Psyche
alle pijlers
Ik mis waardering en intimiteit in relatie
maandag 28 februari 2011 om 10:41
Ik zit in een relatie en daarin was ik eigenlijk jarenlang prima ok, maar ik kom er steeds meer achter dat ik nooit echte waardering heb gevoeld en intimiteit. Deels door mijn eigen schuld wellicht, want ik spreek me zelden uit en maak weinig keuzes. Maar ik weet dat het anders kan. En eigenlijk ook dat ik het nodig hebt, warmte, vertrouwen. Dat ik er toe doe. Ook op momenten dat het even tegenzit. Niets voelt meer hetzelfde nu.
Nu zitten we gevangen in een soort van status quo, waar we beide niet gelukkig zijn en ik zelf eigenlijk alleen maar ongelukkig ben. Wanneer geef je op?
Nu zitten we gevangen in een soort van status quo, waar we beide niet gelukkig zijn en ik zelf eigenlijk alleen maar ongelukkig ben. Wanneer geef je op?
maandag 28 februari 2011 om 10:44
Er zijn geen regels volgens mij voor wanneer je het op moet geven. Denk alleen dat je beide er alles aan gedaan moet hebben, maar als de liefde weg is dan is het denk ik wel einde verhaal. Hebben jullie wel gesprekken gevoerd hoe jullie je voelen? Heb je al aan relatie therapie gedacht? Wil je wel met hem oud worden?
maandag 28 februari 2011 om 10:46
"Deels door mijn eigen schuld wellicht, want ik spreek me zelden uit en maak weinig keuzes".
En daarom hang je nu in niemandsland. Ga het gesprek aan, kijk of je iets bij jezelf kunt veranderen (psycho, maatschappelijk werk oid) en als dat niets oplevert, kies dan voor jezelf.
Dan ben je alleen, maar ook een stuk minder ongelukkig. En opbouwen, dat heb je helemaal zelf in de hand!
Zet je schouders eronder!!!!
En daarom hang je nu in niemandsland. Ga het gesprek aan, kijk of je iets bij jezelf kunt veranderen (psycho, maatschappelijk werk oid) en als dat niets oplevert, kies dan voor jezelf.
Dan ben je alleen, maar ook een stuk minder ongelukkig. En opbouwen, dat heb je helemaal zelf in de hand!
Zet je schouders eronder!!!!
maandag 28 februari 2011 om 10:49
Je geeft pas op als je je eigen aandeel inziet en je jezelf dusdanig hebt weten te veranderen dat jij gelukkig kunt zijn. Anders loop je bij een volgende relatie tegen hetzelfde aan.
Iemand kan jou geen gevoelens geven, dat kun je alleen jezelf geven. Een ander kan wel triggers geven waardoor jij je gewaardeerd voelt en intimiteit voelt. Ga maar na, er zijn mensen die zich nooit gewaardeerd genoeg voelen, al ligt de hele wereld voor hun voeten. En er zijn mensen die zich toch gewaardeerd voelen en daar nauwelijks iets voor krijgen van een ander.
Het is dus ook niet fair te verwachten van iemand dat hij jou een gevoel geeft, je kunt hoogstens verwachten dat hij jouw gevoel voedt, maar dan moet je al wel zelf in staat zijn om dat te voelen. Anders gaat de lol er bij de ander heel snel af.
Als je iets aardigs tegen iemand zegt, waarop de ander reageert met "Nee, echt niet" dan denk je heel snel "Laat ook maar dan".
Stel nou dat je aan jezelf hebt gewerkt, beter in je vel zit etc en je vriend heeft eigenlijk helemaal geen reactie op dat alles. Dan zou je eens aan hem kunnen vragen hoe hij liefde geven en krijgen ervaart en hem vertellen hoe jij dat doet. Dat heeft geen zin als je niet in staat bent waardering/intimiteit te ontvangen.
Iemand kan jou geen gevoelens geven, dat kun je alleen jezelf geven. Een ander kan wel triggers geven waardoor jij je gewaardeerd voelt en intimiteit voelt. Ga maar na, er zijn mensen die zich nooit gewaardeerd genoeg voelen, al ligt de hele wereld voor hun voeten. En er zijn mensen die zich toch gewaardeerd voelen en daar nauwelijks iets voor krijgen van een ander.
