Psyche
alle pijlers
Extreme angst dat kind iets overkomt
maandag 3 augustus 2020 23:27
Hier lig ik dan, op het logeerbed naast mijn dochter van 9. Ze wilde niet alleen slapen omdat ze zich "raar" voelde in haar hoofd. Daardoor bang dat er iets ergs met haar zou gebeuren, dat ze niet meer wakker zou worden. Zware gedachten voor een meisje van 9. En ik denk dat dat mijn schuld is..
Toen ze een baby was ging ik wel honderd keer bij haar kijken of ze nog wel ademde. Ik had een topconditie van het traplopen in die tijd. Daarna had ik er jaren nauwelijks last van. Maar het afgelopen half jaar.. Bij elk pijntje ben ik bang dat ze een ernstige ziekte heeft. Overdreven, ik weet het. Dat zakt dan wel weer tot de volgende klacht zich aandient, en schiet ik opnieuw in paniek.
De oorzaak ligt waarschijnlijk in een aantal gebeurtenissen in de afgelopen 10 jaar. Het plotseling verliezen van een ouder en de andere ouder bijna verliezen aan dezelfde aandoening. Een goede vriendin die op jonge leeftijd op het nippertje een aneurysma overleeft. Mijn schoonvader overleed aan longkanker. Mijn man bleek een zeldzame vorm van kanker te hebben. In mijn wereld gaat voor mijn gevoel "het zal wel niks zijn" dus niet op.
Pas geleden is mijn dochter flauwgevallen in de douche wat mijn angst dat er iets ergs aan de hand is met haar weer heeft aangewakkerd. Ze kwam niet meteen bij , en ik heb 112 gebeld. De gedachte dat ze gewoon was flauwgevallen kwam niet eens in me op... Ze is nagekeken, alles was goed. Maar bij elk "pijntje" schiet ik nu in de paniek, wat ik niet probeer te laten merken. Wat natuurlijk totaal niet lukt aangezien ik veel te vaak aan haar vraag hoe het gaat.
Ik weet dat ik hier iets mee moet, want ik projecteer mijn angst op haar. Maar we gaan overmorgen op vakantie (in Nederland) en die wil ik niet verpesten voor haar met mijn gepanikeer, ik wil dat ze een onbezorgde leuke vakantie heeft. En ik wil genieten van die vakantie met haar.
Na de vakantie ga ik naar de huisarts. Want dit kan zo niet langer, de angst is slopend. En voor mijn dochter is het natuurlijk niet goed.
Maar voor nu,(bang dat ze minstens een hersentumor heeft) heeft er iemand ervaring of tips, of een schop onder m'n kont? Word zo moe van mezelf
Toen ze een baby was ging ik wel honderd keer bij haar kijken of ze nog wel ademde. Ik had een topconditie van het traplopen in die tijd. Daarna had ik er jaren nauwelijks last van. Maar het afgelopen half jaar.. Bij elk pijntje ben ik bang dat ze een ernstige ziekte heeft. Overdreven, ik weet het. Dat zakt dan wel weer tot de volgende klacht zich aandient, en schiet ik opnieuw in paniek.
De oorzaak ligt waarschijnlijk in een aantal gebeurtenissen in de afgelopen 10 jaar. Het plotseling verliezen van een ouder en de andere ouder bijna verliezen aan dezelfde aandoening. Een goede vriendin die op jonge leeftijd op het nippertje een aneurysma overleeft. Mijn schoonvader overleed aan longkanker. Mijn man bleek een zeldzame vorm van kanker te hebben. In mijn wereld gaat voor mijn gevoel "het zal wel niks zijn" dus niet op.
Pas geleden is mijn dochter flauwgevallen in de douche wat mijn angst dat er iets ergs aan de hand is met haar weer heeft aangewakkerd. Ze kwam niet meteen bij , en ik heb 112 gebeld. De gedachte dat ze gewoon was flauwgevallen kwam niet eens in me op... Ze is nagekeken, alles was goed. Maar bij elk "pijntje" schiet ik nu in de paniek, wat ik niet probeer te laten merken. Wat natuurlijk totaal niet lukt aangezien ik veel te vaak aan haar vraag hoe het gaat.
