Psyche
alle pijlers
familie
maandag 1 juni 2009 om 17:41
Ik kan nergens terecht met mijn verhaal, vandaar dat ik er een topic over open.
ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.
Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.
Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.
Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?
Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.
Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.
Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!
Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.
Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.
Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.
Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"
Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.
Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?
hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.
Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.
Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.
Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?
Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.
Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.
Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!
Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.
Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.
Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.
Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"
Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.
Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?
hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
zaterdag 18 juli 2009 om 14:46
Denk je dat het beter wordt als je het land waar je geboren bent bezoekt? Er zijn reizen voor geadopteerden. Misschien kan je er een tijdje vertoeven, bijvoorbeeld de taal leren (al zou ik dat haast vantevoren proberen te doen) en (vrijwilligers)werk te doen. Ook al is het daar niet zo veilig, meestal is het vanuit hier anders (ik heb zelf een tijdje in Guatemala gewoond bv. en wist prima waar ik wel en niet kon komen), kan je geen contact leggen via internet met mensen die daar wonen, westerlingen, zendelingen, ngo's, enzovoort?
Een vriend van mij is een tijd terug op die manier naar Congo gegaan, eigenlijk heeft elk land wel veilige gebieden, zaak is om iemand te vinden die de boel op zijn duimpje kent.
Ik heb zelf geen ervaring met adoptie, geen familie, enzo, maar ik vind het zo treurig om te lezen dat je je zo voelt!!!
Een vriend van mij is een tijd terug op die manier naar Congo gegaan, eigenlijk heeft elk land wel veilige gebieden, zaak is om iemand te vinden die de boel op zijn duimpje kent.
Ik heb zelf geen ervaring met adoptie, geen familie, enzo, maar ik vind het zo treurig om te lezen dat je je zo voelt!!!
zaterdag 18 juli 2009 om 15:41
Ok Newstylista natuurlijk, was niet mijn bedoeling om je herkenbaar te maken (ik ken je namelijk niet dus dit is gewoon een wilde gok van mij).
Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat zulke reizen vaak niet zo heel duur hoeven te zijn, zeker niet als je mensen kent, daar tegen een kleine vergoeding kan slapen of vraagt of zij een goedkope slaapplek voor je regelen enzovoort. Het ticket is het duurste. Ik schrijf even over Guatemala omdat ik dat zelf ken:
In Guatemala heb ik mijn ouders en broertjes meegenomen door een rondreis door het hele land, alle hoogtepunten gezien, gewoon prettig gereisd (niet constant met de allergoedkoopste kippenbussen) en prettig overnacht (niet in jeugdherbergen ofzo). Uiteindelijk waren ze, tickets niet meegerekend, met ons zessen net zoveel kwijt als zo'n zelfde rondreis per persoon kost als je in Nederland boekt. Als je een appartement huurt voor een maand of langer is het zelfs nog veel goedkoper verwacht ik.
Tickets zijn het duurste, maar als je vanuit een buurland kan reizen scheelt het soms al. Guatemala is bv. best duur om naartoe te vliegen (toch wel rond de 1000 euro), maar in Cancún ben je soms al voor 300. Van daaruit kan je voor een 100 euro gemakkelijk in Guatemala komen.
Ik weet niet hoeveel je al uitgezocht hebt...... maar dit is misschien iets om over na te denken.
En ik weet verder niets van adoptie-problemen, maar als ik je topic zo lees komt het op mij over of je je ontheemd voelt, en ik dacht dat dat misschien minder kan worden als je een tijdje in je geboorteland doorbrengt en dat leert kennen.
Spreek je de taal wel al? Hier in Nederland zijn misschien ook mensen uit jouw geboorteland met wie je in contact kan komen? Ik weet bv. dat veel buitenlanders een eigen kerk hebben, maar ook muziekfeesten enzo zijn goeie plekken denk ik.
Als ik stomme dingen zeg hoor ik het wel.
Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat zulke reizen vaak niet zo heel duur hoeven te zijn, zeker niet als je mensen kent, daar tegen een kleine vergoeding kan slapen of vraagt of zij een goedkope slaapplek voor je regelen enzovoort. Het ticket is het duurste. Ik schrijf even over Guatemala omdat ik dat zelf ken:
In Guatemala heb ik mijn ouders en broertjes meegenomen door een rondreis door het hele land, alle hoogtepunten gezien, gewoon prettig gereisd (niet constant met de allergoedkoopste kippenbussen) en prettig overnacht (niet in jeugdherbergen ofzo). Uiteindelijk waren ze, tickets niet meegerekend, met ons zessen net zoveel kwijt als zo'n zelfde rondreis per persoon kost als je in Nederland boekt. Als je een appartement huurt voor een maand of langer is het zelfs nog veel goedkoper verwacht ik.
Tickets zijn het duurste, maar als je vanuit een buurland kan reizen scheelt het soms al. Guatemala is bv. best duur om naartoe te vliegen (toch wel rond de 1000 euro), maar in Cancún ben je soms al voor 300. Van daaruit kan je voor een 100 euro gemakkelijk in Guatemala komen.
