Hoe mee om te gaan met de therapie van een familielid?

Poeh, ik weet niet zo goed waar te beginnen...

Laat ik bij het begin beginnen. Ik ben de jongste van een gezin van 5. Er is best veel gebeurd binnen ons gezin waardoor er bepaalde patronen zijn ontstaan. 1 van mijn zussen is overleden aan kanker en mijn andere zus (X) is rond het overlijden gediagnosticeerd met een vorm van autisme. Terwijl mijn ouders veel bij mijn zieke zus in het ziekenhuis waren, paste mijn oma veel op mijn andere zussen. (Ik was toen nog niet geboren.)

Toen ik 18 was, kreeg mijn vader een pacemaker. De situatie die hier aan vooraf ging was best ingrijpend.
In datzelfde jaar is X opgenomen op de PAAZ vanwege een dwangneurose, straatvrees en een depressie. Voordat ze werd opgenomen gingen er maanden voorbij waarin we haar dag en nacht bevestiging moesten geven (dwangneurose) en draaide het non-stop om haar (wat overigens begrijpelijk is). Op dat moment was dit gewoon zoals het leven was, althans ons leven. Mijn ouders praatten weinig over emotionele zaken en waren vanuit de opvoeding van hun ouders gewend: niet lullen, maar poetsen (hoe liefdevol ze ook voor ons zijn hoor!).
Afgelopen jaar heb ik mijn vader 3x gereanimeerd zoals sommigen misschien wel weten. Achteraf bleek dit epilepsie te zijn en is hij stabiel met anti-epileptica.

Inmiddels is het 10 jaar later en gaat het heel goed met X. Eigenlijk is ze de stabielste van ons. Mijn andere zus kampt met hypochondrie en een burn-out sinds enkele jaren. Een tijdje geleden is ze gestart met systeemtherapie. Hieruit benoemt ze met regelmaat dat ze nooit de liefde van mijn ouders heeft gehad die ze nodig had. Vanuit haar therapie beweert ze dat ze zich altijd groot heeft voor moeten doen, zich sterk moeten houden, toen mijn zus overleed, maar ook toen X op O leunde (X had geen vriendinnen, O betrok haar met uitgaan etc.). Daarbij geeft ze aan dat ze nooit aan zichzelf heeft kunnen denken. Als ze dit aangeeft bij mijn ouders, zegt mijn vader dat ze niet stil moet staan bij het verleden en mijn moeder kampt met een groot schuldgevoel, omdat ze het gevoel heeft dat haar opvoeding heeft 'gefaald'.
Anyways... Ik vind het best heftig om te horen wat mijn zus allemaal aan het analyseren is. Ik weet niet waarom, maar het geeft mij een schuldgevoel. Ik wil dat alles goed blijft onderling en daarbij merk ik een heel diep respect voor mijn ouders, omdat ze zo ontzettend veel hebben meegemaakt, maar altijd klaarstonden voor ons. Het maakt me verdrietig om de verhalen van mijn zus aan te horen. Bepaalde dingen herken ik wel en was ik mij op dat moment niet van de heftigheid van de situatie bewust, zoals de depressieve periode van X en de daaropvolgende opname op de PAAZ. Het draaide toen 24/7 om X, maar ik heb daar nu niet zoveel hinder van.

Ik vind het zelf lastig wat te doen. Moet ik mijn zus afkappen als ze hierover begint? Moet ik meer afstand nemen van mijn ouders? Heb ik een ongezonde/afhankelijke relatie met mijn ouders? Door alles wat er gebeurd is, merk ik dat ik meer en meer waardeer wat ik met ze heb (misschien ook verlatingsangst). Zeg het maar.

Ik loop momenteel bij de psycholoog om ook dit te bespreken, maar het duurt nog eventjes voor ik haar weer zie. Ik wilde met dit topic even mijn hart luchten...

Dropdrop schreef: ↑

28-11-2020 09:43

Na je aanvullingen stel ik mijn mening wel bij.

Je kunt je zus vragen wat ze nou precies van jullie nodig heeft om verder te kunnen.

Wat ze nu doet werkt in ieder geval niet. Ze begint steeds hetzelfde gesprek en hoopt dat het antwoord haar pijn nu wel gaat verzachten. Het antwoord op haar pijn kunnen jullie niet geven.

