Psyche
alle pijlers
Ik kan heb grote moeite met iets stoms...
dinsdag 30 november 2010 om 02:10
Ik twijfelde waar ik dit moest gaan plaatsen, op het gedeelte relatie, of het gedeelte psyche.
Uiteindelijk toch maar hier geplaatst omdat het eigenlijk helemaal niet om de relatie gaat, maar om mezelf.
Ik heb een geweldige vriend waar ik alles bij kwijt kan, maar in dit geval heb ik echt andere meningen nodig, en het is juist zo fijn dat het toch eigenlijk anoniem is.
Ik begin met een kort stukje voorgeschiedenis, ik heb een onschuldige huidziekte waarbij ik vlekken op mijn huid heb, dit vind ik erg lelijk.
Daarbij heb ik in mijn jeugd vervelende dingen meegemaakt, mijn ouders verwaarloosde me en toen ik op andere manieren aandacht ging zoeken (negatieve aandacht), werd ik gewoon opgesloten en genegeert.
Daarbij heeft een vriend van mijn moeder mij onzedelijk betast toen ik jong was (4), ik vond het vervelend maar wist niks van de seksuele boodschap af, en was toen blij met elke aandacht die ik kreeg.
Door de gebeurtenissen uit de laatste alinea was ik erg onzeker in mijn jeugd en sociaal erg zwak.
Hierdoor was ik vrijwel op elke school de zondebok die gepest en buitengesloten werd. Uiteindelijk is een eetstoornis een deel van wie ik ben geworden, ik wilde graag verdwijnen.
Al met al heb ik heel wat figuurlijke littekens zitten, die ondanks dat ik nu een flinke comeback aan het maken ben, nog steeds aanwezig zijn.
Nu leerde ik een aantal jaar geleden mijn partner kennen, hij is iemand die mij goed aanvoelt en goed voor mij is.
Toen ik hem net een week (ik was 17) kende werd ik gedwongen op straat gezet, omdat mijn vader een zelfmoordpoging had ondernomen.
Ik kon bij mijn vriend logeren, en ben eigenlijk ook nooit meer weggegaan omdat het zo fijn ging tussen ons.
Toen we aankwamen op het gedeelte seks, had ik hier grote moeite mee. Ik had nog nooit eerder iemand mijn moeilijkste plekjes laten zien, en dit durfde ik ook absoluut niet. Met heel veel moeite en verdriet was hij de eerste die ze zag, waar ik dit intiems mee deelde.
Mijn vriend vertelde me dat hij dit niet erg vond, en dat hij het begreep.
Ik kwam er toen al vrij snel achter dat hij porno keek, wat ik het moeilijkste vind is dat hij hierover gelogen had.
Nu ben ik zelf iemand die de fout eerst graag bij zichzelf zocht/zoekt, en ik was dus eigenlijk ook meteen van mening dat ik mezelf niet zo moest aanstellen.
Ik ben ook niet boos geworden, of gezegd dat hij het niet meer mocht doen, ik heb mijn best gedaan om hem geen schuldgevoel te geven. Ik heb hem wel, nadat ik mijn emoties onder controle had, verteld dat het een beetje zeer deed.
Ik heb hem ook nooit verwijten gemaakt, uberhaupt niet aan gedacht trouwens. Ik vond het meteen al een fout die bij mij lag, en niet bij hem. Ik had er immers moeite mee, en hij deed niks fout.
Er ging een hele tijd voorbij waarbij ik spuugmisselijk werd zodra ik uberhaupt iets bloots zag op tv (ik word overigens niet jaloers als mijn vriend zo iets kijkt hoor!). Langzaam werd dit minder omdat ik de beelden niet uit de weg ging.
Na 2,5 jaar dacht ik dat het voorbij was, maar niks is minder waar. Ik krijg nu geregeld (minimaal 3x per week) nachtmerries over dit onderwerp.
Ik krijg steeds meer haat voor wie ik ben, en hoe zeer ik ook vecht om mijn persoonlijkheid te laten bestaan, iets laat me dit gewoon niet toe.
Ik weet in deze dat de porno niet hetgene is wat mijn probleem is, het is slecht 'het mannetje' waar ik mijn gevoelens op projecteer. Iets moet 'de schuld' hebben, waarbij ik denk aan de gevoelens die ik altijd gehad heb dat ik niet goed genoeg ben, dat ik geen liefde waard ben.
Nu wat het grootste probleem is, is dat dit gevoel me een beetje overneemt. Bij elke vorm van seksuele aanraking word ik ontzettend misselijk omdat er een sterk gevoel van zelfhaat naar boven komt, laat staan dat we verder gaan. Seks staat op dit moment op een laag pitje binnen onze relatie dus.