Ik weet niet hoeveel je al uitgezocht hebt...... maar dit is misschien iets om over na te denken.
En ik weet verder niets van adoptie-problemen, maar als ik je topic zo lees komt het op mij over of je je ontheemd voelt, en ik dacht dat dat misschien minder kan worden als je een tijdje in je geboorteland doorbrengt en dat leert kennen.
Spreek je de taal wel al? Hier in Nederland zijn misschien ook mensen uit jouw geboorteland met wie je in contact kan komen? Ik weet bv. dat veel buitenlanders een eigen kerk hebben, maar ook muziekfeesten enzo zijn goeie plekken denk ik.
Als ik stomme dingen zeg hoor ik het wel.
zaterdag 18 juli 2009 om 15:51
quote:Margaretha2 schreef op 18 juli 2009 @ 15:41:
Ok Newstylista natuurlijk, was niet mijn bedoeling om je herkenbaar te maken (ik ken je namelijk niet dus dit is gewoon een wilde gok van mij). geeft niks hoor, je kunt gewoon goed gokken
Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat zulke reizen vaak niet zo heel duur hoeven te zijn, zeker niet als je mensen kent, daar tegen een kleine vergoeding kan slapen of vraagt of zij een goedkope slaapplek voor je regelen enzovoort. Het ticket is het duurste. ik zou het ticket al niet eens kunnen betalen, ik kan ook niet ergens anders op vakantie heen.Ik schrijf even over Guatemala omdat ik dat zelf ken:
In Guatemala heb ik mijn ouders en broertjes meegenomen door een rondreis door het hele land, alle hoogtepunten gezien, gewoon prettig gereisd (niet constant met de allergoedkoopste kippenbussen) en prettig overnacht (niet in jeugdherbergen ofzo). Uiteindelijk waren ze, tickets niet meegerekend, met ons zessen net zoveel kwijt als zo'n zelfde rondreis per persoon kost als je in Nederland boekt. Als je een appartement huurt voor een maand of langer is het zelfs nog veel goedkoper verwacht ik. het is daar gewoon zelf ook duur qua hotels, dus ik zal daar idd moeten gaan werken etc. op zich heb ik wel contacten, maar het is een hoop geregel. er zou iemand met mij mee moeten dan op zo'n reis, als ik alleen ga, dan kom ik niet levend terug.
Tickets zijn het duurste, maar als je vanuit een buurland kan reizen scheelt het soms al. Guatemala is bv. best duur om naartoe te vliegen (toch wel rond de 1000 euro), maar in Cancún ben je soms al voor 300. Van daaruit kan je voor een 100 euro gemakkelijk in Guatemala komen.
Ik weet niet hoeveel je al uitgezocht hebt...... maar dit is misschien iets om over na te denken. ik heb dit ook allemaal al uitgezocht, en het gaat financieel niet lukken. de 1e keer dat je daar heen gaat, is het sowieso verstandig om maar 2 weken te gaan, het is zo'n cultuurshock.
En ik weet verder niets van adoptie-problemen, maar als ik je topic zo lees komt het op mij over of je je ontheemd voelt, en ik dacht dat dat misschien minder kan worden als je een tijdje in je geboorteland doorbrengt en dat leert kennen.
Spreek je de taal wel al? nee ik spreek de taal niet en dat kan ik hier in Nederland ook niet leren helaas. Hier in Nederland zijn misschien ook mensen uit jouw geboorteland met wie je in contact kan komen? ik heb al contact met mensen uit mijn geboorteland en die spreken de taal ook niet. wel zijn een aantal al daar geweest, maar goed die hebben het geld er voor, en hebben ook hun ouders daar gevonden. Ik weet bv. dat veel buitenlanders een eigen kerk hebben, maar ook muziekfeesten enzo zijn goeie plekken denk ik.
Als ik stomme dingen zeg hoor ik het wel.je zegt niks stoms hoor, alleen krijg ik dit soort adviezen vaker en dat is frustrerend/confronterend omdat het niet mogelijk is
Ok Newstylista natuurlijk, was niet mijn bedoeling om je herkenbaar te maken (ik ken je namelijk niet dus dit is gewoon een wilde gok van mij). geeft niks hoor, je kunt gewoon goed gokken
Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat zulke reizen vaak niet zo heel duur hoeven te zijn, zeker niet als je mensen kent, daar tegen een kleine vergoeding kan slapen of vraagt of zij een goedkope slaapplek voor je regelen enzovoort. Het ticket is het duurste. ik zou het ticket al niet eens kunnen betalen, ik kan ook niet ergens anders op vakantie heen.Ik schrijf even over Guatemala omdat ik dat zelf ken:
In Guatemala heb ik mijn ouders en broertjes meegenomen door een rondreis door het hele land, alle hoogtepunten gezien, gewoon prettig gereisd (niet constant met de allergoedkoopste kippenbussen) en prettig overnacht (niet in jeugdherbergen ofzo). Uiteindelijk waren ze, tickets niet meegerekend, met ons zessen net zoveel kwijt als zo'n zelfde rondreis per persoon kost als je in Nederland boekt. Als je een appartement huurt voor een maand of langer is het zelfs nog veel goedkoper verwacht ik. het is daar gewoon zelf ook duur qua hotels, dus ik zal daar idd moeten gaan werken etc. op zich heb ik wel contacten, maar het is een hoop geregel. er zou iemand met mij mee moeten dan op zo'n reis, als ik alleen ga, dan kom ik niet levend terug.
