ieder geval iets positiefs mee te doen! Fijn dus dat je dit topic hebt geopend! Ik herken heel veel in jouw verhaal. Ik ben ook een actieve, ondernemende en positieve vrouw maar ben na een zware burn-out 'veranderd' in een angstig persoon die ook regelmatig sombere gevoelens heeft. Ik vind het vaak moeilijk om met deze gevoelens om te gaan en vind veel steun in ervaringsverhalen. Ik volg al een jaar therapie en ben erg blij dat ik daar mee begonnen ben. Ook heb ik zo,n 2 maanden geleden het besluit genomen om met AD te beginnen. Ik bleef zo in mijn vervelende gevoelens hangen dat ik echt rust nodig had en de AD geeft me het extra steuntje dat ik zo nodig heb (ook al vind ik het niet leuk dat ik daarvoor chemische middelen nodig heb).
Ik heb mezelf van een andere kant leren kennen en dat zie ik echt niet als iets negatiefs maar het vraagt wel om keuzes en een andere manier van leven. Ik kan namelijk lang niet zoveel hebben als dat ik altijd dacht. Ik besteed daarom veel aandacht aan ontspanning maar probeer ook vooral te accepteren dat ik me nu eenmaal soms rot en angstig voel. Ik besteed aandacht aan de dingen die ik leuk vind en ben gestopt me de dingen waarvan ik dacht dat anderen die van mij zouden verwachten. Dat is wel een opluchting al gaat het me niet altijd even goed af, maar dat hoort bij het leerproces.
Door de therapie heb ik bovenstaande geleerd, maar heb ik ook 'demonen' uit het verleden en daarmee mijn eigen onderdrukkingsmechanisme onder ogen moeten zien.
Ook ben ik tot belangrijke keuzes gekomen. Zo ga ik stoppen met mijn baan in de jeugdhulpverlening omdat dit gewoon teveel van mij vraagt. Ik wil iets gaan doen waar ik echt plezier in heb, ook al betekend dat dat ik financieel een stapje terug moet doen.
Violetje, jou ken ik vanuit een ander forum. Leuk om je hier weer tegen te komen.
Dit voor nu tot zover mijn verhaal. Later misschien meer en dan verdiep ik me ook verder in de rest van de verhalen. Ik moet nu namelijk naar mijn werk, moet ook gebeuren
Prettige dag allemaal. Veel positiviteit toegewensd!!!
Groetjes!
Hai ess82, welkom. fijn dat je mee wilt schrijven!
Wat een herkenning hier allemaal. Ik geloof dat al onze verhalen enigszins op elkaar lijken; Druk bestaan, geen grenzen aan kunnen geven, over grenzen heen gaan, over grenzen heen gaan, nog een keer over grenzen heen gaan en toen was daar een klap.
Natuurlijk heeft daar (denk ik bij een ieder) meer aan vooraf gespeeld.
Wat goed dat je nu voor jezelf durft te kiezen door voor een andere baan te kiezen en te kijken wat je echt leuk vind en waar je echt plezier hebt zonder dat het te veel van jezelf vraagt.
Zo'n stap zetten is moedig. Ik weet hoe het kan voelen en dat het moeilijk kan zijn om zo'n keuze te maken. Toch zegt het iets over jezelf en mag je trots op jezelf zijn dat je voor jezelf durft te kiezen.
Want daar gaat het ook over; niemand anders weet hoe jij je van binnen voelt, er is niemand die beter aan kan voelen wat jij nodig hebt dan jijzelf.
Men wordt geboren en gevormd door omgeving. Door wat je wordt aangeleerd. Wij mensen leven eigenlijk veel te ver van onzelf af.
Om een voorbeeld te geven en het bij mezelf te houden; Ik leefde ook altijd naar de verwachtingen van anderen. Er was mij immers (misschien hoe goed bedoeld ook ) aangeleerd dat je iets moet worden in het leven en dat er bepaalde verwachtingen aanzitten.
Zo koos ik voorheen altijd voor bepaalde dingen en dacht ik oprecht dat ik ze leuk vond en ze daarom deed. Nu ben ik er achter dat ik dacht dat ik die dingen leuk vond maar ik kreeg dat gevoel omdat ik, door die dingen te doen, aan verwachtingen van anderen voldeed, ik waardering en erkenning zou krijgen, en ik mij daardoor een goed en geslaagd persoon zou voelen.
