Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
zondag 24 september 2017 om 22:11
yesss schreef: ↑24-09-2017 14:03Herken het helemaal! Heel dubbel soms. Ik kan soms echt jaloers zijn op stelletjes die heel veel erop uit gaan bijvoorbeeld. (Ik ben zelf single) Weekendje weg, andere stad enz. Diep van binnen zou ik dat ook graag willen. Maar het moeilijke is, ik vind heel veel mensen helemaal niet leuk, en dus ook geen mannen en ik wordt inderdaad ook snel moe...
Op dit moment wil ik het liefst even helemaal geen contact met mensen.
Het lijkt me heerlijk om bijvoorbeeld ergens te wonen waar het heel rustig is, beetje mediteren, yoga, ergens aan zee bijvoorbeeld.
Klinkt heel dromerig, ik weet het, maar ik voel me wel happy-er als ik rust heb... Ik ben op dit moment heel chagrijnig en depri omdat ik de laatste tijd veel mensen om me heen heb gehad.
Maar op langer termijn ben ik bang dat ik er niet gelukkiger van wordt. En zo blijft het heen en weer gaan
Het vetgedrukte herken ik en het dubbele gevoel ook ook.
Net als met nodig zijn. Mijn vrijwilligerswerk in de speeltuin bijvoorbeeld. Ik heb daar sinds een aantal jaar een taak die bij mij past. Fotograferen van evenementen. Leuk om te doen en mijn oom (beheerder van de speeltuin) is tevreden over mijn werk. Maar het benauwt me ook dat ik dan verwacht wordt en die tijd niet aan mezelf kan besteden. Het is een soort van familiebedrijfje wat draait op vrijwilligers. Maar ik doe het meer voor mijn oom (beheerder) dan dat ik het graag doe. Mijn moeder is ook vrijwilliger en haar reden is hetzelfde. Want een hele middag gillende kinderen, harde muziek en drukte trek ik slecht. Als mijn oom ermee stopt doen wij dat ook.
Ik zou wel net zoveel energie willen hebben als extraverte mensen. Maar ik ben gewoon geen mensen-mens. Zelfs het woord "mensen" vind ik al irritant. Er zijn er maar bar weinig die ik echt mag. Diep van binnen zou ik weer eens een vliegvakantie willen doen. En dan eens met een ander dan mijn moeder. Heb ik nooit gedaan. Maar zou niet weten met wie. Dag en nacht samen met iemand zijn. Kan ik dat wel? En ik vind het ook doodeng. Bang dat ik mijn portemonnee of paspoort kwijtraak ofzo.
Als ik nadenk over de toekomst kom ik er niet uit wat ik echt wil. Een relatie? Teveel gedoe. Heel mijn leven alleen blijven? Mwah. Dat is ook weer zo lang. Al zal het hoogst haalbare voor mij latten zijn.
hondenmens wijzigde dit bericht op 24-09-2017 22:31
12.23% gewijzigd
zondag 24 september 2017 om 22:30
Haha, nou precies dat dus! Het voelt vaak alsof er meer diepgang is als ik thuis ben (met mijn vriend of alleen) en zelf kan bepalen wat ik doe. Lekker een boek lezen, wat in de tuin klussen, noem maar op. Bij feestjes voelt het alsof mijn tijd gestolen wordt.yesss schreef: ↑24-09-2017 21:54Ja ik ken het hoor Nomad... Ik wordt dan onrustig en op een gegeven moment wil ik gewoon naar huis en mijn eigen ding doen.
