Psyche
alle pijlers
Hoe wordt je empathischer?
woensdag 21 mei 2025 om 06:38
Ik ben zelf opgevoed met een vrij hoge mate niet lullen maar poetsen. Tanden op elkaar en doorgaan. Ook was er minder ruimte voor gevoelens. Ondank dat kijk ik terug op een goede jeugd, maar ik wil het met mijn kinderen net anders.
Dit heeft ertoe geleid dat ik hoge belastbaarheid heb (en waarschijnlijk heb ik ook meer energie dan een gemiddeld persoon), maar ook bijna een burn-out heb gehad, maar dat is toch net goed gegaan doordat ik veel kan hebben (letterlijke woorden van mijn coach 2 jaar geleden: er zijn weinig mensen die onder deze omstandigheden overeind blijven). Ik heb toen in een jaar tijd ook veel op mijn bordje gehad zowel zelf, als zieke ouders etc.
In het dagelijks leven merk dat ik het toch lastig vind wat de belastbaarheid is van anderen en ik ben bang dat ik dat ook bij mijn kinderen gaan doen en dat wil ik niet. Vorige week had ik weer zo’n moment dat ik mij van geen kwaad bewust was, maar toch iets heel onhandigs deed: een collega heeft ongeveer 3 maanden een zwangerschap moeten afbreken met 4,5 maand, ik vroeg dus wanneer kom ze weer koffie doen? Ik kreeg (denk ik terecht) de wind van voren dat het nog veel te vroeg daarvoor was. Tsja, ik bedoelde er geen kwaad mee: een nichtje van mij en een vriendin waren na in eenzelfde situatie weer nagenoeg fulltime aan het werk na 6 a 7 weken. Dus ik dacht ik zit wel aan de veilige kant met die vraag.
3 jaar geleden is mijn zoontje geboren en hij was blauw want geboorte ging niet goed, gelukkig heeft hij hier niks aan overgehouden. Dat was schrikken, maar ik heb geen therapie gehad of iets dergelijks gehad om het te verwerken dat vinden ook veel mensen verbazend, soms reageren ze daar ook soort van boos op. En dan zeg ik maar het viel wel mee, dan trap ik weer onbedoeld weer op tenen.
En ik maak vaker dat soort missers: dat mensen veel zwaarder aan gebeurtenissen tillen dan ik kan inschatten en ik zou zo graag mijn kinderen dat goed leren, maar hoe doe je dat. En ook mijn kinderen willen leren dat alle gevoelens er mogen zijn.
Dit heeft ertoe geleid dat ik hoge belastbaarheid heb (en waarschijnlijk heb ik ook meer energie dan een gemiddeld persoon), maar ook bijna een burn-out heb gehad, maar dat is toch net goed gegaan doordat ik veel kan hebben (letterlijke woorden van mijn coach 2 jaar geleden: er zijn weinig mensen die onder deze omstandigheden overeind blijven). Ik heb toen in een jaar tijd ook veel op mijn bordje gehad zowel zelf, als zieke ouders etc.
In het dagelijks leven merk dat ik het toch lastig vind wat de belastbaarheid is van anderen en ik ben bang dat ik dat ook bij mijn kinderen gaan doen en dat wil ik niet. Vorige week had ik weer zo’n moment dat ik mij van geen kwaad bewust was, maar toch iets heel onhandigs deed: een collega heeft ongeveer 3 maanden een zwangerschap moeten afbreken met 4,5 maand, ik vroeg dus wanneer kom ze weer koffie doen? Ik kreeg (denk ik terecht) de wind van voren dat het nog veel te vroeg daarvoor was. Tsja, ik bedoelde er geen kwaad mee: een nichtje van mij en een vriendin waren na in eenzelfde situatie weer nagenoeg fulltime aan het werk na 6 a 7 weken. Dus ik dacht ik zit wel aan de veilige kant met die vraag.
3 jaar geleden is mijn zoontje geboren en hij was blauw want geboorte ging niet goed, gelukkig heeft hij hier niks aan overgehouden. Dat was schrikken, maar ik heb geen therapie gehad of iets dergelijks gehad om het te verwerken dat vinden ook veel mensen verbazend, soms reageren ze daar ook soort van boos op. En dan zeg ik maar het viel wel mee, dan trap ik weer onbedoeld weer op tenen.
