Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Toitoitoi Lucy!

Hapto ging niet goed.
Ik denk dat ze de mail niet gelezen had, dus het ging supergoed, ik had geen inbreng, en we hebben een uur alleen gepraat.
Vragen geprobeerd te beantwoorden. Al nu schuldig schaamte angst. Ik moet straf.
Coach gecontact. Die zit vol komende week.
Straf dus.

Ach lieverd, dat is naar. Ik snap dat schuldig en straf nu de boventoon voert in je gedachten, maar vanuit mijn 9 hoeft dat niet. Juist niet. Je hebt gedaan wat je kon, mail gestuurd, aangegeven wat je moeilijk vind en graag zou willen doen. Het ligt niet binnen jouw bereik of ze haar mail leest

Wat naar Avo. Het verdient geen straf, eigenlijk vooral compassie. Je hebt uitgereikt op een manier die voor jou haalbaar was.

Hoop dat je kan zien dat je zo hard je best doet

Ja, of het was gewoon fout om te mailen. Teveel.
Idk.
In elk geval haar tijd, geld van mijn kinderen verspild. En teveel gezegd.
Kinderen zijn elders dus ik ga maar lopen.
Dan kan ik niets doen wat niet mag.

Nee Avo, het was niet fout om te mailen. Eerder schreef je nog dat hapto vaak heel goed rekening houdt met wat je nodig hebt als ze het door heeft. Ik weet vrijwel zeker dat ze het gewoon nog niet gelezen had.
Ik snap dat je het idee hebt dat je nu geld verspilt hebt. Als ik in jouw schoenen stond zou ik dat misschien ook wel denken. Maar vanaf mijn kant nu zie ik het anders. Je bent gegaan, ook al was je heel bang. Dat betekent, dat je alleen al door te gaan, oefent met eerst aangeven wat je nodig hebt, en daarna het contact niet af te kappen of weg te maken, maar toch gaat. Het is alleen heel jammer dat hapto hier nu niet op kon reageren. Dus vanuit mijn optiek heb je zeker geen geld verspilt, ookal is er niet gebeurd wat jouw plan was.

Ik hoor je.
Ik voel me alleen zo verschrikkelijk fout en nutteloos verspilslecht.
En enorm bang en alleen en dat trek ik al helemaal niet, liever slecht dan.
Maar ik hoor je. Ik heb geoefend.
Ook met antwoord geven.
Het komt wel goed.
Ga straks gewoon nog een tijd lopen. Lopen is goed.

En het is eenzaam.
Ik sluit me op of ik lach en ik clown en iedereen ziet hoe goed het gaat.
Gelukkig. Gelukkig zien ze het walgelijke sneue slechte niet.
Dat mag ook niet.
Maar het is enorm alleen.

Oh en tc laat de eis voor gz psycholoog varen.
Ze kunnen er ook geen vinden geloof ik.
Iom poh gaan ze nu contact opnemen met coach en hapto.

En ik ben blij, zo blij. Geen nieuw iemand. Niet nog iemand die weet.... Opgelucht. Het is klaar.

En ik maak me zorgen.
Coach is veel vol en druk. Appt wel, maar heeft geen tijd.... Hapto heb ik meer vertrouwen in, maar ehm ik weet niet.
En ze is zo zacht en lief, ik moet het extra goed doen bij haar.
En ga ik genoeg hebben aan een uur bij hapto, een keer poh, en dan zelf uitzoeken.

Het gaat nu moeilijk. Ik ben ergens bang dat je opname ik nog een open wond ben.
In het verleden behaalde resultaten laten zien dat ik slecht ben met open wonden.
Hoe heftig is het, na opname?
Kan ik een paar dagen alleen weg (durf ik niet, maar thuis is ook geen optie).
Moet ik regelen dat ik elke dag even incheck ergens. Zodat ik niet kan verzuipen.
Of regel ik gewoon een afspraak zoals normaal, met het risico dat ik niet lastig wil doen als het minder gaat.
Als ik merk hoe het nu gaat, na veel vragen beantwoorden vanochtend, de angst deze week, maar ook de paniek en onrust van voelen erdoorheen.
Bij dat voelen gaat het gewoon mis.
Op angst ga ik best aardig. Maar voelen is en paniek en vluchten en niet te dragen en walgelijk en klein en alleen en pijn en verdriet en teveel.
Veel teveel. Ik kan het niet. Dit niet.

