Psyche
alle pijlers
Geen zin meer..
dinsdag 18 mei 2010 om 21:12
Voor de duidelijkheid dit is geen zelfmoordaankondiging en heb ook absoluut geen plannen in die richting, maar
Ik heb totaal geen zin (meer) in het leven. Meer staat tussen haakjes omdat ik de afgelopen 18? (kan niet helemaal plaatsen, ben nu 30) jaar niet leven als prima optie heb gezien. Ik heb een aantal periodes gehad dat ik wel over dacht om er uit te stappen en periodes dat dat het eigenlijk wel prima gaat, maar toch nog steeds het gevoel dat het niet zo hoeft aanwezig is.
Hoewel ik oprecht van mensen houdt en ook wel echt plezier kan hebben zie ik de waarde van het leven niet in. Als het morgen afgelopen is, vind ik dat meer dan prima.
Zijn er mensen die dit herkennen? Ik wil er graag met anderen over praten, maar het komt al gauw zo eng over ( mensen zijn bang dat je jezelf iets gaat aandoen). Op het psyche-forum zijn heel veel dames sie het heel erg niet makkelijk hebben ( gehad), maar hoe ellendig de verhalen ook zijn, ik proef toch vaak een soort "glad to be alive" gevoel. Wat natuurlijk heel positief is. Alleen voel ik dat niet zo.
Beetje warrig verhaal. sorry daarvoor.
Ik heb totaal geen zin (meer) in het leven. Meer staat tussen haakjes omdat ik de afgelopen 18? (kan niet helemaal plaatsen, ben nu 30) jaar niet leven als prima optie heb gezien. Ik heb een aantal periodes gehad dat ik wel over dacht om er uit te stappen en periodes dat dat het eigenlijk wel prima gaat, maar toch nog steeds het gevoel dat het niet zo hoeft aanwezig is.
Hoewel ik oprecht van mensen houdt en ook wel echt plezier kan hebben zie ik de waarde van het leven niet in. Als het morgen afgelopen is, vind ik dat meer dan prima.
Zijn er mensen die dit herkennen? Ik wil er graag met anderen over praten, maar het komt al gauw zo eng over ( mensen zijn bang dat je jezelf iets gaat aandoen). Op het psyche-forum zijn heel veel dames sie het heel erg niet makkelijk hebben ( gehad), maar hoe ellendig de verhalen ook zijn, ik proef toch vaak een soort "glad to be alive" gevoel. Wat natuurlijk heel positief is. Alleen voel ik dat niet zo.
Beetje warrig verhaal. sorry daarvoor.
maandag 24 mei 2010 om 23:49
Ik heb het topic en alle reakties gelezen en schrik hier enorm van.
Ik ben juist iemand met gevoelens die sterk de andere kant op wijzen. Ik ben heel bang om dood te gaan en zie hier zo tegenop dat ik dagelijks aan mijn sterfelijkheid denk. Het idee dat ik er ooit niet meer zal zijn en dat er ooit een moment zal zijn dat ik degenen waar ik zielsveel van hou nooit meer zal zien kan mij misselijk maken en ik duw het altijd weg.
PoisenIvy, Brummetje en Digitalis..... het leven heeft zoveel te bieden. Genieten van kleine dingen. Een glaasje rose bij ondergaande zon, onderuitgezakt in een lekker stoel met een goed boek, met je beste vriendin naar een spannende film kijken. Je verheugen op dingen die komen gaan zoals vakanties of een weekendje weg, een verjaardagsfeestje of lekker uitslapen.
Zoveel kleine dingen die mijn leven gezellig en leuk maken.
Ik zou dit gevoel zo graag op jullie willen overbrengen.
Knuffel
Ik ben juist iemand met gevoelens die sterk de andere kant op wijzen. Ik ben heel bang om dood te gaan en zie hier zo tegenop dat ik dagelijks aan mijn sterfelijkheid denk. Het idee dat ik er ooit niet meer zal zijn en dat er ooit een moment zal zijn dat ik degenen waar ik zielsveel van hou nooit meer zal zien kan mij misselijk maken en ik duw het altijd weg.
PoisenIvy, Brummetje en Digitalis..... het leven heeft zoveel te bieden. Genieten van kleine dingen. Een glaasje rose bij ondergaande zon, onderuitgezakt in een lekker stoel met een goed boek, met je beste vriendin naar een spannende film kijken. Je verheugen op dingen die komen gaan zoals vakanties of een weekendje weg, een verjaardagsfeestje of lekker uitslapen.
Zoveel kleine dingen die mijn leven gezellig en leuk maken.
Ik zou dit gevoel zo graag op jullie willen overbrengen.
Knuffel
dinsdag 25 mei 2010 om 12:01
Voor mij geld ook: Ik post dit niet om te laten weten dat ik niet meer wil en er een eind aan ga maken.
Pfoe, wat een herkenning! En wat "fijn" ook om te lezen dat er toch echt meer mensen zijn die dit zo voelen.
Het Boek van Chabot ken en heb ik. het heet "uitweg".
Ik worstel ook al zolang met deze gevoelens. Als jong kind kon ik me al soms zo ongelukkig voelen. En zei dan tegen mn ouders, ik mis iets in mijn leven.
Als puber had ik het heel vaak en dacht ik ook tijdens zo een bui van: als ik nu uit het raam spring? Of als ik nu al die pillen zou nemen?
Sinds 14 jaar ben ik chronisch ziek, ik heb heftige pijnen die met de jaren steeds erger worden en waar nooit echt een duidelijke oorzaak voor is gevonden. Bijkomende problemen zijn de verlammende vermoeidheid en niet meer kunnen deelnemen aan de maatschappij. Niet meer werken, studeren, uitgaan, vakantie, verjaardagen, feestjes, geen kinderen kunnn krijgen etc. Hoe langer dit duurt, hoe zinlozer mijn leven lijkt. Ik ben nu 33 jaar en wil eigenlijk geen dag meer langer zo leven. Elke ochtend ben ik teleurgesteld dat ik weer wakker word.
Wat ik wel merk is dat bij mij deze sombere gevoelens erg gekoppeld zijn aan het pijnniveau. Als de pijn enigzins te dragen is en ik toch even naar buiten kan en het is mooi weer, kan ik ook best even genieten van de natuur bv.