Ik was er van overtuigd dat ik bepaalde dingen leuk vond door het gevoel dat ik er door kreeg, nu besef ik dat het gevoel wat ik erdoor kreeg, waardering en erkenning, los staat van iets werkelijk leuk vinden.
Toen was ik mij totaal niet bewust van het verschil.
Ik wist niet wat het was om geliefd te zijn gewoon om wie ik ben, ik kende alleen dat ik goed genoeg was wanneer ik deed wat er van mij verwacht werd in prestaties, wanneer ik gaf er voor mensen was en voor mensen zorgde. Kijken naar wat ik nodig heb, heb ik vroeger nooit geleerd. Vandaar ook geen grenzen kennen en alles maar laten gebeuren en alles willen doen, en het ook heeel goed willen doen. Daarnaast ook nooit een veilige omgeving gehad.
Nu , nu ik mijn burnout 2 en half jaar geleden kreeg heb ik veel geleerd. Ik heb ook in therapie gezeten en ik begin binnenkort met EMDR therapie. Ik heb tijdens andere therapie geleerd te kijken naar wat ik nodig had, ik leerde onderzoeken wat ik werkelijk leuk vind, inplaats dingen te verwarren met het leuk vinden omdat ik door voor die dingen te kiezen aan verwachtingen voldoe.Ik heb geleerd grenzen te trekken voor mezelf, liever voor mezelf zijn..
Nu vind ik dit nog steeds heel moeilijk. Heb vaak een oordeel klaar over mezelf, maar ik probeer dit dan ook weer op een andere manier te benaderen, ik weet dat die 'strenge ik' er is omdat die in mijn mechanisme zit. Iets wat ik jaren met mij heb mee gedragen.
Vandaag heb ik dan ook een beslissing genomen die ik heeel moeilijk vond. Nog steeds, omdat ik bang ben door deze keuze te maken dat ik dan faal, (hoewel ik diep van binnen beter weet).
Vind het eng, moelijk, maar het is ook beter voor mezelf. En dat ik die stappen kan maken geeft aan dat ik (gelukkig) verder ben dan een aantal jaar geleden.
Vind het fijn als je hier wil mee schrijven en als we elkaar kunnen steunen.!
Heb je al enig idee wat je op gebied van werk leuk zou vinden '??
woensdag 15 december 2010 om 18:26
Echt zo ontzettend herkenbaar weer somehow. Ik was ook altijd bezig om anderen te pleasen en te voldoen aan verwachtingen, en om over grenzen heen te gaan, ik liep mezelf compleet voorbij en kropte alles op. Nu kies ik voor mezelf, en dat voelt zo goed! Ontwikkel ook veel meer een eigen mening dan vroeger.
Ik was vanochtend bij m'n psychiater en ze was echt trots op me hoe ik het dit weekend heb aangepakt, dat ik echt tijd voor mezelf heb genomen, en dat ik zelf weer uit m'n dip ben gekomen. En ik ben ook trots op mezelf!
Overigens is er bij mij sprake van een flink biologische component c.q. aanleg.
'Ik wist niet wat het was om geliefd te zijn gewoon om wie ik ben, ik kende alleen dat ik goed genoeg was wanneer ik deed wat er van mij verwacht werd in prestaties, wanneer ik gaf er voor mensen was en voor mensen zorgde. Kijken naar wat ik nodig heb, heb ik vroeger nooit geleerd. Vandaar ook geen grenzen kennen en alles maar laten gebeuren en alles willen doen, en het ook heeel goed willen doen. Daarnaast ook nooit een veilige omgeving gehad.'
Ook herkenbaar, zeker dat van die veilige omgeving. Die was er bij mij ook niet.
Wat ik ook vooral heb geleerd het afgelopen jaar is om me niet te identificeren met mijn negatieve gedachten. Vroeger dacht ik echt dat ik dat wás, nu zie ik het als stomme pestduiveltjes die wel weer weggaan. Ik loop er niet voor weg, maar ik weet dat het weer overgaat!
Wat doen jullie in noodsituaties? Soms kan ik een dag hebben dat ik het écht even niet zie zitten (zoals afgelopen weekend), en op zich heb ik een goede vriend die het echt heel goed begrijpt rnmet wie ik dan kan praten . Hij kan me goed kan helpen, maar ik wil hem eigenlijk niet teveel belasten want op zo'n moment ben ik echt heel zwaarmoedig.