Dus ik baal ook dat de opname doorgaat. Het was fijn dat ik kon zeggen dat ik het probeerde, maar het helaas niet ging door gebrek aan nazorg.
Opluchting. Ruiken aan, maar niet hoeven. Fijn.
Nu wel dus.
En in ben doodsbang.
Ik kan dit niet. Nu al niet.
En straks dan, en daar?
Ik word de clown van de dag om maar niet te voelen, niemand gaat geloven dat...
En als dit voelen al teveel is. En als het me lukt daar wel hulp te accepteren... Nog enger dan alleen. En dan. Dan breek ik.
Ik kan het niet beter uitleggen, maar zo voelt het.
Als ik iemand toelaat in dit, bij dit gevoel, dit verdriet, dan breek ik.
De wanhoop en angst is zo groot. Te groot.
En daarna.
Hoe moet dat.
Zonder mensen die je in de gaten houden.
Weer alleen. Kan ik dan weer wegstoppen. Kan het dan weer niet meer zijn.
Het is nu al teveel, na zon stom mislukt uur, na de vragen.
Hoe doe ik dat straks in godsnaam.
Ik heb niet zo heel veel vertrouwen in mezelf moet ik zeggen, en ook niet het vertrouwen dat ze me daar zo oplappen dat ik het wel aankan daarna.

Hoe ga ik weer terug naar er was nooit iets na zon week. Ik krijg het nu niet eens voor elkaar.

Hoe moet dat, hoe doen mensen dat?
Hoe doen jullie dat?

Ik kan het niet 'even' laten zijn en dan weer verbergen. Het ontsnapt dan een gaat door mijn hele lijf zitten, in elk hoekje van mijn hoofd.
Elke ademhaling.
Afleiding helpt even. Maar dan snijdt de eenzaamheid.

Snijdt. Leuke woordspeling.
De drang naar straf, wegvluchten voor altijd, is erg groot.
Ik ga weer lopen, sporten.

Oh Avo, wat een zorgen, wat een vol hoofd.
Ik snap het. Het dubbele gevoel, fijn dat niet meer mensen weten, maar hoe moet dit dan?
Heb je gevraagd waarom de GZ-psycholoog niet hoeft? En hoe doen andere mensen dat dan na de opname?

Ik denk dat je dit, misschien met hulp van het tc, wel bespreekbaar moet maken met coach en hapto. Ik denk dat je de opname alleen kan doen met goede back-up erna. Dus dat jullie afspraken moeten maken met coach en hapto, over of zij de nazorg inderdaad op zich kunnen nemen en hoe dat eruit ziet. Afspraken plannen in het vooruit. Beide iedere week zien, misschien de eerste twee weken zelfs vaker?
Ik snap dat het financiële stuk dan belemmerend kan zijn, maar ik denk wel dat áls je de opname doet, je jezelf een eerlijke kans moet geven met voldoende nazorg.

Avo ik kom je even een knuffel brengen

Ik kan niet op de juiste woorden komen en ik denk dat Maisnon en anderen het allemaal veel mooier op kunnen schrijven.

Maar wat ik wel nog dacht: zodra je de datum van de opname weet kun je misschien alvast een aantal afspraken plannen voor in de eerste 3 weken bij de poh en coach/hapto. Je komt op dinsdag thuis. Kijk of je dan die week op woensdag en vrijdag een afspraak kunt plannen met de poh en op donderdag met coach of hapto. Week erna ook 2x poh en 1 of 2x coach/hapto, zodat je om de dag iemand ziet. De week erna 1x poh en 1x hapto, als het dan niet goed gaat dan plan je nog een keer extra poh in. Blijkt het allemaal niet nodig, dan zeg je het weer af. Je hoeft het echt niet alleen te doen. Maar als het van te voren al staat, dan is de drempel om hulp te vragen niet zo groot.

In de opname zit ook een opbouw, ze rukken niet vanaf dag 1 de hele beerput open en aan het eind van de week werk je er ook met de behandelaren naartoe dat je weer naar huis moet. Ze laten je niet zomaar kapot naar huis gaan.

En misschien moet je later nog een keer, dat komt vaker voor. Ik ken iemand die 8x is geweest. Nu klinkt dat vast niet heel aantrekkelijk, maar toen ik daar de eerste keer kwam en zij dat vertelde gaf dat me gek genoeg ook vertrouwen: als je ergens 8x terugkomt, dan moet het wel een fijne plek met kundige mensen zijn.