Het is dus ook niet fair te verwachten van iemand dat hij jou een gevoel geeft, je kunt hoogstens verwachten dat hij jouw gevoel voedt, maar dan moet je al wel zelf in staat zijn om dat te voelen. Anders gaat de lol er bij de ander heel snel af.
Als je iets aardigs tegen iemand zegt, waarop de ander reageert met "Nee, echt niet" dan denk je heel snel "Laat ook maar dan".
Stel nou dat je aan jezelf hebt gewerkt, beter in je vel zit etc en je vriend heeft eigenlijk helemaal geen reactie op dat alles. Dan zou je eens aan hem kunnen vragen hoe hij liefde geven en krijgen ervaart en hem vertellen hoe jij dat doet. Dat heeft geen zin als je niet in staat bent waardering/intimiteit te ontvangen.
maandag 28 februari 2011 om 10:49
Ik weet dus niet of ik met hem oud moet worden. Praten lukt maar lastig. Lichamelijk voel ik niets meer de laatste maanden.
Eigenlijk als ik eerlijk ben gaat het al jaren op en af
Denk dat ik te weinig aan mezelf heb gedacht de afgelopen jaren. Eigen schuld dikke bult wellicht? Maar moet ik daarvoor nog de rest van mijn leven boeten? Iets wat ik ooit leuk vond, maar nu niet meer, dat moet toch kunnen?
Relatietherapie heeft dat zin? Ik denk dat hij het alleen zou doen voor mij, maar niet omdat hij er zelf in geloofd?
En dan gaat het toch ook communicatie, terwijl ik de echte aandacht mis, niet de opmerking op het juiste moment.
Eigenlijk als ik eerlijk ben gaat het al jaren op en af
Denk dat ik te weinig aan mezelf heb gedacht de afgelopen jaren. Eigen schuld dikke bult wellicht? Maar moet ik daarvoor nog de rest van mijn leven boeten? Iets wat ik ooit leuk vond, maar nu niet meer, dat moet toch kunnen?
Relatietherapie heeft dat zin? Ik denk dat hij het alleen zou doen voor mij, maar niet omdat hij er zelf in geloofd?
En dan gaat het toch ook communicatie, terwijl ik de echte aandacht mis, niet de opmerking op het juiste moment.
maandag 28 februari 2011 om 10:54
quote:petrat schreef op 28 februari 2011 @ 10:49:
Ik weet dus niet of ik met hem oud moet worden. Praten lukt maar lastig. Lichamelijk voel ik niets meer de laatste maanden.
Eigenlijk als ik eerlijk ben gaat het al jaren op en af
Denk dat ik te weinig aan mezelf heb gedacht de afgelopen jaren. Eigen schuld dikke bult wellicht? Maar moet ik daarvoor nog de rest van mijn leven boeten? Iets wat ik ooit leuk vond, maar nu niet meer, dat moet toch kunnen?
Relatietherapie heeft dat zin? Ik denk dat hij het alleen zou doen voor mij, maar niet omdat hij er zelf in geloofd?
En dan gaat het toch ook communicatie, terwijl ik de echte aandacht mis, niet de opmerking op het juiste moment.
Je zegt zelf dat praten lastig lukt, dan lijkt me ondersteuning in de communicatie mbv een relatietherapeut een prima manier om je relatie te verbeteren of om er juist op een voor jou "goede" manier een punt achter te zetten.
Relatietherapie heeft niet tot doel om de relatie te redden, relatietherapie heeft tot doel om mensen beter te laten communiceren met elkaar, daar kan uitkomen dat jullie zonder elkaar beter af zijn. Op persoonlijk vlak groei je er in ieder geval van, het heeft dus altijd zin (mits je natuurlijk actief meedoet en geen prutser treft als therapeut).
Ik weet dus niet of ik met hem oud moet worden. Praten lukt maar lastig. Lichamelijk voel ik niets meer de laatste maanden.
Eigenlijk als ik eerlijk ben gaat het al jaren op en af
Denk dat ik te weinig aan mezelf heb gedacht de afgelopen jaren. Eigen schuld dikke bult wellicht? Maar moet ik daarvoor nog de rest van mijn leven boeten? Iets wat ik ooit leuk vond, maar nu niet meer, dat moet toch kunnen?
Relatietherapie heeft dat zin? Ik denk dat hij het alleen zou doen voor mij, maar niet omdat hij er zelf in geloofd?
En dan gaat het toch ook communicatie, terwijl ik de echte aandacht mis, niet de opmerking op het juiste moment.
