Psyche
alle pijlers
gevoel van leegte
zondag 28 juni 2009 om 16:41
Hallo,
Ik wilde al een tijdje dit onderwerp starten maar ik weet niet of ik de woorden ervoor kan vinden. Ik heb last van groot gevoel van leegte en gemis, dat het soms bijna fysiek pijn doet. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Ik weet niet goed waar het bij mij vandaan komt. Ik ben al een tijd in therapie, en volgens de therapeut ligt het aan vroeger, een gemis aan onvoorwaardelijke ouderliefde. Maar goed, daar kan ik niet zo veel mee eigenlijk. Ik wil vooral weten hoe ik dit rotte gevoel niet meer hoef te voelen. Nu probeer ik er vooral voor weg te lopen door heel hard te werken, maar daar wordt ik vervolgens weer oververmoeid van...
Hebben mensen tips hoe zij hiermee omgaan? Wat doen jullie als een pijnlijk gevoel van leegte de kop op steekt?
Ik wilde al een tijdje dit onderwerp starten maar ik weet niet of ik de woorden ervoor kan vinden. Ik heb last van groot gevoel van leegte en gemis, dat het soms bijna fysiek pijn doet. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben en hoe zij hiermee omgaan.
Ik weet niet goed waar het bij mij vandaan komt. Ik ben al een tijd in therapie, en volgens de therapeut ligt het aan vroeger, een gemis aan onvoorwaardelijke ouderliefde. Maar goed, daar kan ik niet zo veel mee eigenlijk. Ik wil vooral weten hoe ik dit rotte gevoel niet meer hoef te voelen. Nu probeer ik er vooral voor weg te lopen door heel hard te werken, maar daar wordt ik vervolgens weer oververmoeid van...
Hebben mensen tips hoe zij hiermee omgaan? Wat doen jullie als een pijnlijk gevoel van leegte de kop op steekt?
dinsdag 6 oktober 2009 om 15:09
Beste Kanarie,
Jouw verhaal (vooral de bemiddelaar en steun zijn voor ouders als kind) herken ik. Dat gevoel van leegte ook. Ik ben er inmiddels achter (m.b.v. een psych) dat ik een afhankelijke pers.stoornis heb. Ik was vroeger erg belangrijk voor m'n ouders en wilde alles goed doen in hun ogen om zo ook de situatie houdbaar te maken. Daardoor heb ik geen zelfvertrouwen kunnen opbouwen en is mijn gevoel van eigenwaarde volledig afhankelijk van hoe anderen over mij denken. Ik heb de mening van anderen nodig over belangrijke beslissingen in het leven en voel me sinds de scheiding helemaal verloren omdat ik niet alleen kan zijn. Voel me leeg, net als jij.
Die leegte wordt veroorzaakt door je gebrek aan liefde voor jezelf. Niemand kan die voor je opvullen meid, alleen jij. Het is een soort gat in je hart dat alleen jij zelf kunt opvullen en niet je ouders, niet je vriend en/of vriendinnen. Ik start binnenkort met groepstherapie. Misschien is dit iets dat je kunt bespreken met je therapeut?
Wens je heel veel sterkte meid.
Sylvia
Jouw verhaal (vooral de bemiddelaar en steun zijn voor ouders als kind) herken ik. Dat gevoel van leegte ook. Ik ben er inmiddels achter (m.b.v. een psych) dat ik een afhankelijke pers.stoornis heb. Ik was vroeger erg belangrijk voor m'n ouders en wilde alles goed doen in hun ogen om zo ook de situatie houdbaar te maken. Daardoor heb ik geen zelfvertrouwen kunnen opbouwen en is mijn gevoel van eigenwaarde volledig afhankelijk van hoe anderen over mij denken. Ik heb de mening van anderen nodig over belangrijke beslissingen in het leven en voel me sinds de scheiding helemaal verloren omdat ik niet alleen kan zijn. Voel me leeg, net als jij.
Die leegte wordt veroorzaakt door je gebrek aan liefde voor jezelf. Niemand kan die voor je opvullen meid, alleen jij. Het is een soort gat in je hart dat alleen jij zelf kunt opvullen en niet je ouders, niet je vriend en/of vriendinnen. Ik start binnenkort met groepstherapie. Misschien is dit iets dat je kunt bespreken met je therapeut?
Wens je heel veel sterkte meid.