Ook denk ik dan na over wat dan eigenlijk de zin van het leven in het algemeen is, zoals jullie hiervoor ook al beschreven. Zo herkenbaar!
Wat Poisenivy schrijft over het chronisch teleurgesteld zijn in het leven, vind ik heel raak.
Het boek van chabot heb ik gekocht met het idee er wat mee te kunnen doen. Dat wil zeggen, er (beter) over geinformeerd zijn. Het kan al rust geven te weten dat er wel organisaties bestaan die hier geen taboe van maken. En wat evt de mogelijkheden zijn als je wel kiest voor zelfeuthanasie.
Ben er nu wel achter dat het nog veel ingewikkelder is dan je zou denken. Wat mij op dit moment eigenlijk meer de richting op laat gaan van toch weer hulp zoeken bij een psycholoog of psychiater.
Ik kan me indenken dat het voor veel mensen een naar onderwerp is, maar ik ben toch echt even blij dat ik hier wat herkenning vind!
Pfoe, wat een herkenning! En wat "fijn" ook om te lezen dat er toch echt meer mensen zijn die dit zo voelen.
Het Boek van Chabot ken en heb ik. het heet "uitweg".
Ik worstel ook al zolang met deze gevoelens. Als jong kind kon ik me al soms zo ongelukkig voelen. En zei dan tegen mn ouders, ik mis iets in mijn leven.
Als puber had ik het heel vaak en dacht ik ook tijdens zo een bui van: als ik nu uit het raam spring? Of als ik nu al die pillen zou nemen?
Sinds 14 jaar ben ik chronisch ziek, ik heb heftige pijnen die met de jaren steeds erger worden en waar nooit echt een duidelijke oorzaak voor is gevonden. Bijkomende problemen zijn de verlammende vermoeidheid en niet meer kunnen deelnemen aan de maatschappij. Niet meer werken, studeren, uitgaan, vakantie, verjaardagen, feestjes, geen kinderen kunnn krijgen etc. Hoe langer dit duurt, hoe zinlozer mijn leven lijkt. Ik ben nu 33 jaar en wil eigenlijk geen dag meer langer zo leven. Elke ochtend ben ik teleurgesteld dat ik weer wakker word.
Wat ik wel merk is dat bij mij deze sombere gevoelens erg gekoppeld zijn aan het pijnniveau. Als de pijn enigzins te dragen is en ik toch even naar buiten kan en het is mooi weer, kan ik ook best even genieten van de natuur bv.
Ook denk ik dan na over wat dan eigenlijk de zin van het leven in het algemeen is, zoals jullie hiervoor ook al beschreven. Zo herkenbaar!
Wat Poisenivy schrijft over het chronisch teleurgesteld zijn in het leven, vind ik heel raak.
Het boek van chabot heb ik gekocht met het idee er wat mee te kunnen doen. Dat wil zeggen, er (beter) over geinformeerd zijn. Het kan al rust geven te weten dat er wel organisaties bestaan die hier geen taboe van maken. En wat evt de mogelijkheden zijn als je wel kiest voor zelfeuthanasie.
Ben er nu wel achter dat het nog veel ingewikkelder is dan je zou denken. Wat mij op dit moment eigenlijk meer de richting op laat gaan van toch weer hulp zoeken bij een psycholoog of psychiater.
Ik kan me indenken dat het voor veel mensen een naar onderwerp is, maar ik ben toch echt even blij dat ik hier wat herkenning vind!
dinsdag 25 mei 2010 om 20:22
Iemand schrijft hier dat-ie zichzelf lomp vindt en zelfs te lomp om zelfmoord te plegen. Dat mag echt niet hoor, zulke zelfhaat. Ik kan me voorstellen dat jullie gevoelens krijgen van zinloosheid door lichamelijke of geestelijke pijn. Of misschien wel door uitzichtsloze saaie banen en niet kunnen doen wat je eigenlijk wilt.
Maar heel vaak is je gevoel echt een reactie op wat er met je gebeurt. Ga in elk geval niet jezelf daar ook nog eens om haten. Probeer gewoon lief te zijn (voor zover mogelijk) tegen jezelf en vergeef jezelf je reactie op alle rotomstandigheden.
Maar heel vaak is je gevoel echt een reactie op wat er met je gebeurt. Ga in elk geval niet jezelf daar ook nog eens om haten. Probeer gewoon lief te zijn (voor zover mogelijk) tegen jezelf en vergeef jezelf je reactie op alle rotomstandigheden.
dinsdag 25 mei 2010 om 21:24
quote:Ste_ schreef op 25 mei 2010 @ 15:53:
Heel herkenbaar dit. Ik word soms zo kwaad als ik bedenk dat er veel jonge levenslustige mensen doodgaan aan bijvoorbeeld kanker. Ik denk dan, laat mij maar gaan.
Ik heb eigenlijk nog nooit echt zin gehad in het leven, en de gedachte dat ik nog 60 jaar moet.... pff.Zou je dan geen hulp willen zoeken, zodat je de komende 60 jaar wel met plezier kan gaan beleven? Of vind je het wel best zo?
Heel herkenbaar dit. Ik word soms zo kwaad als ik bedenk dat er veel jonge levenslustige mensen doodgaan aan bijvoorbeeld kanker. Ik denk dan, laat mij maar gaan.
Ik heb eigenlijk nog nooit echt zin gehad in het leven, en de gedachte dat ik nog 60 jaar moet.... pff.Zou je dan geen hulp willen zoeken, zodat je de komende 60 jaar wel met plezier kan gaan beleven? Of vind je het wel best zo?
dinsdag 25 mei 2010 om 23:31
Heel veel herkenning hier. Ik heb al sinds jongs af aan de vraag wat het nut van het leven is.
Ik leef nog omdat ik het zielig vind voor anderen
momenteel om er niet meer te zijn.
Mijn vader is vermoord toen ik jong was. Was doelbewust hij wilde hem pijn doen en dus doden. Ik heb dat nooit begrepen (zowiezo natuurlijk niet dat je iemand vermoord) als je iemand echt pijn wilt doen kun je beter een dierbare wat aan doen. Ik zou het niet erg vinden om te overlijden. Het leven is zwaar soms haast te zwaar.
Ik hoop niet dat ik oud word en iedereen om mij heen verlies. Ik geloof ook sterk dat je het beter hebt als je dood bent. Je ziet wat er beneden gebeurd en ziet daarnaast je overleden geliefden weer.