Lucy, hoe is het gegaan met meis vandaag?

Dankje Bloem. Ik hoopte al zoiets. van opbouw en werken naar terugkeer.
Zodra ik mn data weet ga ik inderdaad afspraken inplannen zodat ik niet om hulp hoef te vragen, maar het er gewoon is.
Ik zit alleen nog met waar ik dan ga verblijven.
Ik zie er erg tegenop om dan thuis te zijn en weer leuke mama te moeten doen. En ik wil niet dat mijn kinderen geknakte versie zien.
Maar goed. Afzonderen is niet zo handig, en dus in de buurt van zorg.
Gaan jullie mee op kamp ;P

Maisnon, ik begreep dat ze dus ook geen psycholoog met plek konden vinden, en nu gaan overleggen met coach, hapto en poh of en hoe zij nazorg kunnen leveren.
poh belde vandaag dat hij dat geen probleem vond, ik geloof dat hij het sowieos wel geloofd allemaal.
En dat het misschien wel heel verstandig is om nog een keer een afspraak te maken bij hem tevoren. Want laatste keer was ik er 5 minuten binnen, zo min mogelijk uitgelegd, en weer gepeerd.
Dat is niet zo'n goede startbasis.

Met coach net nog tijdje geappt. Die wil nazorg leveren. Nog niet inhoudelijk over gehad.
Ze gaf aan dat ze een psycholoog erbij gewild ad omdat die vergoed wordt, en zij niet. Dat was ook het voordeel dat ik zag.
Maar goed, dit is wel fijner, ik zag het psycholoog ding echt nog niet zitten.

Het was fijn met coach te appen. Ze blijft herhalen dat ze niet walgt en ik in haar ogen niet anders geworden ben en dat het niet mijn schuld was.
En hoewel ik dat moeilijk vind om te horen, en niet mag geloven is het ook een beetje fijn op een of andere manier? Ik ben zo niet zeker van alles. Van wat boven of onder is.
En ik ga weer even inzetten op dingen die voor het hier en nu staan.
Mn luchtje en bepaalde kleding had ik alweer gepakt.
Ik overweeg iets van een grote armband (zo niet mijn ding) ofzo, of de elastiekjes van Selune.

Ik vind het lastig. Aan de ene kant wil ik bezig en in beweging blijven, vluchten, zoek manieren om mezelf stiekem pijn te doen, en als ik niet bezig blijf dan scroll ik eindeloos op mn foon.
Aan de andere kant het besef dat ik nu juist even goed moet letten op de fases, en gewoon een goed interventieplan had moeten hebben.
Want ik weet ergens wel dingen, maar ik parkeer het ook graag achterin mijn hoofd zodat ik lekker kan doen of er niets aan de hand is en doe maar zo normaal mogelijk.
Wat niet perse past bij inchecken, fases bijhouden en daarnaar handelen....

Niet naar school geweest. En daar was ze eigenlijk heel verdrietig over.

Morgen weer een nieuwe dag.

Avo, ik snap dat het heel veilig voelt om straks terug te mogen vallen op coach en niet op een nieuw gezicht. Wel pittig, dat er gewoon niemand te vinden is... ik denk dat Bloem haar voorstel best wel goed is: afspraken vooruit plannen, zorgen voor vangnet. Ik hoop dat dat wel lukt.

Avo, hoe zou je staan tegenover hulp vragen aan schoonmoeder? Ik meen me te herinneren dat je altijd een fijne klik met haar hebt gehad. Ik weet niet of ze in de buurt woont? Zou het anders en optie zijn om een aantal dagen bij haar te verblijven? Met haar in huis, of anders in haar huis, terwijl zij bij man en de kinderen is. Heeft man wat extra steun, maar checkt ze en paar keer per dag in bij jou door samen te gaan wandelen bijvoorbeeld.

In hoeverre kan man thuis kinderen opvangen als jij terugkomt en even geknakt bent Avo? Heb je een idee wat je kinderen gaat vertellen over waarom je een week weg bent? Wij hebben destijds verteld dat ik naar een soort ziekenhuis ging waar ze me gingen helpen met mijn volle hoofd. En dat ik als ik terug kwam waarschijnlijk nog erg moe zou zijn en soms in bed zou liggen. Dat was voldoende om me terug te kunnen trekken wanneer dat nodig was. Ze hebben daardoor geen geknakte moeder gezien. Hun dagelijks leven met school en vriendjes liep gewoon door. En ik had me dus even ziekgemeld op werk, dat hielp ook bij het herstel naderhand.

