Psyche
alle pijlers
Even mijn hart luchten
woensdag 20 augustus 2025 om 19:00
Het gaat de laatste anderhalf jaar niet zo goed met mij. Er is veel gebeurd, met name in de relationele sfeer waardoor ik enorm overprikkeld ben geraakt. In het begin lukte het me nog wel om ermee om te gaan, maar sinds een ruim half jaar niet meer. Ik ben zo boos, voel me de hele dag down, ik probeer plezier te beleven aan dingen die ik altijd leuk vond maar ik voel het niet. Het is net alsof je vol verwachting een konijn uit een hoge hoed wil toveren maar in plaats van tadaa! blijft de hoed leeg. Financieel gaat het ook niet best, mijn partner (ruim 20 jaar) en ik hebben besloten (ik meer dan hij) om apart te gaan wonen. Ik kon hem niet meer om me heen verdragen, alles wat hij deed irriteerde me en wakkerde mijn angst aan.
Ik ben altijd gevoelig geweest voor angsten, diverse therapien hebben daar zeer matig bij geholpen. Een aantal maanden geleden ben ik gediagnosticeerd met add. Dit verklaart mogelijk ook de aanleg voor angsten en ook het feit dat mijn hoofd nooit stilstaat. Ik ben altijd aan het denken. Zinnig of onzinnig, maakt niet uit. Mijn concentratie is alleen goed bij dingen die mij echt boeien. Boeit het me niet, nou, daar ga ik dan.. poef in mijn eigen denkwereld. Daar kan ik op zich prima mee leven, ik weet ook niet anders, maar soms zou ik wel meer ontspannen willen zijn. Ik zit overal, vorige levens, volgende levens en alles ertussenin. Voor de duidelijkheid, ik weet niet eens of ik geloof in reincarnatie hoor, maar ik vind het facinerend om over na te denken. Kortom, ik denk me een hoedje.
Werk vind ik op dit moment maar weinig aan. Het kost me enorm veel moeite om daadwerkelijk te gaan. Mijn verzuim is best hoog. Ze weten van mijn situatie en er is begrip. Ik heb steeds meer dagen dat ik een was draaien al heel wat vind. Dat ik die was dan na twee dagen opnieuw moet draaien omdat ik 'm niet in de droger had gestopt is weer een ander verhaal. Ik ben vreselijk moe, ik moet heel veel en ik kan het niet opbrengen. Als iemand aankomt met of ik even dit of dat kan doen dan voel ik me letterlijk als een kat in een hoekje gedreven. Laatst waren de schuursponsjes op bij de AH, die ik had ik echt nodig en ik was zo boos dat het me elke vezel in mijn lichaam kostte om me niet woedend ter aarde te storten. Niemand heeft iets gemerkt hoor, tenminste, dat denk ik. Maar het gevoel dat je geen lontje meer hebt bijna vind ik best heel zwaar.
Ik heb de intake gehad bij mijn nieuwe psycholoog, zij denken aan depressie en overspannenheid. Ik sta op de wachtlijst bij de psycholoog die daar ervaring mee heeft binnen de praktijk.
Nu komt er de laatste weken ook steeds vaker behoorlijke boosheid naar boven. Mijn basis- en middelbare schooltijd heb ik als vreselijk ervaren. Ik werd gepest en vooral ook genegeerd. Mijn oma zei toen tegen mij dat ik maar gewoon elke pauze bij de deur moest blijven staan in het portiekje, dat het dan heus de leraren weleens zou opvallen. Nou, ik weet niet hoelang ik daar elke pauze heb gestaan met mijn sultana;s maar behoorlijk lang. Geen hond die het zag of er iets mee deed. Daarna raadde mijn oma mij aan om het gesprek met de leraar aan te gaan. Ik zat in groep 7 toen. Nou, lang verhaal kort, de leraar zei dat het mijn eigen schuld was omdat ik nooit meedeed. Voor de duidelijkheid, ik probeerde altijd mee te doen maar andere kinderen negeerden me straal. Of ik werd uitgescholden.
Hoewel ik na mijn middelbare schooltijd pas heel assertief ben geworden (leuke tijd gehad op MBO en HBO) merk ik dat ik me diep vanbinnen altijd wel minder voel dan anderen. Ik laat dit niet blijken maar ik vind het vooral zelf niet prettig. De laatste periode ervaar ik veel boosheid naar mijn toenmalige leraren toe. Ik begrijp niet waarom dat nu zo ineens zo naar voren komt.
Misschien is het een warrig verhaal, ik weet ook niet goed wat ike rmee wil. Mijn hart even luchten, misschien herkenning of tips?