Tickets zijn het duurste, maar als je vanuit een buurland kan reizen scheelt het soms al. Guatemala is bv. best duur om naartoe te vliegen (toch wel rond de 1000 euro), maar in Cancún ben je soms al voor 300. Van daaruit kan je voor een 100 euro gemakkelijk in Guatemala komen.
Ik weet niet hoeveel je al uitgezocht hebt...... maar dit is misschien iets om over na te denken. ik heb dit ook allemaal al uitgezocht, en het gaat financieel niet lukken. de 1e keer dat je daar heen gaat, is het sowieso verstandig om maar 2 weken te gaan, het is zo'n cultuurshock.
En ik weet verder niets van adoptie-problemen, maar als ik je topic zo lees komt het op mij over of je je ontheemd voelt, en ik dacht dat dat misschien minder kan worden als je een tijdje in je geboorteland doorbrengt en dat leert kennen.
Spreek je de taal wel al? nee ik spreek de taal niet en dat kan ik hier in Nederland ook niet leren helaas. Hier in Nederland zijn misschien ook mensen uit jouw geboorteland met wie je in contact kan komen? ik heb al contact met mensen uit mijn geboorteland en die spreken de taal ook niet. wel zijn een aantal al daar geweest, maar goed die hebben het geld er voor, en hebben ook hun ouders daar gevonden. Ik weet bv. dat veel buitenlanders een eigen kerk hebben, maar ook muziekfeesten enzo zijn goeie plekken denk ik.
Als ik stomme dingen zeg hoor ik het wel.je zegt niks stoms hoor, alleen krijg ik dit soort adviezen vaker en dat is frustrerend/confronterend omdat het niet mogelijk is
zondag 19 juli 2009 om 01:05
ik heb er echt genoeg van, ik weet niet meer wat ik moet. ik heb aankomende week een afspraak met iemand uit mijn omgeving, ik kan het echt niet aan, om haar en haar partner zo gelukkig te zien, helemaal nu omdat ze zwanger is. het zal waarschijnlijk alleen daarover gaan, hoe blij hun familie wel niet is. alleen de gedachte dat ze ontzettend blij zijn met elkaar en dat dit overduidelijk zichtbaar is maakt mij misselijk. ik heb geen zin meer om rekening met anderen te houden en te luisteren en interesse te tonen.
ik doe echt wel mijn best, afgelopen week zij iemand tegen mij dat ik toch maar eens op vakantie moest, (uh ja dat zou heel fijn zijn maar ik heb het geld er niet voor) want nu kan ik er nog van genieten, en er zijn echt wel reizen waar je met singles mee op reis kan (net alsof ik dat zou willen!) ik heb toen gezegd dat ik het wel eens fijn vond om met iemand op vakantie kon, toen zei zij, ik wou dat ik alleen op vakantie kan *zucht*
ik blijf maar tegen een muur van onbegrip aanlopen, wat moet ik doen voordat er iemand naar mij luisterd, schreeuwen, hun verrot schelden???
al die cliches die ik constant maar naar mijn hoofd krijg, ik voel mij zo onbegrepen, want het komt allemaal wel goed en die leuke man die ik kom ik vast wel tegen. gelul, ik kom die leuke man niet tegen. als dat zo was, was ik die al lang wel tegen gekomen. hoe zou het anders kunnen dat andere mensen die het ook moeilijk hebben, wel een relatie hebben, schijnbaar zij zijn wel de moeite waard. het is mij nu wel duidelijk dat ik dat niet ben, ik ben simpelweg ook te lelijk, niemand wil mij.
het liefste zou ik met iedereen het contact verbreken, ik kan het niet meer opbrengen. in september zou ik weer met een studie beginnen, maar ik zie dit niet zitten, dan ben ik weer de enige met dit probleem, weer het aanzien van gelukkige mensen, nee daar bedank ik voor. nieuwe contacten hoef ik ook niet aan te gaan, want dan kom ik hetzelfde tegen.
wat ik ook doe, waar ik oo heen ga en welke keuze ik ook maak, het heeft geen nut, ik voel mij niet beter en ik geloof er niet meer in dat het ooit nog goedkomt.