Sylvia
dinsdag 6 oktober 2009 om 22:38
Dag Sylvia, dank voor je reactie. Wat vervelend dat jij ook zo'n last heb van een gevoel van leegte. Wat je beschrijft over 'soort gat in je hart', zo voel ik dat inderdaad ook precies. Gaat het bij jou inmiddels wat beter, dat je meer eigen zelfvertrouwen hebt en minder anderen nodig hebt voor eigenwaarde? Wat houdt een afh. pers stoornis precies in? Wat is de reden waarom je straks groepstherapie gaat volgen? Ik zou dan juist heel bang zijn om weer andere te gaan invullen. Ik ben erg benieuwd naar jou ervaringen ermee.
Heb jij inmiddels al een manier gevonden om met die leegte om te gaan?
Ik heb het er in therapie wel vaak over, maar mijn therapeut zegt dat hij dat helaas niet kan oplossen, dat alleen misschien de scherpe kantjes er vanaf kunnen gaan maar dat die leegte en gemis altijd zullen blijven.
Het lastigste vind ik dat ik van de een op de andere dag ineens in een soort gat kan vallen en dat het gevoel van leegte dan ineens dagenlang kan aanhouden, ik lijk er geen invloed op te hebben wanneer dit mij overkomt. Heb jij dat ook?
Komt het bij jou op bepaalde momenten op of heb je het de hele tijd door?
Heb jij inmiddels al een manier gevonden om met die leegte om te gaan?
Ik heb het er in therapie wel vaak over, maar mijn therapeut zegt dat hij dat helaas niet kan oplossen, dat alleen misschien de scherpe kantjes er vanaf kunnen gaan maar dat die leegte en gemis altijd zullen blijven.
Het lastigste vind ik dat ik van de een op de andere dag ineens in een soort gat kan vallen en dat het gevoel van leegte dan ineens dagenlang kan aanhouden, ik lijk er geen invloed op te hebben wanneer dit mij overkomt. Heb jij dat ook?
Komt het bij jou op bepaalde momenten op of heb je het de hele tijd door?
dinsdag 6 oktober 2009 om 22:40
woensdag 7 oktober 2009 om 10:31
Hoi Kanarie,
Een APS wordt in de volgende link goed omschreven. Ik herkende me er erg in, wellicht jij ook?
http://www.e-psychiater.n ... trie/afhankelijke-ps.html
Ik wil je natuurlijk niets aanpraten meid. Daarom zou je dit wel met je psych moeten bespreken. Maar dat gevoel van leegte is gewoon zo herkenbaar. Ik heb er nog steeds last van, maar weet inmiddels dat alleen ikzelf dat 'gat in m'n hart' kan vullen.
Ik kan door die leegte ook niet alleen zijn. Voel me dan verloren en soms zo radeloos dat ik in huilen uitbarst. Maar gelukkig kan ik dan terugvallen op familie en vrienden, die het geduld opbrengen naar me te luisteren.
De eerste stap naar herstel was voor mij: acceptatie. Ik weet dat er een oorzaak is voor dit gevoel en ga het niet meer uit de weg. Ik laat 't over me heen komen en in de groepstherapie kan ik wekelijks mijn ervaringen bespreken en luisteren naar hoe lotgenoten ermee omgaan. Mijn eerste sessie was gisterenavond en het is zo 'fijn' te horen dat er anderen zijn met dezelfde problemen. En dat ze te verhelpen zijn. Volgens mijn psych moet ik eerst mezelf leren kennen. Weten wat ik waard ben en waartoe ik in staat ben. Leren van m'n fouten ipv mezelf er meteen voor te haten en genieten van de dingen die wel goed gaan. En dat blijken er toch veel te zijn. Hierdoor zal mijn gevoel van eigenwaarde stijgen en kan ik weer van mezelf gaan houden. En dat zorgt er weer voor dat ik de sores van mijn ouders los kan gaan zien van wie ik ben. En zo het verleden achter me laten, hetgeen hopelijk die leegte kan laten verdwijnen.
Maar goed, dit wordt een heel verhaal meid. Misschien vind je het fijn om op een andere manier verder te kletsen. Het is altijd prettig om met iemand te praten die weet wat het is. Stuur me anders een berichtje hier op Viva, dan geef ik je mijn e-mailadres ok?
In ieder geval veel sterkte. En onthoud: het komt goed.
Gr.