En ik maak vaker dat soort missers: dat mensen veel zwaarder aan gebeurtenissen tillen dan ik kan inschatten en ik zou zo graag mijn kinderen dat goed leren, maar hoe doe je dat. En ook mijn kinderen willen leren dat alle gevoelens er mogen zijn.
wielrenster87 wijzigde dit bericht op 21-05-2025 07:10
3.38% gewijzigd
woensdag 21 mei 2025 om 08:43
Dit is iets waar je misschien wel wat mee kan?meisje85 schreef: ↑21-05-2025 08:36Ik lees nu een paar keer dat je je kinderen kunt bijbrengen dat ze niet altijd door hoeven te gaan, maar als je iemand bent die dat wel altijd doet, dan kan je dat nog zo vaak zeggen, maar dan zien de kinderen feitelijk iets anders. Als je ze iets mee wil geven, zal je daarin zelf voorop moeten gaan. Met alleen zeggen, kom je er meestal niet.
Wat beter voor jezelf zorgen en de balans vinden tussen even door zetten of altijd maar doorgaan, want wil je dat echt doorgeven aan je kinderen? Klinkt van niet.
Maar mbt voorbeeld in je OP: die mensen moeten gewoon hun klep houden.
Daar zou ik me niets van aantrekken.
woensdag 21 mei 2025 om 08:44
Je mag de openingspost niet quoten, maar ik zou 'm zelf geschreven kunnen hebben. Ik ben ook opgevoed met niet lullen, maar poetsen en de generatie van mijn ouders natuurlijk nog veel meer. Deze generatie wordt niet voor niets de snowflake generatie genoemd. Men bedoelt het grappend, maar eigenlijk zit daar een mening onder: men is veel te gevoelig en weet niet meer wat het is om jezelf te vermannen en het ontbreken van een realistisch beeld dat vervelende dingen nu ook eenmaal bij het leven horen en het leven niet altijd alleen maar leuk is. Dat is een beetje zwart wit gezegd de opvatting die denk ik lijd tot snowflake opmerkingen.
Ik heb het ook gemerkt in mijn eigen opvoeding, dat ik merkte dat het niet altijd aansloot bij de ontwikkeling vd samenleving. En met 1 kind paste die opvoeding meer dan bij de ander. Ik denk dat je daarom ook moet kijken naar het type kind dat je hebt en probeert daar wat aansluiting bij te vinden.
Ik heb het ook gemerkt in mijn eigen opvoeding, dat ik merkte dat het niet altijd aansloot bij de ontwikkeling vd samenleving. En met 1 kind paste die opvoeding meer dan bij de ander. Ik denk dat je daarom ook moet kijken naar het type kind dat je hebt en probeert daar wat aansluiting bij te vinden.
woensdag 21 mei 2025 om 08:49
Ik vind het een rare opmerking van je coach. Die waardering dat jij overeind blijft, waar anderen al lang gevloerd waren.
Vaak is dat toch een teken van bijvoorbeeld: niet goed voor jezelf zorgen, emoties niet toelaten en onderdrukken, geen zwakte durven tonen, geen hulp durven vragen, geen last voor anderen mogen zijn.
Het klinkt in mijn oren niet heel gezond, omdat ik jou geweest ben en ik door ziekte uiteindelijk op mijn knieën gedwongen ben.
Bleek dat ik toch niet superwoman was.
Maar los daarvan: we kunnen ook gewoon niet allemaal hetzelfde. Onze lichamen en hersenen zijn allemaal anders
10 mensen kunnen allemaal even veel trainen en zullen niet dezelfde doelen bereiken.
Misschien ben jij hier inderdaad bovengemiddeld goed in, maar het is goed om je te realiseren dat dat jou niet de standaard maakt.
Vaak is dat toch een teken van bijvoorbeeld: niet goed voor jezelf zorgen, emoties niet toelaten en onderdrukken, geen zwakte durven tonen, geen hulp durven vragen, geen last voor anderen mogen zijn.
Het klinkt in mijn oren niet heel gezond, omdat ik jou geweest ben en ik door ziekte uiteindelijk op mijn knieën gedwongen ben.
Bleek dat ik toch niet superwoman was.
Maar los daarvan: we kunnen ook gewoon niet allemaal hetzelfde. Onze lichamen en hersenen zijn allemaal anders
10 mensen kunnen allemaal even veel trainen en zullen niet dezelfde doelen bereiken.