Ik ben altijd gevoelig geweest voor angsten, diverse therapien hebben daar zeer matig bij geholpen. Een aantal maanden geleden ben ik gediagnosticeerd met add. Dit verklaart mogelijk ook de aanleg voor angsten en ook het feit dat mijn hoofd nooit stilstaat. Ik ben altijd aan het denken. Zinnig of onzinnig, maakt niet uit. Mijn concentratie is alleen goed bij dingen die mij echt boeien. Boeit het me niet, nou, daar ga ik dan.. poef in mijn eigen denkwereld. Daar kan ik op zich prima mee leven, ik weet ook niet anders, maar soms zou ik wel meer ontspannen willen zijn. Ik zit overal, vorige levens, volgende levens en alles ertussenin. Voor de duidelijkheid, ik weet niet eens of ik geloof in reincarnatie hoor, maar ik vind het facinerend om over na te denken. Kortom, ik denk me een hoedje.
Werk vind ik op dit moment maar weinig aan. Het kost me enorm veel moeite om daadwerkelijk te gaan. Mijn verzuim is best hoog. Ze weten van mijn situatie en er is begrip. Ik heb steeds meer dagen dat ik een was draaien al heel wat vind. Dat ik die was dan na twee dagen opnieuw moet draaien omdat ik 'm niet in de droger had gestopt is weer een ander verhaal. Ik ben vreselijk moe, ik moet heel veel en ik kan het niet opbrengen. Als iemand aankomt met of ik even dit of dat kan doen dan voel ik me letterlijk als een kat in een hoekje gedreven. Laatst waren de schuursponsjes op bij de AH, die ik had ik echt nodig en ik was zo boos dat het me elke vezel in mijn lichaam kostte om me niet woedend ter aarde te storten. Niemand heeft iets gemerkt hoor, tenminste, dat denk ik. Maar het gevoel dat je geen lontje meer hebt bijna vind ik best heel zwaar.
Ik heb de intake gehad bij mijn nieuwe psycholoog, zij denken aan depressie en overspannenheid. Ik sta op de wachtlijst bij de psycholoog die daar ervaring mee heeft binnen de praktijk.
Nu komt er de laatste weken ook steeds vaker behoorlijke boosheid naar boven. Mijn basis- en middelbare schooltijd heb ik als vreselijk ervaren. Ik werd gepest en vooral ook genegeerd. Mijn oma zei toen tegen mij dat ik maar gewoon elke pauze bij de deur moest blijven staan in het portiekje, dat het dan heus de leraren weleens zou opvallen. Nou, ik weet niet hoelang ik daar elke pauze heb gestaan met mijn sultana;s maar behoorlijk lang. Geen hond die het zag of er iets mee deed. Daarna raadde mijn oma mij aan om het gesprek met de leraar aan te gaan. Ik zat in groep 7 toen. Nou, lang verhaal kort, de leraar zei dat het mijn eigen schuld was omdat ik nooit meedeed. Voor de duidelijkheid, ik probeerde altijd mee te doen maar andere kinderen negeerden me straal. Of ik werd uitgescholden.
Hoewel ik na mijn middelbare schooltijd pas heel assertief ben geworden (leuke tijd gehad op MBO en HBO) merk ik dat ik me diep vanbinnen altijd wel minder voel dan anderen. Ik laat dit niet blijken maar ik vind het vooral zelf niet prettig. De laatste periode ervaar ik veel boosheid naar mijn toenmalige leraren toe. Ik begrijp niet waarom dat nu zo ineens zo naar voren komt.
Misschien is het een warrig verhaal, ik weet ook niet goed wat ike rmee wil. Mijn hart even luchten, misschien herkenning of tips?
woensdag 20 augustus 2025 om 19:14
Soms moet boosheid er ook gewoon zijn, want het was niet ok. En dat de diagnose er niet was en de leraren niet wisten hoe en wat, is allemaal prima verklaarbaar, maar het is wel gebeurd.
Mijn kinderen blijken nu ook neurodivergent en ik zag laatst een opmerking: 'waarom duurt het traject van testen zo lang, als de pestkop van de klas maar 20 seconden nodig heeft om een diagnose te stellen'
En dat herkende ik heel sterk. Ook voor mn kinderen. Ze zijn een ree tussen de wolven.
En je kunt met een diagnose een prima gelukkig leven leiden, maar het verdriet en de boosheid om al dat onbegrip, moet eerst verwerkt worden.
Mijn kinderen blijken nu ook neurodivergent en ik zag laatst een opmerking: 'waarom duurt het traject van testen zo lang, als de pestkop van de klas maar 20 seconden nodig heeft om een diagnose te stellen'
En dat herkende ik heel sterk. Ook voor mn kinderen. Ze zijn een ree tussen de wolven.
En je kunt met een diagnose een prima gelukkig leven leiden, maar het verdriet en de boosheid om al dat onbegrip, moet eerst verwerkt worden.
woensdag 20 augustus 2025 om 19:24
Wat rot dat je je zo voelt.
Helaas herken ik het voor een groot deel wel. Door de beginnende menopauze nog meer last van mijn ADHD. Alsof het me steeds meer moeite te kost te compenseren en te maskeren.
Soms ook boos om 'niks'. Hoop dat ik binnenkort eindelijk de juiste dosering van hormonen te pakken heb en dat het dan beter gaat. Anders overweeg ik toch ADHD-medicatie.
