Psyche
alle pijlers
Halfzus
vrijdag 17 september 2010 om 20:19
Ik heb een halfzus, ik weet dit al bijna vijftien jaar, maar ik heb haar nooit gezien.
Op mijn veertiende vertelde mijn ouders me dat mijn vader eerder getrouwd is geweest en in dit huwelijk ook een dochter had. Ze is drie jaar ouder dan ik, mijn vader ontmoette mijn moeder tijdens zijn huwelijk en met veel narigheid (alle ins&outs ken ik niet, maar wel weet ik dat zij het niet meer zag zitten dat hij contact hield met hun dochter en uiteindelijk heeft hij zich hierbij neergelegd, ofzoiets) is hij gescheiden van die vrouw.
Het eerste dat me te binnen schoot is dat ik contact wilde met haar, want wow, een zus! Ik had gewoon een zus!
Ik kreeg haar adres en heb haar een brief geschreven. Ik was nog steeds maar veertien jaar jong. Vol smart wachtte ik op haar antwoord en foto's en ja, daar kwam het dan! Een uitgebreid antwoord plus foto's. Bijzonder vond ik het. En zo stuurden we elkaar nog een aantal brieven, wat nieuwsgierigheid naar elkaar inhield en verder niets over onze vader.
Haar moeder heeft toen eens woedend gebeld, ze beschuldigde mijn vader ervan dat hij mij zou hebben opgestookt contact te zoeken met mijn halfzus. Waar helemaal niets van waar is.
En even later kreeg ik een brief van mijn halfzus waarin ze vertelde het contact te willen verbreken: "ik wil geen boek openen die altijd gesloten is geweest voor me", waren haar woorden. Pijnlijk, het contact was er pas net en ik wilde het zo graag. Maar ergens snapte ik het misschien ook wel een beetje. Voor haar moest het ook moeilijk zijn.
Op mijn eenentwintigste heb ik haar een mail gestuurd. Ik weet niet eens meer hoe ik aan haar emailadres ben gekomen?
Maar weer werd de deur dichtgeslagen. Ze wilde niet.
Inmiddels ben ik weer zeven jaar verder en het blijft me bezig houden. Ik zou haar zo graag ontmoeten, weten wie ze is. Het idee dat er een zus van mij rondloopt waar ik geen contact mee kan hebben is echt pijnlijk. En ik blijf me vragen hoe dat voor haar is. Ze is nu ook op een leeftijd waarop dingen wat serieuzer kunnen worden (settelen?), denkt ze dan nooit aan mij?
Ik weet niet wat ik met dit topic wil, misschien gewoon even mijn hart luchten en op zoek naar herkenning?
Op mijn veertiende vertelde mijn ouders me dat mijn vader eerder getrouwd is geweest en in dit huwelijk ook een dochter had. Ze is drie jaar ouder dan ik, mijn vader ontmoette mijn moeder tijdens zijn huwelijk en met veel narigheid (alle ins&outs ken ik niet, maar wel weet ik dat zij het niet meer zag zitten dat hij contact hield met hun dochter en uiteindelijk heeft hij zich hierbij neergelegd, ofzoiets) is hij gescheiden van die vrouw.
Het eerste dat me te binnen schoot is dat ik contact wilde met haar, want wow, een zus! Ik had gewoon een zus!
Ik kreeg haar adres en heb haar een brief geschreven. Ik was nog steeds maar veertien jaar jong. Vol smart wachtte ik op haar antwoord en foto's en ja, daar kwam het dan! Een uitgebreid antwoord plus foto's. Bijzonder vond ik het. En zo stuurden we elkaar nog een aantal brieven, wat nieuwsgierigheid naar elkaar inhield en verder niets over onze vader.
Haar moeder heeft toen eens woedend gebeld, ze beschuldigde mijn vader ervan dat hij mij zou hebben opgestookt contact te zoeken met mijn halfzus. Waar helemaal niets van waar is.
En even later kreeg ik een brief van mijn halfzus waarin ze vertelde het contact te willen verbreken: "ik wil geen boek openen die altijd gesloten is geweest voor me", waren haar woorden. Pijnlijk, het contact was er pas net en ik wilde het zo graag. Maar ergens snapte ik het misschien ook wel een beetje. Voor haar moest het ook moeilijk zijn.
Op mijn eenentwintigste heb ik haar een mail gestuurd. Ik weet niet eens meer hoe ik aan haar emailadres ben gekomen?