Maar als je echt niet thuis wilt zijn, dan kun je eens kijken naar een respijthuis/logeerhuis in jouw omgeving?

Goed idee Maisnon!

Oh, en bloem, bij de eerste en tweede intake werd meteen gezegd dat ze uitgaan van meerdere keren. Ik vond dat in eerste instantie overdreven en ontmoedigend, maar ik merk dat het nu vooral de druk eraf haalt.
Het wordt blijkbaar niet verwacht dat ik in een keer 'klaar' ben en nooit meer mag piepen. Dat zorgt dat ik minder stress heb over dat het allemaal moet lukken en ik alles al moet kunnen.
Ze hebben het steeds over 'deze keer' en 'om mee te beginnen'. Het geeft me wat ruimte om dus ook niet van mezelf te verwachten dat ik alles in een keer op moet lossen en alles ter sprake moet kunnen brengen. Dat het oke is om het nu bij dit thema te houden.

dinges.
Ik moet echt gaan slapen, ook al wil ik niet.
Trusten lieverds.
Dankjullie wel.
Ik weet echt niet wat ik zonder jullie zou moeten.


Selune, ik hoop dat je misschien nog meeleest.
Ik hoop dat je op anoniem gegaan bent om herken-angst.
Niet omdat je ingestort bent of een eindbeslissing gemaakt hebt.
Weet dat je nog welkom bent. Dat je in mijn hart zit.
Dat het bijzonder is dat er iemand is die zo zonder woorden begrijpt... Dezelfde dingen... daardoor sommige zelfde angsten.
Hoewel jij er zoveel meer hebt, zoveel meer hebt moeten doorstaan ook.
Mijn pb staat ook altijd open.
Mocht je ooit onder een andere naam terugkomen en niet meer willen schrijven hier, dan hoop ik dat je me een berichtje doet.
Ik ken geen anderen zoals ik. Zoals jij.
En waar ik mezelf veracht en walgelijk vind, kijk ik tegen jou op.
Hoe je het overleefd hebt, hoe je het volhoudt. Hoe pijnlijk je strijd nu nog steeds is. Waar ik het niet waard ben om ruimte in te nemen, gun ik jou hulp. Doorbreking van je angsten, de ervaring dat sommige mensen echt veilig zijn en met je mee blijven lopen. No matter what.
En ergens geeft me dat ook een beetje hoop.
Dat ik dat zo sterk voel richting jou.
Dat het misschien dan ook mogelijk is dat anderen echt niet van me walgen, oprecht aardig zijn, ik geen sneu goed doel project ben.

Lieve lieve Selune.
Ik weet dat je het niet mag geloven nu. Maar het was niet jouw schuld.
Jij was klein, zij groot en je bent gruwelijk misbruikt en mishandelt.
Dat verdiende je absoluut niet. Hoe stout of slecht je ook was. Niemand verdient wat jij kreeg. Ze hadden met hun gore poten van je af moeten blijven. Van het kleine meisje dat je was, dat ze vermoord hebben. Van het grote meisje dat je werd, dat ze voorgoed beschadigd hebben.
Niet alleen je lijf, maar vooral je ziel, je hoofd en je eigenwaarde.
Je hebt het overleefd, maar lichamelijk, ten koste van jezelf. Ten koste van alles. Alleen je lijf bleef, en een stukje van wie je had kunnen zijn zit daarin gevangen.
Alles zit daarin gevangen. Alles wat was, alles wat nooit heeft kunnen zijn, alle verdriet, alle wanhoop.
Ik weet wat ze deden. Wat je moest doen. Wat je deed.
Wat je voelde, hoe je walgde, de pijn verdreef, lachte.
Hoe je nog meer walgde als het geen pijn deed. De pijn die bevrijdend werd. Je vriend.
De angst van afwachten, de angst van ontdekt worden, de angst dat ze de waarheid spreken, de nog grotere angst dat dat niet zo is.
Het gat van niemand die je beschermde, niemand die vond dat het niet zo mocht, niemand die je troostte. Niemand die je zag en de moeite waard vond om voorop te komen.

Je bent niet alleen meer.
Ik zie je. Ik wil graag luisteren.
Ik kan je niet beschermen, maar als het mocht ging ik aangifte met je doen. Ondanks mn politieangst.
Je hoeft niet meer alleen te zijn.
Ik ga niet weg. Ik ben hier. Ik loop niet van je weg.
Ik kom je graag tegemoet. Ook als je bang bent. Juist als je bang bent.

