Psyche
alle pijlers
Ik word gek van mezelf
maandag 24 februari 2020 11:05
sinds 2 maanden sta ik op de wachtlijst voor de specialistische ggz, in juni kan ik starten.
Inmiddels wordt ik gek van mijzelf, ik ben moe en prikkelbaar en heb steeds vaker het gevoel dat ik niet alle ballen meer omhoog kan houden. Ik heb geen partner, wel 3 lieve kinderen, waar ik sterk voor moet zijn.
Ik heb regelmatig last van chronische hyperventilatie en soms uit dat zich ook in paniekaanvallen. Gemiddeld wordt ik een keer of 6 wakker s’nachts (slecht slapen doe ik al jaren). Het beste slaap ik in de ochtend, als het al licht wordt en er geluiden zijn. Voor het paniekgevoel slik ik alprazolam.
Ik vind mijn werk erg leuk, maar vaak ben ik zo moe, en verlang ik naar een vrije dag. Maar op mijn vrije dagen, wordt ik gek van alle gedachtes die ik niet kan stoppen, en wil ik juist graag werken, om mijn gedachtes te verzetten. Ik kom maar niet uit deze circel, en de vermoeidheid wordt steeds erger.
Ik wordt steeds somberder, maar ben niet depressief. En nu ik eindelijk een paar mensen in vertrouwen heb genomen, over de dingen die ik heb meegemaakt, voel ik me schuldig dat ik er over praat. Bovendien wil ik ook geen zeur zijn, en steeds dingen herhalen tegen ze.
Ik wil zo graag weer energie hebben, vrolijk zijn, geen schuldgevoel en geen angst hebben.
Wie herkent dit? Hoe ging je er mee om? Ik ben op zoek naar tips, juni duurt nog zo lang.
Inmiddels wordt ik gek van mijzelf, ik ben moe en prikkelbaar en heb steeds vaker het gevoel dat ik niet alle ballen meer omhoog kan houden. Ik heb geen partner, wel 3 lieve kinderen, waar ik sterk voor moet zijn.
Ik heb regelmatig last van chronische hyperventilatie en soms uit dat zich ook in paniekaanvallen. Gemiddeld wordt ik een keer of 6 wakker s’nachts (slecht slapen doe ik al jaren). Het beste slaap ik in de ochtend, als het al licht wordt en er geluiden zijn. Voor het paniekgevoel slik ik alprazolam.
Ik vind mijn werk erg leuk, maar vaak ben ik zo moe, en verlang ik naar een vrije dag. Maar op mijn vrije dagen, wordt ik gek van alle gedachtes die ik niet kan stoppen, en wil ik juist graag werken, om mijn gedachtes te verzetten. Ik kom maar niet uit deze circel, en de vermoeidheid wordt steeds erger.
Ik wordt steeds somberder, maar ben niet depressief. En nu ik eindelijk een paar mensen in vertrouwen heb genomen, over de dingen die ik heb meegemaakt, voel ik me schuldig dat ik er over praat. Bovendien wil ik ook geen zeur zijn, en steeds dingen herhalen tegen ze.
Ik wil zo graag weer energie hebben, vrolijk zijn, geen schuldgevoel en geen angst hebben.
Wie herkent dit? Hoe ging je er mee om? Ik ben op zoek naar tips, juni duurt nog zo lang.
maandag 24 februari 2020 11:27
Niet om vervelend te doen of nieuwsgierig, maar voor welke verdenking/aandoening/problemen sta je op de wachtlijst van de specialistische GGZ?
Je zegt zelf niet depressief maar als het een angstoornis id of een persoonlijkheidstoornis of PTSS ofzo dan krijg je misschien herkenverhalen of hele simpele adviezen mbt wat onrustigheid die helemaal niet toereikend zijn.
Ik zou ook kijken of de POH-GGZer plek voor je heeft tot de wachtlijst voorbij is.
Je zegt zelf niet depressief maar als het een angstoornis id of een persoonlijkheidstoornis of PTSS ofzo dan krijg je misschien herkenverhalen of hele simpele adviezen mbt wat onrustigheid die helemaal niet toereikend zijn.
Ik zou ook kijken of de POH-GGZer plek voor je heeft tot de wachtlijst voorbij is.
maandag 24 februari 2020 11:33
Haptotherapie. Ik herken de paniekaanvallen, te veel prikkels, te veel vastzitten in je hoofd.