Zeker als het van die onzinnige gesprekken zijn... Dan denk ik:'Vinden jullie dit nou echt de moeite waard om over te praten' ik kan ook heel slecht tegen gedetailleerde verhalen om niks. Er moet een soort wederkerigheid in zitten en het moet ergens over gaan, anders verzink ik in mijn eigen gedachten en zit ik in gedachten al thuis op de bank
zondag 24 september 2017 om 22:43
Same here, Snorhaar. Lastig hoor! Het makkelijkste vind ik werkgerelateerde sociale activiteiten, want daar heb ik echt iets aan. Maar soms, vooral de laatste tijd, vraag ik me wel af of ik eigenlijk ook wel vrienden heb. Weet niet of dat is omdat je vrienden hoort te hebben of dat ik het mis om vrienden te hebben.
zondag 24 september 2017 om 22:52
Hier nog een. Ik dacht altijd dat ik een of andere persoonlijkheidsstoornis had omdat ik anders was. Ik werd op school ook altijd gepest omdat ik volgens de leraren anders was. Ik moest maar gewoon normaal doen.
Ik ben dol op mijn paar vriendinnen maar moet ze echt niet elke dag om me heen hebben. Ik doe graag leuke dingen met ze zoals bioscoopje, winkelen, uit eten maar ik ben ook heel graag alleen thuis op mezelf. Ik kan me prima alleen vermaken en ben ook echt niet zielig als ik alleen op een terrasje zit. Ik vind dat heerlijk. Grote gezelschappen vind ik niet leuk. Dat overspoelt me. Ik ben ook geen grote prater maar observeer en luister veel. Ik heb een hekel aan bellen.
Ik vind het ook moeilijk om contact te maken met andere mensen. Vaak zien ze me miet echt staan.
Ik ben dol op mijn paar vriendinnen maar moet ze echt niet elke dag om me heen hebben. Ik doe graag leuke dingen met ze zoals bioscoopje, winkelen, uit eten maar ik ben ook heel graag alleen thuis op mezelf. Ik kan me prima alleen vermaken en ben ook echt niet zielig als ik alleen op een terrasje zit. Ik vind dat heerlijk. Grote gezelschappen vind ik niet leuk. Dat overspoelt me. Ik ben ook geen grote prater maar observeer en luister veel. Ik heb een hekel aan bellen.
Ik vind het ook moeilijk om contact te maken met andere mensen. Vaak zien ze me miet echt staan.
zondag 24 september 2017 om 23:10
Zal ik iets toegeven, ik heb op dit moment geen sociaal leven... (wel familie)
Hoor de laatste tijd heel weinig van vrienden/kennissen, iedereen is druk met zijn eigen leven.
Maar aan de andere kant ben ik sommige mensen ook gewoon ontgroeid. Dus ja, ik heb wel mijn werk en sport, dus daar wel sociale contacten maar verder niet.
En ook dat voelt dubbel, voel me er soms best eenzaam onder maar ik heb ook geen zin om af te spreken met mensen waar ik geen energie van krijg of mensen die alleen over zichzelf praten, dus dan doe ik mijn ding nu maar vaak alleen. Dat is dan wel de keerzijde die soms best moeilijk is.
(wel familie)Hoor de laatste tijd heel weinig van vrienden/kennissen, iedereen is druk met zijn eigen leven.
Maar aan de andere kant ben ik sommige mensen ook gewoon ontgroeid. Dus ja, ik heb wel mijn werk en sport, dus daar wel sociale contacten maar verder niet.
En ook dat voelt dubbel, voel me er soms best eenzaam onder maar ik heb ook geen zin om af te spreken met mensen waar ik geen energie van krijg of mensen die alleen over zichzelf praten, dus dan doe ik mijn ding nu maar vaak alleen. Dat is dan wel de keerzijde die soms best moeilijk is.
yesss wijzigde dit bericht op 24-09-2017 23:21
4.78% gewijzigd
zondag 24 september 2017 om 23:13
maandag 25 september 2017 om 19:53
Nou Yesss, heel veel introverte mensen hebben een relatie, dus de hoop niet opgeven he! 