Ik weet dat dit allemaal heel ongezond is, en daarom loop ik al bij een psychiater en sta ik ingeschreven voor therapie, alleen vlot dat niet echt (lange wachtrij).
Verder wil ik nog zeggen dat buiten dit alles, ik totaal niet jaloers ben jegens mijn vriend.
Ik controleer hem verder niet, en zolang ik niks weet qua het wel of niet kijken van porno, doet het me ook geen zeer.
Ik hoop dat ik eigenlijk een beetje steun kan vinden hier, of iemand met een mooi inzicht.
Of nee, dit opgeschreven hebben is eigenlijk al erg fijn.
Uiteindelijk toch maar hier geplaatst omdat het eigenlijk helemaal niet om de relatie gaat, maar om mezelf.
Ik heb een geweldige vriend waar ik alles bij kwijt kan, maar in dit geval heb ik echt andere meningen nodig, en het is juist zo fijn dat het toch eigenlijk anoniem is.
Ik begin met een kort stukje voorgeschiedenis, ik heb een onschuldige huidziekte waarbij ik vlekken op mijn huid heb, dit vind ik erg lelijk.
Daarbij heb ik in mijn jeugd vervelende dingen meegemaakt, mijn ouders verwaarloosde me en toen ik op andere manieren aandacht ging zoeken (negatieve aandacht), werd ik gewoon opgesloten en genegeert.
Daarbij heeft een vriend van mijn moeder mij onzedelijk betast toen ik jong was (4), ik vond het vervelend maar wist niks van de seksuele boodschap af, en was toen blij met elke aandacht die ik kreeg.
Door de gebeurtenissen uit de laatste alinea was ik erg onzeker in mijn jeugd en sociaal erg zwak.
Hierdoor was ik vrijwel op elke school de zondebok die gepest en buitengesloten werd. Uiteindelijk is een eetstoornis een deel van wie ik ben geworden, ik wilde graag verdwijnen.
Al met al heb ik heel wat figuurlijke littekens zitten, die ondanks dat ik nu een flinke comeback aan het maken ben, nog steeds aanwezig zijn.
Nu leerde ik een aantal jaar geleden mijn partner kennen, hij is iemand die mij goed aanvoelt en goed voor mij is.
Toen ik hem net een week (ik was 17) kende werd ik gedwongen op straat gezet, omdat mijn vader een zelfmoordpoging had ondernomen.
Ik kon bij mijn vriend logeren, en ben eigenlijk ook nooit meer weggegaan omdat het zo fijn ging tussen ons.
Toen we aankwamen op het gedeelte seks, had ik hier grote moeite mee. Ik had nog nooit eerder iemand mijn moeilijkste plekjes laten zien, en dit durfde ik ook absoluut niet. Met heel veel moeite en verdriet was hij de eerste die ze zag, waar ik dit intiems mee deelde.
Mijn vriend vertelde me dat hij dit niet erg vond, en dat hij het begreep.
Ik kwam er toen al vrij snel achter dat hij porno keek, wat ik het moeilijkste vind is dat hij hierover gelogen had.
Nu ben ik zelf iemand die de fout eerst graag bij zichzelf zocht/zoekt, en ik was dus eigenlijk ook meteen van mening dat ik mezelf niet zo moest aanstellen.
Ik ben ook niet boos geworden, of gezegd dat hij het niet meer mocht doen, ik heb mijn best gedaan om hem geen schuldgevoel te geven. Ik heb hem wel, nadat ik mijn emoties onder controle had, verteld dat het een beetje zeer deed.
Ik heb hem ook nooit verwijten gemaakt, uberhaupt niet aan gedacht trouwens. Ik vond het meteen al een fout die bij mij lag, en niet bij hem. Ik had er immers moeite mee, en hij deed niks fout.
Er ging een hele tijd voorbij waarbij ik spuugmisselijk werd zodra ik uberhaupt iets bloots zag op tv (ik word overigens niet jaloers als mijn vriend zo iets kijkt hoor!). Langzaam werd dit minder omdat ik de beelden niet uit de weg ging.
Na 2,5 jaar dacht ik dat het voorbij was, maar niks is minder waar. Ik krijg nu geregeld (minimaal 3x per week) nachtmerries over dit onderwerp.
Ik krijg steeds meer haat voor wie ik ben, en hoe zeer ik ook vecht om mijn persoonlijkheid te laten bestaan, iets laat me dit gewoon niet toe.