Ik weet dat ik hier iets mee moet, want ik projecteer mijn angst op haar. Maar we gaan overmorgen op vakantie (in Nederland) en die wil ik niet verpesten voor haar met mijn gepanikeer, ik wil dat ze een onbezorgde leuke vakantie heeft. En ik wil genieten van die vakantie met haar.
Na de vakantie ga ik naar de huisarts. Want dit kan zo niet langer, de angst is slopend. En voor mijn dochter is het natuurlijk niet goed.
Maar voor nu,(bang dat ze minstens een hersentumor heeft) heeft er iemand ervaring of tips, of een schop onder m'n kont? Word zo moe van mezelf
maandag 3 augustus 2020 23:37
maandag 3 augustus 2020 23:39
Het is ook natuurlijk wel een angstige gebeurtenis als je dochter zomaar flauwvalt. Gelukkig was er niks aan de hand, maar ik kan me best voorstellen dat zoiets je nog wel even bij blijft en dat het, in combinatie met andere nare gebeurtenissen, oude angsten weer aanwakkert.
Het lijkt me heel goed dat je naar de huisarts gaat. Tot die tijd zou ik oppassen met vragen om schoppen onder je kont, want buitenstaanders kunnen best bot zijn en het laatste wat je kan gebruiken is dat je nog een rotgevoel aangepraat krijgt bovenop het nare gevoel dat je nu al ervaart, terwijl die schoppen je toch niet van die angst af gaan helpen, want daarvoor zit het gewoon te diep.
Heb je niet een man bij wie je terecht kan, die je in elk geval op het moment zelf gerust kan stellen?
Het lijkt me heel goed dat je naar de huisarts gaat. Tot die tijd zou ik oppassen met vragen om schoppen onder je kont, want buitenstaanders kunnen best bot zijn en het laatste wat je kan gebruiken is dat je nog een rotgevoel aangepraat krijgt bovenop het nare gevoel dat je nu al ervaart, terwijl die schoppen je toch niet van die angst af gaan helpen, want daarvoor zit het gewoon te diep.
Heb je niet een man bij wie je terecht kan, die je in elk geval op het moment zelf gerust kan stellen?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 3 augustus 2020 23:42
.
maandag 3 augustus 2020 23:52
Dit vind ik ook een goede tip. Praat erover.toulouse74 schreef: ↑03-08-2020 23:42Tip is om een vriendin of familielid in vertrouwen te nemen. Gedeelde smart is echt halve smart.
Je bent bang. Dat is menselijk. Je wilt je dochter beschermen. Dat is menselijk. Je wilt controleren wat er niet te controleren valt. Dat is menselijk.
Ouders zullen zich herkennen in je verhaal, zij het wat minder extreem. Vraag je (schoon)ouder eens als je daar een goede band mee hebt. Of iemand anders die je vertrouwt.
Ik herken mezelf in potentie in je verhaal: die extreme angst heb ik nu niet, maar dan aanleg ervoor zit wel in me. Er schijnen hele goede manieren zijn om er beter mee te leren omgaan, die je echt kunnen helpen.
dinsdag 4 augustus 2020 00:02
Ik denk dat to haar eigen ouders bedoeltikBedoelHetGoed schreef: ↑03-08-2020 23:47Als je schrijft dat een ouder overleed en de andere ouder bijna, ben jij dan die andere ouder?
dinsdag 4 augustus 2020 00:03
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ze sterken me in het besef dat ik hier echt iets mee moet, praten doe ik wel, met mijn man bijvoorbeeld, maar het helpt altijd maar even. Ik ben altijd van "hup, schouders eronder en door". Maar dat lukt nu niet dus moet ik hulp zoeken bij een professional inderdaad.
dinsdag 4 augustus 2020 00:24
dinsdag 4 augustus 2020 04:21
Ik vind het wel herkenbaar TO. Ik heb een kind met een ernstige ziekte (waar wel goed en lang mee te leven valt gelukkig met de juiste behandeling), maar eigenlijk had ik dat hypochondrische als kind al. Terwijl mijn ouders het niet hebben, en ik zou ook geen oorzaak weten.