Ik ben sowieso van plan met m'n therapeut een nood- / crisisplan op te stellen.
Ik was vanochtend bij m'n psychiater en ze was echt trots op me hoe ik het dit weekend heb aangepakt, dat ik echt tijd voor mezelf heb genomen, en dat ik zelf weer uit m'n dip ben gekomen. En ik ben ook trots op mezelf!
Overigens is er bij mij sprake van een flink biologische component c.q. aanleg.
'Ik wist niet wat het was om geliefd te zijn gewoon om wie ik ben, ik kende alleen dat ik goed genoeg was wanneer ik deed wat er van mij verwacht werd in prestaties, wanneer ik gaf er voor mensen was en voor mensen zorgde. Kijken naar wat ik nodig heb, heb ik vroeger nooit geleerd. Vandaar ook geen grenzen kennen en alles maar laten gebeuren en alles willen doen, en het ook heeel goed willen doen. Daarnaast ook nooit een veilige omgeving gehad.'
Ook herkenbaar, zeker dat van die veilige omgeving. Die was er bij mij ook niet.
Wat ik ook vooral heb geleerd het afgelopen jaar is om me niet te identificeren met mijn negatieve gedachten. Vroeger dacht ik echt dat ik dat wás, nu zie ik het als stomme pestduiveltjes die wel weer weggaan. Ik loop er niet voor weg, maar ik weet dat het weer overgaat!
Wat doen jullie in noodsituaties? Soms kan ik een dag hebben dat ik het écht even niet zie zitten (zoals afgelopen weekend), en op zich heb ik een goede vriend die het echt heel goed begrijpt rnmet wie ik dan kan praten . Hij kan me goed kan helpen, maar ik wil hem eigenlijk niet teveel belasten want op zo'n moment ben ik echt heel zwaarmoedig.
Ik ben sowieso van plan met m'n therapeut een nood- / crisisplan op te stellen.
woensdag 15 december 2010 om 22:48
hai violetje!
Je mag ook trots op jezelf zijn! het zijn heuse stappen die je onderneemt!
Wat ik doe wanneer ik het echt niet meer zie zitten?
Ik voel nu sinds anderhalve week een terugval, maar mijn kracht zit hem in anders denken. Toen ik mijn burnout kreeg en er zo doorheen zat zag ik het leven echt niet meer zitten. Ik dacht ; als ik zo verder moet leven met deze gevoelens hoeft het niet meer..
Toch is het ook daarna veel beter gegaan door therapie. In dat jaar heb ik echt veel geleerd. Daar heb ik nu veel baat bij.
Laatst had ik weer dat ik dacht; voor mij hoeft het niet meer.
Maar.... en daar komt de grote Maar
..
Nu denk ik : Ik kom hier overheen, zoals het NU gaat hoeft het niet meer, maar ik weet, (ookal voelt het op dat moment niet zo) Dat het echt weer beter gaat worden. En ik ben dat nare gevoel los gaan zien van het gevoel ; het hoeft voor mij niet meer.
Nu denk ik; Op deze manier hoeft het voor mij niet meer, maar dit ga ik overwinnen en ik kies voor het leven dat ik WEL wil. Daar vecht ik nu voor no matter what. Ik weet, hoe diep het dal ook kan voelen dat ik er weer uit kom.
Ik leg op die momenten mijn handen op mijn buik en ga mij concentreren op mijn lichaam. Elk spiertje voelen en bewegen. Ik begin bij mijn tenen, voetspieren kuitspieren, knieen, bovenbenen, billen, buik etc etc .. Zo ga ik verder omhoog.
Dit maakt dat ik mijn gedachten focus op mijn lichaam i.p.v op de negatieve gevoelens die ik heb. Het haalt mij even, hoe moeilijk dat soms ook is uit mijn hoofd.
Wat ik ook heel erg heb gemerkt bij mij is dat ik onbewust heel veel gevoel wegstop. Dit omdat ik de hele dag sowieso veel voel. Het is soms als het ware te veel. Nu weet ik dus, dat wanneer ik mijn emoties juist toe laat en op een gezonde manier reguleer dat mijn angst gevoelens ook weer sneller weg gaan.
En verder, verder praat ik veel met een vriendin...
Ik heb een vriendin op visite dus morgen weer een dag voor het topic ! Fijne avond en morgen weer gezond op! :flowers:
Je mag ook trots op jezelf zijn! het zijn heuse stappen die je onderneemt!