Sylvia
Een APS wordt in de volgende link goed omschreven. Ik herkende me er erg in, wellicht jij ook?
http://www.e-psychiater.n ... trie/afhankelijke-ps.html
Ik wil je natuurlijk niets aanpraten meid. Daarom zou je dit wel met je psych moeten bespreken. Maar dat gevoel van leegte is gewoon zo herkenbaar. Ik heb er nog steeds last van, maar weet inmiddels dat alleen ikzelf dat 'gat in m'n hart' kan vullen.
Ik kan door die leegte ook niet alleen zijn. Voel me dan verloren en soms zo radeloos dat ik in huilen uitbarst. Maar gelukkig kan ik dan terugvallen op familie en vrienden, die het geduld opbrengen naar me te luisteren.
De eerste stap naar herstel was voor mij: acceptatie. Ik weet dat er een oorzaak is voor dit gevoel en ga het niet meer uit de weg. Ik laat 't over me heen komen en in de groepstherapie kan ik wekelijks mijn ervaringen bespreken en luisteren naar hoe lotgenoten ermee omgaan. Mijn eerste sessie was gisterenavond en het is zo 'fijn' te horen dat er anderen zijn met dezelfde problemen. En dat ze te verhelpen zijn. Volgens mijn psych moet ik eerst mezelf leren kennen. Weten wat ik waard ben en waartoe ik in staat ben. Leren van m'n fouten ipv mezelf er meteen voor te haten en genieten van de dingen die wel goed gaan. En dat blijken er toch veel te zijn. Hierdoor zal mijn gevoel van eigenwaarde stijgen en kan ik weer van mezelf gaan houden. En dat zorgt er weer voor dat ik de sores van mijn ouders los kan gaan zien van wie ik ben. En zo het verleden achter me laten, hetgeen hopelijk die leegte kan laten verdwijnen.
Maar goed, dit wordt een heel verhaal meid. Misschien vind je het fijn om op een andere manier verder te kletsen. Het is altijd prettig om met iemand te praten die weet wat het is. Stuur me anders een berichtje hier op Viva, dan geef ik je mijn e-mailadres ok?
In ieder geval veel sterkte. En onthoud: het komt goed.
Gr.
Sylvia
zondag 18 oktober 2009 om 15:36
Ik heb een paar weken geleden een heel mooi boek gelezen waarin het gevoel van leegte en verlatenheid een belangrijk thema vormt. Het heet Norwegian Wood en is geschreven door Haruki Murakami. Het gaat over drie jonge mensen en over hoe ze zich tijdens hun studententijd staande proberen te houden met het verleden dat ze met zich meenemen. Daarnaast is het ook gewoon een mooi boek over de liefde. Echt een aanrader, ik hoop dat ook andere mensen er iets aan hebben.
donderdag 12 november 2009 om 12:14
Hi Kanarie. Ben natuurlijk ook benieuwd hoe het met je gaat nu.
Vandaag is voor mij echt weer een rotdag. De leegte is zo vreselijk sterk aanwezig nu. Kan alleen maar janken en heb niet eens de fut om me aan te kleden en naar buiten te gaan. Weet ff niet waar ik 't zoeken moet. Word de laatste tijd ook overspoeld met gevoelens. Heb jarenlang als robot geleefd en sinds een paar maanden voel ik alles tegelijk. Angst, eenzaamheid, die vreselijke leegte, verdrietig, liefde (voor familie, maar ook meteen de angst ze te verliezen), haat en weet ik veel wat nog meer. Het is nu echt zo erg dat ik 't liefst zou gaan slapen en nooit meer wakker worden. Maar dat is ook niet de oplossing. Pfff.. juist wanneer het weer even goed gaat, krijg ik weer dit erachteraan.
Sorry, maar moest 't ff kwijt.
Vandaag is voor mij echt weer een rotdag. De leegte is zo vreselijk sterk aanwezig nu. Kan alleen maar janken en heb niet eens de fut om me aan te kleden en naar buiten te gaan. Weet ff niet waar ik 't zoeken moet. Word de laatste tijd ook overspoeld met gevoelens. Heb jarenlang als robot geleefd en sinds een paar maanden voel ik alles tegelijk. Angst, eenzaamheid, die vreselijke leegte, verdrietig, liefde (voor familie, maar ook meteen de angst ze te verliezen), haat en weet ik veel wat nog meer. Het is nu echt zo erg dat ik 't liefst zou gaan slapen en nooit meer wakker worden. Maar dat is ook niet de oplossing. Pfff.. juist wanneer het weer even goed gaat, krijg ik weer dit erachteraan.
Sorry, maar moest 't ff kwijt.
vrijdag 13 november 2009 om 22:49
Dag Newstylista, Verana en Sylvia,
Wat leuk om wat van jullie te horen!