Ik heb heel veel aan haptotherapie.
Heb je al gesproken met je werkgever?
Ik snap dat je werk ziet als een afleiding maar geloof mij, dat gaat je opbreken. Is mij ook gebeurd en ik ben nu sinds 1 januari ziek uit dienst. Sinds september vorig jaar al ziek.
Luister naar jezelf. Dit alles is een duidelijke waarschuwing dat het niet meer gaat.
Ik heb heel veel aan haptotherapie.
Heb je al gesproken met je werkgever?
Ik snap dat je werk ziet als een afleiding maar geloof mij, dat gaat je opbreken. Is mij ook gebeurd en ik ben nu sinds 1 januari ziek uit dienst. Sinds september vorig jaar al ziek.
Luister naar jezelf. Dit alles is een duidelijke waarschuwing dat het niet meer gaat.
maandag 24 februari 2020 11:34
Als ik je zo hoor klinkt Juni inderdaad veel te ver weg. Ik heb ook veel gehad aan de praktijkondersteuner bij mijn huisarts. Daar is nooit een wachtlijst voor zover ik weet? Ik denk dat wat tips op een forum jou niet genoeg gaan helpen.
~ Whatever it is you're seeking won't come in the form you're expecting ~
maandag 24 februari 2020 11:40
Ik heb geen diagnose, ik ben door de poh doorgestuurd naar basis ggz, daar is het mis gegaan. (2 trajecten doorlopen, 3 verschillende psychologen, omdat ze steeds weg gingen bij de praktijk. De eerste psycholoog ging voor mijn gevoel van hot naar her, de2e psycholoog liep was gzpsycholoog in opleiding, en had vaak haar handleiding nodig, en walste over mij heen. Bij de 3e heb ik tijdens het intake gesprek aangegeven dat ik het niet zag zitten, dat ik nog maar een paar sessies had, en ik nog geen stap verder was. Zij gaf toe dat er teveel fouten waren gemaakt, en dat ik niet op mijn plek was bij de basis ggz)
Ik ben doorgestuurd vanwege verschillende trauma’s, daardoor heb ik mijzelf bepaalde overlevingstechnieken aangeleerd, die mij toen hielpen, en nu juist in de weg zitten. Sommige trauma’s heb ik erg diep weggestopt. 2 jaar geleden heb ik mede daardoor een burn out gehad. Vandaar dat ik toen bij de poh en de basis ggz ben beland.
Ik ben doorgestuurd vanwege verschillende trauma’s, daardoor heb ik mijzelf bepaalde overlevingstechnieken aangeleerd, die mij toen hielpen, en nu juist in de weg zitten. Sommige trauma’s heb ik erg diep weggestopt. 2 jaar geleden heb ik mede daardoor een burn out gehad. Vandaar dat ik toen bij de poh en de basis ggz ben beland.
maandag 24 februari 2020 11:40
Wat vervelend voor je 
Voor nu is het even van dag tot dag leven. Kijk inderdaad of de poh ggz kan helpen. Houd ook contact met de huisarts, misschien kan die helpen bij je slaap. Heb je ook al van slaaphygiëne gehoord? Zo niet, lees je erover in en ga het zo goed mogelijk uitvoeren. Als je slecht slaapt loopt alles minder lekker. Eventueel slaapmedicatie met de huisarts bespreken, dat hoeft niet meteen iets superheftigs te zijn.
Je merkt dat werk zijn functie heeft, en dat je thuis overspoeld wordt door gedachten. Probeer elke dag even te kijken of er iets is wat afleiding geeft naast werken, en probeer dat te gaan doen als je thuis bent en de tijd hebt.
Heb je wel familie of vrienden die je wat kunnen ondersteunen? Ook met praktische zaken? Het kan misschien fijn zijn eens per week met de kinderen bij je ouders te eten bijvoorbeeld (al ligt dat ook aan de leeftijd van je kinderen).
Ik snap de frustratie en wanhoop die bij een wachtlijst komt kijken. Je hebt hulp nodig, en je kan nog niks. Je kan echter wel wat! De harde realiteit is dat in Juni geen magische oplossing komt, alleen ondersteuning voor je herstelproces. En daar kun je nu proberen een beginnetje mee te maken. Alvast een steuntje in de rug:
- je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je ziek bent. Daar kies je niet voor.