ik wou dat ik niet bestond, onzichtbaar was, dan kon ik vluchten van alles & iedereen. mij hier in mijn huis opsluiten is ook geen optie
het is nu al weer juli en straks staan de feestdagen weer voor de deur, ik zit er nu al over in, het gaat dus alleen nog maar slechter worden.
ik ben niet opgewassen tegen de maatschappij, is er geen instelling of inrichting waar je terecht kan als je niet in de maatschappij kan functioneren?
ik doe echt wel mijn best, afgelopen week zij iemand tegen mij dat ik toch maar eens op vakantie moest, (uh ja dat zou heel fijn zijn maar ik heb het geld er niet voor) want nu kan ik er nog van genieten, en er zijn echt wel reizen waar je met singles mee op reis kan (net alsof ik dat zou willen!) ik heb toen gezegd dat ik het wel eens fijn vond om met iemand op vakantie kon, toen zei zij, ik wou dat ik alleen op vakantie kan *zucht*
ik blijf maar tegen een muur van onbegrip aanlopen, wat moet ik doen voordat er iemand naar mij luisterd, schreeuwen, hun verrot schelden???
al die cliches die ik constant maar naar mijn hoofd krijg, ik voel mij zo onbegrepen, want het komt allemaal wel goed en die leuke man die ik kom ik vast wel tegen. gelul, ik kom die leuke man niet tegen. als dat zo was, was ik die al lang wel tegen gekomen. hoe zou het anders kunnen dat andere mensen die het ook moeilijk hebben, wel een relatie hebben, schijnbaar zij zijn wel de moeite waard. het is mij nu wel duidelijk dat ik dat niet ben, ik ben simpelweg ook te lelijk, niemand wil mij.
het liefste zou ik met iedereen het contact verbreken, ik kan het niet meer opbrengen. in september zou ik weer met een studie beginnen, maar ik zie dit niet zitten, dan ben ik weer de enige met dit probleem, weer het aanzien van gelukkige mensen, nee daar bedank ik voor. nieuwe contacten hoef ik ook niet aan te gaan, want dan kom ik hetzelfde tegen.
wat ik ook doe, waar ik oo heen ga en welke keuze ik ook maak, het heeft geen nut, ik voel mij niet beter en ik geloof er niet meer in dat het ooit nog goedkomt.
ik wou dat ik niet bestond, onzichtbaar was, dan kon ik vluchten van alles & iedereen. mij hier in mijn huis opsluiten is ook geen optie
het is nu al weer juli en straks staan de feestdagen weer voor de deur, ik zit er nu al over in, het gaat dus alleen nog maar slechter worden.
ik ben niet opgewassen tegen de maatschappij, is er geen instelling of inrichting waar je terecht kan als je niet in de maatschappij kan functioneren?
zondag 19 juli 2009 om 02:03
Lieve newstylista! Mijn hart doet pijn voor je.. Je moet niet onzichtbaar willen zijn! Ik ken je misschien niet persoonlijk, maar je helpt mij wel op het forum! Ik weet zeker dat je ook anderen dierbaar bent. Misschien zeggen ze het niet, je BENT het wel. Ik wou dat ik iets kon zeggen of doen om je beter te laten voelen! Maar ik weet ook dat dat niet kan als je je zo slecht voelt. Kan ik iets voor je betekenen? Ik hoop het zo! Sowieso krijg je van me een hele dikke knuffel. Je verdient het. Is er iets specifieks gebeurd waardoor het nu allemaal te veel is? Ik hoop echt dat je je snel beter voelt, niemand (en JIJ dus ook niet) verdient dit gevoel! Sorry voor deze warrige post, maar ik moest het echt even op deze manier zeggen. Probeer goed te slapen:-)
maandag 20 juli 2009 om 13:15
Zie je nou hoe lief je bent! Zelfs als jij er even helemaal doorheen zit, denk je nog aan mij
Ik heb inderdaad wat gehoord, maar zal ik jouw topic niet mee vervuilen
Hoe gaat het met jou? Ik hoop dat je je iets beter voelt? DAT VERDIEN JE!!! ('scuuusee me for screaming weet niet waar dat vandaan kwam)
Maak er een mooie dag van (f)
Ik heb inderdaad wat gehoord, maar zal ik jouw topic niet mee vervuilen
Hoe gaat het met jou? Ik hoop dat je je iets beter voelt? DAT VERDIEN JE!!! ('scuuusee me for screaming weet niet waar dat vandaan kwam)
Maak er een mooie dag van (f)
maandag 20 juli 2009 om 21:31
Lieve NS,
Ik heb nog het e.e.a. terug gelezen in je topic. En ik vind het allemaal heel moeilijk. De negativiteit richting jezelf druipt ervan af en dat is iets wat je niet zo maar kan veranderen, daar ben ik me erg van bewust. Volgens mij voel je je soms ontzettend onbegrepen en ben je boos op jezelf en de hele wereld omdat je in de ellende zit. In het begin van je topic lees ik iets over een gouden tip, waar je naar op zoek bent. Die is er natuurlijk niet, hoe pijnlijk ook. Aan de ene kant lees ik dat je niet zoveel vertrouwen hebt in de hulpverlening (ik begrijp dat je er al aardig wat trajecten op hebt zitten die niet het gewenste resultaat hebben opgeleverd) aan de andere kant kun je niet wachten totdat je in augustus aan de beurt bent voor je intake. Mijn ideeen over hulpverlening? Het zijn in mijn ogen hulpmiddelen, maar je zal het uiteindelijke echt zelf moeten doen denk ik, op eigen kracht!! Vertrouwen leren krijgen in jezelf en anderen! Met reeele verwachtingspatronen richting jezelf en anderen! Je betrekt alles zo ontzettend op jezelf, als mensen hier even niet reageren denk je dat het aan jou ligt. Maar de kans is heel groot dat dat helemaal niet aan jou ligt!