Ik denk zelfs dat introvert zijn juist kan bijdragen aan een goede relatie met veel aandacht voor elkaar, maar het is waarschijnlijk wel moeilijker om iemand te vinden als je niet telkens alle feestjes en kroegavonden aftrapt. Bij ons heeft internetdaten zijn vruchten afgeworpen, via zo'n site waar je op basis van een psychologisch profiel matches krijgt. Ik geloofde daar van tevoren niet erg in, maar ben wel erg blij met het resultaat 
En het gebrek aan vriendschappen ken ik helaas ook. Door een paar internationale verhuizingen zijn bij mij zo goed als alle vriendschappen verwaterd. In mijn huidige woonplaats kén ik wel veel mensen, maar buiten werk of sport om spreek ik zelden met iemand af en ik voel ook met bijna niemand echt een klik. Als alles zo zijn gangetje gaat vind ik dat niet zo erg, maar toen ik een paar jaar geleden door een erg moeilijke tijd ging, vond ik het heel lastig dat ik met niemand echt persoonlijk contact had en mijn gedoe niet goed kon delen. Maar daar heb ik dus echt een klik en vertrouwen voor nodig. Het lijkt mij ook echt fijn om toch 1 of 2 echte vriendinnen in de buurt te hebben, als ik tenminste nog weet hoe het moet
Ik denk zelfs dat introvert zijn juist kan bijdragen aan een goede relatie met veel aandacht voor elkaar, maar het is waarschijnlijk wel moeilijker om iemand te vinden als je niet telkens alle feestjes en kroegavonden aftrapt. Bij ons heeft internetdaten zijn vruchten afgeworpen, via zo'n site waar je op basis van een psychologisch profiel matches krijgt. Ik geloofde daar van tevoren niet erg in, maar ben wel erg blij met het resultaat En het gebrek aan vriendschappen ken ik helaas ook. Door een paar internationale verhuizingen zijn bij mij zo goed als alle vriendschappen verwaterd. In mijn huidige woonplaats kén ik wel veel mensen, maar buiten werk of sport om spreek ik zelden met iemand af en ik voel ook met bijna niemand echt een klik. Als alles zo zijn gangetje gaat vind ik dat niet zo erg, maar toen ik een paar jaar geleden door een erg moeilijke tijd ging, vond ik het heel lastig dat ik met niemand echt persoonlijk contact had en mijn gedoe niet goed kon delen. Maar daar heb ik dus echt een klik en vertrouwen voor nodig. Het lijkt mij ook echt fijn om toch 1 of 2 echte vriendinnen in de buurt te hebben, als ik tenminste nog weet hoe het moet
dinsdag 26 september 2017 om 10:55
Ik ben zelf introvert... maar ik heb ook een zoon van 14 die introvert is, waarschijnlijk wel meer dan ik. En het doet me pijn om hem zo te zien worstelen. Hij is dit jaar een niveau omlaag gegaan, maar zit nu in een heel drukke klas. Het is ook een school waar extraversie wordt gestimuleerd, de mentor is zelf ook erg extravert en verheerlijkt de bijdehandheid en openheid van 'haar' kinderen.
M'n zoon is al twee keer thuisgebleven omdat hij last had van migraine, hij zegt dat dat kwam vanwege de drukte...
Binnenkort moet hij op schoolkamp, waar hij erg tegenop ziet. Vier dagen aan één stuk door activiteiten en je nergens kunnen terugtrekken... Ik weet niet hoe ik hem kan helpen. Wel heb ik donderdag een gesprek met de mentor... omdat ik erachter kwam dat er niks was overgedragen, ze weet dus helemaal niks van de achtergrond van m'n zoon... Ik wil vragen of er ruimte is om zich te mogen terugtrekken als het teveel wordt, hoewel mijn zoon het mij heeft verboden (hij wil geen uitzonderingspositie, of aandacht in die zin)... Moeilijk hoor... Iemand tips?
M'n zoon is al twee keer thuisgebleven omdat hij last had van migraine, hij zegt dat dat kwam vanwege de drukte...