- het is superfijn dat je vrienden hebt waar je bij terecht kunt! Geef aan dat je ze niet teveel wil belasten en leg de bal bij hen, als het teveel wordt kunnen ze dat aangeven. Breng balans aan tussen afspreken om te praten over je problemen, en afspreken voor leuke afleiding.
- het is ok dat je nu moe bent. Je slaapt slecht. Je hebt angstklachten. Daar wordt je moe van. Je hebt hulp ingeschakeld dus je zet de juiste stappen. Je hebt toestemming om moe te zijn om verdrietig te zijn, en op te laden.
Voor nu is het even van dag tot dag leven. Kijk inderdaad of de poh ggz kan helpen. Houd ook contact met de huisarts, misschien kan die helpen bij je slaap. Heb je ook al van slaaphygiëne gehoord? Zo niet, lees je erover in en ga het zo goed mogelijk uitvoeren. Als je slecht slaapt loopt alles minder lekker. Eventueel slaapmedicatie met de huisarts bespreken, dat hoeft niet meteen iets superheftigs te zijn.
Je merkt dat werk zijn functie heeft, en dat je thuis overspoeld wordt door gedachten. Probeer elke dag even te kijken of er iets is wat afleiding geeft naast werken, en probeer dat te gaan doen als je thuis bent en de tijd hebt.
Heb je wel familie of vrienden die je wat kunnen ondersteunen? Ook met praktische zaken? Het kan misschien fijn zijn eens per week met de kinderen bij je ouders te eten bijvoorbeeld (al ligt dat ook aan de leeftijd van je kinderen).
Ik snap de frustratie en wanhoop die bij een wachtlijst komt kijken. Je hebt hulp nodig, en je kan nog niks. Je kan echter wel wat! De harde realiteit is dat in Juni geen magische oplossing komt, alleen ondersteuning voor je herstelproces. En daar kun je nu proberen een beginnetje mee te maken. Alvast een steuntje in de rug:
- je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je ziek bent. Daar kies je niet voor.
- het is superfijn dat je vrienden hebt waar je bij terecht kunt! Geef aan dat je ze niet teveel wil belasten en leg de bal bij hen, als het teveel wordt kunnen ze dat aangeven. Breng balans aan tussen afspreken om te praten over je problemen, en afspreken voor leuke afleiding.
- het is ok dat je nu moe bent. Je slaapt slecht. Je hebt angstklachten. Daar wordt je moe van. Je hebt hulp ingeschakeld dus je zet de juiste stappen. Je hebt toestemming om moe te zijn om verdrietig te zijn, en op te laden.
maandag 24 februari 2020 11:43
CherokeeRose1977 schreef: ↑24-02-2020 11:33Haptotherapie. Ik herken de paniekaanvallen, te veel prikkels, te veel vastzitten in je hoofd.
Ik heb heel veel aan haptotherapie.
Heb je al gesproken met je werkgever?
Ik snap dat je werk ziet als een afleiding maar geloof mij, dat gaat je opbreken. Is mij ook gebeurd en ik ben nu sinds 1 januari ziek uit dienst. Sinds september vorig jaar al ziek.
Nee niet besproken, en durf het ook niet zo goed, sinds een paar maanden heb ik een nieuwe werkgever en sinds kort een leidinggevende functie. Ik ben bang dat als ik vertel hoe het gaat, het mijn doorgroeien en mijn functie in de weg gaat staan. Ik ben juist zo blij met al de kansen die ik nu krijg.
Luister naar jezelf. Dit alles is een duidelijke waarschuwing dat het niet meer gaat.
maandag 24 februari 2020 11:47
Dankje, dit zijn tips waar ik hopelijk wat aan heb. Ik heb 2 vrienden in vertrouwen genomen, en daar blijft het ook wel bij. Zeker mijn familie wil ik er niet mee belasten, of verdriet mee doen. Slaapmedicatie heb ik gehad, maar omdat er verslavingen in de familie voor komen, ook slaapmedicatie, durf ik dit nooit langer dan 3 a 4 dgn in te nemen. Ik heb van heel dichtbij gezien wat het kan aanrichten.GreenLadyFern schreef: ↑24-02-2020 11:40Wat vervelend voor je
Voor nu is het even van dag tot dag leven. Kijk inderdaad of de poh ggz kan helpen. Houd ook contact met de huisarts, misschien kan die helpen bij je slaap. Heb je ook al van slaaphygiëne gehoord? Zo niet, lees je erover in en ga het zo goed mogelijk uitvoeren. Als je slecht slaapt loopt alles minder lekker. Eventueel slaapmedicatie met de huisarts bespreken, dat hoeft niet meteen iets superheftigs te zijn.