Je zegt zelf dat praten lastig lukt, dan lijkt me ondersteuning in de communicatie mbv een relatietherapeut een prima manier om je relatie te verbeteren of om er juist op een voor jou "goede" manier een punt achter te zetten.
Relatietherapie heeft niet tot doel om de relatie te redden, relatietherapie heeft tot doel om mensen beter te laten communiceren met elkaar, daar kan uitkomen dat jullie zonder elkaar beter af zijn. Op persoonlijk vlak groei je er in ieder geval van, het heeft dus altijd zin (mits je natuurlijk actief meedoet en geen prutser treft als therapeut).
maandag 28 februari 2011 om 13:53
Lief dat jullie allemaal reageren. Dat hoopte ik natuurlijk al, maar toch bedankt
Ik denk wel dat ik intimiteit en warmte kan ontvangen. Al is dat door de afgelopen jaren wel minder geworden. Ik vrees dat ik zelf mede de deur op slot heb gedaan, doordat ik het te lang als normaal heb ervaren dat iemand zo met me omgaat. Dommie he! Merk dus wel dat als ik warmte en intimiteit van andere mensen om me heen voel ik dat niet zo maar kan accepteren of teruggeven..ook al zou ik som willen. Ik geloof het gewoon niet direct meer.
Communiceren is belangrijk. Maar voelen dat je er toe doet, komt dat alleen uit hoe iemand iets tegen je zegt, of veel meer uit hoe iemand tegen je doet?
En ja mijn eigen waarde kan ook wel een impuls gebruiken.
Therapie helpt dus ook voor me zelf. Hoe herken ik een prutser?
Ben dus zelf inderdaad denk ik ook niet de warmste bron op dit moment. Lastig allemaal. Ben ik geen opgever, of durf ik niet op te geven?
Ik denk wel dat ik intimiteit en warmte kan ontvangen. Al is dat door de afgelopen jaren wel minder geworden. Ik vrees dat ik zelf mede de deur op slot heb gedaan, doordat ik het te lang als normaal heb ervaren dat iemand zo met me omgaat. Dommie he! Merk dus wel dat als ik warmte en intimiteit van andere mensen om me heen voel ik dat niet zo maar kan accepteren of teruggeven..ook al zou ik som willen. Ik geloof het gewoon niet direct meer.
Communiceren is belangrijk. Maar voelen dat je er toe doet, komt dat alleen uit hoe iemand iets tegen je zegt, of veel meer uit hoe iemand tegen je doet?
En ja mijn eigen waarde kan ook wel een impuls gebruiken.
Therapie helpt dus ook voor me zelf. Hoe herken ik een prutser?
Ben dus zelf inderdaad denk ik ook niet de warmste bron op dit moment. Lastig allemaal. Ben ik geen opgever, of durf ik niet op te geven?
maandag 28 februari 2011 om 13:59
quote:petrat schreef op 28 februari 2011 @ 13:53:
Lief dat jullie allemaal reageren. Dat hoopte ik natuurlijk al, maar toch bedankt
Ik denk wel dat ik intimiteit en warmte kan ontvangen. Al is dat door de afgelopen jaren wel minder geworden. Ik vrees dat ik zelf mede de deur op slot heb gedaan, doordat ik het te lang als normaal heb ervaren dat iemand zo met me omgaat. Dommie he! Merk dus wel dat als ik warmte en intimiteit van andere mensen om me heen voel ik dat niet zo maar kan accepteren of teruggeven..ook al zou ik som willen. Ik geloof het gewoon niet direct meer.
Communiceren is belangrijk. Maar voelen dat je er toe doet, komt dat alleen uit hoe iemand iets tegen je zegt, of veel meer uit hoe iemand tegen je doet?
En ja mijn eigen waarde kan ook wel een impuls gebruiken.
Therapie helpt dus ook voor me zelf. Hoe herken ik een prutser?
Ben dus zelf inderdaad denk ik ook niet de warmste bron op dit moment. Lastig allemaal. Ben ik geen opgever, of durf ik niet op te geven?
Vraag eens om je heen of iemand een goede therapeut weet. Je zult er versteld van staan hoeveel mensen er wel eens bij eentje zijn geweest.
Voelen dat je er toe doet komt uit jezelf. Het is alleen maar een extra'tje als een ander het zegt of laat zien. Het ligt ook aan jezelf waar jij gevoeliger voor bent, voor woorden of voor daden, de een is wat meer auditief ingesteld, de ander wat minder.