Ik was bang dat dit topic een beetje doodgebloed was en dat jullie niets meer wilden weten van mijn posts over leegte
Inmiddels ben ik 12 weken zwanger en heb vandaag de 12 weken echo gehad en alles zag er goed uit, dus dat is heel mooi! De afgelopen weken waren wel erg moeilijk, ik was zo bang dat ik weer een miskraam zou krijgen. En daarnaast zijn al die zwangerschapshormonen helemaal niet goed voor mij: ik heb me zo depressief gevoeld en ben zelfs omhoog gegaan met de antidepressiva om me een beetje overeind te houden. Ik hoop dat naarmate de zwangerschap vordert ik minder last van die negatieve hormonen heb en ook wat meer kan gaan genieten. Want het gevoel van leegte word er helaas niet minder op.
Hoe gaat het met jou Newstylista? Ik heb nog niet bij kunnen lezen op je topic omdat ik even niet op het forum ben geweest, ik ga dit weekend bijlezen!
En Verana, hopelijk gaat het inmiddels beter met je? Ik zal dit weekend ook bijlezen op je topic. Ben je nog bezig met therapie of is dat inmiddels door al die andere dingen naar de achtergrond verdwenen?
En Sylvia, wat naar om te horen dat je je zo rot voelt! Goed dat je het wel even van je af hebt geschreven, ik hoop dat dat je een beetje helpt! Ik heb je net even een mailtje gestuurd.
Wat leuk om wat van jullie te horen!
Ik was bang dat dit topic een beetje doodgebloed was en dat jullie niets meer wilden weten van mijn posts over leegte
Inmiddels ben ik 12 weken zwanger en heb vandaag de 12 weken echo gehad en alles zag er goed uit, dus dat is heel mooi! De afgelopen weken waren wel erg moeilijk, ik was zo bang dat ik weer een miskraam zou krijgen. En daarnaast zijn al die zwangerschapshormonen helemaal niet goed voor mij: ik heb me zo depressief gevoeld en ben zelfs omhoog gegaan met de antidepressiva om me een beetje overeind te houden. Ik hoop dat naarmate de zwangerschap vordert ik minder last van die negatieve hormonen heb en ook wat meer kan gaan genieten. Want het gevoel van leegte word er helaas niet minder op.
Hoe gaat het met jou Newstylista? Ik heb nog niet bij kunnen lezen op je topic omdat ik even niet op het forum ben geweest, ik ga dit weekend bijlezen!
En Verana, hopelijk gaat het inmiddels beter met je? Ik zal dit weekend ook bijlezen op je topic. Ben je nog bezig met therapie of is dat inmiddels door al die andere dingen naar de achtergrond verdwenen?
En Sylvia, wat naar om te horen dat je je zo rot voelt! Goed dat je het wel even van je af hebt geschreven, ik hoop dat dat je een beetje helpt! Ik heb je net even een mailtje gestuurd.
zaterdag 14 november 2009 om 20:01
@kanarie: wat fijn dat de echo goed was en dat je zwangerschap goed verloopt. Wat naar voor je dat de leegte steeds maar blijft terug komen, en dat je je depressief voelt. Merk je al wat van de medicatie? Ik hoop dat je snel wat meer van je zwangerschap kan gaan genieten! Hoe gaat het met je therapie? merk je wel vorderingen of inzichten?
@sylvia, wat naar dat jij je zo rot voelt! helaas geen tips, want je stukje is herkenbaar, veel sterkte!
@verana & elmervrouw: hoe is het met jullie? Ik heb jullie topic niet echt in de gaten gehouden, ik heb momenteel even genoeg aan mijn eigen dingen, maar denk wel aan jullie!
@sylvia, wat naar dat jij je zo rot voelt! helaas geen tips, want je stukje is herkenbaar, veel sterkte!
@verana & elmervrouw: hoe is het met jullie? Ik heb jullie topic niet echt in de gaten gehouden, ik heb momenteel even genoeg aan mijn eigen dingen, maar denk wel aan jullie!
zaterdag 14 november 2009 om 20:14
Kanarie, fijn dat het allemaal goed gaat met je zwangerschap!
NS, tja, hoe gaat het met mij? Hard aan het werk in therapie, maar het gaat me niet snel genoeg. Ook begonnen met een reïntegratietraject, afgelopen week het eerste gesprek gehad. Werk is wel iets wat me teveel bezighoudt omdat ik nu echt niet weet wat ik zou willen na alles wat eerder fout is gegaan vanwege 'de rugzak van het verleden' zeg maar. Maar blijven thuiszitten is natuurlijk ook geen optie. Therapie geeft veel inzichten én terugvinden van voelen; en dat is goed.