Misschien ben jij hier inderdaad bovengemiddeld goed in, maar het is goed om je te realiseren dat dat jou niet de standaard maakt.
woensdag 21 mei 2025 om 08:53
Ik vind het vooral storend dat het snowflake genoend wordt.
Eerst hebben we met man en macht geprobeerd een iets 'zachtere' omgang met onze kinderen te creëren, omdat wij allemasl nog opgevoed zijn met de 'niet lullen maar poetsen'-mentaliteit en we gemerkt gebben dat dat tot veel ellende kan leiden.
Vervolgens hebben we nu jongere generaties die veel beter hun grenzen in de gaten houden.
Omslag gelukt zou je denken.
Maar nee, nu krijgt diezelfde generatie commentaar omdat ze niet meer die 'niet lullen maar poetsen'-mentaliteit hebben.
Eerst hebben we met man en macht geprobeerd een iets 'zachtere' omgang met onze kinderen te creëren, omdat wij allemasl nog opgevoed zijn met de 'niet lullen maar poetsen'-mentaliteit en we gemerkt gebben dat dat tot veel ellende kan leiden.
Vervolgens hebben we nu jongere generaties die veel beter hun grenzen in de gaten houden.
Omslag gelukt zou je denken.
Maar nee, nu krijgt diezelfde generatie commentaar omdat ze niet meer die 'niet lullen maar poetsen'-mentaliteit hebben.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 21 mei 2025 om 08:54
Herkenbaar. Ik ervaar zelf dingen niet zo snel als een groot probleem en vanuit dat referentiekader moet ik mezelf ook steeds voorhouden dat anderen dat mogelijk wel vinden. Ik heb net als jij ervaren dat ik daarin op tenen stap of dat ik dingen zeg tegen anderen, omdat ik weet dat het verwacht wordt, maar niet omdat ik het zelf zo voel.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 07:30Te koop lopen denk ik niet, maar ik reageer anders dan gemiddeld of ik moet steeds nadenken wat gemiddeld is en dat vergeet ik soms wel. Als je een heel ander referentiekader heb dan moet je veel schakelen.
Overigens vind ik het niet per se iets zeggen over of je empathisch bent. Je bent alleen stukken minder emotioneel. Dat vind ik 2 verschillende dingen.
woensdag 21 mei 2025 om 08:57
Dat is alleen niks nieuws.
Elke generatie doet zo over jongere generaties.
Gelukkig doet niet iedereen eraan mee.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 21 mei 2025 om 08:58
Dit is een prima oplossing voor als je iets niet voelt. Ik kan prima empathisch reageren, ondanks dat ik er eigen gedachten over heb of het niet zo ervaar.Socie schreef: ↑21-05-2025 07:48Heel herkenbaar dit. Ik reageer meestal wel empathisch, ondanks dat ik regelmatig denkbeeldig mijn wenkbrauwen optrek. Ik denk overigens dat veel mensen dat wel eens doen hoor. En vaak vind ik het ook wel vervelend voor die persoon dat ze zich zo voelen, al kan ik me er zelf weinig bij voorstellen.
Als jij dat ook kan, dan is er niet zoveel aan de hand toch?
woensdag 21 mei 2025 om 08:59
Uiteindelijk weet je ook nooit wat er in iemand speelt en omgaat. Dus verwachten dat je aan de veilige kant zit met je vraag, omdat je anderen kent bij wie het sneller ging, is om die reden wel een beetje gek en getuigt misschien inderdaad van weinig oog hebben voor het individu. Want er zijn nu eenmaal - waar het om dit soort dingen gaat -geen standaarden voor.
woensdag 21 mei 2025 om 09:00
Ik lees eigenlijk niet echt gekke dingen. Ik herken mezelf er wel in dat ik niet snel iets als zwaar ervaar en dat ik niet snel hevige emoties voel bij bepaalde gebeurtenissen. Dat heeft naar mijn idee niks met empathie te maken. Iedereen ervaart namelijk dingen anders. Empathie gaat erom dat je gepast kan reageren en handelen als een ander iets meemaakt. Dat je snapt dat je iemand sterkte moet wensen als diegene zegt dat zijn hond van 13 jaar oud is overleden ipv dat je zegt ‘ben blij dat hij zo oud is geworden’ of dergelijke.