Er zijn ook veel boeken over dit onderwerp geschreven, is ook wel wat om mee te beginnen. Wellicht herken je dan ook de methoden van een therapeut ooit wat beter.
Som anders eens op waarvan jij denkt het gevoel van "er toe doen" te krijgen. Doe die dingen eerst voor jezelf, of zeg ze tegen jezelf. Overtuig jezelf er eerst van dat je er mag zijn.
Lief dat jullie allemaal reageren. Dat hoopte ik natuurlijk al, maar toch bedankt
Ik denk wel dat ik intimiteit en warmte kan ontvangen. Al is dat door de afgelopen jaren wel minder geworden. Ik vrees dat ik zelf mede de deur op slot heb gedaan, doordat ik het te lang als normaal heb ervaren dat iemand zo met me omgaat. Dommie he! Merk dus wel dat als ik warmte en intimiteit van andere mensen om me heen voel ik dat niet zo maar kan accepteren of teruggeven..ook al zou ik som willen. Ik geloof het gewoon niet direct meer.
Communiceren is belangrijk. Maar voelen dat je er toe doet, komt dat alleen uit hoe iemand iets tegen je zegt, of veel meer uit hoe iemand tegen je doet?
En ja mijn eigen waarde kan ook wel een impuls gebruiken.
Therapie helpt dus ook voor me zelf. Hoe herken ik een prutser?
Ben dus zelf inderdaad denk ik ook niet de warmste bron op dit moment. Lastig allemaal. Ben ik geen opgever, of durf ik niet op te geven?
Vraag eens om je heen of iemand een goede therapeut weet. Je zult er versteld van staan hoeveel mensen er wel eens bij eentje zijn geweest.
Voelen dat je er toe doet komt uit jezelf. Het is alleen maar een extra'tje als een ander het zegt of laat zien. Het ligt ook aan jezelf waar jij gevoeliger voor bent, voor woorden of voor daden, de een is wat meer auditief ingesteld, de ander wat minder.
Er zijn ook veel boeken over dit onderwerp geschreven, is ook wel wat om mee te beginnen. Wellicht herken je dan ook de methoden van een therapeut ooit wat beter.
Som anders eens op waarvan jij denkt het gevoel van "er toe doen" te krijgen. Doe die dingen eerst voor jezelf, of zeg ze tegen jezelf. Overtuig jezelf er eerst van dat je er mag zijn.
maandag 28 februari 2011 om 14:45
quote:petrat schreef op 28 februari 2011 @ 10:41:
Ik zit in een relatie en daarin was ik eigenlijk jarenlang prima ok, maar ik kom er steeds meer achter dat ik nooit echte waardering heb gevoeld en intimiteit.
Nu zitten we gevangen in een soort van status quo, waar we beide niet gelukkig zijn en ik zelf eigenlijk alleen maar ongelukkig ben. Wanneer geef je op?
Ik ben het met vlinder72 eens dat er geen regels bestaan over wanneer je uit een relatie moet stappen. Het is altijd een ontzettend moeilijke beslissing. Echter, dat je ongelukkig bent en hij eigenlijk ook niet gelukkig is, geeft wel een heel belangrijk punt weer. Veel dingen kun je veranderen in een relatie, maar je moet wel heel eerlijk tegen jezelf zijn. Dit is natuurlijk erg moeilijk en ratio en gevoel spreken elkaar ook nog eens vaak tegen, tenminste dat is mijn ervaring. Je schrijft ook dat je al maanden lichamelijk niets voelt en het eigenlijk al jaren niet lekker loopt tussen jullie. Dit klinkt best wel heftig..
Relatietherapie kan zeker zinvol zijn, maar hier zitten wel bepaalde voorwaarden aan denk ik. Mijn ervaring is dat stellen vaak te laat in therapie gaan, natuurlijk vooral omdat het een moeilijke beslissing is. Want wanneer red je het zelf nog en wanneer heb je een derde persoon nodig? Hierbij moet je nog bedenken wat voor soort therapie je zou willen en bij wie. Zoals je al schreef, je wilt natuurlijk geen prutser tegenover je hebben zitten. Daar schieten jullie allebei niets mee op. Je hebt eigenlijk verschillende keuzes als je aan relatietherapie denkt: via de huisarts naar een GGZ instelling, maar hier zijn de wachtlijsten vaak erg lang (minstens 2-3 maanden). Zelf op zoek gaan naar een psycholoog bij jou in de buurt waar misschien iemand uit je omgeving goede ervaringen mee heeft. En ten slotte is er nog online therapie. Heb je hier wel eens aan gedacht?