NS, tja, hoe gaat het met mij? Hard aan het werk in therapie, maar het gaat me niet snel genoeg. Ook begonnen met een reïntegratietraject, afgelopen week het eerste gesprek gehad. Werk is wel iets wat me teveel bezighoudt omdat ik nu echt niet weet wat ik zou willen na alles wat eerder fout is gegaan vanwege 'de rugzak van het verleden' zeg maar. Maar blijven thuiszitten is natuurlijk ook geen optie. Therapie geeft veel inzichten én terugvinden van voelen; en dat is goed.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 14 november 2009 om 21:43
Dag Elmervrouw, leuk iets van je te horen, ik ben een tijdje niet op het forum geweest, dus ik ga snel eens bij jou topic bijlezen. Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat het niet snel genoeg gaat, soms kan je zo in een periode zitten dat het allemaal stil lijkt te staan er er niks lijkt te gebeuren/veranderen, frustrerend is dat. Wel goed dat je bezig bent met reintegratie, want thuiszitten is ook niet altijd fijn. Hopelijk krijg je goede steun bij je reintegratie.
zaterdag 14 november 2009 om 21:46
quote:newstylista schreef op 14 november 2009 @ 20:01:
@kanarie: wat fijn dat de echo goed was en dat je zwangerschap goed verloopt. Wat naar voor je dat de leegte steeds maar blijft terug komen, en dat je je depressief voelt. Merk je al wat van de medicatie? Ik hoop dat je snel wat meer van je zwangerschap kan gaan genieten! Hoe gaat het met je therapie? merk je wel vorderingen of inzichten?
Ik merk al wel wat van verhoogde medicatie, dus dat is fijn. Met therapie gaat het even wat minder, ik voelde me zo depressief de laatste weken dat ik niet echt aan vorderingen of inzichten toekwam en dat het meer overleven was. Gelukkig heb ik wel een fijne therapeut die ik ook af en toe kan mailen als het echt niet goed gaat in het weekend, dus daar heb ik wel veel aan.
maar ik hoop straks wel wat meer te kunnen gaan genieten van de zwangerschap!
@kanarie: wat fijn dat de echo goed was en dat je zwangerschap goed verloopt. Wat naar voor je dat de leegte steeds maar blijft terug komen, en dat je je depressief voelt. Merk je al wat van de medicatie? Ik hoop dat je snel wat meer van je zwangerschap kan gaan genieten! Hoe gaat het met je therapie? merk je wel vorderingen of inzichten?
Ik merk al wel wat van verhoogde medicatie, dus dat is fijn. Met therapie gaat het even wat minder, ik voelde me zo depressief de laatste weken dat ik niet echt aan vorderingen of inzichten toekwam en dat het meer overleven was. Gelukkig heb ik wel een fijne therapeut die ik ook af en toe kan mailen als het echt niet goed gaat in het weekend, dus daar heb ik wel veel aan.
maar ik hoop straks wel wat meer te kunnen gaan genieten van de zwangerschap!
zondag 15 november 2009 om 12:07
Pffff vanavond gaan eten bij mijn ouders... Eens per twee maanden. Ik zie er zo tegenop. Ik voel me al sinds twee dagen gespannen hiervoor. Ik heb gewoon geen goede herinneringen aan thuis wonen en al helemaal niet aan daar eten. Altijd ruzie, moeten bemiddelen, een hele nare, gespannen sfeer, teveel alcohol, niet mezelf mogen zijn, het is nooit goed genoeg, kritiek over mij heen, moeten horen hoe moeilijk ze het met elkaar hebben. Pfff, zou het vanavond wel gezellig zijn?
zondag 15 november 2009 om 12:09
zondag 15 november 2009 om 12:12
Kanarie, dat klinkt niet goed zeg. Als ik dat zo lees in je laatste post, denk ik niet dat het realistisch is om te verwachten dat het vanavond ineens beter zal gaan. Is dat etentje eens per twee maanden het enige contact wat je met ze hebt? Is dat hun initiatief of het jouwe?
Misschien kun je, voordat je gaat, jezelf zo goed mogelijk 'afsluiten' en je voornemen er niets van te verwachten.
Zorg goed voor jezelf!
Heel veel liefs en doe iets leuks, voordat je weg moet.