Er zijn veel standaard zinnen en vragen die je kan zeggen die in elke situatie oké zijn. Hou het vooral simpel. ‘Ik vind het heel erg voor je, sterkte’ is genoeg. Niet vergelijken met eigen situaties, niet goedbedoelde opmerkingen als ‘ach hij was al zo oud/ ziek’ whatever.
In het geval van je collega had je beter kunnen vragen ‘hoe gaat het me je? ik denk aan je’ ipv ‘wanneer kom je weer langs’. Dat ze daar zo heftig op heeft gereageerd lijkt me komen door de emoties en niet per se terecht naar jou toe. In het geval van mensen die iets vinden over hoe jij omgaat met gebeurtenissen in je leven moet je die mensen lekker laten praten. Niet iedereen heeft behoefte aan therapie, langer thuisblijven of vaak over de gebeurtenis praten.
Er zijn veel standaard zinnen en vragen die je kan zeggen die in elke situatie oké zijn. Hou het vooral simpel. ‘Ik vind het heel erg voor je, sterkte’ is genoeg. Niet vergelijken met eigen situaties, niet goedbedoelde opmerkingen als ‘ach hij was al zo oud/ ziek’ whatever.
In het geval van je collega had je beter kunnen vragen ‘hoe gaat het me je? ik denk aan je’ ipv ‘wanneer kom je weer langs’. Dat ze daar zo heftig op heeft gereageerd lijkt me komen door de emoties en niet per se terecht naar jou toe. In het geval van mensen die iets vinden over hoe jij omgaat met gebeurtenissen in je leven moet je die mensen lekker laten praten. Niet iedereen heeft behoefte aan therapie, langer thuisblijven of vaak over de gebeurtenis praten.
woensdag 21 mei 2025 om 09:01
Dat vind ik altijd zo'n bijzondere reactie, dat het wel jaloezie moet zijn. Ik zou voor geen goud willen ruilen bijvoorbeeld. Ik denk dat het leven veel zwaarder is als rottige dingen veel aandacht krijgen. Ik vind het leven zelf stukken makkelijker door het verwachtingsmanagement dat je soms door stroop moet baggeren om aan de overkant te komen. Van mij uit nul jaloezie. Het zou helpen als er niet zoveel ingevuld wordt ; )
woensdag 21 mei 2025 om 09:06
Ik ben ook weinig empatisch, en ik kan zelf ook weinig met empathie. Ik zat helemaal niet op allerlei aandacht te wachten na overlijden ouder, of na mijn ongeluk. Maar ja. Wel lief bedoeld natuurlijk.
Maar ik kan wel goed doen wat verwacht wordt in een bepaalde setting, dat voel ik wel aan. Want het is vaak ook maar net wie je om je heen hebt, de ene groep collega’s ziet een situatie anders dan een andere.
Ik heb soms zelfs interne ergernis, vooral met mensen met verbroken relaties enzo. Maar ik leef braaf mee en volg de behoefte van de ander. Oprecht is het niet altijd.
Maar ik kan wel goed doen wat verwacht wordt in een bepaalde setting, dat voel ik wel aan. Want het is vaak ook maar net wie je om je heen hebt, de ene groep collega’s ziet een situatie anders dan een andere.
Ik heb soms zelfs interne ergernis, vooral met mensen met verbroken relaties enzo. Maar ik leef braaf mee en volg de behoefte van de ander. Oprecht is het niet altijd.
woensdag 21 mei 2025 om 09:06
Dit.Vivamensje schreef: ↑21-05-2025 08:22Empathie tonen is toch wat anders dan empathie hebben. En de 1 voelt het meer dan de ander. Niet gelijk een conclusie trekken over hoe iemand anders zich voelt, is al een begin.
En dan heb je ook nog empathie ontwikkelen. Bij volwassenen zie je dat als ze meer van achtergronden en situaties te weten komen.
Bij kinderen is dat niet anders.
De basishouding ‘niet gelijk oordelen, niet te veel uitgaan van je eigen gelijk, niet te hard/ lomp formuleren’ etc kun je wel aanleren. Meer inzicht in totaal andere mensen kan je, ook kinderen, krijgen door films, boeken, verhalen, omgang met.