Binnenkort moet hij op schoolkamp, waar hij erg tegenop ziet. Vier dagen aan één stuk door activiteiten en je nergens kunnen terugtrekken... Ik weet niet hoe ik hem kan helpen. Wel heb ik donderdag een gesprek met de mentor... omdat ik erachter kwam dat er niks was overgedragen, ze weet dus helemaal niks van de achtergrond van m'n zoon... Ik wil vragen of er ruimte is om zich te mogen terugtrekken als het teveel wordt, hoewel mijn zoon het mij heeft verboden (hij wil geen uitzonderingspositie, of aandacht in die zin)... Moeilijk hoor... Iemand tips?
dinsdag 26 september 2017 om 10:58
dinsdag 26 september 2017 om 11:10
Ja dat herken ik Dina, what else is new
Ik heb gisteren gewerkt en zit katerig op de bank nu.
Als ik sterk over mijn grenzen zit, heb ik 3 dagen nodig om op te laden en om weer echt ruimte te hebben voor mezelf.
Dat klinkt echt heel erg.. maar het is echt zo.
Op dat punt kom ik al heel lang niet, dus ik doe alles op 60% energie of soms minder.
Ik vergelijk het weleens met het opladen van een mobiel. Alsof er iedere keer de stekker weer uitgetrokken wordt voordat ik helemaal opgeladen ben.
Heel vermoeiend momenteel.
Ik wil ook echt meer rust gaan inlassen voor mezelf, dus ik zal de komende weken echt dingen moeten gaan schrappen of anders plannen, want anders blijf ik achter mezelf aanlopen
Ik heb gisteren gewerkt en zit katerig op de bank nu.
Als ik sterk over mijn grenzen zit, heb ik 3 dagen nodig om op te laden en om weer echt ruimte te hebben voor mezelf.
Dat klinkt echt heel erg.. maar het is echt zo.
Op dat punt kom ik al heel lang niet, dus ik doe alles op 60% energie of soms minder.
Ik vergelijk het weleens met het opladen van een mobiel. Alsof er iedere keer de stekker weer uitgetrokken wordt voordat ik helemaal opgeladen ben.
Heel vermoeiend momenteel.
Ik wil ook echt meer rust gaan inlassen voor mezelf, dus ik zal de komende weken echt dingen moeten gaan schrappen of anders plannen, want anders blijf ik achter mezelf aanlopen
yesss wijzigde dit bericht op 26-09-2017 12:18
22.63% gewijzigd
dinsdag 26 september 2017 om 11:14
Ik ken het hoor Snorhaar, heb ook periodes dat ik iemand mis die me echt door en door kent.
Het is allemaal zo oppervlakkig. Dan denk ik, ik heb ook mijn angsten en onzekerheden of dingen die me bezighouden, maar op dat punt van gesprek kom ik niet snel meer met mensen.
Wel leuk dat je iemand hebt leren kennen via Internet
Het kan dus wel, denk dat internet daten zeker een uitkomst is voor veel mensen. Zeker als je idd niet veel uitgaat en nieuwe mensen ontmoet.
Het is allemaal zo oppervlakkig. Dan denk ik, ik heb ook mijn angsten en onzekerheden of dingen die me bezighouden, maar op dat punt van gesprek kom ik niet snel meer met mensen.
Wel leuk dat je iemand hebt leren kennen via Internet
Het kan dus wel, denk dat internet daten zeker een uitkomst is voor veel mensen. Zeker als je idd niet veel uitgaat en nieuwe mensen ontmoet.
yesss wijzigde dit bericht op 26-09-2017 11:39
4.60% gewijzigd
dinsdag 26 september 2017 om 11:26
Ik zou de mentor vertellen over het introverte karakter van je zoon, en ook over de migraine en dat hij tegen het kamp opziet. Maar ik zou er ook bij zeggen dat hij geen uitzonderingspositie wil, dus dat ze hem niet te voorzichtig moeten gaan behandelen. Mocht er dan iets gebeuren (migraine op kamp bijv.) dan weten ze iig waar dat van komt, en kunnen ze er dan alsnog op inspelen. Ik zou je zoon ook vertellen wat je de mentor over hem hebt verteld.vivinnetje schreef: ↑26-09-2017 10:55Ik ben zelf introvert... maar ik heb ook een zoon van 14 die introvert is, waarschijnlijk wel meer dan ik. En het doet me pijn om hem zo te zien worstelen. Hij is dit jaar een niveau omlaag gegaan, maar zit nu in een heel drukke klas. Het is ook een school waar extraversie wordt gestimuleerd, de mentor is zelf ook erg extravert en verheerlijkt de bijdehandheid en openheid van 'haar' kinderen.