Mijn kinderen hebben het echter helemaal niet overgenomen. Ze lachen me gewoon uit.
Ik ben wel benieuwd wat de dokter je adviseert. Dus blijf even volgen.
Mijn kinderen hebben het echter helemaal niet overgenomen. Ze lachen me gewoon uit.
Ik ben wel benieuwd wat de dokter je adviseert. Dus blijf even volgen.
dinsdag 4 augustus 2020 06:06
Eens met wat er al gezegd is. Ik hoop dat je je zorgen wat los kan laten en dat jullie kunnen genieten van een fijne vakantie.
Mijn tip: schrijf het van je af, in een soort gedachten boek. Het kan in verhaal vorm, in een aantal zinnen, maar ook gewoon met een paar steekwoorden. Neem dit straks ook mee naar je hulpverlener.
Maar probeer het wel kort te houden! Anders blijft dit negatieve overheersen.
Doel ervan: parkeer alles even. Je neemt jezelf serieus, je gaat er na je vakantie mee aan de slag.
En voor je dochter, stel haar gerust. Papa en mama zijn bij je, wij zorgen voor jou. En als dat betekent dat je bij haar 'moet' gaan liggen, dan doe je dat lekker. Ze heeft dat nu nodig.
Mijn tip: schrijf het van je af, in een soort gedachten boek. Het kan in verhaal vorm, in een aantal zinnen, maar ook gewoon met een paar steekwoorden. Neem dit straks ook mee naar je hulpverlener.
Maar probeer het wel kort te houden! Anders blijft dit negatieve overheersen.
Doel ervan: parkeer alles even. Je neemt jezelf serieus, je gaat er na je vakantie mee aan de slag.
En voor je dochter, stel haar gerust. Papa en mama zijn bij je, wij zorgen voor jou. En als dat betekent dat je bij haar 'moet' gaan liggen, dan doe je dat lekker. Ze heeft dat nu nodig.
dinsdag 4 augustus 2020 07:55
Ik was ongeveer zo oud als jouw dochter toen Pim Fortuyn werd vermoord. Daarna stond ik elke avond beneden met hyperventilatie achtige klachten of ik lag in het bed van mijn ouders omdat ik me raar voelde en bang was dood te gaan.
Ik kan me voorstellen dat de coronasituatie bij jonge kinderen gelijkaardige dingen veroorzaakt. Zeker als ze al wat gevoelig zijn voor angsten (volgens mijn psych zit dat gewoon in je genen).
Ik kan me voorstellen dat de coronasituatie bij jonge kinderen gelijkaardige dingen veroorzaakt. Zeker als ze al wat gevoelig zijn voor angsten (volgens mijn psych zit dat gewoon in je genen).
dinsdag 4 augustus 2020 11:48
Misschien is dat inderdaad wel een goed idee, voordat het zaadje wat door mij bij haar geplant is verder gaat groeien. Hopelijk gaat het jouw zoontje helpen!Lexie85 schreef: ↑04-08-2020 00:24Ik zou voor dochter ook een afspraak maken. Mijn zoon van 9 heeft sinds het begin van corona ook angsten ontwikkeld die wij niet uit zijn koppie gepraat krijgen. Volgens de huisarts komt dit nu vaker voor. We gaan binnenkort met de poh kijken wat we eraan kunnen doen.
dinsdag 4 augustus 2020 11:53
Je verhaal is voor mij heel herkenbaar. Ik ken die angsten. Ik was ook extreem angstig dat mijn zoon iets zou overkomen, niet door ziekte, maar door ongelukken. Zo mocht hij bijvoorbeeld nooit alleen naar school lopen (op jongere leeftijd) en haalde ik hem altijd op. Bij andere mensen in de auto liet ik ook niet toe en buitenspelen ging ik altijd mee.