Je merkt dat werk zijn functie heeft, en dat je thuis overspoeld wordt door gedachten. Probeer elke dag even te kijken of er iets is wat afleiding geeft naast werken, en probeer dat te gaan doen als je thuis bent en de tijd hebt.
Heb je wel familie of vrienden die je wat kunnen ondersteunen? Ook met praktische zaken? Het kan misschien fijn zijn eens per week met de kinderen bij je ouders te eten bijvoorbeeld (al ligt dat ook aan de leeftijd van je kinderen).
Ik snap de frustratie en wanhoop die bij een wachtlijst komt kijken. Je hebt hulp nodig, en je kan nog niks. Je kan echter wel wat! De harde realiteit is dat in Juni geen magische oplossing komt, alleen ondersteuning voor je herstelproces. En daar kun je nu proberen een beginnetje mee te maken. Alvast een steuntje in de rug:
- je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je ziek bent. Daar kies je niet voor.
- het is superfijn dat je vrienden hebt waar je bij terecht kunt! Geef aan dat je ze niet teveel wil belasten en leg de bal bij hen, als het teveel wordt kunnen ze dat aangeven. Breng balans aan tussen afspreken om te praten over je problemen, en afspreken voor leuke afleiding.
- het is ok dat je nu moe bent. Je slaapt slecht. Je hebt angstklachten. Daar wordt je moe van. Je hebt hulp ingeschakeld dus je zet de juiste stappen. Je hebt toestemming om moe te zijn om verdrietig te zijn, en op te laden.
Ik ga me verdiepen in slaaphygiene.
maandag 24 februari 2020 11:53
Slaaphygiene inderdaad en er zijn ook slaaphlupje mbt medicatie die niet verslavend zijn, vraag daar anders eens naar. Is medicatie die ooit voor wat anders is gemaakt maar als bijwerking heeft dat je er goed op slaapt en niet perse verslavend werkt of steeds meer van nodig hebt.
En bel even naar de huisarts en vraag naar de POH-GGZ-er. Misschien hebben ze plek, die kan en goed luisteren en is ook vooral om praktische tips en leefstructuur te bekijken.
En bel even naar de huisarts en vraag naar de POH-GGZ-er. Misschien hebben ze plek, die kan en goed luisteren en is ook vooral om praktische tips en leefstructuur te bekijken.
dinsdag 25 februari 2020 13:46
De wachtlijsten zijn inderdaad lang, en ik vind het frustrerend dat ik het afgelopen jaar niets ben opgeschoten. Op de momenten dat het goed gaat, dan vind ik mijn problemen wel meevallen, en dan kan ik het allemaal wel alleen, zoals ik al heel lang doe. Maar nu zit ik op een breekpunt lijkt wel.
Wat de poh betreft, daar ben ik tijdens mijn burn-out geweest, en hij kon mij niet verder helpen.
Energie om thuis nog iets te doen, heb ik momenteel niet. Ik doe de dingen die van mezelf moeten, en soms ben ik dan uitgeput en in paniek. Maar ik ga toch door, omdat het moet. (Ook 1 van de dingen die ik wil aanpakken bij de psycholoog)
Ik ga iig proberen de tips van Greenladyfern proberen.
Ik ben ontzettend streng voor mezelf, dus toegeven dat het okay is, om deze emoties te voelen, is al een hele stap.
Jouw idee van een slaaphulpje is ook een goede luci_morgenster.
Wat de poh betreft, daar ben ik tijdens mijn burn-out geweest, en hij kon mij niet verder helpen.
Energie om thuis nog iets te doen, heb ik momenteel niet. Ik doe de dingen die van mezelf moeten, en soms ben ik dan uitgeput en in paniek. Maar ik ga toch door, omdat het moet. (Ook 1 van de dingen die ik wil aanpakken bij de psycholoog)
Ik ga iig proberen de tips van Greenladyfern proberen.