Erg naar voor je dat je hier zo mee worstelt. Ik denk dat eerlijkheid naar jezelf toe het allerbelangrijkste is. Hopelijk heb je iets aan mijn tips.
Ik zit in een relatie en daarin was ik eigenlijk jarenlang prima ok, maar ik kom er steeds meer achter dat ik nooit echte waardering heb gevoeld en intimiteit.
Nu zitten we gevangen in een soort van status quo, waar we beide niet gelukkig zijn en ik zelf eigenlijk alleen maar ongelukkig ben. Wanneer geef je op?
Ik ben het met vlinder72 eens dat er geen regels bestaan over wanneer je uit een relatie moet stappen. Het is altijd een ontzettend moeilijke beslissing. Echter, dat je ongelukkig bent en hij eigenlijk ook niet gelukkig is, geeft wel een heel belangrijk punt weer. Veel dingen kun je veranderen in een relatie, maar je moet wel heel eerlijk tegen jezelf zijn. Dit is natuurlijk erg moeilijk en ratio en gevoel spreken elkaar ook nog eens vaak tegen, tenminste dat is mijn ervaring. Je schrijft ook dat je al maanden lichamelijk niets voelt en het eigenlijk al jaren niet lekker loopt tussen jullie. Dit klinkt best wel heftig..
Relatietherapie kan zeker zinvol zijn, maar hier zitten wel bepaalde voorwaarden aan denk ik. Mijn ervaring is dat stellen vaak te laat in therapie gaan, natuurlijk vooral omdat het een moeilijke beslissing is. Want wanneer red je het zelf nog en wanneer heb je een derde persoon nodig? Hierbij moet je nog bedenken wat voor soort therapie je zou willen en bij wie. Zoals je al schreef, je wilt natuurlijk geen prutser tegenover je hebben zitten. Daar schieten jullie allebei niets mee op. Je hebt eigenlijk verschillende keuzes als je aan relatietherapie denkt: via de huisarts naar een GGZ instelling, maar hier zijn de wachtlijsten vaak erg lang (minstens 2-3 maanden). Zelf op zoek gaan naar een psycholoog bij jou in de buurt waar misschien iemand uit je omgeving goede ervaringen mee heeft. En ten slotte is er nog online therapie. Heb je hier wel eens aan gedacht?
Erg naar voor je dat je hier zo mee worstelt. Ik denk dat eerlijkheid naar jezelf toe het allerbelangrijkste is. Hopelijk heb je iets aan mijn tips.
maandag 28 februari 2011 om 17:06
Ik doe er toe en dat is misschien juist wel de reden van deze worsteling. Ik ben me dat eigenlijk veel te laat gaan beseffen. En omdat ik er toe doe wil ik een relatie met warmte en intimiteit. Geven en krijgen.
Eens dat ik zelf verantwoordelijk ben dat ik voel dat ik er toe doe, maar je gaat toch om met mensen en die kunnen dat gevoel versterken of het gevoel juist ontnemen?
Eens dat ik zelf verantwoordelijk ben dat ik voel dat ik er toe doe, maar je gaat toch om met mensen en die kunnen dat gevoel versterken of het gevoel juist ontnemen?
maandag 28 februari 2011 om 17:13
quote:petrat schreef op 28 februari 2011 @ 17:06:
Ik doe er toe en dat is misschien juist wel de reden van deze worsteling. Ik ben me dat eigenlijk veel te laat gaan beseffen. En omdat ik er toe doe wil ik een relatie met warmte en intimiteit. Geven en krijgen.
Eens dat ik zelf verantwoordelijk ben dat ik voel dat ik er toe doe, maar je gaat toch om met mensen en die kunnen dat gevoel versterken of het gevoel juist ontnemen?
Ja, dat klopt maar kennelijk ga jij nu met iemand om die uit het oog verloren is of (lijkt mij waarschijnlijker) nooit geweten heeft welk gedrag van hem leidt tot een gevoel van warmte en intimiteit bij jou. Dat is niet helemaal zijn fout, jij hebt zelf ook weinig laten zien wat dit betreft zeg je. Dat betekent dat jullie beiden aan de slag moeten als je dat nog wilt. Als je nu gaat afwachten op een move van zijn kant dan kun je lang wachten denk ik.