En waak er voor om mensen die zich heel erg bezig houden met gevoelens van anderen te snel als empatisch te beschrijven. Je kent vast ook de voorbeelden van mensen die zich vol overgave op drama’s storten met veel poeha en begrip, terwijl degenen om wie het echt gaat daar helemaal niet op zitten te wachten. Die voelen evenmin aan hoe een fijne reactie is als degene die tijdens een val al roept ‘boem. Opstaan. Kusje erop en dooorrrrr’.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 21 mei 2025 om 09:07
Nou inderdaad. Ik denk soms ook dat de mate van anxiety die iedereen nu heeft hiermee samenhangt. Maar dat zal wel weer boomer-praat zijn van mij.NomenNesci0 schreef: ↑21-05-2025 09:01Dat vind ik altijd zo'n bijzondere reactie, dat het wel jaloezie moet zijn. Ik zou voor geen goud willen ruilen bijvoorbeeld. Ik denk dat het leven veel zwaarder is als rottige dingen veel aandacht krijgen. Ik vind het leven zelf stukken makkelijker door het verwachtingsmanagement dat je soms door stroop moet baggeren om aan de overkant te komen. Van mij uit nul jaloezie. Het zou helpen als er niet zoveel ingevuld wordt ; )
woensdag 21 mei 2025 om 09:10
Ik ben niet jaloers om mensen die snel hun zwakten tonen. Eigenlijk vind ik dat vreselijk irritant, maar aan de andere kant baal ik ervan als ik door anderen wordt behandeld alsof er altijd wel wat bij kan want ik buffel gewoon door. Op een gegeven moment gaat het bij mij ook wringen. Dan krijg ik rare dromen, hartkloppingen en op een gegeven moment moet ik echt twee dagen bijtanken.
Mijn moeder, die een van de sterkste mensen was die ik ken, is overleden met allerlei uitzaaiingen van kanker die nooit is opgemerkt. Tot het einde toe heeft ze de pijn stilgehouden, ging wel van 4, 5, 6 naar meer paracetamol per dag. Daar heb je dus niets aan, want op een gegeven moment breekt dat lichaam (in haar geval bijna letterlijk).
Mijn moeder, die een van de sterkste mensen was die ik ken, is overleden met allerlei uitzaaiingen van kanker die nooit is opgemerkt. Tot het einde toe heeft ze de pijn stilgehouden, ging wel van 4, 5, 6 naar meer paracetamol per dag. Daar heb je dus niets aan, want op een gegeven moment breekt dat lichaam (in haar geval bijna letterlijk).
woensdag 21 mei 2025 om 09:10
Doet me denken aan mijn moeder, die waarschijnlijk ook een gebrek aan empathie heeft, die de tegen de verdrietige buurvrouw, wiens kat was overleden zei: “ja, ik heb niets met katten, maar voor jou vind ik het heel erg.” —Mama, dit is nu even niet het moment voor je kattenhaat.Cactusjeprik schreef: ↑21-05-2025 09:00Ik lees eigenlijk niet echt gekke dingen. Ik herken mezelf er wel in dat ik niet snel iets als zwaar ervaar en dat ik niet snel hevige emoties voel bij bepaalde gebeurtenissen. Dat heeft naar mijn idee niks met empathie te maken. Iedereen ervaart namelijk dingen anders. Empathie gaat erom dat je gepast kan reageren en handelen als een ander iets meemaakt. Dat je snapt dat je iemand sterkte moet wensen als diegene zegt dat zijn hond van 13 jaar oud is overleden ipv dat je zegt ‘ben blij dat hij zo oud is geworden’ of dergelijke.
(…)
woensdag 21 mei 2025 om 09:36
Wat ik eigenlijk lees is dat je ‘niet lullen maar poetsen’ mentaliteit eigenlijk in de weg zit van verbinding maken. Verbinding met jezelf (hoe je je voelt, wat je eigen behoeften zijn, zacht zijn voor jezelf etc) én die met anderen (je projecteert jouw mentaliteit op anderen).
En dat lijkt me best rot. Vaak is dat ook gewoon een aangeleerd iets, vanuit opvoeding of omdat het nu eenmaal nodig was in bepaalde situaties.
Ikzelf zou daar iets aan willen doen, ook om te voorkomen dat je deze houding ook doorgeeft aan je kinderen.
