Hoe zeg ik dit fatsoenlijk?

Ik ga sinds kort naar een soort lichaamsgericht therapeut. Het is eigenlijk geen therapie, maar een stroming/methode die moeilijk uit te leggen is. Natuurlijk is het belangrijk om vooraf het een en ander te vertellen, maar door het zelf te ervaren, ga je het beste begrijpen waar het om draait. Een beetje vaag misschien, maar ik wil liever niet herkend worden.

Nu leer ik nogal snel en ben ik iemand die ook graag over dingen leest, dus ik had en heb me er zelf al in verdiept. Toch blijft deze mevrouw alsmaar praten over de methode op zich, alsof zij denkt (vindt?) dat ik het nog steeds niet begrijp. Daarnaast worden er talloze voorbeelden bij gehaald van ervaringen van andere mensen.

Dat gaat bijna de helft van de tijd zo door. In die tijd gaat het weliswaar ook over aspecten van mij die ze opmerkt, maar verder ratelt ze maar door terwijl ik denk: "ik weet het nu wel" of "wat boeit mij het dat Hans na de sessie zijn been weer op kan tillen". Tijdens mijn behandeling gaat dat ook door. Ik hoef niet te horen dat Joke zo stijf is dat ze dit of dat niet kan en ik wel. Ik word doodmoe van al dat praten en vind het ook zonde van de behandeltijd.

Verder zijn er nog wat dingen die me dwars zitten/waar ik verbaasd over ben, dus ik kan me voorstellen dat iemand die dit leest denkt: zoek een ander persoon die beter bevalt. Ik wil het nog een kans geven omdat zij heel goed is in haar werk. In korte tijd heb ik al spectaculair resultaat bereikt.

Mijn vraag aan jullie is hoe ik op een fatsoenlijke manier aankaart dat ik:

- doodmoe word van dat vele praten
- geen behoefte heb aan nog meer uitleg over de methode
- totaal niet geïnteresseerd ben in de ervaringen van anderen (die me bijna worden opgedrongen).

Ik hoor het graag!