Na 2 jaar therapie en reflectie moet je op een gegeven moment ook de volgende stap gaan zetten. Van slachtoffer zijn, naar hoe laat ik los wat gebeurd is en word ik verantwoordelijk voor mijn eigen geluk.

Dit, precies. Zo voelt het ook.
We zijn zelfs 2 jaar geleden met ons hele gezin bij elkaar gekomen op verzoek van haar (psycholoog) om mijn overleden zus te herdenken, omdat O dit nooit goed had verwerkt. Ik ben vrij nuchter en mijn ouders ook, maar we hebben dit gedaan, omdat ze dit echt nodig leek te hebben, dus echt hoor, ik heb echt wel gehoor aan haar gegeven. Ik heb echt heel veel geduld en had ook toen de hoop dat ze daarmee geholpen zou zijn en als je dan achteraf bekijkt dat alles nog hetzelfde lijkt, dan vind ik het nog heel moeilijk om het geduld op te blijven brengen en daarnaast merk ik dat mijn eigen angst/onrust daardoor ook aanwakkert. Ik ga mijn grenzen aangeven.
Ik vond het lastig om in de OP het hele verhaal te doen, zonder dat er mensen afhaken omdat het een te lange OP is. Misschien dat ik daarom egoïstisch over kwam.

deenje schreef: ↑

28-11-2020 10:16

Knuffel van mij. Ik voel me je mee. Heb zelf een zus die vindt dat haar psychische problemen komen door onze ouders (die vast en zeker wat steken hebben laten Vallen, maar echt lief en welwillend zijn) en door haar werkgever door wie ze een Burn out heeft gekregen. Mij ziet ze als het zondagskind bij wie alles komt aanvliegen (zegt ze letterlijk zo, ook tegen onze ouders). Ik kan er echt niets mee.

Knuffel terug!
Ik moet er ook bij vertellen dat ze een hele tijd niet gelukkig was met haar werk en daardoor 2 jaar geleden in een burn-out is terecht gekomen wat dit allemaal heeft aangewakkerd. Ze zegt ook weleens tegen mij dat ik snel en beter afstand kon doen van het bevestiging vragen van mijn autistische zus in haar dwangneurose periode. Nou, ik heb daarna ook bij het maatschappelijk werk gelopen, omdat ik dat heel heftig vond. (Ik heb denk ik ook niet voor niets angstklachten.) Ze voelt zich de oudste, verantwoordelijkste, maar ik heb ook veel meegemaakt en het heeft mij ook niet koud gelaten. Ik was (en ben volgens mij) in haar ogen het meest onbezorgd etc. Dat was ik ja, tot mijn achttiende, maar toen ontwikkelde ik ook angstklachten (als in verlating).

Eurus schreef: ↑

28-11-2020 12:17

Ik vind het pas zielig dat je zus er niet over mag praten als je vader zegt niet stil te staan bij het verleden. Toen was er zo te lezen, logisch ook wel want ernstig ziek ander kind, weinig ruimte voor haar en nu is er nog geen ruimte voor haar.

Als je alles leest, lees je dat die ruimte er wel is (geweest), maar dat ook mijn ouders niet meer weten hoe hiermee om te gaan. Hetzelfde als wat ik ervaar.

hannaa46 schreef: ↑

28-11-2020 11:40

Sterkte met de situatie!
Hopelijk vind je op een gegeven moment wel de weg om er zo mee om te gaan, dat het dragelijk voor je wordt.
Je lijkt me een lieve en betrokken dochter en zus.

Dank je wel. Lief van je.
Ik vind het soms lastig om mijn grenzen aan te geven, maar nog meer om ze aan te voelen. Ik merk dat ik door bepaalde uitspraken word geraakt en dat het mij ook veel energie kost om het aan te horen na al die tijd. Tegelijkertijd wil ik ook gewoon voor iedereen klaarstaan.

Eurus schreef: ↑

28-11-2020 12:39

Dat maakt het toch niet minder zielig? Misschien nog wel erger, dat je zus het er niet met haar naasten over kan hebben omdat ze er niet mee om kunnen gaan en dus de deur sluiten.
En dan het excuus dat je ouders 65+ zijn en het vast wel een plekje hebben gegeven op haar eigen manier.
Ik vond de optie mee naar therapie niet zo'n vreemde.

Oke.