Wat ik nu eigenlijk wil zeggen met mijn verhaal, ik vind het zo lastig dat ik het niet eens precies weet. ik hoop echt dat je de kracht kunt vinden om te gaan vechten, je zult het echt zelf moeten doen. Je kan straks opnieuw aan een hulpverleningstraject gaan beginnen, maar JIJ moet het doen. Voor jezelf, want daar heb je recht op! En ik hoor jou nu al denken, ik ben dat helemaal niet waard. Ik hoop echt dat je jezelf kunt vermannen. Steeds weer als de negativiteit de kop op steekt. Wat ik nu ga zeggen is misschien totaal ongepast, maar je kan volgens mij twee dingen doen: 1; je kan in een hoekje gaan zitten en laat keer op keer alle negatieve gevoelens op je afkomen of 2: je gaat met alles wat je in je hebt dit gevecht aan om van jezelf een blijer mens te maken.
Waarschijnlijk ben ik veel te kort door de bocht, en is het echt allemaal niet gemakkelijk. En ben je hier al jaren en jaren mee bezig en weet je gewoon niet meer waar je het zoeken moet. Toch hoop ik oprecht dat je de energie kan vinden om van jezelf te leren houden!
Ik heb nog het e.e.a. terug gelezen in je topic. En ik vind het allemaal heel moeilijk. De negativiteit richting jezelf druipt ervan af en dat is iets wat je niet zo maar kan veranderen, daar ben ik me erg van bewust. Volgens mij voel je je soms ontzettend onbegrepen en ben je boos op jezelf en de hele wereld omdat je in de ellende zit. In het begin van je topic lees ik iets over een gouden tip, waar je naar op zoek bent. Die is er natuurlijk niet, hoe pijnlijk ook. Aan de ene kant lees ik dat je niet zoveel vertrouwen hebt in de hulpverlening (ik begrijp dat je er al aardig wat trajecten op hebt zitten die niet het gewenste resultaat hebben opgeleverd) aan de andere kant kun je niet wachten totdat je in augustus aan de beurt bent voor je intake. Mijn ideeen over hulpverlening? Het zijn in mijn ogen hulpmiddelen, maar je zal het uiteindelijke echt zelf moeten doen denk ik, op eigen kracht!! Vertrouwen leren krijgen in jezelf en anderen! Met reeele verwachtingspatronen richting jezelf en anderen! Je betrekt alles zo ontzettend op jezelf, als mensen hier even niet reageren denk je dat het aan jou ligt. Maar de kans is heel groot dat dat helemaal niet aan jou ligt!
Wat ik nu eigenlijk wil zeggen met mijn verhaal, ik vind het zo lastig dat ik het niet eens precies weet. ik hoop echt dat je de kracht kunt vinden om te gaan vechten, je zult het echt zelf moeten doen. Je kan straks opnieuw aan een hulpverleningstraject gaan beginnen, maar JIJ moet het doen. Voor jezelf, want daar heb je recht op! En ik hoor jou nu al denken, ik ben dat helemaal niet waard. Ik hoop echt dat je jezelf kunt vermannen. Steeds weer als de negativiteit de kop op steekt. Wat ik nu ga zeggen is misschien totaal ongepast, maar je kan volgens mij twee dingen doen: 1; je kan in een hoekje gaan zitten en laat keer op keer alle negatieve gevoelens op je afkomen of 2: je gaat met alles wat je in je hebt dit gevecht aan om van jezelf een blijer mens te maken.
Waarschijnlijk ben ik veel te kort door de bocht, en is het echt allemaal niet gemakkelijk. En ben je hier al jaren en jaren mee bezig en weet je gewoon niet meer waar je het zoeken moet. Toch hoop ik oprecht dat je de energie kan vinden om van jezelf te leren houden!
dinsdag 21 juli 2009 om 06:10
@mich: ik las op jouw topic dat je morgen of donderdag een date hebt, leuk! veel plezier en ik hoop dat je een beetje kunt genieten. met mij is het nog steeds hetzelfde, voel me nog steeds ellendig. ik lig voornamelijk in bed, de dag weg te slapen.