Misschien kun je, voordat je gaat, jezelf zo goed mogelijk 'afsluiten' en je voornemen er niets van te verwachten.
Zorg goed voor jezelf!
Heel veel liefs en doe iets leuks, voordat je weg moet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 15 november 2009 om 12:36
Ik heb voor mezelf besloten eens in de twee maanden bij ze te eten, het contact verbreken wil ik ook niet. En eens in de twee maanden gaat nog (zes keer per jaar). Mijn moeder zie ik daarnaast ook wel, want zij werkt in dezelfde stad als ik. Gelukkig gaat mijn man altijd mee, dus dat is toch een soort buffer zodat het niet helemaal regressief wordt, als je begrijpt wat ik bedoel (met iemand erbij moeten ze zich een beetje 'volwassen' gedragen). Ik heb door therapie wel gesprekken met mijn moeder hierover gevoerd en sindsdien doen ze echt hun best als we naar ze toe gaan. Maar wat ik al schreef, ik kan gewoon niet vergeten hoe het vroeger was en die stress zit gewoon nog in mijn systeem.
O ja, een schuldgevoel aanpraten, daar zijn ze ook heel sterk in.
Dank voor je steun!
O ja, een schuldgevoel aanpraten, daar zijn ze ook heel sterk in.
Dank voor je steun!
zondag 15 november 2009 om 12:43
Ook herkenbaar, dat schuldgevoel. Fijn dat je wel steun hebt aan je man in ieder geval. Ik snap zeker dat dat een goeie buffer kan zijn. En ik snap ook dat je niet kunt vergeten hoe het vroeger was. Dat die gevoelens nog in je systeem zitten. En misschien voel je dat des te meer nu je zwanger bent, denkend ook aan de toekomst en wat voor moeder jij zelf gaat worden. Je werkt er in ieder geval wel aan (therapie) om die spiraal te doorbreken. Heel sterk van je!
Ik hoop dat het een beetje te doen is vanavond. Liefs!
Ik hoop dat het een beetje te doen is vanavond. Liefs!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 15 november 2009 om 15:00
Fijn dat je zwangerschap lichamelijk gezien zo goed verloopt, Kanarie! Wel vervelend dat het psychisch wat minder gaat, en je je AD hebt moeten verhogen.
Kan de AD ook kwaad voor je kindje? Ik hoop dat je het niet vervelend vindt dat ik je dit vraag, maar aangezien ik zelf nooit AD heb hoeven gebruiken, weet ik er gewoon niet zoveel vanaf.
Veel sterkte gewenst vanavond bij je ouders!
@ Newstylista:
Dat maakt niet uit hoor, dat je er niet toe komt mijn topic te lezen! Ik lees zelf ook selectief op het moment, omdat ik nog niet de energie heb om alles bij te houden.
Ik hoop dat het enigszins gaat met je!
Zelf heb ik op het moment geen therapie. Omdat ik zolang moet herstellen van de operatie, heb ik het tijdelijk stopgezet.
Nu gingen de laatste sessies voor mijn operatie helemaal niet goed (heel kort samengevat zaten therapeut en ik totaal niet meer op één lijn).
Eerder dan januari of februari kan ik toch niet heen (want mag tot dan niet fietsen en niet ver lopen). Ik overweeg wel om helemaal te stoppen met de therapie, maar heb hier nog geen definitief besluit over genomen.
Kan de AD ook kwaad voor je kindje? Ik hoop dat je het niet vervelend vindt dat ik je dit vraag, maar aangezien ik zelf nooit AD heb hoeven gebruiken, weet ik er gewoon niet zoveel vanaf.
Veel sterkte gewenst vanavond bij je ouders!
@ Newstylista:
Dat maakt niet uit hoor, dat je er niet toe komt mijn topic te lezen! Ik lees zelf ook selectief op het moment, omdat ik nog niet de energie heb om alles bij te houden.
Ik hoop dat het enigszins gaat met je!
Zelf heb ik op het moment geen therapie. Omdat ik zolang moet herstellen van de operatie, heb ik het tijdelijk stopgezet.
Nu gingen de laatste sessies voor mijn operatie helemaal niet goed (heel kort samengevat zaten therapeut en ik totaal niet meer op één lijn).
Eerder dan januari of februari kan ik toch niet heen (want mag tot dan niet fietsen en niet ver lopen). Ik overweeg wel om helemaal te stoppen met de therapie, maar heb hier nog geen definitief besluit over genomen.