Dit is trouwens ook echt geen aankondiging of wat dan ook.
Ik leef nog omdat ik het zielig vind voor anderen
momenteel om er niet meer te zijn.
Mijn vader is vermoord toen ik jong was. Was doelbewust hij wilde hem pijn doen en dus doden. Ik heb dat nooit begrepen (zowiezo natuurlijk niet dat je iemand vermoord) als je iemand echt pijn wilt doen kun je beter een dierbare wat aan doen. Ik zou het niet erg vinden om te overlijden. Het leven is zwaar soms haast te zwaar.
Ik hoop niet dat ik oud word en iedereen om mij heen verlies. Ik geloof ook sterk dat je het beter hebt als je dood bent. Je ziet wat er beneden gebeurd en ziet daarnaast je overleden geliefden weer.
Dit is trouwens ook echt geen aankondiging of wat dan ook.
woensdag 26 mei 2010 om 08:07
Ik herken de gedachte: "Waarom krijgt die en die nou kanker, laat mij het maar krijgen."
Een goeie vriendin van mijn ouders heeft dus ongeneesbare kanker...
En ik vind het verschrikkelijk dat ik zo denk, maar ik zou met alle liefde dat van haar overnemen, zodat zij verder kan leven.
Ergens is het zo, dat mensen die niet dood willen, ziek worden en overlijden. En mensen die het wel zouden willen, die blijven hun hele leven kerngezond.
Kan niet begrijpen dat er iemand is, die mij leuk vind. En de gedachtes die daaruit voorkomen, zijn zo vermoeiend.
Nou kan ik er ook voor kiezen om geen relatie te hebben, maar die wil ik toch wel graag.
Een goeie vriendin van mijn ouders heeft dus ongeneesbare kanker...
En ik vind het verschrikkelijk dat ik zo denk, maar ik zou met alle liefde dat van haar overnemen, zodat zij verder kan leven.
Ergens is het zo, dat mensen die niet dood willen, ziek worden en overlijden. En mensen die het wel zouden willen, die blijven hun hele leven kerngezond.
Kan niet begrijpen dat er iemand is, die mij leuk vind. En de gedachtes die daaruit voorkomen, zijn zo vermoeiend.
Nou kan ik er ook voor kiezen om geen relatie te hebben, maar die wil ik toch wel graag.
woensdag 26 mei 2010 om 10:30
Herkenning alom.
En ja, ik kan best genieten van kleine dingetjes, zoals acties van mijn hond, mooie bloemen in de tuin; en ik ben trots op dingen die ik ondanks alles toch gepresteerd heb - maar als het morgen afgelopen zou zijn, zou ik daar geen probleem mee hebben.
En ja, ik kan best genieten van kleine dingetjes, zoals acties van mijn hond, mooie bloemen in de tuin; en ik ben trots op dingen die ik ondanks alles toch gepresteerd heb - maar als het morgen afgelopen zou zijn, zou ik daar geen probleem mee hebben.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 26 mei 2010 om 14:49
Misschien val ik in herhaling. Geeft niet.
Ook hier veel herkenning. Het idee dat ik nog 70 jaar zou moeten (ben nu 27 en één opa is 98 geworden, andere opa en oma zijn begin 80 en eind 80 en doen het nog redelijk, één oma is met 72 overleden) heeft me van tijd tot tijd heel bang gemaakt. Ik vond iedere dag zwaar en het idee dat ik er nog 70x365 zou moeten... Ik heb wel eens gedacht dat ik er wel een einde aan kon maken als mijn ouders eenmaal overleden waren. Omdat ik dan niet meer op ze terug kon vallen en zij dan iig niet het verdriet zouden hebben om mij. (En andere mensen hadden tegen die tijd al lang gezien hoe waardeloos ik was, immers)
Het kan echt over gaan! Goed voor je lichaam en geest zorgen is stap 1. Verder kan ik geen pasklare oplossingen geven, ieder heeft zijn eigen pad te bewandelen. Wil alleen hiermee zeggen dat zulke gevoelens ook van tijdelijke aard kunnen zijn.
Ook hier veel herkenning. Het idee dat ik nog 70 jaar zou moeten (ben nu 27 en één opa is 98 geworden, andere opa en oma zijn begin 80 en eind 80 en doen het nog redelijk, één oma is met 72 overleden) heeft me van tijd tot tijd heel bang gemaakt. Ik vond iedere dag zwaar en het idee dat ik er nog 70x365 zou moeten... Ik heb wel eens gedacht dat ik er wel een einde aan kon maken als mijn ouders eenmaal overleden waren. Omdat ik dan niet meer op ze terug kon vallen en zij dan iig niet het verdriet zouden hebben om mij. (En andere mensen hadden tegen die tijd al lang gezien hoe waardeloos ik was, immers)
Het kan echt over gaan! Goed voor je lichaam en geest zorgen is stap 1. Verder kan ik geen pasklare oplossingen geven, ieder heeft zijn eigen pad te bewandelen. Wil alleen hiermee zeggen dat zulke gevoelens ook van tijdelijke aard kunnen zijn.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 26 mei 2010 om 20:45
Nogmaals, ik vind het 'fijn' jullie gedachten hierover te lezen. Ik heb vaak gedacht dat ik compleet ontspoord ben met deze gedachten, omdat niemand in mijn eigen omgeving ze lijkt te begrijpen. Zelfs de psychen niet echt. Voor de duidelijkheid kondig ik ook geen zelfmoordpogingen aan of wat, gewoon even wat er door mijn hoofd spookt.
Zo te lezen in een paar stukken (sorry ik kan even geen namen en quotes aanhalen, ik zit op een computer uit de oertijd die niet veel aankan), lees ik hier en daar een soort hoop te houden dat het beter kan gaan uiteindelijk.
Maar wat nou als het nooit beter gaat? Mag je op gegeven moment ook het bijltje er bij neer gooien? Wanneer is genoeg genoeg? Ik vraag geen antwoorden op die vragen overigens- het is natuurlijk zo discutabel als wat -
Soms voel ik me bijna schuldig dat ik er zo over denk als ik doe, maar ik kan het ook moeilijk ontkennen en doen alsof het anders is. Ik vind het ook heel erg dat mensen die graag willen leven en veel meer van het leven houden dan ik, ziek worden en ongeneeslijk soms. Vaak denk ik, als ik kon, zou ik het wel van ze overnemen. Wat ik ook wel vaak gedacht heb (en soms nog steeds wel eens): iets van , stuur alle ellende, ziektes en dat soort dingen maar naar mij, laat mij daar maar aan kapot gaan, als de andere mensen daar mee geholpen zijn zou ik het gelijk doen. (Herkennen jullie dit soort gedachten?)