@sneeze: ik voel mij inderdaad heel erg onbegrepen, daardoor wordt de eenzaamheid die ik voel extra versterkt. ik ben idd ook boos op de wereld (boos is een understatement), ik heb het gevoel dat iedereen tegen mij is. maar aangezien ik de wereld niet kan veranderen, ben ik maar boos op mijzelf.
tja die verwachtingspatronen, ik weet niet meer wat reeël is, vandaar dat ik het maar alleen doe.
dat klinkt tegenstrijdig hoe ik dat zeg. ik heb weinig vertrouwen in de hulpverlening, ik weet hoe het de afgelopen 10 jaar is gelopen, maar nu gebeurd er ook niks. het is zo moeilijk om de passende hulp te vinden, ik moet overal zelf achteraan, en daar baal ik goed van.
ik ben al zo lang aan het vechten, elke dag weer. ik ben geestelijk & lichamelijk op. ik weet niet meer waar ik die kracht vandaan moet halen.
@sneeze: ik voel mij inderdaad heel erg onbegrepen, daardoor wordt de eenzaamheid die ik voel extra versterkt. ik ben idd ook boos op de wereld (boos is een understatement), ik heb het gevoel dat iedereen tegen mij is. maar aangezien ik de wereld niet kan veranderen, ben ik maar boos op mijzelf.
tja die verwachtingspatronen, ik weet niet meer wat reeël is, vandaar dat ik het maar alleen doe.
dat klinkt tegenstrijdig hoe ik dat zeg. ik heb weinig vertrouwen in de hulpverlening, ik weet hoe het de afgelopen 10 jaar is gelopen, maar nu gebeurd er ook niks. het is zo moeilijk om de passende hulp te vinden, ik moet overal zelf achteraan, en daar baal ik goed van.
ik ben al zo lang aan het vechten, elke dag weer. ik ben geestelijk & lichamelijk op. ik weet niet meer waar ik die kracht vandaan moet halen.
donderdag 23 juli 2009 om 21:50
Wanneer kon je precies aan de slag met die intake?
Waarom niet naar je huisarts stappen als dat nog te lang duurt? Je klinkt behoorlijk depressief, ik zou nu niet thuis gaan zitten wachten todat je met de behandeling daar kan gaan beginnen, maar misschien schets ik het allemaal veel te simpel.
Weet je wat ik zo lastig vind. Mensen proberen hier dingen aan te dragen, maar ik krijg de indruk dat alles wat mensen aandragen door jou van de hand wordt gewezen. Wat wil je wel? En hoe wil je dat bereiken? Ik wil echt niet lullig doen, maar als je zelf niets wil en alles van de hand wijst, dan is er volgens mij niemand die jou kan helpen. Je zal zelf de eerste stap moeten zetten. En ik weet het, ik heb makkelijk praten. Je hebt er al een hele historie opzitten. Ik hoop echt dat je stapje voor stapje gaat proberen om wat dingetjes te ondernemen, want van de hele dag in bed liggen zou volgens mij ieder mens depressief worden. Sterkte meis!
Waarom niet naar je huisarts stappen als dat nog te lang duurt? Je klinkt behoorlijk depressief, ik zou nu niet thuis gaan zitten wachten todat je met de behandeling daar kan gaan beginnen, maar misschien schets ik het allemaal veel te simpel.
Weet je wat ik zo lastig vind. Mensen proberen hier dingen aan te dragen, maar ik krijg de indruk dat alles wat mensen aandragen door jou van de hand wordt gewezen. Wat wil je wel? En hoe wil je dat bereiken? Ik wil echt niet lullig doen, maar als je zelf niets wil en alles van de hand wijst, dan is er volgens mij niemand die jou kan helpen. Je zal zelf de eerste stap moeten zetten. En ik weet het, ik heb makkelijk praten. Je hebt er al een hele historie opzitten. Ik hoop echt dat je stapje voor stapje gaat proberen om wat dingetjes te ondernemen, want van de hele dag in bed liggen zou volgens mij ieder mens depressief worden. Sterkte meis!
vrijdag 24 juli 2009 om 21:46
@sneeze, eind augustus heb ik die intake. ik heb er mijn redenen voor dat ik niet naar de huiarts ga, moeilijk uit te leggen, want wil hier niet alles op het forum zetten, ivm herkenbaarheid.
het komt over alsof je zegt: luister nou maar naar ons, dan voel je je vast beter, bedoel je dit ook zo? de adviezen die worden aangedragen werken niet voor mij, die heb ik al eerder geprobeerd en bleken niet te werken. jammer dat het overkomt, dat ik niks wil want ik wil heel graag, maar ik denk dat ik intensieve therapie nodig heb en dat tips op een forum niet de juiste/genoeg zijn.
tja wat wil ik, ik zou het fijn vinden om met mensen te praten die mijn gevoel herkennen en daar over te praten.