Totdat hij ziek werd, een hersentumor. Al die voorzichtigheid om ongelukken te voorkomen en hij krijgt een tumor, die ik dus niet in de hand heb.
Ik heb nog steeds last van angsten en heb daarom ook een afspraak bij de psych al staan. Ik wil namelijk niet dat mijn kinderen opgroeien met een angstige moeder, want hoe je goed je het ook probeert te verbergen, ze krijgen het toch mee. Daarbij wil ik zelf ook van die angsten af, het beheerst je leven.
Heel veel sterkte, ik weet hoe je je voelt.
Totdat hij ziek werd, een hersentumor. Al die voorzichtigheid om ongelukken te voorkomen en hij krijgt een tumor, die ik dus niet in de hand heb.
Ik heb nog steeds last van angsten en heb daarom ook een afspraak bij de psych al staan. Ik wil namelijk niet dat mijn kinderen opgroeien met een angstige moeder, want hoe je goed je het ook probeert te verbergen, ze krijgen het toch mee. Daarbij wil ik zelf ook van die angsten af, het beheerst je leven.
Heel veel sterkte, ik weet hoe je je voelt.
dinsdag 4 augustus 2020 11:58
@Verrassingswolkje,wat pittig, het lijkt me heel moeilijk om je dan niet altijd heel veel zorgen te maken. Heb je daar hulp bij (gehad)?
Daarom vind ik soms ook dat ik een schop onder mijn kont nodig heb, er zijn ouders die echt een ziek kind hebben,zij hebben het zwaar. En ik zit te miepen over dingen die misschien zouden kunnen gebeuren.
Daarom vind ik soms ook dat ik een schop onder mijn kont nodig heb, er zijn ouders die echt een ziek kind hebben,zij hebben het zwaar. En ik zit te miepen over dingen die misschien zouden kunnen gebeuren.
dinsdag 4 augustus 2020 12:00
Dat herken ik wel, ik had als kind ook zulke angsten. Het zal dus inderdaad in de genen zittenshala91 schreef: ↑04-08-2020 07:55Ik was ongeveer zo oud als jouw dochter toen Pim Fortuyn werd vermoord. Daarna stond ik elke avond beneden met hyperventilatie achtige klachten of ik lag in het bed van mijn ouders omdat ik me raar voelde en bang was dood te gaan.
Ik kan me voorstellen dat de coronasituatie bij jonge kinderen gelijkaardige dingen veroorzaakt. Zeker als ze al wat gevoelig zijn voor angsten (volgens mijn psych zit dat gewoon in je genen).
dinsdag 4 augustus 2020 14:17
Ik herken je angsten heel erg Chinchilla. In mijn geval niet voor m’n kind (die heb ik niet) maar ik ben extreem bang om mijn man te verliezen. Het beheerst letterlijk m’n leven. Ik heb dit altijd al gehad, toen mijn moeder overleed aan een hartstilstand is de angst toegenomen. Sindsdien met ups en downs. Sinds een paar weken mankeert hij iets (extreem moe, niks kunnen, druk op de borst) dus nu ben ik letterlijk panisch. Slapen doe ik nog amper (en dat deed ik al niet zoveel) Constant controleren of hij nog oké is (soms stiekem) Ik krijg steeds vaker het gevoel dat ik het niet meer trek en tegen een paniekaanval aan zit. Ik leef m’n leven nu in gedachten zo’n beetje alsof hij er al niet meer is en dat idee / gevoel maakt me radeloos en wanhopig. (Verdriet dekt de lading niet eens van wat ik voel)
Ik begrijp je angst heel goed. Zeker als ik lees wat je al hebt meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat dat als een extra trigger werkt.
Knap dat je hulp gaat zoeken!
Ik hoop dat je evengoed heel erg van je vakantie kunt genieten!
Veel sterkte!