Wat ik doe wanneer ik het echt niet meer zie zitten?
Ik voel nu sinds anderhalve week een terugval, maar mijn kracht zit hem in anders denken. Toen ik mijn burnout kreeg en er zo doorheen zat zag ik het leven echt niet meer zitten. Ik dacht ; als ik zo verder moet leven met deze gevoelens hoeft het niet meer..
Toch is het ook daarna veel beter gegaan door therapie. In dat jaar heb ik echt veel geleerd. Daar heb ik nu veel baat bij.
Laatst had ik weer dat ik dacht; voor mij hoeft het niet meer.
Maar.... en daar komt de grote Maar
.. Nu denk ik : Ik kom hier overheen, zoals het NU gaat hoeft het niet meer, maar ik weet, (ookal voelt het op dat moment niet zo) Dat het echt weer beter gaat worden. En ik ben dat nare gevoel los gaan zien van het gevoel ; het hoeft voor mij niet meer.
Nu denk ik; Op deze manier hoeft het voor mij niet meer, maar dit ga ik overwinnen en ik kies voor het leven dat ik WEL wil. Daar vecht ik nu voor no matter what. Ik weet, hoe diep het dal ook kan voelen dat ik er weer uit kom.
Ik leg op die momenten mijn handen op mijn buik en ga mij concentreren op mijn lichaam. Elk spiertje voelen en bewegen. Ik begin bij mijn tenen, voetspieren kuitspieren, knieen, bovenbenen, billen, buik etc etc .. Zo ga ik verder omhoog.
Dit maakt dat ik mijn gedachten focus op mijn lichaam i.p.v op de negatieve gevoelens die ik heb. Het haalt mij even, hoe moeilijk dat soms ook is uit mijn hoofd.
Wat ik ook heel erg heb gemerkt bij mij is dat ik onbewust heel veel gevoel wegstop. Dit omdat ik de hele dag sowieso veel voel. Het is soms als het ware te veel. Nu weet ik dus, dat wanneer ik mijn emoties juist toe laat en op een gezonde manier reguleer dat mijn angst gevoelens ook weer sneller weg gaan.
En verder, verder praat ik veel met een vriendin...
Ik heb een vriendin op visite dus morgen weer een dag voor het topic ! Fijne avond en morgen weer gezond op! :flowers:
donderdag 16 december 2010 om 16:29
He wat een fijn topic! ik ga meelezen!
Ook ik heb al jaren last van depressieve gedachten en gevoelens. Nu lijkt het nu alleen maar erger te worden. Ik loop al 4 jaar bij een psycholoog maar werkt volgens mij niet meer. Het gaat heeel erg op en af bij mij. De ene week goed, de andere week heel slecht.
Ik vraag me altijd af of je die depressieve gevoelens zelf in de hand hebt. Dus dat je ze zelf kan oplossen of dat dat niet gaat. En of je ze zelf creëert of dat dat allemaal onbewust door stofjes in je hersenen gaat. Je kunt denk ik wel leren omgaan met die gevoelens (door mindfulness bv), maar zou je ze ook helemaal kunnen verwijderen? Dat dat rotgevoel niet meer terug komt? Ik vind het zo'n nare gedachte dat ik straks mijn hele leven zoveel last heb van depressieve gevoelens (ben pas 22).
Maar goed, wil nu niet negatief gaan lopen doen in dit positieve topic
Jullie hebben iig een heel positieve instelling en probeer die vast te houden!
Ook ik heb al jaren last van depressieve gedachten en gevoelens. Nu lijkt het nu alleen maar erger te worden. Ik loop al 4 jaar bij een psycholoog maar werkt volgens mij niet meer. Het gaat heeel erg op en af bij mij. De ene week goed, de andere week heel slecht.
Ik vraag me altijd af of je die depressieve gevoelens zelf in de hand hebt. Dus dat je ze zelf kan oplossen of dat dat niet gaat. En of je ze zelf creëert of dat dat allemaal onbewust door stofjes in je hersenen gaat. Je kunt denk ik wel leren omgaan met die gevoelens (door mindfulness bv), maar zou je ze ook helemaal kunnen verwijderen? Dat dat rotgevoel niet meer terug komt? Ik vind het zo'n nare gedachte dat ik straks mijn hele leven zoveel last heb van depressieve gevoelens (ben pas 22).