Ik weet in deze dat de porno niet hetgene is wat mijn probleem is, het is slecht 'het mannetje' waar ik mijn gevoelens op projecteer. Iets moet 'de schuld' hebben, waarbij ik denk aan de gevoelens die ik altijd gehad heb dat ik niet goed genoeg ben, dat ik geen liefde waard ben.
Nu wat het grootste probleem is, is dat dit gevoel me een beetje overneemt. Bij elke vorm van seksuele aanraking word ik ontzettend misselijk omdat er een sterk gevoel van zelfhaat naar boven komt, laat staan dat we verder gaan. Seks staat op dit moment op een laag pitje binnen onze relatie dus.
Ik weet dat dit allemaal heel ongezond is, en daarom loop ik al bij een psychiater en sta ik ingeschreven voor therapie, alleen vlot dat niet echt (lange wachtrij).
Verder wil ik nog zeggen dat buiten dit alles, ik totaal niet jaloers ben jegens mijn vriend.
Ik controleer hem verder niet, en zolang ik niks weet qua het wel of niet kijken van porno, doet het me ook geen zeer.
Ik hoop dat ik eigenlijk een beetje steun kan vinden hier, of iemand met een mooi inzicht.
Of nee, dit opgeschreven hebben is eigenlijk al erg fijn.
dinsdag 30 november 2010 om 02:24
Sterk dat je het opschrijft. Schrijven lucht vaak ook op. Feit is dat je moeite hebt met intimiteit en voornamelijk met jezelf. Dat stukje porno kijken komt wel steeds naar boven drijven. Wat vind je er moeilijk aan; dat hij het kijkt als jouw partner zijnde of dat het iets is waar jij geen controle over hebt dat hij het fascinerend vindt om naar te kijken? kan het zijn dat er een bepaalde jaloezie richting de dames on screen is en dat dat je maag doet omdraaien?
dinsdag 30 november 2010 om 07:04
dinsdag 30 november 2010 om 07:20
dinsdag 30 november 2010 om 07:31
Pff je klinkt als iemand die steeds maar over je grenzen heen laat gaan omdat je ergens het gevoel hebt, dat je grenzen niet mogen bestaan. JA DIE MOGEN WEL BESTAAN!!
Daarom voel je je zo vol met zelfhaat. Leer je grenzen voelen (in je lichaam, wat je waarschijnlijk nu niet kan, misschien is haptotherapie iets voor je) en leer er naar handelen!
Daarom voel je je zo vol met zelfhaat. Leer je grenzen voelen (in je lichaam, wat je waarschijnlijk nu niet kan, misschien is haptotherapie iets voor je) en leer er naar handelen!
woensdag 1 december 2010 om 23:21
Chameleon, dankzij jouw reactie voelde ik me een stukje beter en daardoor heb ik met een fijn gevoel geslapen.
Alle andere reacties, bedankt voor de tijd die jullie ervoor nemen!
Ik meen dat het trouwens gaat om cognitieve therapie, maar dat weet ik niet zeker (ben het een beetje vergeten ).
Ik heb de link die GiB me gestuurd heeft uitvoerig bekeken en gebookmarkt, ik denk dat ik dat als 'plan B' aanhoud, mocht de aankomende therapie niet helpen.
Er zijn ook gelukkig zat momenten dat ik me gelukkig heb gevoelt, ik kan het ene moment me zo depressief voelen dat ik nare gedachten krijg, om me de dag erna veel te vrolijk te voelen.
Ik sta niet goed in contact met mijn eigen gevoelens, en dat is best lastig, vaak weet ik niet waarom ik me zo voel.
Ik zorg ook dat ik elke dag bezig ben met mijn hobby, dat houd me ook een beetje op de rails. Dat is mijn houvast, mijn trapleuning.
Alle andere reacties, bedankt voor de tijd die jullie ervoor nemen!
Ik meen dat het trouwens gaat om cognitieve therapie, maar dat weet ik niet zeker (ben het een beetje vergeten ).
Ik heb de link die GiB me gestuurd heeft uitvoerig bekeken en gebookmarkt, ik denk dat ik dat als 'plan B' aanhoud, mocht de aankomende therapie niet helpen.
Er zijn ook gelukkig zat momenten dat ik me gelukkig heb gevoelt, ik kan het ene moment me zo depressief voelen dat ik nare gedachten krijg, om me de dag erna veel te vrolijk te voelen.
Ik sta niet goed in contact met mijn eigen gevoelens, en dat is best lastig, vaak weet ik niet waarom ik me zo voel.
Ik zorg ook dat ik elke dag bezig ben met mijn hobby, dat houd me ook een beetje op de rails. Dat is mijn houvast, mijn trapleuning.