Ik begrijp je angst heel goed. Zeker als ik lees wat je al hebt meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat dat als een extra trigger werkt.
Knap dat je hulp gaat zoeken!
Ik hoop dat je evengoed heel erg van je vakantie kunt genieten!
Veel sterkte!
dinsdag 4 augustus 2020 14:38
Nee ik heb daar geen hulp bij gehad. Het is een goed behandelbare ziekte, maar wel altijd intensief. Nog steeds, omdat hij puber is en de behandeling niet altijd serieus neemt/het hem (nog) niet lukt. Ik vind dat verder ook niet erg, doe dat graag en hoop dat het goed met hem blijft gaan.Chinchilla schreef: ↑04-08-2020 11:58@Verrassingswolkje,wat pittig, het lijkt me heel moeilijk om je dan niet altijd heel veel zorgen te maken. Heb je daar hulp bij (gehad)?
Daarom vind ik soms ook dat ik een schop onder mijn kont nodig heb, er zijn ouders die echt een ziek kind hebben,zij hebben het zwaar. En ik zit te miepen over dingen die misschien zouden kunnen gebeuren.
Maar die angsten ken ik dus wel. Bij het kleinste pijntje is er al een stemmetje dat zegt ‘het lijkt klein, maar is misschien héél ernstig’. Maar ik had dat als kind dus ook al bij mezelf. Terwijl er bij mij echt geen oorzaak aan te wijzen is (voor zover ik weet).
dinsdag 4 augustus 2020 14:56
Chinchilla, ik herken me ook ik jouw verhaal (zelf geen kinderen maar bang dat mijn omgeving iets overkomt, ik heb ook meerder heftige dingen meegemaakt (onverwacht overlijden) en heb met als jij onlangs besloten hiervoor hulp te zoeken). Wat mij soms helpt is het gevoel te negeren; wandelen, klusje doen, muziek aanzetten en over iets leuks gaan kletsen. Ik merk als ik er aan toe geef (door erover te praten) dat toch niemand dat gevoel kan wegnemen, het zit in mij en het is mijn probleem/angst en ik weet rationeel ook wel dat dit niet goed is. Vaak als ik hulp zoek in mijn omgeving ben ik ook op zoek naar "wegnemen angst ". Wat ook wel eens een beetje helpt is erkennen dat ik bang ben, veel heb meegemaakt, moment voor mezelf creëren en daar bij stil te staan ipv stil staan bij de op dat moment overheersende angst. overigens helpt me dit niet genoeg vandaar ook op zoek naar hulp.
dinsdag 4 augustus 2020 23:32
Vreselijk hoe de angst met je op de loop kan gaan hè. Maar is je man al wel onderzocht, weten jullie wat hij mankeert??Doubletree20 schreef: ↑04-08-2020 14:17Ik herken je angsten heel erg Chinchilla. In mijn geval niet voor m’n kind (die heb ik niet) maar ik ben extreem bang om mijn man te verliezen. Het beheerst letterlijk m’n leven. Ik heb dit altijd al gehad, toen mijn moeder overleed aan een hartstilstand is de angst toegenomen. Sindsdien met ups en downs. Sinds een paar weken mankeert hij iets (extreem moe, niks kunnen, druk op de borst) dus nu ben ik letterlijk panisch. Slapen doe ik nog amper (en dat deed ik al niet zoveel) Constant controleren of hij nog oké is (soms stiekem) Ik krijg steeds vaker het gevoel dat ik het niet meer trek en tegen een paniekaanval aan zit. Ik leef m’n leven nu in gedachten zo’n beetje alsof hij er al niet meer is en dat idee / gevoel maakt me radeloos en wanhopig. (Verdriet dekt de lading niet eens van wat ik voel)
Ik begrijp je angst heel goed. Zeker als ik lees wat je al hebt meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat dat als een extra trigger werkt.
Knap dat je hulp gaat zoeken!
Ik hoop dat je evengoed heel erg van je vakantie kunt genieten!
Veel sterkte!