Maar goed, wil nu niet negatief gaan lopen doen in dit positieve topic
Jullie hebben iig een heel positieve instelling en probeer die vast te houden!
vrijdag 17 december 2010 om 21:34
Dag dames, allemaal weer een fijne dag gehad? Hier gaat het nog steeds super. Vanavond lekker relaxen want verder een druk weekend voor de boeg, en de hele week druk geweest. Vanavond even weer me-time en lekker slapen straks!
Ook echt Mindfulness-achtige technieken die je toepast dus somehow! Daar ben ik ook veel mee bezig. En inderdaad, dat anders denken hè? Dat is zo'n eye-opener voor me geweest.We weten gewoon dat er weer goede tijden komen als die rotgevoelens er even zijn. Waarnemen en voelen moeten we, ipv continue denken.
Vervelend dat het zo wisselt La Parisienne. Of het ooit echt helemaal verdwijnt? We kunnen er mee leren omgaan inderdaad, maar of het echt weg kan gaan, ik weet het niet..
Ook echt Mindfulness-achtige technieken die je toepast dus somehow! Daar ben ik ook veel mee bezig. En inderdaad, dat anders denken hè? Dat is zo'n eye-opener voor me geweest.We weten gewoon dat er weer goede tijden komen als die rotgevoelens er even zijn. Waarnemen en voelen moeten we, ipv continue denken.
Vervelend dat het zo wisselt La Parisienne. Of het ooit echt helemaal verdwijnt? We kunnen er mee leren omgaan inderdaad, maar of het echt weg kan gaan, ik weet het niet..
vrijdag 17 december 2010 om 22:34
quote:somehow schreef op 13 december 2010 @ 00:21:
[...]
Hai Sofievrouw! Ik heb ook veel last van angsten. Ook angsten die mijn leven beheersen, ik denk dat dit wel de hoofdoorzaak van mijn depressie is. Altijd maar die angsten.
Hoewel ik heel goed weet dat sommige angsten irrealistisch zijn kan ik vanuit mijzelf maar geen solide basis vertouwen krijgen in het leven. Heb het idee dat ik continu alert moet zijn op gevaar.
En dit staat haakt op wie ik eigenlijk ben; Een vrolijke , spontane vrouw, die gevoelig maar ook nuchter dingen kan bekijken en die juist dingen van positieve kant bekijkt. Ik kan gelukkig wel relativeren. Maar wanneer ik mij angstig voel reageerd mijn lichaam gelijk, en dat maakt dat ik mij nog angstiger voel. De welbekende vicieuze cirkel.
En echt, vanmorgen werd ik wakker en ik dacht, Ik Ben Zo Klaar Met Die Angsten! soms word ik er zo simpel van. Soms ben ik er zo moe van dat ik juist al mijn angsten aanga, en eigenlijk ga ik dan weer te ver omdat ik daar alleen maar banger van word.
Ik weet al dat lief zijn doormiddel van niet al te streng zijn voormezelf nodig is.. dat gaat al veel beter maar soms moet ik het nog wel tegen mezelf zeggen..
Heb jij al lang last van jouw angsten ? en hoe zag jouw leven er uit vóór je angsten ?
Hoi somehow!
Ik herken dat, dat continue gevoel van onveiligheid, me overal zorgen om maken. Ben ook best op een 'obsessieve' manier bezig met het creëren van een veilige basis. Doe ik door op een soort dwangmatige wijze steeds op zoek te gaan naar spiritualiteit en zingeving, om op die manier iets op te vullen in mijn leven. En dat lukt niet, want tja ik blijf maar zoeken op deze manier.
Zit ook erg veel in mijn hoofd. Dus hou me steeds meer bezig met sporten en mindfulness, omdat ik merk dat die dingen me wat meer in mijn lichaam brengen.
Ken het gevoel, dat je eigenlijk een vrolijke, spontane vrouw bent, maar dat die angsten ervoor zorgen dat je bepaalde dingen gewoon niet meer doet. Niet meer kunt (of het gevoel hebt dat je het niet meer kunt). Kunnen relativeren is al wel heel wat hoor, dat lukt lang niet iedereen! En ik geloof dat relativeren je ook door je angsten heen kan helpen, als je dat op een goede manier in kunt zetten.
En ik denk ook dat het belangrijk is dat je je angst in (kleine) stapjes aanpakt. En dat je je ook bewust bent van die stapjes.