Meestal vind ik het leven maar zwaar. Ik zou ook wel willen dat ik kon genieten van dingen, maar dat is als het er is van zulke korte duur dat ik me constant afvraag of dat het nou wel waard was. Overigens ben ik ook teleurgesteld in het leven op een of andere manier, maar misschien nog wel meer in mezelf. Waarom het mij niet lukt, waarom ik er zo tegen aan kijk, etc.etc.
Van toen ik kind was weet ik nog dat ik heel vaak boos was dat ik geboren was. Hadden jullie ook dat soort gedachten toen jullie nog klein waren?
En ik hoor zo nu en dan wel eens heel veroordelende kritiek op mensen die wel zelf uit het leven gestapt zijn. Dat soort dingen hoor ik meestal met hele rare gevoelens aan. Vaak heb ik de neiging om diegene te gaan verdedigen -doe ik niet, dat helpt niet, maar de neiging is er wel-. Het is zo makkelijk om te zeggen dat die mensen niet beseffen wat ze anderen aan doen, maar volgens mij beseffen die mensen die zulke uitspraken doen niet wat voor oorlog er in zo'n hoofd kan zijn. Misschien maar goed ook trouwens.
Eh, ik dwaal af geloof ik. Soms kan ik de rode draad niet helemaal vasthouden.
Zo te lezen in een paar stukken (sorry ik kan even geen namen en quotes aanhalen, ik zit op een computer uit de oertijd die niet veel aankan), lees ik hier en daar een soort hoop te houden dat het beter kan gaan uiteindelijk.
Maar wat nou als het nooit beter gaat? Mag je op gegeven moment ook het bijltje er bij neer gooien? Wanneer is genoeg genoeg? Ik vraag geen antwoorden op die vragen overigens- het is natuurlijk zo discutabel als wat -
Soms voel ik me bijna schuldig dat ik er zo over denk als ik doe, maar ik kan het ook moeilijk ontkennen en doen alsof het anders is. Ik vind het ook heel erg dat mensen die graag willen leven en veel meer van het leven houden dan ik, ziek worden en ongeneeslijk soms. Vaak denk ik, als ik kon, zou ik het wel van ze overnemen. Wat ik ook wel vaak gedacht heb (en soms nog steeds wel eens): iets van , stuur alle ellende, ziektes en dat soort dingen maar naar mij, laat mij daar maar aan kapot gaan, als de andere mensen daar mee geholpen zijn zou ik het gelijk doen. (Herkennen jullie dit soort gedachten?)
Meestal vind ik het leven maar zwaar. Ik zou ook wel willen dat ik kon genieten van dingen, maar dat is als het er is van zulke korte duur dat ik me constant afvraag of dat het nou wel waard was. Overigens ben ik ook teleurgesteld in het leven op een of andere manier, maar misschien nog wel meer in mezelf. Waarom het mij niet lukt, waarom ik er zo tegen aan kijk, etc.etc.
Van toen ik kind was weet ik nog dat ik heel vaak boos was dat ik geboren was. Hadden jullie ook dat soort gedachten toen jullie nog klein waren?
En ik hoor zo nu en dan wel eens heel veroordelende kritiek op mensen die wel zelf uit het leven gestapt zijn. Dat soort dingen hoor ik meestal met hele rare gevoelens aan. Vaak heb ik de neiging om diegene te gaan verdedigen -doe ik niet, dat helpt niet, maar de neiging is er wel-. Het is zo makkelijk om te zeggen dat die mensen niet beseffen wat ze anderen aan doen, maar volgens mij beseffen die mensen die zulke uitspraken doen niet wat voor oorlog er in zo'n hoofd kan zijn. Misschien maar goed ook trouwens.
Eh, ik dwaal af geloof ik. Soms kan ik de rode draad niet helemaal vasthouden.
woensdag 26 mei 2010 om 22:03
quote:Bergje65 schreef op 24 mei 2010 @ 23:49:
Ik heb het topic en alle reakties gelezen en schrik hier enorm van.
Ik ben juist iemand met gevoelens die sterk de andere kant op wijzen. Ik ben heel bang om dood te gaan en zie hier zo tegenop dat ik dagelijks aan mijn sterfelijkheid denk. Het idee dat ik er ooit niet meer zal zijn en dat er ooit een moment zal zijn dat ik degenen waar ik zielsveel van hou nooit meer zal zien kan mij misselijk maken en ik duw het altijd weg.
PoisenIvy, Brummetje en Digitalis..... het leven heeft zoveel te bieden. Genieten van kleine dingen. Een glaasje rose bij ondergaande zon, onderuitgezakt in een lekker stoel met een goed boek, met je beste vriendin naar een spannende film kijken. Je verheugen op dingen die komen gaan zoals vakanties of een weekendje weg, een verjaardagsfeestje of lekker uitslapen.
Zoveel kleine dingen die mijn leven gezellig en leuk maken.
Ik zou dit gevoel zo graag op jullie willen overbrengen.
Knuffel
Ik ben het helemaal met je eens. Ik kan ook echt genieten van de kleine dingen in het leven. Een avondje met m'n vriend in de tuin rosé drinken is voor mij echt rijkdom!
En natuurlijk heb ik ook wel eens dagen dat ik mezelf niet happy voel, maar daarom kan ik juist genieten van de geluksmomentjes in m'n leven.
Zoek voor jezelf eens uit waar jij blij van wordt. Chocola? leuke film? Terrasje pakken?
Carpe diem!
Ik heb het topic en alle reakties gelezen en schrik hier enorm van.
Ik ben juist iemand met gevoelens die sterk de andere kant op wijzen. Ik ben heel bang om dood te gaan en zie hier zo tegenop dat ik dagelijks aan mijn sterfelijkheid denk. Het idee dat ik er ooit niet meer zal zijn en dat er ooit een moment zal zijn dat ik degenen waar ik zielsveel van hou nooit meer zal zien kan mij misselijk maken en ik duw het altijd weg.