Zorg goed voor jezelf. Al mag dat niet.
Zorg dan voor mijn soortgenootje.
Laat me zien dat mensen als wij nog wel wat waard zijn.

Bloem, hier de kinderen verteld dat ik intensieve therapie krijg voor mijn winterdips. Ze weten dat ik happypills slik, en ze weten dat ik toen thuiszat omdat het niet goed ging, ik soms zomaar moest huilen, of 'te moe was om beneden te zijn'.
Ik zou ze kunnen zeggen dat ik veel rust nodig heb, maar ik wil niet dat zij gaan lopen zorgen. Met 'moe' kom ik niet meer weg hier.
Hoewel ik me nu ook af en toe terug trek om 'een uurtje was te vouwen' of 'een podcast te luisteren'.

Man kan het hier prima draaiende houden zonder mij.
Maar als ik thuis ben, weet ik dat ik van mezelf verwacht dat ik huishoud, kook, gezellig ben met de kinderen.
De hele planning erbij: wat eten we deze week, welke boodschappen moeten er wanneer gehaald worden, hoe laat moet ik koken en wie moet er sporten. Zijn de sportkleren eigenlijk schoon. De was moet gevouwen, is de badkamer gedaan toen ik wegwas...
Het voelt allemaal als mijn verantwoordleijkheid. Altijd al, maar helemaal als ik thuis ben en man werkt.
Theoretisch gezien kan ik best mezelf regelmatig even terugtrekken, vragen of man wil koken. In praktijk kan ik dan de rest niet loslaten, en voel ik me schuldiger dan schuldig.
Daarom wil ik eigenlijk echt even niet thuis zijn.
Of nog fijner zou zijn als zij allemaal lekker een tijdje niet thuis zijn haha, dan heb ik wel de veiligheid van thuis.

Ik heb nu op werk aangegeven dat ik na opname wsl nog een week niet kan komen. Ik heb geen idee wat reeel is.
Dan voelt weg zijn trouwens ook veiliger. Dat niemand ziet dat ik niet ziek ben. Kunnen wandelen, bewegen...
Het is ingewikkeld allemaal.

Maisnon, het is misschien een idee om schoonmoeder tegen die tijd in te plannen voor bezoek/wandelafspraak/incheck.
Als ik dat op tijd vraag wil ze dat denk ik ook wel.
Er in huis vind ik moeilijk. Dan moet ik weer leuk en sociaal wenselijk gaan doen en mijn beste zelf zijn om haar niet af te schrikken.
Daarnaast is er ook een schoonvader.
Een schat van een man, maar hoe lief ze ook zijn, ik weet niet of bij hun in huis...
Ik moet het laten bezinken.
Schoonmoeder hier wordt man niet blij van denk ik, en schoonmoeder ook niet als ze niet nodig is. Voor een dagje of smiddags/savonds met de kinderen vindt ze gezellig en fijn. Maar ze is geen huishouderig type en heeft een heel druk leven.

En eigenlijk heb ik sinds een jaar of 17 emotioneel afstand van schoonouders genomen. Omdat ze zo lief zijn. Omdat ze ergens zo die droommoeder is.
En omdat ze toen steeds vaker lang weggingen en zomaar een half jaar van de radar kunnen verdwijnen. Niet de behoefte hebben om ons heel vaak te zien.
Begrijp me niet verkeerd, ze vinden het heerlijk om ons te zien. Maar zeggen zelf ook 'jullie hebben ons niet nodig, je hebt je eigen leven, en we weten wel dat we van elkaar houden'.
Zij kunnen dat blijkbaar heel goed vasthouden zonder elkaar te zien.
Ik kan het alleen geloven als ik iemand zie en 'voel'.
Ze zijn fantastisch, genieten volop van het leven, hebben zo ontzettend veel vrienden en kennissen overal over de wereld, en maken er elke reis weer bij. Wat weer leidt tot een nieuwe reis.
Ik voel me een last in hun drukke leven als ik te regelmatig langs kom of ze uitnodig.

Luus, wat rot dat het meis weer niet gelukt is vandaag.
Het is dus altijd standaard de dinsdag begrijp ik?
Lukken de andere dagen wel?

Wel interessant om te kijken wat dinsdag anders maakt.
Waar de drempel/trigger ligt.

Sorrie voor de lal.
Ik wis morgen.