Maar weer werd de deur dichtgeslagen. Ze wilde niet.
Inmiddels ben ik weer zeven jaar verder en het blijft me bezig houden. Ik zou haar zo graag ontmoeten, weten wie ze is. Het idee dat er een zus van mij rondloopt waar ik geen contact mee kan hebben is echt pijnlijk. En ik blijf me vragen hoe dat voor haar is. Ze is nu ook op een leeftijd waarop dingen wat serieuzer kunnen worden (settelen?), denkt ze dan nooit aan mij?
Ik weet niet wat ik met dit topic wil, misschien gewoon even mijn hart luchten en op zoek naar herkenning?
vrijdag 17 september 2010 om 21:54
quote:Marahbloem schreef op 17 september 2010 @ 21:50:
[...]
...Je hebt gewoonweg niets met elkaar, bent onbekenden van elkaar. Er hoeft naast dit dus geen specifieke reden achter te zitten.Die kans zit erin, maar toch kan het ook dat we dingen gemeen zullen hebben, karaktertrekken, interesses. Dat is waar ik benieuwd naar ben.
[...]
...Je hebt gewoonweg niets met elkaar, bent onbekenden van elkaar. Er hoeft naast dit dus geen specifieke reden achter te zitten.Die kans zit erin, maar toch kan het ook dat we dingen gemeen zullen hebben, karaktertrekken, interesses. Dat is waar ik benieuwd naar ben.
vrijdag 17 september 2010 om 22:09
Hey wat je zou kunnen doen is een mailtje/briefje sturen met daarop tekst dat je nog altijd open staat voor contact, het erg leuk zou vinden. Het zult accepteren wanneer zij dit niet wil maar tegelijk ook wil vragen of je dan over een paar jaar toch weer eens mag polsen of de situatie dan anders is. Zo sluit je als ze nu niet wil een toekomstig contact toch niet uit en ben je net iets dichterbij. Daarnaast kan zij gewoon nee zeggen op beide vragen (geen contact nu en niet over paar jaar) want dat mag ze natuurlijk. Wel jammer voor jou maar het is dan niet anders.
vrijdag 17 september 2010 om 22:12
vrijdag 17 september 2010 om 22:28
quote:Janaa schreef op 17 september 2010 @ 21:54:
[...]Die kans zit erin, maar toch kan het ook dat we dingen gemeen zullen hebben, karaktertrekken, interesses. Dat is waar ik benieuwd naar ben.Om dingen gemeen te hebben, hoeft nog niet te betekenen dat je elkaar aardig (hoeft) te vinden. Je hebt een te romantisch beeld van dit en ondanks dat je 2x een deksel op je neus hebt gekregen, ben je (misschien te) vasthoudend.
[...]Die kans zit erin, maar toch kan het ook dat we dingen gemeen zullen hebben, karaktertrekken, interesses. Dat is waar ik benieuwd naar ben.Om dingen gemeen te hebben, hoeft nog niet te betekenen dat je elkaar aardig (hoeft) te vinden. Je hebt een te romantisch beeld van dit en ondanks dat je 2x een deksel op je neus hebt gekregen, ben je (misschien te) vasthoudend.
vrijdag 17 september 2010 om 22:30
vrijdag 17 september 2010 om 22:31
quote:paloma schreef op 17 september 2010 @ 22:28:
[...]
Om dingen gemeen te hebben, hoeft nog niet te betekenen dat je elkaar aardig (hoeft) te vinden. Je hebt een te romantisch beeld van dit en ondanks dat je 2x een deksel op je neus hebt gekregen, ben je (misschien te) vasthoudend.Misschien komt dat door die Spoorloos-programma's, waarin ze elkaar altijd huilend in de armen vallen?
[...]
Om dingen gemeen te hebben, hoeft nog niet te betekenen dat je elkaar aardig (hoeft) te vinden. Je hebt een te romantisch beeld van dit en ondanks dat je 2x een deksel op je neus hebt gekregen, ben je (misschien te) vasthoudend.Misschien komt dat door die Spoorloos-programma's, waarin ze elkaar altijd huilend in de armen vallen?
vrijdag 17 september 2010 om 22:32
Ik heb ook een familielid die ooit contact met mij zocht. Kreeg een lief kaartje met een heel verhaal. Heel lief en heb haar daar ook vriendelijk voor bedankt via een e-mail maar daarbij gezegd dat ik geen behoefte heb aan contact. Geen vervelende bedoeling daarbij maar soms is het leven goed zoals het is. Nou ja, dat begreep ze niet en ik kreeg een ja-maar reactie terug. Nogmaals kort uitgelegd maar kreeg weer een ja-maar. En toen heb ik gezegd dat ze op moest zouten. Jammer wanneer sommige mensen het woord nee niet willen accepteren en respecteren.