Ik schrijf nu iedere avond positieve punten op van die dag. Zijn niet altijd wereldsgrote dingen die ik dan heb gedaan, maar het zijn wel dingen waar ik trots op ben. En nu ik daar bewust mee omga, realiseer ik me dat tijdens de dag zelf ook. Dat kleine stapjes lonen en dat het daar om gaat en niet dat ik opeens van al mijn angsten af hoef te zijn.
Ik heb last van mijn angsten sinds een jaar of 3, maar het laatste half jaar is het steeds meer geworden. Vóór mijn angsten was ik een persoon dat wel onzeker was, maar wel dingen aanging, genoot van sociale contacten, wat vrijer was en nou ja, ik dacht gewoon niet zo veel na over bijvoorbeeld sociale situaties, ik ging er gewoon heen en maakte me niet zoveel zorgen.
[...]
Hai Sofievrouw! Ik heb ook veel last van angsten. Ook angsten die mijn leven beheersen, ik denk dat dit wel de hoofdoorzaak van mijn depressie is. Altijd maar die angsten.
Hoewel ik heel goed weet dat sommige angsten irrealistisch zijn kan ik vanuit mijzelf maar geen solide basis vertouwen krijgen in het leven. Heb het idee dat ik continu alert moet zijn op gevaar.
En dit staat haakt op wie ik eigenlijk ben; Een vrolijke , spontane vrouw, die gevoelig maar ook nuchter dingen kan bekijken en die juist dingen van positieve kant bekijkt. Ik kan gelukkig wel relativeren. Maar wanneer ik mij angstig voel reageerd mijn lichaam gelijk, en dat maakt dat ik mij nog angstiger voel. De welbekende vicieuze cirkel.
En echt, vanmorgen werd ik wakker en ik dacht, Ik Ben Zo Klaar Met Die Angsten! soms word ik er zo simpel van. Soms ben ik er zo moe van dat ik juist al mijn angsten aanga, en eigenlijk ga ik dan weer te ver omdat ik daar alleen maar banger van word.
Ik weet al dat lief zijn doormiddel van niet al te streng zijn voormezelf nodig is.. dat gaat al veel beter maar soms moet ik het nog wel tegen mezelf zeggen..
Heb jij al lang last van jouw angsten ? en hoe zag jouw leven er uit vóór je angsten ?
Hoi somehow!
Ik herken dat, dat continue gevoel van onveiligheid, me overal zorgen om maken. Ben ook best op een 'obsessieve' manier bezig met het creëren van een veilige basis. Doe ik door op een soort dwangmatige wijze steeds op zoek te gaan naar spiritualiteit en zingeving, om op die manier iets op te vullen in mijn leven. En dat lukt niet, want tja ik blijf maar zoeken op deze manier.
Zit ook erg veel in mijn hoofd. Dus hou me steeds meer bezig met sporten en mindfulness, omdat ik merk dat die dingen me wat meer in mijn lichaam brengen.
Ken het gevoel, dat je eigenlijk een vrolijke, spontane vrouw bent, maar dat die angsten ervoor zorgen dat je bepaalde dingen gewoon niet meer doet. Niet meer kunt (of het gevoel hebt dat je het niet meer kunt). Kunnen relativeren is al wel heel wat hoor, dat lukt lang niet iedereen! En ik geloof dat relativeren je ook door je angsten heen kan helpen, als je dat op een goede manier in kunt zetten.
En ik denk ook dat het belangrijk is dat je je angst in (kleine) stapjes aanpakt. En dat je je ook bewust bent van die stapjes.
Ik schrijf nu iedere avond positieve punten op van die dag. Zijn niet altijd wereldsgrote dingen die ik dan heb gedaan, maar het zijn wel dingen waar ik trots op ben. En nu ik daar bewust mee omga, realiseer ik me dat tijdens de dag zelf ook. Dat kleine stapjes lonen en dat het daar om gaat en niet dat ik opeens van al mijn angsten af hoef te zijn.
Ik heb last van mijn angsten sinds een jaar of 3, maar het laatste half jaar is het steeds meer geworden. Vóór mijn angsten was ik een persoon dat wel onzeker was, maar wel dingen aanging, genoot van sociale contacten, wat vrijer was en nou ja, ik dacht gewoon niet zo veel na over bijvoorbeeld sociale situaties, ik ging er gewoon heen en maakte me niet zoveel zorgen.
