Psyche
alle pijlers
In oude rol/gewoontes vallen
dinsdag 23 november 2010 om 19:29
Hm. Misschien dan toch weer opnieuw? Ik heb 't verwijderd en niet opgeslagen, dus moet even opnieuw beginnen. Vind het lastig, want schaam me ervoor, bang voor negatieve reacties, maar misschien valt het mee.
Oké, tweede poging dus.
Nouja, ik studeer dus en heb hierbij intervisie voor stage. Na wat omwegen ben ik eindelijk in het tweede jaar beland en gaan de stage en de projecten goed! Dit waren steeds de struikelblokken, want ik was te onzeker, zei te weinig, nam te weinig initiatief etc. En dat komt natuurlijk vooral naar voren tijdens stage & projectgroepjes. Ben er dus blij mee dat dit nu beide goed gaat! (tot nu toe)
Maar ik heb dus voor stage intervisie in een groepje mede-studenten uit andere klassen. Hierbij verval ik meteen in oud gedrag, namelijk; niets durven zeggen, in elkaar gedoken zitten, als ik iets zeg helemaal rood worden en heel zacht en onzeker praten etc. Ik kan dan nog zo hard m'n best doen en 100x tegen mezelf zeggen dat ik gewoon iets moet zeggen en dat 't oké is, maar het lukt me dan gewoon niet.
Heel gek, want zodra ik 't lokaal uit ben en een klasgenoot tegen kom, dan begin ik weer enthousiast te kletsen en ben ik voor mijn doen weer redelijk druk en praterig.
Nu kan het zijn dat het eraan ligt dat het in een onbekend groepje is, maar naar mijn gevoel is dat niet het enige. De setting, opzet e.d. lijkt namelijk heel erg op een groepstherapie die ik heb gedaan en ook daar was ik dus heel onzeker, durfde niets te zeggen etc. Nu heb ik het gevoel dat ik tijdens de intervisie verval in het gedrag wat ik had tijdens die therapie. Ik probeer naar de intervisie dan ook met een andere instelling en houding erheen te gaan, maar tot nu toe heeft dat nog geen effect gehad.
Vind het wel heel stom en weet niet hoe ik 't moet veranderen. Snap 't ook niet, want zo'n intervisie is toch echt anders als een groepstherapie!
En tja het zou echt heeel jammer zijn als ik de stage nu niet haal door een onvoldoende op mwb, juist omdat het nu éindelijk eens goed gaat met stage & projecten!
Oké, tweede poging dus.
Nouja, ik studeer dus en heb hierbij intervisie voor stage. Na wat omwegen ben ik eindelijk in het tweede jaar beland en gaan de stage en de projecten goed! Dit waren steeds de struikelblokken, want ik was te onzeker, zei te weinig, nam te weinig initiatief etc. En dat komt natuurlijk vooral naar voren tijdens stage & projectgroepjes. Ben er dus blij mee dat dit nu beide goed gaat! (tot nu toe)
Maar ik heb dus voor stage intervisie in een groepje mede-studenten uit andere klassen. Hierbij verval ik meteen in oud gedrag, namelijk; niets durven zeggen, in elkaar gedoken zitten, als ik iets zeg helemaal rood worden en heel zacht en onzeker praten etc. Ik kan dan nog zo hard m'n best doen en 100x tegen mezelf zeggen dat ik gewoon iets moet zeggen en dat 't oké is, maar het lukt me dan gewoon niet.
Heel gek, want zodra ik 't lokaal uit ben en een klasgenoot tegen kom, dan begin ik weer enthousiast te kletsen en ben ik voor mijn doen weer redelijk druk en praterig.
Nu kan het zijn dat het eraan ligt dat het in een onbekend groepje is, maar naar mijn gevoel is dat niet het enige. De setting, opzet e.d. lijkt namelijk heel erg op een groepstherapie die ik heb gedaan en ook daar was ik dus heel onzeker, durfde niets te zeggen etc. Nu heb ik het gevoel dat ik tijdens de intervisie verval in het gedrag wat ik had tijdens die therapie. Ik probeer naar de intervisie dan ook met een andere instelling en houding erheen te gaan, maar tot nu toe heeft dat nog geen effect gehad.
Vind het wel heel stom en weet niet hoe ik 't moet veranderen. Snap 't ook niet, want zo'n intervisie is toch echt anders als een groepstherapie!
En tja het zou echt heeel jammer zijn als ik de stage nu niet haal door een onvoldoende op mwb, juist omdat het nu éindelijk eens goed gaat met stage & projecten!
dinsdag 23 november 2010 om 21:10
Het was een prima topicopening hoor TO.
Ik kan het dus nu niet meer terug lezen, maar wat ik dacht toen je schreef dat je weer in je oude rol viel omdat de setting hetzelfde was als bij therapie, dat je al aan het begin van de bijeenkomst dus als je net binnenkomt je al anders moet gedragen opstellen dan toen. Bijvoorbeeld door gewoon zomaar te trakteren op een zelf gebakken brownie, dus zorgen dat je geen gelegenheid hebt om terug te vallen in verlegenheid/onzekerheid.
Denk er nog even over na om je OP weer terug te zetten. Kijk maar eens rond bij de pijler relaties, als je daar de OPs ziet is het vaak echt om te huilen qua taalgebruik en TOs die geen zelfkennis hebben (hij gaat vreemd, maar hij is toch altijd zo lief voor me) en daar komen ook hele goede en constructieve reacties op.
Ik kan het dus nu niet meer terug lezen, maar wat ik dacht toen je schreef dat je weer in je oude rol viel omdat de setting hetzelfde was als bij therapie, dat je al aan het begin van de bijeenkomst dus als je net binnenkomt je al anders moet gedragen opstellen dan toen. Bijvoorbeeld door gewoon zomaar te trakteren op een zelf gebakken brownie, dus zorgen dat je geen gelegenheid hebt om terug te vallen in verlegenheid/onzekerheid.