PoisenIvy, Brummetje en Digitalis..... het leven heeft zoveel te bieden. Genieten van kleine dingen. Een glaasje rose bij ondergaande zon, onderuitgezakt in een lekker stoel met een goed boek, met je beste vriendin naar een spannende film kijken. Je verheugen op dingen die komen gaan zoals vakanties of een weekendje weg, een verjaardagsfeestje of lekker uitslapen.
Zoveel kleine dingen die mijn leven gezellig en leuk maken.
Ik zou dit gevoel zo graag op jullie willen overbrengen.
Knuffel
Ik ben het helemaal met je eens. Ik kan ook echt genieten van de kleine dingen in het leven. Een avondje met m'n vriend in de tuin rosé drinken is voor mij echt rijkdom!
En natuurlijk heb ik ook wel eens dagen dat ik mezelf niet happy voel, maar daarom kan ik juist genieten van de geluksmomentjes in m'n leven.
Zoek voor jezelf eens uit waar jij blij van wordt. Chocola? leuke film? Terrasje pakken?
Carpe diem!
woensdag 26 mei 2010 om 22:08
quote:Digitalis schreef op 22 mei 2010 @ 02:31:
Ik heb dit overigens al sinds mijn achtste, toen ik opmerkte dat het rendement geluk zo laag was. Depressief? Nee. Realistisch? Ja. Geef mij maar een illusie en die probeer ik ook te bekomen dmv chemische geinduceerde illusies. Op de treinrails gaan liggen kan altijd nog (al zal ik met mijn lompheid zelfs dát verpesten).Eens. Realisme wordt al snel gezien als depressie. Zeker als je niet zo van het leven geniet als de meeste mensen ´schijnen´ te doen.
Ik heb dit overigens al sinds mijn achtste, toen ik opmerkte dat het rendement geluk zo laag was. Depressief? Nee. Realistisch? Ja. Geef mij maar een illusie en die probeer ik ook te bekomen dmv chemische geinduceerde illusies. Op de treinrails gaan liggen kan altijd nog (al zal ik met mijn lompheid zelfs dát verpesten).Eens. Realisme wordt al snel gezien als depressie. Zeker als je niet zo van het leven geniet als de meeste mensen ´schijnen´ te doen.
Viva naar de knoppen.
donderdag 27 mei 2010 om 07:01
*Wat een zinnige bijdrage Puikeltje.*
Ikzelf heb naast deze gedachtes en gevoelens ook een depressie. Het moeilijke vind ik daaraan dat ik dan overtuigd ben dat het egoïstisch is om te blijven leven. Ik ben iedereen tot last, ben niks waard, mensen weten niet hoe ze met goed fatsoen van me af komen enz enz. Vaak denk ik dan dat een einde eraan maken beter is voor hun. Wel zo netjes.
Hier loop ik dan ook tegenaan wanneer ik weer eens hoor hoe egoïstisch suïcide is. Overigens kan ik nog altijd met heel veel moeite de gedachtes ombuigen mede dankzij een RET cursus die ik gevolgd heb.
Ikzelf heb naast deze gedachtes en gevoelens ook een depressie. Het moeilijke vind ik daaraan dat ik dan overtuigd ben dat het egoïstisch is om te blijven leven. Ik ben iedereen tot last, ben niks waard, mensen weten niet hoe ze met goed fatsoen van me af komen enz enz. Vaak denk ik dan dat een einde eraan maken beter is voor hun. Wel zo netjes.
Hier loop ik dan ook tegenaan wanneer ik weer eens hoor hoe egoïstisch suïcide is. Overigens kan ik nog altijd met heel veel moeite de gedachtes ombuigen mede dankzij een RET cursus die ik gevolgd heb.
donderdag 27 mei 2010 om 15:09
@PoisonIvy;
heb jij in je studie /werk ook erge hinder ervan gehad? Ik merk zelf dat dit soort gedachten me soms heel erg hinderen in mijn functioneren.
@Brummetje
Ik herken wat je zegt. Ook ik vind mezelf mislukt. Ook qua uiterlijk een beetje, maar ook zeker de rest. Echt typisch 'vrouwelijk' ben ik niet. Ik houd eigenlijk helemaal niet van typische vrouwendingen om het zo even uit te drukken. Ik draag geen jurken of rokken, geen hoge hakken en make-up en dat soort dingen. Ik schaam me er soms bijna voor om het te moeten zeggen maar de helft van de kleren die ik draag zijn gewoon mannenkleren. Geef mij maar gewoon een broek met veel zakken, mn capuchonsweater en een paar gympen. Trouwens, met mijn lichaam valt het ook helemaal niet mee normale vrouwenkleren te vinden, dat terzijde verder. En ik ben een van de grootste watjes die er bestaan, terwijl iedereen denkt dat ik heel stoer ben en altijd alles zo goed voor elkaar heb (niet dus). Wat jij zegt, dat jij mensen wel durft aan te spreken over die opmerkingen van mensen over mensen die suïcide hebben gepleegd, dat durf ik soms gewoon niet eens, gewoon omdat ik verbaal gezien meestal niet heel sterk ben.
Daarnaast gaan contacten met andere mensen mij ook maar moeizaam af. Dat is iets waar ik soms wel vreselijk van baal. Waarom kan ik niet gewoon ook echt vrienden om me heen hebben en leuke dingen doen elke week, blij worden van op stap gaan, films kijken en shoppen? Niet dat ik helemaal geen vrienden heb, maar ik ben dus niet elke week bij iemand over de vloer. En soms probeer ik het wel eens, gewoon meegaan met die dingen, maar vaak kom ik dan alleen maar ongelukkiger terug daarvan. Misschien ben ik ook wel gewoon een beetje een einzelganger. In ieder geval ben ik wel heel veel alleen, en ik zit me vaak ook sterk af te vragen of ik niet beter gewoon alleen kan zijn en wel geschikt ben voor het sociale gebeuren. Al die dingen samen en nog wel wat andere dingen geven mij ook sterk de gedachte dat ik mislukt ben. (Al kan ik daar soms zelf dan ook wel weer de spot mee drijven).
Het enige wat ik nog wel probeer te doen is een opleiding afmaken, maar echt makkelijk gaat me dat niet af, en ik weet ook niet of het allemaal gaat lukken. Ik twijfel dan ook of het allemal wel goed gaat komen en of ik wel opgewassen ben tegen het echte werkveld. Een baan vinden zal al een hele opgaaf worden.