Op dit moment geen puf er heel uitgebreid op in te gaan, maar het is goed dat je hulp zoekt. En hier van je afschrijft.
Helaas herken ik het voor een groot deel wel. Door de beginnende menopauze nog meer last van mijn ADHD. Alsof het me steeds meer moeite te kost te compenseren en te maskeren.
Soms ook boos om 'niks'. Hoop dat ik binnenkort eindelijk de juiste dosering van hormonen te pakken heb en dat het dan beter gaat. Anders overweeg ik toch ADHD-medicatie.
Op dit moment geen puf er heel uitgebreid op in te gaan, maar het is goed dat je hulp zoekt. En hier van je afschrijft.
woensdag 20 augustus 2025 om 20:02
Toen ik ADHD-medicatie kreeg daalde er zo'n rust over me neer. Ik zei wel eens: 'ik lijk de dalai lama wel' Het verschil was zo groot.Sterrenstof74 schreef: ↑20-08-2025 19:24
Soms ook boos om 'niks'. Hoop dat ik binnenkort eindelijk de juiste dosering van hormonen te pakken heb en dat het dan beter gaat. Anders overweeg ik toch ADHD-medicatie.
Ik wil graag ooit weer zonder medicatie, maar de medicatie helpt me ook reflecteren en brengt structuur in mijn gedachten.
Dus ik hoop dat het niet alleen een 'tijdelijk lapmiddeltje' is, maar ik daadwerkelijk meer inzicht heb in hoe ik beter voor mezelf kan zorgen.
woensdag 20 augustus 2025 om 22:32
donderdag 21 augustus 2025 om 00:10
Nee, ik gebruik helemaal geen medicatie. Dit wil ik ook eigenlijk liever niet omdat het in mijn optiek het probleem niet weghaalt. Daarnaast zal antidepressiva voor sommigen goed werken maar de ervaringen die ik in mijn directe cirkel heb meegemaakt waren niet heel positief. Ik drink niet en ik gebruik geen drugs, ik wil mijn hoofd helder houden omdat ik, ondanks alles, wel precies weet wat ik aan mezelf heb. Daarmee spelen wil ik dan ook liever niet.
Wat betreft het kickboksen, daar heb ik ook aan zitten denken, helaas heb ik wat lichamelijke dingen die het moeilijk maakt, hiervoor heb ik fysio.
donderdag 21 augustus 2025 om 07:17
Ik was ook tegen medicatie maar dat heeft me wel de ruimte gegeven die ik nodig had om alles met wat meer lucht te kunnen bekijken. Dat wilde ik je toch even meegeven. Voor depressie en angst wil dat wel eens goed helpen. Ik wist dondersgoed dat ik op mijn eigen manier voorlopig wel zou doorsukkelen.
Verder als je je armen kunt bewegen kun je ook tegen een bokszak slaan. De lichamelijke uiting van boosheid helpt goed
Verder als je je armen kunt bewegen kun je ook tegen een bokszak slaan. De lichamelijke uiting van boosheid helpt goed
Decrypting life one day at the time
donderdag 21 augustus 2025 om 09:11
ikbenhetzozat schreef: ↑21-08-2025 00:10ik wil mijn hoofd helder houden omdat ik, ondanks alles, wel precies weet wat ik aan mezelf heb. Daarmee spelen wil ik dan ook liever niet.
Ik dacht dit ook altijd over mezelf. Maar na een hoop schematherapie zie ik in dat dat eigenlijk niet echt klopte! Ik vertelde mezelf namelijk onbewust van alles, dat ik niet eens doorhad. Over dat ik niet goed genoeg was, stemmen van mensen om me heen (van vroeger vooral) die echo'den in mijn hoofd zonder dat ik dat bewust merkte.
Pas nu na therapie kan ik die losse stemmen veel beter aanwijzen, en de slechte wat stiller maken. Maar dat heeft echt veel tijd en inspanning gekost.
Dat je nu ineens zo boos bent op die oude leraren, en jezelf niet goed genoeg voelt vaak.. dat soort dingen klinken alsof het misschien wel ruimte maakt om wel medicatie te nemen en dan juist beter en rustiger aan de oorzaken te kunnen gaan sleutelen.
donderdag 21 augustus 2025 om 09:19
Met elke vorm van therapie is dat toch wel de bedoeling, met medicatie of zonder.ikbenhetzozat schreef: ↑21-08-2025 00:10ik wil mijn hoofd helder houden omdat ik, ondanks alles, wel precies weet wat ik aan mezelf heb. Daarmee spelen wil ik dan ook liever niet.
Het is doodeng maar je gaat niet dood, je komt er uiteindelijk beter uit (meestal dan denk ik).
Overleven via controle is uiteindelijk niet waar een mensenleven voor bedoeld is, ook al doen veel mensen het zo. je kan dat onder begeleiding leren loslaten. Die trauma's integreren in jezelf, zodat er weer ruimte komt voor andere gevoelens. Het is je zo gegund.
donderdag 21 augustus 2025 om 09:32
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