En dat lijkt me best rot. Vaak is dat ook gewoon een aangeleerd iets, vanuit opvoeding of omdat het nu eenmaal nodig was in bepaalde situaties.
Ikzelf zou daar iets aan willen doen, ook om te voorkomen dat je deze houding ook doorgeeft aan je kinderen.
•
woensdag 21 mei 2025 om 09:49
Ik denk dat jaloers misschien niet het goede woord is.
Ik denk dat het meer een totaal onvermogen is om te kunnen toegeven dat misschien altijd alles maar onderdrukken toch niet goed geweest is.
De generaties voor ons staan nou bepaald niet bekend om de gezonde familiedynamiek.
Je accepteerde veel van je familie, want ja wat moest je anders.
De woedeaanvallen van je moeder, de kwade dronk van je oom. Iedereen incasseerde de uitingen van elkaars ellende, je hield je mond en ging door.
Tegenwoordig kun je zeggen: ik ben geen bokszak om je onverwerkte emoties op uit te leven: los jij zelf je shit maar op.
woensdag 21 mei 2025 om 09:53
Ik kan redelijk zacht voor mezelf zijn en weet heel goed waar ik behoefte aan heb, maar dat is vaak niet wentelen in verdriet of blijven hangen/praten of gevoelens maar tijd alleen of juist heel veel sporten.Frizz schreef: ↑21-05-2025 09:36Wat ik eigenlijk lees is dat je ‘niet lullen maar poetsen’ mentaliteit eigenlijk in de weg zit van verbinding maken. Verbinding met jezelf (hoe je je voelt, wat je eigen behoeften zijn, zacht zijn voor jezelf etc) én die met anderen (je projecteert jouw mentaliteit op anderen).
En dat lijkt me best rot. Vaak is dat ook gewoon een aangeleerd iets, vanuit opvoeding of omdat het nu eenmaal nodig was in bepaalde situaties.
Ikzelf zou daar iets aan willen doen, ook om te voorkomen dat je deze houding ook doorgeeft aan je kinderen.
Dat andere instorten vanwege een overleden hond dat kan ik mij inderdaad weinig bij vooorstellen
woensdag 21 mei 2025 om 09:58
Je hoeft je er toch ook niet iets bij te kunnen voorstellen? Je kan toch zien dat iemand verdriet of pijn heeft en daar op reageren, ongeacht of de reden daarvoor een voor jou logische of voorstelbare is? Ik kan me bij zoveel dingen op de wereld geen voorstelling maken, maar dat wil niet zeggen dat ik niet mee kan leven op het moment dat iemand zoiets overkomt simpelweg doordat je ziet wat het met iemand doet.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 09:53
Dat andere instorten vanwege een overleden hond dat kan ik mij inderdaad weinig bij vooorstellen
woensdag 21 mei 2025 om 10:01
Overigens, het valt me wel vaker op bij dit soort onderwerpen: degene die zich wat minder makkelijk kan verplaatsen in verdriet van de ander of überhaupt wat meer moeite heeft met "emoties" noemt het al snel: wentelen in verdriet of daarin blijven hangen. Als ik om me heen kijk, ken ik eigenlijk bijzonder weinig mensen die echt blijven hangen in verdriet. Ik ken vooral mensen die het verdriet ruimte geven, maar dat is wat anders dan er in blijven hangen.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 09:53Ik kan redelijk zacht voor mezelf zijn en weet heel goed waar ik behoefte aan heb, maar dat is vaak niet wentelen in verdriet of blijven hangen/praten of gevoelens maar tijd alleen of juist heel veel sporten.
woensdag 21 mei 2025 om 10:02
Dat kan ik zien, maar dat je er dan 3weken voor ziekmeldt of nog maanden depressief bent dat zie ik ook. En ik wil er niks van vinden, maar denk dan toch en dooorrrrmeisje85 schreef: ↑21-05-2025 09:58Je hoeft je er toch ook niet iets bij te kunnen voorstellen? Je kan toch zien dat iemand verdriet of pijn heeft en daar op reageren, ongeacht of de reden daarvoor een voor jou logische of voorstelbare is? Ik kan me bij zoveel dingen op de wereld geen voorstelling maken, maar dat wil niet zeggen dat ik niet mee kan leven op het moment dat iemand zoiets overkomt simpelweg doordat je ziet wat het met iemand doet.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