Ik kan me niet meer precies herinneren waar het was, maar ik zag ooit (al jááren geleden) een soort documentaire op tv. Dat ging ook over iemand die 'mislukt' was, althans, die strekking had het. Dat was een man die ook niet mee kon in het 'gewone' leven en als anders werd gezien. Mijn moeder maakte toen zo'n opmerking van dat het inderdaad een mislukkeling was, daar werd ik toen best pissed off van.
heb jij in je studie /werk ook erge hinder ervan gehad? Ik merk zelf dat dit soort gedachten me soms heel erg hinderen in mijn functioneren.
@Brummetje
Ik herken wat je zegt. Ook ik vind mezelf mislukt. Ook qua uiterlijk een beetje, maar ook zeker de rest. Echt typisch 'vrouwelijk' ben ik niet. Ik houd eigenlijk helemaal niet van typische vrouwendingen om het zo even uit te drukken. Ik draag geen jurken of rokken, geen hoge hakken en make-up en dat soort dingen. Ik schaam me er soms bijna voor om het te moeten zeggen maar de helft van de kleren die ik draag zijn gewoon mannenkleren. Geef mij maar gewoon een broek met veel zakken, mn capuchonsweater en een paar gympen. Trouwens, met mijn lichaam valt het ook helemaal niet mee normale vrouwenkleren te vinden, dat terzijde verder. En ik ben een van de grootste watjes die er bestaan, terwijl iedereen denkt dat ik heel stoer ben en altijd alles zo goed voor elkaar heb (niet dus). Wat jij zegt, dat jij mensen wel durft aan te spreken over die opmerkingen van mensen over mensen die suïcide hebben gepleegd, dat durf ik soms gewoon niet eens, gewoon omdat ik verbaal gezien meestal niet heel sterk ben.
Daarnaast gaan contacten met andere mensen mij ook maar moeizaam af. Dat is iets waar ik soms wel vreselijk van baal. Waarom kan ik niet gewoon ook echt vrienden om me heen hebben en leuke dingen doen elke week, blij worden van op stap gaan, films kijken en shoppen? Niet dat ik helemaal geen vrienden heb, maar ik ben dus niet elke week bij iemand over de vloer. En soms probeer ik het wel eens, gewoon meegaan met die dingen, maar vaak kom ik dan alleen maar ongelukkiger terug daarvan. Misschien ben ik ook wel gewoon een beetje een einzelganger. In ieder geval ben ik wel heel veel alleen, en ik zit me vaak ook sterk af te vragen of ik niet beter gewoon alleen kan zijn en wel geschikt ben voor het sociale gebeuren. Al die dingen samen en nog wel wat andere dingen geven mij ook sterk de gedachte dat ik mislukt ben. (Al kan ik daar soms zelf dan ook wel weer de spot mee drijven).
Het enige wat ik nog wel probeer te doen is een opleiding afmaken, maar echt makkelijk gaat me dat niet af, en ik weet ook niet of het allemaal gaat lukken. Ik twijfel dan ook of het allemal wel goed gaat komen en of ik wel opgewassen ben tegen het echte werkveld. Een baan vinden zal al een hele opgaaf worden.
Ik kan me niet meer precies herinneren waar het was, maar ik zag ooit (al jááren geleden) een soort documentaire op tv. Dat ging ook over iemand die 'mislukt' was, althans, die strekking had het. Dat was een man die ook niet mee kon in het 'gewone' leven en als anders werd gezien. Mijn moeder maakte toen zo'n opmerking van dat het inderdaad een mislukkeling was, daar werd ik toen best pissed off van.
donderdag 27 mei 2010 om 18:30
quote:weltschmerz schreef op 27 mei 2010 @ 15:09:
@Brummetje
Ik herken wat je zegt. Ook ik vind mezelf mislukt. Ook qua uiterlijk een beetje, maar ook zeker de rest. Echt typisch 'vrouwelijk' ben ik niet. Ik houd eigenlijk helemaal niet van typische vrouwendingen om het zo even uit te drukken. Ik draag geen jurken of rokken, geen hoge hakken en make-up en dat soort dingen. Ik schaam me er soms bijna voor om het te moeten zeggen maar de helft van de kleren die ik draag zijn gewoon mannenkleren. Geef mij maar gewoon een broek met veel zakken, mn capuchonsweater en een paar gympen.
Dit heb ik dus ook! En ik heb ook nog ouders bij wie ik soms verplicht in "leuke vrouwelijke" kleding moet verschijnen. Feestjes bijv. Ik voel me dan niet fijn.
Trouwens, met mijn lichaam valt het ook helemaal niet mee normale vrouwenkleren te vinden, dat terzijde verder. En ik ben een van de grootste watjes die er bestaan, terwijl iedereen denkt dat ik heel stoer ben en altijd alles zo goed voor elkaar heb (niet dus). Wat jij zegt, dat jij mensen wel durft aan te spreken over die opmerkingen van mensen over mensen die suïcide hebben gepleegd, dat durf ik soms gewoon niet eens, gewoon omdat ik verbaal gezien meestal niet heel sterk ben.
Ik ben verbaal ook niet sterk. Als iemand op straat bijv tegen mij begint te schelden, dan zou ik compleet dichtslaan. Mss zelfs zeggen: "Ja, u hebt gelijk." Laatst had ik iets dat ik me ergerde aan collega. Ik durf dat voor geen goud tegen haar te zeggen, dus wat doe ik? Ik stuur - heel laf ja - een mailtje naar mijn baas.
Daarnaast gaan contacten met andere mensen mij ook maar moeizaam af. Dat is iets waar ik soms wel vreselijk van baal. Waarom kan ik niet gewoon ook echt vrienden om me heen hebben en leuke dingen doen elke week, blij worden van op stap gaan, films kijken en shoppen? Niet dat ik helemaal geen vrienden heb, maar ik ben dus niet elke week bij iemand over de vloer. En soms probeer ik het wel eens, gewoon meegaan met die dingen, maar vaak kom ik dan alleen maar ongelukkiger terug daarvan. Misschien ben ik ook wel gewoon een beetje een einzelganger. In ieder geval ben ik wel heel veel alleen, en ik zit me vaak ook sterk af te vragen of ik niet beter gewoon alleen kan zijn en wel geschikt ben voor het sociale gebeuren.