Denk er nog even over na om je OP weer terug te zetten. Kijk maar eens rond bij de pijler relaties, als je daar de OPs ziet is het vaak echt om te huilen qua taalgebruik en TOs die geen zelfkennis hebben (hij gaat vreemd, maar hij is toch altijd zo lief voor me) en daar komen ook hele goede en constructieve reacties op.
dinsdag 23 november 2010 om 21:43
Hm. Misschien dan toch weer opnieuw? Ik heb 't verwijderd en niet opgeslagen, dus moet even opnieuw beginnen. Vind het lastig, want schaam me ervoor, bang voor negatieve reacties, maar misschien valt het mee.
Nouja, ik studeer dus en heb hierbij intervisie voor stage. Na wat omwegen ben ik eindelijk in het tweede jaar beland en gaan de stage en de projecten goed! Dit waren steeds de struikelblokken, want ik was te onzeker, zei te weinig, nam te weinig initiatief etc. En dat komt natuurlijk vooral naar voren tijdens stage & projectgroepjes. Ben er dus blij mee dat dit nu beide goed gaat! (tot nu toe)
Maar ik heb dus voor stage intervisie in een groepje mede-studenten uit andere klassen. Hierbij verval ik meteen in oud gedrag, namelijk; niets durven zeggen, in elkaar gedoken zitten, als ik iets zeg helemaal rood worden en heel zacht en onzeker praten etc. Ik kan dan nog zo hard m'n best doen en 100x tegen mezelf zeggen dat ik gewoon iets moet zeggen en dat 't oké is, maar het lukt me dan gewoon niet.
Heel gek, want zodra ik 't lokaal uit ben en een klasgenoot tegen kom, dan begin ik weer enthousiast te kletsen en ben ik voor mijn doen weer redelijk druk en praterig.
Nu kan het zijn dat het eraan ligt dat het in een onbekend groepje is, maar naar mijn gevoel is dat niet het enige. De setting, opzet e.d. lijkt namelijk heel erg op een groepstherapie die ik heb gedaan en ook daar was ik dus heel onzeker, durfde niets te zeggen etc. Nu heb ik het gevoel dat ik tijdens de intervisie verval in het gedrag wat ik had tijdens die therapie. Ik probeer naar de intervisie dan ook met een andere instelling en houding erheen te gaan, maar tot nu toe heeft dat nog geen effect gehad.
Vind het wel heel stom en weet niet hoe ik 't moet veranderen. Snap 't ook niet, want zo'n intervisie is toch echt anders als een groepstherapie!
En tja het zou echt heeel jammer zijn als ik de stage nu niet haal door een onvoldoende op mwb, juist omdat het nu éindelijk eens goed gaat met stage & projecten!
Nouja, ik studeer dus en heb hierbij intervisie voor stage. Na wat omwegen ben ik eindelijk in het tweede jaar beland en gaan de stage en de projecten goed! Dit waren steeds de struikelblokken, want ik was te onzeker, zei te weinig, nam te weinig initiatief etc. En dat komt natuurlijk vooral naar voren tijdens stage & projectgroepjes. Ben er dus blij mee dat dit nu beide goed gaat! (tot nu toe)
Maar ik heb dus voor stage intervisie in een groepje mede-studenten uit andere klassen. Hierbij verval ik meteen in oud gedrag, namelijk; niets durven zeggen, in elkaar gedoken zitten, als ik iets zeg helemaal rood worden en heel zacht en onzeker praten etc. Ik kan dan nog zo hard m'n best doen en 100x tegen mezelf zeggen dat ik gewoon iets moet zeggen en dat 't oké is, maar het lukt me dan gewoon niet.
Heel gek, want zodra ik 't lokaal uit ben en een klasgenoot tegen kom, dan begin ik weer enthousiast te kletsen en ben ik voor mijn doen weer redelijk druk en praterig.
Nu kan het zijn dat het eraan ligt dat het in een onbekend groepje is, maar naar mijn gevoel is dat niet het enige. De setting, opzet e.d. lijkt namelijk heel erg op een groepstherapie die ik heb gedaan en ook daar was ik dus heel onzeker, durfde niets te zeggen etc. Nu heb ik het gevoel dat ik tijdens de intervisie verval in het gedrag wat ik had tijdens die therapie. Ik probeer naar de intervisie dan ook met een andere instelling en houding erheen te gaan, maar tot nu toe heeft dat nog geen effect gehad.
Vind het wel heel stom en weet niet hoe ik 't moet veranderen. Snap 't ook niet, want zo'n intervisie is toch echt anders als een groepstherapie!
En tja het zou echt heeel jammer zijn als ik de stage nu niet haal door een onvoldoende op mwb, juist omdat het nu éindelijk eens goed gaat met stage & projecten!
dinsdag 23 november 2010 om 21:46
woensdag 24 november 2010 om 11:05
Kun je het niet bespreekbaar maken binnen het groepje? Waarschijnlijk hebben zij ook wel gezien dat je binnen de groep anders bent dan daarbuiten?
Heb je eigenlijk wel iets gehad aan de groepstherapie? Zo te lezen deed je je daar dus anders voor dan je werkelijk bent?
Maar lastige situatie en die schaamte is nergens voor nodig! Goed juist dat je actief op zoek bent naar een oplossing!!!
Heb je eigenlijk wel iets gehad aan de groepstherapie? Zo te lezen deed je je daar dus anders voor dan je werkelijk bent?
Maar lastige situatie en die schaamte is nergens voor nodig! Goed juist dat je actief op zoek bent naar een oplossing!!!