Wat moet iemand doen of zeggen tegen jou om jouw gevoel van warmte en intimiteit te voeden?
Wat zou jij willen doen om andermans gevoel van warmte en intimiteit te voeden?
Ik doe er toe en dat is misschien juist wel de reden van deze worsteling. Ik ben me dat eigenlijk veel te laat gaan beseffen. En omdat ik er toe doe wil ik een relatie met warmte en intimiteit. Geven en krijgen.
Eens dat ik zelf verantwoordelijk ben dat ik voel dat ik er toe doe, maar je gaat toch om met mensen en die kunnen dat gevoel versterken of het gevoel juist ontnemen?
Ja, dat klopt maar kennelijk ga jij nu met iemand om die uit het oog verloren is of (lijkt mij waarschijnlijker) nooit geweten heeft welk gedrag van hem leidt tot een gevoel van warmte en intimiteit bij jou. Dat is niet helemaal zijn fout, jij hebt zelf ook weinig laten zien wat dit betreft zeg je. Dat betekent dat jullie beiden aan de slag moeten als je dat nog wilt. Als je nu gaat afwachten op een move van zijn kant dan kun je lang wachten denk ik.
Wat moet iemand doen of zeggen tegen jou om jouw gevoel van warmte en intimiteit te voeden?
Wat zou jij willen doen om andermans gevoel van warmte en intimiteit te voeden?
dinsdag 1 maart 2011 om 14:22
Wat iemand moet doen om mij een gevoel van warmte en intimiteit te geven?
Er zijn op de momenten die er toe doen bv, als ik me rot voel, of ziek. Gewoon door me op te beuren, een arm om me heen te slaan. In ieder geval niet door me af te snauwen of me in mijn eentje het op te laten lossen
Samen lachen misschien?
Snappen dat ik meer ben dan een stuk vrouwelijk vlees en me laten merken dat ik ondanks dat ik ouder word er toch nog leuk en lekker uit kan zien..In ieder geval niet altijd maar de negatieve punten benoemen en elk puistje aanwijzen
Interesse tonen in de dingen die ik leuk vind, zoals mijn sport en daar komen kijken omdat hij het leuk vindt om mij te zien bewegen en strijden, niet omdat het moet en hij eigenlijk wil da ik iets voor hem doe.
Altijd maar weer die drang naar sex en me het gevoel geven dat als ik geen zin heb de relatie kapot gaat
Me niet lomp behandelen, maar met respect
Er zijn op de momenten die er toe doen bv, als ik me rot voel, of ziek. Gewoon door me op te beuren, een arm om me heen te slaan. In ieder geval niet door me af te snauwen of me in mijn eentje het op te laten lossen
Samen lachen misschien?
Snappen dat ik meer ben dan een stuk vrouwelijk vlees en me laten merken dat ik ondanks dat ik ouder word er toch nog leuk en lekker uit kan zien..In ieder geval niet altijd maar de negatieve punten benoemen en elk puistje aanwijzen
Interesse tonen in de dingen die ik leuk vind, zoals mijn sport en daar komen kijken omdat hij het leuk vindt om mij te zien bewegen en strijden, niet omdat het moet en hij eigenlijk wil da ik iets voor hem doe.
Altijd maar weer die drang naar sex en me het gevoel geven dat als ik geen zin heb de relatie kapot gaat
Me niet lomp behandelen, maar met respect
woensdag 2 maart 2011 om 14:45
Zoals je het nu omschrijft mis je veel in je huidige relatie, of begrijp ik dat verkeerd? Als je het zo stelt, kan ik me heel goed voorstellen dat je niet lekker in je relatie zit! Natuurlijk moet er een bepaald gevoel van eigenwaarde (voelen dat je er toe doet) vanuit jezelf komen. Maar iedereen heeft bevestiging van iemand anders nodig, dat is menselijk!
donderdag 3 maart 2011 om 00:37
Tjee ongelooflijk veel herkenning hier.
Ik kom uit een relatie zoals jij die omschrijft, mijn relatie duurde 16 jaar en de laatste jaren heb ik me enorm eenzaam gevoeld, stond overal alleen voor, kon niet rekenen op zijn hulp steun of troost wanneer dat nodig was, de arm om je heen, een plagerig duwtje, de spontane kus op je wang .....