Ik heb dus 1 vriendin en dat vind ik meer dan genoeg. Omgaan met haar, dat vergt wat energie. (Het praten, wat ik normaal gesproken niet zoveel doe, maar kan moeilijk de hele tijd stil zijn bij haar.)
Al die dingen samen en nog wel wat andere dingen geven mij ook sterk de gedachte dat ik mislukt ben. (Al kan ik daar soms zelf dan ook wel weer de spot mee drijven).
Het enige wat ik nog wel probeer te doen is een opleiding afmaken, maar echt makkelijk gaat me dat niet af, en ik weet ook niet of het allemaal gaat lukken. Ik twijfel dan ook of het allemal wel goed gaat komen en of ik wel opgewassen ben tegen het echte werkveld. Een baan vinden zal al een hele opgaaf worden.
Ik heb eindelijk een baan, die ik redelijk leuk vind en waarbij de collega's top zijn. Zoiets zal ik - denk ik - niet zo snel meer vinden. Vanwege dat contact met andere mensen.
Ik kan me niet meer precies herinneren waar het was, maar ik zag ooit (al jááren geleden) een soort documentaire op tv. Dat ging ook over iemand die 'mislukt' was, althans, die strekking had het. Dat was een man die ook niet mee kon in het 'gewone' leven en als anders werd gezien. Mijn moeder maakte toen zo'n opmerking van dat het inderdaad een mislukkeling was, daar werd ik toen best pissed off van.
Dat kan ik begrijpen, ik zou zo'n opmerking ook niet leuk vinden.FF een (ook voor anderen die dit zo voelen).
@Brummetje
Ik herken wat je zegt. Ook ik vind mezelf mislukt. Ook qua uiterlijk een beetje, maar ook zeker de rest. Echt typisch 'vrouwelijk' ben ik niet. Ik houd eigenlijk helemaal niet van typische vrouwendingen om het zo even uit te drukken. Ik draag geen jurken of rokken, geen hoge hakken en make-up en dat soort dingen. Ik schaam me er soms bijna voor om het te moeten zeggen maar de helft van de kleren die ik draag zijn gewoon mannenkleren. Geef mij maar gewoon een broek met veel zakken, mn capuchonsweater en een paar gympen.
Dit heb ik dus ook! En ik heb ook nog ouders bij wie ik soms verplicht in "leuke vrouwelijke" kleding moet verschijnen. Feestjes bijv. Ik voel me dan niet fijn.
Trouwens, met mijn lichaam valt het ook helemaal niet mee normale vrouwenkleren te vinden, dat terzijde verder. En ik ben een van de grootste watjes die er bestaan, terwijl iedereen denkt dat ik heel stoer ben en altijd alles zo goed voor elkaar heb (niet dus). Wat jij zegt, dat jij mensen wel durft aan te spreken over die opmerkingen van mensen over mensen die suïcide hebben gepleegd, dat durf ik soms gewoon niet eens, gewoon omdat ik verbaal gezien meestal niet heel sterk ben.
Ik ben verbaal ook niet sterk. Als iemand op straat bijv tegen mij begint te schelden, dan zou ik compleet dichtslaan. Mss zelfs zeggen: "Ja, u hebt gelijk." Laatst had ik iets dat ik me ergerde aan collega. Ik durf dat voor geen goud tegen haar te zeggen, dus wat doe ik? Ik stuur - heel laf ja - een mailtje naar mijn baas.
Daarnaast gaan contacten met andere mensen mij ook maar moeizaam af. Dat is iets waar ik soms wel vreselijk van baal. Waarom kan ik niet gewoon ook echt vrienden om me heen hebben en leuke dingen doen elke week, blij worden van op stap gaan, films kijken en shoppen? Niet dat ik helemaal geen vrienden heb, maar ik ben dus niet elke week bij iemand over de vloer. En soms probeer ik het wel eens, gewoon meegaan met die dingen, maar vaak kom ik dan alleen maar ongelukkiger terug daarvan. Misschien ben ik ook wel gewoon een beetje een einzelganger. In ieder geval ben ik wel heel veel alleen, en ik zit me vaak ook sterk af te vragen of ik niet beter gewoon alleen kan zijn en wel geschikt ben voor het sociale gebeuren.
Ik heb dus 1 vriendin en dat vind ik meer dan genoeg. Omgaan met haar, dat vergt wat energie. (Het praten, wat ik normaal gesproken niet zoveel doe, maar kan moeilijk de hele tijd stil zijn bij haar.)
Al die dingen samen en nog wel wat andere dingen geven mij ook sterk de gedachte dat ik mislukt ben. (Al kan ik daar soms zelf dan ook wel weer de spot mee drijven).
Het enige wat ik nog wel probeer te doen is een opleiding afmaken, maar echt makkelijk gaat me dat niet af, en ik weet ook niet of het allemaal gaat lukken. Ik twijfel dan ook of het allemal wel goed gaat komen en of ik wel opgewassen ben tegen het echte werkveld. Een baan vinden zal al een hele opgaaf worden.
Ik heb eindelijk een baan, die ik redelijk leuk vind en waarbij de collega's top zijn. Zoiets zal ik - denk ik - niet zo snel meer vinden. Vanwege dat contact met andere mensen.
Ik kan me niet meer precies herinneren waar het was, maar ik zag ooit (al jááren geleden) een soort documentaire op tv. Dat ging ook over iemand die 'mislukt' was, althans, die strekking had het. Dat was een man die ook niet mee kon in het 'gewone' leven en als anders werd gezien. Mijn moeder maakte toen zo'n opmerking van dat het inderdaad een mislukkeling was, daar werd ik toen best pissed off van.
Dat kan ik begrijpen, ik zou zo'n opmerking ook niet leuk vinden.FF een (ook voor anderen die dit zo voelen).
donderdag 27 mei 2010 om 18:44
Het is zo dubbel hè, ook ik ben er zo eentje die met alle liefde al het leed van de wereld over zou nemen (om eraan te sterven). Geen probleem. Maar in deze maatschappij kan je dat niet hardop zeggen, ik bedoel ik ben gezond (op nu ff wat dingetjes na dan - maar zeker niks ernstigs), ik heb een opleiding afgerond, een eigen onderkomen en werk. Oftewel, ik mag niet klagen. En toch en toch en toch..