vrijdag 17 september 2010 om 22:35
quote:iris1969 schreef op 17 september 2010 @ 22:31:
[...]Misschien komt dat door die Spoorloos-programma's, waarin ze elkaar altijd huilend in de armen vallen?Ja, ik denk het. Maar wanneer de camera's eenmaal weg zijn dan komt de confrontatie toch wel in een iets ander daglicht. Er zijn weleens nabeschouwingen geweest van de ontmoetingen en dan blijkt het toch helaas niet altijd rozengeur en maneschijn te zijn. Het leven valt soms niet altijd te regisseren.
[...]Misschien komt dat door die Spoorloos-programma's, waarin ze elkaar altijd huilend in de armen vallen?Ja, ik denk het. Maar wanneer de camera's eenmaal weg zijn dan komt de confrontatie toch wel in een iets ander daglicht. Er zijn weleens nabeschouwingen geweest van de ontmoetingen en dan blijkt het toch helaas niet altijd rozengeur en maneschijn te zijn. Het leven valt soms niet altijd te regisseren.
vrijdag 17 september 2010 om 22:39
quote:iris1969 schreef op 17 september 2010 @ 22:30:
[...]Misschien niet, maar mijn halfbroer heeft het ook twee keer geprobeerd en hoe sneu ik het ook vond (echt waar!) toch vond ik het opdringerig.Gewoon nieuwsgierigheid dus antwoord niet als je niet wilt maar voelde het als op opdringerig omdat hij daadwerkelijk bij je op de stoep stond of omdat hij het na de 1e keer nog een keer probeerde? Omdat je het gevoel had dat hij meer wilde dan alleen zomaar contact?
[...]Misschien niet, maar mijn halfbroer heeft het ook twee keer geprobeerd en hoe sneu ik het ook vond (echt waar!) toch vond ik het opdringerig.Gewoon nieuwsgierigheid dus antwoord niet als je niet wilt maar voelde het als op opdringerig omdat hij daadwerkelijk bij je op de stoep stond of omdat hij het na de 1e keer nog een keer probeerde? Omdat je het gevoel had dat hij meer wilde dan alleen zomaar contact?
vrijdag 17 september 2010 om 22:42
Misschien ben ik inderdaad te hoopvol. Maar de laatste keren dat we contact hadden waren we toch relatief jong.
Aan de andere kant ben ik het met je eens Paloma, dat ze me misschien wel zelf kan vinden (kan eigenlijk niet, want ik ben inmiddels wel 3 keer verhuisd en mijn ouders ook en ik ben niet te vinden via het internet) als ze daar behoefte aan zou hebben.
Ik zeg overigens ook niet dat ik ervan uitga dat we elkaar liggen en dikke vriendinnen worden, nee, ik zou haar enkel eens graag willen zien. Dat is het, meer niet (of wel, als dat vanzelf zo loopt).
Iris, ik deel mijn verhaal niet naar aanleiding van het zien van een reeks afleveringen van Spoorloos, dit is puur mijn gevoel, sinds de dag dat ik weet dat ze bestaat.
Aan de andere kant ben ik het met je eens Paloma, dat ze me misschien wel zelf kan vinden (kan eigenlijk niet, want ik ben inmiddels wel 3 keer verhuisd en mijn ouders ook en ik ben niet te vinden via het internet) als ze daar behoefte aan zou hebben.
Ik zeg overigens ook niet dat ik ervan uitga dat we elkaar liggen en dikke vriendinnen worden, nee, ik zou haar enkel eens graag willen zien. Dat is het, meer niet (of wel, als dat vanzelf zo loopt).
Iris, ik deel mijn verhaal niet naar aanleiding van het zien van een reeks afleveringen van Spoorloos, dit is puur mijn gevoel, sinds de dag dat ik weet dat ze bestaat.
vrijdag 17 september 2010 om 22:43
Misschien een kort briefje/kaart, met al je gegevens erin (mobiel, email, adres, vaste lijn). Geef aan dat je vooral niet aan wil dringen, dat ze niet eens hoeft te reageren, maar dat je altijd open zult staan voor contact.
En laat het dan los. Misschien dat ze (over een tijd) contact opneemt , misschien ook niet. Dat is aan haar, hoe graag je het ook wilt.