Ik ben ontzettend streng voor mezelf, dus toegeven dat het okay is, om deze emoties te voelen, is al een hele stap.
Jouw idee van een slaaphulpje is ook een goede luci_morgenster.
dinsdag 25 februari 2020 13:54
Wat rot voor je. Ben ook depressief geweest. Een heleboel gedaan, haptonoom. psycholoog etc. Alle beetjes helpen maar wat mijn uiteindelijk geholpen heeft is beweging en juist praten met mensen die daar tijd voor willen vrijmaken, Niet gelijk intensief sporten (niet daar je daar de energie voor hebt). Wandelen en echt een paar keer per week. Liefs elke dag en maak het niet te zwaar voor jezelf. Heel veel sterkte.
woensdag 26 februari 2020 17:55
Praten blijft lastig, ik wil mensen niet tot last zijn, of dat ze denken dat ik mij aanstel. Bewegen is iets dat ik wel veel doe gelukkig.
Momenteel heb ik veel paniekaanvallen. Ik heb daar alprozalam voor, en neem momenteel steeds een dubbele dosis, maar nog komt het er door heen, en krijg ik het niet onder controle.
De laatste dagen schiet het regelmatig door mijn hoofd, dat ik begrijp dat mensen zich snijden etc.
Niet dat ik dat van plan hoor, zeker niet. Maar ik wil zo graag van dit rotgevoel af, en de pijn er uit.
Momenteel heb ik veel paniekaanvallen. Ik heb daar alprozalam voor, en neem momenteel steeds een dubbele dosis, maar nog komt het er door heen, en krijg ik het niet onder controle.
De laatste dagen schiet het regelmatig door mijn hoofd, dat ik begrijp dat mensen zich snijden etc.
Niet dat ik dat van plan hoor, zeker niet. Maar ik wil zo graag van dit rotgevoel af, en de pijn er uit.
vrijdag 28 februari 2020 17:44
Wat een lief bericht zeg..wilde ik ff kwijt..ik heb er ook veel aan..dank je!GreenLadyFern schreef: ↑24-02-2020 11:40Wat vervelend voor je
Voor nu is het even van dag tot dag leven. Kijk inderdaad of de poh ggz kan helpen. Houd ook contact met de huisarts, misschien kan die helpen bij je slaap. Heb je ook al van slaaphygiëne gehoord? Zo niet, lees je erover in en ga het zo goed mogelijk uitvoeren. Als je slecht slaapt loopt alles minder lekker. Eventueel slaapmedicatie met de huisarts bespreken, dat hoeft niet meteen iets superheftigs te zijn.
Je merkt dat werk zijn functie heeft, en dat je thuis overspoeld wordt door gedachten. Probeer elke dag even te kijken of er iets is wat afleiding geeft naast werken, en probeer dat te gaan doen als je thuis bent en de tijd hebt.
Heb je wel familie of vrienden die je wat kunnen ondersteunen? Ook met praktische zaken? Het kan misschien fijn zijn eens per week met de kinderen bij je ouders te eten bijvoorbeeld (al ligt dat ook aan de leeftijd van je kinderen).
Ik snap de frustratie en wanhoop die bij een wachtlijst komt kijken. Je hebt hulp nodig, en je kan nog niks. Je kan echter wel wat! De harde realiteit is dat in Juni geen magische oplossing komt, alleen ondersteuning voor je herstelproces. En daar kun je nu proberen een beginnetje mee te maken. Alvast een steuntje in de rug:
- je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je ziek bent. Daar kies je niet voor.
- het is superfijn dat je vrienden hebt waar je bij terecht kunt! Geef aan dat je ze niet teveel wil belasten en leg de bal bij hen, als het teveel wordt kunnen ze dat aangeven. Breng balans aan tussen afspreken om te praten over je problemen, en afspreken voor leuke afleiding.
- het is ok dat je nu moe bent. Je slaapt slecht. Je hebt angstklachten. Daar wordt je moe van. Je hebt hulp ingeschakeld dus je zet de juiste stappen. Je hebt toestemming om moe te zijn om verdrietig te zijn, en op te laden.