Ik miste gewoon een partner.
En ook ik wou er toe doen, heb vaak gedacht dat hij mij niet eens zou missen als ik er niet meer was.
Alles veranderde voor mij toen ik mij realiseerde dat ik mijn leven aan het uitzitten was.
Je leeft maar 1 keer, je kunt als je 80 bent niet zeggen zo de volgende keer doe ik het anders, want die volgende keer komt er niet meer dan..........
Het is wel een enorme stap die je neemt , het heeft mij ook jaren gekost om op dat punt te komen, het is echter wel een besluit die jij alleen voor jezelf moet nemen, tenslotte ben jij zelf degene die weet hoe je het voelt.
Zorg er alleen voor dat je echt alles hebt gedaan om de relatie weer in het goede spoor te krijgen.
Heb nu voor mijzelf gekozen, geloof me ook niet een makkelijke weg, wat wel positief is veranderd is mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen zitten weer in de lift, en dat voelt goed, ik verander weer langzaam in de persoon die ik mag, die weer kan lachen en voelen.
Een man zal voor mij nooit meer een invulling worden, maar kan alleen nog maar een aanvulling zijn.
met andere woorden ik leef weer
Ik hoop voor je dat je weer gelukkig wordt
Met of zonder je man.
Carpe Diem
Ik kom uit een relatie zoals jij die omschrijft, mijn relatie duurde 16 jaar en de laatste jaren heb ik me enorm eenzaam gevoeld, stond overal alleen voor, kon niet rekenen op zijn hulp steun of troost wanneer dat nodig was, de arm om je heen, een plagerig duwtje, de spontane kus op je wang .....
Ik miste gewoon een partner.
En ook ik wou er toe doen, heb vaak gedacht dat hij mij niet eens zou missen als ik er niet meer was.
Alles veranderde voor mij toen ik mij realiseerde dat ik mijn leven aan het uitzitten was.
Je leeft maar 1 keer, je kunt als je 80 bent niet zeggen zo de volgende keer doe ik het anders, want die volgende keer komt er niet meer dan..........
Het is wel een enorme stap die je neemt , het heeft mij ook jaren gekost om op dat punt te komen, het is echter wel een besluit die jij alleen voor jezelf moet nemen, tenslotte ben jij zelf degene die weet hoe je het voelt.
Zorg er alleen voor dat je echt alles hebt gedaan om de relatie weer in het goede spoor te krijgen.
Heb nu voor mijzelf gekozen, geloof me ook niet een makkelijke weg, wat wel positief is veranderd is mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen zitten weer in de lift, en dat voelt goed, ik verander weer langzaam in de persoon die ik mag, die weer kan lachen en voelen.
Een man zal voor mij nooit meer een invulling worden, maar kan alleen nog maar een aanvulling zijn.
met andere woorden ik leef weer
Ik hoop voor je dat je weer gelukkig wordt
Met of zonder je man.
Carpe Diem
donderdag 3 maart 2011 om 23:17
ooo wat herkenbaar!!! ruim 2 jaar geleden uit een relatie gestapt na 12,5 jaar. ik voelde me in die relatie alleen nog maar iets dat te vergelijken valt met een kastdeurtje. Het valt niet op, maar is er wel en is toch best handig dat het er is... Ik ben achteraf zo BLIJ met mn keuze. Ook al stap je uit je oude vertrouwde wereldje en weet je niet hoe de toekomst er uit zal zien. Voor mij was deze keus de enige beste keus.
Maargoed iedereen staat anders in het leven en het hangt er ook maar vanaf of er nog ergens iets van liefde zit...
succes met je beslissingen!!
Maargoed iedereen staat anders in het leven en het hangt er ook maar vanaf of er nog ergens iets van liefde zit...
succes met je beslissingen!!
maandag 7 maart 2011 om 18:59
Ik ben blij dat ik niet de enige ben die zich jarenlang niet echt beseft heeft dat je er alleen toe doet als je zorgt dat je er toe doet. Dat je opkomt voor wat je belangijk vindt. En ik wil een relatie waarin ik dingen krijg zonder dat ik er om hoef te vragen. En heb ik al opgegeven? Nog niet helemaal denk ik, maar de angst voor de keus is wel mede de oorzaak dat ik het nog niet opgeef vrees ik.