En laat het dan los. Misschien dat ze (over een tijd) contact opneemt , misschien ook niet. Dat is aan haar, hoe graag je het ook wilt.
Known to cause insanity in laboratory mice
vrijdag 17 september 2010 om 22:44
vrijdag 17 september 2010 om 22:48
vrijdag 17 september 2010 om 22:49
quote:Janaa schreef op 17 september 2010 @ 22:42:
Iris, ik deel mijn verhaal niet naar aanleiding van het zien van een reeks afleveringen van Spoorloos, dit is puur mijn gevoel, sinds de dag dat ik weet dat ze bestaat.Dat snap ik, maar programma's als Spoorloos kleuren het beeld van veel mensen te rooskleurig en ik dacht van jou misschien ook.
Iris, ik deel mijn verhaal niet naar aanleiding van het zien van een reeks afleveringen van Spoorloos, dit is puur mijn gevoel, sinds de dag dat ik weet dat ze bestaat.Dat snap ik, maar programma's als Spoorloos kleuren het beeld van veel mensen te rooskleurig en ik dacht van jou misschien ook.
vrijdag 17 september 2010 om 22:49
quote:Janaa schreef op 17 september 2010 @ 22:48:
Nee dat vind ik ook ver gaan en dat zou ik ook opdringering noemen. Bellen zelfs al. Een briefje of een mailtje vind ik nog wel kunnen. Ik ervaar haar 'afwijzingen' ook niet als zeer negatief, wel jammer, maar vooral verwarrend omdat het vijftien jaar geleden wel enthousiast begon.ja, dat is inderdaad verwarrend.
Nee dat vind ik ook ver gaan en dat zou ik ook opdringering noemen. Bellen zelfs al. Een briefje of een mailtje vind ik nog wel kunnen. Ik ervaar haar 'afwijzingen' ook niet als zeer negatief, wel jammer, maar vooral verwarrend omdat het vijftien jaar geleden wel enthousiast begon.ja, dat is inderdaad verwarrend.
zondag 19 september 2010 om 10:52
Zo'n 10 jaar geleden hebben mijn halfzus en ik contact gezocht. We hebben nog steeds een leuk en best gezellig contact. We hebben dezelfde vader. We zien elkaar ong 4 x per jaar. Maar toch...bij mijn vriendinnen voel ik me beter op mijn gemak, ben ik echt mezelf. Logisch, die ken ik ook langer.
We hebben gewoon zo'n andere opvoeding gehad, heel verschillend, komen echt uit verschillende "culturen" Dat is niet erg, we zijn beiden volwassen en kunnen er goed mee omgaan. En wat ik leuk vind is dat we erg op elkaar lijken qua uiterlijk. Maar wat ik hierboven ook al lees, het is vaak door spoorloos ed erg verromantiseerd.
Ik zal nooit 100% van haar leven uitmaken en viceversa. Daar zijn we gewoon te anders voor. (hoewel ik eerlijk zeg dat ik blij ben dat het nog steeds een leuk contact is en we doen ons best, haha)
Janaa, ik zou nog één briefje sturen en het daarbij laten. Je kan mensen niet dwingen als ze er niet helemaal achter staat. Ze is ws erg loyaal naar haar moeder en vindt het te pijnlijk voor nu. Je moet er niet te zwaar aan tillen, het is dan wel een bloedband die je deelt, maar samen heb je geen geschiedenis, geen verleden.
We hebben gewoon zo'n andere opvoeding gehad, heel verschillend, komen echt uit verschillende "culturen" Dat is niet erg, we zijn beiden volwassen en kunnen er goed mee omgaan. En wat ik leuk vind is dat we erg op elkaar lijken qua uiterlijk. Maar wat ik hierboven ook al lees, het is vaak door spoorloos ed erg verromantiseerd.
Ik zal nooit 100% van haar leven uitmaken en viceversa. Daar zijn we gewoon te anders voor. (hoewel ik eerlijk zeg dat ik blij ben dat het nog steeds een leuk contact is en we doen ons best, haha)
Janaa, ik zou nog één briefje sturen en het daarbij laten. Je kan mensen niet dwingen als ze er niet helemaal achter staat. Ze is ws erg loyaal naar haar moeder en vindt het te pijnlijk voor nu. Je moet er niet te zwaar aan tillen, het is dan wel een bloedband die je deelt, maar samen heb je geen geschiedenis, geen verleden.