M'n zoon is al twee keer thuisgebleven omdat hij last had van migraine, hij zegt dat dat kwam vanwege de drukte...
Binnenkort moet hij op schoolkamp, waar hij erg tegenop ziet. Vier dagen aan één stuk door activiteiten en je nergens kunnen terugtrekken... Ik weet niet hoe ik hem kan helpen. Wel heb ik donderdag een gesprek met de mentor... omdat ik erachter kwam dat er niks was overgedragen, ze weet dus helemaal niks van de achtergrond van m'n zoon... Ik wil vragen of er ruimte is om zich te mogen terugtrekken als het teveel wordt, hoewel mijn zoon het mij heeft verboden (hij wil geen uitzonderingspositie, of aandacht in die zin)... Moeilijk hoor... Iemand tips?
Moeilijk he, je wil als moeder je kind natuurlijk beschermen. Maar hij zal toch ook moeten leren om te gaan met dit soort situaties in zijn eigen leven.
dinsdag 26 september 2017 om 11:43
En dan heb je ook een 'excuus' om vroeg te vertrekken van feestjes omdat de kinderen op tijd in bed moeten liggen?
dinsdag 26 september 2017 om 11:45
Ik probeer wel elke avond op ongeveer dezelfde tijd te gaan slapen, of dan in ieder geval in bed te liggen, want ik slaap vaak niet goed. Vooral na een drukke dag, dan razen de prikkels nog door me heen, met als gevolg dat die prikkels weer nog minder goed verwerkt worden, waardoor ik de volgende dag al 'in de min' opsta. Het is dan een vicieuze cirkel.
dinsdag 26 september 2017 om 11:47
Als ik op een verjaardag kom en het is overdag, eindig ik altijd met de aanwezige kinderen en/of dieren om me heen. Daar kan ik meer mee dan met de aanwezige volwassenen.
dinsdag 26 september 2017 om 11:50
Niet echt tips, wel herkenning van mijn eigen jeugd. Ik wilde zelf ook geen aandacht, en wat ik deed op kamp is in een overlevingsstand zitten.vivinnetje schreef: ↑26-09-2017 10:55Ik wil vragen of er ruimte is om zich te mogen terugtrekken als het teveel wordt, hoewel mijn zoon het mij heeft verboden (hij wil geen uitzonderingspositie, of aandacht in die zin)... Moeilijk hoor... Iemand tips?
Ik schakelde als het ware mijn gedachten uit, en bleef als een soort mantra denken aan mijn spelcomputer, waar ik mee zou gaan spelen als ik weer thuis was. Het is natuurlijk verre van ideaal, en echt geen pretje, maar dat is hoe ik dat deed als kind.
dinsdag 26 september 2017 om 12:00
Ja... zo sneu, dat kamp (waar alle kinderen naar uitkijken) zou toch léuk moeten zijn. Maar voor hem is het inderdaad een soort overleven en ik denk dat hij ook aan zijn Nintendo denkt!Dina80 schreef: ↑26-09-2017 11:50Niet echt tips, wel herkenning van mijn eigen jeugd. Ik wilde zelf ook geen aandacht, en wat ik deed op kamp is in een overlevingsstand zitten.
Ik schakelde als het ware mijn gedachten uit, en bleef als een soort mantra denken aan mijn spelcomputer, waar ik mee zou gaan spelen als ik weer thuis was. Het is natuurlijk verre van ideaal, en echt geen pretje, maar dat is hoe ik dat deed als kind.
Inderdaad, Sindudas... je zult ermee moeten dealen, de rest van je leven kom je nog wel vaker in dit soort situaties. Wat dat betreft bepalen extraverten de norm. Als je nagaat hoeveel feestjes, openingen, evenementen, etc. etc. er georganiseerd worden... en je moet er toch enigszins in mee.