het klinkt wel lullig, want zoals jij het schetst klopt het niet en loop ik voor mijn gevoel weer tegen die muur van onbegrip aan.
het komt over alsof je zegt: luister nou maar naar ons, dan voel je je vast beter, bedoel je dit ook zo? de adviezen die worden aangedragen werken niet voor mij, die heb ik al eerder geprobeerd en bleken niet te werken. jammer dat het overkomt, dat ik niks wil want ik wil heel graag, maar ik denk dat ik intensieve therapie nodig heb en dat tips op een forum niet de juiste/genoeg zijn.
tja wat wil ik, ik zou het fijn vinden om met mensen te praten die mijn gevoel herkennen en daar over te praten.
het klinkt wel lullig, want zoals jij het schetst klopt het niet en loop ik voor mijn gevoel weer tegen die muur van onbegrip aan.
vrijdag 24 juli 2009 om 22:17
Hey NS,
Ik was na mijn vorige post al een beetje bang dat wat ik wil zeggen misschien niet goed over komt.
Ik wil je niet kwetsen en ik wil je graag proberen te begrijpen. Jij gaat volgens mij door zo'n diep dal op dit moment en dat is heel rot. Ik wil zeker niet beweren dat dat allemaal wel goed komt als je naar de adviezen hier luistert.
Als ik je posts lees dan denk ik dat je er goed aan doet om met die intake aan de slag te gaan en dat je gebaat kan zijn met intensieve therapie. Ik krijg alleen wel het gevoel dat je de tijd tot de intake echt aan het uitzitten bent en dat je juist daarvan misschien nog wel somberder wordt.
Ik begrijp echt dat het niet zo simpel is, ik heb ook echt niet de wijsheid in pacht. Hoe breng je je dagen nu door? Lukt het je om iets te ondernemen?
Ik was na mijn vorige post al een beetje bang dat wat ik wil zeggen misschien niet goed over komt.
Ik wil je niet kwetsen en ik wil je graag proberen te begrijpen. Jij gaat volgens mij door zo'n diep dal op dit moment en dat is heel rot. Ik wil zeker niet beweren dat dat allemaal wel goed komt als je naar de adviezen hier luistert.
Als ik je posts lees dan denk ik dat je er goed aan doet om met die intake aan de slag te gaan en dat je gebaat kan zijn met intensieve therapie. Ik krijg alleen wel het gevoel dat je de tijd tot de intake echt aan het uitzitten bent en dat je juist daarvan misschien nog wel somberder wordt.
Ik begrijp echt dat het niet zo simpel is, ik heb ook echt niet de wijsheid in pacht. Hoe breng je je dagen nu door? Lukt het je om iets te ondernemen?
vrijdag 24 juli 2009 om 22:38
Oh wat herken ik je frustratie wat adviesen betreft. Wanneer je je verhaal doet dat het niet lekker gaat merk ik dat mensen of zich terug trekken of met allerhande adviezen komen. Ik geloof en ga er helemaal vanuit dat het goed bedoeld is, maar daar heb ik geen behoefte aan. Alleen inderdaad dat luisterend oor, arm om je heen en verder niets. Tenminste, dát is wat ik dan nodig heb. Een virtuele voor jou
zaterdag 25 juli 2009 om 03:47
@sneeze, ik heb geen standaard daginvulling, dat gaat straks wel veranderen. ik heb wel hulp bij praktische dingen, dus ik doe wel degelijk wat. maar qua gevoel veranderd er gewoon niks en daar word ik inderdaad depressief van.
@haagsloesje: ik heb die ervaring ook, alleen snap ik niet waarom mensen zich dan terug trekken. ik voel me dan wel afgewezen en dat triggert een hoop oud zeer. schijnbaar zijn ik en mijn verhaal enorm afstotelijk.
ik geloof ook wel dat het goed bedoeld is, ik wil ook niemand voor het hoofd stoten! maar idd een luisterend oor, een arm om je heen, zijn ook de dingen die ik nodig heb. zonder oplossingen/adviezen. ik zou het fijn vinden als ik er mag zijn met mijn verhaal en verdriet. Ik weet dat ik hier zelf doorheen moet, maar als ik meer steun heb, dan wordt het verdriet en de pijn wellicht wat dragelijker.
dank je voor je knuffel, heel lief!