Wat ik hier ook lees is dat je moet genieten van kleine dingetjes. Maar dat dóé ik ook. Ik geniet van mooi weer, van fietsen door het weiland, een lachende baby. Alleen al die kleine genietmomentjes zijn zo relatief.. ik wil niet van leuk moment naar leuk moment toe moeten leven.
Over all, vind ik leven meer moeite dan fijn.
Wat ik hier ook lees is dat je moet genieten van kleine dingetjes. Maar dat dóé ik ook. Ik geniet van mooi weer, van fietsen door het weiland, een lachende baby. Alleen al die kleine genietmomentjes zijn zo relatief.. ik wil niet van leuk moment naar leuk moment toe moeten leven.
Over all, vind ik leven meer moeite dan fijn.
donderdag 27 mei 2010 om 21:38
ik vind het eigenlijk behoorlijk achterlijk om zelfmoord egoistisch te noemen. Volgens mij is het veel egoistischer om van iemand te verwachten dat ie zijn tijd maar uitzit omdat jij dat niet kan handelen. Ik denk ook dat het voor de meeste van ons geldt dat we op een of andere manier, ongeacht het aantal vrienden of hebben van partner of familie, toch soort van alleen voelen staan in het leven. En dan moet je maar blijven leven, voor mensen waarvan je eigenlijk maar een klein deeltje van hun leven uitmaakt. Alsof je cd of zo bent, die misschien nooit of sporadisch gedraaid wordt, maar niet wordt weggegooid wordt omdat het zonde is om cd's weg te gooien of gewoon omdat het jouw bezit is, maar waarvan je waarschijnlijk niet eens zou merken dat het weg was, als het door iemand anders wordt meegenomen...
Ik vind het ook raar als mensen zelfmoord veroordelen. Even vergeten hoe afschuwelijk iemand zich moet hebben gevoeld om zo iets heftigs te doen.
Geloof ook niet dat mensen zelfmoord in een opwelling plegen. Of als dat al zo is, van die halfslachtige pogingen met een pakje aspirne en flesje wijn. Eigenlijk vind ik het zelfmoord heel moedig.
Zelf heb ik gewoon het lef er niet voor. Anders had ik het allang gedaan.
Maar dat neemt niet weg dat ik het nooit zal doen. Ik ben bang dat mijn leven alleen maar zwaarder en eenzamer zal worden. De teleurstellingen zich meer opstapelen en het gemis en heftiger wordt. Ik heb mij voorgenomen dat ik het leven als ondraaglijk ga verdragen; het verdriet te groot, dat ik dan alsnog zal doen.
Enerzijds denk ik het soort ehh verknipte manier is om de pijn te verdrijven, zoals anderen eten, uithongeren of snijden. Anderzijds denk ik dat het uiteindelijk ook onvermijdelijk is. Maar hoe dan ook, als ik het doe dan doe ik het goed.
Weet je over die ziektes heb ik me heel lang naar gevoeld. Ik zal dit ook nooit echt uitspreken dat ik best wel graag een heel erg dodelijke ziekte wil krijgen. Je kunt je daar wel schuldig over voelen, maar zo is nu eenmaal het leven; de een wil dood, maar wordt 100, de ander wil 100 worden, maar krijgt om 40-jarige leeftijd kanker. De een pleegt abortus, omdat het echt niet uitkomt met die net geboekte vakantie naar bali, de ander sterft van verdriet na de zoveelste mislukte IVF poging. Dat is juist de ironie van het leven.
Sommige clichés zijn ongetwijfeld waar hoor, maar als het gaat om krijgen wat je toekomt , wie goed doet die goed ontmoet, je krijgt terug wat je geeft, reap what you sow ...allemaal bullshit.
Ik vind het ook raar als mensen zelfmoord veroordelen. Even vergeten hoe afschuwelijk iemand zich moet hebben gevoeld om zo iets heftigs te doen.
Geloof ook niet dat mensen zelfmoord in een opwelling plegen. Of als dat al zo is, van die halfslachtige pogingen met een pakje aspirne en flesje wijn. Eigenlijk vind ik het zelfmoord heel moedig.
Zelf heb ik gewoon het lef er niet voor. Anders had ik het allang gedaan.
Maar dat neemt niet weg dat ik het nooit zal doen. Ik ben bang dat mijn leven alleen maar zwaarder en eenzamer zal worden. De teleurstellingen zich meer opstapelen en het gemis en heftiger wordt. Ik heb mij voorgenomen dat ik het leven als ondraaglijk ga verdragen; het verdriet te groot, dat ik dan alsnog zal doen.
Enerzijds denk ik het soort ehh verknipte manier is om de pijn te verdrijven, zoals anderen eten, uithongeren of snijden. Anderzijds denk ik dat het uiteindelijk ook onvermijdelijk is. Maar hoe dan ook, als ik het doe dan doe ik het goed.
Weet je over die ziektes heb ik me heel lang naar gevoeld. Ik zal dit ook nooit echt uitspreken dat ik best wel graag een heel erg dodelijke ziekte wil krijgen. Je kunt je daar wel schuldig over voelen, maar zo is nu eenmaal het leven; de een wil dood, maar wordt 100, de ander wil 100 worden, maar krijgt om 40-jarige leeftijd kanker. De een pleegt abortus, omdat het echt niet uitkomt met die net geboekte vakantie naar bali, de ander sterft van verdriet na de zoveelste mislukte IVF poging. Dat is juist de ironie van het leven.
Sommige clichés zijn ongetwijfeld waar hoor, maar als het gaat om krijgen wat je toekomt , wie goed doet die goed ontmoet, je krijgt terug wat je geeft, reap what you sow ...allemaal bullshit.
zaterdag 29 mei 2010 om 14:15
Veel herkenning. Ook geen zin meer. Baal elke ochtend meer dat ik weer wakker ben geworden. Ik heb geen idee hoe ik mijn leven zin kan geven. De dingen die ik graag wilde (een goede studie afronden, de wereld iets moois nalaten op het gebied van muziek/literatuur etc., de wereld beter en mooier maken), dat gaat me niet lukken. Ik heb heus wel geluksmomentjes, lekker dansen op muziek, maar per saldo vind ik het leven zinloos en snap ik niet dat die kerel op die wolk het heeft uitgevonden. Voor mij hoeft het niet niet zo.