@haagsloesje: ik heb die ervaring ook, alleen snap ik niet waarom mensen zich dan terug trekken. ik voel me dan wel afgewezen en dat triggert een hoop oud zeer. schijnbaar zijn ik en mijn verhaal enorm afstotelijk.
ik geloof ook wel dat het goed bedoeld is, ik wil ook niemand voor het hoofd stoten! maar idd een luisterend oor, een arm om je heen, zijn ook de dingen die ik nodig heb. zonder oplossingen/adviezen. ik zou het fijn vinden als ik er mag zijn met mijn verhaal en verdriet. Ik weet dat ik hier zelf doorheen moet, maar als ik meer steun heb, dan wordt het verdriet en de pijn wellicht wat dragelijker.
dank je voor je knuffel, heel lief!
zondag 26 juli 2009 om 02:15
Natuurlijk mag jij er zijn, met je verhaal en je verdriet. Ik denk dat iedereen dat gevoel wil hebben, dat er echt naar je wordt geluisterd. Mensen geven tips en adviezen omdat ze het moeilijk vinden om alleen te luisteren. Het frustrerende is dat je juist mensen wil hebben die luisteren. Maar je moet niet denken dat mensen die je advies geven, hier of in je 'echte' omgeving, je geen ruimte gunnen. Ik denk dat ze het lastig vinden dat ze je niet kunnen helpen. Ik heb dat namelijk zelf ook, als iemand me iets vertelt. Ik wil het verdriet weg kunnen nemen. Daarom geef ik advies, hoe stom soms ook. Ik vind dat jij het niet verdient om je zo klote te voelen. Daarom wil ik je helpen. Ik snap dat adviezen niet werken, maar omdat het zo moeilijk luisteren is op een forum, grijpen mensen toch naar adviezen.
Ik vind het zo naar dat het overkomt of jij er niet mag zijn met je verdriet en je verhaal! Ik weet zeker dat het niet zo bedoeld wordt. (anders hebben ze ruzie met mij ). Ik wil je dus vertellen: jij mag er zijn, het raakt me als je je vervelend en klote voelt.
Sorry voor wederom een warrige post. En ik wil je een hele dikke knuffel geven! Slaap lekker!
Ik vind het zo naar dat het overkomt of jij er niet mag zijn met je verdriet en je verhaal! Ik weet zeker dat het niet zo bedoeld wordt. (anders hebben ze ruzie met mij ). Ik wil je dus vertellen: jij mag er zijn, het raakt me als je je vervelend en klote voelt.
Sorry voor wederom een warrige post. En ik wil je een hele dikke knuffel geven! Slaap lekker!
zondag 26 juli 2009 om 20:51
dat snap ik ook wel dat mensen het moeilijk kunnen vinden dat ze je niet kunnen helpen. maar er word steeds zo keihard tegen mij gezegd dat mensen mij niet kunnen helpen, dit probleem niet voor mij kunnen oplossen en het verdriet niet voor mij kunnen wegnemen. maar toch proberen ze het, waardoor het voor mij verwarrend word, ik krijg dan weer hoop en uiteindelijk krijg ik weer een klap in mijn gezicht omdat ik schijnbaar te veel verwacht.
ik vind het lief dat je het zegd, maar ik geloof er niet meer in dat ik ruimte mag innemen, dat ik er uberhaupt mag zijn, mijn ervaring is daar anders in.
ik vind het lief dat je het zegd, maar ik geloof er niet meer in dat ik ruimte mag innemen, dat ik er uberhaupt mag zijn, mijn ervaring is daar anders in.
maandag 27 juli 2009 om 00:18
Laat ik alleen voor mezelf spreken, JIJ MAG ER ZIJN!! Ik kan me voorstellen hoe verschrikkelijk het is, mensen die je valse hoop geven en dan toch niks kunnen doen. Ik heb dat bij jou ook gedaan, in een van m'n eerdere posts. Ik hoop toch zo dat je beseft dat ik dat niet deed om wreed te zijn. Ik wil je echt helpen, maar weet niet hoe... Ik hoop zo dat je met de therapie uit dit dal kan klimmen. Hoe ver dat ook lijkt.. Je verdient het om je goed te voelen. Ik gun het je zo!! Dus nogmaals, je mag er zijn, met al je verdriet, frustraties en al je leuke kanten! Die zijn er namelijk ook, ik ken je niet persoonlijk,maar je komt heel geïnteresseerd en lief over. Ik hoop echt zo dat je dit van me aan wilt nemen! Ik meen het namelijk uit de grond van m'n hart!
maandag 27 juli 2009 om 00:45
maandag 27 juli 2009 om 01:14
Toch hoop ik dat je inziet dat je er wel mag zijn. Ik snap dat het je nu echt te veel is geworden. En dat het enorm klote is dat je het idee hebt dat iedereen je laat vallen en dat je niets waard bent. Maar hopelijk voel je je morgen iets beter en kun je inzien dat IK in ieder geval vind dat je wat waard bent. Ik weet ook niet wat ik nog meer kan zeggen. Wel wil ik je een virtuele knuffel geven!
maandag 27 juli 2009 om 10:57
Kan ik wel aan hoor ik vind het trouwens goed dat je nu zelf komt met dat je het misschien verkeerd leest. Dat is volgens mij namelijk zo. We bedoelen het goed, hoe lullig het misschien op jou over komt.. Ik hoop dat je toch een lichtpuntje kunt ontdekken deze dag! Nog een virtuele knuffel dan maar 
!
!
